To "London Calling" των The Clash βρίσκεται στο ομώνυμο άλμπουμ τους από την χρονιά του 1979 και είναι το δεύτερο σινγκλ από αυτό. Είναι από τα πιο χαρακτηριστικά τραγούδια του συγκροτήματος και από μουσική πλευρά, που μπερδεύουν περίτεχνα την reggae με την punk rock, αλλά και από λυρική πλευρά, με έντονο το πολιτικό στοιχεία, να κυριαρχεί σε κάθε τους στίχο. Η σύνθεση των Joe Strummer και Mick Jones, συγκαταλέγεται μέσα στα The Rock and Roll Hall of Fame's 500 Songs that Shaped Rock and Roll καθώς και στα 500 Greatest Songs of All Time του περιοδικού Rolling Stone, καταλαμβάνοντας την 15η θέση. London Calling, είναι το σήμα του BBC World Service: "This is London calling ...", που χρησιμοποιήθηκε κατά την διάρκεια του Β' ΠΠ, όταν εξέπεμπε στις υπό Ναζιστικής κατοχής χώρες. Εδώ όμως αναφέρεται σε "a nuclear error", πυρηνικά ατυχήματα και συγκεκριμένα στο πυρηνικό ατύχημα Three Mile Island, στην Dauphin County,της Pennsylvania, από κακή συντήρηση του εργοστασίου της πυρηνικής ενέργειας. Ο στίχος, όμως, "London is drowning/And I live by the river" αναφέρεται στην υπερχείλιση του Τάμεση από ελλειπή οχυρωματικά έργα γύρω από τον ποταμό. Άλλος ένας στίχος "now don't look to us/All that phoney Beatlemania has bitten the dust" αναφέρεται και στο τέλος της λάμψης του πανκ κινήματος. Επίσης, σε αντίθεση με την μορφολογία των rock'n'roll, τραγουδιών που"σβήνουν", το τραγούδι τελειώνει απότομα με τον στίχο "I never felt so much a-like..." Κάποια πράγματα που συνοδεύουν το τραγούδι είναι η εκπομπή του Joe Strumme στο BBC World Service είχε όνομα "Joe Strummer's London Calling". Στις 30 Μαρτίου του 2006, ένας Ινδός, ο 23χρονος Harraj Mann, συνελήφθη με την υποψίας της τρομοκρατίας στο αεροδρόμιο του Durham-Tees Valley της Βόρεια Αγγλίας. Ο λόγος, εκτός από την φάτσα του υποθέτω, ήταν και το γεγονός ότι πριν επιβιβαστεί στο αεροπλάνο, ερχόμενος στο αεροδρόμιο με ταξί, ζήτησε από τον οδηγό του οχήματος να βάλει στα ηχεία του δύο από τα τραγούδια του mp3 player του... το ένα ήταν το London Calling!!!
Κάπου στην εφηβεία ξεκινάνε τα πάντα για όλους μας. Εκεί τα όνειρα μας παίρνουν τεράστιες διαστάσεις και φαντάζουν απλά ένα βήμα μακριά από την πραγματοποίηση τους. Κάπου εκεί ξεκινάνε και μεγαλύτερες μουσικές ιστορίες, αν όχι όλες, οι πιο πολλές τουλάχιστον. Σχεδόν κάθε πιτσιρικάς, που έχει λύσει τα βασικά προβλήματα επιβίωσης, με μια εσωτερική "πρωταρχική κραυγή" απαιτεί την πραγματοποίηση του κάθε του ονείρου. Σε αυτή την ηλικία ξεκινάει και οι ιστορία των Primal Scream, κάπου στην γη των Highlander και του Sir William Wallace.
Σε ένα προάστιο της Glasgow, το Mount Florida, ξεκινάει μια ιστορία που διαρκεί εδώ και 31 χρόνια, η ιστορία των Primal Scream (πρωταρχική κραυγή), από τα πιο αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα της Alternative rock και indie pop βρετανικής μουσικής σκηνής. Οι πρωταγωνιστές της αρχής της ιστορίας ήταν Bobby Gillespie, Robert Young και Alan McGee, μετέπειτα μάνατζερ του γκρουπ. Η πρώτη "πνοή" του πνεύματος του Rock'n'Roll ήταν μια συναυλία των Thin Lizzy και η χρονική στιγμή ήταν κάπου στο 1978. Μετά από αυτό οι McGee και Gillespie, προσχωρούν σε ένα τοπικό punk rock, τους The Drains, όπου παίζει κιθάρα ο 15χρονος τότε Andrew Innes. Το συγκρότημα δεν κράτησε πολύ καθώς ο McGee μετακόμισε στο Λονδίνο. Ο Gillespie ανακαλύπτει την New Wave και μουσικές του συναναστροφές είναι γύρω από την μουσική αυτή. Αφού ανακαλύπτει τους Velvet Underground και The Byrds, θέτει και τις βάσεις για τις μελλοντικές επιρροές του γκρουπ που δημιουργεί, καθώς παίζουν τις δικές τους διασκευές πριν ξεκινήσουν να γράφουν τα δικά τους μουσικά κομμάτια.
Το συγκρότημα παίρνει σάρκα και οστά, αν και ακόμα σε "εμβρυακή" κατάσταση, το 1982. Το όνομά του το εμπνέονται από primal therapy, ένα είδος ψυχοθεραπείας που δημιούργησε ο Arthur Janov. Ο σκοπός της είναι να θεραπεύσει παιδικά τραύματα και διάφορες νευρώσεις και η θεωρία αυτή αποτυπώνεται στο βιβλίο The Primal Scream. Με αυτό το όνομα κάνουν και την πρώτη τους ζωντανή εμφάνιση την ίδια χρονιά.
Το πρώτο τους σινγκλ The Orchard, ο McGee το ηχογραφεί με την ανεξάρτητη Essential Records. Τις ταινίες αυτής της ηχογράφησις τις καίει, λίγα χρόνια μετά ο Jim Beattie, με όλο το δίκιο με το μέρος του, καθώς ήταν απλή μουσική καρικατούρα. Το δεύτερο τους σινγκλ Crystal Crescent έχει καλύτερη τύχη καθώς συμπεριλαμβάνεται σε μια συλλογή. Ο Gillespie παίζει τύμπανα στους The Jesus and Mary Chain, παράλληλα, κάτι που επιβραδύνει την πορεία των Primal Scream. Μόλις το 1986 ξεκινάνε σοβαρή προσπάθεια σαν συγκρότημα, με τον Gillespie να 'χει μοναδική ασχολία το γκρουπ του. Το lineup συμπληρώνουν Jim Beattie, Robert Young, Stuart May, Tom McGurk και Martin St. John. Με αυτήν την σύνθεση ηχογραφούν και το πρώτο αξιόλογο τους σινγκλ, το "All Fall Down" στην νεο-ιδρυθείσα δισκογραφική του McGee, την Creation Records.
Με κάποιες αλλαγές στη σύνθεσή τους κυκλοφορούν το πρώτο τους άλμπουμ Sonic Flower Groove, το 1987 με αρκετή εισπρακτική επιτυχία. Το δεύτερο τους, ομώνυμο άλμπουμ βγαίνει το 1989, με φανερή ροκ μεταστροφή τους. Δύο χρόνια αργότερα έρχεται και απόλυτη αναγνώριση με το Screamadelica, ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της δεκαετίας του '90. Το 1994 ΄κυκλοφορούν το Give Out But Don't Give Up και τρία χρόνια αργότερα το Vanishing Point, εμπνευσμένο από την ομώνυμη ταινία. Το XTRMNTR ( "Exterminator") του 2000 εδραιώνει τη θέση τους στην παγκόσμια μουσική σκηνή, με πλήθος διακρίσεων, αποκορύφωμα των οποίων είναι να βραβευτεί σαν το άλμπουμ της χρονιάς από NME Carling Awards έναν χρόνο αργότερα. Κυκλοφορούν άλλα τρία άλμπουμ, Evil Heat (2002), Riot City Blues (2006), Beautiful Future (2008).
Μετά από 5 χρόνια δισκογραφικής σιωπής το 2013 και συγκεκριμένα στις 6 Μαϊού κυκλοφορούν το More Light. Με σύνθεσή τους να αποτελείται από Bobby Gillespie, Andrew Innes, Martin Duffy, Darrin Mooney, Barrie Cadogan, Simone Butler, Debbie Googe έδωσα ήδη τα πρώτα δύο δείγματα από την νέα τους δουλειά: το 2013, με το οποίο ξεκινάει το άλμπουμ και κυκλοφόρησε 25 Φλεβάρη και το "It's Alright, It's Ok" που κυκλοφόρησε στις 23 του Μάρτη και "κλείνει" την αναμενόμενη τους κυκλοφορία. Τα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου είναι: "River Of Pain", "Culturecide", "Hit Void", "Tenement Kid", "Invisible City" ,"Goodbye Johnny", "Sideman", "Elimination Blues", "Turn Each Other Inside Out", "Walking With The Beast", "Relativity" .
Τα πρώτα δείγματα τουλάχιστον δείχνουν εντυπωσιακά και μάλλον θα προστεθεί η νέα τους δουλειά στις μεγάλες κυκλοφορίες του 2013, έτος που αποδεικνύεται τυχερό για μουσικόφιλους. Φρέσκοι όσο ποτέ έχουν κατακτήσει με την μουσική τους, την απλότητα, μια αρετή που θεωρείται η "βασίλισσα των Αρετών" από τις ανατολικές φιλοσοφίες. Οι Primal Scream αποδεικνύουν το μέγεθός τους, με την λάμψη τους να κατακτά νέους οπαδούς, αφήνοντας τους παλιούς με ένα ευρύ χαμόγελο ικανοποιήσεως...
Οι πρώτες νότες ενός τραγουδιού μπορούν να σου κεντρίσουν το ενδιαφέρον, αλλά πάντα περιμένεις και την συνέχεια. Μόλις όμως φτάνεις στην μέση και η προσοχή σου έχει επικεντρωθεί πλήρως στο τραγούδι ... ξυπνάει μέσα σου ο Σέρλοκ Χολμς. Όταν όμως, το γκρουπ είναι καινούργιο και η ιντερνετική σου αναζήτηση βγάζει οτιδήποτε άλλον εκτός από μουσική, τότε ένα ταλαντούχο νέο συγκρότημα γίνεται αυτόματα και φορέας γνώσης. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι "Skinner Box".... "Τη θεωρία του ο Skinner την έλεγξε με τα γνωστά πειράματα στο "κουτί του Skinner", ένα ελεγχόμενο περιβάλλον, όπου αρνητικά ερεθίσματα (μικρά ηλεκτροσόκ) ή θετικά ερεθίσματα (φώτα, ήχοι, τροφή) συνόδευαν και ακολουθούσαν συγκεκριμένες συμπεριφορές, οι οποίες βήμα προς βήμα "οδηγούνταν" προς την τελική επιθυμητή (π.χ. πάτημα ενός μοχλού)." Υπό τους ήχους του νέου τους ΕΡ " " Life is Chemistry" , το να μάθεις μια συμπεριφοριστική θεωρία, γίνεται τουλάχιστον ενδιαφέρον. Από νοητική οπτική ο λόγος είναι εμφανής, αλλά από ακουστική σκοπιά γίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρον. Οι Vana Rose-Vocals, Σπύρος Μητροκώτσας-Lead/Rhythm Guitars, Στέφανος Μανούσης-Bass Guitar/Keyboards και Γιώργος Παπαναστασίου-:Drums/Percussion δείχνουν με τις νότες μια ωριμότητα ενός φτασμένου γκρουπ. Η προσθήκη του Νικόλα Ζουρμπάκη έδωσε ακόμα πιο μεγάλο όγκο στην μουσική τους. Μάλλον ο "θεός" του rock'n'roll το πρόσεξε, αν συμπεράνουμε από το άμεσο ενδιαφέρον της δισκογραφικής για την δημιουργία ενός ΕΡ, αλλά και τα γεγονότα που οδήγησαν στην δημιουργία του γκρουπ. Όταν έμαθα από τους Electro Vampires για τους Skinner Box, άρχισα να ψάχνω για την δισκογραφία τους, υπό τους ήχους της υπέροχης φωνής της Vana Rose και των ισάξιων μουσικών που την πλαισίωναν. Η φράση "δεν είναι δυνατόν" βγήκε από το στόμα πολλές φορές, σαν από πικ απ, που η βελόνα του κόλλησε σε κάποια χαρακιά του δίσκου. Το ίδιο "κόλλημα" έφαγα και γω με τα τραγούδια τους.... ξανά και ξανά από την αρχή....
Πέντε τραγούδια όλα και όλα και ένα re-mix.. Ρε... re-mix?..αφού ακόμα δεν κυκλοφόρησαν δίσκο?? Κι όμως τους ανακάλυψε ο Ulysse Thevenon και έγραψε το Goldfish memory με την δική του ματιά. Το "δεν είναι δυνατόν" συνέχιζε να βγαίνει ασυνείδητα από το ανοιχτό μου στόμα, μιας και το κάτω σαγόνι μου βρισκόταν στον γείτονα από κάτω, σαν ηχώ από ένα βαθύ πηγάδι. Το μουσικό βάθος των τραγουδιών τους πρόδιδε ένα έμπειρο γκρουπ. Αλλά και το βάθος των στίχων έδειχνε μια βαθιά ποιητική διάθεση, που δεν είναι αποκομμένη από την καθημερινή πραγματικότητα..... "Η συγγραφή στίχων για εμάς αποτελεί ένα ψυχικό «ξεγύμνωμα», αν μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε έτσι. Καταθέτεις τα συναισθήματά σου, τους προβληματισμούς σου, δημιουργείς αναμνήσεις και εικόνες, τόπους και κόσμους που εσύ και ο ακροατής σου θα μπορούσαν να βρουν καταφύγιο. Αυτό δε σημαίνει πως παράγουμε ουτοπία, αρκετές φορές παρουσιάζουμε την υποκρισία και τη σκληρότητα της καθημερινής ζωής που δεν αφήνει κανέναν ανεπηρέαστο." Σχολιάζει η Vana Rose για την ποιητική υφή που παρουσιάζουν οι στίχοι του γκρουπ και συνεχίζει "Πηγή έμπνευσης μπορεί για εμάς να είναι και ένα αινιγματικό χαμόγελο, που κάποιος άγνωστος μπορεί να σου χαρίσει και να μην τον ξαναδείς ποτέ. Προσπαθούμε όσο το δυνατόν να χρησιμοποιούμε σύμβολα, έτσι ώστε να διεγείρουμε συναισθήματα και ενδόμυχα να αφυπνίζουμε συνειδήσεις. Ο ακροατής αντιλαμβάνεται και ερμηνεύει με ένα δικό του τρόπο τους στίχους σου, έχει την ανάγκη να υιοθετήσει μια δική του αλήθεια, η οποία θέλει να τον συνοδεύει σε μία συγκεκριμένη περίοδο της ζωής του. Αυτή είναι και η μαγεία, αυτό είναι για εμάς ένα μεγάλο στοίχημα, να υπάρχει διαδραστικότητα, αυτομάτως ο ακροατής γίνεται πρωταγωνιστής σου ." Και τα A Passage in Time, O type, Paperdoll People και το Slow motion, που ξεχειλίζει από συναίσθημα το αποδεικνύουν. Ένα συγκρότημα με πολύ μέλλον και βάθος, χτίζει πολύ γρήγορα τα θεμέλια για αναγνώριση και εκτός συνόρων, ανοίγοντας τις πόρτες σε άλλα σχήματα. Η ταπεινοφροσύνη τους είναι ένα συστατικό, που δε αφήνει κανέναν μουσικόφιλο αδιάφορο, αναδεικνύοντας ξεκάθαρα το ταλέντο τους.
.jpg)
