Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

Led Zeppelin - Αφιέρωμα ( μέρος 7ο)


Μια μεγάλη φωτιά δεν σβήνει σαν τσιγάρο σε σταχτοθήκη. Πάντα υπάρχουν αναζωπυρώσεις και εστίες της, που σιγοκαίνε. Η ανάγκη της να αναγεννηθεί είναι πιο μεγάλη από την αρχική της ανάγκη να δημιουργηθεί, που συνήθως είναι ένα σύνολο  συμπτώσεων και "τυχαίων" γεγονότων. Όμως η φωτιά χρειάζεται καύσιμη ύλη, οξυγόνο και θερμοκρασία  για να ξαναπάρει μεγάλες διαστάσεις ή να ξεκινήσει. Χωρίς και τα τρία συστατικά, απλά δεν ξεκινάει. Οι Led Zeppelin ήταν από τις πιο μεγάλες rock'n'roll πυρκαγιές που έχουν περάσει ποτέ από τον πλανήτη και για να σβήσει δεν είναι κάτι απλό. Στο στο επίπεδο της μνήμης παραμένει πάντα άσβεστη, αλλά στο πρακτικό επίπεδο, σίγουρα δεν μπορούσε ποτέ να ξανανάψει και να ξανασηκώσει ποτέ το αερόπλοιο στον ουρανό, όταν λείπει ένα από τα συστατικά της. 
Αμέσως μετά την διάλυση των Led Zeppelin οι Page και Plant θα σχημάτιζαν τους Honeydrippers με την συμμετοχή διάφορων φίλων και session μουσικών, όπως οι Jeff Beck, Nile Rodgers και Paul Schaffer. Μουσικά κινήθηκαν σε rythm and blues στάνταρντ, με αξιοσημείωτη την διασκευή στο Sea of Love,  η οποία έφτασε μέχρι το νούμερο 3 του Bilboard, το 1985. Προηγήθηκε η κυκλοφορία της συλλογής με ανέκδοτο υλικό των  Led Zeppelin με τίλο Coda, η οποία μεταξύ των άλλων περιείχε και το περίφημο drum instrumental του John Bonham, BONZO`S MONTREAUX, όπου ο Jimmy Page είχε προσθέσει ΔΙΑΦΟΡΑ ηλεκτρονικά εφέ, καθώς και δυο τραγούδια από την θρυλική συναυλία τους  στο  Royal Albert Hall το 1970. Ενδιάμεσα, ο Robert Plant θα κυκλοφορήσει το, αρκετά καλό, πρώτο του προσωπικό άλμπουμ, το  Pictures at eleven, με την επιτυχία το Slow dancer. Την ίδια εποχή ο  John Paul Jones,  θα συνεργαστεί με μια πλειάδα μουσικών, όπως ο Paul McCartney, o Peter Gabriel, o Ben King και Brian Eno, ενώ στα μετέπειτα χρόνια θα αναλάβει και την παραγωγή, καθώς και τις ενορχηστρώσεις καλλιτεχνών και συγκροτημάτων, όπως η Diamanda Callas,  οι REM, οι Cinderella, οι Foo Fighters και οι Mission,  ενώ τελευταίο του κατόρθωμα η μοναδική και πολύ ενδιαφέρουσα συνεύρεση με τους Dave Ghrol και Joss Homme στους Theme Crooked Vultures.
Στις 13 Ιουλίου του 1985 οι Page, Plant και Jones θα επανενωθούν για πρώτη φορά, ζωντανά στην σκηνή του JFK  στην Φιλαδέλφεια των Ηνωμένων Πολιτειών και στα πλαίσια του φιλανθρωπικού κονσέρτου Live Aid. Μαζί τους δυο τεράστιοι ντράμερς, ο Phil Collins των Genesis και ο Tony Thompson των Chic, αλλά θα προσπαθούσαν να υποκαταστήσουν τον θρυλικό John Bohnam. Tο σχήμα θα συμπλήρωνε και ο μπασίστας Paul Martinez, συνεργάτης των Peter Gabriel  και George Harrison μεταξύ άλλων. Η εμφάνιση όμως, συνοδεύτηκε από πολλά προβλήματα στον ήχο, με αποτέλεσμα να απογοητεύσει και να θεωρηθεί από τον μεν Jimy Page ντροπιαστική, ενώ ο Robert Plant θα την χαρακτήριζε ως αισχρή ωμότητα.
Η δεύτερη φορά που θα ξαναβρισκώντουσαν ζωντανά στην σκηνή οι τρεις εναπομείναντες Led Zeppelin θα ήταν στις 14 Μαϊού του 1988 στην εκδήλωση για τα 40 χρόνια ύπαρξης της δισκογραφικής εταιρείας Αtlantic.  Μαζί τους, αυτή την φορά στα τύμπανα θα ήταν ο γιος του πρόωρα χαμένου John Bonham, ο 22-χρονος τότε Jason Bonham. Πάλι όμως, εμφανίστηκαν ιδιαίτερα ασύνδετοι, ενώ ο Plant διαφώνησε ως προς το αν θα παιχτεί το Stairway to heaven, αρνούμενος να βγει στην σκηνή αν τελικά οι υπόλοιποι το έπρατταν, αλλά και ο John Paul Jones και φυσικά ο νεαρός και σίγουρα αγχωμένος, γιος του John Bohnam, έκαναν πολλά λάθη. Ο Jimy Page θα χαρακτήριζε την εμφάνιση ως μια μεγάλη απογοήτευση, ενώ o Robert Plant θα συμπλήρωνε ότι, ήταν ένα πολύ μεγάλο λάθος. 
H τρίτη όμως και φαρμακερή φορά που ο ιLed Zeppelin θα επανενονώντουσαν μαζί και πάλι, με τον, σαφώς πλέον ώριμο και απίστευτα κοντά στο παίξιμο του πάτερα του Jason στα ντραμς, θα γινόταν το 2007 στην o2 arena του Λονδίνου, για να τιμήσουν την μνήμη του νεκρού διευθυντικού στελέχους της Atlantic records,  ο οποίος αποτέλεσε ένα είδος πατέρα για πολλούς θρυλικούς μουσικούς της Atlantic, τον Ahmet Ertegun. Η συναυλία αποτέλεσε μια υπέροχη γιορτή της μουσικής και της αξίας των Zeppelin, οι οποίοι ήταν όντας υπέροχοι και σε εκπληκτική φόρμα, ενώ κατέδειξε την τεράστια ΚΑΙ αιώνια  αγάπη των απανταχού μουσικόφιλων προς το συγκρότημα. 20 εκατομμύρια ηλεκτρονικών αιτήσεων για ένα από τα 20.000 πολυπόθητα μαγικά εισιτήρια σε 30 μόλις λεπτά. Το ΑΕΡΟΠΛΟΙΟ αυτή την φορά σκόρπισε απλόχερα μαγικές στιγμές. Η εμφάνιση βιντεοσκοπήθηκε, ενώ έγιναν προβολές της  σε όλο τον κόσμο, ακόμα και στα μέγαρα μουσικής ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ...... 

Massive Attack - Unfinished Sympathy



Ο Μάρσαλ Μακ Λούαν είχε πει το περίφημο "Το μέσο είναι το μήνυμα", προφητεύοντας ουσιαστικά την εξάπλωση του διαδικτύου. Το άλλο του απόφθεγμα "τα εργαλεία είναι απλά προεκτάσεις των χεριών" ουσιαστικά το συμπληρώνει. Στην μουσική η  ανάπτυξη της τεχνολογίας πάνω στον ήχο, δημιούργησε νέα δεδομένα και η φράση του Καναδού κοινωνιολόγου βρήκε την πλήρης εφαρμογή του, όπου το μέσον είναι το διαδίκτυο και το μήνυμα είναι η ανταλλαγή ιδεών. Και η ανταλλαγή αυτή είναι σα μια ερωτική πράξη, που το αποτέλεσμα της πάντα είναι η δημιουργία μια νέας ζωής και στην συγκεκριμένη περίπτωση νέας μουσικής προσέγγισης. Όπου πλέον οι ήχοι μπορεί να δημιουργηθούν με λιγότερο παραδοσιακούς τρόπους. 
Η ψηφιοποίηση του ήχου άνοιξε τα φτερά σε πολλούς μουσικούς, επειδή η διαχείρισή του έγινε πολύ πιο εύκολη. Ο καλλιτέχνης είχε πλέον την δυνατότητα να αφοσιωθεί πολύ περισσότερα στην δημιουργία της μελωδίας, παρά στον χειρισμό κάποιου μουσικού οργάνου. Οι πρωτοπόροι αυτής της προσέγγισης ήταν οι Massive Attack, που το ταλέντο των δυο μουσικών παραγωγών  Robert "3D" Del Naja και  Grant "Daddy G" Marshall δημιούργησε, όχι μόνο ξεχωριστό ήχο, αλλά ολόκληρο μουσικό ρεύμα, το  trip hop. Και το  "Unfinished Sympathy"  ήταν το πρώτο βήμα σε αυτό το νέο μουσικό μονοπάτι. Δημιουργία των Grantley Marshall, Andrew Vowles, Robert Del Naja, Jonathan Sharp και της Shara Nelson, η οποία κάνει και τα φωνητικά  κυκλοφόρησε μέσα από το ντεμπούτο τους άλμπουμ, το  Blue Lines, που κυκλοφόρησε αρχές του 1991 και ηχογραφήθηκε λίγους μήνες νωρίτερα. 
Οι στίχοι της  Nelson  "Like a soul without a mind/ In a body without a heart/ I'm missing every part" δείχνουν παντελής έλλειψη πρωτοτυπίας, αλλά δε μας νοιάζει, μιας και δεν είναι αυτό το ζητούμενο στο συγκεκριμένο τραγούδι. Το ντουέτο έκανε ένα κολάζ μουσικών και ήχων με την συνεισφορά του Jonny Dollar στην παραγωγή. Το τραγούδι ενσωματώνει τα σκρατς, χαρακτηριστικό της hip hop και rap, μαζί με κρουστά από το  " Strut Parade ( Instrumental ) "  του JJ Johnson και όλα κάτω από τα hip-hop beats. Τα μοναδικά φωνητικά της τραγουδίστρια Shara Nelson, είναι απλά σαν να σκεπάζεις με μετάξι ένα καλλίγραμμο κορμί, που τα χαρακτηριστικά του διακρίνονται κάτω από αυτό. Τα αντρικά samples "hey, hey, hey, hey...", όσο και αν δεν φαίνονται αντρικά, ανήκουν στον John McLaughlin, από τους Mahavishnu Orchestra και ακούγονται στο τραγούδι τους "Planetary Citizen" του 1974.  Τα έγχορδα που ενορχηστρώθηκαν από τον  Wil Malone συμπληρώνουν το μουσικό αυτό κολάζ. 
Και κει που νομίζει κανείς πως έχει ανακαλύψει την προέλευση του κάθε κομματιού του παζλ, υπάρχουν και τα καμπανάκια από το τραγούδι "Take Me To The Mardi Gras" του τζαζίστα Bob James. Το τραγούδι κυκλοφόρησε αμέσως μετά τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου και λόγω μιας ευαισθησίας το όνομά τους ήταν απλά «Massive». Μόλις όμως, η ένταση της κοινωνικής υποκρισίας μειώθηκε, έγιναν ξανά  Massive Attack. 
Το βιντεοκλίπ γυρίστηκε από τον  Baillie Walsh στην  West Pico Boulevard του  Los Angeles. Σ' αυτό απεικονίζεται η Nelson να περπατάει στο πεζοδρόμιο της λεωφόρου αυτής, αγνοώντας από μεθύστακες , συμμορίες , ποδηλάτες μέχρι και άτομα με ειδικές ανάγκες. Πίσω της ακολουθούν τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ. Την ιδέα την δανείστηκαν και οι The Verve στο  "Bitter Sweet Symphony" ( http://echooadventures.blogspot.gr/2013/04/the-verve-bitter-sweet-symphony.html ) , 6 χρόνια αργότερα. Από τις πιο ενδιαφέρουσες διασκευές είναι αυτή της  Tina Turner. Το τραγούδι γνώρισε τεράστια επιτυχία, όπως και το άλμπουμ, αναδεικνύοντας τους σε μουσικούς παγκόσμιας κλάσης. 
 Jacek Maniakowski