Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

Tripwire - Deviation


Υπάρχει μια θεωρία, που αναφέρεται ότι το περιβάλλον διαμορφώνει και τον ανθρώπινο χαρακτήρα. Φυσικά αυτό στηρίζεται στον Δαρβινισμό, την περί εξέλιξης θεωρία ή καλύτερα περί προσαρμοστικότητας. Όμως ο άνθρωπος έχει πάνω από δύο επιλογές και δεν βολεύεται μόνο στην εύρεση τροφή. Η ανάγκη για δημιουργία, είναι η ένδειξη εξέλιξης του, ακριβώς το αντίθετο από την ανάγκη για καταστροφή, που τον οδηγεί στην αντίθετη πορεία. Και αυτή την αρχή,  της προσαρμογής, ενσαρκώνουν στην ελληνική σκηνή πολλές ταλαντούχες μπάντες. Σίγουρα,με πολύ κόπο και εφευρετικότητα, απέναντι σε δυσχέρειες λίγο πολύ γνωστές, αλλά πάντα με αποτέλεσμα που εκπλήσσει ευχάριστα. 
Οι Tripwire από την Αθήνα, που το όνομά τους σημαίνει ένα είδος παγίδας, που συνδέεται με κάποιον εκρηκτικό μηχανισμό. Και η μπάντα των " μουσικών μαραθωνοδρόμων" μιας και παίζουν μαζί σχεδόν μιάμιση δεκαετία,  για δεύτερη φορά, ουσιαστικά τρίτη,  παγίδεψε τις νότες και τις οδήγησε στην έκφραση της έκρηξης της δημιουργίας τους. Και αυτή η έκρηξη λέγεται Deviation, το δεύτερο τους άλμπουμ. Προσωπικά το ανέμενα με αρκετή αγωνία μιας  και η Echo Adventures έχει ασχοληθεί ξανά μαζί τους (http://echooadventures.blogspot.gr/2013/07/tripwire-echo.html) και (http://echooadventures.blogspot.gr/2013/04/tripwire.html). Αν και κάποια τραγούδια είχαν "διαρρεύσει" ήδη, ακούγοντας το για πρώτη φορά ολόκληρο,  βίωσα μια ευχάριστη έκπληξη.....ξανά. 
Μια ένωση αξίζει περισσότερο από πολλά χέρια, είχε πει κάποιος και αυτό το άλμπουμ είναι αποτέλεσμα μιας ομαδικής προσπάθειας της μπάντας. Οι ηχογραφήσεις, το μιξάρισμα και η παραγωγή έγιναν από τους ίδιους, χωρίς ίχνος προχειρότητας, και ήταν ιδανική συνοδεία για μένα στο πρόλογο αυτής της δισκοκριτικής. Το πρώτο άκουσμα ενός νέου άλμπουμ μετρά για μένα το γεγονός, αν καταφέρνει να με παρασύρει χωρίς καμιά προσπάθεια, αλλά πιο αναλυτικά.....
Το άλμπουμ ξεκινά με το  All For Nothing, με μαγικό τρόπο κατάφερε να με απασχολήσει από το γράψιμο, διακόπτοντας το. Η άψογη και πολύ έξυπνη παραγωγή φάνηκε από τις πρώτες νότες. Χαμηλό τέμπο,δίνει την αίσθηση ενός ερωτικού χορού, που γίνεται πιο έντονος προς το τέλος, χωρίς να χαθεί το δέσιμο των μουσικών. Η "συζήτηση" ανάμεσα στα πλήκτρα του Γιώργου Ταϊφάκου και τα κρουστά Αλέξανδρου Σταυρακούλη, φτάνει στα όρια απαγγελίας, με τα φωνητικά του Άρη Ράπτη να τη "συντονίζουν". Το μπάσο του  Γιώργου Παρασκευόπουλου και η κιθάρα του Νίκου Κουρομιχελάκη, ευγενικά μένουν στο παρασκήνιο. Στο δεύτερο Apple Of Eden, δεν πέφτει η ποιότητα της σύνθεσης και πάλι τα πλήκτρα κυριαρχούν, αλλά σε πιο γρήγορο τέμπο, με την κιθάρα διακριτικά να μπαίνει στο προσκήνιο και τα κρουστά να ΄δένουν άψογα την σύνθεση. Πολύ όμορφο σβήσιμο του τραγουδιού. Επόμενο  Black Dogs ανεβάζει την ένταση πολύ απαλά με την κιθάρα σε καλιφορνέζικους ήχους να πρωταγωνιστεί, με τα πλήκτρα, μαζί με τα ντραμς να σιγοντάρουν κρατώντας το τέμπο. Τα φωνητικά, με την ιδιαίτερη χροιά απλά σε παρασέρνουν. 
Ακολουθεί το  High And Low, χαμηλώνει το τέμπο δίνοντας μια σκοτεινή ατμόσφαιρα στην αρχή, αλλά χτίζει την ένταση στην διάρκεια, για να πέσει στην συνέχεια μεταφέροντας τον τίτλο σε νότες. Το  Death Note, από τις πρώτες νότες αρχίζει να κινεί την περιέργεια, αλλά και τη προσοχή, εδώ τα φωνητικά κρατάνε το πρωταγωνιστικό ρόλο. Το πάθος που εκφράζουν, με λεπτότητα συνοδεύεται από τα υπόλοιπα όργανα. Περνώντας το μισό άλμπουμ, ένα χαμόγελο μου ξεφεύγει μια και πέφτουμε στο έκτο  Rock 'n' Roll. Απλό και όμορφο και όπως ορίζει ο τίτλος του, με λίγη καλιφορνέζικη, πάλι, χροιά.  Το  Ifs And Whatevers ξεφεύγει λίγο από το ύφος των προηγούμενων τραγουδιών και γίνεται λίγο πιο ξερό, με την μελωδία για πρώτη φορά να είναι το δευτερεύον ζητούμενο. Το  Drunk που ακολουθεί, σαν να θέλει να συνδυάσει το προηγούμενο με τα υπόλοιπα τραγούδια, αλλά και με αυτό που ακολουθεί. 
Ακούγοντας Not An Illusion, ειλικρινά δεν πίστευα στα αυτιά μου, όχι μόνο στην πολύ όμορφη αυτή σύνθεση, αλλά στο σύνολο που άκουγα ως τώρα, που οι ρυθμοί και οι μελωδίες να εναλλάσσονται  σαν όλο το άλμπουμ να είναι μια σύνθεση. Το τραγούδι φλερτάρει με την art rock μέσα από την μελωδία και τις αλλαγές του. Το προτελευταίο Way To The Moon σε πιο απλό μουσικό μοτίβο, να κινείται σε indie μονοπάτια,αλλά σε απόλυτη αρμονία με τα υπόλοιπα τραγούδια. Και ο δίσκος τελειώνει με το  Loverman, ένας παράξενος συνδυασμός καμπαρέ ήχου και rockabilly, αλλά με την προσωπική ματιά των Tripwire. 
Ουσιαστικά η μακροσκελής μου ανάλυση θα μπορούσε να χωρέσει σε μια λέξη: ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΌ!!!!!!!!!! Απλά μαγεύτηκα με την μοναδικότητα του ήχου τους, τις συνθέσεις, αλλά και το δέσιμο, όχι μόνο της μπάντας, αλλά και όλου του άλμπουμ. Ακούγεται σαν μια συμφωνική σύνθεση ολόκληρο και τα τραγούδια δεν έχουν τυχαία σειρά. Ειλικρινά είναι απόλαυση να κάνεις δισκοκριτική σε τέτοια άλμπουμ. Το μόνο που έχουν ζηλέψουν από τα ήδη φτασμένα γκρουπ της alternative rock σκηνής είναι το promotion. 
Jacek Maniakowski


https://www.youtube.com/watch?v=Xc8xA_YEsVo

Το άλμπουμ μπορείτε να βρείτε εδώ : http://tripwiregr.bandcamp.com/album/deviation
Αλλά τσεκάρετε και δω: http://tripwire.gr/music.php

Led Zeppelin - Αφιέρωμα (μέρος 4ο)


Μια μπάντα που έχει κατακτήσει σχεδόν τα πάντα, σίγουρα θα έχει κάποιο κενό που θέλει να συμπληρώσει, για να συνεχίζει να δημιουργεί. Δόξα και χρήμα είναι παροδικά και ακόμα και στο rock'n'roll οι stars μπορεί να ξεχαστούν από το κοινό. Άρα το επόμενο βήμα είναι μια μπάντα να κατακτήσει την ιστορία και αυτή γράφεται με αριθμούς. Ο τρόπος και η ψυχή, με την οποία έπαιζαν οι Led Zeppelin ακόμα και σήμερα είναι αξεπέραστα, αν και τα "δάνεια" τους δεν ήταν λίγα, αλλά αυτό που του οδήγησε στην ιστορία, είναι τα ρεκόρ που ξέσπαγαν, ένα μετά το άλλο και έδωσαν το όρο Arena rock στην  μουσική.   
Το 1971 και συγκεκριμένα στις 8 Νοεμβρίου οι  Led Zeppelin θα κυκλοφορούσαν τον τέταρτο δίσκο στην καριέρα τους. Το άλμπουμ αυτό δεν είχε τίτλο, κυρίως εξαιτίας της επίθεσης που δέχτηκαν από το μουσικό τύπο για τον προηγούμενο . Η μπάντα επέλεξε αυτό τον ιδιότυπο τρόπο απάντησης .και έτσι συχνά ο δίσκος μνημονεύεται ως LED ZEPPELIN και LED ZEPPELIN IV ή ως untitled ή εξαιτίας των τεσσάρων συμβόλων του εξωφύλλου (κάθε ένα αντιστοιχεί σε έναν από τους τέσσερις  zeppelin), μνημονεύεται επίσης ως four symbols η Zoso ή Runes.
 Mε 37 εκατομμύρια αντίτυπα σε πωλήσεις παγκοσμίως, το LED ZEPPELIN IV αποτελεί έναν από τους πιο επιτυχημένους δίσκους στην ιστορία της μουσικής, ενώ ΜΟΝΟ στις ΗΠΑ έχει κάνει 23 εκατομμύρια μέχρι και το 2006!!! Περιέχει μεταξύ άλλων και το  Stairway to heaven κομμάτι που, αν και  ΠΟΤΈ δεν κυκλοφόρησε ως single, αρκετές φορές θεωρήθηκε το πιο μεταδιδόμενο τραγούδι στο αμερικάνικο AOR ραδιόφωνο και το τραγούδι που ζητούν μετ επιτάσεως, οι ακροατές να ακούσουν  συνεχώς από το '71 μέχρι σήμερα. Και δεν αποκλείεται αυτό να συνεχιστεί  μέχρι το τέλος  του .... κόσμου. Η  κυκλοφορία του δίσκου συνοδεύτηκε από μια περιοδεία μαμούθ σε Αγγλία, Αμερική, Αυστραλία, Ιαπωνία και ξανά στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου και θα ολοκληρονώταν.  
Το επόμενο, πέμπτο κατά σειρά, άλμπουμ για τους Led Zeppelin θα ήταν το εκπληκτικό Ηouses of the holy. Κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του '73, χωρίς πάλι να υπάρχει ο τίτλος του τυπωμένος στο εξώφυλλο, αλλά επιπλέον αυτή την φορά απουσίαζε και το όνομα του ίδιου του γκρουπ, δείχνοντας την όλο και μεγαλύτερη αποστασιοποίηση του συγκροτήματος από το star system της εποχής. Το εξώφυλλο του δίσκου φιλοτεχνημένο από την θρυλική Avant Garde εταιρεία Hipnosis, απεικόνιζε γυμνά παιδιά να σκαρφαλώνουν την περίφημη  Giant's Causeway, μια βραχώδης περιοχή με λείες εξαγωνικές κυρίως πέτρες,  οι οποίες ξεκινούν από τον βυθό της παραλίας και σχηματίζουν το περίφημο ύψωμα,  αποτέλεσμα ηφαιστειακής έκρηξης. Ο γεωλογικός αυτός  σχηματισμός βρίσκεται στην Βόρεια Ιρλανδία και περιβάλλεται από έναν αστείο μύθο. Το εξώφυλλο ενόχλησε, αν και τα παιδιά είναι φωτογραφημένα έτσι, ώστε να μην αποκαλύπτεται το φύλλο τους, παρόλα αυτά θεωρήθηκε από τα πρώτα σπουδαία εικαστικά εξώφυλλα σε ροκ δίσκο. 
Ο δίσκος ήταν ακόμα πιο πειραματικός από τις προηγούμενες δουλειές τους, ενώ εισήγαγε την χρήση συνθεσάιζερ και ενορχηστρώσεις με meltron. Μουσικά, αλλά και σε επίπεδο πωλήσεων  αποτέλεσε μια άνευ προηγουμένου επιτυχία, καθιστώντας τους, το καλύτερο και ταυτόχρονα δημοτικότερο συγκρότημα του κόσμου. Έσπασαν το ασύλληπτου ρεκόρ που, κατείχαν οι Βeatles  στο Shea Stadium το  '65, με την εμφάνιση τους στο Tampa Stadium της Florida, όπου οι Zeppelin έπαιξαν μπροστά σε 56800 οπαδούς και μαζεύοντας 309.000 δολάρια,  5000 δολάρια περισσότερα από τα "σκαθάρια". Ένα ακόμα ασύλληπτο ρεκόρ θα έρθει για τους Led Zeppelin στις 27 Ιουλίου του 1973, όταν και θα κάνουν τρεις σερί sold out εμφανίσεις στο θρυλικό Madison Square Garden. Θα κινηματογραφηθούν και το 1976 θα προβληθούν ως ταινία  αρχικά στον κινηματογράφο και έπειτα σε φιλμ για οικιακή προβολή με τον τίτλο THE SONG REMAINS THE SAME.  Εκείνη την χρονιά και χωρίς να το 'χουν προσχεδιάσει οι Led Zeppelin, θα γίνουν οι άτυποι πατέρες των επονομαζόμενων  Stadium ή Arena Groups, λόγω των γιγάντιων συναυλιακών χώρων, που θα γέμιζαν.......
ΚΑΝΕΙΣ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ...ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΧΕ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ...
Dimitris Komninos
Jacek Maniakowski

Alice Cooper - Poison


Ανάμεσα στο φάρμακο και στο δηλητήριο υπάρχει πολύ θολός διαχωρισμός. Όπως ο θάνατος και η ζωή, που στην ουσία είναι συμπληρωματικές έννοιες, ορίζονται ανάλογα της θέσης που βρίσκεται κάποιος, αλλά και της οπτικής. Έτσι ο θάνατος μπορεί να είναι και σωτήριος και το δηλητήριο να γίνει φάρμακο. Όπως ο θάνατος μια κάμπιας, ουσιαστικά είναι η γέννηση της πεταλούδας. Και η μουσική, ιδιαίτερα η rock'n'roll, είναι μέρος της φύσης, άρα και διέπεται και από τους ίδιους κανόνες. Και δεν είναι λίγες οι φορές, που μουσική της πεθαίνουν και ανασταίνονται, εμπορικά και μουσικά. 
Ο Alice Cooper είναι μια πολύ ιδιαίτερη προσωπικότητα της hard rock και δεν είναι λίγες οι φορές που φλέρταρε και με τις δύο όψης της φύσης, την ζωή και θάνατο. Αλλά και της ροκ, την δόξα και την απαξίωση. Ωστόσο κατάφερνε πάντα να κερδίζει την προσοχή του ροκ κοινού, αν και συνεχής πηγή έμπνευση για πολλές μπάντες. Όταν όμως, το παλιό κοινό του, άρχισε να τον ξεχνά και ο ίδιος να μην αποκτά νέο, μια τετράλεπτη δόση δηλητηρίου (Poison), βγαλμένο από τα σκουπίδια (Trash). "Poison" λέγεται η δημιουργία των Desmond Child, Alice Cooper και John McCurry που ακούγεται από την φωνή του  Vincent Damon Furnier, όπως λέγεται κανονικά ο  Alice Cooper, και κυκλοφόρησε το 1989 μέσα από το 18ο άλμπουμ του καλλιτέχνη, το Trash. Το τραγούδι έγινε παγκόσμιο hit, φτάνοντας κοντά στην κορυφή των επιτυχιών, σχεδόν όλων των χωρών. 
Ο θεατρικός χαρακτήρας του τραγουδιστή, πιθανόν να πλάθει και φανταστικές ιστορίες και στο συγκεκριμένο τραγούδι. Το λυρικό μέρος μιλάει μάλλον για ένα είδος εξαρτημένης σχέσης, που φτάνει και στα όρια του μαζοχισμού. Φυσικά και στο βιντεοκλίπ του τραγουδιού, οι άνθρωποι που ήταν στο στήσιμο αυτής της επιτυχίας, φρόντισαν να σοκάρουν. Για το διάσημο μουσικό κανάλι έπρεπε να γυριστούν δύο εκδοχές του, αλλά πάντα με το μοντέλο  Rana Kennedy να πρωταγωνιστεί. Στο ένα φορούσε μόνο ένα στρινγκ, ενώ στο λογοκριμένο φορούσε και κορσέ..... μάλλον θα έπεσε η θερμοκρασία. 
Jacek Maniakowski