Δευτέρα 15 Απριλίου 2013

Chris Issak - Wicked Game


Γνώρισε παγκόσμια επιτυχία δύο χρόνια μετά από την κυκλοφορία του, όταν χρησιμοποιήθηκε για τις ανάγκες της ταινίας "Wild at Heart"(1990) του David Lynch και μεταδιδόταν, συχνά, σε ραδιοφωνική εκπομπή από έναν μουσικό παραγωγό που ήταν λάτρης των ταινιών του Lynch… Το "Wicked Game" κυκλοφόρησε τo 1989, στο τρίτο άλμπουμ του Αμερικανού μουσικοσυνθέτη, τραγουδιστή και ηθοποιού Chris Issak με τίτλο "Heart Shaped World" και αποτέλεσε τραγούδι-σταθμό στην καλλιτεχνική του πορεία… Πρόκειται για μία μπαλάντα που αναφέρεται στον ανεκπλήρωτο έρωτα, ενώ τα γυρίσματα του videoclip έλαβαν χώρα στη Χαβάη με την επάξια συμμετοχή της Helena Christensen(μοντέλο από τη Δανία) και για οφθαλμοφανείς λόγους ψηφίστηκε ως ένα από τα πιο sexy videoclip όλων των εποχών…

Σοφία Ταβαντίδου

Yes - Owner of a Lonely Heart



Το "Owner of a Lonely Heart" έβαλε τους Yes, αλλά και την progressive rock στις λίστες των επιτυχιών, χαρίζοντας στον γκρουπ το πρώτο, αλλά και το τελευταία Νο 1 στο Billboard Hot 100. Η δημιουργία του κιθαρίστα Trevor Rabin, του τραγουδιστή Jon Anderson και του μπασίστα Chris Squire εμπεριέχεται στο άλμπουμ "Owner of a Lonely Heart ου κυκλοφόρησε το 1983. Την παραγωγή του δίσκου, το όνομά του απλά είναι ο αριθμός σειράς στον κατάλογο της Atco Records, κάνει παραγωγή ο Trevor Horn, οποίος είναι και συνδημιουργός.
Η αρχική του εκδοχή ηχογραφήθηκε στις αρχές του 1980 από τον Trevor Rabin και κυκλοφόρησε μόλις το 2003, στο άλμπουμ 90124, μοιάζει με κάπως ελλιπής διασκευή της μετέπειτα γνωστής εκτέλεσης. Γράφτηκε αρχικά σαν μπαλάντα, με τα synthesier να κυριαρχούν. Λέγεται όμως, ότι ο Jon Anderson έπεισε τον παραγωγό Trevor Horn, να επιταχύνει το τέμπο και να προσθέσει και μερικά κιθαριστικά ριφ, για να πάρει πιο ροκ μορφή. Αλλά ουσιαστικά το τέμπο είναι το ίδιο με το πρότυπο. Ο Trevor Horn είχε την διαύγεια να διαπιστώσει, ότι στο ήδη έτοιμο 90125, έλλειπε το χιτ. Ένα κομμάτι του τραγουδιού τον γοήτευσε, η εμφάνιση της χορωδίας στο ρεφρέν.
Το τραγούδι ξαναγράφεται από την αρχή και με το λυρικό μέρος να αναλαμβάνει ο Jon Anderson, δανειζόμενος στίχους από "Eagle in the Sky". Ένα συνεχόμενο ριφ σε μπάσο και μια εισαγωγή από ένα τραγούδι της Electra, το Dirty Old Man και το χίτ είναι σχεδόν έτοιμο. Ένα δυνατό βιντεοκλίπ σε σκηνοθεσία του Storm Thorgerson, για να εκμεταλλευτεί και την δύναμη του MTV και η επιτυχία ολοκληρώθηκε. Ένα αξιοσημείωτο είναι πολλοί καλλιτέχνες, ήδη αναγνωρισμένοι, χρησιμοποίησαν μουσικά κομμάτια του τραγουδιού, σαν sample, προσδίδοντας στο τραγούδι ακόμα μεγαλύτερη δόξα, μέσα από τις συνθέσεις άλλων.
Jacek Maniakowski


Demetrio Stratos



Για πληθώρα ταλέντων στη Ελλάδα, αλλά και Ελλήνων μουσικών του εξωτερικού, έχω μιλήσει αρκετές φορές. Ωστόσο, η ιστορία της παραγκώνισης της πραγματικής ελληνικής σκηνής δεν είναι είναι ένα φαινόμενο της δικής μας εποχής, αλλά κρατάει αρκετές δεκαετίας. Από τα τέλη της δεκαετίας του '60, πολύ μουσικοί έχουν αφήσει το μουσικό τους στίγμα, το οποίο θάφτηκε σιγά σιγά με την άμμο της εμπορικής σκοπιμότητας. Αλλά μια αύρα μουσικής αναζήτησης, ξεσκεπάζει αυτά τα στερεά θεμέλια, που ουσιαστικά μένουν αναλλοίωτα μέσα από τον χρόνο, γιατί το πραγματικά αξιόλογο και αληθινό ποτέ δε μπορεί χαθεί, απλά να θαφτεί μπορεί.
Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και η περίπτωση του καλλιτέχνη που ακολουθεί. Ο Demetrio Stratos (Ευστράτιος Δημητρίου) γεννήθηκε στις 22 Απριλίου του 1945 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου από Έλληνες γονείς, τους Ιωάννη Δημητρίου και Αθανασία Αρχοντογιώργη. Έζησε έως τα 13 του χρόνια στην Αλεξάνδρεια, όπου σπούδασε πιάνο και ακορντεόν στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών και την Αγγλική γλώσσα στο British Boys School. Η ελληνορθόδοξη θρησκευτική πίστη της οικογένειάς του συνέβαλε στην πρώιμη γνωριμία του με την Βυζαντινή μουσική, ενώ στα ακούσματα του επίσης περιελαμβάνετο η παραδοσιακή Αραβική, όπως απαντάται στην περιοχή της Αλεξάνδρειας και η, εν τη γενέσει, Rock & Roll δισκογραφία· ένα ετερόκλητο φάσμα μουσικών ειδών, το οποίο απαντάται και επέδρασε χαρακτηριστικά στο σύνολο του καλλιτεχνικού του έργου. Ο ίδιος θα επισημάνει αργότερα ότι, το γεγονός της γέννησης του στην Αλεξάνδρεια τον έκανε να αισθάνεται ένας «ιδιαίτερος και προνομιούχος αχθοφόρος ενός διεθνούς ξενοδοχείου, προορισμένος να ζει το πέρασμα των ανθρώπων και να συμβάλλει στην αληθινή πολιτισμική/διαπολιτισμική κυκλοφορία της ευρύτερης Μεσόγειου, της τόσο μεστής ποικίλων εθνικών ομάδων και εντόνων μουσικών χρωμάτων».
Το 1962 μετακόμισε με την οικογένειά του στο Μιλάνο της Ιταλίας και γράφτηκε στην Αρχιτεκτονική σχολή του Πολυτεχνείου. Το 1963 δημιούργησε το πρώτο του μουσικό συγκρότημα και με την ιδιότητα του πιανίστα/οργανίστα εμφανίστηκε αρχικά στο Casa dello student Festival του Μιλάνου και έπειτα σε τοπικές παμπ όπως η Santa Tecla και η Intra’s al Corso. Το 1967 προσχώρησε σαν οργανίστας και τραγουδιστής στην Ιταλική beat band «I Ribelli». Η δημοσιότητα του αυξήθηκε χαρακτηριστικά έκτοτε, έπειτα από πλειάδα εμπορικά επιτυχημένων singles, μεταξύ αυτών τα "Chi mi aiuterà", "Oh Darling!" και το "Pugni chiusi", τραγούδι που θεωρήθηκε ηχητικό σύμβολο-συνώνυμο της Ιταλίας της δεκαετίας του ’60. 1969, το συγκρότημα των I Ribelli κυκλοφορεί τον ομώνυμο στούντιο δίσκο του και την αμέσως επόμενη χρονιά ο Δημητρίου αποχώρησε από τη σύνθεσή τους, δημιουργώντας ένα καινούργιο μουσικό συγκρότημα, στη σύνθεση των οποίων και κάποιοι Εγγλέζοι μουσικοί, όπως ο ντράμερ Jan Broad. Παράλληλα αφοσιώθηκε στη μελέτη της φωνητικής λειτουργίας και της μουσικής.
Το 1972 ο Δημητρίου και ο ντράμερ Giulio Capiozzo ίδρυσαν τους Area, ένα progressive rock, jazz fusion μουσικό συγκρότημα, το οποίο έως και σήμερα θεωρείται ένα εκ των σημαντικότερων και δημοφιλέστερων στην Ιταλία. To 1973 o Δημητρίου συμμετείχε στην 8η Μπιενάλε του Παρισιού και παράλληλα οι Area κυκλοφόρησαν το πρώτο στούντιο άλμπουμ τους, Arbeit Macht Frei ("Η Εργασία Απελευθερώνει», τίτλος-αναφορά σε επιγραφή στην είσοδο του Άουσβιτς. Το 1974, οι Area συμμετείχαν σε φεστιβάλ της Γαλλίας, της Πορτογαλίας και της Ελβετίας. Ο Δημητρίου αρχίζει σταδιακά να εμβαθύνει στον ανεξερεύνητο κόσμο της φωνητικής λειτουργίας, πλατύνοντας παράλληλα την έρευνα του επάνω στη σημασία και στην ποιότητα της φωνητικής άσκησης στην Ασία και στους πολιτισμούς της Μέσης Ανατολής. Το 1975, οι Area κυκλοφορούν το τρίτο studio album τους, Crac! Εκείνο τον καιρό, ο Δημητρίου επέκτεινε την υπάρχουσα φωνητική του έρευνα του προς τη συγκριτική μουσικολογία, στα προβλήματα της παγκόσμιας φωνητικής καθώς και στις φωνητικές μεθόδους της μουσικής στην Ανατολική Ασία, ειδικότερα σε εκείνες που απαντώνται στο Αρμονικό Τραγούδι, αποτέλεσμα του οποίου πονήματος παρουσιάστηκε στο πρώτο ολοκληρωμένο προσωπικό του έργο, φέρον το επίσημο ιταλικό όνομά του, Demetrio Stratos, τον δίσκο Metrodora.
Το 1977, οι φωνητικές του ικανότητες έγιναν αντικείμενο έρευνας του καθηγητή Franco Ferrero, του Πανεπιστημίου της Πάντοβα, σε ντοκιμαντέρ, το αποτέλεσμα της οποίας κατέληξε σε δύο επιστημονικές εκδόσεις και σε ένα ντοκιμαντέρ με τον τίτλο "Suonare la voce". Παράλληλα ο Δημητρίου πραγματοποίησε κάποιες προσωπικές ζωντανές εμφανίσεις στο θέατρο "Arsenale" και στην «Γκαλερί Μαρκόνι» στο Μιλάνο, ενώ στα Παρίσι ήρθε σε επαφή με τον καλλιτέχνη της παραδοσιακής Βιετναμέζικης μουσικής Tran Quang Hai. Οι εμφανίσεις του είναι συχνές και όλος ο μουσικός κόσμος ασχολείται πλέον με την μοναδική μουσική.
Τον Ιανουάριο του 1979, ο Δημητρίου ηχογράφησε το Le Milleuna, ερμηνεία συνολικής διάρκειας μίας ώρας, σε στίχους του Nanni Balestrini, με την μιμική ερμηνευτική συμμετοχή της Valeria Mallets και τον επόμενο μήνα μετέβη στο Παρίσι για την ερμηνεία του χαρακτήρα Antonin Artaud, σε μια θεατρική διασκευή που διοργάνωσε ο Γαλλικός Πολιτισμός (France Culture) και παράλληλα παρέδωσε σειρά προσωπικών εμφανίσεων, από τις 8 έως τις 11 του ίδιου μήνα, στο θέατρο Alberico της Ρώμης. Εκείνο τον καιρό ο Δημητρίου ξεκίνησε, με τη συνεργασία των Paolo Tofani και Mauro Pagani, το σχεδιασμό του show "Rock' n' roll Exhibition", μιας απόπειρα επανεμφάνισης στο προσκήνιο της αίγλης των χαρακτηριστικών καλλιτεχνών του rock and roll της δεκαετίας του ΄50.
Τον Απρίλιο, ο Δημητρίου διαγνώστηκε με σοβαρή περίπτωση απλαστικής αναιμίας. Στις 2 Απριλίου νοσηλεύτηκε στην Πολυκλινική του Μιλάνου, η κατάσταση της υγείας του όμως επιδεινώθηκε δραματικά και μεταφέρθηκε στο Memorial Hospital της Νέας Υόρκης για θεραπεία. Την ίδια στιγμή, οι φίλοι του στην Ιταλία διοργάνωσαν συναυλία, σαν αρωγή προς τα ιατρικά έξοδα της νοσηλείας του και πολυάριθμοι καλλιτέχνες αποδέχθηκαν την πρόσκληση να εμφανιστούν στις 14 Ιουνίου, ημερομηνία στην οποία τοποθετήθηκε το γεγονός. Επρόκειτο να μετατραπεί σε συναυλία μνήμης για τον Demetrio Stratos, στην οποία πάνω από εκατό καλλιτέχνες εμφανίστηκαν σε κοινό 100.000 ατόμων, στην Arena του Μιλάνου, γεγονός που θεωρείται πως αποτέλεσε την πρώτη και σημαντικότερη ενωτική συνάθροιση για τη νεολαία της Ιταλίας.
Η μουσική του συναθροίζεται σε πολλές συνεργασίες, προσωπικές δουλειές και μαζί με τις μπάντες του. Η φωνή τους είναι αντικείμενο μελέτης σε πολλούς επιστημονικούς κλάδους. 

Buckethead - Sketches of Spain



Το Concierto de Aranjuez είναι ένα κονσέρτο για κιθάρα και και ορχήστρα που γράφτηκε από τον Joaquín Rodrigo, το 1929, ειδικά για τον Ισπανό κιθαρίστα Regino Sainz de la Maza. Ο τίτλος προέρχεται από τους κήπους του βασιλικού παλατιού της πόλης Aranjuez, όπου ο Rodrigo πέρασε τον μήνα του μέλιτος με την ως θάνατο σύζυγό του. Ο συνθέτης ήθελε να δώσει ένα κλίμα του 18ου αιώνα, της αυλής του Καρόλου 4ου και Φερδινάνδου 7ου, να αποτυπώσει σε νότες όλα όσα ζωγράφισε ο Γκόγια. Παρ' όλα αυτά είχε την συναίσθηση ότι, 1929 ο φόβος του πολέμου ήταν έντονος και ο ίδιος προσωπικά βίωνε πένθος της απώλειας του παιδιού του, αλλά και την βαριά ασθένεια της συζύγου του.
Αν και το κομμάτι αποτελείται από τρία μέρη, Allegro con spirito, όπου η κιθάρα και ο χαρούμενος ρυθμός είναι πρωταγωνιστές, το Adagio, όπου ή λύπη και διάλογος ανάμεσα στα όργανα πρωταγωνιστούν με έναν απλό, αλλά συγχρόνως πειραματικό τρόπο και δίνουν έναν απίστευτο λυρισμό στην σύνθεση, δίκαια παίρνοντας το προσωνύμιο "αγγλικό μικρό Ρόδο"  και το τρίτο Allegro gentile, επιστροφή στην χαρούμενη ατμόσφαιρα, που θυμίζει λαϊκό χορό. Το δεύτερο μέρος είναι αυτό που είναι ευρεία γνωστό. Μεταξύ πολλών που το χρησιμοποίησαν στα κονσέρτα τους, όπως ο Chick Corea, υπήρχαν και πολλοί που δεν ζήτησαν καμιά άδεια για τα πνευματικά δικαιώματα της σύνθεσης. Ο Miles Davis το αποτύπωσε στον δίσκο του Sketches of Spain , που αποτελεί ακόμα και σήμερα το Γκρααλ για τους οπαδούς του καλλιτέχνη και σίγουρα αν δεν υπήρχε το ίντερνετ λίγοι θα το ήξεραν σήμερα. Κάτι που φρόντισε να μάθει ο "δαιμονισμένος" από την μουσική Buckethead .... και το ακούμε και από αυτόν!!! 
Jacek Maniakowski  

William Shatner - Common People



Το Common People των Pulp είναι ένα κομμάτι από το άλμπουμ Different Class του 1995. Το δημιούργησαν οι Nick Banks, Jarvis Cocker, Candida Doyle, Steve Mackey και Russell Senior. Οι Common People είναι συνηθισμένοι άνθρωποι και το τραγούδι αναφέρεται στο φαινόμενο του "ταξικού τουρισμού", δηλ. φραγκάτοι προσπαθούν να ζήσουν για κάποιο διάστημα σαν τους φτωχούς ή συνηθισμένους ανθρώπους.... Όσο και αν ακούγεται τουλάχιστον απάνθρωπο, το κομμάτι βασίζεται σε πραγματική ιστορία που μάλιστα βίωσε ο τραγουδιστής του γκρουπ Jarvis Cocker. Η ηρωίδα είναι μια φραγκάτη Ελληνίδα που σπούδαζε στο Λονδίνο, στο Κολέγιο Saint Martins. Ο Jarvis την γνώρισε σε μαθήματα γλυπτικής που κάνανε από κοινού. Οι φήμες λένε ότι πρόκειται για την Σοφία Φωκά. Οι στίχοι λένε ακριβώς την ιστορία αλλά και την άποψη του τραγουδιστή για αυτούς τους "ανθρώπους".. εδώ μια εκτέλεση από τον William Shatner:
Jacek Maniakowski 


The Clash - I Fought the Law



Το I Fought the Law το πρωτακούσαμε από τους Bobby Fuller Four το 1964 και έγινε μεγάλη επιτυχία, αλλά και σήμα κατατεθέν τους, από τους The Clash το 1979. Το τραγούδι ανήκει όμως στον Sonny Curtis από τους The Crickets και ηχογραφείται για πρώτη φορά το 1959. Χωρίς ιδιαίτερη ανταπόκριση από το κοινό το γκρουπ διαλύεται. Το αξιόλογο σ αυτήν την εκτέλεση είναι ότι μετά τον στίχο "Robbing people with a six gun" γίνεται παύση για να ακουστεί 6 φορές χτύπος του τυμπάνου. Πρώτη φορά επιτυχία γίνεται από τους Bobby Fuller Four . Ο Bobby Fuller δολοφονείται λίγους μήνες μετά την ηχογράφηση του τραγουδιού σε ηλικία 23 ετών. Οι The Clash το ανακαλύπτουν στο San Francisco, όταν ο τραγουδιστής Joe Strummer και ο κιθαρίστας Mick Jones το ακούνε πρώτη φορά από ένα jukebox. Γυρίζοντας στην Αγγλία το ηχογραφούν για το EP The Cost of Living. Ο αμερικάνικος στρατός 1989 κατά την επιχείρηση ανατροπής του δικτάτορα anuel Noriega, παίζουν δυνατά το τραγούδι έξω από το σπίτι του, για να τον πιέσουν να να παραδοθεί μόνος του. 
Jacek Maniakowski

Limpin Express: First Act



Στο rock'n'roll μπορεί να μην υπάρχει παρθενογέννηση, αλλά κάποιες στιγμές τα πράγματα μπερδεύονται ανάμεσα στο μεταφυσικό και σε ινδουιστικές κοσμογονίες. Αυτό οφείλεται σε ένα απλό γεγονός, ότι το πνεύμα του rock'n'roll υπερισχύει πάνω σε όλους σχεδόν. Το μεταφυσικό συμβαίνει, όταν το πνεύμα του του παππού του rock'n'roll, του rythm'n'blues, βρίσκει κατάλληλα σώματα να ενσαρκωθεί και εμφανίζεται σε χρόνο.. express, Limpin Express. Η μπάντα αυτή, που δημιουργήθηκε από του Αντρέα Καστανάκη, Κωνσταντίνο Παπαθύμιο και Βαγγέλη Κοτζάμπαση το καλοκαίρι του 2011. Το πνεύμα τους και μουσική τους δίψα αποδείχτηκαν πιο δυνατά από όλες τις αντιξοότητες που αντιμετώπισαν και έτσι το πνεύμα του rythm'n'blues αποφάσισε να τους δώσει τις ευλογίες του, αλλά και την πνοή του, την έμπνευση.
Το όνομά τους Limpin Express(κουτσό εξπρές), το πήραν για να θυμούνται τις περιπέτειες τους , που, προφανώς, το μεγάλο μουσικό πνεύμα τις έριξε στο δρόμο τους, για να δοκιμάσει την πίστη τους στο δικό τους όνειρο. Σαν νικητές πια, έδωσαν το όνομά αυτό να θυμούνται οι ίδιοι την ανυπομονησία τους να βρουν το όνειρο, αλλά και εμπόδια που βρέθηκαν στον δρόμο τους.
Όλες οι δυσκολίες λειτούργησαν για να μεγαλώσει η δίψα τους για ακόμα περισσότερες ζωντανές εμφανίσεις και μουσικής δημιουργίας. Η τελευταία εκφράστηκε απόλυτα στην κυκλοφορία του νέου τους άλμπουμ, του παρθενικού τους. Και όπως όλες οι δημιουργίες, εκτός από τους μουσικούς, που είναι: Αντρέας Καστανάκης - κιθάρα & φωνή, Κωνσταντίνος Παπαθύμιος - μπάσο  Βαγγέλης Κοτζάμπασης - τύμπανα & κρουστά, το First Act, όπως ονομάζεται αυτή δημιουργία, είχε και άλλους, πιο κρυφούς συντελεστές.Ο Michael Dotson - κιθάρα & φωνή στο "Travelin' Blues", ένα δικό του κομμάτι που, παίζει μαζί με το γκρουπ,, ο Alex Ketenjian - sound engineer, που δάμασε τον ήχο, αναδεινκύοντας την μοναδικότητα των συνθέσεων και τέλος ο Adam Slater - φωτογραφία εξώφυλλων, που μετέτρεψε τον ήχο τους σε εικόνα.
Ο δίσκος ξεκινάει με το Sometimes, ένα τραγούδι πιστό στην rythm'n'blues παράδοση. Το δεύτερο  Big Mistake δυναμώνει λίγο ρυθμό, που αν και δεν πρωτοτυπεί, σίγουρα σε κάνει να ακούς τον παφλασμό του ποταμού Μισισίπι και το ρεσιτάλ κιθάρας θυμίζει της ατμομηχανές παραδοσιακού αμερικάνικου ποταμόπλοιου. Στο  Poor John Doe, σε βρίσκει στην κεντρική αίθουσα αυτού του ποταμόπλοιου να ακούς την ορχήστρα, με ένα μπέρμπον στο χέρι. Το Nightshift Shuffle καθαρό, rythm'n'blues απλά σ' έχει βάλει για τα καλά στην ατμόσφαιρα του Αμερικάνικου Νότου, χάνοντας την αίσθηση, ότι αυτοί που παίζουν είναι Έλληνες. Το πρώτο μισό του άλμπουμ κλείνει με  το Bad Juju Woman, μια πραγματική rythm'n'blues μπαλάντα. αργόσυρτο και βασανιστικό, σαν μπέρμπον και γυναίκα. Το Tricky Pony με την χρήση των  resonator guitars, μας πάει στην Λουιζιάνα σε κάποιο σκοτεινό κλαμπ  αναπαράγοντας με τις νότες όλα τα στοιχεία της περιοχής. Το Right From Wrong αναδεικνύει ακόμα μια φορά τις κιθάρες, με τα φωνητικά να τις  συνοδεύουν διακριτικά. Το A Man Came συνεχίζει σε κλασικό μοτίβο και με το Granpa Said, να πειραματίζεται με τον ήχος, αλλά χωρίς να σε βγάλει από την ονειροπόληση, στον Νότο Ο δίσκος τελειώνει με το Travelling Blues, μια συνεργασία με τον Michael Dotson,στο δικό του τραγούδι, βγαλμένο από τα βάθη του χρόνου, με το στίγμα των Limpin Express να το συνδέει με την σημερινή εποχή.
 
Σε γενικές γραμμές είναι ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ, που ακούγεται και όλο. Με συνοχή και πολύ καλή παραγωγή άνετα αγγίζει και ροκ αυτιά. Το ατού του, για μένα, είναι κρυμμένες μελωδίες και κάθε επόμενο άκουσμα είναι και μια ανακάλυψη.
Jacek Maniakowski

Μπορείτε να τους ακούσετε εδώ: http://www.youtube.com/user/limpinexpress/videos?view=1

Eric Clapton - Tears in Heaven



Ένα από τα πιο επιτυχημένα τραγούδια του Eric Clapton είναι το “Tears in Heaven”. Το τραγούδι γράφτηκε το 1992, έπειτα από πολύ άσχημες χρονιές που πέρασε ο καλλιτέχνης  Το 1990 χάνει δύο μουσικούς του έπειτα από πτώση ελικοπτέρου στο οποίο βρισκόταν. Λίγους μήνες αργότερα χάνει το 4χρονο γιο του, μετά από πτώση από 53ο όροφο. Αυτό τον οδήγησε σε αποχή για αρκετό καιρό από τα μουσικά δρώμενα. Το 2004 ο Clapton σταμάτησε να παίζει το “Tears in Heaven” μαζί με το “My Father’s Eyes” δηλώνοντας ότι δεν ένιωθε το χαμό τόσο έντονα πια. Όταν ο πόνος ενός καλλιτέχνη εκφράζεται με υπέροχη μελωδία........ 
Jacek Maniakowski