APHRODITE’S CHILD - Rain and tears

Πάντα πριν από μια Ιθάκη υπάρχει και μια Οδύσσεια — και αν δεν υπήρχε αυτή, λίγη σημασία θα είχε το όμορφο νησί του Ιονίου Πελάγους. Έτσι, σε ένα τραγούδι, πολλές φορές έχουν μεγαλύτερη σημασία τα γεγονότα γύρω από τη δημιουργία του, παρά η ίδια η δημιουργία, που είναι απλώς μια τυπική διαδικασία.

Ένα σύνολο γεγονότων οδήγησε μια σύνθεση στην κορυφή μιας χώρας, η οποία βρισκόταν μέσα σε έναν κυκεώνα από τις πιο ιστορικές εξελίξεις της μεταπολεμικής ευρωπαϊκής ιστορίας. Και έγινε σύμβολο μιας εξέγερσης, στην οποία οι δημιουργοί του τραγουδιού δεν είχαν ουδεμία συμμετοχή.

Υπήρξε όμως και αφορμή — ίσως και αιτία — για τα «βαφτίσια» ενός από τα πιο επιδραστικά συγκροτήματα στην ιστορία της progressive rock. Το τραγούδι Rain and Tears εκτόξευσε το συγκρότημα των Aphrodite’s Child, πουλώντας πάνω από 1 εκατομμύριο αντίτυπα στην εξεγερμένη Γαλλία. Αλλά αυτό ήταν μόνο το κερασάκι σε μια τεράστια τούρτα, την οποία θα αναλύσουμε στη συνέχεια.

Το συγκρότημα σχηματίστηκε έναν χρόνο πριν από τα γεγονότα του Παρισιού, το 1967, στην Ελλάδα, από τους Βαγγέλη Παπαθανασίου, Ντέμη Ρούσσο, Λουκά Σιδερά και Αργύρη Κουλούρη. Δεν είχαν ακόμη βρει όνομα για το νέο τους σχήμα. Έτσι, αποφάσισαν — μετά από παρότρυνση κάποιου Άγγλου (;) μάνατζερ — να πάνε στη Μεγάλη Βρετανία για μια νέα καριέρα, εν μέσω της χούντας στην πατρίδα τους.

Η περιπέτειά τους ξεκινά τον Ιανουάριο του 1968, όταν φτάνουν στο Καλαί οι Ντέμης Ρούσσος και Λουκάς Σιδεράς, με σκοπό να περάσουν στη Βρετανία και να ηχογραφήσουν ένα άλμπουμ στη μουσική αυτή υπερδύναμη. Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου θα ακολουθούσε, ενώ ο Αργύρης Κουλούρης αναγκαστικά εγκατέλειψε το συγκρότημα λόγω της στρατιωτικής του θητείας.

Το πρώτο εμπόδιο (ευτυχώς, σε καλό) παρουσιάστηκε στα σύνορα, όπου οι αστυνομικοί ανακάλυψαν μια φωτογραφία τους ως μπάντα και δεν τους επέτρεψαν την είσοδο στη χώρα, προφασιζόμενοι ότι ήρθαν για εργασία και όχι για τουρισμό, όπως δήλωσαν τα μέλη της — αβάπτιστης ακόμη — μπάντας. Αναγκαστικά καταφεύγουν στο Παρίσι, αναμένοντας τον πληκτρά τους και μια πρόσκληση εργασίας από τον Άγγλο μάνατζερ, όπως διηγείται ο Λουκάς Σιδεράς στον Μανώλη Νταλούκα το 2005.

Φυσικά, ο «αγγλικός τους σύνδεσμος» είχε ξεχάσει την ύπαρξή τους, και οι «διακοπές» τους στη γαλλική πρωτεύουσα κάθε άλλο παρά ευχάριστες ήταν. Ο Παπαθανασίου σκέφτεται μέχρι και να στραφεί στη ζωγραφική, πουλώντας έργα του στον δρόμο. Ευτυχώς, η συνάντηση με τον Έλληνα παραγωγό Νίκο Αντύπα αλλάζει τα δεδομένα για το μουσικό τρίο. Τους προτείνει για ακρόαση σε μια γαλλική δισκογραφική εταιρεία, όπου γίνονται δεκτοί.

Η ανάγκη της εταιρείας να κυκλοφορήσει άμεσα ένα τραγούδι — πριν από τους αντιπάλους τους, τους Four Tops — πάνω σε μια κλασική μελωδία, δημιουργεί ευκαιρία. Χρειαζόταν ένα συγκρότημα, και οι ταλαιπωρημένοι Έλληνες ήταν μια λύση που δεν χρειαζόταν δεύτερη σκέψη.

Η μελωδία ήταν ήδη έτοιμη: το έργο Canon in D Major του προκλασικού Johann Pachelbel, γνωστό και ως Canon de Pachelbel. Ο σκοπός ήταν να «κάψουν» τη μελωδία πριν προλάβουν να την κυκλοφορήσουν οι Αμερικανοί. Οι στίχοι ήταν ήδη γραμμένοι από τον Boris Bergman, και ο τίτλος του τραγουδιού επίσης έτοιμος: Rain and Tears.

Η ιδέα του «έτοιμου» δεν ενθουσίασε ιδιαίτερα το συγκρότημα, μιας και τα μουσικά τους γούστα — αλλά και οι φιλοδοξίες τους — ήταν στραμμένα στο psychedelic rock. Τελικά πείθονται από… τις άδειες τσέπες τους.

«Ο Παπαθανασίου διασκευάζει στα γρήγορα την κλασική μελωδία, μπαίνουν στο στούντιο και σε δύο ώρες ηχογραφούν το τραγούδι», όπως αναφέρει ο Μανώλης Νταλούκας στο άρθρο του Aphrodite’s Child (Πρώτο Μέρος).

Η παραγωγή είναι του Pierre Sberro και το τραγούδι κυκλοφορεί από την Mercury Records. Η ανταμοιβή για την υποχώρησή τους είναι να βαπτιστούν από τον μάνατζερ των Who, Lou Reisner, ως Aphrodite’s Child, και να εξασφαλίσουν ένα μικρό μεροκάματο στο club PSYCHEDELIC. Ο συμβιβασμός τους προκύπτει ουσιαστικά από την ελπίδα να έρθει η πρόσκληση εργασίας από την Αγγλία, όπου ονειρεύονται να κάνουν καριέρα.

Η μοίρα είχε άλλα σχέδια γι’ αυτούς — και δεν άργησε να τα φανερώσει. Λίγες μέρες αργότερα ξεκινούν τα γεγονότα του Γαλλικού Μάη. Η γενική απεργία δεν επηρεάζει τους ίδιους, που προσπαθούν να αγνοήσουν τα γεγονότα. Το εργοστάσιο κοπής δίσκων κλείνει λόγω της γενίκευσης της εξέγερσης των Γάλλων φοιτητών, αλλά προλαβαίνει να τυπώσει το δισκάκι τους — το τελευταίο πριν την παύση. Η θεά τύχη φαίνεται πως έχει επενδύσει σε αυτούς.

Αν και οι ίδιοι δεν συμμετείχαν σε καμία πορεία, το τραγούδι τους γίνεται σύμβολο της εξέγερσης και ακούγεται σε όλες τις διαδηλώσεις. Ο λόγος είναι απλός: όλοι είχαν μαζί τους τρανζιστοράκια για να ακούν τις ειδήσεις, και οι γαλλικοί σταθμοί το μετέδιδαν συνεχώς. Ο τίτλος του τραγουδιού δημιουργούσε συνειρμούς στη διαμαρτυρόμενη νεολαία: το Rain συμβόλιζε τα δακρυγόνα που έπεφταν βροχή από τις δυνάμεις καταστολής, και το Tears τα δάκρυα των αποφασισμένων φοιτητών που προκαλούσαν τα χημικά.

Οι ίδιοι απλώς συνέχιζαν να παίζουν στο μικρό club — αλλά πλέον με μια τεράστια ουρά να σχηματίζεται στην είσοδό του. Και το σύνθημα που ηχούσε ήταν ο τίτλος του τραγουδιού:

Rain and Tears!!!

Jacek Henryk Maniakowski

          

      

FULLHOUZE

Όποιος αγαπά τα live και την ροκ, σίγουρα το όνομα FULLHOUZE δεν του ξενίζει, κάθε άλλο, του φέρνει ένα μεγάλο χαμόγελο.... που συνοδεύεται συνήθως από ελαφρύ κούνημα κεφαλής πάνω κάτω, σήκωμα φρυδιών και ένα σιγοψυθίρισμα, σχεδόν ερωτικό: ναι ναι ...τους έχω δει. Αυτό φυσικά δεν είναι κανένας χαιρετισμός Χιπ-χοπ -αδων, αλλά ένα συναίσθημα που μένει σε όποιον τους έχει δει έστω και μια φορά, σαν το πιτσιρικά που δεν ξεχνάει την πρώτη του επαφή με το τεράστιο μπολ με παγωτό σοκολάτα. Και κάπως έτσι είναι οι FULLHOUZE για κάθε ροκά που ξεχνάει να μεγαλώσει και live τους είναι ακριβώς ότι ένα μπολ παγωτό......ΔΕΝ ξεχνιούνται. Είναι ένα συγκρότημα έτοιμο να δώσει, όχι να πουλήσει, να δώσει, χωρίς καμιά περιστροφή όλο τον εαυτό τους στην σκηνή. Άνετα στέκουν δίπλα σε ονόματα όπως DR. FEELGOOD, NINE BELOW ZERO, PAVLOV 'S DOG, SNOWY WHITE και NELLY TRAVIS. Από μεγάλα φεστιβάλ, όπως το TOTAL FLAME festiva της Μόσχας, αλλά και μπορείς να τους δεις σε κάποιο στέκι της πόλης να στριμώχνονται ανάμεσα στους πολυπληθείς θαμώνες, χωρίς κανένα ίχνος ενόχλησης και απόλυτα ....cool.

Ωραίος ο πρόλογος, αλλά ποιοι είναι στην ουσία οι FULLHOUZE??? Σχηματίστηκαν το Μάρτιο του 2001 στη Θεσσαλονίκη και συνεχίζουν ακάθεκτοι έως σήμερα να παίζουν rock 'n' roll. Με αναρίθμητα live στα περισσότερα stage της πόλης, αλλά και σχεδόν σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα, καθώς και δύο μηνιαίες περιοδείες στα νησιά των Κυκλάδων (2004, 2007) έχουν δημιουργήσει το δικό τους κοινό. Βασισμένοι στις ρίζες της μουσικής του Νότου της Αμερικής (Southern Rock, Blues, Rock 'n' Roll) έχουν διαμορφώσει το δικό τους προσωπικό ήχο και ένα ιδιαίτερο στυλ παιξίματος. Το αποτέλεσμα είναι το πρώτο τους άλμπουμ “Streets of town”, που κυκλοφόρησε σαν ανεξάρτητη παραγωγή τον Μάρτιο του 2012.

Η σύνθεσή τους έχει ως εξής:

Πάνος Δούκας (φωνή)

Γιώργος Κερατσόπουλος (ηλ. κιθάρα)

Μίλτος Βελούκας (ηλ. κιθάρα),

Γιώργος Αθανασιάδης (Fender μπάσο)

Βασίλης Κουτής (τύμπανα)

Οι FULLHOUZE δημιουργούν μια ζεστή ατμόσφαιρα και πετυχαίνουν την αυθόρμητη συμμετοχή του κοινού, μετατρέποντας κάθε βραδιά σε ένα rock party. Κρατώντας την παράδοση του Rock 'n' Roll , προβάλουν σαν το ατού τους τις ζωντανές εμφανίσεις και προσοχή!!!!!!!.... τα live τους μπορούν να προκαλέσουν εθισμό....... σαν ένα μπολ με παγωτό!!!

Jacek Maniakowski

Paradise Lost

Συγκρότημα που θα έπρεπε να είναι πέραν πάσας σύγκρισης, αν μη τι άλλο γιατί κατάφερε, για πρώτη φορά, να συνδυάσει το metal με το gothic!

Μέχρι και το 1990 λοιπόν αυτά τα δύο είδη μουσικής ήταν τελείως άσχετα μεταξύ τους και έρχεται το album "Gothic" να ανατρέψει τα πάντα. Τα doom/death metal χαρακτηριστικά της μπάντας από το Halifax ενσωματώνουν με τον καλύτερο τρόπο μελωδικά gothic στοιχεία. Σταδιακά αλλάζει και τον τρόπο που τραγουδά ο Nick Holmes... από κραυγές βγαλμένες θαρρείς από τα Τάρταρα γίνεται πιο καθαρή η φωνή.

Εκεί βέβαια είναι που αρχίζει το μπέρδεμα και μπλέκονται με ηλεκτρονικούς ήχους, βγάζοντας τέσσερις δίσκους που δίχασαν το κοινό. Λίγο τους αποδιοργάνωσε η ΕΜΙ με την οποία υπέγραψαν συμβόλαιο, λίγο οι Depeche Mode με τους synthy ήχους που για ανεξήγητο λόγο αποφάσισαν να τους έχουν ως πρότυπο, δεν άργησαν να πέσουν σε... ηλεκτρονικές παγίδες.

Ένα εξώφυλλο στάθηκε η αφορμή να επιστρέψουν σ' αυτό που ξέρανε να κάνουν καλύτερα από οτιδήποτε άλλο. Κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του "Draconian Times", βρισκόμαστε ήδη στο 1995, ο Greg Mackintosh  - ο ένας από τους δύο κιθαρίστες -  διαβάζει στο περιοδικό που τους απεικόνιζε: "Paradise Lost - The Kings of Hair Metal". Το σοκ ήταν δυνατό και σκληρό... Αυτό που διάβασε δεν είχε απολύτως καμία σχέση με αυτό που είχαν στο μυαλό τους. Η απόφαση πάρθηκε ακαριαία ως προς την αλλαγή στο στυλ σε όλα τα επίπεδα... ευτυχώς!

23 Απριλίου του 2012 κυκλοφόρησε η τελευταία τους δουλειά, το "Tragic Idol", για την οποία ο Holmes δήλωσε πως αφορά στην ομορφιά και την αθωότητα της νιότης, καθώς η πλεονάζουσα δουλοπρεπής κολακεία - απόρροια της ενηλικίωσης - τρώει τον άνθρωπο από μέσα, κάνοντάς τον άσχημο, κάνοντάς τον να μη μπορεί να αναλογιστεί τη μηδαμινότητα του σε σχέση με τη "Μεγάλη Σκηνή" του Σύμπαντος... κάνοντάς τον να χάνει την ουσία και την ισορροπία...

Ο δίσκος αυτός έχει κλασσικό (πλέον) doom/metal ήχο, πιο μελωδικό με πολλά κιθαριστικά σόλα. Είναι ο πρώτος δίσκος με τον Adrian Erlandsson στα τύμπανα, ενώ τα υπόλοιπα δύο μέλη του group, κατόπιν κάποιων ελάχιστων αλλαγών από την αρχική σύνθεση, είναι ο Aaron Aedy, δεύτερη κιθάρα και ο Steve Edmondson στο μπάσο.

Μαρία Αναστασοπούλου

The Doors - Break On Through (To the Other Side)

Πολλές φορές, για να κάνουμε ένα βήμα μπροστά στη ζωή μας, πρέπει πρώτα να σπάσουμε κάτι — και συνήθως αυτό βρίσκεται μέσα μας. Είναι εκείνες οι παγιωμένες αντιλήψεις, τα συναισθήματα που μας κρατούν πίσω, οι φόβοι που ντύνονται ως λογική. Το σπάσιμο αυτό δεν είναι πάντα αθόρυβο. Δημιουργεί ένα σοκ — αόρατο ή ορατό — στους γύρω μας. Κάποιοι το βλέπουν ως απελευθέρωση, άλλοι ως απειλή.

Η μουσική, ως προέκταση του ανθρώπου, δεν θα μπορούσε να μείνει έξω από αυτή τη διαδικασία. Παραφράζοντας την Ερμητική ρήση: ό,τι είναι μέσα μας, είναι και έξω. Και το Break On Through των Doors είναι ακριβώς αυτό: μια κραυγή για να σπάσεις το φράγμα, να περάσεις στην άλλη πλευρά — είτε αυτή είναι η συνείδηση, η αλήθεια, η ελευθερία ή ο θάνατος.

Το Break On Through (To the Other Side) ήταν το πρώτο τραγούδι στο ντεμπούτο άλμπουμ των Doors το 1967, και ταυτόχρονα το πρώτο τους single. Ήταν ήδη παρόν στο demo τους και αποτέλεσε την πύλη εισόδου του συγκροτήματος στο κοινό.

Ο Jim Morrison άντλησε στίχους από το βιβλίο City of Night του John Rechy (1963), ένα έργο που εξερευνά την υπόγεια κουλτούρα και την αποξένωση. Η κιθαριστική μελωδία εμπνεύστηκε από το Shake Your Money Maker του Paul Butterfield, ενώ το μπάσο κινείται σε ρυθμό μπόσα νόβα, δίνοντας στο κομμάτι μια groovy, υπόγεια αίσθηση.

Ο John Densmore εμπνεύστηκε το ρυθμικό μοτίβο από τη βραζιλιάνικη bossa nova, χρησιμοποιώντας ένα clave groove στα τύμπανα που προσθέτει ρυθμική πολυπλοκότητα. Ο Ray Manzarek παίζει τη γραμμή του μπάσου στο Fender Rhodes, ενώ το σόλο του στα πλήκτρα θυμίζει Ray Charles και freeform jazz.

Η φράση “She gets high” λογοκρίθηκε από την Elektra Records, που την αντικατέστησε με ένα ασαφές “uuggh” για να αποφύγει τις αντιδράσεις της εποχής. Στις ζωντανές εμφανίσεις, όμως, ο Morrison την τραγουδούσε όπως την είχε γράψει — χωρίς φίλτρα.

Το τραγούδι είναι γεμάτο διπολικότητα: φως και σκοτάδι, όνειρο και αφύπνιση, ελευθερία και καταπίεση. Η φράση Break on through to the other side μπορεί να διαβαστεί ως: Ψυχεδελική εμπειρία, Πνευματική αφύπνιση, Απόδραση από κοινωνικά πρότυπα, Ή απλώς: θάνατος. . Άλλωστε, η βασική ιδιότητα της ποίησης είναι το γεγονός πως ο καθένας μπορεί να δώσει μια προσωπική ερμηνεία και οι στίχοι του Morrison δεν μπορούν να ξεφύγουν από αυτόν τον κανόνα. 

Ο ίδιος ο Morrison είχε εμμονή με την ιδέα του θανάτου και συχνά αναρωτιόταν τι υπάρχει “στην άλλη πλευρά”. Άλλοι βλέπουν το τραγούδι ως παρότρυνση να σπάσεις το κατεστημένο και να ζήσεις με αυθεντικότητα, χωρίς να καταπιέζεις την προσωπικότητά σου.

Ο Morrison είχε δηλώσει: “I’ve always been attracted to ideas that were about revolt against authority… I am interested in anything about revolt, disorder, chaos, especially activity that seems to have no meaning.” «Πάντα με γοήτευαν ιδέες που σχετίζονται με την εξέγερση απέναντι στην εξουσία… Με ενδιαφέρει οτιδήποτε έχει να κάνει με εξέγερση, αταξία, χάος — ειδικά δραστηριότητες που μοιάζουν να μην έχουν κανένα νόημα.»

Ο Ray Manzarek αποκάλυψε πως το Break On Through ήταν το τελευταίο τραγούδι που έπαιξαν ζωντανά πριν τον θάνατο του Morrison. Έτσι, το κομμάτι δεν είναι μόνο η αρχή — είναι και το τέλος. Η είσοδος και η έξοδος. Η πόρτα που άνοιξε και η πόρτα που έκλεισε.

Παρότι το τραγούδι δεν μπήκε στα charts όταν κυκλοφόρησε (έφτασε μόλις στο #126 στις ΗΠΑ), με τον καιρό έγινε σύμβολο της ελευθερίας και της επανάστασης.

Έχει εμφανιστεί σε δεκάδες ταινίες και σειρές, όπως Desperate Housewives, Future Man, Minions, και φυσικά στο φιλμ The Doors του Oliver Stone.

Σήμερα έχει ξεπεράσει τα 305 εκατομμύρια streams στο Spotify, αποδεικνύοντας ότι η αληθινή αξία δεν μετριέται με την πρώτη ακρόαση.

Μια αρχή είναι πάντα κι ένα τέλος — και το τραγούδι αυτό το ενσαρκώνει με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο. Αυτό που αναζήτησε ο Morrison στην αυγή της δόξας των The Doors, το βρήκε στο αποκορύφωμά της. Πέρασε στην άλλη πλευρά, αφήνοντας πίσω του στίχους και εικόνα, που παραμένουν εδώ — στην πλευρά μας — για να μας θυμίζουν το δικό του πέρασμα. Όχι ως απουσία, αλλά ως μόνιμη παρουσία.

Jacek Henryk Maniakowski

Iron Maiden - Aces High

Το "Aces High" είναι ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά τραγούδια των Iron Maiden, γραμμένο από τον μπασίστα Steve Harris. Βρίσκεται σε καλύτερο για πολλούς άλμπουμ τους, το Powerslave του 1984. Δε χρειάζεται ιδιαίτερο υψηλό δείκτη νοημοσύνης κάποιος για να καταλάβει πάνω κάτω, σε τι αναφέρονται οι στίχοι. Συγκεκριμένα μιλάει για την ιστορία ενός πιλότου της Βασιλικής Πολεμικής Αεροπορίας (RAF), ο οποίος πολέμησε εναντίον της γερμανικής Luftwaffe κατά τη διάρκεια της μάχης της Μεγάλης Βρετανίας (1940), μιας μάχης που έλαβε εξ ολοκλήρου χώρα στους ουρανούς του Ηνωμένου Βασιλείου. Το τραγούδι ξεκινάει με την ιστορική ομιλία του Winston Churchill κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, και συγκεκριμένα στις 4 Ιουνίου 1940, δύο ημέρες μετά την ήττα των Γάλλων, όταν τα υποχωρήσαντα γαλλικά και τα βελγικά στρατεύματα παρέμεναν συγκεντρωμένα στη Δουνκέρκη. Το κομμάτι άνοιγε τις συναυλίες του World Slavery Tour ξεκινώντας πάντα με την ομιλία του Winston Churchill. Αξιοσημείωτο είναι ότι ο θείος του Dickinson, ήταν και αυτός στην πολεμική αεροπορία την εποχή εκείνη και σίγουρα θα του έχει διηγηθεί κάποια ιστορία. 

Jacek Maniakowski 

AC/DC Whole Lotta Rosie

Το "Whole Lotta Rosie" είναι το όγδοο και τελευταίο κομμάτι από το άλμπουμ των AC/DC το Let There Be Rock και δημιουργήθηκε το 1977. Μαζί με το "It's a Long Way to the Top (If You Wanna Rock 'n' Roll)" είναι τα πιο δημοφιλή σινγκλ του συγκροτήματος. Το αρχικό ρίφ. όμως είναι πιο παλιό και έχει χρησιμοποιηθεί στο "Dirty Eyes",που βρίσκεται στο ΕΡ άλμπουμ το Volts, έναν χρόνο νωρίτερα. Στο "Dirty Eyes", όμως, υπάρχει διαφορετική διαβάθμιση και ακολουθεί λίγο πιο αργό τέμπο. Όσο όμως, για το στιχουργικό μέρος, όλοι γνωρίζουν ότι το βάθος των στίχων των AC/DC... "δεν βρέχει ούτε τις πατούσες", έτσι και αυτό το κομμάτι δεν αποτελεί εξαίρεση. Παρ' αυτά έχει κάποια ιστορία από πίσω. Και συγκεκριμένα αναφέρεται σε μια Τασμανή υπέρβαρη (120 κιλά) την Rosie, με την οποία ο Bon Scott είχε one night stand στο Freeway Gardens Motel, κάπου στην Βόρεια Μελβούρνη. Παρ' όλο το μέγεθός της ο Bon Scott θεωρούσε μια από τις καλύτερες ερωτικές εμπειρίες του. Στο πρώτο στίχο αποκαλύπτει τις φυσικές διαστάσεις (42"-39"-56"), της εν λόγω Τασμανής και μετά το βάρος της...19 πέτρες (nineteen stone) που αντιστοιχεί σε 266 pounds που ισούται με 120 κιλά!!! Σε κάποια συνέντευξη του ο Scott την αποκαλεί "διάβολο Τασμανίας των 305 pounds" Στις συναυλίες τους όταν ξεκινάει το τραγούδι εμφανίζεται μια τεράστια φουσκωτή κούκλα που προφανώς παριστάνει την Rosie....

Jacek Maniakowski

Accept - Fast as a Shark

Το Fast as a Shark των Γερμανών Accept, δεν απλά ένα γρήγορο και καλό κομμάτι. Βρίσκεται στο album Restless and Wild του 1982 και είναι το πρώτο, κατά πολλούς... πάρα πολλούς, speed και thrash metal τραγούδι. Αναγνωρίζεται πλέον σαν ένα κομμάτι που με το την "διπλή μπότα" έδωσε άλλη ώθηση στην "σκληρή μουσική" . Η ταχύτητά του δημιούργησε άλλα δύο είδη της μουσικής αυτής. Φυσικά είναι ένα κομμάτι σταθμός!

Η εισαγωγή του κομματιού είναι από ένα παραδοσιακό παιδικό τραγούδι, το "Ein Heller und ein Batzen". Οι Accept σκέφτηκαν ότι θα έκανε ωραία αντίθεση με τον "νέο" και γρήγορο ήχο. Ο Dieter Dierks, στο στούντιο του οποίου γράφτηκε το κομμάτι, το σιγοτραγουδούσε αστειευόμενος. Μετά όμως, ήρθε μια αντιπαράθεση αν το παιδικό αυτό τραγούδι ήταν από 1830 ή απλά ένα μέρος της ναζιστικής προπαγάνδας, μιας που χρησιμοποιήθηκε πολύ σαν μέρος της ναζιστοποιήσης και παιδιών. Ο Dieter Dierks αργότερα σχολίασε για το τραγούδι ότι από ένα μικρό αστείο ξεκίνησε κι έγινε ένα τέρας, μιας και οι ίδιοι έχουν κατηγορηθεί πολλές φορές για ναζιστική ιδεολογία. Αναίτια και λόγω μάλλον της φάτσας του Udo Dirkschneider και τις επιμονής του να φοράει στρατιωτικά παντελόνια στις συναυλίες. 

Pink Floyd - Comfortably Numb

Το Comfortably Numb βρίσκεται στο The Wall. Το άλμπουμ αυτό γράφτηκε εξ ολοκλήρου από τον Roger Waters, εκτός από αυτό το κομμάτι, στο οποίο συμμετείχε μόνο στιχουργικά, την μουσική έγραψε ο David Gilmour. Το 1989 το fanzin των Pink Floyd, The Amazing Pudding το αναγνώρισε σαν καλύτερο κομμάτι του συγκροτήματος. Τ ο κομμάτι είναι επίσης γνωστό για το αρχετυπικό σόλο του Gilmour. Ο κιθαρίστας ήθελε να δώσει πιο δυνατό ήχο στο κομμάτι και αυτό αποτέλεσε θέμα προστριβής με τον Waters. Όπως θυμάται ο Gilmour " μαλώναμε συνέχεια γύρω από αυτό το τραγούδι, έγινε μεγάλη μάχη γι αυτό". Παρ όλες τις μάχες που δώσανε οι δύο καλλιτέχνες το κομμάτι το 2006 ανακηρύχθηκε από το μουσικό κανάλι Planet Rock, με το καλύτερο σόλο στην κιθάρα όλων των εποχών . Στιχουργικά το κομμάτι είναι μέρος όλου του concept άλμπουμ και μιλάει για ένα καλλιτέχνη τον Pink, που κουρασμένος και εξαντλημένος από την χρήση ουσιών αναγκάζεται να δίνει συνεχείς συναυλίες. Είναι απλά άλλος ένας λίθος στο προσωπικό του The Wall, που χτίζει γύρω από τον εαυτό του. 

Jacek Maniakowski

socrates drank the conium

Κάπου το 1982 ή 1983 ο κολλητός μου εκείνη την εποχή, μου δώσε τα ακουστικά από το walkman του να ακούσω κάτι. Ο ήχος ήταν πρωτόγνωρος για μένα, αν και μου φαινόταν αρκετά σκληρός για τα παιδικά μου αυτιά, μιας και κείνο τον καιρό τα ακούσματα μου ήταν Boney M και ABBA, απλά μαγεύτηκα. Όταν τον ρώτησα τι ήταν αυτό... η απάντηση που έλαβα ήταν απλή: Socrates, Έλληνες...δεν τους ξέρεις??? Που να να τους ήξερα, εδώ ούτε hard rock είχα ακούσει. Αυτήν ήταν η πρώτη γνωριμία με την hard rock, μια πηγή συνεχών ανακαλύψεων, αλλά αυτό που εντυπωσιάζει περισσότερο είναι ότι χώρεσαν σε ένα όνομα δύο πράγματα, που όσο και σκοτεινές εποχές να περάσουν, πάντα θα αναβλύζουν φρεσκάδα και καινούργια ενέργεια. Πάντα θα υπάρχουν σημεία που ποτέ δεν έχουμε ανακαλύψει και φυσικά μιλάμε για τους Socrates ή socrates drank the conium, όπως λεγόταν κάποια στιγμή. Πρόκειται για το πρώτο hard rock συγκρότημα της Ελλάδας.

Το γκρουπ ίδρυσαν οι Αντώνης Τουρκογιώργης (μπάσο, τραγούδι), Γιάννης Σπάθας (κιθάρα) και Ηλίας Μπουκουβάλας (ντραμς) το 1969!!!!!!!, υλοποιώντας μια σύνθεση "rock τρίο", που ήταν πολύ δημοφιλής στις αρχές της δεκαετίας του '70, με βασικό πρότυπο τους Cream. Πρωτοεμφανίστηκαν στα club της Αθήνας, και κυρίως στο "Κύτταρο". Το πλούσιο ρεπερτόριό τους συμπεριλάμβανε κομμάτια του Jimi Hendrix, Rolling Stones, Led Zeppelin, Deep Purple, Black Sabbath αλλά και δικά τους, ακόμα και παραδοσιακά, για πρώτη φορά διασκευασμένα για ηλεκτρικά όργανα. Ωστόσο η ιστορία τους δυστυχώς, ανήκει και αυτή στην πάντα πονεμένη ελληνική ροκ σκηνή.

Το πρώτο τους άλμπουμ κυκλοφορούν το 1972 σαν "Socrates Drank The Conium" με τον ομώνυμο τίτλο, αν και οι σύνθεση τους άλλαζε, οι Σπάθας, Τουρκογιώργης ήταν το βασικό δίδυμο ως το 1983. Η τετραετία 72-76 ήταν οι πιο γόνιμη της καριέρας τους. Μετά το ντεμπούτο του κυκλοφορούν το "Taste Of Conium" (1972, έπειτα από αυτό τη θέση του ντράμερ κατέλαβε ο Γιώργος Τρανταλίδης), το "On The Wings" (1973) και το ζενίθ τους, το "Phos" (1976), με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου στα κίμπορντς. Το συγκρότημα δημιούργησε διεθνή καριέρα, αλλά η ποιότητα και ανταπόκριση που είχαν από το κοινό, δεν συμβάδισε ποτέ με την οικονομική τους ανταμοιβή. Το περίφημο album "On The Wings" που γράφτηκε σε 8 ώρες μόνο, ακουγόταν σχεδόν σε όλη την Αμερική. Και φυσικά δε μπορούμε να αγνοήσουμε το "Ρhos", τον πιο εμπορικό ελληνικό ροκ δίσκο όλων των εποχών με πάνω από 200.000 πωλήσεις. Σε μια περίοδο που είχαν ταυτόχρονα κυκλοφορήσει δίσκους ο Dylan και οι Black Sabbath, οι κριτικοί του Billboard παραμιλούσαν με το ελληνικό συγκρότημα που λεγόταν Socrates!

Το 1981 πήγαν στο Λονδίνο όπου και τους ανέλαβε ο παραγωγός των Jam, Coppersmith (είχε συνεργαστεί με Stones και Gabriel). Λίγο αργότερα συνειδητοποίησαν το "αντιεμπορικό" του ονόματός τους και μετονομάστηκαν σε Plaza.Το group περιόδευσε με τους UFO όταν πραγματοποιούσαν την αποχαιρετιστήρια περιοδεία τους σε 23 πόλεις της Αγγλίας. Oταν υπέγραψαν τότε το συμβόλαιο στη Virgin και πήραν 35.000 στερλίνες, πλήρωσαν μέχρι και τον στιχουργό του Elton John να βοηθήσει τον Τουρκογιώργη στους στίχους, πήραν ένα ρυθμικό κιθαρίστα από Γαλλία, ένα καλό σαξοφωνίστα, και ...ξέμειναν από λεφτά.

Η ιστορική άρνησή τους στην μεγάλη πρόταση στη Warner έναντι 50.000 στερλινών  η οποία όμως συνεπαγόταν και εγκατάσταση στην Αμερική τους στίχησε εμπορικά, αλλά και για την συνέχεια της καριέρας τους. Γύρισαν στην Ελλάδα για μερικές συναυλίες και ...διαλύθηκαν. Επανενώθηκαν το 1999 και συνεχίζουν ακόμα και σήμερα να δίνουν συναυλίες κρατώντας τον μύθος τους ....ζωντανό!!! 

Jacek Maniakowski