Κυριακή 7 Απριλίου 2013

Yeah Yeah Yeahs - Mosquito



Το Σωκρατικό "εν οίδα ότι ουδέν οίδα" ταιριάζει απόλυτα σε κάθε αναζητητή της μουσικής. Δεν υπάρχει όρος "ξέρω" στην μουσική, γιατί πάντα θα υπάρχει κάτι κρυμμένο και πάντα θα βγαίνει κάτι καινούργιο, όσο και να φαίνεται κάποια εποχή στείρα δημιουργικά. Το όνομα Yeah Yeah Yeahs δε θα έλεγα, ότι μου δημιούργησε την περιέργεια, αλλά ακολουθώντας την αρχή "τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται", αποφάσισα να μπω στο μουσικό τους σύμπαν... και δεν διαψεύστηκα. Το τρίο από την Νέα Υόρκη έχουν και προσωπικότητα στον ήχο τους και οι συνθέσεις τους υπηρετούν πιστά την ποιότητα.
Αν και γνωριμία μαζί τους ήταν αρκετά πρόσφατη, το συγκρότημα υπάρχει από το 2000. Το όνομά τους είναι παρμένο από την μοντέρνα διάλεκτο της Αμερικάνικης μεγαλούπολης  αν και η σημασία του μου είναι άγνωστη. Η γνωριμία τους ξεκίνησε στα τέλη των '90s στο Oberlin College του Ohio. Η Karen O, φωνητικά και πιάνο, σπούδαζε μουσική μαζί με τον Brian Chase, τύμπανα. Η Karen O, σύντομα μετατάχθηκε στο New York University, για να γνωρίσει εκεί τον Nick Zinner, μετέπειτα κιθαρίστα και keyboardist του συγκροτήματος. Το 2009 προστέθηκε σε αυτούς, αλλά μόνο για τις ζωντανές εμφανίσεις, ο Imaad Wasif στην κιθάρα, για να συμπληρωθεί το σχήμα, έτσι όπως υπάρχει και σήμερα.
Τα πρώτα χρόνια ξεκίνησαν σαν ντουέτο με το όνομα "Unitard" οι Karen O και Brian Chase, συγκάτικοι με τα μέλη των μετέπειτα Metric. Λίγο αργότερα προστίθεται σε αυτούς και ο Nick Zinner, ορίζουν τον ήχο τους σαν "trashy, punky, grimy" και μετανομάζονται σε Yeah Yeah Yeahs. Σύντομα ξεκινάνε συναυλίες σαν support των The Strokes και The White Stripes και παράλληλα κυκλοφορούν και το πρώτο τους ΕΡ. Το 2003 κυκλοφορεί και το πρώτο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ, το Fever to Tell. Πουλάει 750,000 αντίτυπα και το πρώτο σινγκλ το "Maps" μπαίνει στα "The 500 Greatest Songs of All Time" του περιοδικού Rolling Stone. Το Show Your Bones, του 2006 και το It's Blitz! του 2009 στερεώνουν απλά την θέση τους στην Alternative rock και indie rock σκηνή. Το Mosquito,του 2013, δεν μας ξαφνιάζει πλέον, μιας που με τον μοναδικό τους ήχο είναι έτοιμοι να σκαρφαλώσουν ακόμα ψηλότερα στην εκτίμηση των μουσικόφιλων,
Το άλμπουμ ξεκινάει με μια σίγουρη επιτυχία, το "Sacrilege" με την διακριτική χορωδία να κλέβει την προσοχή μας. Το δεύτερο "Subway" απαλό σαν μετάξι, στηρίζεται σε μια λιτή μελωδία, με την Karen O να την δένει με πολύ λυρισμό με τον ήχο του υπόγειου. Το ομώνυμο κομμάτι, με τον ήχο τους κάνει το ταπεινό κουνούπι να φαντάζει σαν το πιο σκοτεινό πλάσμα, η πιο punk στιγμή του δίσκου. Το "Under the Earth" συμπληρώνει την ήδη καλή εντύπωση των πρώτων κομματιών του δίσκου. Το "Slave" δείχνει την ποιότητα της φωνής της τραγουδίστριας του γκρουπ, που άνετα μπορεί να συγκριθεί με την Siouxsie. Το "These Paths" λιτό και συνθετικά, κάπως, μέτριο σε σχέση με τα προηγούμενα τραγούδια. "Area 52" δυναμώνει τον ήχο και μας υπενθυμίζει τις καταβολές τους από την punk. Το "Buried Alive" (featuring Dr. Octagon), βγαλμένο από τα τέλη των '80 και να θυμίζει πολύ τους EMF, χωρίς αυτό να είναι μειονέκτημα. Το μελωδικό "Always" έχει την φιλοδοξία να σκαρφαλωσεις στα τσαρτς, λιτό, απλό με όμορφα κρυμμένες μελωδίες. "Despair" , από τα πιο καλά κομμάτια του δίσκου, με πολύ καλές και εμπορικές βλέψεις. Το άλμπου τελείωνει με το "Wedding Song", μελωδικά, σαν υπόσχεση για ανάλογη συνέχεια.
Ουσιαστικά μπορώ να το χαρακτηρίσω σαν ακόμα μία πολύ καλή κυκλοφορία του 2013. Οι βάσεις τους χτίστηκαν στα προηγούμενα τους άλμπουμ και με το Mosquito, χτίζουν ακόμα περισσότερα σκαλιά που θα τους οδηγήσουν στην μεγαλύτερη ακόμα αναγνώριση.
Jacek Maniakowski

Sinead O' Connor - Nothing Compares To You



Παρακολουθώντας το συγκεκριμένο video clip, παρατήρησα δύο συναισθήματα να εναλλάσσονται στην έκφραση του προσώπου της με απόλυτη πειστικότητα… τη θλίψη και την οργή… Η ίδια δήλωσε, εκ των υστέρων, πως το γεγονός ότι δάκρυσε όταν τραγουδούσε το nothing compares to you, ήταν μια αυθόρμητη και απρογραμμάτιστη αντίδραση που της προκάλεσε ο στίχος "all the flowers that you planted mother, in the back yard, all died when you went away", εξαιτίας της περίπλοκης σχέσης που είχε με τη μητέρα της, η οποία την κακοποιούσε σωματικά όταν ήταν μικρή… Με τη σύνθεση και τους στίχους να ανήκουν εξ ολοκλήρου στον Prince και τα φωνητικά στην ιδιαίτερη Ιρλανδή Sinead O’Connor, το nothing compares to you κυκλοφόρησε το 1990 στο δεύτερο της άλμπουμ με τίτλο "I Do Not Want What I Haven’t Got"…

Σοφία Ταβαντίδου

Héroes del Silencio



Το ροκ γεωγραφικά παραπέμπει σε αγγλόφωνες χώρες και το πολύ σε Γερμανία, αλλά πάντα με αγγλικό στίχο.... πάντα???? Οι Héroes del Silencio μας διαψεύδουν και ευτυχώς δεν είναι μόνοι. Μας δήλωνουν, σαν Δον Κιχώτες της ροκ, ότι οι Ισπανοί εκτός από ποδόσφαιρο και φλαμέγκο ξέρουν να παίζουν και ροκ. Η ιστορία τους ξεκινά το 1984, όταν ακόμα έφηβος Juan Valdivia δημιούργησε μαζί με τους φίλους του τους Zumo de Vidrio. Μετά από μερικές αλλαγές στο γκρουπ εμφανίζεται ο Enrique Bunbury, οποίο αντικατέστησε τον μπασίστα, αλλά αποδείχτηκε και πολύ καλός στα φωνητικά. Έτσι αναλαμβάνει και τα δύο. Το 1986 ο Pedro Andreu αντικαθιστά τον προηγούμενο ντράμερ και μπάσο αναλαμβάνει ο Joaquin Cardielαφήνοντας τον Enrique Bunbury με μόνη ασχολία τα φωνητικά.Το συγκρότημα συμμετέχει σε διάφορες συναυλίες στην περιοχή της γενέτειράς τους, της Σαραγόσα ( Θαραγχοθα.... δεν συγκρατήθηκα), καθώς και σε διαφόρους τοπικούς διαγωνισμούς. Τα πράγματα γι αυτούς αλλάζουν όταν συναντούν τον Guillermo Montesano, που τους φέρνει σε επαφή με την δισκογραφική ΕΜΙ. Το Héroe de leyenda βρίσκεται στα ράφια των δισκοπωλείων το 1987 και οι Ήρωες τη Σιωπής (Héroes del Silencio ) ζουν πια τον ροκ μύθο τους.
Χάρη της καλής προώθησης από τη δισκογραφική τους εταιρία γίνονται γνωστοί σε όλη την Ισπανία. Το 1993 μαζί με το "Πνεύμα Του Οίνου" ( El espirítu del vino) το έκτο άλμπουμ τους, προσχωρεί στο συγκρότημα ο Boguslavsky, σαν πέμπτο μέλος. Αρχίζουν να να κάνουν τουρνέ σε όλη την Ευρώπη και την Λατινική Αμερική με μεγάλη ανταπόκριση από το κοινό. Το 1995 Μεταβαίνουν στην Αμερική και το Los Angeles να ηχογραφήσουν το Avalancha, το οποίο και του κάνει γνωστούς και στην έτερη Αμερική, την Βόρεια. Ένα χρόνο αργότερα όμως διαλύονται γι άγνωστο ακόμα λόγο. Το 2007 έκαναν μια τουρνέ στην Ισπανία, χωρίς όμως τον πέμπτο ήρωα τους τον Alan Boguslavsky. Έκτοτε κανείς δεν γνωρίζει κάτι σχετικό με αυτούς. 

OLYMPIANS



Οι OLYMPIANS είναι γνωστοί για ελληνικό στίχο, τις ελληνοποιήσεις τραγουδιών (Το Κοριτσι του Μάη-Venus) και φυσικά για τον Πασχάλη (Αρβανητίδη), πολύ πριν αρχίσει να ξεχνάει που "πυροβολεί" . Τον Πασχάλη, αργότερα είχε αντικαταστήσει ο Νίκος Παπάζογλου. Αλλά εδώ μιλάμε για το 1966 και δυο τραγούδια που έχουν γράψει με αγγλικό στίχο. Φυσικά κυκλοφόρησαν κριμένα τα «Go man go» και «Hopeless endless way» στις δεύτερες πλευρές κάποιων singles τους. είναι μακρά καλύτερα τους κομμάτια. Ειδικά το «Hopeless endless way» αξίζει την προσοχή μας περισσότερο. Είναι ένα μελαγχολικό κομμάτι με fuzz κιθάρα, σαξόφωνο και συναρπαστικές αλλαγές ρυθμού. Στην δεκαετία του 90 διασκευάστηκε από ένα garage rock γκρουπ από την Αθήνα τους The Sound Explosion, μια αρκετά ενδιαφέρουσα εκτέλεση. 
Jacek Maniakowski