Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013

Lazy Aftershow - Echo-λόγιο


Οι  Lazy Aftershow Απαντούν: 
1) Τι συμβολίζει το όνομα σας; 
Τη χιουμοριστική μας διάθεση! Μη μας παρεξηγήσει κανείς, παίρνουμε τη μουσική μας όσο σοβαρά χρειάζεται – το χιούμορ χωράει παντού και πάντα, είναι πηγαίο και βέβαια απαραίτητο. Αν προσέξεις και τους τίτλους των κομματιών μας, κρύβουν κι αυτοί μερικές μικρές δόσεις…

2) Χρήμα ή δόξα;
Και τα δύο είναι καλοδεχούμενα – αλλά μας αποφεύγουν αμφότερα προς το παρόν! Εμείς πάντως τα συμπαθούμε ιδιαίτερα και ισόποσα :P

 3) Πως θα προβάλεις με μια λέξη ή μια φράση την μπάντα σου;
Τρεις καλοί φίλοι με μπόλικη μουσική χημεία, σκράπες στη χημεία (το μάθημα).

4) Σημείο μηδέν της μπάντας
Τέλη Απριλίου 2012.

5) Τι μουσική σας εκφράζει λιγότερο ή καθόλου;
Η λεγόμενη «ελληνική έντεχνη» σίγουρα…

6) Αν ήταν υπερόπλο η μουσική που θα την χρησιμοποιούσατε; 
Αν και προφανής η απάντηση, στην εξυγίανση του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος και όλων των δεινών που μας επιβάλλει… λίγο κρύο ήταν αυτό ε?  :P

7) Με ποιον θα θέλατε να ανεβείτε στην σκηνή; 
Ο καθένας από τους τρεις μας ξεχωριστά θα έδινε σίγουρα μία διαφορετική απάντηση σ’αυτή την ερώτηση - επιπλέον, πολλοί από τους καλλιτέχνες που μας γαλούχησαν έχουν ήδη φύγει προ πολλού στον άλλο κόσμο. Δύσκολη λοιπόν η απάντηση…προς το παρόν επιδιώκουμε συμπράξεις με καλούς φίλους μουσικούς των οποίων το έργο εκτιμάμε ιδιαίτερα, όπως ο Nick Brave από τους Minor Mine και η Χρυσάνθη από τους Jesterdays. Ελπίζουμε να μας ανεχτούν κι άλλοι στην πορεία, χεχε!

8 ) Η μουσική σαν πολιτική ή θρησκευτική έκφραση; 
Τίποτα από τα δύο. Προσωπική και μόνο έκφραση, δημιουργική διέξοδος και επικοινωνία με τους απανταχού ανήσυχους μουσικόφιλους.

9) Οι επιρροές σας; 
Είναι μεγάλη η λίστα και αντιπροσωπεύει τρεις διαφορετικούς (αρρωστημένους) μουσικόφιλους, με πολλές διαφορετικές προτιμήσεις αλλά και – τελικά – πολλά κοινά ακούσματα στα οποία συγκλίνουμε. Σίγουρα η λεγόμενη ψυχεδελική rock και όλα (ή σχεδόν όλα) τα παρακλάδια της, αλλά και η new wave/post punk, η καλή pop, τα blues, η dub…

10) Μέσον ή σκοπός το συγκρότημα; 
Μέσον – ο σκοπός φυλάει την πατρίδα (λέμε τώρα).

11) Μέσον ή σκοπός η μουσική; 
Βλέπε ακριβώς πιο πάνω.

12) Το ταλέντο συνοδεύει την αλαζονεία ή την ταπεινοφροσύνη; 
Συνήθως τη δεύτερη. Ενίοτε και την πρώτη, αλλά δεν καταφέρνουν ποτέ να συνεννοηθούν 100% γιατί δεν μιλάνε την ίδια γλώσσα. Εκτός κι αν είσαι ο Ian McCulloch οπότε αλλάζει – ΠΟΛΥ όμως - το πράγμα…

13) Συμβολικά με ποιο ζώο θα παρομοιάζατε την μπάντα; 
Το άλογο ιπποδρόμου που πίνει και καμμια μπυρίτσα στο διάλειμμα.

14) Μια ευχή για την μπάντα 
Τα τετριμμένα μωρέ, ξέρεις, να φτάσουμε στο σημείο κάποτε να γεμίζουμε ολόκληρα λαϊκά κέντρα, να σπάνε πιάτα για την πάρτη μας και να μας λατρεύουν σαν γνήσιους αστέρες του ελληνικού πενταγράμμου. Οι στίχοι μας εξάλλου συνοψίζουν όλο τον καημό του σύγχρονου ερωτοχτυπημένου έλληνα που πνίγει τον πόνο του σ’ένα πιτόγυρο τίγκα στο μπούκοβο.

15) Ποιο είναι το πιο σκοτεινό σημείο της μουσικής δημιουργίας;
Το απόλυτο space psych rock τζαμάρισμα που καταλήγει σε κομμάτι…από το σκοτάδι αναδύεται πάντα φως. 

Θα τους βρείτε εδώ : http://www.lazyaftershow.com/home-el/

και δω: Facebookhttps://www.facebook.com/LazyAftershow

              Twitter: https://twitter.com/lazyaftershow

θα τους ακούσετε εδώ: http://lazyaftershow.bandcamp.com/

και δω:  https://soundcloud.com/lazyaftershow

        http://www.youtube.com/user/lazyaftershow

      http://www.reverbnation.com/lazyaftershow

Aerosmith - Rag Doll


Οι παρεμβάσεις στην μουσική των καλλιτεχνών, από παράγοντες των δισκογραφικών εταιριών δεν είναι ένα σπάνιο φαινόμενο, αν και στις μέρες μας όλο πιο σπάνιο. Τα μέσα και οι τεχνικές γνώσεις παρέχονται με πιο μεγάλη ευκολία και ο δημιουργός μπορεί να λειτουργεί πιο ανεξάρτητα. Αλλά και η αναγνώριση του και κυρίως επαφή του με το κοινό είναι ένα δύσκολα συζητήσιμο θέμα, μιας που ή αίσθηση του γενικού παλμού της εκάστοτε εποχής δεν είναι χαρακτηριστικό του. Η πίστη όμως,  ενός στελέχους σε κάποια μπάντα ή και κάποιο τραγούδι της, λόγω των μέσων που διέθετε, αλλά και τις αντίληψης του αγοραστικού κοινού, βοηθούσε να αναδειχθεί κάποια σύνθεση, ακόμα και αν έπρεπε να "κινήσει βουνά" για να πάρει την πρέπουσα μορφή. 
Κατά αυτόν τον τρόπο ο γκουρού της Geffen Records John Kalodner, επέμενε στην αλλαγή τίτλου ενός τραγουδιού, του  "Rag Time" σε Rag Doll. Διαισθάνθηκε την εμπορική δυναμική του ριφ και του μουσικού μέρους, αλλά δεν χώνεψε ποτέ τον αρχικό τίτλο θεωρώντας ότι, δεν έχει κάτι που να αγγίζει κάποιον πιτσιρικά, που ακούει ροκ. Η αρχικοί στίχοι, που αναφέρονταν στην μουσική πολυχρωμία της Νέας Ορλεάνης, δεν ενθουσίασαν καθόλου το πρώτο-στέλεχος της δισκογραφική. Οι προσπάθειες των Steven Tyler και Jim Vallance για την "αποκατάσταση" τους, δεν έπιασαν τόπο. Και τελικά επιστρατεύτηκε ο Καναδός τραγουδοποιός Holly Knight, υπεύθυνος για πολλές επιτυχίες ροκ μουσικών κυρίως, για να πετάξει κατευθείαν από το Vancouver για να συμμετάσχει στην δημιουργία του τραγουδιού των Aerosmith. 
Όπως δήλωσε ο ίδιος ο Καναδός, δεν του άρεσε ιδιαίτερα η παρεμβολή στο ήδη έτοιμο τραγούδι, μιας και ο κάθε μουσικός  θέλει να εκφράσει και κάτι με τους στίχους. Αλλά, ο επαγγελματισμός της μπάντας από την Βοστόνη και φυσικά η φιλοδοξία για ένα ακόμα χιτ, διευκόλυναν την δημιουργία για το λυρικό  μέρος κυρίως. Το οποίο βασιζόταν σε μια rock'n'roll πεπατημένη.... το σεξ. Και με την συμμετοχή στην σύνθεση του Joe Perry, ολοκληρώθηκε το  κομμάτι, για να μπει στο Permanent Vacation, ένατο άλμπουμ τους, του 1987. 
Ο Holly Knight, γνωρίζοντας πολύ καλά τα κατατόπια της επιτυχίας, αλλά και του μάρκετινγκ, δεν δίστασε να "δανειστεί" στίχους και από κάποιο άλλο τραγούδι. Συγκεκριμένο το  "Never see you leaving by the back door... man" είναι από το "Back Door Man."( http://echooadventures.blogspot.gr/2013/07/the-doors-back-door-man.html ). Το βιντεοκλίπ σκηνοθετημένο από τον Marty Callner, έχει γυριστεί στην Johnson City, του  Tennessee, κατά την διάρκεια της τουρνέ τους για την προώθηση του δίσκου. Στα στιγμιότυπα του, υπάρχουν αποσπάσματα από τις συναυλίες τους στο  Freedom Hall, στο Sigma Nu Fraternity, μια κατοικία της Johnson City και μέσα στο Ryans Irish Pub του Bourbon της Νέας Ορλεάνης. 
Jacek Maniakowski