Chris de Burgh - The Lady in Red

Είναι γνωστό ότι η μουσική μπορεί να πει με μερικές νότες και λίγους στίχους, αυτά που δε μπορούν να ειπωθούν με τόμους βιβλίων. Και ο έρωτας, λόγω της συναισθηματικής πίεσης έχει κάποιος για να τον αποδεχτεί, βρήκε  το καλύτερο μέσον έκφρασης. Αλλά η μακροχρόνια αγάπη βρίσκει πάντα μια εύκολη δίοδο να πει αυτά που θέλει μέσα από  ένα τραγούδι, καμιά φορά χωρίς την συνείδηση του κατόχου της. Και αυτή η ασυνείδητη ενσάρκωση σε ένα τραγούδι μπορεί να φέρει και την μεγαλύτερη επιτυχία για έναν καλλιτέχνη. 
Το The Lady in Red  του Chris de Burgh, δεν είναι ένα συνηθισμένο ερωτικό τραγούδι, αν και από τα πιο πετυχημένα και η μεγαλύτερη επιτυχία του καλλιτέχνη. Η δημιουργία του ίδιου του  Chris Davison, που είναι το πραγματικό του όνομα και το καλλιτεχνικό είναι πατρικό της μητέρας του, γεννημένου στο  Buenos Aires, βρίσκεται στο όγδοο του άλμπουμ, το Into the Light του 1986. Όμως η δημιουργία της σύνθεσης αυτής, δεν ήταν απλά μια έμπνευση, αλλά χρειάστηκε σχεδόν έναν χρόνο να ολοκληρωθεί. Το βασικό εμπόδιο για την ολοκλήρωση ήταν ο τίτλος. Ο αρχικός "The Way You Look Tonight," δεν ταίριαζε στον καλλιτέχνη, καθώς υπήρχε ένα τραγούδι με αυτόν του Fred Astaire, από το  1936. 
Το λυρικό μέρος είναι αφιερωμένο στην γυναίκα του, την Diane. Και αυτή ήταν η αιτία για να βρεθεί ο τίτλος του τραγουδιού. Όταν την είδε για πρώτη φορά σε ένα nightclub και φυσικά, φορούσε κόκκινα. Σίγουρα όμως, δεν ήταν τα κόκκινα ρούχα η αιτία, που την ξεχώρισε μέσα στο πλήθος. Ο ίδιος αναφέρεται στην πηγή έμπνευσης του, ότι ψάχνοντας το τίτλο θυμήθηκε τι φορούσε, όταν την είδε πρώτη φορά. Κάποια στιγμή ανέφερε στην προσωπική του ιστοσελίδα, ότι δεν αφορά αποκλειστικά την γυναίκα του, αλλά σε μια κατάσταση. Μια δική του, να εκτιμήσει αυτούς τους ανθρώπους, που τους θεωρεί σημαντικούς στην ζωή, αλλά ταυτόχρονα και δεδομένους. Τα πράγματα που μας ελκύουν στους ανθρώπου πολύ δύσκολα μπορούμε να τα περιγράψουμε. Και στην δική του περίπτωση, ήταν ήδη παντρεμένος με την Diane, όταν την είδε για "πρώτη φορά" σε κείνη την αίθουσα γεμάτη κόσμο. 
Μετά από την τεράστια του επιτυχία αυτή, Νο 1 σε 25 χώρες, δεν κατάφερε να κάνει κάτι παρόμοιο. Αλλά κέρδισε ένα σταθερό μουσικό κοινό και η ζήτηση για τα τραγούδια του υπάρχει ακόμα και σήμερα. Για πολλούς ήταν το πιο γλυκό ερωτικό τραγούδι που γράφτηκε ποτέ. Ακόμα και σήμερα το ζευγάρι είναι μαζί, αν και στη δεκαετία του '90 είχαν μια δημόσια αντιπαράθεση, λόγω μιας παρασπονδίας το τραγουδιστή με την νταντά των παιδιών του. Κάτι που έληξε με την δική του υποχώρηση. 

 Jacek Maniakowski

Moby - Innocents

Το μυθιστόρημα Moby Dick,  του  Herman Melville είναι ορισμός για το κυνήγι του αδύνατου και του παράλογου, αλλά με ευτυχή κατάληξη.  Και σίγουρα η εμμονή για την απόκτηση αυτού, ουσιαστικά σε οδηγεί στην γνώση. Και σίγουρα ένας καλλιτέχνης πριν βρει τον δικό του  Moby Dick, περνάει από κύματα αμφισβήτησης  και αναζήτησης  της ταυτότητάς  του, ακόμα και ονόματος. 
Ο Richard Melville Hall, απόγονος του συγγραφέα αυτού του βιβλίου, περπάτησε πολλούς μουσικούς δρόμους για να φτάσει καταρχήν στην υιοθέτηση του ονόματος της λευκής και μοναδικής φάλαινας. Ο γιος μιας γραμματέας και ενός καθηγητή χημείας, έκανε τις δικές του μουσικές χημείες κάτω από τα ονόματα, όπως  "Voodoo Child" και "Schaumgummi" και σε μπάντες όπως Vatican Commandos, AWOL, Caeli Seoul και Gin Train, που κινούνταν στον ευρύτερο χώρο της punk μουσικής. 
Όλη αυτή η διαδρομή του επέτρεψε να δημιουργήσει την δική του μουσική ταυτότητα και με το παρατσούκλι, με το οποίο τον φώναζα οι γονείς του, το 1992 κυκλοφορεί το πρώτο του άλμπουμ, το ομώνυμο Moby. Μετά από 21 χρόνια και μια δεκάδα άλμπουμ, που το καθένα είναι μια έκπληξη κυκλοφορεί και 11ο του δίσκο, το Innocents. Ο μουσικός έχει δημιουργήσει μια ξεχωριστή κατηγορία από μόνος και ένα ιδιαίτερο μουσικό στιλ και πάντα φλερτάροντας με πολλές μουσικές κατευθύνσεις. 
Το νέο του άλμπουμ ουσιαστικά προλογίστηκε με την κυκλοφορία στις αρχές του καλοκαιριού του 7-ιντσου "The Lonely Night,", μια συνεργασία με τον  Mark Lanegan. Η επίσημη κυκλοφορία του πρώτου του σινγκλ, μαζί με το βιντεοκλίπ και τα πρώτα  remixes από τους Photek, Gregor Tresher, Freescha και του ίδιου του  Moby, έφερε και την ανακοίνωση για την κυκλοφορία του Innocents. Έτσι, μετά από 18 μήνες ηχογραφήσεων στο διαμέρισμα του καλλιτέχνη και με παραγωγό το βραβευμένο με Grammy,  Mark 'Spike' Stent στις 1 Οκτωβρίου κυκλοφορεί και επίσημα. Το άλμπουμ διαθέτει πλήθος καλεσμένων που συμμετέχουν στα τραγούδια του. Μερικοί είναι  Cold Specks's Al Spx, Wayne Coyne, Damien Jurado, Skylar Grey και Inyang Bassey. 
Αναλυτικά η καινούργια του δουλειά ξεκινά με το "Everything That Rises"  ένα instrumental, που κινείται στα ηλεκτρονικά, γνωστά στον καλλιτέχνη μονοπάτια. Πολύ όμορφη σύνθεση, στα όρια του ambient, σαν να θέλει να μακρύνει το καλοκαίρι με μια εικόνα ενός ηλιοβασιλέματος. Το επόμενο "A Case for Shame" (with Cold Specks, backing vocals Inyang Bassey) είναι η πρώτη συνεργασία του δίσκου, με μελωδικά ορχηστρικά μέρη και τα φωνητικά να κλέβουν την προσοχή. Μια λιτή σύνθεση, που δεν πέφτει στην μετριότητα. Το τρίτο "Almost Home" (with Damien Jurado), είναι και η δεύτερη του συνεργασία. Αν και το τραγούδι κτίζεται αρμονικά με όμορφα φωνητικά, δεν πρωτοτυπεί και μένει απλά σαν μια καλή σύνθεση, που παρ, όλα αυτά δημιουργεί όμορφες εικόνες. Στο "Going Wrong"  το τέμπο χαμηλώνει και άλλο, η συνθετική λιτότητα γίνεται μινιμαλιστική με τα ορχηστρικά μέρη να είναι ελάχιστα και απλά συνοδεύουν το πιάνο. 
Το "The Perfect Life" (with Wayne Coyne), ανεβάζει τις στροφές και με την χορωδία που ξεκινάει κερδίζει την προσοχή αμέσως. Η μελωδία δεν λείπει και ίδιος ο δημιουργός θυμάται ότι, είναι και κιθαρίστας με το χορωδιακό ρεφρέν να είναι "όλα τα λεφτά". Το "The Last Day" (with Skylar Grey) θυμίζει λίγο κάτι από τις παλιές του δουλειές, αλλά κρατά την μορφή που ταιριάζει στα υπόλοιπα κομμάτια του άλμπουμ. Το δεύτερο μισό του άλμπουμ ξεκινάει με το "Don't Love Me" (with Inyang Bassey), με ένα trip hop φλερτάρισμα στο τέμπο του, αλλά πάντα στα πλαίσια του καλλιτέχνη και την πειραματική του σφραγίδα. Το "A Long Time"  σαν να συνεχίζει το προηγούμενο με ανατολίτικες διακριτικές πινελιές. Τα ορχηστρικά μέρη που το συνοδεύουν να είναι το σήμα κατατεθέν του. 
Το "Saints"  και αυτό θυμίζει κάποια προηγούμενη του δουλειά, αλλά αυτό μάλλον δεν είναι κάτι αρνητικό. Το "Tell Me" (with Cold Specks) σαν να θέλει να συναντήσει μουσικά τους Portishead, με γέφυρα ένα μουσικό μοτίβο που χρησιμοποιεί συχνά. Το προτελευταίο "The Lonely Night" (with Mark Lanegan), λόγω της συνεργασίας  σε αυτό το τραγούδι, θα υποπτευόταν κανείς πως θέλει να γυρίσει στις ροκ ρίζες του. Κάτι που δεν γίνεται όμως, τα μπάσα φωνητικά του Lanegan, μπορεί να δημιουργού μια διαφορετική αίσθηση, αλλά δεν καταφέρουν να απογειώσουν το τραγούδι, που μένει κάπως μονότονο. Το άλμπουμ κλείνει με το "The Dogs"  ένα 9-λεπτο τραγούδι, το πιο " Moby" του δίσκου. Προσωπικά το θεωρώ το καλύτερο του δίσκου, άκρως ποιητικό και παρ' όλη την διάρκεια του δεν κουράζει. 
Δεν θα το χαρακτήριζα από τις καλύτερες του δουλειές, αλλά αφήνει μια γενικά καλή εντύπωση. Το πολύ χαμηλό τέμπο του άλμπουμ, αλλά και η έλλειψη πρωτοτυπία, είναι μάλλον ...... πρωτοτυπία γι αυτόν τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη. Θα αρέσει σίγουρα σε λάτρεις της ηλεκτρονικής μουσικής. 

 Jacek Maniakowski

Aerosmith - Walk This Way

Στην ζωή υπάρχουν στερεότυπα και αρχέτυπα, που πολύ συχνά μπερδεύονται. Το πρώτο απλώς το αποδεχόμαστε χωρίς να το αντιμετωπίσουμε με στοιχειώδες κριτικό πνεύμα. Το δεύτερο  είναι η βάση, το θεμέλιο για να ξεκινήσουμε κάτι. Στο rock'n'roll υπάρχουν μουσικοί που δημιουργούν τα αρχέτυπα και αυτοί που στηρίζονται σε αυτά. Πλέον ο μουσικός κορεσμός δύσκολα επιτρέπει σε νέα, αλλά στην δεκαετία του '70, υπήρχε ακόμα πολύς χώρος. Κι αν λάβουμε υπ' όψη το γεγονός ότι, στην Αμερική οι άνθρωποι τοποθετούνται σε στερεότυπες κατηγορίες, ακόμα και από την εφηβεία τους, τότε είναι εύκολο για κάποιον έξυπνο καλλιτέχνη να πετύχει με το λυρικό μέρος στην καρδιά της ζήτησης μιας μεγάλης κατηγορίας. Αποτέλεσμα να καθιερωθεί στο μουσικό στερέωμα. 
Οι Aerosmith, πριν μπουν στον αυτόματο της επιτυχίας, έπρεπε να ιδρώσουν αρκετά για να δημιουργήσουν τραγούδι που, θα είναι μέσα στην σφαίρα της μουσικής τους, αλλά και να ακουστεί από πιο πολύ κόσμο. Πριν κυκλοφορήσει η δημιουργία των Steven Tyler και Joe Perry, μέσα από το τρίτο τους άλμπουμ το  Toys in the Attic του 1975, είχαν να δουν κάποιο τραγούδι τους να μπαίνει στα charts από την εποχή του ντεμπούτου τους και το Dream On. Εκείνη την εποχή η μπάντα δεν ήταν ιδιαίτερα γνωστή και απεγνωσμένα αναζητούσε ένα hit. Το Walk This Way ήταν ακριβώς αυτό που αναζητούσαν. 
Το λυρικό μέρος είχε σαν πηγή έμπνευσης ένα απόσπασμα από την ταινία του  Mel Brooks, την  Young Frankenstein, την οποία πήγε να δει η μπάντα σε ένα διάλειμμα των ηχογραφήσεων του τρίτου τους άλμπουμ. Η σκηνή όπου Igor (Marty Feldman), λέει ο Δρ Φρανκενστάιν το "Walk This Way", που σημαίνει να τον ακολουθήσει. Ο Δρ Φρανκενστάιν μιμείται το περπάτημα του κουτσού  Igor. Όμως ο Tyler, είχε μια διαφορετική ερμηνεία για την πηγή της έμπνευσης, μιας που ο ίδιος δεν είχε πάει να δει την ταινία. Στον  Bruce Pollock είπε, πως εμπνεύστηκε τον τίτλο από τους The Three Stooges, που έβλεπε στην τηλεόραση και είχαν έναν συγκεκριμένο τρόπο περπατήματος. Αρχικά είχα χάσει τους στίχους σε ένα ταξί και το συνειδητοποιήσει όταν μπήκε στο στούντιο. Μια κραυγή του στο κλιμακοστάσιο το βοήθησε να γράψει καινούργιους, αυτούς που γνωρίζουμε. 
Η "άκρως ποιητική"  στιχουργική προσέγγιση αφορά έναν έφηβο που χάνει την παρθενιά του στο σχολείο. Το  rap-style που ο τραγουδιστής τονίζεις την ομοιοκαταληξία, εύκολα το οδήγησε σε μια hip-hop διασκευή από τους ίδιους μαζί με τους Run–D.M.C, 11 χρόνια αργότερα. Ο Steven Tyler, που είναι υπεύθυνος για το λυρικό μέρος,  αργότερα δήλωσε, πως μπορεί οι στίχοι να φαίνονται βρώμικοι, αλλά με πιο προσεκτική ματιά είναι αρκετά έξυπνοι. Στην , ομώνυμη του τραγουδιού αυτοβιογραφία της μπάντας, αναφέρει ότι, οι στίχοι είναι σεξιστικοί, αλλά ο στίχος walk this way, ουσιαστικά αναφέρεται στην εμπειρία της γυναίκας που οδηγεί τον άβγαλτο έφηβο και αυτή έχει τον έλεγχο. 
Μουσική του τραγουδιού υπήρχε αρκετό καιρό πριν την κυκλοφορία του. Η προσθήκη των στίχων όμως το ολοκλήρωσε σαν σύνθεση. Ξεκινά με το drum beat του  Joey Kramer, το οποίο ακολουθεί το αρχετυπικό και διάσημο πια riff του Joe Perry. Η αξιοθαύμαστη  δομή του συνεχίζει το χτίσιμο με την κιθάρα του Brad Whitford και το μπάσο του Tom Hamilton. Το ευμνημόνευτο ρεφρέν και η άψογη συνεργασία φωνητικών και της lead κιθάρας ήταν εγγύηση επιτυχίας του. Αλλά και στις ζωντανές εμφανίσεις προσφερόταν για παιχνίδι με το κοινό, κάτι που έκανε και η μπάντα με το να τραγουδάει εναλλάξ μαζί του το ρεφρέν. Το διάσημο riff του τραγουδιού, το οποίο συμπεριελήφθη στα "100 Greatest Guitar Songs" του περιοδικού Rolling Stone, είναι εμπνευσμένο από μια Funk μπάντα της Νέας Ορλεάνης, τους The Meters. Χμμμμ .... ακόμα και το αρχετυπικό από κάπου κατάγεται
Το τραγούδι χρησιμοποιήθηκε από τον δήμο της Βοστόνης για την εκστρατεία του, να χρησιμοποιούν οι κάτοικοι τις διαβάσεις πεζών και όχι να περνάνε τον δρόμο σε σημεία όπου κάτι τέτοιο δεν επιτρέπεται. Το 2001, στο ημίχρονο του Super Bowl ερμήνευσαν το τραγούδι μαζί με NSYNC, Britney Spears, Mary J. Blige, και Nelly. Το ενδιαφέρον παρουσίασε η ερμηνεία των στίχων "I met a cheerleader, was a real young bleeder" και "You ain't seen nothin' til you're down on a muffin" από την Britney Spears. 

 Jacek Maniakowski

Δίχως Πρόσωπο - Echo-λόγιο

Οι Διχως Προσωπο απαντούν:

1) Τι συμβολίζει το όνομα σας;

το όνομα μας συμβολίζει την απρόσωπη και ψυχρή κοινωνία στον 21ο μεσαίωνα που όλοι λίγο πολύ την έχουμε νιώσει στο πετσί μας

2) Χρήμα ή δόξα;

γκαβλα

3) Πως θα προβάλεις με μια λέξη ή μια φράση την μπάντα σου;

αψυχολόγητη 

4) Σημείο μηδέν της μπάντας

μηδέν

5) Τι μουσική σας εκφράζει λιγότερο ή καθόλου;

Η μουσική είναι άπειρη, μη κοιτάς αυτούς που βάζουν κουκκίδες στα χαρτιά ( Ψαραντώνης)

6) Αν ήταν υπερόπλο η μουσική που θα την χρησιμοποιούσατε;

Στον εαυτό μας

7) Με ποιον θα θέλατε να ανεβείτε στην σκηνή;

Δε θα'χαμε πρόβλημα να το κάνουμε με οποιονδήποτε

8) Η μουσική σαν πολιτική ή θρησκευτική έκφραση;

θρησκεία! το όπιο του λαού.

9) Οι επιρροές σας;

από post punk και wave μέχρι 50's

10) Μέσον ή σκοπός το συγκρότημα;

μέσον το συγκρότημα

11) Μέσον ή σκοπός η μουσική;

σκοπός η μουσική

12) Το ταλέντο συνοδεύει την αλαζονεία ή την ταπεινοφροσύνη;

απ'τη στιγμή που πιστέψεις πως έχεις ταλέντο παύει να υπάρχει

13) Συμβολικά με ποιο ζώο θα παρομοιάζατε την μπάντα;

τη γκουστεριτσα γιατί μου θυμίζει το χωριό μου ( Γκουστεριτσα = σαύρα (γουστέρα), μια μικρή σαυρίτσα που συνηθίζει σπιτικές επισκέψεις- Σ.τ. Echo Adventures )

14) Μια ευχή για την μπάντα

και στα δικα σας

15) Ποιο είναι το πιο σκοτεινό σημείο της μουσικής δημιουργίας; το να θες να δολοφονήσεις τον συνεργάτη σου

https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=PvWy5gLQ_Pg

θα τους βρείτε εδώ: https://www.facebook.com/DixosProsopo

θα τους ακούσετε εδώ: https://soundcloud.com/dixos-prosopo

Damned - Feel Alright

Tο Λονδρέζικο Punk77 είναι πραγματικά με μια λέξη ένα πολύ γοητευτικό και εύκολα εξερευνήσιμο είδος της rock n' roll μουσικής και σαν είδος σε όλο το φάσμα του Punk είχε γίνει μεγάλος πάταγος τότες που τα συγκροτήματα ξεπηδούσαν κατά δεκάδες σαν μανιτάρια και υπήρχε μια γενική μανία με τα θρυλικά συγκροτήματα εκείνης της εποχής....
'Όπως ήταν και οι Damned τότες που ξεκινούσε το Βρετανικό Punk επηρεασμένοι από αυτά που γινόντουσαν στην Αμερική τα προηγούμενα
χρόνια με συγκροτήματα όπως New York Dolls Stooges Ramones κ.α.....
Οι Damned ήταν το πρώτο συγκρότημα που κυκλοφόρησε Punk Single στην Βρετανία....Και αυτό ήταν τον Οκτώβριο του 1976 με το κλασσικό πλέον New Rose και ήταν και οι πρώτοι που κυκλοφόρησαν και δίσκο τον Φεβρουάριο του 1977 με τον εξής δίσκο...
Περιέχει μέσα ένα μείγμα που αποκαλούμε Punk N Roll....Και με μία κορυφαία διασκευή στο τέλος στο Feel Alright των Stooges...........
Το Punk γενικά χρωστάει πολλά σε τέτοιες ηχογραφήσεις ειδικά για τους δίσκους που βγήκαν το 1977 από Βρετανικά groups........

Gary Lexicondevil

Led Zeppelin - D'yer Mak'er

Οι οπαδοί της σκληρής πλευράς του rock'n'roll είναι αρκετά αφοσιωμένοι, φτάνοντας αρκετές φορές και στα όρια του φανατισμού. Δεν είναι λίγες οι φορές που οι οπαδοί απαρνούνται την αγαπημένη τους μπάντα, επειδή μπήκε σε κάποια άλλα μουσικά μονοπάτια ή απλά πειραματίστηκε σε πιο ήπιους ήχους και τα παραδείγματα είναι πολλά για να αναφερθούν. Όμως υπήρχαν μπάντες, που κάθε μουσική του ιδιοτροπία γινόταν από αυτήν είχε ενθουσιώδη υποδοχή. Και αν αυτό το καπρίτσιο έμπαινε σε μουσικό δρόμο, ενός από τα λιγότερα επικριμένα είδη, της Reggae, μουσικής ιδιαίτερα αγαπητής και από του ροκάδες, τότε μιλούσαμε πάλι για μια κλασική σύνθεση.
Οι  Led Zeppelin, εκτός από ένα συγκρότημα των ρεκόρ, ήταν και αυτοί που άλλαξαν και το μουσικό τοπίο, κυρίως με το τρόπο που παίζανε. Αλλά και οι μουσικές τους αναζητήσεις είχαν την αποδοχή των οπαδών τους, αλλά όχι μόνο. Το "D'yer Mak'er" εκτός από κάπως ασυνήθιστο τίτλο είναι και ένα τραγούδι και έξω από τις συνηθισμένες, αν μπορεί να πει κάποιος κάτι τέτοιο, συνθέσεις του συγκροτήματος αυτού. Μια από τις σπάνιες περιπτώσεις που και τα τέσσερα μέλη του γκρουπ χρεώνονται την δημιουργία ενός τραγουδιού. Η συγκεκριμένη βρίσκεται στο πέμπτο τους άλμπουμ, το Houses of the Holy του 1972 και ακούγεται περισσότερο σαν reggae, παρά σαν hard rock σύνθεση. 
Μουσικά το τραγούδι είναι ένα υβρίδιο ανάμεσα στη μουσική της Τζαμάϊκας, που στις αρχές του '70 άρχισε να γίνεται γνωστή ευρέως και εκτός της νησιώτικης χώρας και της doo-wop του '50. Το πέμπτο άλμπουμ τους ηχογραφήθηκε στο Stargroves, ένα παλάτι με κατά καιρούς κατοίκους του, πρόσωπα που διαμόρφωσαν την ιστορία της Βρετανίας. Οι τότε του ιδιοκτήτες ήταν οι  Rolling Stones, που το διαμόρφωσαν κατάλληλα και για ηχογραφήσεις. Ο John Bonham ξεκίνησε να παίζει απαλά  ένα doo-wop τέμπο, με τη προσθήκη  reggae riff και την συνεισφορά όλων των μελών άρχισε να δημιουργείται το τραγούδι. Ο διακριτικός ήχος των κρουστών είναι αποτέλεσμα της μουσικής ευφυίας του ντράμερ, που απλά τοποθέτησε τρία μικρόφωνα στην κατάλληλη απόσταση από τα τύμπανα του. 
Το τραγούδι είναι ένας φόρος τιμής για την μπάντα "Rosie and the Originals", μια από τις πάρα πολλές επιρροές της μπάντας. Φυσικά και σε αυτό τραγούδι βρέθηκε ομοιότητα με κάποιο πιο παλιό τραγούδι, το  "Poor Little Fool", αλλά αυτό που τους ξεχωρίζει είναι ο τρόπος που παίζουν. Ο  John Paul Jones, μπασίστας τους το μισούσε,μιας που ξεκίνησε σαν αστείο και όχι για να μπει στο άλμπουμ. Ο  Robert Plant είχε αντίθετη άποψη και με την κυκλοφορία του δίσκου διένειμε σε σινγκλ το τραγούδι στους  DJs της Αγγλίας, αυτό το συγκεκριμένο είναι πλέον από τα πιο περιζήτητα δισκάκια. Σαν σινγκλ δεν ήταν να κυκλοφορήσει στην πατρίδα τους, αλλά μόνο στην Αμερική, όπως και έγινε. Εκεί έφτασε στο Νο 20 τον Δεκέμβριο του 1973. Το τραγούδι ποτέ δεν παίχτηκε ολόκληρο στις ζωντανές εμφανίσεις τους, αν και αποσπάσματά του μπερδευόταν με το "Whole Lotta Love" και αυτό πολύ σπάνια. 
Ο τίτλος του είναι ένα μυστήριο, όχι άλυτο όμως. Ο ίδιος ο Plant, εξηγεί τρεις δεκαετίες μετά την δημιουργία του ότι, ήθελε να δώσει έναν ύφος τραγουδιού από την Τζαμάικα. Ο τίτλος του δεν υπάρχει μέσα στους στίχους.  Αρχικά θα λεγόταν  "Dire Maker", αλλά τελικά, εμπνεύστηκαν από ένα αστείο που έχει σχέση με την προφορά της νησιώτικης χώρας, ( "My wife's gone to the West Indies." "Jamaica?" (which has a similar pronunciation as "D'you make her?") "No, she went of her own accord"). 

Jacek Maniakowski

Judas Priest - Breaking the Law

Το όνειρο κάθε μπάντας είναι να βγάλει ένα τραγούδι που να αναγνωρίζεται ακόμα και από τον ίδιο τον ..... Παντελίδη. Μάλλον υπερβολικό, θα έλεγα, αλλά όπως και να χει πάντα υπάρχει μια κρυφή έστω, επιθυμία για ένα τραγούδι αναγνωρίσιμο από τους πάντες. Και επειδή η απλότητα είναι η υπέρτατη αρετή, σύμφωνα πάντα με τον βουδισμό, μόνο μεγάλες μπάντες έχουν δημιουργήσει τραγούδια απλά στην δομή, "σήμα κατατεθέν" του που έχουν γίνει ύμνοι της ροκ σκηνής.
Οι Judas Priest ανήκουν στο πάνθεον της ροκ σκηνής και ο ύμνος τους είναι το Breaking the Law. Απλή μουσική δομή και ένας τίτλος που άνετα μπορεί να ξεσηκώσει έναν έφηβο, είναι δημιουργία των Rob Halford, K.K. Downing και Glenn Tipton. Συμπεριλαμβάνεται στο έκτο τους άλμπουμ το British Steel που κυκλοφόρησε Απρίλιο του 1980. Όλο το άλμπουμ ηχογραφήθηκε, στο Tittenhurst Park, παλιό σπίτι του  Ringo Starr. Πριν την ηχογράφηση αυτού του άλμπουμ, σκόπευαν να απλοποιήσουν την μουσική τους, με λιγότερο επεξεργασμένο ήχο και με αυτό το τραγούδι το κατάφεραν. Ένα μινόρε riff μαζί με ένα ρεφρέν που μένει, είναι τα βασικά συστατικά της επιτυχίας του τραγουδιού. 
Στο "You don't know what it's like!" , την  κραυγή του  Halford, γίνεται η αλλαγή στο μουσικό θέμα, που προ μηνύει και τα ειδικά εφέ, τα οποία έχουν και αυτά ενδιαφέρον. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν έτοιμα ψηφιακά samples, άρα τα όλα τα εφέ ήταν αναλογικά και πολλές φορές δημιουργούνταν με πρωτότυπο τρόπο. Στο συγκεκριμένο τραγούδι το σπάσιμο γυαλιών είναι από τα μπουκάλια του γαλατά, που τους το έφερνε κάθε πρωί. Οι σειρήνες περιπολικών που ακούγονται,  είναι από την  Stratocaster του  Downing, με την βοήθεια του  tremolo. 
Το λυρικό μέρος δεν έχει κάποια βαθιά ποιητική χροιά, μιλάει για κάποιον που έχει βαρεθεί την συνηθισμένη ζωή του και αποφασίσει να παρανομήσει, απλά για να διασκεδάσει την πλήξη του.  Ο δημιουργός των στίχων, ο  Halford, παραδέχτηκε αργότερα ότι, ήθελε να κλέψει την δόξα των punk συγκροτημάτων. Εκείνη την περίοδο η Βρετανία βρισκόταν σε αναταραχή με διαρκείς απεργίες των ανθρακωρύχων και του συνδικάτου των αυτοκινητοβιομηχανιών και οι ταραχές στους δρόμους δεν ήταν σπάνιο φαινόμενο. Αυτό ήθελε να αποτυπώσει και ο τραγουδιστής, να βάλει λίγο τον punk αναρχισμό μέσα στους στίχους του. 
 Το βιντεοκλίπ είναι σκηνοθετημένο από τον  Julien Temple και η δράση του ξετυλίγεται στην  A406, του Β. Λονδίνου μέσα σε μια κάντιλακ και αργότερα στην  Oxford Street, όπου μπαίνουν στο υποκατάστημα της Barclays Bank και την ληστεύουν με της κιθάρες τους. ....... χμ πιτσιρικάς όταν ήμουν με είχε συνεπάρει.  Από την στιγμή της κυκλοφορίας του παίζεται σε όλες τις ζωντανές εμφανίσεις της μπάντας. Και μάλιστα εξελίσσεται, αφού προστέθηκε και σόλο, κάτι που δεν υπάρχει στην στούντιο εκτέλεση. Πλήθος συγκροτημάτων είχε εκτελέσει ή διασκευάσει το τραγούδι. 

Jacek Maniakowski