Moby - Innocents

Το μυθιστόρημα Moby Dick,  του  Herman Melville είναι ορισμός για το κυνήγι του αδύνατου και του παράλογου, αλλά με ευτυχή κατάληξη.  Και σίγουρα η εμμονή για την απόκτηση αυτού, ουσιαστικά σε οδηγεί στην γνώση. Και σίγουρα ένας καλλιτέχνης πριν βρει τον δικό του  Moby Dick, περνάει από κύματα αμφισβήτησης  και αναζήτησης  της ταυτότητάς  του, ακόμα και ονόματος. 
Ο Richard Melville Hall, απόγονος του συγγραφέα αυτού του βιβλίου, περπάτησε πολλούς μουσικούς δρόμους για να φτάσει καταρχήν στην υιοθέτηση του ονόματος της λευκής και μοναδικής φάλαινας. Ο γιος μιας γραμματέας και ενός καθηγητή χημείας, έκανε τις δικές του μουσικές χημείες κάτω από τα ονόματα, όπως  "Voodoo Child" και "Schaumgummi" και σε μπάντες όπως Vatican Commandos, AWOL, Caeli Seoul και Gin Train, που κινούνταν στον ευρύτερο χώρο της punk μουσικής. 
Όλη αυτή η διαδρομή του επέτρεψε να δημιουργήσει την δική του μουσική ταυτότητα και με το παρατσούκλι, με το οποίο τον φώναζα οι γονείς του, το 1992 κυκλοφορεί το πρώτο του άλμπουμ, το ομώνυμο Moby. Μετά από 21 χρόνια και μια δεκάδα άλμπουμ, που το καθένα είναι μια έκπληξη κυκλοφορεί και 11ο του δίσκο, το Innocents. Ο μουσικός έχει δημιουργήσει μια ξεχωριστή κατηγορία από μόνος και ένα ιδιαίτερο μουσικό στιλ και πάντα φλερτάροντας με πολλές μουσικές κατευθύνσεις. 
Το νέο του άλμπουμ ουσιαστικά προλογίστηκε με την κυκλοφορία στις αρχές του καλοκαιριού του 7-ιντσου "The Lonely Night,", μια συνεργασία με τον  Mark Lanegan. Η επίσημη κυκλοφορία του πρώτου του σινγκλ, μαζί με το βιντεοκλίπ και τα πρώτα  remixes από τους Photek, Gregor Tresher, Freescha και του ίδιου του  Moby, έφερε και την ανακοίνωση για την κυκλοφορία του Innocents. Έτσι, μετά από 18 μήνες ηχογραφήσεων στο διαμέρισμα του καλλιτέχνη και με παραγωγό το βραβευμένο με Grammy,  Mark 'Spike' Stent στις 1 Οκτωβρίου κυκλοφορεί και επίσημα. Το άλμπουμ διαθέτει πλήθος καλεσμένων που συμμετέχουν στα τραγούδια του. Μερικοί είναι  Cold Specks's Al Spx, Wayne Coyne, Damien Jurado, Skylar Grey και Inyang Bassey. 
Αναλυτικά η καινούργια του δουλειά ξεκινά με το "Everything That Rises"  ένα instrumental, που κινείται στα ηλεκτρονικά, γνωστά στον καλλιτέχνη μονοπάτια. Πολύ όμορφη σύνθεση, στα όρια του ambient, σαν να θέλει να μακρύνει το καλοκαίρι με μια εικόνα ενός ηλιοβασιλέματος. Το επόμενο "A Case for Shame" (with Cold Specks, backing vocals Inyang Bassey) είναι η πρώτη συνεργασία του δίσκου, με μελωδικά ορχηστρικά μέρη και τα φωνητικά να κλέβουν την προσοχή. Μια λιτή σύνθεση, που δεν πέφτει στην μετριότητα. Το τρίτο "Almost Home" (with Damien Jurado), είναι και η δεύτερη του συνεργασία. Αν και το τραγούδι κτίζεται αρμονικά με όμορφα φωνητικά, δεν πρωτοτυπεί και μένει απλά σαν μια καλή σύνθεση, που παρ, όλα αυτά δημιουργεί όμορφες εικόνες. Στο "Going Wrong"  το τέμπο χαμηλώνει και άλλο, η συνθετική λιτότητα γίνεται μινιμαλιστική με τα ορχηστρικά μέρη να είναι ελάχιστα και απλά συνοδεύουν το πιάνο. 
Το "The Perfect Life" (with Wayne Coyne), ανεβάζει τις στροφές και με την χορωδία που ξεκινάει κερδίζει την προσοχή αμέσως. Η μελωδία δεν λείπει και ίδιος ο δημιουργός θυμάται ότι, είναι και κιθαρίστας με το χορωδιακό ρεφρέν να είναι "όλα τα λεφτά". Το "The Last Day" (with Skylar Grey) θυμίζει λίγο κάτι από τις παλιές του δουλειές, αλλά κρατά την μορφή που ταιριάζει στα υπόλοιπα κομμάτια του άλμπουμ. Το δεύτερο μισό του άλμπουμ ξεκινάει με το "Don't Love Me" (with Inyang Bassey), με ένα trip hop φλερτάρισμα στο τέμπο του, αλλά πάντα στα πλαίσια του καλλιτέχνη και την πειραματική του σφραγίδα. Το "A Long Time"  σαν να συνεχίζει το προηγούμενο με ανατολίτικες διακριτικές πινελιές. Τα ορχηστρικά μέρη που το συνοδεύουν να είναι το σήμα κατατεθέν του. 
Το "Saints"  και αυτό θυμίζει κάποια προηγούμενη του δουλειά, αλλά αυτό μάλλον δεν είναι κάτι αρνητικό. Το "Tell Me" (with Cold Specks) σαν να θέλει να συναντήσει μουσικά τους Portishead, με γέφυρα ένα μουσικό μοτίβο που χρησιμοποιεί συχνά. Το προτελευταίο "The Lonely Night" (with Mark Lanegan), λόγω της συνεργασίας  σε αυτό το τραγούδι, θα υποπτευόταν κανείς πως θέλει να γυρίσει στις ροκ ρίζες του. Κάτι που δεν γίνεται όμως, τα μπάσα φωνητικά του Lanegan, μπορεί να δημιουργού μια διαφορετική αίσθηση, αλλά δεν καταφέρουν να απογειώσουν το τραγούδι, που μένει κάπως μονότονο. Το άλμπουμ κλείνει με το "The Dogs"  ένα 9-λεπτο τραγούδι, το πιο " Moby" του δίσκου. Προσωπικά το θεωρώ το καλύτερο του δίσκου, άκρως ποιητικό και παρ' όλη την διάρκεια του δεν κουράζει. 
Δεν θα το χαρακτήριζα από τις καλύτερες του δουλειές, αλλά αφήνει μια γενικά καλή εντύπωση. Το πολύ χαμηλό τέμπο του άλμπουμ, αλλά και η έλλειψη πρωτοτυπία, είναι μάλλον ...... πρωτοτυπία γι αυτόν τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη. Θα αρέσει σίγουρα σε λάτρεις της ηλεκτρονικής μουσικής. 

 Jacek Maniakowski

Aerosmith - Walk This Way

Στην ζωή υπάρχουν στερεότυπα και αρχέτυπα, που πολύ συχνά μπερδεύονται. Το πρώτο απλώς το αποδεχόμαστε χωρίς να το αντιμετωπίσουμε με στοιχειώδες κριτικό πνεύμα. Το δεύτερο  είναι η βάση, το θεμέλιο για να ξεκινήσουμε κάτι. Στο rock'n'roll υπάρχουν μουσικοί που δημιουργούν τα αρχέτυπα και αυτοί που στηρίζονται σε αυτά. Πλέον ο μουσικός κορεσμός δύσκολα επιτρέπει σε νέα, αλλά στην δεκαετία του '70, υπήρχε ακόμα πολύς χώρος. Κι αν λάβουμε υπ' όψη το γεγονός ότι, στην Αμερική οι άνθρωποι τοποθετούνται σε στερεότυπες κατηγορίες, ακόμα και από την εφηβεία τους, τότε είναι εύκολο για κάποιον έξυπνο καλλιτέχνη να πετύχει με το λυρικό μέρος στην καρδιά της ζήτησης μιας μεγάλης κατηγορίας. Αποτέλεσμα να καθιερωθεί στο μουσικό στερέωμα. 
Οι Aerosmith, πριν μπουν στον αυτόματο της επιτυχίας, έπρεπε να ιδρώσουν αρκετά για να δημιουργήσουν τραγούδι που, θα είναι μέσα στην σφαίρα της μουσικής τους, αλλά και να ακουστεί από πιο πολύ κόσμο. Πριν κυκλοφορήσει η δημιουργία των Steven Tyler και Joe Perry, μέσα από το τρίτο τους άλμπουμ το  Toys in the Attic του 1975, είχαν να δουν κάποιο τραγούδι τους να μπαίνει στα charts από την εποχή του ντεμπούτου τους και το Dream On. Εκείνη την εποχή η μπάντα δεν ήταν ιδιαίτερα γνωστή και απεγνωσμένα αναζητούσε ένα hit. Το Walk This Way ήταν ακριβώς αυτό που αναζητούσαν. 
Το λυρικό μέρος είχε σαν πηγή έμπνευσης ένα απόσπασμα από την ταινία του  Mel Brooks, την  Young Frankenstein, την οποία πήγε να δει η μπάντα σε ένα διάλειμμα των ηχογραφήσεων του τρίτου τους άλμπουμ. Η σκηνή όπου Igor (Marty Feldman), λέει ο Δρ Φρανκενστάιν το "Walk This Way", που σημαίνει να τον ακολουθήσει. Ο Δρ Φρανκενστάιν μιμείται το περπάτημα του κουτσού  Igor. Όμως ο Tyler, είχε μια διαφορετική ερμηνεία για την πηγή της έμπνευσης, μιας που ο ίδιος δεν είχε πάει να δει την ταινία. Στον  Bruce Pollock είπε, πως εμπνεύστηκε τον τίτλο από τους The Three Stooges, που έβλεπε στην τηλεόραση και είχαν έναν συγκεκριμένο τρόπο περπατήματος. Αρχικά είχα χάσει τους στίχους σε ένα ταξί και το συνειδητοποιήσει όταν μπήκε στο στούντιο. Μια κραυγή του στο κλιμακοστάσιο το βοήθησε να γράψει καινούργιους, αυτούς που γνωρίζουμε. 
Η "άκρως ποιητική"  στιχουργική προσέγγιση αφορά έναν έφηβο που χάνει την παρθενιά του στο σχολείο. Το  rap-style που ο τραγουδιστής τονίζεις την ομοιοκαταληξία, εύκολα το οδήγησε σε μια hip-hop διασκευή από τους ίδιους μαζί με τους Run–D.M.C, 11 χρόνια αργότερα. Ο Steven Tyler, που είναι υπεύθυνος για το λυρικό μέρος,  αργότερα δήλωσε, πως μπορεί οι στίχοι να φαίνονται βρώμικοι, αλλά με πιο προσεκτική ματιά είναι αρκετά έξυπνοι. Στην , ομώνυμη του τραγουδιού αυτοβιογραφία της μπάντας, αναφέρει ότι, οι στίχοι είναι σεξιστικοί, αλλά ο στίχος walk this way, ουσιαστικά αναφέρεται στην εμπειρία της γυναίκας που οδηγεί τον άβγαλτο έφηβο και αυτή έχει τον έλεγχο. 
Μουσική του τραγουδιού υπήρχε αρκετό καιρό πριν την κυκλοφορία του. Η προσθήκη των στίχων όμως το ολοκλήρωσε σαν σύνθεση. Ξεκινά με το drum beat του  Joey Kramer, το οποίο ακολουθεί το αρχετυπικό και διάσημο πια riff του Joe Perry. Η αξιοθαύμαστη  δομή του συνεχίζει το χτίσιμο με την κιθάρα του Brad Whitford και το μπάσο του Tom Hamilton. Το ευμνημόνευτο ρεφρέν και η άψογη συνεργασία φωνητικών και της lead κιθάρας ήταν εγγύηση επιτυχίας του. Αλλά και στις ζωντανές εμφανίσεις προσφερόταν για παιχνίδι με το κοινό, κάτι που έκανε και η μπάντα με το να τραγουδάει εναλλάξ μαζί του το ρεφρέν. Το διάσημο riff του τραγουδιού, το οποίο συμπεριελήφθη στα "100 Greatest Guitar Songs" του περιοδικού Rolling Stone, είναι εμπνευσμένο από μια Funk μπάντα της Νέας Ορλεάνης, τους The Meters. Χμμμμ .... ακόμα και το αρχετυπικό από κάπου κατάγεται
Το τραγούδι χρησιμοποιήθηκε από τον δήμο της Βοστόνης για την εκστρατεία του, να χρησιμοποιούν οι κάτοικοι τις διαβάσεις πεζών και όχι να περνάνε τον δρόμο σε σημεία όπου κάτι τέτοιο δεν επιτρέπεται. Το 2001, στο ημίχρονο του Super Bowl ερμήνευσαν το τραγούδι μαζί με NSYNC, Britney Spears, Mary J. Blige, και Nelly. Το ενδιαφέρον παρουσίασε η ερμηνεία των στίχων "I met a cheerleader, was a real young bleeder" και "You ain't seen nothin' til you're down on a muffin" από την Britney Spears. 

 Jacek Maniakowski

Δίχως Πρόσωπο - Echo-λόγιο

Οι Διχως Προσωπο απαντούν:

1) Τι συμβολίζει το όνομα σας;

το όνομα μας συμβολίζει την απρόσωπη και ψυχρή κοινωνία στον 21ο μεσαίωνα που όλοι λίγο πολύ την έχουμε νιώσει στο πετσί μας

2) Χρήμα ή δόξα;

γκαβλα

3) Πως θα προβάλεις με μια λέξη ή μια φράση την μπάντα σου;

αψυχολόγητη 

4) Σημείο μηδέν της μπάντας

μηδέν

5) Τι μουσική σας εκφράζει λιγότερο ή καθόλου;

Η μουσική είναι άπειρη, μη κοιτάς αυτούς που βάζουν κουκκίδες στα χαρτιά ( Ψαραντώνης)

6) Αν ήταν υπερόπλο η μουσική που θα την χρησιμοποιούσατε;

Στον εαυτό μας

7) Με ποιον θα θέλατε να ανεβείτε στην σκηνή;

Δε θα'χαμε πρόβλημα να το κάνουμε με οποιονδήποτε

8) Η μουσική σαν πολιτική ή θρησκευτική έκφραση;

θρησκεία! το όπιο του λαού.

9) Οι επιρροές σας;

από post punk και wave μέχρι 50's

10) Μέσον ή σκοπός το συγκρότημα;

μέσον το συγκρότημα

11) Μέσον ή σκοπός η μουσική;

σκοπός η μουσική

12) Το ταλέντο συνοδεύει την αλαζονεία ή την ταπεινοφροσύνη;

απ'τη στιγμή που πιστέψεις πως έχεις ταλέντο παύει να υπάρχει

13) Συμβολικά με ποιο ζώο θα παρομοιάζατε την μπάντα;

τη γκουστεριτσα γιατί μου θυμίζει το χωριό μου ( Γκουστεριτσα = σαύρα (γουστέρα), μια μικρή σαυρίτσα που συνηθίζει σπιτικές επισκέψεις- Σ.τ. Echo Adventures )

14) Μια ευχή για την μπάντα

και στα δικα σας

15) Ποιο είναι το πιο σκοτεινό σημείο της μουσικής δημιουργίας; το να θες να δολοφονήσεις τον συνεργάτη σου

https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=PvWy5gLQ_Pg

θα τους βρείτε εδώ: https://www.facebook.com/DixosProsopo

θα τους ακούσετε εδώ: https://soundcloud.com/dixos-prosopo