Kingdom Come

Η περίπτωση των Kingdom Come είναι κάπως ιδιαίτερη στην ροκ μουσική σκηνή. Στα τέλη της δεκαετίας του '80, η σκληρή μουσική γνώρισε μεγάλη άνθηση και τα νέα γκρουπ ξεφύτρωναν σαν λουλούδια στην Κοιλάδα του Θανάτου, μετά από την πρώτη βροχή στα 20 χρόνια ξηρασίας. Ουσιαστικά υπήρχε "κιθαριστική" ξηρασία, μιας και το ψευτο-δόγμα "όχι κιθάρες" των αρχών της δεκαετίας αυτής βρήκε αρκετή ανταπόκριση και στο κοινό και στις μπάντες. Έτσι η δίψα των ακροατών για κιθαριστικά riff, αλλά και κενό που δημιουργήθηκε για νέα σχήματα στον  ροκ ήχο, δημιούργησε μια μουσική καταιγίδα. Πολλές μπάντες έσπευσαν να πάρουν μια καλή θέση, αντλώντας την έμπνευση της από τις αρχές της δεκαετία του '70. Αλλά οι Kingdom Come δεν άντλησαν απλά έμπνευση......
Το πρώτο τους σινγκλ "Get It On", ήταν μουσική βόμβα στα δρώμενα της τότε μουσικής σκηνής, όχι λόγω πρωτοτυπίας, αλλά ακριβώς το αντίθετο, λόγω ομοιότητας. Η Γερμανό-Αμερικάνικη μπάντα, που δημιουργήθηκε από τον γεννημένο στο Αμβούργο  Lenny Wolf. Στο πρώτο line-up συμμετείχαν και οι κιθαρίστες Danny Stag και  Louisvillians Rick Steier, ο ντράμερ James Kottak και στο μπάσο και τα πλήκτρα ο Johnny B. Frank. Η μπάντα δημιουργήθηκε μια χρονιά πριν την κυκλοφορία του ομώνυμου ντεμπούτου άλμπουμ τους, του 1988. 
Αυτό που εντυπωσίασε, πέρα από τη χαίτη του τραγουδιστή, που παρέπεμπε σε δευτεροκλασάτες σταρ του σινεμά της ίδιας δεκαετίας, ήταν η ομοιότητα της φωνής του με αυτήν του Robert Plant. Πέρα της ικανότητάς της, η χροιά της πλησίαζε όσο καμιά άλλη αυτή του τραγουδιστή των Led Zeppelin. Αλλά και συνθέσεις τους ήταν σαν συνέχεια της Αγγλικής μπάντας, που διαλύθηκε καμιά δεκαετία πριν. Παρ' όλες τις διαμαρτυρίες για "ιεροσυλία", το πρώτο άλμπουμ έγινε γρήγορα πλατινένιο και το σινγκλ φιγουράριζε για αρκετές εβδομάδες στη κορυφή των πιο δημοφιλών τραγουδιών στα αμερικάνικα ραδιόφωνα. Το δεύτερο σινγκλ, μια μπαλάντα, "What Love Can Be", τους έδωσε το εισιτήριο για να ανοίξουν το αμερικάνικο Monsters of Rock tour του 1988, συνοδεύοντας τους Dokken, Scorpions, Metallica and Van Halen.
Στην συνέχεια συνοδεύουν τους Scorpions, στην Αμερικάνικη περιοδεία τους την "Savage Amusement" και παράλληλα κυκλοφορούν και το δεύτερό τους άλμπουμ, το In Your Face. Το άλμπουμ δεν φτάνει την επιτυχία του πρώτου, αλλά πάλι κάνει αξιόλογες πωλήσεις. Ένα χρόνο μετά από το μεγάλο μπαμ, τον  Αύγουστο του 1989, απλά διαλύονται για προσωπικούς λόγους.
Ο  Jimmy Page είπε γι αυτούς, ότι είναι τιμητικό κάποια μπάντα να θέλει να σε φτάσει, αλλά οι περίπτωση των Kingdom Come είναι μια ενοχλητική αντιγραφή. Ο  Gary Moore τους αποκάλεσε "Led Clones" στο ομώνυμο τραγούδι του με φωνητικά του Ozzy. Και οι στίχοι φυσικά, αφορούν τους Kingdom Come. Οι ίδιοι υποστηρίζουν ότι δεν άκουγαν ποτέ Zeppelin και οι επιρροές τους ήταν The Beatles και AC/DC, κυρίως με τον Bon Scott.  
Το 1994 ο  Lenny Wolf, ξαναφτιάχνει την μπάντα από την αρχή, στην πατρίδα του το Αμβούργο. Από τότε συνεχίζουν να έχουν τακτική δισκογραφία, με τον frontman τους να αλλάζει τους μουσικούς σαν τις κάλτσες τους. Συνολικά έχουν 14 άλμπουμ με πιο πρόσφατο το Outlier, το 2013

Jacek Maniakowski

Radiohead - Creep

Το "Creep"  των  Radiohead, είναι άλλο ένα τραγούδι, που περισσότερο έφτιαξε την μπάντα, παρά το έφτιαξε η μπάντα. Ήταν η πρώτη μουσική "σκασιά" του συγκροτήματος, πρώτα σαν σινγκλ και έπειτα μπήκε στο ντεμπούτο τους άλμπουμ,  Pablo Honey του 1993, έναν χρόνο μετά την κυκλοφορία του σινγκλ. Φυσικά και αυτό πέρασε τις περιπέτειες του, μαζί με την μπάντα, πριν την απογειώσει και την βγάλει από την αφάνεια.
Κατά τον μπασίστα της μπάντας, Colin Greenwood, το τραγούδι το έγραψε ο Thom Yorke, όταν σπούδαζε στο  Exeter University. Ο κιθαρίστας τους, Jonny Greenwood συμπληρώνει, ότι το εμπνεύστηκε από μια κοπέλα που ακολούθησε μετά μια ζωντανή εμφάνιση της μπάντας ο τραγουδιστής. Οι περιπέτειες της σύνθεσης, που χρεώνεται σε όλη την μπάντα, ξεκίνησαν όταν πήγαν να το ηχογραφήσουν για πρώτη φορά, το 1992, με παραγωγούς τους Sean Slade και Paul Q. Kolderie. Ο Yorke, για να δώσει έμφαση στην σύνθεσή του, του έδωσε τον χαρακτηρισμό Scott Walker, ένα pop είδωλο της δεκαετίας του '60, της μπάντας. Οι παραγωγοί κατάλαβαν πως πρόκειται για cover ή διασκευή, γεγονός που πυροδότησε μια ένταση στην μπάντα.
Μετά από αποτυχημένες προσπάθειες να ηχογραφηθεί το τραγούδι, οι δύο παραγωγοί είδα ότι το ηθικό της μπάντας είχε πέσει στα Τάρταρα. Για να το ανυψώσουν, τους είπαν να το ξαναπαίξουν πάλι από την αρχή. Μόλις, χαλάρωσαν το ηχογράφησαν "με την μία" και όλοι ξέσπασαν σε χειροκροτήματα στο στούντιο. Μόλις λύθηκε η παρεξήγηση , σχετικά με τι αυθεντικότητά του, οι παραγωγοί πήραν κατευθείαν τηλέφωνο στην ΕΜΙ, για να το προτείνουν για νέο σινγκλ. 
Οι περιπέτειες του τραγουδιού δεν τελείωσαν όμως. Οι ομοιότητες του με το "The Air That I Breathe" των  The Hollies από την χρονιά 1973, είναι αρκετές. Οι δημιουργοί του, Albert Hammond και Mike Hazlewood, μόλις το  "Creep"   γνώρισε επιτυχία, έκαναν μήνυση στους Radiohead, με αποτέλεσμα να αναγράφονται και αυτοί σαν συνδημιουργοί του τραγουδιού. Η μουσική του, πέρασε και αυτή από παραλείψεις και λάθη, για να πάρει την τελική μορφή που είναι γνωστή. 
Το λυρικό μέρος αναφέρεται σε κάποιον ευαίσθητο νέο που προσπαθεί να βρει την θέση στο ερωτικό παιχνίδι των δύο φύλλων, χωρίς να χάσει την σεξουαλική του ταυτότητα. Ουσιαστικά είναι τα βιώματα του ίδιου του Thom Yorke, που δεν ήθελε να αναγνωρίζεται σαν μέλος ροκ μπάντας, αλλά σαν άνθρωπος με ευαισθησία προς το αντίθετο φύλλο. Ο Jonny Greenwood το θεωρεί χαρούμενο τραγούδι, μιας ο ήρωας αναγνωρίζει ποιος είναι. Ο στίχος "So fucking special" το δηλώνει. Στην Αμερική όμως αυτή η δήλωση αναγκάστηκε να γίνει  "So very special", για να μην ξεφύγουν από τον κανόνα της υποκρισίας τα ραδιόφωνα της.
Το τραγούδι γνώρισε πολλά Covers, με τα πιο ενδιαφέροντα να είναι των  Korn και  Carrie Manolakos. 

Jacek Maniakowski