Λουδίας - Ρουφιάνος

   Η παροιμία η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει αλλά κόκκαλα τσακίζει έχει την αλήθεια της μόνο να μπορείς να αποκωδικοποιήσεις τις λέξεις. Αλλά η σημασία των λέξεων αλλάζει ανάλογα με τον τόπο και τον χρόνο. Για παράδειγμα η λέξη ρουφιάνος προέρχεται από το λατινικό rufianus, που στην πραγματικότητα σημαίνει κοκκινοτρίχης. Αλλά η αρχική έννοια του όρου ήταν ο μεσολαβητής, ερωτικών κυρίως, υποθέσεων και με σκοπό αποκόμιση κέρδους. Με το πέρασμα των αιώνων ο όρος επεκτάθηκε σε πρακτικές συμπεριφορές δουλικότητας ή κολακεία προς ένα άλλο πρόσωπο με αποκλειστικό σκοπό την απόκτηση προσωπικών χαρών και ικανοποίηση συμφερόντων.

   Αλλά ακόμα και σήμερα ο όρος ruffianο χρησιμοποιείται στην Ιταλία για τον χαρακτηρισμό του γέρικου αλόγου με μια και μόνο συγκεκριμένη δουλειά. Κατά την αρχή οίστρου, η φοράδα είναι αρκετά εξαγριωμένη, όχι μόνο η φοράδα, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση. Η επιθετικότητά της είναι στραμμένη πάντα προς άλλο αρσενικό που προσπαθεί να την πλησιάσει με σκοπό το ζευγάρωμα. Αν και εκδηλώνεται με πολλές κλωτσιές προς άτυχο αρσενικό και διάρκεια λίγων ημερών μόνο. Έτσι η δουλειά του ruffianο είναι να φάει όλο το ξύλο, για να ακολουθήσει ο επιβήτορας απέναντι στην πλέον ήρεμη φοράδα, ώστε να την γονιμοποιήσει. 

  Αλλά στην Ελλάδα η λέξη ρουφιάνος έχει μια δική της ιδιαίτερη σημασία, πάνω κάτω γνωστή σε όλους. Και αυτό το θέμα διαπραγματεύεται και το ομώνυμο τραγούδι των Λουδίας. Αν και το πρόσωπο με το συγκεκριμένο προσωνύμιο το χει συναντήσει ο κάθε εργαζόμενος κάτοικος Ελλάδας, πρώτη φορά εμφανίζεται στο δεύτερο άλμπουμ του συγκροτήματος, το «Oι σαλαμάνδρες δε χορεύουν σέϊκ» του 2004. Αλλά η ιστορία του τραγουδιού ξεκινάει δυο χρόνια νωρίτερα, όταν ο Βιολιστής Παναγιώτης, τραγουδιστής και στιχουργός της μπάντας, δούλευε σε μια κατασκευαστική εταιρία που έκανε δημόσια έργα. Άλλωστε είναι γνωστό, ότι στην χώρα μας δε μπορεί κανείς να συντηρηθεί από την μουσική. Εκεί γνωρίστηκε με το "βαθύ δημόσιο ". «Υπάλληλοι που είχαν διοριστεί κομματικά και κοίταζαν πως να βγάλουν τα μάτια τους και να μη δουλέψουν , αλλά και χυδαίες συμπεριφορές μεταξύ υπαλλήλων, διαφορετικών κομματικών αποχρώσεων.» αναφέρει ο ίδιος στιχουργός. 

   Για έναν καλλιτέχνη κάθε γεγονός και παρατήρηση είναι και αφορμή για μια ακόμα δημιουργική καταγραφή, πάντα με διάθεση για λυρισμό. Ο Παναγιώτης δεν άφησε λοιπόν, την ευκαιρία να πάει χαμένη. Αποφάσισε να γράψει ένα «τραγούδι που πονάει». Ο ίδιος δημιουργός του αναφέρει: «Ας γράψω λοιπόν, ένα τραγουδιού να πονάει … Πάνω σε ένα άλλο αμερικανικό τραγούδι που παίζαμε διασκευή, γραφτήκαν οι στίχοι και το πρόσωπο είναι πραγματικό! Όταν όμως, το συνήθισα σαν άκουσμα για να μη πάει "άκλαφτο", αλλάζω παντελώς την μουσική και το πάω για προβάρισμα στην μπάντα. Τότε κιθάρα ήταν ο Γιάννης Γκουγκουρελας, μέγας κάντρυ κιθαρίστας, τύμπανα έπαιζε ο Μήτσος ο Κοκονίδης που, αργότερα μας άφησε για τους Ονειράμα και μπάσο ο Στέφανος Χρυσάκης που κι αυτός είναι ηχολήπτης πια στους "Ονειράμα". Σα μπάντα αρχίσαμε να το δουλεύουμε και βγήκε σχετικά γρήγορα ,αλλά κάτι έλειπε... Κι αυτό ήταν το ριφάκι της εισαγωγής που, το σκέφτηκε αβίαστα ο Γιάννης. Και από κει και μετά όλα είναι ιστορία. Όταν κυκλοφόρησε το cd το 2004 από την ΟLON MUSIC ΚΙ ΟΧΙ ΑΠ ΤΗΝ Legend (αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...") όλοι οι ¨"συνάδελφοι" κατάλαβαν αμέσως ποιον εννοούσα!»  

   Η τέχνη εδώ γίνεται φορέας της πραγματικότητας, γι αυτό και το τραγούδι δεν άργησε να πάρει τον δρόμο της επιτυχίας. Σε ένα από τα πρώτα live, που έπαιζε το συγκρότημα το συγκεκριμένο τραγούδι, τρεις αστυνομικοί πλησίασαν τον δημιουργό του, μόλις τελείωσε η εμφάνισή τους. Τα λόγια τους ήταν περιεκτικά: «φίλε, μπορείς να μου στείλεις το cd στο τάδε τμήμα? ...έχουμε πολλούς εκεί...'!!!!» Ενώ ένας ακόμα συμπλήρωσε "ενώ δεν γεννιούνται καινούργιοι, αυτοί πολλαπλασιάζονται!". Και ακόμα μας στοιχειώνει όλους το τραγούδι…. Αλλά πάντα με την ελληνική του σημασία. 

  Jacek Henryk Maniakowski