«Έπος» είναι η εξύμνηση ενός γεγονότος, το οποίο χωρίς τη συμβολή κάποιου ταλαντούχου συγγραφέα, μπορεί να ήταν αδιάφορο ή ακόμα και απεχθές και σίγουρα δεν θα έβρισκε φιλόδοξους «μιμητές»! [[Σαν ηλεκτρόνιο,]] Ο συγγραφέας δένει το γεγονός με την ιστορία ή καλύτερα την αφήγηση της ιστορίας, αλλά και με την ανθρώπινη μνήμη, «ωραιοποιώντας» το ή «διαφοροποιώντας» το από τα υπόλοιπα γεγονότα! Μια τέτοια ενέργεια, που μπορεί, δηλαδή, να ενώνει διαφορετικά και ανεξάρτητα μεταξύ τους πράγματα και να τα «μεγεθύνει» στα μάτια, τουλάχιστον, των ανθρώπων, αποτελεί συχνά μέρος της ανθρώπινης δραστηριότητας. Ανάλογα μάλιστα με τη θρησκευτική ή τη φιλοσοφική στάση που υιοθετεί κανείς, αυτή μπορεί να έχει κάθε φορά και διαφορετικό όνομα! Στο Rock 'n' Roll το όνομα αυτό αφορά κάποιον μουσικό, κάποιο νέο μέλος, συνήθως, που με την παρουσία του το απογειώνει... σε “epic” διαστάσεις , ακόμα κι αν η συνεισφορά του δεν είναι τόσο μεγαλειώδης! Η σουρεαλιστική προσωπικότητα του Mike Patton ήταν ακριβώς το «ηλεκτρόνιο» που χρειάζονταν οι Faith No More, ώστε από μία απλώς πολλά υποσχόμενη μπάντα να γίνουν γρήγορα μία ολοκληρωμένη και επιτυχημένη μπάντα. Το διαβατήριο για την επιτυχία υπήρξε το τρίτο τους άλμπουμ, το “The Real Thing” του 1989. Μετά από τη φυγή-εκδίωξη του Chuck Mosley και λίγο πριν την κυκλοφορία του άλμπουμ, τα φωνητικά ανέλαβε ο Mike Patton, όπως επίσης και τη λυρική επένδυση όλων των τραγουδιών τους, μεταξύ των οποίων και ενός τραγουδιού, που έμελε να γίνει σταθμός για τη «σκληρή» μουσική. Το μουσικό μέρος του "Epic" είχε ολοκληρωθεί πριν ο στιχουργός του αφήσει τους Mr. Bungle και εισχωρήσει στη νέα του μπάντα. Οι δημιουργοί της μεγαλύτερης επιτυχίας της μπάντας είναι οι Billy Gould, Jim Martin, Roddy Bottum, Mike Bordin. Οι στίχοι είναι το ίδιο σουρεαλιστικοί με την προσωπικότητα του τραγουδιστή, ενώ η συνεχής αναφορά στο "it", χωρίς να προσδιορίζεται σε κανένα σημείο το τι ακριβώς είναι το "αυτό" εντείνει τον σουρεαλισμό σε συνδυασμό και με την ερώτηση "What is it?" από την υπόλοιπη μπάντα! Πάντως η μουσική, αν και γράφτηκε με πολύ φυσιολογικό τρόπο, αποτελεί τη βάση για την εξέλιξη της Heavy Metal μουσικής σε Nu Metal. Ο συνδυασμός της Funk, Rap, Heavy Metal με την κλασική μουσική ήταν πρωτόγνωρος για τα αυτιά των «μεταλάδων» εκείνης της εποχής. Ο τίτλος του τραγουδιού, που είναι τελείως άσχετος με τους σουρεαλιστικούς στίχους, προήλθε από μια ιδιωματική ονομασία της δημιουργικής διαδικασίας ενός τραγουδιού. Συγκεκριμένα, ξεκινούσαν με τη δημιουργία της μουσικής πρώτα και πάνω σ' αυτήν πρόσθεταν την μουσική, ονομάζοντας όλη αυτήν την διαδικασία απλά “epic”. Φυσικά μόνο «επική» αντιμετώπιση δεν είχε το τραγούδι από τη δισκογραφική τους εταιρεία, την Slash, αφού μετά από την εμπορική αποτυχία του πρώτου σινγκλ του άλμπουμ, του “From Out Of Nowhere”, θέλησε να τους εγκαταλείψει. Ωστόσο, η Shlash κυκλοφόρησε το τραγούδι σε σινγκλ, μαζί με βιντεοκλίπ που το συνόδευε, μια ύστατη προσπάθεια, όπως πίστευε, την οποία πραγματοποίησε περισσότερο με ειρωνική διάθεση, παρά με πίστη στην επιτυχία του τραγουδιού! Ούτε, όμως, και το συγκρότημα είχε ιδιαίτερες προσδοκίες από την κυκλοφορία του τραγουδιού, αλλά το βιντεοκλίπ έχει πολύ ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες. Για τη δημιουργία του, πηγή έμπνευσης αποτέλεσε γενικά το έργο του Ισπανού ζωγράφου Salvador Dali. Η συνεχής μετάδοσή του από το MTV, οφειλόταν και στο εντυπωσιακό του τελείωμα, με το πιάνο να εκρήγνυται «κλείνοντας» το τραγούδι, ενώ η εικόνα του ψαριού που σπαρταράει έξω από το νερό, μπερδεύει ακόμα περισσότερο τον θεατή. Το ψάρι κυριολεκτικά ανήκε στη Björk, η οποία εκείνη την εποχή βρισκόταν στο San Francisco για ένα ρεσιτάλ ποίησης. Μετά από αυτό πέρασε από το πάρτυ που γινόταν στο σπίτι του Roddy Bottum, στον οποίο με τη σειρά της έδωσε το ψάρι, που λίγο νωρίτερα της είχε δοθεί! Αν και η ίδια του το εμπιστεύτηκε, έχοντας την πεποίθηση, ότι δεν θα το έβλαπταν, το ψάρι δεν το ξαναείδε κανείς! Η ίδια η Ισλανδή τραγουδίστρια ομολογεί ότι, αν δεν το είχε δώσει, τίποτα δεν θα είχε συμβεί... ούτε στο ψάρι, αλλά ούτε και στο συγκρότημα, εννοώντας φυσικά τη διαφορετική «πορεία» τους αντίστοιχα! Ο Jim Martin, κιθαρίστας του γκρουπ, ήταν στενός φίλος με τον αποθανόντα μπασίστα των Metallica, Cliff Burton και παίξανε μαζί σε δυο διαφορετικά σχήματα. Προς τιμήν του φοράει μια μπλούζα που απεικονίζει το πρόσωπό του και φέρει την φράση "A Tribute to Cliff Burton".
Ο Petros Theotokatosαπαντά: 1) Τι συμβολίζει το όνομα σας;
Το μικρό μου συμβολίζει την ξεροκεφαλιά που νομίζω με χαρακτηρίζει γενικά αλλά δεν είναι όνομα που διάλεξα εγώ ο ίδιος φυσικά.
2) Χρήμα ή δόξα;
Και τα δύο είναι επικίνδυνα. Πάντως θα διάλεγα το πρώτο αν ήταν στο χέρι μου.
3) Πως θα προβάλεις με μια λέξη ή μια φράση την μπάντα σου;
Ανορθογραφία.
4) Σημείο μηδέν της μπάντας
2004 μια χρονιά που όλα πήγαν στραβά, και έπεσε σύρμα πως ξοφλήσαμε.
5) Τι μουσική σας εκφράζει λιγότερο ή καθόλου;
Καθόλου το ελληνικό λαικοπόπ. Λιγότερο το λάτιν, λιγότερο το καμπαρέ έντεχνο στυλ ..
6) Αν ήταν υπερόπλο η μουσική που θα την χρησιμοποιούσατε;
Πουθενά. Θα το κρατούσα κρυφό μυστικό για θεραπεία τις κακότροπες νύχτες.
7) Με ποιον θα θέλατε να ανεβείτε στην σκηνή;
Mε τη Rickenbacker 325C64 JG αλλά μου κάνει τη δύσκολη ακόμα..
8 ) Η μουσική σαν πολιτική ή θρησκευτική έκφραση;
Πολιτική σίγουρα, πάει καιρός που το "σκέφτομαι και τραγουδάω" άλλαξε τον τρόπο έκφρασης των δυτικών κοινωνιών.
9) Οι επιρροές σας;
Νέα Υόρκη, Λονδίνο, Θεσσ/νίκη, Αθήνα.
10) Μέσον ή σκοπός το συγκρότημα;
Τρόπος ζωής, τελετουργία γύρω από τη φωτιά, εν προκειμένω τα τύμπανα.
11) Μέσον ή σκοπός η μουσική;
Και τα δύο ισχύουν στη δική μου περίπτωση πότε βγαίνει μπροστά το ένα πότε το άλλο.
12) Το ταλέντο συνοδεύει την αλαζονεία ή την ταπεινοφροσύνη;
Και τα δυο είναι ζημιά, και εδώ διπολική ερώτηση αλλά η απάντηση μπορεί να έχει περισσότερους πόλους. Ζητούμενο είναι μια ισορροπία τελικά που μοιραία έρχεται στον καθένα που σκύβει σοβαρά κάποτε πάνω από τη μουσική.
13) Συμβολικά με ποιο ζώο θα παρομοιάζατε την μπάντα;
Αδέσποτο, όχι και τόσο!!!
14) Μια ευχή για την μπάντα
Να είναι όλοι γεροί και να παίζουν όσο τους κάνει καλό και τους πάει μπροστά.
15) Ποιο είναι το πιο σκοτεινό σημείο της μουσικής δημιουργίας;
Όταν πάνε λάθος, όταν όλα είναι χλιαρά, κοινότοπα, και μια μικρή ιδέα ή λάθος την ώρα της απόγνωσης αλλάζει το σκηνικό δραματικά προς το καλό...
Πίσω από τις ζωντανές εμφανίσεις μιας ροκ μπάντας κρύβεται μια ολόκληρη φιλοσοφία και για να πετύχουν εξ ολοκλήρου χρειάζεται να υπάρχει χημεία ανάμεσα σε όλα αυτά τα συστατικά που συνθέτουν ένα live. Ο χώρος, ο ήχος και το κοινό είναι από τα βασικά, εφόσον, φυσικά, η μπάντα έχει αποδείξει την αξία της. Μεγάλο ρόλο παίζει σίγουρα η συμπεριφορά της πάνω στη σκηνή, δηλαδή η σκηνική της παρουσία, αλλά και η επίγνωση του που ακριβώς παίζει, γεγονός που ίσως να φαίνεται υπερβολικό, αλλά από την άλλη δεν είναι λίγες οι φορές που ακόμα και μία άψογη εμφάνιση τελικά φαίνεται σαν δισδιάστατη απεικόνιση. Ένας ακόμα σημαντικός παράγοντας είναι και το support-group, για το οποίο δεν είναι λίγες οι φορές που επέλεξα να πάω σε live. Αυτό συνέβη και με τους Jade Vine, αν και οι headliners ήταν οι αδερφοί Vincent Cavanagh και Daniel Cavanagh, μαζί με την υπέροχη Lee Douglas ή αλλιώς, αν θέλετε, οι Anathema σε ένα ακουστικό σετ.
Οι Jade Vine, που άνοιξαν τη συναυλία, είναι ένα συγκρότημα που δημιουργήθηκε από τους αδερφούς Κώστα και Μάριο Μαγδαληνό, οι οποίοι είναι και ο πυρήνας της μπάντας. Φυσικά και τα υπόλοιπα μέλη της είναι εξίσου αξιόλογα. Άλλωστε, η ισοτιμία μεταξύ των μελών μιας μπάντας είναι πάντα βασικός παράγοντας στο να μπορέσει αυτή να πετύχει. Και γι αυτούς δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία! Και μόνο το γεγονός ότι τους προτίμησε ο Daniel Cavanagh για να κάνει την παραγωγή στο “Nothing Can Hide from Light”, το ντεμπούτο τους άλμπουμ δεν είναι τυχαίο! Η συνθετική ικανότητα των Jade Vine σίγουρα θα μας κάνει να μιλήσουμε για αυτούς αρκετά στο μέλλον. Στη συγκεκριμένη εμφάνιση και αυτοί είχαν ετοιμάσει για το κοινό τους ένα πλήρες ακουστικό σετ. Η συνέπεια στην έναρξη της συναυλίας είναι και αυτή «στα συν» της μπάντας, αν και στα δικά μου «μείον», αφού δεν εμπιστεύτηκα τους διοργανωτές και καθυστέρησα… Σίγουρα όμως το ζεστό χειροκρότημα που έλαβαν από το κοινό, που ήρθε να δει τους Anathema, έφερε και σε μένα το χαμόγελο, ενώ αποδεικνύει ότι και αυτά που γράφω παραπάνω για αυτούς δεν είναι υπερβολές ενός Maniako-wski! Με ένα χαμόγελο για την πετυχημένη εμφάνιση, όπως συμπέρανα, αλλά και μια απογοήτευση που δεν ήρθα στην ώρα μου, ανέμενα τους headliners, ενώ συζητούσα με φίλους κυρίως για την έμπνευση που μάλλον εγκαταλείπει σιγά-σιγά την μπάντα... Όμως, η κουβέντα συνέχιζε και καταλάβαινα πως αργούν κάπως να βγουν στην σκηνή. Βρήκα κι εγώ χρόνο για να «περιεργαστώ» το κοινό, το οποίο ήταν πολύ περισσότερο απ' όσο υπολόγιζα, παρ' όλο που γνωρίζω τη συμπάθεια του ελληνικού κοινού προς αυτούς. Η παρουσία κάποιων μουσικών, αλλά και μία αρκετά ευρεία γκάμα ηλικιών, δείχνει τη σημαντική θέση των Anathema, τουλάχιστον στις καρδιές των Ελλήνων fans της μουσικής τους . Μετά απ' όλες τις διαπιστώσεις που είχα κάνει, η μπάντα αργούσε ακόμα να εμφανιστεί και η κουβέντα με τους φίλους μου άρχισε να ξεφεύγει από τα μουσικά δρώμενα. Αλλά πριν εκτροχιαστεί τελείως και εκεί που θα αρχίζαμε να σχολιάζουμε τις όμορφες παρουσίες μέσα σε έναν χώρο φτιαγμένο καθαρά για συναυλίες, τα φώτα χαμήλωσαν, η «μουσική σίγησε»… και κοριτσίστικες τσιρίδες συναγωνίστηκαν τα αγορίστικα γκαρίσματα! Τα ένα δυο λεπτά απόλυτης σιγής τελείωσαν με την αριστοκρατική είσοδο των τριών μελών του ακουστικού line up της μπάντας. Απλά ξεκίνησαν να παίζουν, αποκαλύπτωντας σε μένα τον αδαή, την χρηστικότητα κάποιων μηχανημάτων, για την οποία πραγματικά απόρησα. Το σκηνικό λιτό, αλλά και γοητευτικό μαζί, γρήγορα κέρδισε την προσοχή μου, αν και δεν είμαι από τους φανατικούς οπαδούς των Βρετανών. Το κοινό γνώριζε κυριολεκτικά τον κάθε στίχο των τραγουδιών τους και είχε μια άψογη συμπεριφορά. Οι «κλαμπάκηδες», αυτοί, δηλαδή, που ποτέ δεν «παρακολουθούν» μια συναυλία, αλλά πηγαινοέρχονται άσκοπα κατά την διάρκειά της, δεν υπήρχαν ούτε για δείγμα! Μια κοπέλα που πέρασε μπροστά μου μερικές φορές, πιθανόν δεν θα είχε και πολύ χώρο στην κύστη της και δεν ανήκει στην κατηγορία που προανέφερα! Μετά από δυο τρία τραγούδια καλησπέρισαν τη Θεσσαλονίκη και το κοινό τους στη γλώσσα της χώρας, στην οποία έπαιζαν, κάτι που προσωπικά εκτιμώ πολύ! Αλλά και οι ίδιοι γνωρίζονται πλέον με το ελληνικό κοινό, έτσι, η συγκεκριμένη χειρονομία δεν αποτελεί γι αυτούς κάτι πρωτόγνωρο. Οι πρώτες νότες από την υπέροχη φωνή της Lee Douglas, με μάγεψαν και ακόμα περισσότερο ο τρόπος με τον οποίο τραγουδούσε, καθώς, εκτός από το ταλέντο της, έδειχνε και βαθιά παιδεία και γνώση της φωνητικής τέχνης. Το σετ συνεχιζόταν στο ίδιο τέμπο, και, παρόλο που η εκτέλεση των τραγουδιών ήταν άψογη, άρχισα λιγάκι να το βαριέμαι. Οι αναφορές του Daniel Cavanagh στα σουβλάκια για πρωινό, ήταν μάλλον άστοχες μπροστά σε ένα πραγματικά μουσικόφιλο κοινό, που πειθάρχησε σε κάθε παρότρυνση των δυο αδερφών, ιδίως για την ελάχιστη χρήση φλας και για την αποφυγή, όσο ήταν δυνατό, του καπνίσματος. Η ησυχία που ζήτησαν για το πιο ατμοσφαιρικό κομμάτι του σετ, τηρήθηκε. Την αλλαγή στη ροή του κυρίαρχου τέμπο έφεραν δύο διασκευές΄ Η μία από τον Daniel και ήταν η διασκευή του τραγουδιού “Big Love” των Fleetwood Mac σε μια καταπληκτική ακουστική εκτέλεση. Η άλλη ήταν φυσικά το “Oh Darling” στην εκτέλεση της Lee Douglas. Μαγευτική εκτέλεση... Το σετ τους κράτησε μία ώρα και κάτι. Όταν έφυγαν από τη σκηνή, όλοι περιμέναμε υπομονετικά για το encore, το οποίο και δεν άργησε να ξεκινήσει. Με έκφραση συμπάθειας προς την κατάσταση που επικρατεί στην χώρα μας, ο Vincent Cavanagh μας παρότρυνε να μην αφήσουμε ποτέ τα “Fragile Dreams” να σπάσουν... και απλά ακολούθησε «πανζουρλισμός»! Η ακουστική εκτέλεση του τραγουδιού είναι κάπως διαφορετική από την κανονική, αλλά αποδεδειγμένα πολύ καλή. Η έκπληξη για μένα ήταν το δεύτερο τραγούδι που επέλεξαν για το encore τους, με το οποίο απέδωσαν έναν φόρο τιμής στους Pink Floyd! Το κοινό έγινε ένα μαζί τους στο άκουσμα του "we don' t need no education, we don’ t need no thought control" στην ακουστική εκτέλεση του “Another Brick in the Wall, Pt.2”. Μια πάρα πολύ καλή συναυλία, αν και πιστεύω πως θα μπορούσαν να «εκμεταλλευτούν» περισσότερο το κοινό, για το οποίο θα έπρεπε να είναι περήφανοι! Οι παροτρύνσεις τους για αγορές των προϊόντων τους δεν μου άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις. Δεν ταιριάζει σε μια μπάντα με τη δική τους ιστορία η νοοτροπία του πωλητή. Προσωπικά, τώρα, αν και πιστεύω πως από λειτουργική άποψη ήταν μια αψεγάδιαστη εμφάνιση, για κάποιο λόγο, δεν ένιωσα πως με γέμισε! Αλλά στη μουσική δεν υπάρχουν καθορισμένα μέτρα και σταθμά και το αντικειμενικό έχει πάντα μια υφή υποκειμενικότητας...
