Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2013

Green Day - Holiday


Η ειρωνεία, λένε, είναι το όπλο του αδυνάτου. Το rock n roll μπορεί να έχει παγκόσμια απήχηση, αλλά δε παίρνει και αποφάσεις, που αφορούν τα παγκόσμια δρώμενα. Μπορεί να υπενθυμίζει ιστορικά γεγονότα, να σχολιάζει τα κακώς κείμενα και μέσα από τα τραγούδια της διαμαρτυρίας μας χάρισε αξέχαστες δημιουργίες. Ωστόσο ελάχιστα τραγούδια, μόνο ένα ξέρω εγώ, το John Sinclair του John Lennon, που κατάφερε να ελευθερώσει τον ποιητή και μάνατζερ του πανκ συγκροτήματος των MC5, που μπορούν  να παρέμβουν σε κάποια δικαστική ή πολιτική απόφαση. Έτσι τα παραδείγματα που η ειρωνεία, είτε μέσω τίτλου είτε μέσω του λυρικού μέρους και ακόμα και των δύο. 
Το  American Idiot, το έβδομο άλμπουμ των Green Day του 2004, εκτός από ένα από τα αριστουργήματα της ροκ γενικά, είναι ουσιαστικά και ένα μανιφέστο στον Αμερικάνικο πλαστικό και υποκριτικό τρόπο ζωή. Το τραγούδι Holiday δεν ξεφεύγει από το γενικό πλαίσιο όλου του άλμπουμ. Η δημιουργία του Billie Joe Armstrong, σε συνεργασία και με την υπόλοιπη μπάντα είναι η φυσική συνέχεια του Jesus of Suburbia ( http://echooadventures.blogspot.gr/2013/04/green-day-jesus-of-suburbia.html ). Αλλά και πρελούδιο στο "Boulevard of Broken Dreams" , τραγούδι και αυτό του ίδιου άλμπουμ. 
Ο στίχος Hear the sound of the falling rain..., πρώτος του τραγουδιού, συνδέεται με προηγούμενο τραγούδι και πάντα με ήρωα το Ιησού των προαστίων. Έχει αμφιβολία για την φυγή του από τα προάστια, προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του ότι, είναι πια ελεύθερος. Παρ' όλο που συνεχίζει να είναι μόνος και δυσαρεστημένος με τον εαυτό του. Η κραυγή του για τα, νεκρά πια, πιστεύω του, κάνει αναφορά για τους χιλιάδες νεκρούς στο πόλεμο του Ιράκ. Νεκρούς, που μένουν ανώνυμοι για την πλειονότητα των Αμερικανών. Και με αυτήν την αφορμή θέτει και το ζήτημα της εκμετάλλευση του πολέμου, αλλά και την εμπλοκή σε αυτόν, των μεγάλων εταιρειών (υγειών, κατά κάποιους, επειδή κερδοφορούν). Που αργότερα "φροντίζουν" για την ανοικοδόμηση της πολεμόπληκτης χώρας.
Οι στίχοι "Can I get another 'Amen'?/ There's a flag wrapped around the score of men." αναφέρονται στην υποκρισία της Αμερικάνικης Χριστιανικής συντηρητικής μερίδας των πολιτικών, αλλά και οπαδών της. Αν και το τραγούδι έχει κατηγορηθεί για αντί - αμερικανισμό, ωστόσο ο Billie Joe Armstrong, απαντά πολύ εύστοχα πως είναι αντιπολεμικό και συμπληρώνει : αν το θέμα που θέλει να αποτυπώσει ένας ζωγράφος είναι άσχημο, τότε και ο πίνακας που θα κάνει θα είναι ακόμα χειρότερος. 
Το αυτοκίνητο που απεικονίζεται στο βιντεοκλίπ,  Mercury Monterey του 1968 ήταν και το ίδιο που τους μετέφερε στα MTV Video Music Awards του 2005. Σε αυτό τα μέλη παριστάνουν τυπικούς χαρακτήρες της California. Τελικά το αυτοκίνητο, μαζί με τα μέλη της μπάντας σταματάει, μέσα στους καπνούς, στη.... Boulevard of Broken Dreams. 

Love - Love (album)


Βρισκόμαστε κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 60' στην Αμερική όπου είδη όπως Garage & Psychedelic Rock πλέον έχουν κάνει αισθητή την παρουσία τους σε πολλές πόλεις.
Στο Los Angeles θα δημιουργηθεί μια μπάντα με το απλό όνομα Love από έναν χαρισματικό συνθέτη/στιχουργό και τραγουδιστή τον Arthur Lee o οποίος έχει μείνει στην μνήμη όλων(μιας και από το 2006 έχει φύγει από την ζωή)  για τον λυρισμό των στίχων του και όχι απλότητα και προχειρότητα.
Η άλλη μεγάλη μορφή των Love ήταν ο Bryan MacLean (o οποίος επίσης έχει πεθάνει το 1998) που ήταν ο κιθαρίστας και πολλές φορές έκανε και συνθέσεις τραγουδιών μαζί με τον Arthur Lee.
Το 1966 θα κυκλοφορήσει ο πρώτος δίσκος του σπουδαίου αυτού συγκροτήματος που ήταν μια συγχώνευση από Folk Rock με Garage & Psychedelic με έναν ήχο μεστό και ξερό με απλές συγχορδίες σε όλα τα τραγούδια και για αυτό δεν θεωρούνταν καθαρόαιμο Garage group οι Love,διέφερε ο ήχος τους από τα άλλα groups εκείνης της εποχής.
Ξεχωρίζουμε σχεδόν όλα τα τραγούδια από τον δίσκο γιατί στην πλειοψηφία τους όλα έχουν κάτι να σου δώσουν και να σε εκφράσουν.
το My Little Red Book είναι αυτό που σε μπάζει για τα καλά που ξεκινάει ο δίσκος στο κλίμα στο τι θα επακολουθήσει με πολλές εκρήξεις στον ρυθμό του.
Υπάρχει και ακόμα μια διασκευή στο Hey Joe στο στυλ που το έπαιξαν και οι Leaves με φωνητικά του Bryan MacLean η πανέμορφη μπαλάντα A Message To Pretty ένα καταθλιπτικό τραγούδι πόνου βγαλμένο κυριολεκτικά από την ψυχή του Arthur Lee και τέλος να πούμε και για το Signed D.c. ένα ψυχεδελικό τραγούδι με πολύ συναίσθημα που θα μείνει κλασσικό και αυτό του γκρουπ με αρκετές και αξιόλογες διασκευές στην πορεία των χρόνων.
Ύστερα οι Love καταξιώθηκαν ακόμα περισσότερο με τους επόμενους δίσκους τους De Capo και Forever Changes to 1967 κάνοντας μια τεράστια επιτυχία σε όλη την ιστορία της Ποπ και Ροκ μουσικής με το τραγούδι Alone Again Or.΄(http://echooadventures.blogspot.gr/2013/04/alone-again-or-love.html) ..τραγούδι που συνέθεσε και τραγούδησε όπως προείπαμε ο άλλος ηγέτης των Love Bryan MacLean.

Gary Lexicondevil


Déesse και The Rundays live


Η αρχή κάθε ιστορικού γεγονότος, είναι πάντα ένα ασήμαντο γεγονός, όπως κάθε μεγάλη προσωπικότητα στην αρχή της ζωής, απλά τα έκανε πάνω του. Στην ροκ μουσική κανένα συγκρότημα δεν ξεκίνησε με γεμάτα στάδια, ούτε με τρελές πωλήσεις. Αλλά, η πηγή κάθε μεγάλου συγκροτήματος ήταν και είναι τα μικρά live stage. Εκεί ξεκίνησαν και ξεκινάνε οι μεγάλες μπάντες και η εξέλιξη τους πάντα είναι ένα ερωτηματικό, εκτός φυσικά αν είναι κανείς κάποιος κινηματογραφικός μάγος, που του είπαν οι θεοί τα μελλούμενα. 
Το Silver Dollar είναι ένας μικρός και ζεστός χώρος και κατάλληλα διαμορφωμένος για ζωντανές εμφανίσεις, αν και έχει τα μικρά ελλατωματάκια του. Αυτό όμως δεν εμποδίζει καμιά μπάντα να εκφραστεί σωστά στην σκηνή, μιας που είναι κατάλληλα διαμορφωμένη.  Στο συγκεκριμένο live ήταν να εμφανιστούν 3 μπάντες, αλλά λόγω σοβαρών προβλημάτων οι Skinner Box δεν μπόρεσαν να είναι παρόντες. Ευτυχώς ξεπερνιούνται και σύντομα θα μπορέσουμε να τους ακούσουμε ζωντανά, μιας και πρόκειται για ένα από τα πιο υποσχόμενα ελληνικά γκρουπ. 
Η αργοπορία είναι μια συνηθισμένη πρακτική και ένα γεγονός που δεν λείπει από καμιά ζωντανή εμφάνιση. Αλλά, αυτό μου πρόσφερε την ευκαιρία να γνωρίσω και τους Déesse. Η πρώτη εντύπωση ήταν η καλύτερη, αν και λίγο αγχωμένοι, ήταν πολύ  ευγενικοί και ζεστοί. Και πάντα η πρώτη εντύπωση είναι η μισή της ολόκληρης εικόνας. Ευτυχώς δεν άργησε πολύ να ξεκινήσει και το live, με τους The Rundays να το ξεκινάνε δυναμικά. Μια σχετικά νέα τετραμελής μπάντα από την Θεσσαλονίκη, αλλά το πρόγραμμά της αποτελείται κυρίως με δικές της συνθέσεις . Ο Indie rock ήχος τους φέρνει προς τους Arctic Monkeys, αλλά χωρίς να τους μιμούνται.


Σίγουρα πρόκειται για πολύ καλούς μουσικούς, που έδειξαν αρκετή άνεση στην σκηνή. Το δέσιμο της μπάντας είναι αξιοθαύμαστο και με τη βοήθεια του καλού ήχου έδειξαν ότι, θα μας απασχολήσουν για αρκετό καιρό ακόμα. Το κοινό, που  αποτελούνταν κυρίως από τους φαν τους, τους χειροκρότησε και όχι άδικα. Αν και αρκετά ροκ η φωνή του τραγουδιστή, στον και καινούριο τους τραγούδι κάπου χάθηκαν οι χαμηλές νότες, αν και η σύνθεση ήταν πολύ καλή. Εκεί φάνηκε κάπως και η όχι καλύτερη προφορά του. Σε γενικές γραμμές μου άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις και όλες οι συνθέσεις του είναι πολύ καλές. 

Οι Déesse δεν άργησαν να ανέβουν και με μικρές παρεμβάσεις, που να ταιριάζουν στην μουσική τους, ξεκίνησαν το πρόγραμμα. Από τις πρώτες νότες φάνηκε η ποιότητα της μπάντας, αν και ο ιδανικός ήχος γι αυτούς δεν επιτεύχθηκε από την αρχή. Όμως οι φιλότιμες αλλά αποτελεσματικές προσπάθειες το έφεραν στο μέγιστο δυνατό αποτέλεσμα. Απλά μια παρατήρηση για το, άλα μάστρο-μήτσος φωτισμό  του ηχολήπτη, με τον..... μαγικό αναπτήρα big....μια αρκετά άσχημη εικόνα. Η ανταπόκριση του κόσμου δεν ήταν αντίστοιχη της ποιότητας της μπάντας και το βουητό από τις κοριτσίστικες φωνές κόντεψε να την σκεπάσει. Αρκετά αγενής συμπεριφορά απέναντι στους Ελβετούς που παίζανε για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Φυσικά το κάθε τους τραγούδι, από το ντεμπούτο ΕΡ τους, με το αποκρυφιστικό σύμβολο ▼  , το οποίο συμβολίζει τη γυναικεία δύναμη, χειροκροτήθηκε θερμά. 
Το συγκρότημα από την Ζυρίχη, αντιμετώπισε κάποια τεχνική δυσκολία στο τρίτο τους τραγούδι, από το επερχόμενο τους άλμπουμ και το μόνο που μάθαμε,  ήταν ότι το τραγούδι ήταν στα γαλλικά. Αφού κάπως κατεύνασε το βουητό, το συγκρότημα άρχισε να λύνεται. Τα μπάσα φωνητικά του Matias Moulin ταίριαζαν απόλυτα στον σκοτεινό ήχο τους. Ο Cyril Perret στα πλήκτρα, έπαιζε με μοναδικό τρόπο, τις συνεχώς εναλλασσόμενες μελωδίες. Ο Addrich Mauch στο μπάσο με το τρόπο που έπαιζε, θύμισε σε κάποιες στιγμές τους Anathema, χωρίς αυτό να αποτελεί μομφή. Και θα τελειώσω με τον ντράμερ Richard Oppermann που με μοναδική μαεστρία στάθηκε οργανωτής της μπάντας. Οι αλλαγές στο τέμπο των τραγουδιών δεν ακολουθούσαν κάποιο μοτίβο, αλλά είχαν αρκετά μοναδικές εναλλαγές. Κάτι που ο Oppermann χειρίστηκε άψογα. 
Το σετ των τραγουδιών του αποτελείτο από τα τραγούδια του ΕΡ τους, αλλά η πιο ενδιαφέρουσα στιγμή ήταν η διασκευή του τραγουδιού του Leonard Cohen, του First We Take Manhattan, που θα υπάρχει στο νέο τους άλμπουμ. Οι ηχογραφήσεις του θα αρχίσουν σε δυο εβδομάδες, στην πατρίδα τους. 

Ένα γεγονός που θα έπρεπε να επισημάνω είναι μια κακή συμπεριφορά, των "θορυβωδών κορασίδων", που έφευγαν απλά πριν τελειώσει η εμφάνιση του συγκροτήματος. Αλλά και των μελών των Rundays που απλά γύρισαν την πλάτη στους μουσικούς από την Ελβετία, την ώρα που έπαιζαν, για να κάνουν τις δημόσιες  σχέσεις τους με τις κοπελίτσες, που προφανώς ήρθαν γι αυτούς. Είναι ένδειξη μιας κακής νοοτροπίας, που έχει σχεδόν πάντα την κατάληξη, στην καλύτερη περίπτωση, να διασκευάζουν Πλιάτσικα και Μαχαιρίτσα. Και δυστυχώς, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που συμπεριφορά του κοινού, θυμίζει πανηγύρι. Και δεν είναι κάτι κακό να δώσεις ευκαιρία σε μια μπάντα, που ακόμα δεν την ξέρεις, απλά ακούγοντάς την. Αυτή η υπάρχουσα νοοτροπία, δεν αφήνει τις μπάντες να εξελιχθούν και να είναι εύκολο έρμαιο κάθε "επιτηδευματία", από αυτούς που λυμαίνονται την μουσική σκηνή εδώ και δεκαετίες.