Οι Στίχοι της Metal ως “Google” των ’80s

 

Πώς η μουσική έγινε πηγή γνώσης, ταυτότητας και αντίστασης

 

Ένα ταπεινό φυτό πάντα θα αναζητήσει την τελευταία σταγόνα νερού ή ακόμα θα βρει τρόπους για να πιάσει έστω και μια αχτίδα του ήλιου. Όσο ο άνθρωπος να βρίσκεται μακριά από τον φυτικό κόσμο μέσα στην εξελικτική αλυσίδα, άλλο τόσο θα χρησιμοποιεί ακόμα τις ίδιες τεχνικές με κατώτερα είδη. Μέσα στην πολύχρωμη θολούρα της φανταστικής ευτυχίας της δεκαετίας του ‘80, την έλευση νέων ναρκωτικών, νόμιμων ή παράνομων, υπήρχε κάποιο σύνολο ανθρώπων που αναζητούσε την πραγματική γνώση. Κάτι που σίγουρα δεν έβρισκε στις φθηνές πνευματικά χολιγουντιανές παραγωγές, αλλά μέσα στο σκοτάδι μιας νέας μουσικής που αναδυόταν μέσα από την ρηχότητα της πολυχρωμίας τις δεκαετίες αυτής. Και ηλιαχτίδα της γνώσης ήταν οι σκοτεινοί στίχοι των metal τραγουδιών.

Πριν το διαδίκτυο, πριν το Wikipedia, πριν το YouTube, υπήρχε μια άλλη πηγή πληροφόρησης για τους νέους που αναζητούσαν αλήθειες έξω από το σχολείο και τα ΜΜΕ: οι στίχοι των metal τραγουδιών. Για μια ολόκληρη γενιά, η metal δεν ήταν απλώς μουσική· ήταν εγκυκλοπαίδεια, αφύπνιση, πολιτισμική πυξίδα. Οι στίχοι μιλούσαν για πόλεμο, κοινωνική αδικία, ψυχική υγεία, ιστορικά γεγονότα, φιλοσοφία, θρησκεία, οικολογία — θέματα που δεν συζητιούνταν ανοιχτά, αλλά υπήρχαν κρυμμένα μέσα σε riffs και growls.

Η φράση «η Google της δεκαετίας του ’80 ήταν οι στίχοι των metal τραγουδιών» δεν είναι υπερβολή, είναι μια πραγματικότητα της εποχής εκείνης, αλλά επίσης και μια πολιτισμική αλήθεια. Οι νέοι ο οπαδοί αυτές της μουσικής διάβαζαν και αποστήθιζαν, αναλύοντας επίσης και συζητώντας για τους στίχους με την ίδια σοβαρότητα που άλλοι διάβαζαν εφημερίδες είτε θρησκευτικά κείμενα.

 

Οι Στίχοι ως Πηγή Πληροφόρησης

Στη δεκαετία του ’80, η metal μουσική δεν ήταν απλώς ένα ηχητικό καταφύγιο για τους νέους που ένιωθαν αποξενωμένοι από την κυρίαρχη κουλτούρα. Ήταν και μια ανεπίσημη μορφή εκπαίδευσης. Στοιχεία για τη λειτουργία των πυλών προς τη γνώση για την ιστορία, την πολιτική, την φιλοσοφία, την κοινωνική πραγματικότητα, αλλά επίσης και μια ματιά στις υποτιθέμενες απαγορευμένες γνώσεις του αποκρυφισμού. Σε μια εποχή, όπου η πρόσβαση στη γνώση και στην πληροφορία κάθε άλλο παρά εύκολη ήταν, οι στίχοι ήταν το μέσο με με το οποίο οι ακροατές της μουσικής αυτής ερχόταν σε επαφή με ζητήματα που πολύ δύσκολα μπορούσαν να συζητήσουν ανοιχτά είτε στα σχολεία είτε στα μέσα ενημέρωσης είτε ακόμα και μεταξύ των συνομηλίκων.

 Οι στίχοι της metal μουσικής ήταν γεμάτη με αναφορές σε ιστορικά γεγονότα, σε πολιτικές συγκρούσεις, καθώς και σε κοινωνικές ανισότητες. Ήταν η αφορμή ο κάθε ακροατής να αναζητήσει μόνος του τις πληροφορίες μέσα από βιβλία για τα γεγονότα στα οποία αναφερόταν οι στίχοι. Στην ουσία δεν ήταν ποίηση, ήταν πραγματικά ντοκουμέντα κρυμμένα πίσω από νότες. Υπάρχουν χαρακτηριστικά παραδείγματα τα οποία θα μπορούσε κάποιος να αναζητήσει περνώντας αφορμή τους στίχους των αγαπημένων του τραγουδιών:

Iron Maiden – “The Trooper”

Αναφέρεται στον Πόλεμο της Κριμαίας και βασίζεται στο ποίημα του Alfred Lord Tennyson, “The Charge of the Light Brigade”. Μέσα από την αφήγηση της μάχης, ο ακροατής έρχεται σε επαφή με την ιστορική φρίκη του πολέμου και την τραγικότητα της στρατιωτικής θυσίας.

Wikipedia – Heavy Metal Lyrics (https://en.wikipedia.org/wiki/Heavy_metal_lyrics )

Metallica – “...And Justice for All”

Το τραγούδι καταγγέλλει την πολιτική διαφθορά και την αδικία του δικαστικού συστήματος. Οι στίχοι του λειτουργούν ως πολιτικό σχόλιο για την υποκρισία της έννοιας της δικαιοσύνης, αποκαλύπτοντας την απογοήτευση των πολιτών απέναντι σε θεσμούς που υποτίθεται πως προστατεύουν τα δικαιώματα τους.

 SDMetal – Politics of Metal (https://sdmetal.com/politics-of-metal-music-social-issues/ )

Megadeth – “Peace Sells”

Με σαρκαστική διάθεση, το τραγούδι ειρωνεύεται την πολιτική αδιαφορία και την εμπορευματοποίηση της ειρήνης. Οι στίχοι του Dave Mustaine θέτουν ερωτήματα για το ποιος πραγματικά ενδιαφέρεται για την ειρήνη και πώς αυτή παρουσιάζεται ως προϊόν προς πώληση.

OurMusicWorld – Thrash Metal Legacy (https://www.ourmusicworld.com/archives/7767 )

Slayer – “War Ensemble”

Το τραγούδι προσφέρει μια ωμή απεικόνιση της φρίκης του πολέμου, χωρίς εξωραϊσμούς ή ηρωικές αφηγήσεις. Οι στίχοι του λειτουργούν σαν μια κραυγή ενάντια στη βία και την απανθρωπιά, φέρνοντας τον ακροατή αντιμέτωπο με την πραγματικότητα της σύγκρουσης.

MetalShout – Political Metal Songs (https://metalshout.com/metal-songs-that-were-secretly-about-politics/ )

Αλλά ακόμα και το σκοτεινό Mr. Crowley του Ozzy Osbourne είναι μια μουσική αναμέτρηση με τον μύθο του Aleister Crowley. Μέσα από τους στίχους, ο Ozzy αμφισβητεί την αυθεντικότητα και τη σοφία του αποκρυφιστή, αποκαλύπτοντας την ανθρώπινη πλευρά πίσω από τη μυστικιστική περσόνα. Το τραγούδι μας μαθαίνει πως η γοητεία του σκοτεινού δεν είναι πάντα αθώα — και ότι πίσω από κάθε “θρύλο” μπορεί να κρύβεται παραπλάνηση, μοναξιά και παρακμή.

Ozzy Osbourne’s “Mr. Crowley” Lyrics Meaning – Song Meanings and Facts (https://www.songmeaningsandfacts.com/ozzy-osbournes-mr-crowley-lyrics-meaning/ )

Οι στίχοι αυτοί μέσα από το λιτό τους λόγο δεν προσφέρουν απαντήσεις, αλλά αντίθετα δημιουργούν ερωτήματα. Ουσιαστικά ωθούσαν τον ακρατή να ψάξει από μόνος του και μέσα από τα ράφια των βιβλιοπωλείων, να αμφισβητήσει ο ίδιος και να σκεφτεί παράλληλα. Μέσα σε μια επιφανειακή ματιά οι στίχοι αυτοί δεν είμαι διδακτική και με την παραδοσιακή έννοια, αλλά ήτανε προκλητικοί, ειλικρινής και τις περισσότερες φορές ενοχλητικοί. Ακριβώς και γι αυτό λειτουργούσαν ως μία πηγή πληροφόρησης, επειδή απλά δεν φοβόντουσαν να θίξουν τα δύσκολα, τα άβολα και στην ουσία αληθινά.

Σε μια εποχή κατά την οποία η γνώση δεν είχε τόση άμεση προσβασιμότητα, κατάφεραν να προσφέρουν ερωτήματα, καθότι στίχοι της metal έγιναν εργαλεία σκέψης. Ήταν η “Google” των περιθωριακών, των σκεπτόμενων, των θυμωμένων, αλλά και παραμένουν μέχρι σήμερα ένα από τα πιο ισχυρά μέσα πολιτισμικής αφύπνισης.

 

Κοινωνική προσέγγιση

Πώς οι στίχοι της metal έγιναν εναλλακτική μορφή μάθησης και πολιτισμικής διαπαιδαγώγησης

Η metal μουσική δεν υπήρξε ποτέ απλώς ένα μουσικό είδος. Από την αρχή της, λειτούργησε ως πολιτισμική σκηνή, ως υποκουλτούρα, ως χώρος έκφρασης για όσους ένιωθαν αποξενωμένοι από την κυρίαρχη κοινωνική αφήγηση. Οι στίχοι της metal δεν ήταν διακοσμητικοί, ήταν δηλώσεις, κραυγές και πάνω από όλα ερωτήματα. Για πολλούς νέους στις δεκαετίες του 80 και του 90 ήταν η πρώτη επαφή με τις έννοιες όπως η κοινωνική αδικία, η ιστορική μνήμη, η ψυχική υγεία, αποκρυφισμός και η πολιτική διαφθορά.

Ο κοινωνιολόγος Keith Kahn-Harris, στο έργο του Extreme Metal: Music and Culture on the Edge, περιγράφει τη metal σκηνή ως ένα “αντι-εκπαιδευτικό σύστημα” — όχι με την έννοια της άρνησης της γνώσης, αλλά ως εναλλακτική μορφή μάθησης. Σε αυτό το σύστημα, η γνώση δεν μεταδιδόταν μέσω θεσμών, σχολικών εγχειριδίων ή πανεπιστημιακών διαλέξεων, αλλά μέσω της τέχνης. Οι στίχοι των τραγουδιών λειτουργούσαν ως εργαλεία πολιτισμικής διαπαιδαγώγησης, ειδικά για εκείνους που δεν ένιωθαν ότι ανήκουν στο mainstream.

Ο τρόπος με τον οποίον η metal μουσική δίδασκε δεν ήταν ο καθιερωμένος διδακτισμός, αυτό γινόταν με κραυγή, με εικόνα και με συναίσθημα. Οι στίχοι των τραγουδιών του είδους αυτό ήταν η φωνή των περιθωριακών, των σκεπτόμενων και των θυμωμένων. Ήταν η γλώσσα αυτών που δεν έβρισκαν τον εαυτό τους σε σχολικά βιβλία είτε στις τηλεοπτικές ειδήσεις. Μέσα από τη μουσική κατάφερνα να μάθουν τον κόσμο, για την ιστορία και για την ανθρώπινη φύση.

Η μορφή αυτής της μάθησης ήταν βιωματική. Δεν στηριζόταν σε κάποια αποστήθιση, αλλά στην ίδια την ταύτιση.  Όταν ένας νέος άκουγε το “Fade to Black” των Metallica ή το “Hallowed Be Thy Name” των Iron Maiden, δεν μάθαινε απλώς λέξεις, μάθαινε να σκέφτεται, να νιώθει, να αμφισβητεί και πάνω από όλα να συναισθάνεται. Η στέγη γινόταν προσωπικό του βίωμα και μια εσωτερική επεξεργασία, καθώς και μια διαφορετική πολιτισμική ταυτότητα.

Η metal σκηνή, λοιπόν, δεν ήταν απλώς μουσική κοινότητα, αλλά ένα είδος άτυπου σχολείου. Οι συναυλίες γινόταν σαν ένα είδος διαλέξεις, τα fanzines σαν εναλλακτικά εγχειρίδια και οι στίχοι σαν φιλοσοφικά κείμενα. Και όλα αυτά λειτουργούσαν με έναν τρόπο που δεν απαιτούσε πιστοποιήσεις ή εξετάσεις — μόνο πάθος, αυθεντικότητα και ανοιχτό μυαλό.

Σε αυτό το πλαίσιο, η φράση «η Google της δεκαετίας του ’80 ήταν οι στίχοι των metal τραγουδιών» αποκτά βαθύτερο νόημα. Δεν ήταν μόνο πηγή πληροφόρησης· ήταν πηγή νοήματος. Ήταν η βάση για την οικοδόμηση μιας εναλλακτικής κοσμοθεωρίας, μιας πολιτισμικής αντίστασης και μιας κοινότητας που μάθαινε, σκεφτόταν και ένιωθε — μέσα από τη μουσική.

 

Οι Στίχοι ως Ταυτότητα και Αντίσταση

Πώς οι ακροατές ενσωματώνουν τους στίχους στην προσωπική τους κοσμοθεωρία

 

Η metal μουσική από τη γέννησή της δεν αποτελούσε ένα απλό μουσικό είδος, αλλά έναν διαφορετικό τρόπο να βλέπει κανείς τον κόσμο. Οι στίχοι των metal τραγουδιών λειτουργούν ως καθρέφτης και ως πυξίδα για τους ακροατές, διαμορφώνοντας με τον τρόπο αυτό την προσωπική τους κοσμοθεωρία. Μέσα από την ποικίλη θεματολογία τους, όπως είναι ο πόλεμος, ο θάνατος, η κοινωνική αδικία, καθώς και υπαρξιακά ερωτήματα, οι στίχοι προσφέρουν ένα πλαίσιο το οποίο δημιουργεί μια νοημοδότηση, μια γλώσσα για να εκφράσει κανείς όσα δεν λέγονται εύκολα. Για πολλούς metalheads, οι στίχοι των τραγουδιών δεν είναι απλώς λέξεις που συνοδεύομαι σκληρά πλεγμένες νότες, αλλά δηλώσεις της ταυτότητάς τους. Το να φοράς μπλουζάκι των Slayer ή να έχεις tattoo από το “Fear of the Dark” δεν είναι μόδα, αλλά αποτελεί μια πολιτισμική δήλωση. Οι στίχοι των τραγουδιών γίνονται μέρος του εαυτού, στην καθημερινή σκέψη, καθορίζουν τις τάσεις της ζωής, τις πολιτικές θέσεις αλλά ακόμα και υπαρξιακές επιλογές.

Η metal σκηνή, κάνοντας μια ιστορική αναδρομή βλέπουμε πως έχει λειτουργήσει ως ένας χώρος αντίστασης. Αντίστασης στην εμπορευματοποίηση της τέχνης, στην πολιτική υποκρισία, στην κοινωνική ομοιομορφία και σε κάθε χειραγώγηση. Οι στίχοι των τραγουδιών αποτελώ το εργαλείο αυτής της αντίστασης. Δεν είναι ουδέτερη, είμαι φορτισμένη και αιχμηρή, πολλές φορές και προκλητικοί. Μιλούν για όσα δεν λέγονται, για όσα οι περισσότεροι φοβούνται να αναφερθούν και φωνάζουν όσα καταπνίγονται.

Αυτή η αντίσταση δεν είναι απαραίτητα πολιτική με την στενή έννοια. Είναι υπαρξιακή, πολιτισμική, αισθητική. Το να ακούς το “South of Heaven” ή το “Holy Wars” δεν σημαίνει απλώς να απολαμβάνεις μουσική· σημαίνει να παίρνεις θέση. Να απορρίπτεις την επιφανειακή κουλτούρα, να αναζητάς βάθος, να διεκδικείς αυθεντικότητα.

Οι στίχοι της metal, λοιπόν, δεν είναι απλώς πληροφορία· είναι ταυτότητα. Είναι ο τρόπος με τον οποίο οι ακροατές κατανοούν τον κόσμο, τον εαυτό τους και τη θέση τους μέσα σε αυτόν. Είναι η φωνή τους — και συχνά, η μόνη φωνή που ένιωσαν ότι τους εκπροσωπεί.

Η “Google” της δεκαετίας του ’80 ήταν οι στίχοι των metal τραγουδιών και αυτό δεν αποτελεί απλά μια εξατμίστηκε η φράση ή έξυπνη ατάκα, αλλά είναι μια πολιτισμική αλήθεια. Σε μια εποχή όπου η πρόσβαση στη γνώση δεν ήταν τόσο εύκολη, οι στίχοι των τραγουδιών ήταν πηγή της πληροφόρησης, η αφορμή για σκέψη, καθώς και δηλώσεις ταυτότητας και αντίστασης. Ήταν το μέσον με το οποίο οι νέοι μπορούσαν να μάθουν για τον κόσμο, να αμφισβητήσουν την πραγματικότητα που τους πλάσαραν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και ταυτόχρονα να δημιουργήσουν τη δικιά τους κοσμοθεωρία.

Στη σημερινή εποχή, με την πρόσβαση στο διαδίκτυο να υπάρχει παντού, η γνώση είναι πιο προσβάσιμη από ποτέ στην στην ανθρώπινη ιστορία. Αλλά πάντα υπάρχει ανάγκη για μια αυθεντική έκφραση, για νοήματα με βάθος και μια συνεχής πολιτισμική ταύτιση. Οι στίχοι της metal συνεχίζουν να λειτουργούν ως φλόγα για τους σκεπτόμενους, τους περιθωριακούς, τους ανήσυχους. Δεν είναι απλώς αναμνήσεις μιας άλλης εποχής· είναι ζωντανή γλώσσα αντίστασης.

Ουσιαστικά, η metal δεν ήταν ποτέ mainstream, παρόλο που μπορεί σήμερα να γεμίζει στάδια, και αυτό αποτελεί τη δύναμή της. Οι στίχοι της συνεχίζουν να μην προσφέρουν εύκολες απαντήσεις, αλλά συνεχώς να δημιουργούν ερωτήματα τα οποία αξίζει να το θέτουμε. Και αυτό, σε κάθε εποχή, είμαι η πιο ουσιαστική μορφή της γνώσης, δηλαδή το σωστό ερώτημα, καθώς οι απαντήσεις υπάρχουν παντού.

 

Πηγές

Extreme Metal: Music and Culture on the Edge

https://www.bloomsbury.com/us/extreme-metal-9781845203993/

Weinstein, D. (2000). Heavy Metal: The Music and Its Culture. Da Capo Press.

https://www.dacapopress.com/titles/deena-weinstein/heavy-metal/9780306809705/

Walser, R. (1993). Running with the Devil: Power, Gender, and Madness in Heavy Metal Music. Wesleyan University Press.

https://www.hfsbooks.com/books/running-with-the-devil-walser/

Arnett, J. J. (1996). Metalheads: Heavy Metal Music and Adolescent Alienation. Westview Press.

https://www.routledge.com/Metalheads-Heavy-Metal-Music-and-Adolescent-Alienation/Arnett/p/book/9780813337250

Purcell, N. J. (2003). Death Metal Music: The Passion and Politics of a Subculture. McFarland.

https://mcfarlandbooks.com/product/death-metal-music/

Phillipov, M. (2012). Death Metal and Music Criticism: Analysis at the Limits. Lexington Books.

https://rowman.com/ISBN/9780739165084/Death-Metal-and-Music-Criticism-Analysis-at-the-Limits

Rolling Stone Magazine – Metal Archives

https://www.rollingstone.com/music/music-news/

Metal Archives (Encyclopaedia Metallum)

https://www.metal-archives.com/

Loudwire – Heavy Metal News & Culture

https://loudwire.com/

Jacek Henryk Maniakowski

 

Anorimoi - Το Πέος της Παρηγοριάς

 

Τα βασικά προβλήματα ενός ανθρώπου συνάδουν με τις βασικές ανάγκες του ανθρώπου, όπως έχουν περιγραφεί  στην Ιεραρχική Πυραμίδα του Maslow. Όσο όμως ικανοποιούνται αυτές, βγαίνουν καινούργιες,  μαζί με τα προβλήματα που τις συνοδεύουν. Μια από τις μεγαλύτερες ανθρώπινες εφευρέσεις είναι και το διαδίκτυο, το οποίο παράλληλα με την εισβολή του στην καθημερινότητα όλο και περισσότερων κατοίκων του 3^ου πλανήτη του ηλιακού συστήματος, δημιουργεί και νέα ζωικά είδη στην Γη.

Ένα από αυτά είναι και ο ιντερνετικός ή διαδικτυακός γύπας. Δεν πετάει και δεν έχει ράμφος και είναι πολύ κοινός σε διαδικτυακούς τόπους, ειδικά σε αυτούς της κοινωνικής δικτύωσης.  Ουσιαστικά πρόκειται για απλό «γύπα» ή πέφτουλα ή … δεν ξέρω πόσες ακόμα ονομασίες έχει.

Οι Comedy Metal Band  «Anorimoi» αποφάσισαν να ασχοληθούν με το είδος αυτό, μιας που η National Geographic, δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον. Συγκεκριμένα στην 6^η ολοκληρωμένη τους δουλειά, στο άλμπουμ Κώλαση (κυκλοφόρησε Σεπτέμβριο του 2019) ,  έδωσαν και μια θέση αφιερωμένη στο εν λόγο είδος, δίνοντας όνομα τραγουδιού το όργανο που είναι υπεύθυνο για την διαδικασία σκέψης του: Το Πέος της Παρηγοριάς. Η μουσική ανήκει στον κιθαρίστα του συγκροτήματος Νεκροπεθαμένος και οι στίχοι είναι μια συμπόρευση και μοίρασμα εμπειριών των : Νεκροπεθαμένος (κιθάρα) , Τραμπάκουλας (φωνή) , Κόμης Βαρκστάηνερ (Δεν είμαστε σίγουροι).

Ο κιθαρίστας του συγκροτήματος μας αναφέρει την πηγή έμπνευσης για το τραγούδι: «O μέσος ιντερνετικός γύπας ο οποίος υπήρχε και παλιότερα, απλά δεν ήταν ιντερνετικός. Αυτός ο φίλος σου (απ' το χωριό, δεν τον ξέρουμε) που πλευρίζει πληγωμένες κορασίδες που αναζητούν έναν ώμο να κλάψουν, και που περίτεχνα αντικαθιστά τον ώμο με το πέος του.». Μια ματιά ενός φυσιοδίφη του internet μας αποκαλύπτει την πραγματική φύση του όντος, ρίχνοντας φως στο μυστήριο που περιβάλει αυτό το σχεδόν άγνωστο(?) είδος.

Αν και η σύνθεση του τραγουδιού ξεκίνησε γύρω στο 2016, μόλις στις 7/ 12 του 2019 παίχτηκε πρώτη φορά ζωντανά στην Πάτρα. Ο συνδημιουργός του τραγουδιού μας αποκαλύπτει ακόμα περισσότερες λεπτομέρειες για το πώς το «θείο φως» περιέλουσε τους μουσικούς για να ολοκληρώσουν το κομμάτι: «Όταν ο Νεκροπεθαμένος τελείωσε το μουσικό μέρος, οι ουρανοί άνοιξαν και οι θεοί απεφάνθησαν πως ήταν καλό και έτσι ξεκινήσαμε από το ρεφραίν το οποίο έγραψε ο Νεκροπεθαμένος και πάνω σε αυτό συνεισέφεραν τους στίχους για τα κουπλέδια ο Τραμπάκουλας και ο Κόμης.»

Η διαδικασία της δημιουργίας χαρακτηρίζεται από λεπτομερή αλληλουχία ανταλλαγής ιδεών: «Αφού έγινε demo, ήρθε στο προβάδικο για να δουλευτεί από όλη τη μπάντα (Σατριγιάννη, Μπόκολη, Ταφοπλάκιουμ,  και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις included) και στο τέλος μπήκε στο φούρνο της ηχογράφησης όπου έφαγε σατριγιάννειο γυάλισμα.»

Παρά την θυελλώδη ανταλλαγή ιδεών και οργασμούς δημιουργίας όλα λειτούργησαν ομαλά και δεν στιγματίστηκε το τραγούδι από κάποιο τραγικό γεγονός: «Δεν υπήρχαν σκύλοι στην ηχογράφηση, κανείς δεν κατούρησε κάποιο καλώδιο και όταν μας πετάνε βρακιά στις συναυλίες συνήθως δεν είναι γυναικεία. Ή καθαρά.»

Όλα αυτά έγινα προφανώς για να μεταφερθεί κάποιο μήνυμα μέσω των riff και αρμονικά τοποθετημένων λέξεων με την μορφή των στίχων. Και φυσικά το συγκρότημα απαντά με λακωνική πολυλογία στην ερώτηση «αν μεταφέρει κάποιο μήνυμα το τραγούδι;» με ένα ηχηρών «Ναι, φυσικά» των 113 ντεσιμπέλ.

Όσο για διαφορετικές εκτελέσεις του τραγουδιού, είναι πραγματικά αποκαλυπτικοί: «Υπάρχει η πρώτη demo εκτέλεση από το νεκροπεθαμένειο pc  και η εκτέλεση της προπαραγωγής του άλμπουμ από το σατριγιάννειο στούντιο.». Με τα λόγια αυτά, μοιάζουν σαν να μας παραπέμπουν στην Βιβλική Αποκάλυψη και ένα τέρας που κυκλοφορεί στις σελίδες της.

Ωστόσο ο «ιντερνετικός γύπας» δεν είναι κανένα τέρας της Αποκάλυψης, αλλά μια σχεδόν ακίνδυνη οντότητα, αν καταφέρνει μια πονεμένη κορασίδα να διακρίνει τον ώμο παρηγοριάς από το πέος. Επίσης οσμίζεται ανοιχτά μπούστα και μπούτια μέσα από φωτογραφίες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, όπου είναι και το πεδίο δράσης του. Στην πραγματικότητα μόνο σχολή οικοκυρικής κορασίδων μόνο μπορεί να κινδυνέψει.

Metal και Ύπνος: Όταν τα Διαμάντια Γεννιούνται από Πίεση

 

Τα διαμάντια δεν είναι τίποτε άλλο παρά η μετάλλαξη του ίδιου του άνθρακα. Προκύπτουν μέσα από τεράστιες πιέσεις και ακραία θερμότητα. Οι παραλληλισμοί με τον άνθρωπο είναι αναπόφευκτοι: υπάρχουν εκείνοι που, μετά από άδικη κατακραυγή, περιθωριοποίηση ή και διωγμούς, όχι μόνο ορθοπόδησαν, αλλά διακρίθηκαν στους τομείς που επέλεξαν. Ουσιαστικά, αυτό που δεν μπορεί να καεί, αργότερα θα φωτίζει — όπως το διαμάντι.

Η ιστορία της metal μουσικής μοιάζει ακριβώς έτσι. Από τη δαιμονοποίηση μέχρι τα γεμάτα στάδια, ο δρόμος ήταν μακρύς και γεμάτος πόνο. Ακόμα και οι οπαδοί της στοχοποιήθηκαν από κύκλους αδαών και προκατειλημμένων συντηρητικών. Κι όμως, κάθε τόσο εμφανίζεται μια νέα έρευνα που αποδεικνύει πως η metal μουσική έχει κάτι ξεχωριστό — όπως και οι άνθρωποι που την αγαπούν.

Θεωρητικά, η μουσική αυτή ταυτίζεται με επιθετικότητα και ένταση. Κι όμως, δεν είναι λίγοι εκείνοι που επιμένουν πως για αυτούς λειτουργεί σαν… μελατονίνη. Τους βοηθά να χαλαρώσουν, ακόμα και να κοιμηθούν. Σύμφωνα με άρθρο στο BraveWords.com, οι επιστήμονες θεωρούν πως η metal μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τη διάθεση σε μη εξοικειωμένους ακροατές. Μειώνει την ικανότητα προσανατολισμού, προκαλεί απώλεια βραχύβιας μνήμης και ενισχύει το αίσθημα ανησυχίας. Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι ότι αυτές οι επιδράσεις εντείνονται όταν ο ακροατής σταματήσει να ακούει τη μουσική αυτή.

Από την άλλη πλευρά, η μελέτη του Current Psychology (2023) δείχνει ότι η ακρόαση metal με επιθετικά θέματα μπορεί να έχει θετικές επιδράσεις στους fans: βελτίωση διάθεσης, ενίσχυση ταυτότητας και κοινωνική σύνδεση. Η μουσική αυτή λειτουργεί σαν συναισθηματικός καθρέφτης, βοηθώντας τους ακροατές να επεξεργαστούν την εσωτερική τους ένταση.

Επιπλέον, άρθρο στο NeuroLaunch εξηγεί ότι η ακρόαση metal ενεργοποιεί συμπλέγματα του εγκεφάλου, απελευθερώνει ντοπαμίνη και προσφέρει καθαρτική συναισθηματική εκτόνωση. Παρά την ένταση, η προβλεψιμότητα της δομής της μουσικής δημιουργεί αίσθημα ασφάλειας και ελέγχου — κάτι που εξηγεί γιατί πολλοί μεταλλάδες δηλώνουν πως κοιμούνται καλύτερα με Slayer παρά με ambient.

Είναι λογικό: το συνεχές αίσθημα ανησυχίας και το αυξημένο στρες επηρεάζουν αρνητικά τον ύπνο. Γι’ αυτό, όσοι δεν αγαπούν τη metal, καλό είναι να μην την επιλέγουν ως μουσική χαλάρωσης. Δεν χρειάζεται να μυήσουμε τους γύρω μας αν δεν δείχνουν οι ίδιοι ενδιαφέρον.

Κάποιοι ίσως αναρωτηθούν αν τέτοιες απόψεις “χαϊδεύουν” τους μεταλλάδες. Άλλοι θα τις δουν ως πάτημα για να συνεχίσουν τη γκρίνια που μας ακολουθεί εδώ και δεκαετίες. Όμως, όπως πάντα, το νόμισμα έχει δύο όψεις. Οι συμμετέχοντες στην έρευνα που αγαπούν τη metal και την ακούνε τακτικά δεν παρουσίασαν καμία αρνητική επίδραση. Αντίθετα, ένιωσαν βελτίωση της διάθεσης και της ψυχικής τους κατάστασης. Ίσως οι μεταλλάδες είναι όντως διαφορετικοί άνθρωποι, με διαφορετικές αντιδράσεις. Μήπως αυτό είναι μια γραμμή εξέλιξης; Ποιος ξέρει…

Σύμφωνα με σύνοψη ερευνών στο Loudwire, οι φίλοι της metal — σε αντίθεση με όσους την απορρίπτουν — βιώνουν μείωση του άγχους, της κατάθλιψης και των φοβιών. Επιπλέον, η μουσική αυτή ενισχύει την κοινωνική αλληλεπίδραση, ιδιαίτερα σε άτομα που νιώθουν απομονωμένα ή περιθωριοποιημένα.

Χάρη στη metal, οι οπαδοί της μπορούν να χαλαρώσουν, να συγκεντρωθούν και να αποφορτιστούν από συναισθηματικά βάρη. Δεν λένε ψέματα όταν λένε ότι τους πήρε ο ύπνος ακούγοντας Slayer ή κάποια άλλη αγαπημένη μπάντα.

Δεν ξέρουμε αν θα ακολουθήσουμε όλοι τον δρόμο του Ozzy — του οποίου το DNA έχει μεταλλαχθεί για άλλους λόγους. Ξέρουμε όμως ότι η metal μπορεί να μας ηρεμήσει, να μας συγκεντρώσει και ίσως να μας αλλάξει προς το καλύτερο. Ίσως τελικά οι μεταλλάδες να είναι φτιαγμένοι από άλλο υλικό.

Πηγές: 

1. BraveWords.com – Can Metal Music Help You Sleep?
   https://bravewords.com/news/can-metal-music-help-you-sleep
2. Current Psychology – Psychosocial risks and benefits of exposure to heavy metal music
   https://link.springer.com/article/10.1007/s12144-022-03108-9
3. NeuroLaunch – Heavy Metal’s Surprising Calming Effects: Science Explained
   https://neurolaunch.com/why-does-heavy-metal-calm-me-down/

Loudwire – 12 Things Science Has Learned About Metalheads From Music Studies
https://loudwire.com/heavy-metal-music-studies/

Jacek Henryk Maniakowski

Rock - e - pedia: Crunkcore

 Όταν απαιτείς το δίκαιο σου βίαια, αυτόματα το χάνεις. Κατά τον ίδιο τρόπο όταν πασχίζεις να φύγεις από στερεότυπα, αυτόματα δημιουργείς καινούργια, που μπορεί να σαν τα παλιά, αλλά με διαφορετικό μανδύα. 

Crunkcore (αποκαλείται και Crunk Punk, Screamo-crunk και Scrunk)

Πως ακούγεται: Σαν 16-χρονος/η εκ Αμερικής που ακούει τα πάντα, ανάλογα με την παρέα του και αποφάσισε να κάνει μπάντα για να προσελκύσει κορίτσια. Ουσιαστικά σαν Αμερικάνικο chart σε ένα τραγούδι. Μια μίξη από όλα τα δημοφιλή σύγχρονα μουσικά είδη σε ένα τραγούδι ή άλμπουμ με προσθήκη μερικών riffs και scream φωνητικών και Emo λυρικών. 

Γιατί να το ακούσουμε: Δεν είναι λίγες φορές που το αποτέλεσμα είναι αρκετά ενδιαφέρον και διαθέτει αρκετή φρεσκάδα ώστε εύκολα να φλερτάρει με επιτυχία ή και γενικώς, σαν έφηβος απλά να φλερτάρει. 

Γιατί όχι: γιατί είμαστε σκληροί καριόληδες και ακούμε μόνο γνήσιο metal. Δεν συμβιβαζόμαστε σε κάτι λιγότερο από φωτιά και ατσάλι. Χαλάρωσε και πιες το κακάο σου… μη σου πω τι άκουγες για να βγεις κάποιο ραντεβού. Βασικά γίνεται βαρετά υποτονικό και επαναλαμβανόμενο ουκ ολίγες φορές, απλά για να εξυπηρετεί τάσεις που ορίζουν οι δισκογραφικές. 

Που; Δυτικές και Νότιες Ηνωμένες Πολιτείες

Πότε; Μέσα της δεκαετίας του ‘00.

Ποιοι; Η συγγραφέας και μουσικός Jessica Hopper ισχυρίζεται ότι ο συνδυασμός Emo και ηλεκτρονικών στοιχείων των Panic! at the Disco, επηρέασε την ανάπτυξη του Crunkcore.

Αλλά ακόμα να ακούσεις: Hollywood Undead, 3oh!3, Brokencyde, Family Force 5, Millionaires, Breathe Corolina, Blood On The Dance Floor, The Medic Droid.

Μέρες δόξας:  από τις απαρχές του βρήκε εύκολα κοινό ανάμεσα σε Αμερικάνους έφηβους και γρήγορα μπήκε στα charts. Γενικά είναι αρκετά δημοφιλές ανάμεσα σε έφηβους και μετα-έφηβους, κυρίως σε ΗΠΑ και δυτική Ευρώπη, αλλά λιγότερο. 

Κόκκινη κάρτα: Δημιούργημα των δισκογραφικών, υπερβολικά γυαλισμένο με συγκεκριμένο target group. Αλλά ότι λάμπει δεν είναι χρυσός, τις περισσότερες φορές. 

Με τι μπερδεύεται; με το Rap Rock,  Electropop, Dance-pop, Techno, Funk, Screamo, Emo, Metalcore και Nu Metal

Τι λες στον άσχετο; Κάτι τύποι με χτένισμα Justin Bieber, αλλά και πολλές φορές με την φάτσα του και το παίζουν άγριοι και σκληροί καριόληδες. 

Jacek Henryk Maniakowski