Το "Mama, I'm Coming
Home" είναι ένα κομμάτι του μοναδικού
Ozzy Osbourne και βρίσκεται στο album No More Tears,
του 1991. Το τραγούδι είναι το δεύτερο σινγκλ από αυτόν τον δίσκο. Η μουσική του
ανήκει στους Zakk Wylde και Ozzy Osbourne, όμως οι
στίχοι είναι η δημιουργία του frontman
των
Motörhead,
Lemmy Kilmister! και στιχουργικά συμμετείχε
και σε άλλα κομμάτια του άλμπουμ.
Το κομμάτι αναφέρεται
στην πολύπαθη σύζυγο και manager του, Sharon
Osbourne, την οποία αποκαλούσε "Mama".
Συγκεκριμένα μιλάει για την επιστροφή
του, μετά από 3423523ο χωρισμό τους, σε
αυτήν. Ο Ozzy λέει για την μουσική του
τραγουδιού: " Η μελωδία του στριφογύριζε
εδώ και αρκετά χρόνια στο κεφάλι μου,
αλλά ποτέ δεν βρήκα την ευκαιρία να το
τελειώσω, μέχρι που ξεκινήσαμε να το
γράψουμε για το άλμπουμ No More Tears με τον
Zakk, το δουλέψαμε αρκετά στο πιάνο και
φράση "Mama, I'm Coming Home" ήταν κάτι που
πάντα ήθελα να πω στην γυναίκα μου λίγο
πριν τελειώσει η περιοδεία" Το τραγούδι ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία στα αγγλικά
τσαρτς, μετά το ντουέτο με την Lita Ford, στο
"Close My Eyes Forever" . Το βιντεοκλίπ
γυρίστηκε σε δύο εκδοχές, μιας που η
πρώτη δεν τον ενθουσίασε και απευθύνθηκε στον Samuel Bayer, παραγωγού του βιντεοκλίπ
των Nirvana, του "Smells Like Teen Spirit".
Η Θεσσαλονίκη είναι
ένα μεγάλο χωριό, με την έννοια ότι όλα μαθαίνονται σε διπλό χρόνο, γρήγορα στόμα με στόμα. Έτσι τόσα χρόνια άκουγα
για ένα γκρουπ καταπληκτικό, που παίζει
cover
τους
pink
floyd..χμμμ
cover????
Δεν είμαι λάτρης, του είδους, αλλά πάλι
οι εντυπώσεις που άκουγα, τουλάχιστον
διθυραμβικές μπορούσαν χαρακτηριστούν.
Αναλογιζόμενος όμως, ένα γεγονός ότι
ο Σαίξπηρ ή αρχαία τραγωδία υπάρχει
χάρη σε ταλαντούχους ηθοποιούς της
εκάστοτε εποχής, που πλαισιώνουν
καλοδουλεμένες παραστάσεις. Και είμαι
σίγουρος πως σημερινές σαιξπηρικές
παραστάσεις είναι πολύ καλύτερες από
αυτές του 18ου αιώνα.
Προς τι όμως αυτός
ο μεγάλος πρόλογος; Μα φυσικά για τους
The Great Gig πρόκειται και την μουσικά
παράσταση A tribute concert to Pink Floyd. Αλλά ας
πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η
παράσταση έγινε σε έναν χώρο, όμορφο,
ζεστό, αλλά μικρό για τα δεδομένα του
γκρουπ, μια που αποτελούνται από 8!!!
άτομα, αλλά χίλιοι καλοί χωράνε και
ειδικά άμα είναι πολύ καλοί σε αυτό που
κάνουν. Το ξεκίνημα τους εντυπωσιακό η ενέργεια τους ήταν πιο δυνατή από τον
ηλεκτρισμό με πρώτο θύμα την ασφάλεια
ενός από τους ενισχυτές Αλλά πολύ
γρήγορα το "πνεύμα του ηλεκτρισμού
ένιωσε την δύναμη τους και αποφάσισε
να συνταχθεί με το συγκρότημα. Από τις
πρώτες νότες, χωρίς καμιά δυσκολία, σε
βάζουν στο πνεύμα μια συναυλίας-παράστασης,
των Pink Floyd. Όπως σε μια παράσταση
Σαιξπηρικού δράματος, έτσι και σε ένα
tribute των Άγγλων ρόκερς, πρέπει να έχεις
αρκετές ικανότητες για να μπορέσεις να
τους αναπαραστάσεις και The Great Gig το
απέδειξαν.
Η πιστότητα στις
αυθεντικές εκτελέσεις, αναδεικνύει και
την ικανότητα των μουσικών, ακόμα και
φωνητικά ήταν εκπληκτικά κοντά στα
πραγματικά. Όλα αυτά με συνοδεία μοναδικού
οπτικού υλικού, προσαρμοσμένου στην
ελληνική πραγματικότητα. Οι συνθέσεις
επιλεγμένες από τα The
Wall και
Dark
Side Of The Moon
έδιναν μια γερή δόση από τη δύναμη μιας
συναυλίας των Pink Floyd. Αλλά αυτό που
εντυπωσίαζε περισσότερα είναι η σχέση
κοινού-γκρουπ-τεχνικών.... απλά μαγική !!!!
Και σίγουρα θα μπορούσα να γράψω πολλές
θετικές ακόμα εντυπώσεις, αλλά ο θαυμασμός
γι αυτήν παράσταση-συναυλία θα γινόταν
κουραστικός και όσες φορές μπορείς να
ακούσεις τα δύο αυτά τα άλμπουμ, άλλες
τόσες μπορείς να τους δεις ζωντανά.
Απλά... ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟΙ!!!!!
Το 1988 είναι μια
συνέχεια της προηγούμενης χρονιάς, με
την ροκ μουσική να συνεχίζει να παίρνει
τα σκήπτρα από την ηλεκτρονική, που
κυριάρχησε στα '80. Τα νέα γκρουπ
εμφανίζονται σαν μανιτάρια μετά από
βροχή και παλιοί ξαναβγαίνουν σε
περιοδείες, γνωρίζοντας στους οπαδούς
τους τα νέα γκρουπ που παίρνουν μαζί
τους να ανοίγουν τις ζωντανές εμφανίσεις
τους. Ένα από τα "θαύματα" εκείνης
της εποχής ήταν και οι Guns N' Roses.
Μας συστήθηκαν με
το "Welcome to the Jungle", από το ντεμπούτο τους, το Appetite for Destruction. Το δεύτερο σινγκλ
άφησε άφωνους σχεδόν όλους τους οπαδούς
του σκληρού ήχου. Το "Sweet Child O' Mine"
πάτησε χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία την
κορυφή του Billboard Hot 100. Μία σύνθεση όλης
της μπάντας, που σαν μελωδία απλά
αποφάσισε να ενσαρκωθεί μέσα από αυτήν
την νέα μπάντα και τον φρέσκο ήχο της.
Ουσιαστικά το
τραγούδι τους βρήκε και δημιουργήθηκε
με πολύ απλό τρόπο, αν και το σόλο του
Slash θεωρείται πλέον από τα κορυφαία της
ροκ μουσικής. Ο ίδιος ξεκίνησε και την
σύνθεση του κομματιού, απλά τζαμάροντας, περισσότερο για πλάκα. Και ενώ το
"κιθαριστικό" αστείο συνεχιζόταν
ξεκίνησε να παίζει μαζί του και ο ντράμερ
Steven Adler. Ακούγοντας όλα αυτά, ο Izzy Stradlin, έτερος κιθαρίστας της μπάντας ζήτησε
να ξαναπαίξει την μελωδία, συνδεόμενος από την ρυθμική κιθάρα πλέον. Ο Axl Rose,
αρνήθηκε να έρθει μαζί τους εκείνη την
ώρα γιατί έγραφε στίχους, που αργότερα
θα έντυναν λυρικά το τραγούδι. Οι στίχοι
αναφέρονται στην τότε φίλη του Erin
Everly. Λίγα λεπτά αργότερα, αφού προστέθηκε
και Duff McKagan με το μπάσο του, το νέο κομμάτι
ήταν γεγονός. Ο Axl, λόγω βαριάς καψούρας,
μάλλον, έγραψε έπος μάλλον, αλλά με
παρότρυνση του παραγωγού Mike Clink, κάποιοι
στίχοι κόπηκαν .
Όλα συνέβησαν σε
λίγα λεπτά και αυτός ήταν και ο λόγος,
που ο Slash το περιφρονούσε, αν και ήταν η μεγαλύτερη τους επιτυχία και το τραγούδι
ήτα αυτό που άνοιξε της πόρτες για την
παγκόσμια τους αναγνώριση.
Κατά τους Βαβυλώνιους ο πρωταρχικός θεός ήταν ο Έρωτας ο θεός
δημιουργός. Αν και η φράση είναι πολύ
εντυπωσιακή, το γεγονός της γέννησης
είναι ένα πολύ συνηθισμένο φαινόμενο.
Έτσι και η δημιουργία ενός γκρουπ, που
αργότερα θα γεμίζει στάδια και θα πουλάει
εκατομμύρια αντίτυπα από τις δισκογραφικές
τους δουλειές, είναι μια διεργασία, που
τις περισσότερες φορές, στερείται κάθε πρωτοτυπίας.
Από αυτόν τον κανόνα
δεν θα μπορούσαν να ξεφύγουν και οι
LIVE. Τα γεγονότα ξεκινούν γύρω στο 1988, σε
μια πόλη της Pennsylvania, το York, γνωστή και
σαν White Rose City, από το έμβλημά της. Τα
"λουλούδια" της ήταν μουσικά, στην
συγκεκριμένη περίπτωση. Σε ένα λύκειο
της πόλης μια παρέα, που αποτελούνταν
από τους Chad Taylor (lead guitar), Patrick Dahlheimer
(bass), Chad Gracey (drums) και Ed Kowalczyk (vocals),
αποφασίζουν να ενώσουν την αγάπη τους
για την ροκ μουσική και φτιάξουν μια
μπάντα. Μια απόφαση που είχαν πάρει και
συνεχίζουν να παίρνουν εκατοντάδες
πιτσιρικάδες ανά τον κόσμο. Μπορεί να
ονειρευόταν, αλλά σίγουρα δεν μπορούσαν
να φανταστούν ότι, λίγα χρόνια αργότερα
θα γινόταν συνώνυμο της Alternative rock σκηνής
της Αμερικής.
Όσο σταθερή να ήταν
σύνθεση της μπάντας, τα ονόματά της
άλλαζαν σαν μια έφηβη αλλάζει τα ρούχα
της. First Aid, Club Fungus, Paisley Blues, Action Front και
Body Odor Boys
ήταν μερικά, με το Public Affection να κάνουν
την πρώτη τους ζωντανή εμφάνιση και
εκδίδουν το πρώτο τους υλικό, The Death of a
Dictionary. Και με αυτό το όνομα κυκλοφορούν
και ένα minialbum, το Divided Mind, Divided Planet, την
παραγωγή του οποίου κάνει ο Jay Healy. Τα
συχνά ταξείδια τους στην Νέα Υόρκη και
οι εμφανίσεις τους στο club
CBGB, τους
βοηθάνε να υπογράψουν στην Radioactive
Records και να καταλήξουν τελικά στο όνομά
τους, το LIVE. Κάτω από το βλέμμα του Jerry
Harrison των Talking
Heads στην
παραγωγή κυκλοφορούν το ΕΡ Four Songs και
κατευθείαν γίνονται γνωστοί.
Η κυκλοφορία του
Mental Jewelry ήταν απλά λογική εξέλιξη, περίπου
τρία χρόνια μετά την απόφαση τους να
φτιάξουν μπάντα. Η βασική επιρροή για
το λυρικό μέρος ήταν η φιλοσοφία του
Jiddu Krishnamurti, με την οποία ασχολήθηκε ο
Ed Kowalczyk. Αλλά η μεγάλη επιτυχία έρχεται
με το Throwing Copper, που συνοδεύεται από την
εμφάνισή τους στο Woodstock το 1994 και μια
περιοδεία δίπλα στον Peter Gabriel. Την επόμενη
χρονιά βρίσκονται στην κορυφή με τα 200
άλμπουμ με τις μεγαλύτερες πωλήσεις.
Το Secret Samadhi έχει την ίδια τύχη,δύο χρόνια
μετά. Το The Distance to Here δεν πιάνει την κορυφή
και σκοντάφτει στο Νο 4, αλλά περιέχει
το τραγούδι σύμβολο του συγκροτήματος το "The Dolphin's Cry".
Κυκλοφορούν άλλα
4 άλμπουμ, και η σχέση τους με την έμπνευση
αρχίζει να ψυχραίνει δίσκο με δίσκο.
Αποτέλεσμα ήταν το 2009 να αποχωρήσει ο
τραγουδιστής τους Ed Kowalczyk. Όμως, πέρα
από το όνομα έχουν και την χάρη. Με την
προσθήκη του Chris Shinn στην θέση του
αποχωρήσαντα τραγουδιστή...... είναι ξανά
LIVE!!
Λίγο πριν πέσουν
οι μάσκες τους οι Kiss βγάζουν το απόλυτο
τους χίτ, αλλά μισητό στους φανατικούς
οπαδούς τους που είχαν συνηθίσει σε
πιο σκληρό ήχο(και καλά κάνανε). Κυκλοφόρησε
στο άλμπουμ τους το Dynasty το 1979 και ήταν
και το πρώτο τους σινγκλ Η πατρότητα του
ανήκει στους Paul Stanley,Desmond Child και Vini
Poncia. Σκαρφάλωσε σχεδόν παντού στη κορυφή
και μέχρι και στην Μ. Βρετανία μπήκε στα
τσαρτ, Νο 50, αλλά οι Άγγλοι δεν είναι
ιδιαίτερα φαν του συγκροτήματος.
Η ιδέα να γίνει να
υλοποιηθεί αυτό το τραγούδι προήλθε
από τον Stanley που θεώρησε ότι είναι πολύ
εύκολο να φτιάξεις ένα ντίσκο κομμάτι.
Ο συνδημιουργός του Desmond Child θυμάται σε
μια συνέντευξη του " γράψαμε ιστορία
γιατί φτιάξαμε το πρώτο rock-disco τραγούδι"
Ο ίδιος Paul Stanley, ερχόμενος στο στούντιο
τους, άρχιζε να παίζει τα πρώτα ακόρντα
σχολιάζοντας πόσο εύκολο ήταν να γράφεις
ντίσκο και παρομοιάζοντας τον ήχο με
τι "4 εποχές" του Βιβάλντι. Δεν του
άρεσε καθόλου, όπως λέει " Δε μοιάζει
καθόλου με ήχο των Kiss, αλλά όπως και να'
χει ας το ηχογραφήσουμε" και έτσι εγένετο το μεγαλύτερο τους χιτ. Ο Peter
Criss, αν και εμφανίζεται στο βιντεοκλίπ,
δεν είχε πάρει μέρος στις ηχογραφήσεις
σχεδόν όλου του άλμπουμ. Επίσης το
τραγούδι αυτό ήταν πρώτη δημιουργική
προσπάθεια του Desmond Child μαζί με τους
Kiss.
Ο πολυμαθής και
πολυσπουδαγμένος Νικήτας Κίσσονας,
αποφάσισε να να δημιουργήσει ένα δικό
του πρότζεκτ το Methexis ( καμία σχέση με
τους thrash-αδες
Αυστριακούς). Η μουσική του αντικατοπτρίζει
και την μουσική του παιδεία. Άνετα θα
ταίριαζε στους στίχους του Ε. Α. Πόε,
αλλά και των ¨καταραμένων" της γαλλική ποίησης. Δεν δειλιάζει να καταδυθεί σε
σκοτεινούς ήχους. Μιας και είναι κάτοχος
Πτυχίου Ναυπηγικής οδηγεί τις νότες σε
μελωδικές ρότες, χωρίς να χάνει και την
πορεία της η μουσική του.
Γεννημένος το 1980
ασχολείται με την μουσική από την ηλικία
των 14 χρονών και στα επόμενα χρόνια
ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην κλασσική
κιθάρα στην τάξη του Κώστα Γρηγορέα
παίρνοντας το δίπλωμα. Στα ίδια χρόνια
πήρε πτυχίο αρμονίας, αντίστιξης και
φούγκας στην τάξη του Αντώνη Γεωργάτου.
Μέσα από το R.G.T. (Registry of Guita Tuttors) και το
L.C.M. (London College of Music), ολοκλήρωσε τις σπουδές
του και στην ηλεκτρική κιθάρα στην τάξη
του Σωτήρη Πομώνη (Grade 8 , στο Popular Music
Theory στην τάξη του Γιώργου Αργυρόπουλου
(Grade 8 και με τον ίδιο κατέκτησε το
Teacher's Diploma on Electric Guitar του L.C.M. (LLCM) ενώ
είναι κάτοχος και του Theory of Music Grade 8. Έχει
παρακολουθήσει σεμινάρια πάνω στην
σύνθεση, ενορχήστρωση, κλασσική και
ηλεκτρική κιθάρα, κινηματογραφική
μουσική κ.α. Το 2011 βραβεύτηκε στον
πανελλήνιο διαγωνισμό σύνθεσης χορωδιακού
έργου που διοργάνωσε η ΣΤΕΓΗ Ελληνικών
Χορωδιών. Έχει συνθέσει μουσική για
θεατρικές ("Ruffian On The Stair" στο θέατρο
Άλεκτον και "Hume" στο Μέγαρο Μουσικής)
και χορευτικές παραστάσεις ("Μη-καθιστική
Ζωή"), για ταινία μικρού μήκους ("Ζωή"),
για μελοποίηση ποιημάτων (στα πλαίσια
της 4ης βραδιάς Μουσική και Ποίησης του
δήμου Χαϊδαρίου) καθώς και μουσική για
μουσικά σχήματα στα οποία ήταν και είναι
μέλος. Με τους Verbal Delirium κυκλοφόρησε το
2010 τον πρώτο τους δίσκο “So Close And Yet So Far
Away”. Το 2011 “The Fall Of Bliss” υπό το όνομα
Methexis. Ετοιμάζει και δεύτερο άλμπουμ με
το προσωπικό του πρότζεκτ. Το 2012 ολοκλήρωσε
τις ηχογραφήσεις του δεύτερου δίσκου
των Verbal Delirium . Στα τέλη του 2011 έγινε μέλος
των YIANNEIS.
Στο "The Fall Of Bliss"
συμμετείχαν: Νίκος Μίρας στα Drums, Jargon
στο πιάνο, Λεωνίδας Πετρόπουλος στα
Editing, Mixing, Mastering και Δήμητρα Παπαδημητρίου
Artwork. Είναι ένα πολύπλοκο άλμπουμ στον
ήχο του και θυμίζει Progressive Rock της δεκαετίας
του 70 με πολλά μπολιάσματα κλασικής
μουσικής. Η μέθεξη ( Methexis )σημαίνει
ψυχική συνάντηση, επαφή, επικοινωνία,
αλλά και συμβολίζει επικοινωνία ανάμεσα
στον αισθητό κόσμο και τον κόσμο των
ιδεών. Ο Νικήτας Κίσσονας καταφέρνει
να μας πλοηγήσει στον κόσμο της ποιήσης
του με πλοίο της νότες του.
Ο
Luther Blissett ήταν από τους πρώτους έγχρωμους
ποδοσφαιριστές της εθνικής Αγγλίας.
γεννημένος στην Τζαμάικα έκανε καριέρα
σε ....έναν αγώνα της Αγγλίας ενάντια στο
Λουξεμβούργο, όπου έβαλε 3 γκολ (9-0 το
συνολικό σκορ), έπαιξε και στην Μίλαν
για ένα φεγγάρι. Όλα αυτά στην δεκαετία
του 80. Στα μέσα της δεκαετίας του '90 κάνει
την εμφάνισή της στην Ιταλία μια ομάδα
"σαμποτέρ των ΜΜΕ" που υπογράφει
με το όνομα "Luther Blisset". O "Luther
Blisset" διασπείρει ψευδείς ειδήσεις
παρασύροντας σε κολοσσιαίες γκάφες
έγκυρες εφημερίδες και περιοδικά, κάνει
ακτιβισμό στο internet, αρθρογραφεί, εκδίδει
ένα βιβλίο, παραπλανεί τηλεοπτικά δελτία
ειδήσεων. Μεγάλες εφημερίδες και
περιοδικά όλης της Ευρώπης ασχολούνται
με το φαινόμενο και οι εικασίες πέφτουν
βροχή: πίσω από την υπογραφή αυτή κρύβεται
μια ομάδα καθηγητών του Πανεπιστημίου
της Μπολόνια μια ομάδα χάκερς ή ο
Ουμπέρτο Έκο, του οποίου τα κείμενα και
οι ιδέες παρουσιάζουν εκπληκτική
ομοιότητα με εκείνα του "Luther Blisset"
Εδώ
όμως πρόκειται για μια κολεκτίβα
συγκοινωνούντων μουσικών δοχείων και
μαζί με φίλους του μουσικούς δημιουργεί
ένα μωσαϊκό ήχων που παραλλάσσεται σε
κάθε εμφάνιση! Ο κατά κόσμο Κωνσταντίνος
Ταχτσίδης τα βλέπει όλα... ακουστικά!! από τα δικά του τραγούδια μέχρι τους
Iron Maiden και τους Black Sabbath! Είναι πρότζεκτ,
που αποτελείται από έναν Χ 4. Κάτι σαν
αυτοκίνητο 4Χ4 μέ έναν οδηγό, που αντί
για τιμόνι κρατά κιθάρα και το ταξείδι
του είναι, αντί του δρόμου, είναι πάνω
σε νότες. Οι διασκευές του έχουν έντονη
την προσωπική του ματιά. Θα τον δείτε
και ως μέλος του γκρουπ "the LOBBY". Οι
επιρροές του Nick Drake, Manos Hadjidakis, Radiohead,
Queens of the Stone Age, Placebo, Queen, Johnny Cash...
Το συγκρότημα Randy & The Rainbows δεν λέει κάτι στους περισσότερους, αν και από το 1962, που δημιουργήθηκαν, συνεχίζουν να υπάρχουν, έστω και τυπικά. Ωραία, θα μπορούσε κάποιος να πει, αλλά τι σημαντικό έχει ένα Doo-wop Αμερικάνικό παντελώς άγνωστο συγκρότημα.... η απάντηση είναι μονολεκτική: το "Denis". Ένα τραγούδι που το 1963, γνώρισε κάποια σχετική επιτυχία, αλλά με το ζόρι πέρασε τα σύνορα της Αμερικής. Το τραγούδι του Neil Levenson, εμπνευσμένο από τον παιδικό του φίλο, Denice Lefrak, κατάφερε να γίνει γνωστό εκτός των Αμερικάνικων συνόρων 15 χρόνια αργότερα. Αυτήν την φορά, μέσα από την φωνή της Debbie Harry και το συγκρότημά της τους Blondie, γνώρισε αρκετά μεγάλη επιτυχία. Ήταν άλλο ένα σκαλοπάτι για την κορυφή για αυτό το γκρουπ. Συμπεριλήφθηκε στο δεύτερο τους άλμπουμ, Plastic Letters και κυκλοφόρησε το Φεβρουάριο του 1978. Αν και μπήκε σε όλα τα ευρωπαϊκά τσαρτς, μόνο στη Ολλανδία έπιασε κορυφή. Το τραγούδι έχει έναν ασύντακτο στίχο στα γαλλικά, τον οποίο η δισκογραφική επέμενε να συντάξει σωστά. Αλλά με την επιμονή του παραγωγού Richard Gottehrer και φυσικά της τραγουδίστριας Debbie Harry έμεινε ως έχει. Jacek Maniakowski
Το MTV Unplugged in New York, των Nirvana, έχει βγάλει πραγματικά διαμάντια, διασκευές παιγμένες με τον δικό τους μοναδικό τρόπο. Ένα από αυτά τα τραγούδια είναι και το Where Did You Sleep Last Night. Το τραγούδι όμως, δεν έχει μόνο ένα όνομα. Είναι γνωστό και σαν "In the Pines" και "Black Girl". Οι ρίζες του βρίσκονται αρκετά βαθιά μέσα στον χρόνο και η πρώτη αναφορά για αυτό γίνεται στην δεκαετία του 1870. Είναι ένα τραγούδι που πηγάζει από την μουσική παράδοση της Appalachian culture, μια περιοχής ορεινής γύρω από τον ποταμό Μισισίπι Τα τραγούδια της περιοχής ήταν γνωστά σαν τραγούδια διαμαρτυρίας και με το μπάντζο να παίζει κύριο ρόλο στο μουσικό μέρος. Η πρώτη του ηχογράφηση έγινε σαν "In the Pines" την χρονιά του 1917, από τον Cecil Sharp. Από κει και πέρα το μουσικό ταξείδι του τραγουδιού, έχει πολλές παραλλαγές, αλλά και μπερδεύεται με άλλα τραγούδια. Σε μια διατριβή του 1970, ο Judith McCulloh αναφέρει 160 διαφορετικές παραλλαγές του. Λυρικά τα πρόσωπα αλλάζουν συχνά, το μόνο που μένει κοινό είναι υποψία κάποιας παράνομης πράξης και τα πεύκα!!! Κατά πολλούς ερμηνευτές είναι κάποιο σεξουαλικό υπονοούμενο. Κάποιες άλλες ερμηνείες αναφέρονται στη μεγάλη ύφεση στη δεκαετία του 1920. Η εκτέλεση των Nirvana, είναι παρμένο από την παραλλαγή των Cajun, της Louisiana, μιας γαλλόφωνης τοπικής διαλέκτου με την δική της μουσική παράδοση. Ο τίτλος είναι "Pine Grove Blues" ή "Ma Negresse", όπως είναι στην γαλλική αυτή διάλεκτο. Ο αρχικός στίχος "Hey, black girl, where did you sleep last night?" όπως μεταφράζεται στα αγγλικά έδωσε και τον τίτλο στη εκτέλεση των Nirvana.
