Οι System of a Down, όταν έβγαλαν τον πρώτο τους ομώνυμο άλμπουμ το 1998, μάλλον άφησαν κάπως άναυδο και μουδιασμένο τον κόσμο της σκληρής μουσικής. Έπρεπε να έρθει το δεύτερο του άλμπουμ το Toxicity και το πρώτο σινγκλ από αυτό, το "Chop Suey!" ... για να τους πέσει το σαγόνι και να καταλάβουν, ότι εδώ υπάρχει ένας πραγματικός ήχος. Η σύνθεση των Serj Tankian και Daron Malakian έβγαλε το κουαρτέτο των Αρμενίων από την αφάνεια, αλλά όχι μόνο αυτό. Μπήκαν και στις μουσικές επιλογές πολλών που δεν έχουν σχέση με την σκληρή έκφραση του rock'n'roll. Το τραγούδι αρχικά λεγόταν "Suicide", αλλά μετά από πίεση της εταιρίας το αλλάξανε σε αυτό που έγινε γνωστό. Σε κάποιες εκδόσεις του άλμπουμ τους, η φράση "We're rolling 'Suicide" ακούγεται αχνά στο τραγούδι. Ο Daron Malakian αναφέρει σχετικά με το λυρικό μέρος, ότι είναι για το πως αντιμετωπίζουμε την ζωή, ανάλογα με το πως νιώθουμε. Και συνεχίζει λέγοντας, ότι αν κάποιος θα πεθάνει από υπερβολική δόση ναρκωτικών, του αξίζει γιατί τα καταχράστηκε. Αυτό δηλώνει και ο στίχος 'I cry when angels deserve to die'. Ο στίχος 'Father, into your hands I commit my spirit', αναφέρεται όμως, στον Χριστό και σε μια από τις 7 φράσεις που είπε, ενώ πέθαινε πάνω στον σταυρό. Ο τίτλος του τραγουδιού είναι ένα κινέζικό φαγητό, κάτι σαν στιφάδο με κρέας ή ψάρι. Άλλα συστατικά του είναι bamboo, κρεμμύδια, ρύζι και νερό-κάστανα(????). Η επιλογή για τον τίτλο έγινε, γιατί με αυτό το πιάτο περιγράφεται καλύτερο το μουσικό τους ύφος. Το βιντεοκλίπ σκηνοθέτησε ο Marcos Siega και γυρίστηκε σε πάρκινγκ ενός μοτέλ στην πατρίδα της μπάντας, παρουσία 1000 οπαδών τους. Φυσικά κατά την διάρκεια του μπορεί κάποιος να διακρίνει και μια Αρμένικη σημαία, προφανώς για να δηλώσουν και την καταγωγή τους. Το βιντεοκλίπ τους έχουν δει ως τώρα πατώ από 145 εκατομμύρια φορές. Jacek Maniakowski
Όταν ο Michael Amott αποφάσισε να αφήσει τους υπέρ - θορυβώδεις Carcass, ξαναγύρισε στην πατρίδα την Σουηδία. Φυσικά και δεν έμεινε άπραγος και το 1993 φτιάχνει και τους Spiritual Beggars, με φανερές επιρροές από τις μουσικές του ρίζες, που ήταν 70s hard rock και με ψήγματα ψυχεδέλειας των ίδιων χρόνων. Η πρώτη τους δισκογραφική απόπειρα γίνεται μια χρονιά αργότερα, το 1994, με το ομώνυμο άλμπουμ τους. Το άλμπουμ είναι μακριά από τον θόρυβο της προηγούμενης μπάντας και ορίζεται σαν stoner metal. Το δεύτερο τους άλμπουμ έρχεται δύο χρόνια μετά, το 1996. Το Another Way To Shine, κερδίζει αναγνώριση στην Γερμανία και στην πατρίδα τους όπου βραβεύεται με ένα αντίστοιχο Grammy. Το άλμπουμ φιλοτεχνεί ο Hans Arnold, αλλά και τα μέλη της μπάντας σε έναν νεραϊδένιο κόσμο. Το τρίτο τους άλμπουμ, Mantra III, συνοδεύεται και από μια περιοδεία στην Ευρώπη, μαζί με τους Fu Manchu. Το Ad Astra, πωλείται πλέον παγκοσμίως και στην περιοδεία ανά την Ευρώπη, που περιλαμβάνει και την Ιαπωνία, συνοδεύουν γκρουπ, όπως οι Iron Maiden, Monster Magnet και Queens Of The Stone Age. Το πέμπτο τους άλμπουμ, το On Fire, τους βρίσκει με κάποιες αλλαγές στην σύνθεσή τους. Σ αυτόν τον δίσκο προσθέτουν πιο μελωδικά στοιχεία στις συνθέσεις τους και συνοδεύουν τους Clutch στην Ιαπωνία, όπου κερδίζουν νέους οπαδούς. Το 2005, με το Demons, απλά καθιερόνονται και ξαναεπισκέπτονται την Ιαπωνία, αυτή την φορά ανοίγοντας τις συναυλίες του Dio. Μετά από πενταετές διάλειμμα, το 2010 κυκλοφορούν το Return to Zero, όπου σταθεροποιείται πλέον η σύνθεσή τους σε Apollo Papathanasio – vocals, Sharlee D'Angelo – bass, Per Wiberg – keyboards, Ludwig Witt – drums και φυσικά τον Michael Amott – guitar. Το 2013 κυκλοφορούν ακόμα ένα άλμπουμ, το Earth Blues, αποδεικνύοντας ότι είναι σταθερή αξία στον χώρο και δεν έχουν χάσει, ούτε την διάθεση, αλλά ούτε την έμπνευση. Jacek Maniakowski
