Κυριακή 28 Απριλίου 2013

Kiss - Detroit Rock City



Το "Detroit Rock City" από τους Νεοϋορκέζους Kiss, είναι ένα τραγούδι μέσα από το άλμπουμ τους το Destroyer του 1976. Είναι το τρίτο σινγκλ από αυτό το άλμπουμ και ήταν προγραμματισμένο να είναι και το τελευταίο. Το κομμάτι, όμως, των Paul Stanley και Bob Ezrin,   δεν χάρηκε ιδιαίτερα καλής υποδοχής από τα ραδιόφωνα των Η.Π.Α. ( εκτός του Detroit) και οι πωλήσεις του ήταν σχεδόν ανύπαρκτες, αν και προοριζόταν για ροκ ύμνο ( κάτι που έγινε με τα χρόνια). Επειδή το rock'n'roll είναι και φράγκα, η δισκογραφική για να καλύψει την "ζημιά" κυκλοφόρησε και ένα τέταρτο σινγκλ, μια μπαλάντα του Peter Criss, το"Beth", που είχε σαν B-side το "Detroit Rock City". Στην τουρνέ τους Love Gun/Alive II tour, ο Stanley άλλαξε τους στίχους του κομματιού από "I know I'm gonna die, why?" σε "I know I'm gonna die, and I don't care!" Μουσικά βασίζεται σε ένα παλιό τους τραγούδι το "Acrobat". Η στιχουργική τους έμπνευση ήταν ο θάνατος ενός φαν του γκρουπ σε αυτοκινητιστικό ατύχημα, όταν πήγαινε να δει την συναυλία τους. 


Tor



To Tor (συντομογραφία του The onion router) είναι ένα σύστημα που δίνει στους χρήστες του τη δυνατότητα ανωνυμίας στο διαδίκτυο. Το λογισμικό πελάτη Tor δρομολογεί τη διαδικτυακή κίνηση μέσω ενός παγκόσμιου εθελοντικού δικτύου διακομιστών με σκοπό να αποκρύψει την τοποθεσία ενός χρήστη ή τη χρήση της κίνησης από οποιονδήποτε διεξάγει διαδικτυακή παρακολούθηση ή ανάλυση της διαδικτυακής κίνησης. Η χρήση Tor κάνει δύσκολη την ανίχνευση διαδικτυακής δραστηριότητας του χρήστη. Αλλά δεν πρόκειται για κάποιο δικτυακό σύστημα, απλά για τον καλλιτέχνη Tor, έναν Καναδό μουσικό παραγωγό. Μπορεί η μουσική του να έχει πολλές στρώσεις, σαν κρεμμύδι (onion), αλλά δεν κρατάει κρυφή την προέλευση της.
Ο Tor μεγάλωσε σε μια ορεινή κωμόπολη της Δυτικής Ακτής του Καναδά, Στην εφηβεία μετακόμισε στην Αυστραλία και ο πατέρας του από νωρίς παρατήρησε την έφεση του στην μουσική και στην παραγωγή της. Του έφτιαξε ένα μικρό στούντιο στο οποίο έκανε τα remixing του. Αποτέλεσμα ήταν μια συνεργασία με τον Sufjan Stevens και ένα hip hop άλμπουμ το »Illinoize», που συγκέντρωσε ενδιαφέρουσες κριτικές. Τα σχόλια που έλαβε, τον ώθησαν να δημιουργήσει δικό του άλμπουμ  Του πήρε 10 χρόνια να φτιάξει αυτό που επιθυμούσε, downtempo μελωδικά beats, με στρώσεις από organic instrumentation και και θολά samples ήταν το αποτέλεσμα. Η έμπνευση του ήταν η κινηματογραφική μουσική του '60, τούρκικα psych, από ξεχασμένους δίσκους, Celtic folk ύμνοι, ανατολίτικα εξωτικά μουσικά όργανα και gospel του αμερικάνικου νότου. Τη "συνταγή" του την ονόμασε 'Drum Therapy'. Και με το μαγικό του άγγιγμα το κανε ζεστό και απαλό για το αυτί, σε βαθμό τέτοιο που το ευχάριστο άκουσμα γρήγορα γίνεται ενθουσιασμός. Είναι ο πρώτος καλλιτέχνης που υπογράφει στην νεοσύστατη «Loci Records». Μέσα στο 2012 έκανε μια πολύ πετυχημένη περιοδεία στην Αμερική.

Borderline Syndrome



Η μουσική είναι φορέας γνώσης, το έχω γράψει πολλές φορές, αλλά ακόμα και το όνομα ενός συγκροτήματος μπορεί να μας δώσει λίγο, πάντα είναι λίγο, η γνώση δεν είναι πεπερασμένη. Έτσι λοιπόν, ας ξεκινήσω με το όνομα borderline syndrome: Η οριακή (μεταιχμιακή) διαταραχή προσωπικότητας – ΜΔΠ (Borderline personality disorder – BPD) περιγράφεται ως μια παρατεταμένη διατάραξη της λειτουργίας της προσωπικότητας ενός ατόμου. Εμφανίζεται σε ηλικία μεγαλύτερη των δεκαοχτώ χρονών, μολονότι παρατηρείται και σε εφήβους. Οι οριακοί ασθενείς χαρακτηρίζονται από ασυνήθιστα επίπεδα αστάθειας στη διάθεση, στο συναίσθημα, στη συμπεριφορά και στην εικόνα εαυτού, καθώς και από χαοτικές σχέσεις με το αντικείμενο. Αλλά οι ίδιοι είναι μια σταθερή μουσική αξία, αν και με ένα promo cd και έναν (υπέροχο ως φανταστικό LP, το stateless. Ο λόγος που επιλέξανε αυτό το όνομα είναι, ότι ήθελα να δείξουν τη αντίθεση στην "ταμπελοποιήση" που υπάρχει στην μουσική, αλλά γενικά στην κοινωνία. Τους φαινόταν οριακά ως ψυχωτική (σύνδρομο), έτσι το όνομα τους είναι σαν δήλωση "το σύνδρομο των διαχωριστικών γραμμών".
Η περίπτωση τους είναι ξεχωριστή για πολλούς λόγους. Το ταλέντο τους είναι ξεχωριστό και δεν χρειάζονται πολλά λόγια, αλλά με ένα πρόχειρο ακουστικό πέρασμα καταλαβαίνει κανείς ότι έχουν "πολλά να πουν". Είναι ΦΊΛΟΙ  δεν είναι ούτε μουσικοί φίλοι, ούτε συνεργαζόμενοι μουσικοί... είναι φίλοι!!!! Και μάλιστα τρεις από τους πέντε είναι φίλοι παιδικοί, οι υπόλοιποι δύο απλά λίγο άργησαν να τους βρουν  Αυτό που επιδίωξαν είναι να εκφράσουν την φιλία του και τις ιδέες τους με νότες και το δέσιμο τους είναι μοναδικό. Οι ίδιοι δηλώνουν, ότι απλά παίζουν ροκ, αν και αυτό που ακούμε είναι ροκ και κάτι ακόμα..... η μοναδικότητα. Καταφέρνουν να δημιουργήσουν έναν δικό τους ήχο και στις συνθέσεις τους μπορείς να δεις πινελιές από επιρροές πολλών καλλιτεχνών, φαινομενικά διαφορετικών μεταξύ τους.
Το πενταμελές αυτό συγκρότημα πήρε "σάρκα και οστά" το 2010 στην Αθήνα, όπου και εδρεύουν ως σήμερα. Οι Αλέξης Χατζηιοάννου στη κιθάρα, Σοφία Σαρρή στα φωνητικά ( έπαιζε πριν στους Night On Earth και στις Σανάδες ), ο Σίμος Παγιαβλας στο μπάσο, ο Sebastian Marc στα πλήκτρα και κιθάρα( έπαιζε πριν στους Ethereal Blue), ο Αλέξης Σταυρόπουλος στα κρουστά ( έπαιζε πριν στους duke abduction-open circle κλπ) προσπαθούν να πάνε όσο μακριά μπορούν και μουσικά και συναυλιακά, θέλοντας να δουν πόσους ανθρώπους μπορούν να αγγίξουν με τη μουσική τους. Σε μένα το κατάφεραν, χωρίς δεύτερη σκέψη ....


Immensity



Μια από τις επτά αρχές των ερμητικών κειμένων λέει "ότι είναι πάνω είναι και κάτω"  και μέσα στην απεραντοσύνη της φύσης ο κανόνας αυτός βρίσκει την εφαρμογή του σχεδόν παντού. Η μουσική, σε οποιαδήποτε της έκφραση, είναι ένα σημαντικό κομμάτι της φύσης, άρα και δω ισχύει αυτός ο κανόνας. Η απεραντοσύνη δεν έχει τέλος, αλλά σίγουρα έχει κάποια αρχή και όπως όλα ξεκινάνε από μια ιδέα και έναν σπόρο και γίνονται ολοκληρωμένα δημιουργήματα..... για να δώσουν αργότερα σπόρο τους.
Ο κόσμος του rock'n'roll, σε όλες του εκφράσεις, τηρεί όλους τους κανόνες της φύσης, δημιουργώντας από κάποιον σπόρο μια απεραντοσύνη - Immensity. Οι Immensity (μετάφραση: απεραντοσύνη) είναι μια ατμοσφαιρική Doom/Death Metal μπάντα με έδρα την Αθήνα. Δημιουργήθηκαν το 2009 από τον Ανδρέα Κελέκη (Κιθάρα, πλήκτρα). Και αυτή είναι η αρχή, ο σπόρος της δημιουργίας. Μιας και η επιλογή του ονόματος για την μπάντα, δείχνει και τις φιλοδοξίες της. 
Το 2010 μπήκε ο Λεωνίδας Χατζημιχάλης (Τραγουδιστής, στοίχους ex-Fatal Morgana, ex-Equal Vector, ex-Agnosia.). Το 2011 Ο Γιάννης Φιλιππαίος (Decemberance, Daylight Misery, ex-Ritual of the Black Sun), ο Γιώργος Κριθάρης (Fortress Under Siege), ο Χρήστος Μαρκοπουλος και η Maria Zvyagina ( Falling Leaves, ex-Wine from Tears, ex-Erynium) έκλεισαν τον κύκλο της μπάντας και ξεκίνησε η ενορχήστρωση παλαιών τραγουδιών αλλά και δημιουργία καινούριων. Και αυτή είναι η συνέχεια της δημιουργίας. Τον Μάρτιο του 2012 κυκλοφόρησαν το την πρώτη τους δουλειά εν ονόματι "The Lonely Aquarelle" με δυο Promo τραγούδια η οποία μέχρι τώρα παίρνει θετικές κριτικές από παντού. Το εξώφυλλο το επιμελήθηκε ο αδερφός του Ανδρέα Κελέκη ο Αλέξανδρος Κελέκης. Και δω αρχίζουν να φαίνονται τα πρώτα δείγματα.... της  Immensity. Μελωδικό και σκοτεινό συγχρόνως, με όγκο στις δυο συνθέσεις, που αποτελούν το πρώτο τους δείγμα, απλά δηλώνουν με νότες ότι έχουν πολλά ακόμα να πουν. Αξιοθαύμαστη και η ωριμότητα των συνθέσεων αυτών. 
Το 2013 η Maria Zvyagina, αφήνει το συγκρότημα, με αποτέλεσμα την συνέχεια της δημιουργικής διεργασίας. Περιμένουν να κυκλοφορήσουν ολοκληρωμένη την δουλειά τους με πέντε τραγούδια, μέσα στο 2014. Οι πρώτοι στόχοι είναι πολλά live, στην Ελλάδα και γιατί όχι, στο εξωτερικό. Μιας και ο ήχος τους παραπέμπει στην Σκανδιναβική σκηνή. Απλά θα επαναλάβω, ότι πολλά έχουμε να περιμένουμε από την ... Immensity... μπάντα. 
Το ΕΡ τους θα βρελίτε εδώ: http://immensity.bandcamp.com/

Carlos Santana - Black Magic Woman


Το "Black Magic Woman" είναι ένα τραγούδι γραμμένο από τον Peter Green και κυκλοφόρησε για πρώτη φορά σαν σινγκλ από τους Fleetwood Mac το 1968. Μια χρονιά αργότερα κυκλοφόρησε στα άλμπουμ English Rose (US) και The Pious Bird of Good Omen στην Μεγάλη Βρετανία. Μεγάλη επιτυχία όμως το κανε ο Santana, με τον Gregg Rolie στα φωνητικά, το 1970. Ουσιαστικά η εκτέλεση του Μεξικανού καλλιτέχνη είναι ...δυο τραγούδια σε ένα. Το δεύτερο τραγούδι ανήκει στον Gábor Szabó και το τραγούδι του "Gypsy Queen", του 1966 , μια μίξη jazz, Hungarian folk και Latin ρυθμούς. Η δομή του τραγουδιού είναι σχεδόν ίδια με του Green. Προσθέτει απλά conga , timbales και άλλα κρουστά. Η εισαγωγή του τραγουδιού είναι από το τραγούδι του Gábor Szabó, με μικρές μετατροπές. Οι Fleetwood Mac το παίζανε συχνά στις συναυλίες τους, ακόμα και μετά την αποχώρηση του του Peter Green, περισσότερο να υπενθυμίζουν στο κοινό τους από που προέρχεται η μεγαλύτερη επιτυχία του Santana.



 Jacek Maniakowski


FIREWIND


Το όνομα Κωνσταντίνος Καραμητρούδης μπορεί να μη μας φαίνεται ιδιαίτερα γνωστό, ο Gus G. όμως ψηφίστηκε ως ο καλύτερος metal κιθαρίστας για το 2013! Και φυσικά πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο, ιδρυτή ενός από τα ελάχιστα, αν όχι του μοναδικού, ελληνικού heavy metal συγκροτήματος με διεθνώς αναγνωρισμένη καριέρα, των FIREWIND.
Η ιστορία της μπάντας ξεκινά το 1998, όταν ο Gus G. ηχογράφησε ένα demo, με τη βοήθεια κάποιων φίλων, με τέσσερα κομμάτια, στις Ηνωμένες Πολιτείες, που το τιτλοφόρησε Nocturnal Symphony και το όλο project, Firewind. Αυτό συνέβη για να παρουσιάσει τις κιθαριστικές του ικανότητες, ευελπιστώντας σε μια επαγγελματική ηχογράφηση. Η ευκαιρία δεν άργησε να έρθει καθώς η δισκογραφική εταιρία Leviathan Records του πρότεινε συνεργασία. Μέχρι να συμβεί όμως αυτό ο Gus G. συνεργαζόταν ήδη με τρεις μπάντες. Με το που ολοκληρώνει τα projects αυτά, ασχολείται και πάλι με το δικό του "παιδί", τους Firewind και με τη βοήθεια της Leviathan προκύπτει το πρώτο άλμπουμ Between Heaven and Hell.
Μέχρι και την τελευταία τους δουλειά, το 2012, το Few Against Many, μεσολάβησαν άλλα πέντε studio albums, ένα live album, αρκετά singles και δύο συνεργασίες σε δίσκους, το 2002 και το 2008.
Προσωπική, ακόμα μεγαλύτερη, αναγνώριση για τον Κώστα ήταν η στιγμή που έλαβε ένα e-mail από το manager του Ozzy Osbourne, το 2009, που τον παρότρυνε να μάθει μερικά τραγούδια (του Ozzy) και να πετάξει ως το Los Angeles για οντισιόν ως κιθαρίστας του. Ένα τζαμάρισμα με τη μπάντα του Ozzy ήταν και το ξεκίνημα της καριέρας του ως lead guitarist του!!!
24 Ιουνίου 2013 περιμένουμε νέο live album, το Apotheosis – Live 2012, με τελευταία συμμετοχή στα φωνητικά του μακροβιότερου τραγουδιστή στην ιστορία του group, Apollo Papathanasio. Έχει ήδη ανακοινωθεί το όνομα του αντικαταστάτη του και είναι ο Kelly Sundown Carpenter, ενώ τα υπόλοιπα μέλη παραμένουν σταθερά και είναι ο Gus G. φυσικά, ως βασική κιθάρα, ο Πέτρος Χριστοδουλίδης στο μπάσο, ο Μπομπ Κατσιώνης, ρυθμική κιθάρα και πλήκτρα και ο Johan Nunez στα τύμπανα.
Συνεχείς οι εμφανίσεις των Firewind διεθνώς, ήδη βρίσκονται σε tour στην Ευρώπη, με τελευταία προγραμματισμένη εμφάνιση, το 15Αυγουστο στο Dinkelsbühl της Γερμανίας, συμμετέχοντας στο Summer Breeze Open Air, ενώ τους απολαύσαμε σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα το Δεκέμβρη του 2012.



Maria Anastasopoulou



Led Zeppelin - Kashmir



Το "Kashmir" είναι από τα πιο γνωστά τραγούδια των Led Zeppelin και εμπεριέχεται στο 6ο album τους το Physical Graffiti, που κυκλοφόρησε το 1975. Δημιουργία των Jimmy Page και Robert Plant, με συνδρομή John Bonham, γράφτηκε 1973. Το τραγούδι κυκλοφόρησε επίσης, με ακόμα πιο μεγάλη διάρκεια, κανονική του στο album είναι 9:41, στο No Quarter: Jimmy Page and Robert Plant Unledded, μια δουλειά των δυο μελών του γκρουπ μαζί με παραδοσιακή Αίγυπτο-Μαροκινή ορχήστρα.
Με έντονα ανατολίτικα στοιχεία, αλλά και μεγάλη διάρκεια το τραγούδι δεν είχε ιδιαίτερο πρόβλημα στην προβολή του από τα ραδιόφωνα. Αν και ταμπού των τρίλεπτων κομματιών έχει ξεπεραστεί πάνω από μια δεκαετία, υπήρχε πάντα μια δυσφορία απέναντι στα μεγάλης διάρκειας κομμάτια. Η επιτυχία του "Stairway to Heaven" αποτέλεσε "πολιορκητικό κριό" για την προβολή του Kashmir και μέσω του ραδιοφώνου.
Η μουσική πολυπλοκότητα του κομματιού ουσιαστικά είναι πολιτισμική ένωση με κεντρικό άξονα το ροκ. Οι μαροκινές, ινδικές και μελωδίες της Μέσης Ανατολής εναλλάσσονται αρμονικά πάνω στα σκληρά riff. Η ιδέα να γραφτεί ανατολίτικο τραγούδι, ήρθε στον Page, όταν ήθελε να χρησιμοποιήσει ένα σιτάρ, που το είχε αρκετό καιρό να σκονίζεται. Η προσθήκη του μέλοτρον και βιολιών, απλά επιτείνει τον ήδη εξωτικό χαρακτήρα του.
Αν και ο τίτλος αναφέρεται σε μια περιοχή ανάμεσα σε Πακιστάν και Ινδία, αιτία σύρραξης ανάμεσα σε δυο αυτές χώρες, το λυρικό τμήμα του γράφτηκε κάπου στο Νότιο Μαρόκο, μετά την 1973 US Tour της μπάντας. Ο Plant το έγραψε σε μια περιοχή που λέγεται "the waste lands", ταξειδεύοντας από το Goulimine (πόλη γνωστή σαν την "Πύλη της Ερήμου" ) ως την πόλη Tantan, καταμεσής της Ερήμου Σαχάρα. Ο ίδιος θέτει το κομμάτι πάνω από τον ίδιο και θεωρεί ότι είναι το μεγαλύτερο του στιχουργικό κατόρθωμα. Αν και ήλιος είναι καταστρεπτικός στην έρημο, οι στίχοι του προσδίδουν μια θετική ενέργεια σ' αυτόν. 

Rage Against the Machine - Killing In The Name



Το rock'n'roll σε όλες του τις εκφράσεις έχει την ικανότητα να μην γερνάει, έκφραση die young, ουσιαστικά είναι μια έκφραση που υποδηλώνει την παντελής απουσία γήρατος και οτιδήποτε πεθαίνει, μέσα στον κόσμο του rock'n'roll, πεθαίνει πάντα αγέραστο.
Και ο πρόλογος αφορά ένα κομμάτι που, αν και έχουν περάσει 20 χρόνια από την δημιουργία του, παραμένει και φρέσκο και αγέραστο, σαν να γράφτηκε μόλις λίγες μέρες πριν. Μιλάμε φυσικά για ", το πρώτο σινγκλ των Rage Against the Machine από το ομώνυμο άλμπουμ, και είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά του συγκροτήματος. Ο ατελής τίτλος δεν είναι τυχαίος και οι στίχοι υπονοούν ότι κάποια μέλη του νομοθετικού σώματος στις Η.Π.Α. είναι επίσης μέλη της Κου Κλουξ Κλαν. Αυτό φαίνεται κυρίως από την επαναλαμβανόμενη φράση-επωδό: "Some of those that work forces are the same that burn crosses"(Κάποιοι από αυτούς που καθορίζουν τους νόμους είναι οι ίδιοι που καίνε σταυρούς), που αναφέρεται στην τελετουργική καύση σταυρών στις συγκεντρώσεις της ρατσιστικής αυτής οργάνωσης.
Πέρα όμως απ' όλα αυτά το κομμάτι, που γράφτηκε από όλο το συγκρότημα, βρίθει από .... ύβρεις. Η λέξη " fuck " αναφέρεται 17 φορές και η αποθέωση των "μπινελικιών είναι η κραυγή του Zack de la Rocha "Motherfucker!". Αλλά, το πλούσιο υβρεολόγιο του κομματιού είναι και ένας τρόπος διαμαρτυρίας για την χρήση της φυλετικής και αστυνομικής βίας. Το BBC News στην ιστοσελίδα του αναφέρει ότι, "το τραγούδι επικρίνει το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα , που δικαιολογούν δολοφονία προς όφελος του. Ουσιαστική έμπνευση των στίχων είναι ο αναίτιος ξυλοδαρμός ενός αφρό-Αμερικανού, του Rodney King, από 4 λευκούς αστυνομικούς. Η καταγραφή αυτού του γεγονότος από κάμερα και στην συνέχεια προβολή του από τα ΜΜΕ προκάλεσε τις γνωστές ταραχές του Λος Άντζελες. Το Λ.Α. για μέρες καιγόταν και χρειάστηκε παρέμβαση του στρατού για να καταστείλει την εξέγερση.
Το πασίγνωστο ριφ του κομματιού δημιουργήθηκε από τον Tom Morello, που δίδασκε έναν μαθητή drop D tuning, στην κιθάρα. Σταμάτησε το μάθημα για να καταγράψει την έμπνευση του. Την επόμενη μέρα η μπάντα βρισκόταν στο στούντιο να ηχογραφήσει το κομμάτι. Πάντως είμαι περίεργος τι σκέφτεται ο μαθητής του Morello.... δύο δεκαετίες μετά....
Jacek Maniakowski

Megadeth - In My Darkest Hour



Το "In My Darkest Hour" είναι το δεύτερο σινγκλ από το άλμπουμ τους του 1988, το So Far, So Good... So What!. Το κομμάτι όμως γράφτηκε δυο χρόνια νωρίτερα από τον Dave Mustaine, λίγο μετά τον θάνατο του φίλου και μπασίστα των Metallica, του Cliff Burton, τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς. Ο ίδιος είχε δηλώσει σε πολλά περιοδικά, αλλά και στο ίδιο το συγκρότημά του ότι εμπνεύστηκε από την ζωή του φίλου. Όμως, ανεπίσημα, κάποιοι αναφέρουν και μια άλλη εκδοχή. Σύμφωνα με το βιβλιαράκι του CD, οι στίχοι είναι γραμμένοι μαζί με τον bandmate τον David Ellefson και αναφέρονται στην αποτυχημένη σχέση του με την κοπέλα του εκείνη την εποχή, την Diana. Αν δεν έχετε χορτάσει εναλλακτικές εμπνεύσεις για αυτό το τραγούδι, έχουμε και μια τρίτη..... Συγκεκριμένα λέει ότι αναφέρεται στην περίοδο λίγο πριν ξεκινήσει την αποτοξίνωση και κατά την διάρκειά της, όταν τον είχαν εγκαταλείψει σχεδόν όλοι. Όποια και να είναι η πηγή της έμπνευσης του το κομμάτι παραμένει κορυφαίο και σίγουρα το πνεύμα της Μούσας έκανε την δουλειά του. Το MTV αρχικά είχε αρνηθεί να μεταδώσει το βιντεοκλίπ, με την δικαιολογία ότι προτρέπει στην αυτοκτονία. Όπως και να' χει, το κομμάτι έχει συμπεριλήφθει στο ντοκιμαντέρ The Decline of Western Civilization II: The Metal Years και από τότε μεταδίδεται κανονικά από το μουσικό κανάλι. 
Jacek Maniakowski 

Jade Vine



Το Jade Vine( (Strongylodon macrobotrys) , γνωστό για τα εντυπωσιακά γαλαζοπράσινα, σαν νύχι άνθη του, παράγει μια κρεμάμενη ταξιανθία. Το λουλούδι γονιμοποιείται από τις νυχτερίδες που κρέμονται ανάποδα για να πιουν το νέκταρ του. Αυτά τα σπάνια λουλούδια σπάνια μπορεί κανείς να τα δει πλέον στη φύση ​​και πιστεύεται ότι απειλούνται από την αποψίλωση των φυσικών οικοτόπων τους στις Φιλιππίνες. Σίγουρα δε θα γράψω γράψω οδηγό χλωρίδας των Φιλιππίνων  αλλά αυτά τα "λουλούδια" παίζουν μουσική και το κάνουν καλά. Άλλωστε δεν θα τους έκανε τιμή να συνεργαστεί μαζί τους ο παραγωγός Danny Cavanagh των Anathema.
Οι Jade Vine δημιουργήθηκαν το 2006, από τους αδελφούς Κωνσταντίνο(guitar, vocals) και Μάριο Μαγδαληνό(guitar, vocals), στο συγκρότημα προσχωρεί και ο Μπάμπης Μαργαριτίδης (drums, percussion) όταν ακόμα λέγονταν Uncaused Creation. Επί 6 χρόνια δούλευαν σκληρά να βελτιωθούν στο βροχερό Λονδίνο. Το 2012 είναι γι αυτούς σταθμός. Ο Roy Stewart (bass guitar) συμπληρώνει το σχήμα. Αλλάζουν μουσική κατεύθυνση. Οι επιρροές τους Pink Floyd, Porcupine Tree, Anathema και Pain of Salvation φαίνονται και στις συνθέσεις τους. Ηχογραφούν το ντεμπούτο άλμπουμ τους, το “Nothing Can Hide From Light” και είναι έτοιμοι να κατακτήσουν την Ευρώπη.
Jacek Maniakowski 

Keith "Keef" Hartley



Η περίπτωση του Keith "Keef" Hartley είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, αλλά και παντελώς άγνωστη. Γεννημένος 8 Απριλίου του 1944 στο Preston του Lancashire, άφησε το μάταιο αυτό κόσμο στις 26 Νοεμβρίου του 2011. Γνήσιο μουσικό τέκνο του Liverpool, ντράμερ. Η καριέρα του ξεκίνησε αντικαθιστώντας τον Ringo Starr στους Rory Storm and the Hurricanes. Αργότερα παίζει και ηχογραφεί μαζί με τους The Artwoods. Το όνομά του άρχισε να ακούγεται όταν παίζει κρουστά μαζί με τον John Mayall και μάλιστα είναι μοναδικός μουσικός που παίζει μαζί του στο The Blues Alone άλμπουμ, που όπως υπονοεί το ηχογράφησε σχεδόν μόνος ο κιθαρίστας.
Μετά από λίγο καιρό φτιάχνει το δικό του συγκρότημα τους The Keef Hartley (Big) Band, θέλοντας να παντρέψει jazz, blues και rock and roll. Με το γκρουπ του παίζει και στο Woodstock το 1969. Από το 1969 ως το 1972 ηχογραφεί με την μπάντα του 5 άλμπουμ, με κορυφαία τα Halfbreed και The Battle of North West Six, που χαρακτηρίζονται από την Vancouver Sun, σαν "μια καταπληκτική επίδειξη της δεξιοτεχνίας". Την επόμενη χρονιά φτιάχνει ένα σόλο άλμπουμ, το Lancashire Hustler. Έπειτα φτιάχνει άλλη μια μπάντα τους, Dog Soldier μαζί με Miller Anderson (κιθάρα), Paul Bliss (μπάσο), Derek Griffiths (κιθάρα) και Mel Simpson (keyboards). Κυκλοφορούν ένα άλμπουμ το ομώνυμο.... και τα ίχνη του χάνονται. Το 2007 κυκλοφορεί μια αυτοβιογραφία του και 4 χρόνια αργότερα μετακομίζει στην "Μεγάλη Μπάντα", αφήνοντας αυτόν τον κόσμο σε ένα νοσοκομείο της γενέτειράς του, το Preston . 
Jacek Maniakowski 

Chuck Berry - Johnny B. Goode



Το "Johnny B. Goode" είναι ένα πασίγνωστο τραγούδι, αλλά οι ρίζες του και η ιστορία που κρύβεται πίσω από αυτό δεν είναι και τόσο γνωστά. Το τραγούδι, λοιπόν, γράφτηκε από τον Chuck Berry το 1955 και κυκλοφόρησε 3 χρόνια αργότερα, το 1958 και ουσιαστικά αντιπροσωπεύει το αμερικάνικο όνειρο. Το στιχουργικό του θέμα αφορά ένα φτωχό νέο που φεύγει από το χωριό και σταρ χάρη στη σκληρή δουλειά του, αλλά και στην ικανότητά του στην κιθάρα. Εύκολα μπορεί να συμπεράνει κανείς, ότι πρόκειται για αυτοβιογραφικό κομμάτι του Chuck Berry, αλλά στην πραγματικότητα είναι η μισή αλήθεια. Η έμπνευση ανήκει στον στον πιανίστα του, τον Johnnie Johnson και βασικό συν δημιουργό των τραγουδιών του, αν και σε αυτό το τραγούδι παίζει πιάνο ο Lafayette Leake.
Ίσως ο τίτλος τραγουδιού να είναι ένας συνδυασμός και των δύο δημιουργών, από μικρό όνομα του πιανίστα και από τη οδό που γεννήθηκε ο τραγουδιστής, την 2520 Goode Avenue στο St. Louis. Στους αρχικούς στίχους αναφέρεται ο ήρωας του τραγουδιού σαν "colored boy", αλλά οι διευθυντές της Chess Records αποφάσισαν ότι δεν θα πουλήσει το σινγκλ με αυτήν την αναφορά και το αλλάξανε σε "country boy". Το "Johnny B. Goode", ηχητικά έχει αρκετές ερμηνείες: εκτός από καλός, ηχεί σαν ευγενής, συμπαθής, πολιτισμένος, αλλά επίσης και σαν ικανός και αγιασμένος. Ο συνθέτης του επίσης εκμεταλεύεται το sample από το "Ain't That Just Like a Woman" του 1946, από την εκτέλεση του Louis Jordan.
Ο Chuck Berry έχει βγάλει και 3 sequel με ήρωα τον Johnny B. Goode: "Bye Bye Johnny", "Go Go Go" και "Johnny B. Blues". Επίσης ένα 19λεπτο instrumental με τίτλο "Concerto in B. Goode". Το περιοδικό Rolling Stone το έχει κατατάξει στο Νο 7 των 500 καλύτερων τραγουδιών όλων των εποχών. Το ίδιο περιοδικό, τον Μάιο του 2008, το κατατάσσει σαν καλύτερη κιθαριστική σύνθεση στην ιστορία του rock'n roll. Δικαιολογώντας το ότι, πέρα από απίστευτο riff και μοναδικό solo, που είναι ικανό να ξεσηκώσει τον καθένα, αλλά και επειδή συγκεντρώνει όλα τα rock'n roll συναισθήματα και είναι απόλυτη έκφραση της ελευθερίας.
Το τραγούδι είναι από τα πιο πολυδιασκευασμένα, μεταξύ μουσικών που το έχουν εκτελέσει είναι : AC/DC, Aerosmith, The Beatles, Elton John, Elvis Presley, Green Day, Jimi Hendrix, Judas Priest, Sex Pistols, Jerry Lee Lewis.. και μια σελίδα καλλιτεχνών ακόμα. Ουσιαστικά δεν υπάρχει rock'n roll μουσικός, που δεν έχει παίξει έστω και μια φορά το κομμάτι. Είναι από τα λίγα τραγούδια που έχει ταξειδέψει στο διάστημα και συγκεκριμένα με το Voyager, σαν πολιτιστικός αντιπρόσωπος της ανθρωπότητας. 
Jacek Maniakowski

Scorpions - we'll burn the sky



I know we've never been apart
your love sets fire to my heart
we'll burn the sky
when it's time for me to die
we'll burn the sky...
Οι στίχοι αυτοί ανήκουν στην στην Monika Dannemann, την τελευταία ερωμένη του μεγάλου Jimi Hendrix και φυσικά αναφέρονται στον πρόωρο χαμό του μεγάλου αυτού κιθαρίστα. Την εποχή που γράφτηκε αυτό κομμάτι η Monika διατηρούσε σχέση με τον κιθαρίστα των Scorpions Uli Jon Roth. Τους στίχους όμως μελοποίησε ο έτερος κιθαρίστας του γκρουπ Rudolf Schenker. Το κομμάτι ηχογραφείται για το 5ο άλμπουμ του γκρουπ Taken by Force που κυκλοφορεί το 1977. Η Monika Dannemann τελικά συναντά τον Jimi Hendrix στη δεκαετία του 90, όταν αυτοκτονεί με μια δημοφιλή σε αυτόχειρες μέθοδο στη δεκαετία του 70', ηλεκτρική σκούπα στην εξάτμιση του αυτοκινήτου( δε θα μπω σε λεπτομέρειες). Αυτό είναι το αποτέλεσμα συνάντησης, έστω και σε πνευματικό επίπεδο, δύο ογκόλιθων της ροκ και ...... πάντα μια γυναίκα ως διάμεσο.....
Jacek Maniakowski

Youssou N'Dour, Neneh Cherry - 7 seconds



Το τραγούδι του Youssou N'Dour, Neneh Cherry,   Cameron McVey και Jonathan Sharp εκτός από μεγάλη επιτυχία(16 εβδομάδες στη κορυφή του γαλλικού τσαρτς αποτελεί ρεκόρ) έχει και πολλές ερμηνείες. Η εκτέλεση του είναι σε τρεις γλώσσες: wolof, μια διάλεκτος της Σενεγάλης, και γαλλικά τραγουδάει ο Youssou N'Dour και το συνοδεύει η Neneh Cherry στα αγγλικά. Τρεις και οι ερμηνείες της σημασίας των στίχων. Η πρώτη μιλάει για τα 7 πρώτα δευτερόλεπτα της γέννησης ενός παιδιού, που δεν γνωρίζει τα προβλήματα και την βία του κόσμου. Η δεύτερη αναφέρεται στο ότι περίπου κάθε 7 δευτερόλεπτα κατά μέσο όρο ένα παιδί στον κόσμο πεθαίνει. Η τρίτη έχει έχει σχέση με τις χριστιανικές καταβολές των δύο καλλιτεχνών με το 7 να συμβολίζει το άπειρο. Συμπεριλήφθηκε και στον προσωπικό δίσκο του Youssou N'Dour “The Guide (Wommat)” του 1994, αλλά και στον δίσκο “Man” της Neneh Cherry του 1996. Το καταπληκτικό ασπρόμαυρο video-clip, που βοήθησε πολύ στην ανάδειξη του τραγουδιού, σκηνοθέτησε ο Stéphane Sednaoui.

No Clear Mind



Η μουσική είναι φορέας γνώσης, το ‘χω γράψει επανειλημμένως, μέσα από στίχους μαθαίνουμε γεγονότα ιστορικά και προσωπικές εμπειρίες μουσικών και στιχουργών. Οι λέξεις, μέσα από το λυρικό μέρος των τραγουδιών, φανερώνουν πολλά. Πολλές φορές μέσα από συμβολικές, καλά κρυμμένες για τους “αμύητους”, εκφράσεις. Αλλά όταν υπάρχει, ελάχιστο ως ανύπαρκτο, το λυρικό μέρος, οι νότες, μέσα από την μελωδία, αναλαμβάνουν αυτόν τον ρόλο. Αλλά και το όνομα του συγκροτήματος, αποκαλύπτει πολλά για τους στόχους τους.

No Clear Mind, λοιπόν, είναι μια κατάσταση του νου, όπου ένα άτομο δε μπορεί να λειτουργήσει κοινότυπα σε κάποιο σύνολο ανθρώπων. Πάνω κάτω, δε μπορεί να εκτελεί καθημερινές και επαναλαμβανόμενες λειτουργίες, που υποσυνείδητα και αυτονόητα εκτελούνται από τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας…… χμ αυτό απλά κατάλαβα εγώ. Αλλά εδώ πρόκειται για το μουσικό σχήμα από την Αθήνα, που μας εξέπληξαν με το πρώτο τους άλμπουμ, το “Dream Is Destiny”.

Το σχήμα δημιουργήθηκε το 2005, σε μια γειτονιά του Μετς, από τους Λ. Βολάνη, Κ. Ρόβλια και Β. Ντοκάκη και με την προσθήκη των Δ. Κούρτη και Κ. Μπελλόνια καθιέρωσαν τον ήχο τους σε pop-electronica, με πολλά post στοιχεία. Αυτό εξέφρασαν και στο πρώτο τους άλμπουμ.

Όμως το 2013, έρχεται να τους υποδεχτεί υπό τη σκεπή δισκογραφικής εταιρίας. Το νέο τους άλμπουμ είναι στο ύφος του πρώτου με ακόμα πιο ηλεκτρονικό ύφος. Το όνομά του, “Mets” και διηγείται, σχεδόν αυτοβιογραφικά, την ζωή τους σ’ αυτήν τη γειτονιά της Αθήνας. Οι νότες παίρνουν τη θέση των λέξεων σε ένα ταξείδι στο χρόνο και στο πνεύμα της γειτονιάς. Το λυρικό μέρος είναι ελάχιστο, σχεδόν ανύπαρκτο, αλλά κάθε σύνθεση είναι γεμάτη λυρισμό. Το άλμπουμ τους ακούγεται ολόκληρο, συν μια … ηλεκτρονική συμφωνία. Αν και προσωπικά προτιμώ το πρώτο τους άλμπουμ, το “Mets” έρχεται να επιβεβαιώσει ότι, έχουν πολλά ακόμα να δώσουν, απαλλαγμένοι πλέον από το άγχος της διανομής του νέου τους δίσκου.
Jacek Maniakowski

Tango with Lions



Όταν απλή συμμετοχή σε κάποια σχήματα της αγγλόφωνης indie/alternative σκηνής, δεν ικανοποιεί και οι δημιουργίες έχουν συσσωρευτεί και ζητάνε να παρουσιαστούν στο μουσικόφιλο κοινό, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το να ξεκινήσεις μόνος σου. Η ανάγκη κινεί τα πάντα, λέγανε οι Ρωμαίοι και αν είναι πολύ μεγάλη, ακόμα και να χορέψεις ταγκό με λιοντάρια δε διστάζεις, προκειμένου να την ικανοποιήσεις. Η Κat (Κατερίνα Παπαχρήστου), ακολούθησε τον ένστικτό της πριν 6 χρόνια και δικαιώθηκε. Και όταν οι δημιουργίες της ξεπέρασαν τα σύνορα της κιθάρας και γεννήθηκε οι ανάγκη για προσθήκη και άλλων μουσικών τότε οι Tango with Lions ήταν πλέον γεγονός. Και όλα αυτά κάπου στο 2007.

Η Kat δημιούργησε μια «μεταβαλλόμενη μουσική κολεκτίβα», μια ομάδα μουσικών που στελέχωναν τις δικές τις συνθέσεις. Η ίδια, με γαλλικά, πιάνο και κιθάρα, αποφάσισε να δώσει πιο πολύ όγκο στις συνθέσεις της, αλλά χωρίς να δεσμεύεται σε μορφή της μπάντας. Το 2010 κυκλοφόρησε τον πρώτο της δίσκο, το “Verba Time” και το ντεμπούτο της δεν έμεινε απαρατήρητο και το In a Bar αγαπήθηκε σχεδόν από όλα τα μουσικόφιλα κοινά. Η έμπνευση της όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας και στη εποχή που ζούμε δεν είναι λίγα.

Το 2013 κυκλοφορεί το νέο της άλμπουμ, A Long Walk και επιθυμεί να μπει και αυτό στις, ήδη αρκετές, πολύ καλές κυκλοφορίες αυτής της χρονιάς. Από το Slippery Roads, με το οποίο ξεκινάει το άλμπουμ δείχνει ότι η φιλοδοξία της, κάθε άλλο παρά αβάσιμη είναι. Η μελωδία κυριαρχεί, γύρω από την ιδιαίτερη φωνή της, με ένα φλερτάρισμα με πιο δυνατές μορφές της ροκ να διαφαίνεται στο βάθος. Το A Long Walk, λιτό και απλό στην αρχή, να δυναμώνει σιγά σιγά, με την κιθάρα να προσπαθεί να βγει στο προσκήνια. Διακριτικά στην αρχή, σα να βγαίνει από μια ταινία του Ταραντίνο. Το κομμάτι “χαλαρώνει” ξανά στο τέλος, με την τρομπέτα να κλέβει την παράσταση. Το τρίτο News θυμίζει όμορφες στιγμές της Indie rock σκηνής. Rainy Fall ακολουθεί, μια μπαλάντα, που χάρη στη φωνή της Kat, μπορεί να μαλακώσει οποιαδήποτε καρδιά-πέτρα. Το ίδιο μελωδικά, με απλά υπόκρουση της κιθάρας ξεκινάει και το Kite. Τα όργανα προστίθενται σιγά σιγά, δυναμώνοντας το τέμπο.
Το δεύτερο μισό του δίσκου ξεκινάει με το People Stare, αργόσυρτο, παράξενο, που σε κάποιες στιγμές του φλερτάρει με την Jazz, γίνεται πιο πομπώδες μετά για να σβήσει γλύκα με τα φωνητικά και πάλι να κλέβουν την παράσταση. Obituary είναι το έβδομο κομμάτι του άλμπουμ, σκοτεινό και αργό, με post φόρμες να το κλείνουν διακριτικά. Στο Where Heroes Die τα φωνητικά εναλλάσσονται με την κιθάρα στο προσκήνιο και με ρεφρέν και μελωδία να σου μένουν από το πρώτο άκουσμα. Το Over The Neon Lights, όμορφα συνωμοτικό και ερωτικό, ιδανικό για αισθησιακό χορό.

Πολύ εύκολα μου δημιούργησε εικόνες ενός καλοκαιρινού ηλιοβασιλέματος. Το άλμπουμ τελειώνει με το Playground, σε χαμηλούς τόνους, δημιουργεί την εικόνα του αποχαιρετισμού.
Σε γενικές γραμμές, ο δίσκος δεν είναι πολύ καλός …. είναι ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΣ!!! Θυμίζει Mazzy Star, στις καλές τους στιγμές και δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από ξένες κυκλοφορίες, ομολογουμένως, πολύ καλές φέτος. Ακούγεται από φαν της ροκ, μέχρι φαν της τζαζ. Απλά το βάζεις να παίζει….. και ξεκινάς το ταξείδι….
Την Κατερίνα Παπαχρήστου ( φωνή, κιθάρα, πιάνο, σύνθεση) συνοδεύουν οι Γιάννος Παραμυθιώτης (ηλεκτρική κιθάρα), Νίκος Βεργέτης (ντραμς), Θοδωρής Ζευκιλής (μπάσο) και Τζιμ Στρασίδας (τρομπόνι).
Jacek Maniakowski 

Concrete Blonde - Joey


Πίσω από κάθε τραγούδι, που στο τίτλο του έχει κάποιο όνομα, κρύβεται κάποιο πραγματικό πρόσωπο και σίγουρα κάποια κατάσταση σχετιζόμενη με αυτό. Το "Joey" των Concrete Blonde δεν ξεφεύγει από αυτόν τον κανόνα. Το τραγούδι, δημιουργία της Johnette Napolitano, που συμπεριλαμβάνεται στο τρίτο, κατά πολλούς πιο εμπνευσμένο τους άλμπουμ, το Bloodletting. Το λυρικό μέρος μιλάει για κάποιον που είναι "ερωτευμένος" με  το αλκοόλ. Η δημιουργός του παραδέχτηκε στο βιβλίο της Rough Mix, ότι είναι γραμμένο για πραγματικό πρόσωπο, αλλά με άλλο όνομα. Συγκεκριμένα πρόκειται για τον Marc Moreland των  Wall of Voodoo, με τον οποίο είχε σχέση με άδοξο τέλος. Το τραγούδι γράφτηκε στο ταξί, όταν πήγαινε στο στούντιο, για τις ηχογραφείς του τρίτου τους άλμπουμ. Η απροθυμία της να μπει στο άλμπουμ, επειδή της ήταν δύσκολο να αντιμετωπίσει την προσωπική της εμπειρία την οποία και περιγράφει στους στίχους, ήταν κάπως αδικαιολόγητη. Το τραγούδι ήταν μεγαλύτερη ως τώρα επιτυχία της μπάντας, αν και μπήκε τελευταία στιγμή στο δίσκο, τον οποίο και κλείνει.

Jacek Maniakowski