Το rock'n'roll είναι η βασική αιτία, για την βελτίωση του ήχου στην μουσική. Η ανάγκη των μουσικών να ενσαρκώσουν αυτό που τους υπαγορεύει η μούσα τους, τους έσπρωχνε στην εφευρετικότητα ή στην αναζήτηση ικανών ανθρώπων γι αυτήν. Το αποτέλεσμα ήταν, ακόμα και κλασικά και παραδοσιακά τραγούδια της ryth'n'blues, να ακούγονται σαν τελείως πρωτοπόρα και διαφορετικά. Αλλά ένα συγκρότημα, πάνω απ' όλα πρέπει να αποδείξει την αξία του στην σκηνή και σε ζωντανές της εμφανίσεις. Και σίγουρα στις αρχές της δεκαετίας του '70, ήταν ο καλύτερος και πιο άμεσος τρόπος για την προώθηση της δουλειάς του. Και οι Led Zeppelin ήταν και δω πρωτοπόροι.
Tο Led Zeppelin II άλμπουμ που , ηχογραφήθηκε κυριολεκτικά στον δρόμο, σε διάφορα στούντιο, ενώ το συγκρότημα περιόδευε στην Αμερική. Υπήρξε μια ακόμα μεγαλύτερη, εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία από τον προκάτοχο του δίσκο, φτάνοντας στην θέση νούμερο 1 του κατάλογου επιτυχιών και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Το άλμπουμ αυτό, ενίσχυσε ακόμα περισσότερο την σκληρή ηχητική κατεύθυνση που, είχαν ήδη παρουσιάσει, με ακόμα πιο μεστές και δυναμικές, βασιζόμενες στα μπλουζ κυρίως, συνθέσεις, δημιουργώντας έναν πρωτόγνωρο σκληρό, βίαιο και άμεσο ήχο που, θα καθιέρωνε τους Zeppelin στο ροκ μουσικό στερέωμα. Αποτέλεσε ένα άτυπο είδος ευαγγελίου για τις Hard rock και heavy μπάντες που θα έπονταν.
Η μπάντα, θεωρώντας τις δισκογραφικές τους δουλειές, ως ολοκληρωμένες σπονδυλωτές μουσικές δημιουργίες, θα αρνιόντουσαν πεισματικά τον τεμαχισμό τους και την κυκλοφορία τους σε σινγκλ. Παρ' όλα αυτά και εν αγνοία τους, στην Αμερική θα κυκλοφορούσε μια επεξεργασμένη εκδοχή του Whole lotta love ως single, η οποία θα γνώριζε πολύ μεγάλη επιτυχία φτάνοντας έως το νούμερο 4 του κατάλογου επιτυχιών και πουλώντας πάνω από 1 εκατομμύριο αντίτυπα. Η επιτυχία αυτή συνέβαλε στο να ενδιαφερθούν τα αμερικάνικα τηλεοπτικά δίκτυα και να κινηματογραφήσουν πολλές από τις συναυλίες τους, με σκοπό την μετάδοση αποσπασμάτων, εκτινάσσοντας την ήδη μεγάλη τους φήμη, ως συναρπαστικού live act.
Αξίζει να σημειωθεί ότι, τα live των Led Zeppelin εκείνης της περιόδου ξεπερνούσαν πολλές φορές τις 4 ώρες. Γεμάτα από περίτεχνους αυτοσχεδιασμούς και ορμητικότητα που, ποτέ πριν δεν είχε ξανά επιχειρηθεί από κανέναν καλλιτέχνη ή συγκρότημα. Και η ιστορία επαναλήφθηκε με ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία. Τουρνέ, 5 φορές τον γύρο της βόρειας Αμερικής, παίζοντας από μικρά κλαμπ, μέχρι θέατρα και αίθουσες χορού. Ενώ η αγορά θα πλημμύριζε από άπειρα live bootlegs, τα οποία θα μοσχοπουλιόντουσαν σε απίστευτα υψηλές τιμές, για τα οικονομικά δεδομένα της εποχής.
H χρονιά του 1970 θα βρει τους Jimy Page και Robert Plant στην αγροικία του 18ου αιώνα, στο Bron-Yr-Aur, ένα ουαλικό χωριό ησυχαστήριο, με σκοπό την σύνθεση τραγουδιών για αυτό που θα έμελλε να αποτελέσει την τρίτη συνεχόμενη κυκλοφορία τωνLed Zeppelin. O τίτλος του; μαντέψτε.....LED ZEPPELIN III. Το ύφος του δίσκου, σαφώς διαφορετικό από τους δυο προκάτοχους του, ήταν λιγότερο ηλεκτρικό και δυναμικό. Θα εισήγαγε πολλά φολκ και κέλτικα στοιχεία στην μουσική τους, ενώ σε πολλές περιπτώσεις δέσποζαν οι πλούσιες σε ήχο, δωδεκάχορδες ακουστικές κιθάρες του Jimy Page. Σε αυτή τους την προσπάθεια θα δεχτούν δυστυχώς πολλές επιθέσεις από τον μουσικό τύπο και η δεδομένη τους απέχθεια προς τους κριτικούς θα γιγαντωθεί.
Παρά την έκπληξη που προκάλεσε στους ανυποψίαστους αρχικά, οπαδούς τους, ο δίσκος θα αγκαλιαστεί από τον κόσμο, ο οποίος θα ανταμείψει τους Zeppelin με την πρώτη πάλι, θέση στους κατάλογους των επιτυχιών, τόσο σε Αγγλία όσο και σε Αμερική. Το τραγούδι Imigrant song, το οποίο ανοίγει τον δίσκο και παρά την αντίθεση του γκρουπ, τελικά θα κυκλοφορήσει ως σινγκλ στις ΗΠΑ τον Νοέμβριο του 1970, καταλαμβάνοντας την εικοστή θέση στον κατάλογο επιτυχιών του Bilboard.
Την ίδια εποχή συντελείται η βαθμιαία αλλαγή στο ίματζ του γκρουπ, με extreme πολύχρωμα καμπάνα παντελόνια και πολύ μακριά μαλλιά. Αποκτούν το δικό τους ιδιωτικό τζετ, ένα Boing 720, με το ψευδώνυμο Starship (το πρώτο γκρουπ που θα αποκτούσε κάτι τέτοιο μέχρι τότε). Εγκαινιάζουν την εποχή των τεράστιων λιμουζινών, νοικιάζουν ολόκληρους ορόφους ή μεγάλα τμήματα των καλύτερων και πιο χλιδάτων ξενοδοχείων της εποχής. Μάλιστα, είναι πάμπολλες οι ιστορίες τρέλας και καταστροφής δωματίων από τους ZEPPELIN. Σε μια περίπτωση μάλιστα, κατέστρεψαν ολοσχερώς την σουίτα του ξενοδοχείου Χίλτον στο Τόκιο, με αποτέλεσμα τον εφόρου ζωής, αποκλεισμό τους από το συγκεκριμένο ξενοδοχείο. Ενώ ο ντράμερ τους, John Bohnam, οδήγησε την μηχανή του στον νοικιασμένο όροφο του ξενοδοχείου Riot House, προκαλώντας τον πανικό. Άλλες φορές πάλι, επέλεγαν να πετούν τις τηλεοράσεις από τα δωμάτιά τους τον δρόμο, ενώ αρκετές φορές χρησιμοποίησαν εκρηκτικές ύλες, κατά το πρότυπο του ντράμερ των Who, Keith Moon, μεγάλου δάσκαλου και πρωτεργάτη στην καταστροφή ξενοδοχείων.......
