Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2013

Bloodrock


Οι Bloodrock ήταν μια Αμερικάνικη Hard Rock μπάντα, από το Fort Worth του Texas. Είχαν μια σχετική επιτυχία στις αρχές της δεκαετίας του '70 και ήταν η πρώτη από πολλές και μεγάλες μπάντες που ξεκίνησαν την καριέρα τους από το κλαμπ του Fort Worth. Στην ουσία ιδρύθηκαν το 1963 με το όνομα, The Naturals, με το οποίο κυκλοφόρησαν τρία singles. Το 1965 άλλαξαν το όνομά τους σε Crowd + 1 και κυκλοφόρησαν άλλα τρία singles. Τελικά άλλαξαν το όνομά τους σε Bloodrock, το 1969, με αρχικά μέλη τους: RICK COBB στα τύμπανα, ED GRUNDY στο μπάσο, STEVE HILL στα πλήκτρα, LEE PICKENS πρώτη κιθάρα, JIM RUTLEDGE φωνητικά και NICK TAYLOR ρυθμική κιθάρα.
Το πιο επιτυχημένο τους άλμπουμ θεωρείται το δεύτερο, κυρίως λόγω του τραγουδιού DOA (Dead On Arrival). Ένα ατμοσφαιρικό τραγούδι, που εκφράζει τις τελευταίες σκέψεις ενός ετοιμοθάνατου ανθρώπου, το οποίο εμπνεύστηκε ο Lee Pickens από ένα ατύχημα με ένα μονοθέσιο αεροπλάνο που είδε να συμβαίνει μπροστά στα μάτια του. Με αυτή τη σύνθεση ηχογράφησαν τέσσερα άλμπουμ. Το 1972 αποχώρησαν οι Lee Pickens και Jim Rutledge, ο οποίος αντικαταστάθηκε από τον Warren Ham. Ηχογράφησαν το πέμπτο τους άλμπουμ, Passage και αμέσως μετά αποχώρησε και ο Rick Cobb, που αντικαταστάθηκε από τον Randy Reader. Το 1974 κυκλοφόρησαν το άλμπουμ Whirlwind Tongues, που στην ουσία ήταν το τελευταίο που κυκλοφόρησε εκείνη την εποχή.

Το 1975 το συγκρότημα διαλύθηκε όταν αποχώρησε και ο Randy Reader, ενώ είχαν ολοκληρώσει την ηχογράφηση ενός ακόμη άλμπουμ με τον τίτλο Unspoken Words, το οποίο όμως δεν κυκλοφόρησε, παρά μόνο το 2000, σε μια τριλογία του συγκροτήματος που περιλάμβανε τις τρεις τελευταίες τους δουλειές.
Οι Bloodrock ήταν μια μπάντα που κατόρθωσε να αφήσει πίσω της έξι πολύ αξιόλογα άλμπουμ, συν το Unspoken Words, μέσα σε ένα διάστημα έξι χρόνων μόνο. Ο ήχος τους ήταν αρκετά βαρύς και τραχύς για την εποχή, αλλά παρά την καλή ποιότητα της δουλειάς τους, δεν κατόρθωσαν ποτέ να γίνουν το μεγάλο όνομα. Άνοιξαν κάποιες συναυλίες των Black Sabbath στην Αμερική και συμμετείχαν σε κάποια μεγάλα φεστιβάλ.

Ναούμ Αθ. Βάρκας

Tears for Fears - Shout


Η μουσική πέρα από την συντροφικότητα που προσφέρει, είναι ένα είδος ένα είδος ψυχοθεραπείας. Γενικά οι νότες είναι ψυχοτρόπα και εύκολα μπορούν αλλάξουν, να κατευθύνουν και να διογκώσουν την ανθρώπινη διάθεση, αλλά όχι μόνο αυτήν. Και ο στόχος της είναι κατά κύριο λόγο ο ανθρώπινος ψυχισμός. Αλλά δεν είναι και λίγες φορές, που η μουσική, μέσα από τα τραγούδι ή και ονόματα συγκροτημάτων αναφέρεται σε μια συγκεκριμένη ψυχοθεραπευτική οδό. Ακόμα υπάρχουν μπάντες που το όνομα τους αναφέρεται σε κάποιον ψυχολόγο ή κάποια μέθοδο. Αλλά μια μια θεωρία έχει την τιμητική της, η Primal Therapy του Arthur Janov. 
Το όνομα του ντουέτου των Tears for Fears προέρχεται από αυτήν την προαναφερθήσα θεωρία του Αμερικανού ψυχολόγου και συγκεκριμένα από το  βιβλίο του, το Prisoners Of Pain. Η δημιουργία των και των δύο μελών του ντουέτου, των  Roland Orzabal και Ian Stanley, ορίζει ένα μέρος της θεραπείας που ορίζει η θεωρεία του Janov και απλά Shout. Προφανώς η κραυγή τους αυτή ήταν πολύ δυνατή, γιατί το τραγούδι έφτασε σε πολλές κορυφές των ευρωπαϊκών και όχι μόνο, τσαρτς και το σινγκλ έγινε πολυπλατινένιο, όπως και το άλμπουμ Songs from the Big Chair του 1984 στο οποίο συμπεριλαμβάνεται. Η θεραπεία, την οποία είχε ακολουθήσει μεταξύ των άλλων και ο John Lennon, αν μη τι άλλο είχε αποτέλεσμα και για την τσέπη τους. 
Το όνομα του άλμπουμ, που σχετίζεται και αυτό με την ψυχιατρική, εμπνεύστηκαν από την ταινία Sybil, όπου η ομώνυμη ηρωίδα έχει 16 προσωπικότητες. Μια ψύχωση που έχουν και οι Έλληνες πολιτικοί. Όμως η θεραπεία αυτή δεν απέδωσε μόνο στην τσέπη τους, αλλά το Shout όρισε και έναν πιο εξωστρεφή τρόπο σύνθεσης για το ντουέτο. Αν και το τραγούδι δημιουργήθηκε σε ένα μικρό δωμάτιο και με την συμβολή ενός μικρού synthesizer και μιας drum machine, είναι η πρώτη σύνθεση τους που εμπεριέχει και  bass  σόλο. Μαζί με τα δυνατά κρουστά διασχίζει με πολύ άνεση τα σύνορα ανάμεσα στη pop και την rock, κάνοντας το ένα τραγούδι σύμβολο της  synth-rock. Τα γυναικεία  backing vocals, απλά προσθέτουν περισσότερη γοητεία, δημιουργώντας έναν διακριτικό συνδυασμό με τα δυνατά ακόρντα και αναδεικνύοντας ακόμα περισσότερο άψογη παραγωγή. 
Η αρχική του μορφή περιλάμβανε μόνο το ρεφρέν, που επαναλαμβανόταν σαν μάντρα, μιας και τα δύο μέλη είχαν αρκετή συμπάθεια προς ανατολικές φιλοσοφίες. Ακούγοντας το σε αυτήν την μορφή ο παραγωγός τους  Chris Hughes, μυρίστηκε επιτυχία και το σουλούπωσε με τον τρόπο που γνωρίσαμε. Ο Roland Orzabal, αναφέρει πως οι πρώτες του τραγουδιού δημιουργήθηκαν όταν ηχογραφούσαν το πρώτο σινγκλ του άλμπουμ το Mothers Talk. Αν και μπορούμε να δούμε πολλούς συμβολισμούς σε αύτην σύμπτωση, ουσιαστικά οι τελικές ιδέες πάρθηκαν μερικές εβδομάδες αργότερα στο γενέθλιο πάρτυ του  Roland. Όπου, ο παραγωγός του, ρωτώντας  την γνώμη των τεσσάρων  παρεβρισκομένων για την αρχική μελωδία του τραγουδιού, πήρες 4 διαφορετικές και άσχετες μεταξύ τους απαντήσεις, όμως πολύ χρήσιμες στην ολοκλήρωση του τραγουδιού. 
Οι ίδιοι οι δημιουργοί του τραγουδιού έχουν μια ένσταση σχετικά με την άποψη, που θέλει το λυρικό μέρος να είναι ακόμα μια αναφορά στην  "primal scream theory". Συγκεκριμένα, η θεωρία αυτή ήταν απλά η αφορμή, το βασικό νόημα των στίχων είναι να μην δέχονται αδιαμαρτύρητα ό,τι τους "σερβίρουν" οι κυβερνήσεις σε γενικό πλαίσιο και κατ' επέκταση οποιοσδήποτε χειραγωγός. Είναι ένα πολιτικό τραγούδι διαμαρτυρίας, μιας που γράφτηκε κατά την διάρκεια του ψυχρού πολέμου. Ουσιαστικά ενθαρρύνει ανθρώπους να μην αποδέχονται αυτά που αμφισβητούν. 
Το τραγούδι όμως, το αποδέχτηκαν μουσικόφιλοι χωρίς δεύτερη κουβέντα, αλλά και DJ's. Από το πιο ρεμιξαρισμένα τραγούδια, αλλά και πολλές μπάντες της σκληρής πλευράς του ροκ, το έχουν διασκευάσει, με αυτή των Disturbed να ξεχωρίζει.
Jacek Maniakowski