Rock - e - pedia : Crossover thrash

 

Δεν υπάρχει τίποτα στη Γη που να μην έχει όνομα. Ονομάζοντας κάτι, του δίνεις αυτόματα και οντότητα.

Crossover thrash (πολλές φορές χάρη συντομίας λέγεται απλά crossover)

 

Πως ακούγεται: σαν να έπιασε κόψιμο τον ντράμερ μιας thrash μπάντας και αύξησε λίγο το τέμπο για τελειώσει πιο γρήγορα το τραγούδι. Σαν να συνάντησαν οι Dead Kennedys τους Slayer και Metallica Ουσιαστικά είναι μια μίξη ή ενδιάμεση κατάσταση ανάμεσα στο hardcore και thrash metal. Είναι από τα είδη, όπου η metal συναντιέται με την punk σε πιο γρήγορες στροφές.

Γιατί να το ακούσουμε: γιατί είναι γνήσιο, γρήγορο και έχει βγάλει από τις πιο επιδραστικές μπάντες. Και «φτύνει» αλήθεια στους στίχους του.

Γιατί όχι: επειδή σ αρέσουν οι Scorpions και οι μπαλάντες τους και δεν αντέχεις τόση ταχύτητα και φασαρία. Είναι λίγο αντικοινωνικό και αρκετά εσωστρεφές.

Που; Η.Π.Α. και κυρίως Greater Los Angeles Area, New York City, San Francisco, Bay Area, Houston

Πότε;  Αρχές της δεκαετίας του ’80, όταν η metal άρχιζε να γλυκοκοιτάζει την hardcore punk.

Ποιοι; Σημείο σταθμός θεωρείται η κυκλοφορία του άλμπουμ Split από τους Faith και Void με την σφραγίδα της Dischord Records. Επίσης οι D.R.I., Corrosion of Conformity και Suicidal Tendencies φλερτάρει με το είδος. Ακόμα και Cro-Mags, Murphy's Law, Agnostic Front και Warzone είναι πρωτεργάτες του.

Αλλά ακόμα να ακούσεις:  Cro-Mags, Murphy's Law, Agnostic Front και Warzone M.O.D., Ratos de Porão, Nuclear Assault, What Happens Next?, Hogan's Heroes,

Μέρες δόξας:  αρχές της δεκαετίας του ’80 μαζί με την έκρηξη της thrash, αλλά πάντα έχουν σταθερό κοινό.

Κόκκινη κάρτα: Δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να προσεγγίσει νέους ακροατές, καθώς η metalcore άνετα του κλέβει πιτσιρικάδες. Οι φανατικοί ναι μεν οπαδοί, αλλά δε με οστεόφυτα στον σβέρκο, λιγοστεύουν, καθώς σιγά σιγά μπαίνουν και στις ευπαθείς ομάδες.

Με τι μπερδεύεται; Με Thrash metal, hardcore punk και metalcore

Τι λες στον άσχετο; Κάτι τύποι με περίεργα μαλλιά που παίζουν σε μικρά κλαμπ πιο γρήγορα και ριπές με καλάζνικωφ.

 

Jacek Henryk Maniakowski

Rock - e - pedia : Cowpunk (ή country punk )

 

Η απλότητα είναι μια αρετή που μπορεί να επιβιώσει σε οποιοδήποτε περιβάλλον.

Cowpunk (ή country punk )

 

Πως ακούγεται: Σαν country, folk, και blues σε punk διασκευή με στίχο τόσο ρηχό που δεν βρέχει ούτε τον αστράγαλο. Σαν Rednecks που ανακάλυψαν τους The Clash ή σαν το hillbilly να συνάντησε την punk.

Γιατί να το ακούσουμε: Είναι σπινταριστό φρέσκο απλό και ευκολοχώνευτο. Κατάλληλο για πάρτι και για καλή ατμόσφαιρα.

Γιατί όχι: στιχουργικά μιλάει μόνο για γκόμενες και αυτοκίνητα σαν έφηβος Αμερικανός χωριάτης. Και ουσιαστικά τα μουσικά του μοτίβα είναι πολύ φτωχά και επαναλαμβάνονται.

Που; Ηνωμένο Βασίλειο και Η.Π.Α., πιο συγκεκριμένα στην Southern California

Πότε; Τέλη δεκαετίας του ’70 αρχές ‘80

Ποιοι; Ο πολυπράγμων T. Tex Edwards με το τότε του συγκρότημα τους The Nervebreakers  άνοιγε σε συναυλίες μεγαθήρια της punk και το hit τους My Girlfriend is a Rock, είναι από τις θεμέλιους λίθους του είδους. Επίσης οι Rosie Flores όταν έπαιζε με τους Rosie and the Screamers αυτό-αποκαλούνταν Cowpunk μπάντα. Ακόμα οι μπάντες όπως οι «Χ», The Dils και  Rank and File, παίζανε το είδος πριν καν ονομαστεί.

Αλλά ακόμα να ακούσεις: Screamin' Sirens, Boothill Foot Tappers, Yip Yip Coyote, the Blasters, Meat Puppets, The Beat Farmers, The Del-Lords, Violent Femmes, The Del-Lords, Lone Justice, K.D. Lang, The Georgia Satellites, Vandoliers

Μέρες δόξας:  όπως η punk rock, έτσι και αυτό σαν είδος έχει τις επιτυχίες του ανά τακτά διαστήματα, αλλά ξεχωριστά σαν μουσικοί όχι σαν μουσικό ρεύμα.

Κόκκινη κάρτα: Εκτός από λίγες εξαιρέσεις, δεν μένουν οι μπάντες στον ήχο αυτό. Ρηχός στίχος σε αντιπαράθεση με την punk κουλτούρα.

Με τι μπερδεύεται; Με alt country, Folk punk, garage rock, psychobilly, punk blues, punk rock

Τι λες στον άσχετο; Κάτι τύποι με λευκά φανελάκια παίζουν punk και μιλάνε για γκόμενες και αυτοκίνητα, όπως rednecks της βαθειάς Αμερικής,

- δεν κατάλαβα.

- αγροτικό πανκ ρε!

 

Jacek Henryk Maniakowski

KHIRKI- Bukovo

 

Τα μπαχαρικά είναι συστατικά που με ελάχιστη ποσότητα, μπορούν να αλλάξουν την σύσταση ενός φαγητού και την γεύση του, γενικά μπορούν να δώσουν μια τελείως διαφορετική μορφή στην διατροφή. Πέρα από την συντήρηση τροφίμων, έχουν και θεραπευτικές ιδιότητες, αλλά η υπερβολή μπορεί να αποβεί μοιραία. Και στα Βαλκάνια, πολλές φορές παρομοιάζονται με γυναίκα, αν και στην περιοχή δεν φημίζονται για την ισότητα των δύο φύλων και δύσκολα μπορεί κανείς να καταλάβει αν έχει θετική ή αρνητική σημασία.

Αλλά ένα μπαχαρικό το οποίο είναι γέννημα θρέμμα της περιοχής των Βαλκανίων και χαίρεται ιδιαίτερης εκτίμησης και κυρίως στην περιοχή της Β. Ελλάδας είναι το Μπούκοβο. Μάλιστα στην χώρα της Β. Μακεδονίας υπάρχει και ένα χωριό με αυτό το όνομα κοντά στην Μπίτολα. Η ετυμολογία της λέξης έχει σλάβικη καταγωγή, από οξιά σύμφωνα με το Βικιλεξικό* ή από την βελανιδιά σύμφωνα με τη Wikipedia**. Αλλά όλα αυτά τι σχέση έχουν με μουσική και μάλιστα με την σκληρή έκφρασή της, θα μας απαντήσουν οι KHIRKI από την Αθήνα μέσω του Δημοσθένη Ιωάννου, κιθαρίστα και τραγουδιστή της τριμελούς μπάντας.

«Η παρακάτω ιστορία αφορά στο πώς ένα καυτερό μπαχαρικό σηματοδότησε το καλλιτεχνικό μας όραμα και βοήθησε στη γέννηση της Khirki. Κοιτώντας πίσω, στη γέννηση της μπάντας και της Κτηνωδίας ( το άλμπουμ στο οποίο συμπεριλαμβάνεται) αντιλαμβάνομαι πόσο δύσκολες και σωτήριες αποφάσεις καλεστήκαμε να πάρουμε προσπαθώντας να κρατήσουμε την καλλιτεχνική μας φλόγα ζωντανή. Η μετάβαση από το προηγούμενο γκρουπ και η απελευθέρωση από το παρελθόν δεν ήταν εύκολη. Εκτιμώντας όμως την επιτυχία ή τον αντίκτυπο του δίσκου μας στον κόσμο (το album ξεπούλησε μέσα σε 6 μήνες) δε μπορώ παρά να αισθάνομαι περήφανος για όσα πετύχαμε. Και όλα ξεκίνησαν από μία πρόταση: «πάμε να γράψουμε τον πιο ξέφρενο δίσκο που έχουμε μέσα μας». Μιλάμε για λύσσα. Έτσι μας βρήκε η έναρξη της συνθετικής διαδικασίας της Κτηνωδίας. Ως τρίο: γυμνό, εκτεθειμένο και αλήτικο. Μεγάλο ρίσκο με αντίστοιχα μεγάλες απολαβές, αυτό ήταν το στοίχημά μας.» ξεκινάει την εξιστόρηση, αποδεικνύοντας πως η μουσική μπορεί να συνδυάσει τα πάντα όπως η καλή μαγειρική. Αν και στην μαγειρική δεν ξεκινάς με το μπαχαρικό, απλά το προσθέτεις, στην μουσική μπορεί να γίνει και το αντίθετο.

Και ο Δημοσθένης το επιβεβαιώνει: «Η αρχή, λοιπόν, το σημείο μηδέν, έπρεπε να είναι καλά ορισμένη για να θέσει τον ορίζοντα στο δρόμο που θα πορευόμασταν. Bukovo! Είχα ένα παλιό riff στον κουμπαρά που είχε βγει χρόνια πριν, από ένα jam session που είχα με το Σπύρο ( ντράμερ του συγκροτήματος) και το οποίο ήταν ιδιαίτερα χορευτικό, απρόβλεπτο και εθιστικό. Μας άρεσε και η μοίρα μας έκανε να το διαλέξουμε και να δουλέψουμε πάνω του. Είναι το riff της εισαγωγής που ακούς στο τραγούδι και το οποίο επαναλαμβάνεται και στη μέση του τραγουδιού. Ξεκινήσαμε, λοιπόν, με αυτό.» Απρόβλεπτο είναι και το μπούκοβο, μπορεί να είναι γλυκό ή καυτερό, αλλά για τους φανατικούς του, σίγουρα εθιστικό.

Αλλά κάθε έμπνευση έχει μια μνήμη, την οποία και εκφράζει με το να συνδυάζει φαινομενικά άσχετα πράγματα, έτσι είναι η κάθε τέχνη: «Εκείνη την περίοδο, 2018-2019, είχα ξεκινήσει τη σχέση πάθους που έχω με τους King Gizzard & the Lizard Wizard. Ιδιαίτερα τα Anatolian σημεία τους υπήρξαν τεράστιας σημασίας για την απενοχοποίηση της καταγωγής μας και την ενσωμάτωση της στο σκληρό ήχο που ανήκουμε. Επιπλέον μου ακούστηκε ιδιαίτερα cool το γεγονός ότι συχνά τραγουδάνε πάνω στο riff, δίνοντάς του έτσι μεγαλύτερη έμφαση. Καταλαβαίνεις, λοιπόν, πως κάπως έτσι γράφτηκε και το κουπλέ.» συνεχίζει η φωνή της μπάντας.

Κανένας μάγος ή μάγειρας (έχουν το ίδιο έτυμο οι δύο λέξεις, το βαβυλωνιακό mag-), δεν βάζει στην τύχη τα υλικά μαζί, όσο και κάτι τέτοιο να φαίνεται στα μάτια των αδαών, το ίδιο πράττει και ένας καλλιτέχνης, που ακούει την μελωδία πριν την δημιουργήσει: «Βέβαια το δέσιμο αυτών των ιδεών δεν γίνεται στην τύχη και σχεδόν ποτέ δεν ακολουθούμε την εύκολη λύση κατά την ενορχήστρωση. Εδώ έρχεται η δουλειά της μπάντας που παίρνει τα ποιοτικά υλικά, την πρώτη ύλη και την μετουσιώνει σε κάτι που λέγεται, ξέρεις, τραγούδι.» αποκαλύπτει ο δημιουργός των στίχων.

Η έμπνευση είναι σαν τον έρωτα, κρύβεται σε σκοτεινές γωνίες, παραμένοντας σαν κάποιος μεγάλος αίλουρος για να αιφνιδιάσει τον ανέτοιμο, σχεδόν πάντα, αποδέκτη και αυτό επιβεβαιώνει ο Δημοσθένης: «Και σαν τέτοιο που είναι ήθελε ένα ωραίο φινάλε. Θυμάμαι, λοιπόν, να είμαι πάνω στη μηχανή ένα βράδυ όταν η Θεά της έμπνευσης μου χάρισε αυτή τη μελωδία που κλείνει το Bukovo. Και μου είχε κολλήσει τόσο έντονα που δεν έβλεπα την ώρα να γυρίσω στο σπίτι και να την ηχογραφήσω από τον τρόμο μην την ξεχάσω. Πάντα έτσι γίνεται. Πιάνεις την ακουστική σου, το πιάνο σου και προσπαθείς να εμπνευστείς ανάμεσα σε μαύρα κεριά, ρολόγια σταματημένα και πεντάλφες από κέτσαπ στο πάτωμα και δε βγαίνει ούτε συγχορδία. Ενώ μπορεί να κατουράς μία χημική τουαλέτα, πρωί σε λαϊκή με hung over και εκεί να σου έρθει το ρεφρέν του hit single ενός album. Μην μακρηγορώ, αυτή είναι εν πολλοίς η ιστορία πίσω από τη μουσική του Bukovo.»

Αλλά ένα τραγούδι δεν είναι μόνο οι νότες. Είναι και οι λέξεις που γίνονται στίχοι και αποκαλύπτουν ή κρύβουν την αλήθεια. Πολλές φορές αυτό γίνεται και ταυτόχρονα, όπως σε ένα σύμβολο που αποκαλύπτει σε γνώστες και κρύβει από τους αδαείς: «Οι στίχοι, τώρα, μιλάνε για αυτή την κρυφή και λίγο διεστραμμένη απόλαυση του να κυνηγάς ερωτικά κάποιο πρόσωπο χωρίς όμως να το έχεις ολοκληρωτικά. Αυτό που δοκιμάζεις αλλά δεν τρως, δαγκώνεις αλλά δεν καταπίνεις, γεύεσαι αλλά δε χορταίνεις. Κάπως σαν το εθιστικό κάψιμο του αγαπημένου μπαχαρικού, το οποίο μας δάνεισε το όνομά του, που στην αρχή σε ενοχλεί αλλά μετά το αναζητάς και χωρίς αυτό το φαγητό είναι βαρετό και άνοστο. Το Bukovo είναι μαζί με το Medea το 2ο τραγούδι του album στο οποίο οι στίχοι είναι σε πρώτο ενικό πρόσωπο και αφορούν στα λόγια μία γυναίκα. Στην περίπτωση μας πρόκειται για μία μοιραία και χειριστική γυναίκα η οποία διαρκώς υποτιμά αυτόν που την κυνηγά. Προσπάθησα να μπω στα παπούτσια ενός τέτοιου προσώπου και να ακουστώ καταδεκτικός και επικριτικός μέχρι αηδίας, γιατί στο rock n roll αγαπάμε την υπερβολή. Υπερβολή στην ταχύτητα, στον ήχο και φυσικά στα συναισθήματα.» Συνεχίζει.

Αλλά κάθε τραγούδι δεν είναι τα λίγα λεπτά της διάρκειας του, αλλά ώρες δημιουργίας, αλλαγές και πάντα κάποιο ιδιαίτερο δέσιμο με τους δημιουργούς του. Αυτό το δέσιμο είναι ένας κρυφός συμβολισμός, που μόνο τα μέλη της μπάντας ξέρουν: «Τώρα, στο δικό μου μυαλό το Bukovo είναι ιδιαίτερα σημαντικό γιατί μέσα στα 4μιση λεπτά του καταφέραμε να συνοψίσουμε τον ιδιαίτερα σύνθετο ήχο της Khirki και αυτό είναι κατόρθωμα όταν είσαι πολυλογάς. Μετά το Bukovo πιάσαμε τα υπόλοιπα κομμάτια και έβγαιναν όλα σχετικά αβίαστα. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτό μας πήρε τον περισσότερο χρόνο και για να είμαι ειλικρινής ήταν και το τελευταίο που ολοκληρώσαμε συνθετικά. Επιστρέφαμε διαρκώς σε αυτό και το πειράζαμε εμμονικά μέχρι να βρούμε την τελική του μορφή. Να γιατί, λοιπόν, το θεωρούμε τόσο σημαντικό, να γιατί το τιμήσαμε κυκλοφορώντας το ως single και γιατί εν τέλει ο κόσμος το ζητάει και το χορεύει.» Καταλήγει ο Δημοσθένης Ιωάννου με τις αποκαλύψεις της ιστορίας του τραγουδιού.

Αν και έχουν γραφτεί βιβλία, όχι πολλά για να είμαστε ειλικρινείς, για σχέση κουζίνας/μαγειρικής με τον έρωτας προς μια γυναίκα και λίγες ακόμα ταινίες έχουν γυριστεί, αλλά ακόμα λιγότερα τραγούδια έχουν δημιουργηθεί για αυτόν ον συσχετισμό. Όσο για τραγούδια με όνομα μπαχαρικού… δεν γνωρίζουμε κανένα άλλο.

*https://el.wiktionary.org/wiki/%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CE%BF%CE%B2%CE%BF

**https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CE%BF%CE%B2%CE%BF_(%CE%BC%CF%80%CE%B1%CF%87%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C)

Jacek Henryk Maniakowski