Πέμπτη 13 Μαρτίου 2014

ΔΥΤΙΚΟΣ ΑΝΕΜΟΣ - Echo-λόγιο


Ο Gerasimos Karipiadis απαντά για τους ΔΥΤΙΚΟΣ ΑΝΕΜΟΣ

1) Τι συμβολίζει το όνομα σας;
Την ελευθερία της κίνησης που χαρακτηρίζει τον ανέμο και τον τόπο κατοικίας των μελών του γκρουπ κατά την περίοδο δημιουργίας, (δυτική Θεσσαλονίκη).

2) Χρήμα ή δόξα;
‘’Κάποια μέρα νόμιζαν κάποιοι
πως ήταν άνθρωποι πιο δυνατοί
 γιατί είχανε δόξα χάρη στα πλούτη
που απέκτησαν πάνω στη γη’’.
  
3) Πως θα προβάλεις με μια λέξη ή μια φράση την μπάντα σου;
Φως.

4) Σημείο μηδέν της μπάντας 
Η στιγμή της μεγάλης απόφασης να συνεχίσω την μπάντα με νέα μέλη την περίοδο 2010 -2011

5) Τι μουσική σας εκφράζει λιγότερο ή καθόλου;
Μας αρέσει λιγότερο η ηλεκτρονική μουσική και περισσότερο οι ατόφιοι ήχοι που παράγονται από αληθινά μουσικά όργανα και ανθρώπινα παιξίματα.


6) Αν ήταν υπερόπλο η μουσική που θα την χρησιμοποιούσατε;
 Για να κάνει η ανθρωπότητα ένα βήμα μπροστά στο τρόπο σκέψης.

7) Με ποιον θα θέλατε να ανεβείτε στην σκηνή;
Με νέους μουσικούς που σέβονται τη σκηνή και παλιούς που μας ενέπνευσαν και μας δίδαξαν.

8 ) Η μουσική σαν πολιτική ή θρησκευτική έκφραση;
Η δύναμη της μουσικής περιέχει σίγουρα πολιτική έκφραση και στην κορύφωση της ενώνεται με το θείο που ο κάθε ένας ορίζει μέσα του.

9) Οι επιρροές σας; 
Ετερόκλητες, δε θα χωρέσει η σελίδα. Είναι ένα χωνευτήρι μουσικών και στίχων από την ελληνική και διεθνή σκηνή.

10) Μέσον ή σκοπός το συγκρότημα; 
Είναι το όχημα μας. Βασική αρχή του γκρουπ είναι να μην έχει στόχους και προσδοκίες. Όσο παράξενο κι αν φαίνεται αυτό, μας δίνει απόλυτη ελευθερία.

11) Μέσον ή σκοπός η μουσική;
Μέσον για το ταξίδι μας, χωρίς απαραίτητα τελικό προορισμό.

12) Το ταλέντο συνοδεύει την αλαζονεία ή την ταπεινοφροσύνη;
Όταν το ταλέντο συνοδεύεται από ταπεινοφροσύνη, η αλαζονεία δεν έχει θέση.

13) Συμβολικά με ποιο ζώο θα παρομοιάζατε την μπάντα;
Καλύτερα αετός, έστω μοναχικός.

14) Μια ευχή για την μπάντα
Να συνεχίσει αυτό που κάνει τα τελευταία 20 χρόνια. Να παίζει.

15) Ποιο είναι το πιο σκοτεινό σημείο της μουσικής δημιουργίας 

Η στιγμές που η έμπνευση σου χτυπάει την πόρτα. Ακάλεστη...


Θα τους βρείτε εδώ: * Σελίδα Facebook: https://www.facebook.com/DytikosAnemos
                             * Ομάδα Facebook: https://www.facebook.com/groups/50442309584/
θα τους ακούσετε εδώ: http://www.myspace.com/dytikosanemos
                                      http://www.reverbnation.com/dytikosanemos

Roxy Music - Love Is the Drug


Μια από τις αναμφισβήτητες διαστάσεις  είναι η δόνηση, τα πάντα πάλλονται. Μπορεί οι φυσικοί να προσαρμόζουν τις θεωρίες αυτής της βασικής επιστήμης και να αμφισβητούν τις ανθρώπινες αισθήσεις, που αντιλαμβάνονται τις διαστάσεις, αλλά ανακαλύπτουν ακόμα περισσότερες δυνάμεις-δυνατότητες της δόνησης. Η κατάλληλη μπορεί να επηρεάσει  από την ανθρώπινη διάθεση ως και ολόκληρο τον ψυχισμό του. Η μουσική είναι από του πιο αρχαίους φορείς αυτής της διάστασης, αλλά και ο πιο όμορφος. Και βασικός παράγοντας, που μπορεί να ενώσει, αλλά και αποδεικνύει το αδιαίρετο της τέχνης και της επιστήμης . Η καθημερινότητα ενός ανθρώπου είναι το βασικό πεδίο δράσης μια επιστήμης και απόδειξη της βασιμότητάς της. Και οι μουσική  δεν λείπει ούτε μια μέρα από την ζωή του καθενός μας. Είτε αφυπνίζοντας μας είτε το αντίθετο, αλλά ακόμα και μαγεύοντας μας, μας ρίχνει  αμαχητί και «αφοπλισμένους» στην αδίστακτη αγκαλιά του Έρωτα. Και αυτός με την σειρά του απλά μας ναρκώνει, δημιουργώντας από ευφορία ως και παραισθήσεις.
Με μια φράση ο πρόλογος μπορεί να μεταφραστεί σε έναν τίτλο τραγουδιού, Love Is the Drug. Οι  Roxy Music έδωσαν άλλο νόημα σε ερωτικό τραγούδι, που δεν αφηγούταν μόνο μια ερωτική ιστορία, αλλά την δημιουργούσε κιόλας, σαν ένα ναρκωτικό φτιαγμένο με νότες. Η παρουσία του Bryan Ferry, μαζί με την ιδιαίτερη φωνή του και πάντα συνοδευόμενη από μουσική σήμα κατατεθέν της μπάντας, έχουν δημιουργήσει πολλές ταχυπαλμίες….. και όχι μόνο σε εφήβους. Το προαναφερθέν κομμάτι βρίσκεται στο πέμπτο άλμπουμ τους, το Siren του 1975. Ουσιαστικά ήταν μια  instrumental δημιουργία του  Andy MacKay, στην οποία πρόσθεσε στίχους ο τραγουδιστής της μπάντας. Συγκεκριμένα θυμάται την πρόοδο σύνθεση του τραγουδιού.. . Οι Andy (Mackay) και ο Phil (Manzanera) παρουσίαζαν ιδέες στο «τραπέζι» και ο Ferry απλά συμφωνούσε αν μπορούσε να τις δουλέψει, δημιουργώντας ένα τραγούδι. Αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση ήθελε και ο ίδιος να γράψει την μελωδία, αλλά τελικά η δημιουργία του σαξοφωνίστα τον γοήτευσε και απλά πρόσθεσε τους στίχους.

Το λυρικό μέρος αναφέρεται προφητικά στο πρόσωπο που απεικονίζεται στο άλμπουμ, το μοντέλο Jerry Hall. Η γνωριμία τους γίνεται κατά την διάρκεια της φωτογράφηση για το  εξώφυλλο, όταν το μοντέλο ζήτησε από τον τραγουδιστή να την βοηθήσει να αφαιρέσει το μπλε χρώμα από πάνω της. Η «σειρήνα» τον έθισε μάλλον, γιατί το γεγονός στάθηκε σαν απαρχή μια μακροχρόνιας σχέσης, αλλά και επαγγελματικής συνεργασίας. Η έμπνευση για την μουσική συνάντησε τον Mackay, όταν ένα φθινόπωρο κλωτσούσε τα πεσμένα φύλλα στο Hyde Park του Λονδίνου. Αλλά ο έρωτας και η παρθενογένεση είναι άκρως αντίθετα πράγματα, άρα και σε ένα ερωτικό τραγούδι  η μελωδία βασίστηκε και κάπου. Έτσι και εδώ κάπου η μουσική εισαγωγή του "Duel", ταινίας του Steven Spielberg συναντά το Jelly Roll Morton των New Orleans Bump. Αλλά και το μπάσο έχει πολλές ομοιότητες με το Good Times των Chic. Όπως και να έχει, το τραγούδι ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία της Βρετανικής μπάντας στην Αμερική.

Beck - Morning Phase


Η δισκοκριτική είναι μια μάταιη διαδικασία, που περισσότερο απομακρύνει από την αλήθεια, παρά την αποκαλύπτει. Το να κρίνεις μια μουσική προσπάθεια, είναι ουσιαστικά σαν λαμβάνεις θέση κριτή σε καλλιστεία, είτε επίσημα, είτε από τον καναπέ σου. Η εξωτερική ομορφιά, με όλη την υποκειμενικότητα της έννοιας, είναι απλά το "δόλωμα" που μπορεί να σε οδηγήσει από απλή σχέση θαυμασμού έως και έρωτα. Αλλά ο έρωτας για να υπάρξει, πρέπει να δημιουργηθεί πρώτα η μνήμη και το συναίσθημα. Το ίδιο συμβαίνει και στην μουσική, η οποία πρώτα πρέπει να δημιουργήσει εικόνες, μνήμες και συναισθήματα για να μπορεί να κριθεί και πάντα από την καθαρά προσωπική οπτική του καθένα. Η πρώτη επαφή με τις καινούργιες συνθέσεις ενός καλλιτέχνη είναι στην πραγματικότητα ένα φλερτ με αυτές, μια προσέγγιση, με την ελπίδα να σου αφήσει μνήμες και εικόνες.

Η περίπτωση του Bek David Campbell ή απλά Beck, όπως είναι γνωστός σχεδόν σε κάθε μουσικόφιλο, είναι από τις πολύ ιδιαίτερες στην ευρεία μουσική σκηνή. Από άστεγος μουσικός στην Νέα Υόρκη έγινε μόνιμος κάτοικος σε καρδιές εκατομμυρίων οπαδών του. Και από το Loser του 1993, το δεύτερο του σινγκλ ως οδηγός μια διαφορετικής μουσικής προσέγγισης. Με πολλά σινγκλς και 11 άλμπουμ, τα περισσότερα από αυτά πολύ επιτυχημένα, στις πλάτες του, κυκλοφορεί και το 12ο του. Έξι χρόνια μετά το προηγούμενο του, Modern Guilt (2008), επιστρέφει δισκογραφικά με ένα μικρό (για κάποιους μεγάλο) αριστούργημα.

Το Morning Phase κυκλοφορεί επίσημα στις 21 του Φλεβάρη, παρ' όλο που έχει "διαρρεύσει" κάποιες μέρες πριν. Η επίσημη ανακοίνωση της εταιρίας Capitol Records, από την οποία κυκλοφορεί, κάνει λόγο για την συνέχεια του Sea Change του 2002 και δεν έχω λόγο και να διαφωνήσω, εφόσον και το νέο του άλμπουμ ακολουθεί τα ίδια συνθετικά μονοπάτια, πάντα με διακριτική παρουσία των ορχηστρικών μερών. Ο λυρισμός και η μελωδία, που δημιουργεί κάθε είδους εικόνες, υπάρχουν κι εδώ. Το μελαγχολικό του down tempo δεν πρωτοτυπεί ούτε σε αυτό το άλμπουμ, αν και κάθε σύνθεση είναι και μια καινούργια ανακάλυψη.

Ένα πρόβλημα υγείας ήταν αυτό που καθυστέρησε την δημιουργία του νέου άλμπουμ, αλλά μέσα στο 2014 θα κυκλοφορήσει και ένα ακόμα με ακουστικό υλικό. Το Morning Phase ολοκληρώθηκε το Οκτώβριο του 2013 και ο ίδιος ο τραγουδοποιός είναι παραπάνω από ικανοποιημένος για το αποτέλεσμα. Δώδεκα τραγούδια-διαμάντια και μια εισαγωγή στο "Cycle" των 40 δευτερολέπτων. Το πρώτο τραγούδι είναι το "Morning", το οποίο ξεκινάει με μια ακουστική κιθάρα και με τα πλήκτρα να μπαίνουν διακριτικά. Ιδανικό απαλό ξύπνημα για τον πρωινό κυριακάτικο καφέ. Μια λιτή σύνθεση στην οποία τα ορχηστρικά μέρη δίνουν μια πιο μαγευτική υφή. Ακολουθεί το "Heart Is A Drum" και οι υποψίες μου, που ξεκίνησαν από το προηγούμενο τραγούδι, για ένα κρυφό μουσικό φλερτ με τον ήχο των Pink Floyd επιβεβαιώνονται, αν και η παραγωγή του συγκεκριμένου τραγουδιού δίνει μια διαφορετική οπτική και η μελωδία φέρει την σφραγίδα του Beck.
Το "Say Goodbye" είναι πιο folk και country από τα προηγούμενα, αλλά πάλι με το χαμηλό τέμπο να προσδίδει ένα μοναδικό λυρισμό και να ακούγεται σαν να είναι η συνέχεια των προηγούμενων τραγουδιών του δίσκου. Το "Blue Moon" είναι το πρώτο σινγκλ του άλμπουμ και όχι άδικα, καθώς πρόκειται για μια καταπληκτική σύνθεση με διακριτική χορωδία και μοναδική παραγωγή. Με το "Unforgiven" μένουμε στην μαγεία αυτού του άλμπουμ με ένα τραγούδι βγαλμένο από την σκηνή του art rock, αλλά πάντα με πιο χαμηλό ρυθμό και λιγότερο δυσνόητες μελωδίες. Η παραγωγή και σε αυτό το τραγούδι είναι πραγματικά ευφυής. Το πρώτο μισό τελειώνει με το "Wave", επιβλητικό, αλλά και μελαγχολικό, με το ορχηστρικά μέρη να κυριαρχούν, πάντα στο πνεύμα της μουσική λιτότητας, που χαρακτηρίζει τον καλλιτέχνη.
Το δεύτερο μισό ξεκινάει με το "Don't Let It Go", πραγματικό αριστούργημα, και ρισκάρω να κάνω την πρόβλεψη πως θα αποτελέσει hit (αν και θυμίζει λίγο Billy Joel σε κάποια σημεία του και συγκεκριμένα το Lullabye από το μοναδικό River of Dreams). Με το "Blackbird Chain" ξαναμπαίνει στα πιο folk μουσικά μονοπάτια, αλλά πάντα με την δική του μουσική προσωπικότητα να ξεχωρίζει. Το "Phase" μια μουσική παρένθεση ενός λεπτού, με την συμμετοχή μόνο βιολιών. Ουσιαστικά αποτελεί εισαγωγή στο "Turn Away", ένα τραγούδι που σε ταξιδεύει στις μεγάλες στιγμές των Simon & Garfunkel, χωρίς όμως να τους μιμείται. Το προτελευταίο "Country Down" είναι μια κλασική και όμορφη country μπαλάντα, που συμβαδίζει με τον τίτλο της, με την μελωδία της φυσαρμόνικας να την ομορφαίνει ακόμα περισσότερο. Το ταξίδι μέσα στις νότες του νέου άλμπουμ του Beck τελειώνει με το "Waking Light" , το δεύτερο single που ξεπήδησε μέσα από αυτό, και το οποίο σου δίνει την αίσθηση ακούγοντάς το μεμονωμένα , πως έχεις ήδη κατακτήσει την εικόνα, την περίληψη, την αίσθηση που θα είχες, αν άκουγες όλο το δίσκο!
Αν και δύσκολα μπορεί να ξεχωρίσει κανείς κάποιο τραγούδι από το άλμπουμ, θεωρώ ότι είναι το επιστέγασμα της συνθετικής του προσπάθειας. Σε γενικές γραμμές, η καινούργια δουλειά του ακούγεται ολόκληρη. Αν και είναι σε χαμηλό ρυθμό, δεν κουράζει και οι φανταστικές του μελωδίες είναι ο ορισμός του λυρισμού. Οι κριτικές που έχει αποσπάσει είναι από πολύ καλές έως εξαιρετικές, και όχι άδικα. Ένα πραγματικό μουσικό ταξίδι πανω σε μελαγχολικές νότες, χωρίς όμως να δημιουργούν κανένα αίσθημα θλίψης.
Jacek Maniakowski