Yoth Iria - Rites of Blood and Ice

 

Υπάρχει μια ρήση η οποία αναφέρεται στο γεγονός πως χρειάζεται πάντα σκοτάδι για να φανεί το φως ή έστω να μπορούμε να το δούμε εμείς. Άλλωστε ποια είναι η αξία μιας ηλιόλουστης μέρας αν δεν υπήρχε σύγκριση με μια νύχτα. Ίσως παρατηρώντας τους νόμους της φυσικής αστρονομίας, θα μπορούσαμε να κατανοήσουμε και την δική μας ψυχοσύνθεση. Όπως αναφέρει και η ερμητική φιλοσοφία, ό τι είναι πάνω είναι και κάτω. Αλλά η νύχτα, είτε ως κυριολεκτική έννοια είτε ως μεταφορική, λειτουργεί σαν ένα είδος σκαλοπατιού ή αλλιώς μεταβίβασης. Και δεν είναι λίγες οι φορές πού αυτή η μεταβίβαση κατάφερε να δώσει έμπνευση είτε φωτίζοντας τον εαυτό ήταν τα πραγματικά αίτια γεγονότων.

«Θα μιλήσουμε για το Rites of Blood and Ice» αποφάσισε ο Jim Mutilator, ιδρυτής των Yoth Iria, όταν του ζητήθηκε να μοιραστεί κάποια ιστορία πίσω από ένα τραγούδι της μπάντας. Το τραγούδι αυτό βρίσκεται στο δεύτερο ολοκληρωμένο άλμπουμ το Blazing Inferno του 2024 και «κλείνει» την πρώτη πλευρά του, μιλώντας πάντα με όρους του βινυλίου. Και συνεχίζει «Ένα κομμάτι που έγινε για τα γεγονότα που έγιναν στην Νορβηγία και επηρέασαν σημαντικά την μετέπειτα εξέλιξη του Black metal».

Τα γεγονότα αυτά έχουν ως εξής: Στις 10 Αυγούστου 1993, ο Euronymous,  κατά κόσμον Øystein Aarseth, ήταν κεντρική μορφή της νορβηγικής black metal σκηνής , δολοφονήθηκε από τον Varg Vikernes (Burzum) στις 10 Αυγούστου το 1993, με 23 μαχαιριές: 2 στο κεφάλι, 5 στον λαιμό και 16 στην πλάτη. Ο Vikernes ισχυρίστηκε ότι ο Euronymous σχεδίαζε να τον απαγάγει και να τον βασανίσει, και ότι η δολοφονία έγινε σε αυτοάμυνα. Το δικαστήριο τον καταδίκασε για φόνο, εμπρησμό τριών εκκλησιών και απόπειρα εμπρησμού τέταρτης. Τελικά ο Ο Vikernes αποφυλακίστηκε το 2009 με περιοριστικούς όρους.

Τα γεγονότα όμως ξεκίνησαν 2 χρόνια νωρίτερα, όταν ο τραγουδιστής των Mayhem, Per "Dead" Ohlin, αυτοκτόνησε. Ο Euronymous βρήκε το πτώμα, τράβηξε φωτογραφίες και αργότερα χρησιμοποίησε μία ως εξώφυλλο bootleg άλμπουμ. Κυκλοφόρησαν φήμες ότι έφτιαξε κολιέ από κομμάτια του κρανίου του Dead και ότι μαγείρεψε μέρος του εγκεφάλου του — κάτι που αρχικά αρνήθηκε, αλλά αργότερα επιβεβαίωσε.

Την ίδια χρονιά ανοίγει το δισκάδικο Helvete στο Όσλο, που έγινε κέντρο της νορβηγικής black metal σκηνής. Ίδρυσε τη δισκογραφική Deathlike Silence Productions, μέσω της οποίας κυκλοφόρησαν άλμπουμ των Mayhem, Burzum, και άλλων συγκροτημάτων. Με τον τρόπο αυτό σημάδεψε μια εποχή και παράλληλα έθεσε πολύ δυνατά θεμέλια για τη μετέπειτα πορεία του είδους.

Το πιο πιθανόν οι φανατικοί οπαδοί του black metal να γνωρίζουν πολύ αυτά τα γεγονότα, αλλά καλό είναι να τα υπενθυμίσουμε για να γίνει πιο κατανοητή η ιστορία πίσω από την έμπνευση του τραγουδιού. Φυσικά, ο Jim Mutilator ως μέλος των Rotting Christ τότε, τα ζούσα τα γεγονότα αυτά από το πρώτο χέρι: «Είχα επαφές με πολλούς μουσικούς από την Νορβηγία από τα 80ies και δέχτηκα πολύ βοήθεια και υποστήριξη από τους περισσότερους τότε και περισσότερο από όλους από τον Euronymous. Τα γεγονότα που ακολούθησαν ήταν αρκετά έντονα και για κάποιους σοκαρίστηκα, δεν εννοώ φυσικά το κάψιμο των εκκλησιών αλλά το θάνατο κάποιων ανθρώπων είτε από την δική τους θέληση είτε από δολοφονία.»

Και συνεχίζει μιλώντας πως αυτά αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για το τραγούδι: «Νομίζω ότι όφειλα να γράψω ένα τραγούδι για πολλούς λόγους» Και παράλληλα το αιτιολογεί περιγράφοντας πώς την ζούσε την εποχή εκείνη: «Δεν έχει να κάνει καθεαυτό με τον θάνατο, όλοι θα πεθάνουμε, ούτε νιώθω κάποιο φόβο απέναντι στο θάνατο έχει να κάνει με την επιστροφή δικαίωσης σε κάποια νέα παιδιά,  όπως νέοι είμασταν όλοι τότε . Το Black metal δεν δημιουργήθηκε από τα καλύτερα παιδιά, τα καλύτερα παιδιά υπήρχαν και υπάρχουν στα κατηχητικά, αλλά άνοιξε πνευματικές πόρτες και ορίζοντες». Άλλωστε είναι γνωστό, πως όσο και όμορφα λουλούδια να βγάζει ένα δέντρο, οι ρίζες του πάντα είναι βρώμικες Βαθιά μέσα στο χώμα.

Μιλώντας για το τραγούδι συνεχίζει «To Rites of Blood and Ice δεν κρίνει νεαρά παιδιά, δεν κρίνει συμπεριφορές, δεν βγάζει συμπεράσματα, αλλά βγάζω την θλίψη μου για άτομα που δεν είναι στην ζωή και δεν μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους απέναντι σε οποιαδήποτε άποψη εναντίον τους, απέναντι σε οποιαδήποτε συκοφαντία, που πολλές φορές υφίστανται από ανθρώπους πού δεν είχαν γεννηθεί καν τότε ή ήταν μωρά ή δεν ήξεραν καν τότε ότι υπάρχει μουσική Black metal.». Τις περισσότερες φορές τα γεγονότα δεν είναι όπως φαίνονται, αλλά και στην πλειονότητα αυτών το θύμα αδυνατεί να υπερασπιστεί.

Και εκεί που δεν φτάνει η πένα ή ακόμα και ο λόγος, πάντα υπάρχουν νότες να δώσουν λίγο περισσότερο φως είτε στα γεγονότα είτε στα αίτια αυτών: «Ήταν γενναία όμως τα περισσότερα παιδιά και ελεύθερα πνεύματα. Έτσι ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα ειδικό τραγούδι.» Συνεχίζει την διοίκηση ο μπασίστας του συγκροτήματος, αλλά δηλώνει πως δεν ήταν μια αλτρουιστική πράξη φιλαλήθειας: «Φυσικά το έκανα για μένα».

Και στη συνέχεια το αιτιολογεί: «Ούτως ή άλλως δεν είμαι κανένας γνωστός μουσικός για να επηρεάζω τις μάζες, ούτε το Rites of Blood and Ice θα γίνει κάποια παγκόσμια επιτυχία για να προσελκύσει τα βλέμματα του κόσμου. Αλλά εγώ νιώθω καλά με τον εαυτό μου και το παρελθόν μου και σκέφτομαι ότι έστω και ένα νέο παιδί ασχοληθεί με το θέμα και φορτιστεί συναισθηματικά και αντιληφθεί τι δημιούργησε το Black metal, είναι ικανοποίηση για μένα.

Το Rites of Blood and Ice είναι ύμνος στον ηρωικό θάνατο». Καθώς ένας σωστός κηπουρός πρέπει να γνωρίζει και τις ρίζες των φυτών από τα οποία μαζεύει τους καρπούς. Και λόγος πολύ απλός, να μπορεί να το κάνει διαρκώς, να συλλέγει δηλαδή τους καρπούς. Στην περίπτωση της μουσικής οι καρποί είναι οι νότες και ο κηπουρός είναι ο κάθε γνώστης και φίλος του είδους ή ακόμα και δημιουργός νέων τραγουδιών.

Η νοσταλγία ως η ωραιοποίηση του παρελθόντος, είναι η μεγαλύτερη πλάνη που σχετίζεται με αυτό. Ωστόσο, οι καθαρές μνήμες πάντα δημιουργούν μια ένταση και από αυτήν δεν μπορούσε να ξεφύγει και ο ιδρυτής των Yoth Iria: «Όταν το έγραφα ήμουν σε μια έντονη συναισθηματική φόρτιση και έπρεπε μέσα από εκατοντάδες αναμνήσεις να περιοριστώ σε λίγες γραμμές.». Όμως ένας μουσικός καταφέρνει πάντα να βάλει άπειρα πράγματα μέσα σε λίγους στίχους πλαισιωμένους από τη μουσική: «Στα πιο τυπικά μέρη τώρα, η μουσική προσπάθησε να έρθει όσο πιο κοντά γίνεται στους στίχους και να μεταφέρει στον ακροατή κάποιες εικόνες, όχι θλίψης αλλά σεβασμού. Επίσης να δημιουργήσει και ένα επαναστατικό τέμπο. Ο καθένας να κάνει τους δικούς του συνειρμούς και να σκεφτεί λίγο διαφορετικά. Ότι τότε το Black metal ήταν μια επανάσταση κάτι εντελώς διαφορετικό και αυτό είναι η αιώνια άποψη μου. Ίσως κάποιοι να διαφωνούν και ο καθένας είναι ελεύθερος να πιστεύει ότι θέλει βέβαια,  αλλά ανέκαθεν δεν έδινα δεκάρα για το τι μπορεί να πιστεύει ο άλλος για μένα και τις απόψεις μου.».  

Και καταλήγει: «Γιατί εμείς που ξεκινήσαμε τότε το black metal, αν μας ενδιέφερε η κρίση της τότε κοινωνίας και φοβόμασταν από το bullying που δεχόμασταν, δεν θα παίζαμε black metal... αλλά θα πηγαίναμε στο κατηχητικό. χα χα χα.», δηλώνοντας σταθερά: « Όσο για το ποιος θα ήθελα να ερμηνεύσει αυτό το τραγούδι. Κατηγορηματικα κανείς άλλος εκτός από εμένα και τους Yoth Iria».

Κάθε τραγούδι βγαλμένο από την ψυχή ή τη μνήμη είναι μια ιστορία. Μια ιστορία προσωπική, μια ιστορία που αφορά πολλούς και μια ιστορία που είναι κομμάτι της Ιστορίας καθαυτής. Όπως και οι βάρδοι στον μεσαίωνα μέσα από τα τραγούδια τους μετέφεραν γεγονότα ή ακόμα την ίδια τη γνώση, πάντα κάτω από τη μύτη της εξουσίας, ίσως καλύτερα να πούμε κάτω από τα αυτιά της, τα οποία δεν ήθελε να γίνει γνωστά, ούτε να γίνει η αληθινή ανάγνωσή τους, έτσι κάποια τραγούδια μεταφέρουν ένα βίωμα ως μέρος μιας πραγματικής ιστορίας, πάντα όμως ρίχνοντας φως στις πιο σκοτεινές γωνίες.

Jacek Henryk Maniakowski