Broken Tempo

Η πραγματική ομορφιά μιας γυναίκας είναι η μοναδικότητά της. Η μουσική, σαν προστατευόμενη της Μούσας Ευτέρπης, δεν διαφεύγει από αυτόν τον κανόνα. Η Μούσα, είχε μητέρα τη Μνημοσύνη και μ' έναν αλληγορικό συνειρμό, συμπεράνω ότι, αυτό που γοητεύει είναι μοναδικό και αξέχαστο..... κάτι σαν το “You”, των Broken Tempo?
Προσωπικά μου κεντρίζει εύκολα προσοχή κάτι που δε μπορώ να συγκρίνω, αλλά και μου μένει στο μυαλό, αποφεύγοντας με χάρη τον Γερμανό Αλτσχαϊμερ. Το γεγονός ότι δε μπορώ να συγκρίνω με κάποιο άλλο τραγούδι, οφείλεται σε πολλές επιρροές, που δέχονται, χωρίς κάποιο περιορισμό ή στερεότυπο οι Broken Tempo.
Η μουσική τους "αποτελεί τον καρπό μακροχρόνιων προσπαθειών να συνδυαστεί η τεχνολογία και σύγχρονος ήχος με τα κλασικά <ροκ> όργανα και ενορχηστρώσεις. Παρόλο που ο ήχος χαρακτηρίζεται κυρίως ως trip-hop, ο ακροατής θα εντοπίσει μέσα στα κομμάτια πολλά στοιχεία και επιρροές όπως: smooth φωνητικά, ψυχεδελικές κιθάρες, funk μπάσα, ambient synth lines, βιολιά, trip-hop, αλλά και ροκ ρυθμούς και άλλα πολλά. Στόχος όμως, είναι ο συνδυασμός αυτός να γίνεται αρμονικά και όχι να γίνει αυτοσκοπός" μας λένε στο βιογραφικό τους και γω θα συμφωνήσω. Η μουσική τους όντως μοιάζει με έναν πολύχρωμο πίνακα απαλλαγμένο από τις ταμπέλες.

Η παρέα των Ηλίας Τσιπτσές: Βιολί, πλήκτρα & programming, Θεοχάρης Γκέγκας: Μπάσο, Κώστας Μπαλατσός: Τύμπανα,Κωνσταντίνος Υφαντής: Κιθάρες, καθώς και με την νέα φωνή τους την Angel Wolf Black είναι έτοιμοι να κυκλοφορήσουν το πρώτο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ. Έχουν ήδη ένα ΕΡ, αλλά με φωνητικά της Κατερίνας Παπαγεωργίου. Το τραγούδι "You" είναι προπομπός αυτού του άλμπουμ, δίνοντας μας πολλές υποσχέσεις για αυτό. Τέσσερα χρόνια μετά την δημιουργία τους είναι έτοιμοι να μας παρασύρουν στο δικό τους Tempo...... το Broken Tempo...
Jacek Maniakowski

Τα τραγούδια τους μπορείτε να τα βρείτε εδώ: http://brokentempo.bandcamp.com/

David Bowie - Heroes

 Το "Heroes" είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, όπου η φήμη ξεπερνάει σε δύναμη την πραγματικότητα, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση η ίδια αυτή η φήμη είναι πιο πολύ γοητευτική από την πραγματικότητα. Το τραγούδι είναι μια σύνθεση των David Bowie και Brian Eno. Βρίσκεται στο ομώνυμο άλμπουμ του, που και αυτό με την σειρά του ανήκει στην περίφημη περίοδο του Βερολίνου.

Ο τίτλος του κομματιού είναι δανεισμένος ή απλά αναφορά στο Hero 1975, μια σύνθεση των Γερμανών Neu!, τους οποίους θαύμαζαν οι δυο δημιουργοί. Ο Tony Visconti, παραγωγός του τραγουδιού, εμπνεύστηκε τους στίχους από ένα ζευγάρι, που συναντιόταν υπό την σκιά του τοίχους του Βερολίνου. Μια εικόνα που "δανείστηκε" κοιτάζοντας από το πίσω παράθυρο του "Hansa Studios", όπου ηχογραφούσε ο Bowie. Η φήμη αυτή επικράτησε μάλλον λόγω της ομορφιάς της εικόνας, αλλά η πραγματικότητα είναι κάπως διαφορετική. Καταρχήν από το συγκεκριμένο στούντιο δεν υπάρχει καμιά οπτική επαφή με το (πρώην) τοίχος. Και η δεύτερη φήμη, που κοντεύει την πραγματικότητα είναι απλά ότι κάποιος από τους τρεις έκανε κάποιες παρασπονδίες, οποίες καλύφθηκαν με αυτήν την όμορφη ιστορία, ενώ πραγματικά ένας από τους Bowie, Eno και Visconti έβλεπε κάποιον παράνομο δεσμό του.

Το σινγκλ κυκλοφόρησε σε τρεις γλώσσες, γερμανικά σαν "Helden", γαλλικά σαν "Héros" και φυσικά, στα αγγλικά. Τα περισσότερα όργανα στο τραγούδι παίζει ο ίδιο ο τραγουδιστής.  

Jacek Maniakowski 

Hurts

Προφανώς το Manchester έχει κάτι στον αέρα του και η κλασικά αγγλική του υγρασία είναι είναι πολύ γόνιμη μουσικά. Μετά την μουσική μεγάλη έκρηξη στις αρχές του '90, θα πίστευε κανείς ότι η δυναμική της πόλης θα τέλειωνε.... κι όμως..... Δε σταματά να βγάζει καλλιτέχνες απ' όλο το μουσικό στερέωμα. Ακόμα και ένας καυγάς μπορεί να σταθεί σαν αφορμή μιας μουσικής συνεργασίας.

Κάπως έτσι ξεκίνησε η γνωριμία των Theo Hutchcraft και Adam Anderson, που αποτελούν πλέον τους Hurts. Έξω από το 42nd Street, ένα nightclub, οι παρέες τους πιάστηκαν στα χέρια. Αν και από αντίπαλες παρέες, αντί να πιαστούν στα χέρια και αυτοί, πιάστηκαν....στην μουσική συζήτηση. Αυτό ήταν αρχή της φιλίας τους, η οποία εξελίχθηκε και σε μουσική συνεργασία. Η πρώτη τους μουσική απόπειρα ήταν τα σιγκλ "Money"/"Magazine", που λογικά συνοδεύτηκε από αποτυχία. Αλλά αυτό δεν τους πτόησε και συνέχιζαν να δουλεύουν πάνω στην μουσική τους. Έτσι, το 2009, 3,5 χρόνια μετά από τον καυγά έξω από το club του Manchester, η συνεργασία τους παίρνει το όνομα Hurts. Εκμεταλεύομενοι το διαδίκτυο, ποστάρουν το βίντεο του "Wonderful Life" στο κανάλι τους στο YouTube. Σε λίγους μήνες το βίντεο πατάει στη κορυφή του Top 200 Most Watched Videos, του γνωστού ιστολογίου, με πάνω από 21 εκατομμύρια θεάσεις. Η ηχογράφηση του πρώτου τους άλμπουμ ήταν απλά θέμα χρόνου. Το 2010 κυκλοφορεί το Happiness και η επιτυχία και διακρίσεις κοντεύουν να γίνουν ρουτίνα για το ντουέτο.

Δεν αναπαύτηκα στις δάφνες τους και βγάλανε ένα άλμπουμ ακόμα καλύτερο από το ντεμπούτο τους, το Exile είναι κάτι παραπάνω από αξιόλογο. Το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου, που τον ανοίγει απλά μας προϊδεάζει για το επόμενο. Το δεύτερο Miracle, σίγουρη επιτυχία αναδεικνύει τη φωνητική ικανότητα του Hutchcraft και με ένα ρεφρέν που άνετα μένει στην μνήμη. Το Sandman πιο ηλεκτρονικό  αλλά ακούγεται σαν την συνέχεια του προηγούμενο τραγουδιού με ατού την χορωδία που ακολουθεί τα φωνητικά. Το Blind κάτι μου θυμίζει... αλλά παρθενογέννηση δεν υπάρχει πουθενά. Only You, ίσως πιο ποπ κομμάτι του δίσκου, που άνετα μπορεί να συνοδεύσει μια ερωτική εξομολόγηση. Κάπως στο ίδιο κλίμα βρίσκεται και το The Road, αν και συνθετικά καλύτερο από το προηγούμενο. Cupid είναι άγαλμα ενός παιδιού που παριστάνει τον έρωτα, σαν κομμάτι όμως θυμίζει αρκετά την ηλεκτρονική σκηνή αρχών του '80, χωρίς αυτό να είναι αρνητικό. Και έρχεται το δεύτερο πιο σίγουρο χιτ του άλμπουμ, το Mercy. Μια πολύ δυνατή σύνθεση που η διακριτική χορωδία και το δυνατό ρεφρέν το αναδεικνύουν ακόμα περισσότερο, Αμέσως μετά η όμορφη μελωδία του The Crow, μαζί με την απλότητα της σύνθεσης σε κάνουν να καταλάβεις ότι έχεις ένα πραγματικά καλό άλμπουμ. Και τελειώνει κάπως καταθλιπτικά με το Somebody To Die For, χωρίς να μειώνει αυτό την ποιότητα του τραγουδιού.

Σε γενικές γραμμές είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ, δεμένο και με συνθέσεις που φλερταρουν με το ροκ, αλλά και με πονεμένες εφηβικές καρδιές.

Jacek Maniakowski

Hawkwind - Hassan I Sahba

Στην αρχαιότητα, κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων, υπήρχε εκεχειρία. Στο πανηγύρι των ντοπαρισμένων της σύγχρονης εποχής, που φέρει το ίδιο όνομα, κάτι τέτοιο όχι μόνο είναι ανέφικτο, αλλά οι ίδιοι οι αγώνες έχουν μετατραπεί σε πεδίο μάχης — όπως συνέβη στο Μόναχο το 1972.

Πέντε χρόνια αργότερα, οι Hawkwind δημιούργησαν το Hassan I Sahba, ανακατεύοντας πετρέλαιο, τη σφαγή του Μονάχου, τους Ασσασσίνους και μπόλικο χασίς για καρύκευμα.

Ίσως ο καλύτερος πρόλογος για ένα τραγούδι τέτοιας αξίας. Προμηθεϊκά “δανεισμένος”, αλλά τόσο καλός που δεν μπορείς να τον αγνοήσεις — και αξίζει να τον μοιραστείς.

Το κομμάτι βρίσκεται στο έβδομο άλμπουμ της πιο space rock μπάντας, των Hawkwind. Το άλμπουμ ονομάζεται Quark, Strangeness And Charm, και το τραγούδι υπογράφουν οι Robert Calvert και Paul Rudolph, το 1977.

Οι Hawkwind, πρωτοπόροι του ψυχεδελικού και πολιτικοποιημένου space rock, είναι γνωστοί για τον ήχο τους που συνδυάζει σκληρότητα, πειραματισμό και κοινωνική αιχμή. Το Hassan I Sahba, αν και φαινομενικά λιτό στιχουργικά, έχει βάθος και καλύπτει ένα ευρύ χρονικό φάσμα της ιστορίας της πολύπαθης Μέσης Ανατολής.

Ο Hassan και οι Ασσασσίνοι

Ο Hassan γεννήθηκε το 1050 μ.Χ. στην Περσία. Η οικογένειά του μετακόμισε στο Rayy (σημερινή Τεχεράνη), όπου απέκτησε γνώσεις στα μαθηματικά, την αστρονομία, την αρχιτεκτονική και τη φιλοσοφία. Ασπάστηκε τον Ισμαηλιτισμό — μια αίρεση των Σιιτών μουσουλμάνων — και ανέπτυξε έναν τρόπο σκέψης που τον έφερε σε σύγκρουση ακόμα και με τους ομόθρησκούς του.

Το 1090, κατέλαβε αναίμακτα το απόρθητο φρούριο του Alamut στη βόρεια Περσία. Από εκεί, αυτός και οι διάδοχοί του — γνωστοί ως “Γέροι του Βουνού” — δημιούργησαν ένα ιδιότυπο κράτος, καταλαμβάνοντας περίπου 200 φρούρια σε Περσία και Συρία. Το τέλος ήρθε με τη μογγολική λαίλαπα το 1256.

Μέχρι τότε, κάθε πολιτικός και θρησκευτικός ηγέτης στην Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή κοιμόταν με τον φόβο των Ασσασσίνων.

Οι Ασσασσίνοι ήταν το επίλεκτο στρατιωτικό σώμα του Γέρου του Βουνού. Το όνομά τους δεν έχει σχέση με τον μύθο του κήπου με τα ουρί του παραδείσου και το χασίς που υποτίθεται τους πότιζαν. Ο Hassan αποκαλούσε τους πιστούς του Asasiyun — “οι πιστοί των θεμελίων της πίστης”.

Οι αντίπαλοί τους υιοθέτησαν το ομόηχο hashishi για όλους τους Ισμαηλίτες, που εκτός από το γνωστό φυτό, σήμαινε και “απόκληροι”, “συρφετός”. Όταν οι Ασσασσίνοι συγκρούστηκαν με τους Σταυροφόρους, η ονομασία πέρασε και στην Ευρώπη.

Παρά τον άδικο συσχετισμό με το χασίς, οι Ασσασσίνοι δεν ήταν άγγελοι. Ήταν μία από τις πιο καλά εκπαιδευμένες δολοφονικές οργανώσεις της ιστορίας.

Οι στόχοι τους ήταν συγκεκριμένοι: αντίπαλοι του Γέρου και της πίστης του. Η μέθοδος επιβολής τους βασιζόταν στην τρομοκρατία, τον ψυχολογικό πόλεμο, τον αιφνιδιασμό και τις επιλεκτικές, θρασύτατες δολοφονίες.

Δεν πολεμούσαν ενάντια σε ολόκληρα κράτη — σκότωναν ή προειδοποιούσαν τον αρχηγό τους. Πολλοί ηγέτες ξύπνησαν με μαχαίρι καρφωμένο στο διπλανό μαξιλάρι. Άλλοι δεν ξύπνησαν καθόλου.

Οι δολοφονίες γίνονταν συχνά καταμεσήμερο, μέσα στο πλήθος, για να έχουν ψυχολογικό αντίκτυπο.

Η εκπαίδευσή τους περιλάμβανε μεταμφιέσεις και εκμάθηση γλωσσών. Δεν αρκεί να φορέσεις ράσο για να πείσεις πως είσαι μοναχός — πρέπει να ξέρεις και λατινικά.

Αυτή η εκπαίδευση απαιτούσε εξυπνάδα και σπιρτάδα. Δεν γινόταν σε μαστουρωμένους χασικλήδες. Άρα, ένας ακόμη λόγος που ο μύθος του κήπου των απολαύσεων δεν στέκει.

Μόναχο 1972: Η σύγχρονη σκιά

Πέντε χρόνια πριν την κυκλοφορία του τραγουδιού, τα ξημερώματα της 5ης Σεπτεμβρίου 1972, οκτώ μέλη της Παλαιστινιακής οργάνωσης Μαύρος Σεπτέμβρης εισέβαλαν στο κτίριο της Ισραηλινής αποστολής στο Ολυμπιακό χωριό του Μονάχου.

Έπιασαν ομήρους έντεκα μέλη της αποστολής. Δύο εκτελέστηκαν επί τόπου όταν αντιστάθηκαν. Η τελική έκβαση: εννέα όμηροι, πέντε τρομοκράτες και ένας αστυνομικός νεκροί. Τρεις τρομοκράτες συνελήφθησαν και κρατήθηκαν μέχρι τον Οκτώβριο.

Η μουσική του τραγουδιού: Ανατολή, ψυχεδέλεια και πολιτική

Το Hassan I Sahba είναι μουσικά ένα υβρίδιο ψυχεδελικού rock με ανατολίτικες επιρροές. Το riff του είναι επαναληπτικό, σχεδόν τελετουργικό, με έντονη χρήση μινόρε κλιμάκων που παραπέμπουν σε μουσικές της Μέσης Ανατολής.

Η ενορχήστρωση είναι λιτή αλλά υπνωτική, με ρυθμική σταθερότητα που θυμίζει πορεία ή τελετή. Τα φωνητικά του Calvert είναι καταγγελτικά, σχεδόν προφητικά, και η παραγωγή αφήνει χώρο για την ατμόσφαιρα να κυριαρχήσει.

Το κομμάτι λειτουργεί σαν μουσική αφήγηση, όπου η ιστορία δεν λέγεται μόνο με λέξεις αλλά και με ηχητικά μοτίβα που εντείνουν την αίσθηση απειλής, μυστικισμού και πολιτικής έντασης.

Η διαχρονικότητα του μηνύματος

Το Hassan I Sahba παραμένει επίκαιρο, όχι μόνο για την ιστορική του αναφορά, αλλά και για τον τρόπο που σχολιάζει την παγκόσμια πολιτική μέσα από μουσική.

Σε μια εποχή όπου η τρομοκρατία, η παραπληροφόρηση και η πολιτική χειραγώγηση συνεχίζουν να διαμορφώνουν την καθημερινότητα, η μουσική — όπως το Hassan I Sahba — λειτουργεί ως υπενθύμιση ότι η τέχνη μπορεί να αφηγηθεί την αλήθεια με τρόπο που η ιστορία συχνά αποφεύγει. 

Το Hassan I Sahba δεν είναι απλώς ένα κομμάτι με πολιτικό υπαινιγμό ή ιστορική αναφορά. Είναι ένα μουσικό μανιφέστο που, μέσα από την ψυχεδελική του αισθητική και την ανατολίτικη του ατμόσφαιρα, καταφέρνει να συμπυκνώσει αιώνες συγκρούσεων, ιδεολογιών και παρερμηνειών.

Οι Hawkwind, με την χαρακτηριστική τους ικανότητα να μετατρέπουν την σκηνή σε τελετουργικό χώρο, δίνουν στο τραγούδι μια ζωντανή, μεταβαλλόμενη μορφή. Κάθε εκτέλεση είναι διαφορετική, κάθε συναυλία μια νέα ανάγνωση του ίδιου μηνύματος.

Και αυτό είναι ίσως το πιο ουσιαστικό: η μουσική δεν είναι στατική. Όπως και η ιστορία, αναπνέει, μεταμορφώνεται και επαναπροσδιορίζεται. Το Hassan I Sahba δεν προσφέρει απαντήσεις — προσφέρει προβληματισμό. Δεν χαϊδεύει συνειδήσεις — τις ταρακουνά.

Σε μια εποχή που η πληροφορία είναι άφθονη αλλά η κατανόηση σπάνια, τέτοια τραγούδια λειτουργούν σαν πύλες. Πύλες προς την ιστορία, την πολιτική, τη φιλοσοφία — και τελικά, προς τον ίδιο τον άνθρωπο.

 Jacek Henryk Maniakowski 

Stranglers - Golden Brown

Το Golden Brown κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 1981, ήταν το δεύτερο σινγκλ από το άλμπουμ La Folie. Το τραγούδι ήταν αρκετά ταιριαστό στο συντηρητικό BBC Radio 2, αλλά από την άλλη το middle-of-the-road (MOR) ραδιόφωνο, που ουσιαστικά διαμόρφωνε το τοπ των σινγκλ και άλμπουμ σε εβδομαδιαία βάση εκπλησσόταν για την στροφή του συγκροτήματος, μιας και τους θεωρούσε διαβόητους και στο ίδιο στυλ με τους Sex Pistols, όπως ήταν λίγα χρόνια πριν  Τους στίχους του τραγουδιού από το τεστ Rorschach, όπου οι άνθρωποι ακούνε μόνο αυτά που θέλουν να ακούσουν. Αυτό φυσικά δεν εμπόδισε τις επικρίσεις ενάντια στο γκρουπ και τους στίχους του τραγουδιού, ότι αναφέρονται στην ηρωίνη, χαριτολογώντας ο Jet Black είπε ότι αναφέρεται σε ένα καρύκευμα. Αργότερα ο Hugh Cornwell παραδέχτηκε στο βιβλίο του The Stranglers Song By Song, ότι έχει δύο έννοιες: αναφέρεται και στην ηρωίνη, αλλά και σε γυναίκα... " και τα δύο μου πρόσφεραν ευχάριστες στιγμές". Το κομμάτι σκαρφάλωσε στο νούμερο δύο στην Αγγλία, τον Φεβρουάριο του 1982. 

Jacek Maniakowski

Creedence Clearwater Revival - Fortunate Son

Ένα τραγούδι σύμβολο του πολέμου του Βιετνάμ, το "Fortunate Son" ήταν το δεύτερο σινγκλ από το άλμπουμ Willy and the Poor Boys, του 1969, από τους Creedence Clearwater Revival. Ουσιαστικά κυκλοφόρησε μαζί με το πρώτο σινγκλ από αυτό το άλμπουμ, το "Down on the Corner", το Σεπτέμβριο της ίδια χρονιάς με την κυκλοφορία του δίσκου τους.

Η δημιουργία του John Fogerty, που έκανε και την παραγωγή, είναι εμπνευσμένη από τον David Eisenhower, εγγονό του του παλιού προέδρου της Αμερικής, του Dwight David Eisenhower. Οποίος παντρεύτηκε την Julie Nixon, κόρη του Richard Nixon, του τότε προέδρου. Ο δημιουργός του, σε μια συνέντευξή του στο περιοδικό στο περιοδικό Rolling Stone είχε δηλώσει ότι η κόρη του τότε προέδρου κρεμόταν από το νέο της σύζυγο και έδειχνε σαν να μην ενδιαφέρεται για τον πόλεμο. Την ίδια ώρα που η πλειοψηφία των Αμερικανών ήταν υπέρ αυτού. Αλλά οι άνθρωπο που βλέπανε τα πράγμα από πιο κοντά, ξέρανε ότι αυτή ήταν πίσω από την δημιουργία του φιλοπολεμικού κλίματος.

Κάποιες φήμες που λένε ότι το τραγούδι αναφέρεται στον Al Gore, Jr., μετέπειτα αντιπροέδρου και υποψήφιου προέδρου, είναι κάπως ανυπόστατες, μιας και ο ίδιος είχε υπηρετήσει κανονικά στον στρατό, σε αντίθεση με με τον David Eisenhower,που απλά ήταν κάτι σαν αναπληρωτής. Το τραγούδι είναι μια φωνή διαμαρτυρίας για την ειδική μεταχείριση που είχαν τα παιδιά των πλουσίων σε αυτόν τον άδικο πόλεμο.

Ήταν πολύ δημοφιλές κατά την διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ και κατά την διάρκεια του ταξειδιού έντυσε μουσικά πολλές ταινίες. Χρησιμοποίηθηκε στην διαφήμιση γνωστής μάρκας τζην, αλλά ακόμα και σε παιχνίδια. Μια μέρα πριν μπει η τρίτη χιλιετηρίδα, το τραγούδησε ο δημιουργός John Fogerty, μπροστά στο άγαλμα του Λίνκολν σε πανεθνική ζωντανή μετάδοση  Μεταξύ αυτόν που παρακολουθούσαν το γεγονός ήταν και ο Μπιλ Κλίντον. 

Jacek Maniakowski