Jane Doe - All the Poets are Dead

 

Υπάρχει μια ρήση που λέει πως την ιστορία την γράφουν οι νικητές. Αν και για έναν πραγματικό ιστοριοδίφη, αυτό δεν αποτελεί κριτήριο. Στην πραγματικότητα, την ιστορία την δημιουργούν οι ποιητές.

Γιατί οι ποιητές έχουν τη μοναδική ικανότητα να γεννούν ή να φιλοξενούν ιδέες μέσα από τα γραπτά τους. Άλλωστε, όλες οι μεγάλες σοφίες γράφτηκαν — ή κρύφτηκαν — μέσα στην ποίηση.

Δεν είναι λίγες οι κοινωνίες που προσέφεραν προνόμια και προστασία στους ποιητές, αναγνωρίζοντας τον ρόλο τους ως αόρατη συμπαντική δύναμη που κρατά την ισορροπία. Σήμερα, όμως, οι ποιητές χλευάζονται, περιφρονούνται και — για κάποιους — απλώς δεν υπάρχουν.

Οι Jane Doe, μέσα από το δεύτερο τους άλμπουμ The Enormous Head of King Splendid, που κυκλοφόρησε από την Puzzlemusik τον Φεβρουάριο του 2013, δηλώνουν κατηγορηματικά:

All the Poets are Dead!

Αλλά σίγουρα δεν το εννοεί κυριολεκτικά ο Moss Doe, τραγουδιστής του συγκροτήματος και υπεύθυνος για το λυρικό μέρος. Το τραγούδι είναι μια καταγγελία για τη στείρα καθημερινότητα, για τις μηχανιστικές διεργασίες που αφανίζουν τη δημιουργικότητα.

Ο ίδιος περιγράφει την πηγή της έμπνευσής του:

«Αναρωτιόμουν πάντα πόσοι ποιητές “δολοφονούνται” κάθε μέρα εξαιτίας της ρουτίνας, της ανίας του οχταώρου. Αναρωτιόμουν πόσα ποιήματα δεν γράφονται ποτέ γιατί οι δημιουργοί τους ανεβαίνουν οικοδομές, παραδίδουν fast-food με τα μηχανάκια τους, φοράνε στολές και προσποιούνται την Εξουσία. Θέλησα να γράψω μερικές λέξεις για όλο αυτό τον αφανισμό. Να θρηνήσω τους ποιητές-που-ποτέ-δεν-ντύθηκαν-ποιητές.»

Κι όμως, μέσα σε αυτή τη θλίψη, υπάρχει μια νότα αισιοδοξίας — καλά κρυμμένη στη μοναξιά του κάθε ποιητή. Μια μοναξιά που τον προστατεύει, τον θρέφει και τον κρατά ζωντανό.

Ο Moss Doe συνεχίζει:

«Δεν είναι ένα αισιόδοξο τραγούδι. Συλλαμβάνει τη θλίψη της στιγμής. Της στιγμής που συνειδητοποιείς πως είσαι μόνος: κι από ανθρώπους κι από λέξεις. Φτωχός και εγκαταλειμμένος. Υπάρχουν βέβαια και οι στιγμές που αντικρίζεις παντού Ομορφιά. Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία και ένα άλλο τραγούδι.»

Για τη μουσική σύνθεση μίλησε ο Dionisis Doe, μπασίστας του συγκροτήματος. Το τραγούδι ξεκίνησε ως μια καθαρή πανκιά, με ένα σχεδόν πρωτόγονο riff — εντελώς διαφορετικό από το τελικό αποτέλεσμα.

Εκεί παρενέβη ο παραγωγός του άλμπουμ, Nikodemos T., ο οποίος είχε στο μυαλό του κάτι διαφορετικό. Η ομαδική δουλειά, σε συνδυασμό με μια καλή ιδέα, μπορεί να δημιουργήσει θαύματα — όπως συνέβη και εδώ.

Το riff εμπλουτίστηκε, μεταλλάχθηκε, και με τη συμβολή όλων των μελών πήρε την σχεδόν τελική του μορφή. Η τελευταία πινελιά, που ήθελε να προσθέσει ο εμπνευστής του βασικού riff, ήρθε με τη βοήθεια των… Rush, ολοκληρώνοντας το κομμάτι.

Γιατί στην πραγματικότητα, κανείς δεν μπορεί να σκοτώσει έναν ποιητή.

Ο ποιητής είναι τα δημιουργήματά του. Και όσο κι αν αποκλείσεις ανθρώπους από τον λόγο, πάντα κάποια πονήματα ή σκέψεις θα αιωρούνται πάνω από τα κεφάλια τους — ενίοτε συνοδευόμενα από νότες.

 Jacek Henryk Maniakowski