Τρίτη 30 Απριλίου 2013

Muse - Stockholm Syndrome



Το Stockholm Syndrome είναι ένα τραγούδι των Muse από το τρίτο τους άλμπουμ , Absolution. Είναι το πρώτο σινγκλ από αυτό το άλμπουμ. Το επίσημο βιντεοκλίπ έχει δύο εκδοχές: η πρώτη γυρισμένη σε με θερμική κάμερα για την ευρωπαϊκή αγορά και δεύτερη, όπου το γκρουπ παίζει σε ένα φανταστικό talk show, για την αμερικάνικη. Στις συναυλίες του συγκροτήματος το κομμάτι παίζεται μαζί με το "Plug In Baby" , μιας και έχουν το ίδιο τέμπο.
Το κομμάτι όμως, παρουσιάζει στιχουργικό ενδιαφέρον. Όπως δηλώνεις και ο τίτλος αναφέρεται στο "σύνδρομο της Στοκχόλμη", κάτι που αξίζει περισσότερη ανάλυση. Στις 10:15 το πρωί της Πέμπτης, 23 Αυγούστου του 1973 η «Sveriges Kredidbank» της Στοκχόλμης σείστηκε από πυροβολισμούς. «Το πάρτι μόλις άρχισε», ανακοίνωσε ο 32χρονος Jan-Erik Olsson, παλιός δραπέτης φυλακών. «Το πάρτι», πράγματι, συνεχίστηκε για περίπου 131 ώρες, ή με άλλα λόγια για πάνω από πέντε ημέρες, καθώς ο Olsson κράτησε ομήρους τέσσερις υπαλλήλους της τράπεζας στο θησαυροφυλάκιο μέχρι αργά το απόγευμα της 28ης Αυγούστου. Παρόλο που η ληστεία από μόνη της δεν ήταν συνταρακτικής σημασίας, αργότερα οι συνεντεύξεις των τεσσάρων ομήρων έφεραν στο φως αναπάντεχες συνέπειες. Συνέπειες που επαληθεύτηκαν σε πολυάριθμες άλλες «καταστάσεις ομηρίας» στα χρόνια που ακολούθησαν. Οι τέσσερις Σουηδοί που κρατήθηκαν ως όμηροι για έξι ημέρες σε θησαυροφυλάκιο τράπεζας, κατά τη διάρκεια της ληστείας, «δέθηκαν» συναισθηματικά με τους εγκληματίες που τους κρατούσαν, ένα φαινόμενο που ονομάστηκε Σύνδρομο της Στοκχόλμης. Η Σουηδική τοποθεσία της «Sveriges Kreditbank» έδωσε το όνομά της σε αυτήν την πνευματική διαταραχή.
Οι Muse, μέσω των στίχων, μιλάνε από την οπτική του θύτη και όχι του θύματος, κάτι που απροσανατολίζει των ακροατή, αν πράγματι μιλάει για αυτήν την ψυχολογική κατάσταση


Ozzy Osbourne - Mr. Crowley



Το "Mr. Crowley" είναι ένα κομμάτι από το παρθενικό σόλο άλμπουμ του Ozzy Osbourne, το Blizzard of Ozz. Είναι ένα από τα δύο σινγκλ  το άλλο είναι το "Crazy Train") αυτού του δίσκου. Το κομμάτι έχει ένα από τα καλύτερα καθαριστικά σόλο στην ιστορία της ροκ, από τον αδικοχαμένο Randy Rhoads ( Νο28 από το Guitar World και Νο 34 στην λίστα του Planet Rock). Η δημιουργία του ανήκει στους Ozzy Osbourne, Randy Rhoads, Bob Daisley, που έπαιζε μπάσο στο σχήμα. Στα ντραμς έπαιζε ο Lee Kerslake, που μαζί με τους τρεις προηγούμενους έκανε και την παραγωγή στο τραγούδι. Το εκκλησιαστικό όργανο παίζει ο Don Airey, κατά καιρούς συνεργάτης και των Deep Purple.
Αλλά πέρα από την μουσική αξία του κομματιού, το στιχουργικό κομμάτι παρουσιάζει ενδιαφέρον και κυρίως το πρόσωπο του Aleister Crowley, στον οποίο αναφέρεται. Ο Ozzy το εμπνεύστηκε όταν έπεσε στα χέρια του ένα βιβλίο του εν λόγω κυρίου και το τελικό κάλεσμα του, να ενσαρκωθεί σε κάποιο τραγούδι ήρθε όταν βρέθηκε μια τράπουλα ταρώ στο στούντιο που ηχογραφούσε το πρώτο του άλμπουμ. Αλλά πριν αρχίσετε να ανατριχιάζετε και κάνετε τρομακτικές συνδέσεις, ας εξηγήσουμε ποιος ήταν αυτός ο κύριος.
Ο Έντουαρντ Αλεξάντερ Κρόουλυ (Edward Alexander Crowley) γεννήθηκε στις 12 Οκτωβρίου στο Λήμινγκτον Σπα (αγγλ.Leamington Spa) το 1875. Το όνομα Έντουαρντ το κληρονόμησε από τον πατέρα του. Το όνομά του το άλλαξε σε Aleister, όταν παράτησε το κολέγιο (ουσιαστικά είναι είναι το Αλέξανδρος στα Κέλτικα). Υπήρξε πανίσχυρος Μάγος φθάνοντας στο βαθμό του Ipsissimus, μέλος του Ερμητικού Τάγματος της Χρυσής Αυγής( καμία, μα ΚΑΜΙΑ σχέση... με το ακατονόμαστο), ιδρυτής του τάγματος A.A. (Άστρον Αργυρόν ή Argentium Astrum ή Arcanum Arcanorum ή Angel and Abyss), ιδρυτής της θρησκείας του θελήματος, ορειβάτης, σκακιστής, λυρικός και δραματικός ποιητής,συγγραφέας πολλών βιβλίων και του περιοδικού Equinox, συνεργάστηκε με τον Αύγουστο Ροντέν.
Ήταν το φοβερό παιδί της πρωτοπορίας του Λονδίνου και του Παρισιού. Πνευματώδης και επιδεικτικός, υπήρξε ταυτόχρονα πρωτοπόρος και υπερασπιστής των αισθητικών απολαύσεων του έρωτα, της μουσικής και του χορού. Ωστόσο, φαίνεται πως εκείνοι που διασταυρώθηκαν μαζί του βίωσαν έντονες εμπειρίες και αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο βρίσκεται σε αναρίθμητα απομνημονεύματα, ή έγινε η βάση για φανταστικούς χαρακτήρες, που κυμαίνονται από τον Μάγο του Σόμερσετ Μωμ (Somerset Maugham), ως τον κακοποιό του Casino Royale του Ίαν Φλέμινγκ (Ian Fleming). Η Sunday Times τον καταχώρησε ως μία από τις 1000 φυσιογνωμίες που διαμόρφωσαν τον 20ο αιώνα. Συνόψισε τη φιλοσοφία στο «Κάνε αυτό που θέλεις, αυτό θα είναι το σύνολο του νόμου» με το παρεπόμενο «Η αγάπη είναι ο νόμος, η αγάπη κάτω από τη θέληση» -και οι δύο αναφορές από το Βιβλίο του Νόμου. Αυτό το βιβλίο είναι το ιδρυτικό κείμενο ουσιαστικά της θρησκείας του Θελήματος και υπαγορεύθηκε στον Κρόουλι στην Αίγυπτο το 1904, από αυτό που περιέγραψε ως προ ανθρώπινη διάνοια, (praeterhuman intelligence).
Όταν πέθανε ένας προπτυχιακός φοιτητής της Οξφόρδης και μαθητής του, πίνοντας τοπικό νερό παρά τις συμβουλές του Κρόουλι, ο βρετανικός τύπος του επιτέθηκε ανελέητα, δαιμονοποιώντας τον. Τον αποκάλεσε ως «Το πιο κακό άτομο στον κόσμο» και «Ο άνθρωπος που θα θέλαμε να κρεμάσουμε». Ηχεί σαν ειρωνεία το γεγονός ότι αυτή η εκστρατεία του τύπου εξασφάλισε και τη διαρκή φήμη του Κρόουλι, καθώς επίσης και τη διαρκή παρανόηση της ζωής και του έργου του. Ο Άλιστερ Κρόουλι πέθανε από πνευμονικό οίδημα σε ένα πανδοχείο του Χέιστινγκς στις 1 Δεκεμβρίου 1947 σε ηλικία 72 ετών. Ήταν εθισμένος στην ηρωίνη, εξαιτίας της μορφίνης που έπαιρνε για το άσθμα και τη βρογχίτιδα που τον ταλαιπωρούσε επί σειρά ετών. Στη νεκρώσιμη ακολουθία του περιλήφθηκε η ανάγνωση ενός έργου του Ο Ύμνος στον Πάνα, γεγονός που περιγράφηκε από τις εφημερίδες της εποχής ως μαύρη λειτουργία. Σίγουρα όλα αυτά ήταν πολύ επιγραμματικά, αν και αρκετά.... αλλά ας απολαύσουμε το τραγούδι.


Manic Street Preachers - If You Tolerate This Your Children Will Be Next



Το "If You Tolerate This Your Children Will Be Next" των Manic Street Preachers είναι το πέμπτο σινγκλ του πέμπτου τους άλμπουμ This Is My Truth Tell Me Yours. Κυκλοφόρησε 24 Αυγούστου 1988 . Το θέμα του τραγουδιού αναφέρεται στον Ισπανικό Εμφύλιο και στον ιδεαλισμό των Ουαλών εθελοντών που ενώθηκαν με τους αριστερούς "Διεθνείς Ταξιαρχίες", πολεμώντας τον Φράνκο. Το τραγούδι παίρνει το όνομά του από μία δημοκρατική αφίσα εκείνης της εποχής που παρουσιάζει ένα παιδί σκοτωμένο από τους εθνικιστές με βομβαρδιστικά στον ουρανό και την σκληρή προειδοποίηση 'Αν το ανέχεσαι αυτό τα παιδιά σου θα είναι οι επόμενοι' ("If You Tolerate This Your Children Will Be Next").
Όπως και ο τίτλος έτσι και οι στίχοι είναι εμπνευσμένοι από τον ισπανικό εμφύλιο  π.χ. "If I can shoot rabbits/then I can shoot fascists", είναι το σχόλιο που έκανε ένας δημοκρατικός μαχητής στον αδελφό του σε μια συνέντευξη του . Το απόσπασμα εμφανίζεται στο βιβλίο 'Εργάτες ορυχείων ενάντια στον Φασισμό' από τον Hywell Francis. Επίσης από την από πρώτο χέρι μαρτυρία του Τζορτζ Όργουελ 'Τιμή στην Καταλονία': "I've walked Las Ramblas/but not with real intent" φέρνει στον νου την μαρτυρία του Όργουελ από την μάχη εκεί με τις διάφορες πλευρές να μην φαίνεται να καταφέρνουν η μία να επιβληθεί στην άλλη.
Τον Μάρτιο του 2009 το κομμάτι χρησιμοποιήθηκε στην ιστοσελίδα του Βρετανικού εθνικιστικού κόμματος σαν σάουντρακ ενός άρθρου περιγράφοντας την 'βία, μίσος, πολυδιάσπαση και απελπισία' στο Λονδίνο ως αποτέλεσμα του 'μεγάλου πολυπολιτισμικού πειράματος΄'. Η επιλογή θεωρήθηκε ειρωνική από πολλούς αν αναλογιστεί κανείς στίχους και η Sony κατάφερε να αφαιρεθεί το κομμάτι από τη σελίδα, Το ΒΝΡ (british national party) δήλωσε ότι το κομμάτι μπήκε αυτόματα στην σελίδα!!!!!! (ντόιγκ)
Το τραγούδι έχει μπει στο βιβλίο των ρεκόρ Guinness σαν Νο 1 με τον μακρύτερο τίτλο. 


Rammstein - Engel



Το "Engel" (στα αγγλικά Angel), είναι μόλις το τρίτο, μετά από τα  "Du hast" και  "Amerika", τραγούδι που υπάρχει και στα αγγλικά. Βρίσκεται στο δεύτερο άλμπουμ Till Lindemann  των Γερμανών Rammstein. Ο Till Lindemann, είχε δηλώσει ότι δεν είναι στα φόρτε του να τραγουδάει στα αγγλικά. Προτιμάει τα ρώσικα και ισπανικά και φυσικά τηρεί την υπόσχεση του. Η δημιουργία του Richard Z. Kruspe, έχει βιντεοκλίπ είναι εμπνευσμένο από το From Dusk Till Dawn, μια ταινία του Robert Rodriguez, από τη οποία έχει σκηνές. 
Τα γυναικεία φωνητικά ανήκουν στην  Christiane "Bobolina" Hebold, από μια ποπ μπάντα της Γερμανίας, τους  Bobo in White Wooden Houses.  Κατά τη διάρκεια της περιοδείας  Sehnsucht tour ήταν τελευταίο στη λίστα. Αλλά στην Mutter tour εμφανιζόταν σποραδικά. Όμως στον 'Live aus Berlin' shows, η Bobolina τραγουδάει ζωντανά στο φλεγόμενο κλουβί της, και όχι σε ηχογραφημένη εκτέλεση, απλά να συνοδεύει το τραγούδι. Στις επόμενες τουρ λείπει τελείως το τραγούδι για να να το ξαναβάλουν μετά. Πάντα, όμως σε γερμανική εκτέλεση, την οποία φρόντιζαν να είναι υπέρ του δέοντος εντυπωσιακή σε κάθε ζωντανή εμφάνιση.

Electro Vampires, Broken Tempo και Not Yet Darling Live



Οι μεγάλες εμφανίσεις, σε στάδια έχουν την χάρη τους και οι ατμόσφαιρα των χιλιάδων φαν σε κάποιο στάδιο ή μεγάλο συναυλιακό χώρο είναι σίγουρα μια φοβερή εμπειρία  Αλλά δεν θα άλλαζα με τίποτα μια ζωντανή εμφάνιση σε πιο ζεστούς και μικρότερους χώρους. Ειδικά αν  δεν είναι ένα γκρουπ, αλλά τρία και τα δυο από αυτά τα ακούς για πρώτη φορά. Το αρνητικό ήταν, ότι δεν είχα πολύ την ίδια οπτική με μένα, μιας και το γνωστό live stage της Θεσσαλονίκη δε γέμισε.
Μιλάω για την εμφάνιση των Electro Vampires, Broken Tempo και Not Yet Darling.  Για τα αγαπημένα μου βαμπήρια δεν ξέρω τι να πρώτο-πω. Οι Broken Tempo, δε πέρασε μια εβδομάδα που τους άκουσα για πρώτη φορά και οι εντυπωσεις μου ήταν παραπάνω από θετικές. Τους Not Yet Darling τους άκουγα για πρώτη φορά, αλλά λίγο που τους άκουσα μου άφησαν θετικές εντυπώσεις. Η απουσία του κόσμου για μένα ήταν τουλάχιστον αδικαιολόγητη. Οι  Electro Vampires, προερχόταν από πολύ επιτυχημένες εμφανίσεις στην Αθήνα, όπου έκαναν νούμερα, που ακόμα ο "κύριος Καβούρης" θα έτριβε τα χέρια του ή τις δαγκάνες του. Το συγκρότημα έχει φαν σε όλη την Ελλάδα και όχι άδικα, όχι μόνο από μουσικής πλευράς, αλλά  και σαν σκηνική παρουσία. Και οι  Broken Tempo έχουν πολλά να πουν. Δεν ξέρω αν στη πόλη της Θεσσαλονίκης έχουν χορτάσει από πολύ καλά σχήματα ή απλά οι πρώτες μέρες της άνοιξης ώθησαν τον κόσμο σε μια ρομαντική βόλτα στην παραλία.
Πρακτικούς λόγους δεν βρίσκω, για να δικαιολογήσω την απουσία του κόσμου. Το εισιτήριο ήταν σε υπερβολικά χαμηλή τιμή, ο χώρος είναι φτιαγμένος για live και τιμές των ποτών είναι σε επίπεδο καφενείου. Για την αξία των σχημάτων... δεν συζητώ. Αλλά ας αναφερθώ σε ότι είδαμε, οι λίγοι τυχεροί που βρεθήκαμε στον χώρο αυτό. Οι πρώτοι Not Yet Darling ξεκίνησαν να ζεστάνουν τον κόσμο με καλοκαιρινούς ήχους. Η μουσική τους με παρέπεμψε προς αυτή εποχή του χρόνου. Ο ήχος δε μου ήταν εύκολα προσδιορίσιμος, αν και ακούγονταν τουλάχιστον ευχάριστα. Εντυπωσιακή και η χρήση του κοντραμπάσου στο μουσικό τους σχήμα. 

Αυτό που περισσότερο περίμενα ήταν οι  Broken Tempo, για τον λόγο που δεν τους ξαναείδα ζωντανά και εντυπωσιάστηκα από το πρώτο τους σινγκλ, το "You". Αν και η παρουσία του κόσμο δεν βοήθησε και πολύ να παίξουν όπως ήθελαν και στο "σφίξιμο" που είχαν ήταν αρκετά φανερό. Αυτό όμως δε αφορούσε την τραγουδίστρια του συγκροτήματος, την Angel Wolf Black. Δεν ήξερες από τι να πρωτο-εντυπωσιαστείς, από το φανταστικό μαλλί ή την καταπληκτική φωνή της, που σίγουρα θα μπορούσε ακόμα καλύτερα να ακούγεται, αν δεν βαριόταν ο ηχολήπτης  Η σκηνική της παρουσία, επίσης εντυπωσιακή. Αν και οι ίδιοι αυτο-χαρακτηρίζονται trip-hop, έδειξαν την πιο ροκ πλευρά τους. Έπαιξαν κάποιες διασκευές, depeche mode, archive, αλλά και J. Cash, που στελέχωσαν όμορφα τα δικά τους τραγούδια, πολύ καλά, ομολογουμένως. Ξεκίνησαν με το "You" και τελείωσαν και με αυτό, ένα κομμάτι που ακούγεται ήδη σε σταθμούς της πόλης. Μουσικά πολύ δεμένο γκρουπ και με πολύ καλές δικές τους συνθέσεις. Όλοι τους πολύ καλοί μουσικοί, αλλά το βιολί του Ηλία Τσιπτσέ έδωσε μια μοναδικότητα στην εμφάνισή τους. Θα τους ξαναδώ, χωρίς δεύτερη σκέψη.

Για τους  Electro Vampires τι να πρωτογράψεις. Ένα συγκρότημα που καθιερώθηκε μέσα σε τρία χρόνια, με ένα άλμπουμ στο ενεργητικό τους και πολλά εκρηκτικά live. Η κάθε τους ζωντανή εμφάνιση είναι ένα γεγονός και αυτό το live δεν μπορούσε να ξεφύγει από αυτόν  τον κανόνα. Ο μουσικός μανδύας των Bauhaus, δεν τους μειώνει. Παίξανε τα τραγούδια από το άλμπουμ τους, πάντα συνοδεία οπτικού υλικού. Το αποτέλεσμα εντυπωσιακότατο. Είναι ένα γκρουπ φτιαγμένο για live.... και με αυτά αναπνέουν. Όμορφη στιγμή της βραδιάς  η εκτέλεση του Confusion, με συνοδεία βιολιού του Ηλία Τσιπτσέ από τους Broken Tempo. Δεν υστέρησε κανένας, από τους μουσικούς, που παρ' όλο τον σκοτεινό ήχο, έλαμψαν με την κίνηση τους στην σκηνή. Έπαιξαν επίσης νέα τους κομμάτια, με τα Litle Bird, Have a nice trip και knives να ξεχωρίζουν.  Με τα οποία φαίνεται να ξεφεύγουν από το ήχο των Bauhaus. 
Σε γενικές γραμμές, όλα τα γκρουπ ήταν πολύ καλά, με τους Electro Vampires, να κλέβουν την παράσταση  όπως και αναμενόταν. Η βαριεστημάρα του ηχολήπτη, δεν επηρέασε ιδιαίτερα κανέναν. Το παράπονο μου και το μείον αυτής της εμφάνισης ήταν η έλλειψη κόσμου.



Δευτέρα 29 Απριλίου 2013

Ozzy Osbourne - Mama, I'm Coming Home



Το "Mama, I'm Coming Home" είναι ένα κομμάτι του μοναδικού Ozzy Osbourne και βρίσκεται στο album No More Tears, του 1991. Το τραγούδι είναι το δεύτερο σινγκλ από αυτόν τον δίσκο. Η μουσική του ανήκει στους Zakk Wylde και Ozzy Osbourne, όμως οι στίχοι είναι η δημιουργία του frontman των Motörhead, Lemmy Kilmister! και στιχουργικά συμμετείχε και σε άλλα κομμάτια του άλμπουμ.
Το κομμάτι αναφέρεται στην πολύπαθη σύζυγο και manager του, Sharon Osbourne, την οποία αποκαλούσε "Mama". Συγκεκριμένα μιλάει για την επιστροφή του, μετά από 3423523ο χωρισμό τους, σε αυτήν. Ο Ozzy λέει για την μουσική του τραγουδιού: " Η μελωδία του στριφογύριζε εδώ και αρκετά χρόνια στο κεφάλι μου, αλλά ποτέ δεν βρήκα την ευκαιρία να το τελειώσω, μέχρι που ξεκινήσαμε να το γράψουμε για το άλμπουμ No More Tears με τον Zakk, το δουλέψαμε αρκετά στο πιάνο και φράση "Mama, I'm Coming Home" ήταν κάτι που πάντα ήθελα να πω στην γυναίκα μου λίγο πριν τελειώσει η περιοδεία" Το τραγούδι ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία στα αγγλικά τσαρτς, μετά το ντουέτο με την Lita Ford, στο "Close My Eyes Forever" . Το βιντεοκλίπ γυρίστηκε σε δύο εκδοχές, μιας που η πρώτη δεν τον ενθουσίασε και απευθύνθηκε στον Samuel Bayer, παραγωγού του βιντεοκλίπ των Nirvana, του "Smells Like Teen Spirit". 
Jacek Maniakowski

The Great Gig A tribute concert to Pink Floyd



Η Echo Adventures πήγε και είδε:
Η Θεσσαλονίκη είναι ένα μεγάλο χωριό, με την έννοια ότι όλα μαθαίνονται σε διπλό χρόνο, γρήγορα στόμα με στόμα. Έτσι τόσα χρόνια άκουγα για ένα γκρουπ καταπληκτικό, που παίζει cover τους pink floyd..χμμμ cover???? Δεν είμαι λάτρης, του είδους, αλλά πάλι οι εντυπώσεις που άκουγα, τουλάχιστον διθυραμβικές μπορούσαν χαρακτηριστούν. Αναλογιζόμενος όμως, ένα γεγονός ότι ο Σαίξπηρ ή αρχαία τραγωδία υπάρχει χάρη σε ταλαντούχους ηθοποιούς της εκάστοτε εποχής, που πλαισιώνουν καλοδουλεμένες παραστάσεις. Και είμαι σίγουρος πως σημερινές σαιξπηρικές παραστάσεις είναι πολύ καλύτερες από αυτές του 18ου αιώνα.
Προς τι όμως αυτός ο μεγάλος πρόλογος; Μα φυσικά για τους The Great Gig πρόκειται και την μουσικά παράσταση A tribute concert to Pink Floyd. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η παράσταση έγινε σε έναν χώρο, όμορφο, ζεστό, αλλά μικρό για τα δεδομένα του γκρουπ, μια που αποτελούνται από 8!!! άτομα, αλλά χίλιοι καλοί χωράνε και ειδικά άμα είναι πολύ καλοί σε αυτό που κάνουν. Το ξεκίνημα τους εντυπωσιακό  η ενέργεια τους ήταν πιο δυνατή από τον ηλεκτρισμό με πρώτο θύμα την ασφάλεια ενός από τους ενισχυτές  Αλλά πολύ γρήγορα το "πνεύμα του ηλεκτρισμού  ένιωσε την δύναμη τους και αποφάσισε να συνταχθεί με το συγκρότημα. Από τις πρώτες νότες, χωρίς καμιά δυσκολία, σε βάζουν στο πνεύμα μια συναυλίας-παράστασης, των Pink Floyd. Όπως σε μια παράσταση Σαιξπηρικού δράματος, έτσι και σε ένα tribute των Άγγλων ρόκερς, πρέπει να έχεις αρκετές ικανότητες για να μπορέσεις να τους αναπαραστάσεις και The Great Gig το απέδειξαν.
Η πιστότητα στις αυθεντικές εκτελέσεις, αναδεικνύει και την ικανότητα των μουσικών, ακόμα και φωνητικά ήταν εκπληκτικά κοντά στα πραγματικά. Όλα αυτά με συνοδεία μοναδικού οπτικού υλικού, προσαρμοσμένου στην ελληνική πραγματικότητα. Οι συνθέσεις επιλεγμένες από τα The Wall και Dark Side Of The Moon έδιναν μια γερή δόση από τη δύναμη μιας συναυλίας των Pink Floyd. Αλλά αυτό που εντυπωσίαζε περισσότερα είναι η σχέση κοινού-γκρουπ-τεχνικών.... απλά μαγική !!!! Και σίγουρα θα μπορούσα να γράψω πολλές θετικές ακόμα εντυπώσεις, αλλά ο θαυμασμός γι αυτήν παράσταση-συναυλία θα γινόταν κουραστικός και όσες φορές μπορείς να ακούσεις τα δύο αυτά τα άλμπουμ, άλλες τόσες μπορείς να τους δεις ζωντανά. Απλά... ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟΙ!!!!!

Guns N' Roses - Sweet Child O' Mine



Το 1988 είναι μια συνέχεια της προηγούμενης χρονιάς, με την ροκ μουσική να συνεχίζει να παίρνει τα σκήπτρα από την ηλεκτρονική, που κυριάρχησε στα '80. Τα νέα γκρουπ εμφανίζονται σαν μανιτάρια μετά από βροχή και παλιοί ξαναβγαίνουν σε περιοδείες, γνωρίζοντας στους οπαδούς τους τα νέα γκρουπ που παίρνουν μαζί τους να ανοίγουν τις ζωντανές εμφανίσεις τους. Ένα από τα "θαύματα" εκείνης της εποχής ήταν και οι Guns N' Roses.
Μας συστήθηκαν με το "Welcome to the Jungle", από το ντεμπούτο τους, το Appetite for Destruction. Το δεύτερο σινγκλ  άφησε άφωνους σχεδόν όλους τους οπαδούς του σκληρού ήχου. Το "Sweet Child O' Mine" πάτησε χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία την κορυφή του Billboard Hot 100. Μία σύνθεση όλης της μπάντας, που σαν μελωδία απλά αποφάσισε να ενσαρκωθεί μέσα από αυτήν την νέα μπάντα και τον φρέσκο ήχο της.
Ουσιαστικά το τραγούδι τους βρήκε και δημιουργήθηκε με πολύ απλό τρόπο, αν και το σόλο του Slash θεωρείται πλέον από τα κορυφαία της ροκ μουσικής. Ο ίδιος ξεκίνησε και την σύνθεση του κομματιού, απλά τζαμάροντας, περισσότερο για πλάκα. Και ενώ το "κιθαριστικό" αστείο συνεχιζόταν  ξεκίνησε να παίζει μαζί του και ο ντράμερ Steven Adler. Ακούγοντας όλα αυτά, ο Izzy Stradlin, έτερος κιθαρίστας της μπάντας ζήτησε να ξαναπαίξει την μελωδία, συνδεόμενος από την ρυθμική κιθάρα πλέον. Ο Axl Rose, αρνήθηκε να έρθει μαζί τους εκείνη την ώρα γιατί έγραφε στίχους, που αργότερα θα έντυναν λυρικά το τραγούδι. Οι στίχοι αναφέρονται στην τότε φίλη του Erin Everly. Λίγα λεπτά αργότερα, αφού προστέθηκε και Duff McKagan με το μπάσο του, το νέο κομμάτι ήταν γεγονός. Ο Axl, λόγω βαριάς καψούρας, μάλλον, έγραψε έπος μάλλον, αλλά με παρότρυνση του παραγωγού Mike Clink, κάποιοι στίχοι κόπηκαν .
Όλα συνέβησαν σε λίγα λεπτά και αυτός ήταν και ο λόγος, που ο Slash το περιφρονούσε, αν και ήταν η μεγαλύτερη τους επιτυχία και το τραγούδι ήτα αυτό που άνοιξε της πόρτες για την παγκόσμια τους αναγνώριση. 


LIVE



Κατά τους Βαβυλώνιους ο πρωταρχικός θεός ήταν ο Έρωτας  ο θεός δημιουργός. Αν και η φράση είναι πολύ εντυπωσιακή, το γεγονός της γέννησης είναι ένα πολύ συνηθισμένο φαινόμενο. Έτσι και η δημιουργία ενός γκρουπ, που αργότερα θα γεμίζει στάδια και θα πουλάει εκατομμύρια αντίτυπα από τις δισκογραφικές τους δουλειές, είναι μια διεργασία, που τις περισσότερες φορές, στερείται κάθε πρωτοτυπίας.
Από αυτόν τον κανόνα δεν θα μπορούσαν να ξεφύγουν και οι LIVE. Τα γεγονότα ξεκινούν γύρω στο 1988, σε μια πόλη της Pennsylvania, το York, γνωστή και σαν White Rose City, από το έμβλημά της. Τα "λουλούδια" της ήταν μουσικά, στην συγκεκριμένη περίπτωση. Σε ένα λύκειο της πόλης μια παρέα, που αποτελούνταν από τους Chad Taylor (lead guitar), Patrick Dahlheimer (bass), Chad Gracey (drums) και Ed Kowalczyk (vocals), αποφασίζουν να ενώσουν την αγάπη τους για την ροκ μουσική και φτιάξουν μια μπάντα. Μια απόφαση που είχαν πάρει και συνεχίζουν να παίρνουν εκατοντάδες πιτσιρικάδες ανά τον κόσμο. Μπορεί να ονειρευόταν, αλλά σίγουρα δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι, λίγα χρόνια αργότερα θα γινόταν συνώνυμο της Alternative rock σκηνής της Αμερικής.
Όσο σταθερή να ήταν σύνθεση της μπάντας, τα ονόματά της άλλαζαν σαν μια έφηβη αλλάζει τα ρούχα της. First Aid, Club Fungus, Paisley Blues, Action Front και Body Odor Boys ήταν μερικά, με το Public Affection να κάνουν την πρώτη τους ζωντανή εμφάνιση και εκδίδουν το πρώτο τους υλικό, The Death of a Dictionary. Και με αυτό το όνομα κυκλοφορούν και ένα minialbum, το Divided Mind, Divided Planet, την παραγωγή του οποίου κάνει ο Jay Healy. Τα συχνά ταξείδια τους στην Νέα Υόρκη και οι εμφανίσεις τους στο club CBGB, τους βοηθάνε να υπογράψουν στην Radioactive Records και να καταλήξουν τελικά στο όνομά τους, το LIVE. Κάτω από το βλέμμα του Jerry Harrison των Talking Heads στην παραγωγή κυκλοφορούν το ΕΡ Four Songs και κατευθείαν γίνονται γνωστοί.
Η κυκλοφορία του Mental Jewelry ήταν απλά λογική εξέλιξη, περίπου τρία χρόνια μετά την απόφαση τους να φτιάξουν μπάντα. Η βασική επιρροή για το λυρικό μέρος ήταν η φιλοσοφία του Jiddu Krishnamurti, με την οποία ασχολήθηκε ο Ed Kowalczyk. Αλλά η μεγάλη επιτυχία έρχεται με το Throwing Copper, που συνοδεύεται από την εμφάνισή τους στο Woodstock το 1994 και μια περιοδεία δίπλα στον Peter Gabriel. Την επόμενη χρονιά βρίσκονται στην κορυφή με τα 200 άλμπουμ με τις μεγαλύτερες πωλήσεις. Το Secret Samadhi έχει την ίδια τύχη,δύο χρόνια μετά. Το The Distance to Here δεν πιάνει την κορυφή και σκοντάφτει στο Νο 4, αλλά περιέχει το τραγούδι σύμβολο του συγκροτήματος το "The Dolphin's Cry".
Κυκλοφορούν άλλα 4 άλμπουμ, και η σχέση τους με την έμπνευση αρχίζει να ψυχραίνει δίσκο με δίσκο. Αποτέλεσμα ήταν το 2009 να αποχωρήσει ο τραγουδιστής τους Ed Kowalczyk. Όμως, πέρα από το όνομα έχουν και την χάρη. Με την προσθήκη του Chris Shinn στην θέση του αποχωρήσαντα τραγουδιστή...... είναι ξανά LIVE!!


Kiss - I was made for lovin' you



Λίγο πριν πέσουν οι μάσκες τους οι Kiss βγάζουν το απόλυτο τους χίτ, αλλά μισητό στους φανατικούς οπαδούς τους που είχαν συνηθίσει σε πιο σκληρό ήχο(και καλά κάνανε). Κυκλοφόρησε στο άλμπουμ τους το Dynasty το 1979 και ήταν και το πρώτο τους σινγκλ  Η πατρότητα του ανήκει στους Paul Stanley,Desmond Child και Vini Poncia. Σκαρφάλωσε σχεδόν παντού στη κορυφή και μέχρι και στην Μ. Βρετανία μπήκε στα τσαρτ, Νο 50, αλλά οι Άγγλοι δεν είναι ιδιαίτερα φαν του συγκροτήματος.
Η ιδέα να γίνει να υλοποιηθεί αυτό το τραγούδι προήλθε από τον Stanley που θεώρησε ότι είναι πολύ εύκολο να φτιάξεις ένα ντίσκο κομμάτι. Ο συνδημιουργός του Desmond Child θυμάται σε μια συνέντευξη του " γράψαμε ιστορία γιατί φτιάξαμε το πρώτο rock-disco τραγούδι" Ο ίδιος Paul Stanley, ερχόμενος στο στούντιο τους, άρχιζε να παίζει τα πρώτα ακόρντα σχολιάζοντας πόσο εύκολο ήταν να γράφεις ντίσκο και παρομοιάζοντας τον ήχο με τι "4 εποχές" του Βιβάλντι. Δεν του άρεσε καθόλου, όπως λέει " Δε μοιάζει καθόλου με ήχο των Kiss, αλλά όπως και να' χει ας το ηχογραφήσουμε" και έτσι εγένετο το μεγαλύτερο τους χιτ. Ο Peter Criss, αν και εμφανίζεται στο βιντεοκλίπ, δεν είχε πάρει μέρος στις ηχογραφήσεις σχεδόν όλου του άλμπουμ. Επίσης το τραγούδι αυτό ήταν πρώτη δημιουργική προσπάθεια του Desmond Child μαζί με τους Kiss. 


Νικήτας Κίσσονας, - Methexis



Ο πολυμαθής και πολυσπουδαγμένος Νικήτας Κίσσονας, αποφάσισε να να δημιουργήσει ένα δικό του πρότζεκτ το Methexis ( καμία σχέση με τους thrash-αδες Αυστριακούς). Η μουσική του αντικατοπτρίζει και την μουσική του παιδεία. Άνετα θα ταίριαζε στους στίχους του Ε. Α. Πόε, αλλά και των ¨καταραμένων" της γαλλική ποίησης. Δεν δειλιάζει να καταδυθεί σε σκοτεινούς ήχους. Μιας και είναι κάτοχος Πτυχίου Ναυπηγικής οδηγεί τις νότες σε μελωδικές ρότες, χωρίς να χάνει και την πορεία της η μουσική του.
Γεννημένος το 1980 ασχολείται με την μουσική από την ηλικία των 14 χρονών και στα επόμενα χρόνια ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην κλασσική κιθάρα στην τάξη του Κώστα Γρηγορέα παίρνοντας το δίπλωμα. Στα ίδια χρόνια πήρε πτυχίο αρμονίας, αντίστιξης και φούγκας στην τάξη του Αντώνη Γεωργάτου. Μέσα από το R.G.T. (Registry of Guita Tuttors) και το L.C.M. (London College of Music), ολοκλήρωσε τις σπουδές του και στην ηλεκτρική κιθάρα στην τάξη του Σωτήρη Πομώνη (Grade 8 , στο Popular Music Theory στην τάξη του Γιώργου Αργυρόπουλου (Grade 8 και με τον ίδιο κατέκτησε το Teacher's Diploma on Electric Guitar του L.C.M. (LLCM) ενώ είναι κάτοχος και του Theory of Music Grade 8. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια πάνω στην σύνθεση, ενορχήστρωση, κλασσική και ηλεκτρική κιθάρα, κινηματογραφική μουσική κ.α. Το 2011 βραβεύτηκε στον πανελλήνιο διαγωνισμό σύνθεσης χορωδιακού έργου που διοργάνωσε η ΣΤΕΓΗ Ελληνικών Χορωδιών. Έχει συνθέσει μουσική για θεατρικές ("Ruffian On The Stair" στο θέατρο Άλεκτον και "Hume" στο Μέγαρο Μουσικής) και χορευτικές παραστάσεις ("Μη-καθιστική Ζωή"), για ταινία μικρού μήκους ("Ζωή"), για μελοποίηση ποιημάτων (στα πλαίσια της 4ης βραδιάς Μουσική και Ποίησης του δήμου Χαϊδαρίου) καθώς και μουσική για μουσικά σχήματα στα οποία ήταν και είναι μέλος. Με τους Verbal Delirium κυκλοφόρησε το 2010 τον πρώτο τους δίσκο “So Close And Yet So Far Away”. Το 2011 “The Fall Of Bliss” υπό το όνομα Methexis. Ετοιμάζει και δεύτερο άλμπουμ με το προσωπικό του πρότζεκτ. Το 2012 ολοκλήρωσε τις ηχογραφήσεις του δεύτερου δίσκου των Verbal Delirium . Στα τέλη του 2011 έγινε μέλος των YIANNEIS. 

Στο "The Fall Of Bliss" συμμετείχαν: Νίκος Μίρας στα Drums, Jargon στο πιάνο, Λεωνίδας Πετρόπουλος στα Editing, Mixing, Mastering και Δήμητρα Παπαδημητρίου Artwork. Είναι ένα πολύπλοκο άλμπουμ στον ήχο του και θυμίζει Progressive Rock της δεκαετίας του 70 με πολλά μπολιάσματα κλασικής μουσικής. Η μέθεξη ( Methexis )σημαίνει ψυχική συνάντηση, επαφή, επικοινωνία, αλλά και συμβολίζει επικοινωνία ανάμεσα στον αισθητό κόσμο και τον κόσμο των ιδεών. Ο Νικήτας Κίσσονας καταφέρνει να μας πλοηγήσει στον κόσμο της ποιήσης του με πλοίο της νότες του.

Luther Blissett



Ο Luther Blissett ήταν από τους πρώτους έγχρωμους ποδοσφαιριστές της εθνικής Αγγλίας. γεννημένος στην Τζαμάικα έκανε καριέρα σε ....έναν αγώνα της Αγγλίας ενάντια στο Λουξεμβούργο, όπου έβαλε 3 γκολ (9-0 το συνολικό σκορ), έπαιξε και στην Μίλαν για ένα φεγγάρι. Όλα αυτά στην δεκαετία του 80. Στα μέσα της δεκαετίας του '90 κάνει την εμφάνισή της στην Ιταλία μια ομάδα "σαμποτέρ των ΜΜΕ" που υπογράφει με το όνομα "Luther Blisset". O "Luther Blisset" διασπείρει ψευδείς ειδήσεις παρασύροντας σε κολοσσιαίες γκάφες έγκυρες εφημερίδες και περιοδικά, κάνει ακτιβισμό στο internet, αρθρογραφεί, εκδίδει ένα βιβλίο, παραπλανεί τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων. Μεγάλες εφημερίδες και περιοδικά όλης της Ευρώπης ασχολούνται με το φαινόμενο και οι εικασίες πέφτουν βροχή: πίσω από την υπογραφή αυτή κρύβεται μια ομάδα καθηγητών του Πανεπιστημίου της Μπολόνια  μια ομάδα χάκερς ή ο Ουμπέρτο Έκο, του οποίου τα κείμενα και οι ιδέες παρουσιάζουν εκπληκτική ομοιότητα με εκείνα του "Luther Blisset"
Εδώ όμως πρόκειται για μια κολεκτίβα συγκοινωνούντων μουσικών δοχείων και μαζί με φίλους του μουσικούς δημιουργεί ένα μωσαϊκό ήχων που παραλλάσσεται σε κάθε εμφάνιση! Ο κατά κόσμο Κωνσταντίνος Ταχτσίδης τα βλέπει όλα... ακουστικά!! από τα δικά του τραγούδια μέχρι τους Iron Maiden και τους Black Sabbath! Είναι πρότζεκτ, που αποτελείται από έναν Χ 4. Κάτι σαν αυτοκίνητο 4Χ4 μέ έναν οδηγό, που αντί για τιμόνι κρατά κιθάρα και το ταξείδι του είναι, αντί του δρόμου, είναι πάνω σε νότες. Οι διασκευές του έχουν έντονη την προσωπική του ματιά. Θα τον δείτε και ως μέλος του γκρουπ "the LOBBY". Οι επιρροές του Nick Drake, Manos Hadjidakis, Radiohead, Queens of the Stone Age, Placebo, Queen, Johnny Cash...


Blondie - Denis



Το συγκρότημα Randy & The Rainbows δεν λέει κάτι στους περισσότερους, αν και από το 1962, που δημιουργήθηκαν, συνεχίζουν να υπάρχουν, έστω και τυπικά. Ωραία, θα μπορούσε κάποιος να πει, αλλά τι σημαντικό έχει ένα Doo-wop Αμερικάνικό παντελώς άγνωστο συγκρότημα.... η απάντηση είναι μονολεκτική: το "Denis".  Ένα τραγούδι που το 1963, γνώρισε κάποια σχετική επιτυχία, αλλά με το ζόρι πέρασε τα σύνορα της Αμερικής. Το τραγούδι του Neil Levenson, εμπνευσμένο από τον παιδικό του φίλο,  Denice Lefrak, κατάφερε να γίνει γνωστό εκτός των Αμερικάνικων συνόρων 15 χρόνια αργότερα. 
Αυτήν την φορά, μέσα από την φωνή της  Debbie Harry και το συγκρότημά της τους Blondie, γνώρισε αρκετά μεγάλη επιτυχία. Ήταν άλλο ένα σκαλοπάτι για την κορυφή για αυτό το γκρουπ. Συμπεριλήφθηκε στο δεύτερο τους άλμπουμ,  Plastic Letters και κυκλοφόρησε το Φεβρουάριο του 1978. Αν και μπήκε σε όλα τα ευρωπαϊκά τσαρτς, μόνο στη Ολλανδία έπιασε κορυφή. Το τραγούδι έχει έναν ασύντακτο στίχο στα γαλλικά, τον οποίο η δισκογραφική επέμενε να συντάξει σωστά. Αλλά με την επιμονή του παραγωγού Richard Gottehrer και φυσικά της τραγουδίστριας  Debbie Harry έμεινε ως έχει. 
Jacek Maniakowski

Nirvana - Where Did You Sleep Last Night



Το MTV Unplugged in New York, των  Nirvana, έχει βγάλει πραγματικά διαμάντια, διασκευές παιγμένες με τον δικό τους μοναδικό τρόπο. Ένα από αυτά τα τραγούδια είναι και το Where Did You Sleep Last Night. Το τραγούδι όμως, δεν έχει μόνο ένα όνομα. Είναι γνωστό και σαν "In the Pines" και "Black Girl". Οι ρίζες του βρίσκονται αρκετά βαθιά μέσα στον χρόνο  και η πρώτη αναφορά για αυτό γίνεται στην δεκαετία του 1870. Είναι ένα τραγούδι που πηγάζει από την μουσική παράδοση της Appalachian culture, μια περιοχής ορεινής γύρω από τον ποταμό Μισισίπι  Τα τραγούδια της περιοχής ήταν γνωστά σαν τραγούδια διαμαρτυρίας και με το μπάντζο να παίζει κύριο ρόλο στο μουσικό μέρος. 
Η πρώτη του ηχογράφηση έγινε σαν  "In the Pines" την χρονιά του 1917, από τον  Cecil Sharp. Από κει και πέρα το μουσικό ταξείδι του τραγουδιού, έχει πολλές παραλλαγές, αλλά και μπερδεύεται με άλλα τραγούδια.  Σε μια διατριβή του 1970, ο Judith McCulloh αναφέρει 160 διαφορετικές παραλλαγές του. Λυρικά τα πρόσωπα αλλάζουν συχνά, το μόνο που μένει κοινό είναι υποψία κάποιας παράνομης πράξης και τα πεύκα!!! Κατά πολλούς ερμηνευτές είναι κάποιο σεξουαλικό υπονοούμενο. Κάποιες άλλες ερμηνείες αναφέρονται στη μεγάλη ύφεση στη δεκαετία του 1920. 
 Η εκτέλεση των Nirvana, είναι παρμένο από την παραλλαγή των  Cajun, της Louisiana, μιας γαλλόφωνης τοπικής διαλέκτου με την δική της μουσική παράδοση. Ο τίτλος είναι "Pine Grove Blues" ή "Ma Negresse", όπως είναι στην γαλλική αυτή διάλεκτο. Ο αρχικός στίχος "Hey, black girl, where did you sleep last night?" όπως μεταφράζεται στα αγγλικά έδωσε και τον τίτλο στη εκτέλεση των  Nirvana. 

Κυριακή 28 Απριλίου 2013

Kiss - Detroit Rock City



Το "Detroit Rock City" από τους Νεοϋορκέζους Kiss, είναι ένα τραγούδι μέσα από το άλμπουμ τους το Destroyer του 1976. Είναι το τρίτο σινγκλ από αυτό το άλμπουμ και ήταν προγραμματισμένο να είναι και το τελευταίο. Το κομμάτι, όμως, των Paul Stanley και Bob Ezrin,   δεν χάρηκε ιδιαίτερα καλής υποδοχής από τα ραδιόφωνα των Η.Π.Α. ( εκτός του Detroit) και οι πωλήσεις του ήταν σχεδόν ανύπαρκτες, αν και προοριζόταν για ροκ ύμνο ( κάτι που έγινε με τα χρόνια). Επειδή το rock'n'roll είναι και φράγκα, η δισκογραφική για να καλύψει την "ζημιά" κυκλοφόρησε και ένα τέταρτο σινγκλ, μια μπαλάντα του Peter Criss, το"Beth", που είχε σαν B-side το "Detroit Rock City". Στην τουρνέ τους Love Gun/Alive II tour, ο Stanley άλλαξε τους στίχους του κομματιού από "I know I'm gonna die, why?" σε "I know I'm gonna die, and I don't care!" Μουσικά βασίζεται σε ένα παλιό τους τραγούδι το "Acrobat". Η στιχουργική τους έμπνευση ήταν ο θάνατος ενός φαν του γκρουπ σε αυτοκινητιστικό ατύχημα, όταν πήγαινε να δει την συναυλία τους. 


Tor



To Tor (συντομογραφία του The onion router) είναι ένα σύστημα που δίνει στους χρήστες του τη δυνατότητα ανωνυμίας στο διαδίκτυο. Το λογισμικό πελάτη Tor δρομολογεί τη διαδικτυακή κίνηση μέσω ενός παγκόσμιου εθελοντικού δικτύου διακομιστών με σκοπό να αποκρύψει την τοποθεσία ενός χρήστη ή τη χρήση της κίνησης από οποιονδήποτε διεξάγει διαδικτυακή παρακολούθηση ή ανάλυση της διαδικτυακής κίνησης. Η χρήση Tor κάνει δύσκολη την ανίχνευση διαδικτυακής δραστηριότητας του χρήστη. Αλλά δεν πρόκειται για κάποιο δικτυακό σύστημα, απλά για τον καλλιτέχνη Tor, έναν Καναδό μουσικό παραγωγό. Μπορεί η μουσική του να έχει πολλές στρώσεις, σαν κρεμμύδι (onion), αλλά δεν κρατάει κρυφή την προέλευση της.
Ο Tor μεγάλωσε σε μια ορεινή κωμόπολη της Δυτικής Ακτής του Καναδά, Στην εφηβεία μετακόμισε στην Αυστραλία και ο πατέρας του από νωρίς παρατήρησε την έφεση του στην μουσική και στην παραγωγή της. Του έφτιαξε ένα μικρό στούντιο στο οποίο έκανε τα remixing του. Αποτέλεσμα ήταν μια συνεργασία με τον Sufjan Stevens και ένα hip hop άλμπουμ το »Illinoize», που συγκέντρωσε ενδιαφέρουσες κριτικές. Τα σχόλια που έλαβε, τον ώθησαν να δημιουργήσει δικό του άλμπουμ  Του πήρε 10 χρόνια να φτιάξει αυτό που επιθυμούσε, downtempo μελωδικά beats, με στρώσεις από organic instrumentation και και θολά samples ήταν το αποτέλεσμα. Η έμπνευση του ήταν η κινηματογραφική μουσική του '60, τούρκικα psych, από ξεχασμένους δίσκους, Celtic folk ύμνοι, ανατολίτικα εξωτικά μουσικά όργανα και gospel του αμερικάνικου νότου. Τη "συνταγή" του την ονόμασε 'Drum Therapy'. Και με το μαγικό του άγγιγμα το κανε ζεστό και απαλό για το αυτί, σε βαθμό τέτοιο που το ευχάριστο άκουσμα γρήγορα γίνεται ενθουσιασμός. Είναι ο πρώτος καλλιτέχνης που υπογράφει στην νεοσύστατη «Loci Records». Μέσα στο 2012 έκανε μια πολύ πετυχημένη περιοδεία στην Αμερική.

Borderline Syndrome



Η μουσική είναι φορέας γνώσης, το έχω γράψει πολλές φορές, αλλά ακόμα και το όνομα ενός συγκροτήματος μπορεί να μας δώσει λίγο, πάντα είναι λίγο, η γνώση δεν είναι πεπερασμένη. Έτσι λοιπόν, ας ξεκινήσω με το όνομα borderline syndrome: Η οριακή (μεταιχμιακή) διαταραχή προσωπικότητας – ΜΔΠ (Borderline personality disorder – BPD) περιγράφεται ως μια παρατεταμένη διατάραξη της λειτουργίας της προσωπικότητας ενός ατόμου. Εμφανίζεται σε ηλικία μεγαλύτερη των δεκαοχτώ χρονών, μολονότι παρατηρείται και σε εφήβους. Οι οριακοί ασθενείς χαρακτηρίζονται από ασυνήθιστα επίπεδα αστάθειας στη διάθεση, στο συναίσθημα, στη συμπεριφορά και στην εικόνα εαυτού, καθώς και από χαοτικές σχέσεις με το αντικείμενο. Αλλά οι ίδιοι είναι μια σταθερή μουσική αξία, αν και με ένα promo cd και έναν (υπέροχο ως φανταστικό LP, το stateless. Ο λόγος που επιλέξανε αυτό το όνομα είναι, ότι ήθελα να δείξουν τη αντίθεση στην "ταμπελοποιήση" που υπάρχει στην μουσική, αλλά γενικά στην κοινωνία. Τους φαινόταν οριακά ως ψυχωτική (σύνδρομο), έτσι το όνομα τους είναι σαν δήλωση "το σύνδρομο των διαχωριστικών γραμμών".
Η περίπτωση τους είναι ξεχωριστή για πολλούς λόγους. Το ταλέντο τους είναι ξεχωριστό και δεν χρειάζονται πολλά λόγια, αλλά με ένα πρόχειρο ακουστικό πέρασμα καταλαβαίνει κανείς ότι έχουν "πολλά να πουν". Είναι ΦΊΛΟΙ  δεν είναι ούτε μουσικοί φίλοι, ούτε συνεργαζόμενοι μουσικοί... είναι φίλοι!!!! Και μάλιστα τρεις από τους πέντε είναι φίλοι παιδικοί, οι υπόλοιποι δύο απλά λίγο άργησαν να τους βρουν  Αυτό που επιδίωξαν είναι να εκφράσουν την φιλία του και τις ιδέες τους με νότες και το δέσιμο τους είναι μοναδικό. Οι ίδιοι δηλώνουν, ότι απλά παίζουν ροκ, αν και αυτό που ακούμε είναι ροκ και κάτι ακόμα..... η μοναδικότητα. Καταφέρνουν να δημιουργήσουν έναν δικό τους ήχο και στις συνθέσεις τους μπορείς να δεις πινελιές από επιρροές πολλών καλλιτεχνών, φαινομενικά διαφορετικών μεταξύ τους.
Το πενταμελές αυτό συγκρότημα πήρε "σάρκα και οστά" το 2010 στην Αθήνα, όπου και εδρεύουν ως σήμερα. Οι Αλέξης Χατζηιοάννου στη κιθάρα, Σοφία Σαρρή στα φωνητικά ( έπαιζε πριν στους Night On Earth και στις Σανάδες ), ο Σίμος Παγιαβλας στο μπάσο, ο Sebastian Marc στα πλήκτρα και κιθάρα( έπαιζε πριν στους Ethereal Blue), ο Αλέξης Σταυρόπουλος στα κρουστά ( έπαιζε πριν στους duke abduction-open circle κλπ) προσπαθούν να πάνε όσο μακριά μπορούν και μουσικά και συναυλιακά, θέλοντας να δουν πόσους ανθρώπους μπορούν να αγγίξουν με τη μουσική τους. Σε μένα το κατάφεραν, χωρίς δεύτερη σκέψη ....


Immensity



Μια από τις επτά αρχές των ερμητικών κειμένων λέει "ότι είναι πάνω είναι και κάτω"  και μέσα στην απεραντοσύνη της φύσης ο κανόνας αυτός βρίσκει την εφαρμογή του σχεδόν παντού. Η μουσική, σε οποιαδήποτε της έκφραση, είναι ένα σημαντικό κομμάτι της φύσης, άρα και δω ισχύει αυτός ο κανόνας. Η απεραντοσύνη δεν έχει τέλος, αλλά σίγουρα έχει κάποια αρχή και όπως όλα ξεκινάνε από μια ιδέα και έναν σπόρο και γίνονται ολοκληρωμένα δημιουργήματα..... για να δώσουν αργότερα σπόρο τους.
Ο κόσμος του rock'n'roll, σε όλες του εκφράσεις, τηρεί όλους τους κανόνες της φύσης, δημιουργώντας από κάποιον σπόρο μια απεραντοσύνη - Immensity. Οι Immensity (μετάφραση: απεραντοσύνη) είναι μια ατμοσφαιρική Doom/Death Metal μπάντα με έδρα την Αθήνα. Δημιουργήθηκαν το 2009 από τον Ανδρέα Κελέκη (Κιθάρα, πλήκτρα). Και αυτή είναι η αρχή, ο σπόρος της δημιουργίας. Μιας και η επιλογή του ονόματος για την μπάντα, δείχνει και τις φιλοδοξίες της. 
Το 2010 μπήκε ο Λεωνίδας Χατζημιχάλης (Τραγουδιστής, στοίχους ex-Fatal Morgana, ex-Equal Vector, ex-Agnosia.). Το 2011 Ο Γιάννης Φιλιππαίος (Decemberance, Daylight Misery, ex-Ritual of the Black Sun), ο Γιώργος Κριθάρης (Fortress Under Siege), ο Χρήστος Μαρκοπουλος και η Maria Zvyagina ( Falling Leaves, ex-Wine from Tears, ex-Erynium) έκλεισαν τον κύκλο της μπάντας και ξεκίνησε η ενορχήστρωση παλαιών τραγουδιών αλλά και δημιουργία καινούριων. Και αυτή είναι η συνέχεια της δημιουργίας. Τον Μάρτιο του 2012 κυκλοφόρησαν το την πρώτη τους δουλειά εν ονόματι "The Lonely Aquarelle" με δυο Promo τραγούδια η οποία μέχρι τώρα παίρνει θετικές κριτικές από παντού. Το εξώφυλλο το επιμελήθηκε ο αδερφός του Ανδρέα Κελέκη ο Αλέξανδρος Κελέκης. Και δω αρχίζουν να φαίνονται τα πρώτα δείγματα.... της  Immensity. Μελωδικό και σκοτεινό συγχρόνως, με όγκο στις δυο συνθέσεις, που αποτελούν το πρώτο τους δείγμα, απλά δηλώνουν με νότες ότι έχουν πολλά ακόμα να πουν. Αξιοθαύμαστη και η ωριμότητα των συνθέσεων αυτών. 
Το 2013 η Maria Zvyagina, αφήνει το συγκρότημα, με αποτέλεσμα την συνέχεια της δημιουργικής διεργασίας. Περιμένουν να κυκλοφορήσουν ολοκληρωμένη την δουλειά τους με πέντε τραγούδια, μέσα στο 2014. Οι πρώτοι στόχοι είναι πολλά live, στην Ελλάδα και γιατί όχι, στο εξωτερικό. Μιας και ο ήχος τους παραπέμπει στην Σκανδιναβική σκηνή. Απλά θα επαναλάβω, ότι πολλά έχουμε να περιμένουμε από την ... Immensity... μπάντα. 
Το ΕΡ τους θα βρελίτε εδώ: http://immensity.bandcamp.com/