Τρίτη 2 Απριλίου 2013

Knockin' on Heaven's Door



Το "Knockin' on Heaven's Door", το ακούσαμε για πρώτη φορά από το Bob Dylan, που είναι και δημιουργός του. Πρώτη φορά κυκλοφόρησε στο άλμπουμ Pat Garrett & Billy the Kid, που δεν ήταν παρά μουσική επένδυση της ομώνυμης ταινίας του 1973. Ο ίδιος ο δημιουργός του, είχε πει πως γράφτηκε για μια συγκεκριμένη σκηνή της ταινίας, όπου ο σερίφης της πόλης πεθαίνει στην αγκαλιά της αγαπημένης του γυναίκας. Αλληγορικά όμως, οι στίχοι αναφέρονται στο χωρίς νόημα πόλεμο του Βιετνάμ. Κατά κάποιους άλλους είναι και ένα σχόλιο στην προσωπική του κατάσταση εκείνης της εποχής, με πολλά συμβόλαια υπογεγραμμένα, αλλά αδυναμία να δημιουργήσει. Κατά την διάρκεια της ηχογράφησης είχε μια προσωπική κόντρα με το βοηθό της μουσικής επένδυσης, που είχε προσληφθεί από τον σκηνοθέτη και η σχέση τους πολύ γρήγορα έγινε σχέση μίσους. Το τραγούδι  είχε άμεση ανταπόκριση και θεωρείται από τα πιο δημοφιλή του τραγουδοποιού. Έχει γνωρίσει πολλές εκτελέσεις, αλλά μία από τις πιο πετυχημένες ήταν αυτή των Guns 'N' Roses.




Jacek Maniakowski

The Ballad of Lucy Jordan


Πρωτακούστηκε από τους Dr. Hook & the Medicine Show, μια ροκ μπάντα του New Jersey, το 1974 και 5 χρόνια μετά το συμπεριέλαβε η Marianne Faithfull στο ξεχωριστό της album Broken English. Έκτοτε αρκετές οι διασκευές του προφανώς γιατί η ιστορία που το ακολουθεί ενέπνευσε και άλλους καλλιτέχνες να το ερμηνεύσουν.
Το τραγούδι γράφτηκε από τον ποιητή Shel Silverstein και χρησιμοποιήθηκε ως soundtrack στις ταινίες Montenegro, Tarnation και Thelma & Louise. Αναφέρεται σε μία μεσοαστή που ζει μια άνετη ζωή, αλλά λίγο πριν τα 37 της χρόνια τρελαίνεται και ανεβαίνει στη σκεπή του σπιτιού της δίνοντας μας την αίσθηση ότι θα αυτοκτονήσει. Παρόλα αυτά όλο το κομμάτι έχει να κάνει με τις φαντασιώσεις της στο δωμάτιο ψυχιατρικής κλινικής, όπου οδηγείται με ασθενοφόρο καθώς την κατεβάζουν από τη σκεπή. Το ασθενοφόρο γίνεται σπορ αυτοκίνητο και η διαδρομή προς την κλινική μετατρέπεται σε road trip προς το Παρίσι, κάτι που πάντα ονειρευόταν.




Living Colour - Cult of Personality

Στο χώρο της ροκ μουσικής, όπως και παντού, υπάρχουν αρκετά στερεότυπα, αλλά ευτυχώς, όλο και λιγότερα. Ένα από το συγκροτήματα που σπάσανε τα ροκ στερεότυπα είναι και οι Living Colour. Το πρώτο τους single από το debut album, Vivid, ανατάραξε τα νερά της ροκ, αλλά κυρίως της πιο σκληρής πλευράς του.
Οι αφρο-Αμερικανοί με το Cult of Personality, απέδειξαν ότι, όπως οι λευκοί μπορούν να ραπάρουν, έτσι και μαύροι μπορούν να ροκάρουν, αλλά το βασικό μας έδειξαν είναι ότι η ψυχή είναι μουσική, δεν υπάρχει καμιά διάκριση στο χρώμα και στην φυλή. Το τραγούδι είναι το πρώτο single από το ντεμπούτο τους άλμπουμ, το Vivid από την χρονιά του 1988. Η funk εμφάνιση του γκρουπ, αλλά και δυνατός τους ήχος αποδείχτηκαν πολύ καλά συστατικά για την επιτυχία. Ο τίτλος του τραγουδιού είναι παρμένος από ένα φαινόμενο, όπου μια πολιτική ή θρησκευτική προσωπικότητα υπερτιμάται με τέτοιον τρόπο, που φαντάζει αυτό το πρόσωπο να αγγίζει την θεϊκή φύση. Αυτό γίνεται και γινόταν σε απολυταρχικά καθεστώτα και πρώτος που χρησιμοποίησε αυτόν τον όρο ήταν ο Νικίτα Χρουστσώφ, στην προσπάθειά του να φανερώσει το πραγματικό πρόσωπο του Στάλιν.
Το τραγούδι χρησιμοποιεί κομμάτια από ομιλίες πολιτικών του 20ου αιώνα και ξεκινάει με τον λόγο του Malcolm X, την περίφημη του ομιλία του Message to the Grass Roots, που πραγματοποιήθηκε το 1963 στο Detroit, σε μια εκκλησία των βαπτιστών: ". . . And during the few moments that we have left, . . . We want to talk right down to earth in a language that everybody here can easily understand." Τελειώνει με μια φράση από έναν λόγο του Franklin D. Roosevelt και την φράση "The only thing we have to fear is fear itself". Άλλα πολιτικά πρόσωπα που αναφέρονται είναι John F. Kennedy, Benito Mussolini, Joseph Stalin, Mohandas Gandhi. Ουσιαστικά το λυρικό μέρος του τραγουδιού είναι επίκριση στην θεοποίηση πολιτικών προσώπων.



Jacek Maniakowski

The Romantics




Στα τέλη της δεκαετίας του '70 η έννοια του σκληρού ροκ άρχισε να ξεφτίζει. Με την rock'n'roll να αναζητά άλλους τρόπους έκφρασης και με τις δισκογραφικές εταιρίες να προσπαθούν να επιβάλουν δικές τους μόδες, που ανά πάσα στιγμή μπορούν και να τις "κάψουν", η επόμενη δεκαετία μπαίνει με συγκροτήματα κομήτες. Η punk περνάει σαν εξπρές και η New Wave να κάνει τα πρώτα της βήματα, επηρεάζοντας χιλιάδες μουσικούς. Κάπου στο Detroit και υπό αυτές τις μουσικές συνθήκες δημιουργούνται και οι The Romantics.
Το όνομά τους το πήραν από την ημέρα του Αγ. Βαλεντίνου στην οποία και δημιουργήθηκαν, την χρονιά του 1977. Ξεκίνησαν μέσα από το δεύτερο κύμα Punk Rock, ακολουθώντας τα βήματα των The MC5, Mitch Ryder and the Detroit Wheels, The Stooges. Και με επιρροές από Rock 'n' Roll των 60s, American garage και από την περίφημη βρετανική εισβολή προσπάθησαν να δώσουν και την δική τους οπτική στην μουσική. Το κουαρτέτο των Wally Palmar (lead vocalist, rhythm guitarist, harmonicist), Mike Skill (lead guitarist και backing vocalist), Rich Cole(bassist και backing vocalist) και Jimmy Marinos (drummer and lead vocalist ) για κάποια χρόνια παίζει σε clubs του Detroit, της πόλης από την οποία προέρχονται και στις γύρω περιοχές, ενώ παράλληλα δημιουργούν και δικά τους τραγούδια.
Το ομώνυμο άλμπουμ είναι γεγονός τρία χρόνια αργότερα, αν και είχαν κυκλοφορήσει κάποια singles πριν. Βγάζει το πρώτο του hit, το "What I Like About You" και σαν ήχος χαρακτηρίζονται power pop/pop rock, αν και ακόμα και σήμερα τους κατατάσσουν στην "New Wave". Τα επόμενα δύο άλμπουμ δεν έχουν κάποια ιδιαίτερη ανταπόκριση από το κοινό. Ώσπου έρχεται το In Heat και η απόλυτή τους επιτυχία, "Talking In Your Sleep". Βλέποντας το στυλ τους με την συνοδεία των φατσών τους, θα μπορούσε ένας 20χρόνος να πει πολύ εύστοχα... "λογικά και εξαφανίστηκαν". Οι πιο παλιοί άνετα θα τους χαρακτήριζαν άλλον έναν μουσικό κομήτη.
Αλλά οι The Romantics, συνεχίζουν να υπάρχουν κανονικά, θύμα της πολιτικής των δισκογραφικών να δημιουργούν απλά αναλώσιμους καλλιτέχνες, με το ζόρι κυκλοφόρησαν άλλα δυο άλμπουμ. Η σύνθεση του γκρουπ είναι Wally Palmar – lead vocals, rhythm guitar, harmonica, Mike Skill – lead guitar, backing vocals, Rich Cole – bass guitar, backing vocals, Brad Elvis – drums, percussion, John Harrington – theremin. Έχουν αλλάξει κόμμωση και αν και η φήμη δεν υπάρχει πια, συνεχίζουν να παίζουν σε μικρές σκηνές της της Αμερικής.

 Jacek Maniakowski 

 

The Verve - Bitter Sweet Symphony





Το "Bitter Sweet Symphony" είναι ένα τραγούδι των Άγγλων The Verve και βρίσκεται στο τρίτο τους άλμπουμ το Urban Hymns. Κυκλοφόρησε σα single το Μάρτιο του 1998 και έφτασε στο νούμερο 12 του Billboard Hot 100. Το κομμάτι δεν είναι ακριβώς δικό τους. Βασίζεται στην μουσική του  Andrew Oldham Loog , την οποία προσάρμοσαν αργότερα οι Rolling Stones στο τραγούδι  " The Last Time" . Αν και το στιχουργικό μέρος θεωρητικά είναι του τραγουδιστή του συγκροτήματος  Richard Ashcroft, ουσιαστικά είναι παραλλαγή των στίχων των Keith Richards και Mick Jagger. Κλέψας του κλέψαντος τραγούδι έχει ανέβει στο Νο 2 στην Βρετανία και θεωρείται από τα κορυφαία στο νησί.  Αρχικά οι The Verve είχαν ζητήσει και πήραν άδεια να χρησιμοποιούσουν κάποια μέρη από την σύνθεση του Oldham, του οποίου τα δικαιώματα είχαν οι Jagger και Richards, αλλά τελικά χρησιμοποίησαν πάρα πολλά μέρη. Αυτό οδήγησε σε διάφορες δικαστικές διενέξεις μεταξύ των εταιριών και τελικά τα κέρδη από το τραγούδι τα πήραν οι Stones. Ο Keith Richards σχολίασε το γεγονός κυνικά λέγοντας ότι: έχουμε καλύτερους δικηγόρους από αυτούς, αν είναι ικανοί να γράψουνε καλύτερο τραγούδι από αυτό ας πάρουν όλα τα λεφτά αυτοί. Αργότερα ο Richard Ashcroft παίζοντας το κομμάτι χωρίς τις συγχορδίες και τα ορχηστρικά κομμάτια σχολίασε: τελικά κρύβεται ένα καλό κομμάτι από κάτω. Όμως, ακόμα  και το βιντεοκλίπ είναι "δανεισμένο" από  Massive Attack και το τραγούδι " Unfinished Sympathy ", του οποίου το βιντεοκλίπ έχει παρόμοιο θέμα. 

 Jacek Maniakowski