Rock - e - pedia : Italian Occult Psychedelia

 

Δεν εξελίσσεται κανένα ον, αν δεν γεννηθεί μέσα του η δίψα για μάθηση

 

Italian Occult Psychedelia

 

Πως ακούγεται: σαν Psychedelia, αλλά με πολλά αφρικάνικα κρουστά και ελάχιστη χρήση ηλεκτρικής κιθάρας με πλήκτρα να κυριαρχούν. Ουσιαστικά σαν πιο ψυχεδελικές στιγμές των The Doors, χωρίς φωνητικά του Τζιμ. Σαν ταινία του Federico Fellini ή Pier Paolo Pasolini, αλλά σε μουσική.

Γιατί να το ακούσουμε: είναι κάτι που δεν ακούς συχνά και η περιέργεια είναι πάντα η πρώτη σπίθα αναζήτησης. Γιατί ακόμα είναι κάτι που παρέλειψαν οι δεκαετίες του ’60 και ΄70 να μας προτείνουν. Και γιατί είναι απόρροια της τεράστιας progressive ιταλικής σκηνής.

Γιατί όχι: δεν είναι οικείος ήχος και γενικά δύσκολα μπορείς να τον προσδιορίσεις και γιατί μας έχουν εκνευρίσει κάθε είδους κρουστά και περίεργα όργανα, λες και όλοι είναι παρεξηγημένοι με τον κιθαρίστα.

Που; Ιταλία και μόνο.

Πότε; 2012

Ποιοι; Η Italian Occult Psychedelia επινοήθηκε από τον δημοσιογράφο Antonio Ciarletta σε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε από το ιταλικό μουσικό περιοδικό Blow Up, τον Ιανουάριο του 2012.

Αλλά ακόμα να ακούσεις: Al Doum & The Faryds, Black Lagoon, Donato Epiro,  Father Murphy, La Piramide di Sangue, In Zaire, Julie's Haircut.

Μέρες δόξας:  χαχαχαχαχαχαχαχα… τέλος πάντων, έχουν ένα φεστιβάλ ονομάζεται "Thalassa" και από το 2013 λαμβάνει χώρα στη Ρώμη προς τιμήν των συγκροτημάτων του Italian Occult Psychedelia.

Κόκκινη κάρτα: δεν μπορείς να κατηγορείς ένα μωρό για ότι κάνει, γιατί είναι απλά μωρό. Δεν έχω καταλάβει σε ποιους απευθύνεται ακόμα, μάλλον μόνο σε άλλους μουσικούς που ψάχνουν να πειραματιστούν σε περίεργους ήχους.

Με τι μπερδεύεται; με τον εαυτό του ή σαν κάποιος να μπέρδεψε να βάζα με τα αποξηραμένα μανιτάρια. Κυρίως με Krautrock και Occult rock ή ακόμα με πολύ πρώιμη Psychedelia

 Jacek Henryk Maniakowski

Τι λες στον άσχετο; τι να σου πω ρε φίλε κ’εγώ πρώτη φορά το ακούω, κάτι σαν μουσική από ιταλικές ταινίες τρόμου Β-movie

Rock - e - pedia : Iranian rock

 

Το ένα σαν αριθμός, είναι η μικρότερη μονάδα, αλλά το ένα σαν έννοια μπορεί να υπάρξει ότι μεγαλύτερο έχει φτιάξει ποτέ ο άνθρωπος.

Iranian rock (επίσης γνωστό ως Rocka red)

 

Πως ακούγεται: Βασικά έχει μεγάλο εύρος ακουσμάτων αυτό το είδος. Από Rhythm and Blues ως και Metal, αλλά με πιο oriental ρυθμούς, ουσιαστικά παλιούς ρυθμούς του Ιράν ή Περσίας. Βασικά ακούγεται σαν μια ακόμα προσπάθεια να ενωθεί η δυτική μουσική με την παράδοση της Μεσοποταμίας. Ακόμα ακούγεται σαν πραγματική γροθιά στο στομάχι του φανατισμού.

Γιατί να το ακούσουμε: Γιατί ειδικά μετά την Ισλαμική Επανάσταση, το να παίζεις Jazz, blues, rock ακόμα και Metal, μπορεί να είναι ένα στοίχημα με τον θάνατο. Γιατί ακόμα σήμερα κάποιοι ηρωικοί μουσικοί παίζουν το κεφάλι τους, για να παίξουν Underground, στην κυριολεξία. Γιατί κάποια κακομαθημένα της Δύσης πρέπει να πάρουν το παράδειγμα τους, γιατί η πραγματική μουσική παίζεται μόνο από δυνατούς ανθρώπους.

Γιατί όχι: Γιατί είσαι φλώρος και δεν ακούς τίποτα ανατολικά της Βιέννης και δεν μπορείς να καταλάβεις ότι στην Μεσοποταμία έπαιζαν μουσική, πολύ πριν στις σημερινές μουσικές υπερδυνάμεις μάθουν τι είναι βελανιδιά και ότι με αυτήν μπορείς να φτιάξεις μοναδικά μουσικά όργανα.

Που; Ιράν

Πότε; Δεκαετία του ’40

Ποιοι; Η διάδοση της Rock μουσικής στο Ιράν ξεκίνησε με τραγουδιστές όπως οι: Kourosh Yaghmaei, Farhad Mehrad, Fereydoon Foroughi και Habib Mohebian. Ξεχάστηκε σε μεγάλο βαθμό μετά την Ιρανική Επανάσταση και επανήλθε τη δεκαετία του ‘90.

Αλλά ακόμα να ακούσεις: Farhad Mehrad, Kourosh Yaghmaei, Black Cats, The Dangers, Scorpio, Kaveh Yaghmaei, Hypernova, Kiosk, Mohsen Namjoo.

Μέρες δόξας:  Δεκαετία του ’60, γνώρισε μια αρκετά μεγάλη άνθιση, αλλά σε τοπικό επίπεδο της χώρας, χωρίς να καταφέρει να αποκτήσει την δική του μοναδικότητα σαν είδος.

Κόκκινη κάρτα: Η παράδοση της περιοχής μπορεί να δώσει πάρα πολλά στην μουσική με αγωγό την δυτική μουσική. Δεν είναι απαραίτητο να μιμείται οτιδήποτε δυτικό, θα μπορούσε πιο ξεκάθαρα να δώσει το δικό του πνεύμα.

Με τι μπερδεύεται; Με όλα τα είδη της Rock.

Τι λες στον άσχετο; Σκέψου τους Beatles και Black Sabbath να ήταν Πέρσες… έ κάτι τέτοιο

 Jacek Henryk Maniakowski

Lia Hide - Daughter of Storm and Bad Wine

 

Η συνέπεια ενός βαρύ και δύσκολου χειμώνα είναι πάντα μια ανθηρή και όμορφη άνοιξη, αν καταφέρεις να επιβιώσεις. Το ίδιο και τα διαμάντια, όμως είναι αποτέλεσμα μιας πύρινης διαδικασίας μεταστοιχείωσης. Όπου η φωτιά εξαγνίζει από περιττά πράγματα αφήνοντας μόνο την ουσία, την λάμψη ενός διαμαντιού. Ενίοτε όμως, αντί της φωτιάς … το νερό της φωτιάς κάνει την ίδια δουλειά στον ψυχισμό, καίγοντας περιττά συναισθήματα και αφήνοντας την λάμψη της δημιουργίας να φανερώσει  το φως της.

  Η Lia Hide στο ΕΡ της Everyone seems to know who I am, καταλήγει να μας διηγηθεί με λίγους στίχους μια παρόμοια ιστορία στο Daughter of Storm and Bad Wine, που κλείνει και το ΕΡ.  Το τραγούδι γράφτηκε το καλοκαίρι του 2014 και ηχογραφήθηκε το 2016 για να κυκλοφορήσει έναν χρόνο αργότερα. Τα γεγονότα ξεκινάνε όμως στις Απόκριες του ίδιου του χρόνου της δημιουργίας του τραγουδιού και είναι αυτά που έγιναν και αιτία της δημιουργίας του.

«‘Eνα βράδυ, με πολύ κακό καιρό (storm), Απόκριες, έτυχε να έχω μια.. δασκαλίστικη έως και προσβλητική συζήτηση με έναν άνθρωπο ισχύος, στην μουσική βιομηχανία, της Ελλάδας πάντα, σε ένα μπαρ στην Αθήνα. Ήταν Απόκριες. Η μία κουβέντα έφερε την άλλη, και ήπιαμε πάρα πολύ. Μέσες άκρες, στην συζήτηση αυτή, μου αποδόθηκαν ή καλύτερα μου προσδόθηκαν οι επιθετικοί προσδιορισμοί (επιθετικότατοι) της ανεύθυνης, της άνευ κατανόησης της θέσης μου ( της ανυπαρξίας μου, δηλαδή ) της καλλιτεχνικής μου μάλλον ..  άνευ ενδιαφέροντος αναπνοής, της μουσικής μου α-παιδείας, και της φωνητικής μου ακαταλληλότητας να καταφέρω οτιδήποτε. Ναι, είμαι υπερβολική, γιατί αν η κουβέντα αυτή είχε  βιντεοσκοπηθεί, θα έμοιαζε ότι εγώ είχα πράξει μάλλον με απειρία, κυρίως γιατί είχα αποσβολωθεί και δεν απαντούσα σε καμία επίθεση, και πως ο άνθρωπος που μου τα.. έχωνε, προσπαθούσε να με συνετίσει. Μα δεν ήταν έτσι. Γιατί αν είχε βιντεοσκοπηθεί παράλληλα και όλο το δρώμενο που σκηνοθετήθηκε και αφέθηκε στην δική μου οργάνωση (μία συνεργασιακή συναυλία), αλλά και το καλλιτεχνικό μου δόσιμο, ολοκληρωτικά, σε αυτήν, θα φαινόταν ξεκάθαρα η εκμετάλλευση και η εξαπάτηση. Θυμάμαι τα κοροϊδευτικά «άκου να σου πω κοριτσάκι μου» με τα οποία ξεκινούσε η κάθε πρόταση, και τα «ποια νομίζεις, και πού νομίζεις ότι είσαι» με τα οποία τελείωνε» Αφηγείται η Lia.

Πολλοί μουσικοί επιχειρηματίες λειτουργούν σαν μεταστοιχείωση αρκουδιάρη, οποίος είχε την αρκούδα με χαλκά στην μύτη και αλυσίδα, δίνοντας παραγγελίες για το σαδιστικό κοινό που παρακολουθούσε την παράσταση. Σε συνδυασμό με ιδιοκτήτη περιθωριακού μπουζουκτσίδικου άλλων δεκαετιών, όπου ο/η καλλιτέχνης ήταν απλά κτήμα του.

Και συνεχίζει την διήγηση «Θυμάμαι πως γύρισα σπίτι μέσα σε ένα ταξί, και χωρίς να με χωράει ο τόπος – είπα στον οδηγό να με περιμένει, να με πάει σε ένα μπαρ όπου έπαιζαν μουσική, οι περισσότεροι από τους μουσικούς με τους οποίους είχε γίνει εκείνη η συναυλία (για την οποία, μόλις μου είχαν καταλογιστεί όλες οι ευθύνες για την καλλιτεχνική της αποτυχία – κατά τον άνθρωπο ισχύος, πάντα).»

Και κει το Bad Wine παίρνει την θέση του από το Storm «Πήρα μία αποκριάτικη μάσκα, για να κρύψω το βάψιμο μου που είχε καταρρεύσει, και να μπω στο αποκριάτικο πνεύμα της εποχής (η πρώτη δικαιολογία είναι η πιο ειλικρινής) και έφυγα για το μπαρ. Δεν θυμάμαι πόσα ποτά είχαμε πιεί στο πρώτο μπαρ της συνάντησης. Θυμάμαι ότι στο δεύτερο μπαρ έφτασα μισότρελη. Στην ουσία, είχε μόλις λήξει μία συνεργασία με μία μεγάλη εταιρεία, και πίστευα ότι είχα στην ουσία, τελειώσει, σαν ύπαρξη στην δισκογραφία (ο κακός σύμμαχος, το αλκοόλ). Θυμάμαι ότι στο δεύτερο μπαρ, ζήτησα ένα ποτήρι κρασί. Ήταν κακό κρασί, κόκκινο, και σε συνδυασμό με την δική μου πρότερη ουισκοποσία, και το ότι δεν είχα φάει τίποτα, το μυαλό μου παραδόθηκε στην μέθη, και το στομάχι μου έβραζε χολή.»

Μετά από πολυήμερο χανγκόβερ, ξεκίνησε η διαδικασία της εκκόλαψης του σπόρου της δημιουργίας: «Μετά ήρθε ο θυμός. Μήνες μετά, έχοντας ηρεμίσει πια, αποφάσισα ότι για καλό, δεν υπάρχει λόγος να έχω σχέση με αυτόν τον άνθρωπο και αυτόν τον χώρο, πλέον,  και ότι θα μπορέσω και χωρίς αυτούς (όπως μπορούσα και τόσα χρόνια, πριν, άλλωστε). History proved me right, of course.»  Άλλωστε και η ίδια η φύση αποδεικνύει ότι, δε μπορεί να ζει το λιοντάρι κρυμμένο και ο λαγός χωρίς το λαγούμι του.

Και συνεχίζει την διήγηση: «Και ένα βράδυ, απλά έπιασα την κιθάρα, που δεν είναι ο κύριος σύμμαχος μου στην τραγουδοποιία, συνήθως, αλλά το πιάνο και το κομμάτι βγήκε μία κι έξω. Χωρίς κανένα κόμπιασμα, χωρίς καμία αλλαγή σε στίχο, χωρίς κανένα πισωγύρισμα. Ο στίχος “call me irresponsible, I just took a life” αφορά αυτή ακριβώς την στιγμή που, καθόμουν αποσβολωμένη κι άκουγα ένα σωρό ευθύνες να μου αποδίδονται, λες και είχα σκοτώσει άνθρωπο, από ένα άνθρωπο που κάποτε, θεωρούσα έως και άξιο θαυμασμού.  Με τρόμαξα πολύ εκείνο το βράδυ, θέλησα να μου κάνω κακό, δεν έβλεπα διέξοδο πουθενά, το μόνο που ξεδιάλυνε λίγο το θολό και κουρασμένο μυαλό μου, ήταν οι σκέψη των γονιών μου (εξ ου και οι αναφορές σε αυτούς στο τραγούδι μου) και πόσο θα τους απογοήτευα, αν, μου έκανα κακό, με μία τέτοια αφορμή.»

Όμως όταν τα λουλούδια ανθίζουν, οι καταιγίδες μπαίνουν στην λήθη : «Και καθώς το τραγούδι μου έφτανε στο τέλος του, άκουσα τον εαυτό μου, να ησυχάζει στον ήχο της σίγουρης πλέον φωνής μου, που έλεγε στον θύτη μου, ότι μια μέρα, η κακία του και η δειλία του, η μετάθεση ευθυνών και η άδικη του μεταχείριση προς εμένα, θα βρει, κάποιο καρμικό τρόπο να του το ανταποδώσει. Κι αν δεν το κάνει πάλι, δεν με ένοιαζε πια. Είχα γράψει ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια.»

Και ουσία κάθε καλλιτέχνη, αλλά και ενός απλού ανθρώπου είναι να αγαπήσει τον ίδιο τον εαυτό και να χει πίστη σε αυτόν και όχι σε μια εικόνα, που εξαναγκάζεται να δημιουργεί επιδιώκοντας μια φανταστική αποδοχή κάποιου πληγωμένου συνόλου «το βίντεο το έφτιαξα, έτσι ώστε να δείχνει πως μερικές φορές θέλω τόσο πολύ να γίνω κάποια αρεστή στους άλλους, και καταφέρνω τελικά να μουτζουρώνομαι. Και το καθαρό σαπουνισμένο πρόσωπο, μου φέρνει την γαλήνη.» καταλήγει…

Όμως οι κακοτοπιές γεννάνε την δημιουργία, όπως οι βράχοι δίνουν καθαρότητα σε κάποιο ποτάμι. Ο ρόλος του κάθε καλλιτέχνη είναι να απαλύνει τον πόνο του, αλλά και τον πόνο ενός ακροατή, οποίος μπορεί να ταυτιστεί με την ιστορία που μπορεί να μας διηγηθεί με τις νότες και τους στίχους του.

Jacek Henryk Maniakowski