Ο πόνος, σύμφωνα με τη βουδιστική φιλοσοφία, είναι φορέας
συνείδησης. Συχνά, ως συνέπεια αυτής της συνείδησης, προσφέρει γνώση.
Αποκαλύπτει καταστάσεις, φανερώνει πρόσωπα και το έργο που τα συνοδεύει.
Η απώλεια ενός ανθρώπου που με το έργο του έχει αποδείξει
την τιμιότητα και τη συνέπειά του — σε έναν χώρο όπου αυτές οι αρετές σπανίζουν
— μπορεί να γίνει αφορμή για δημιουργία. Μια δημιουργία που δεν περιορίζεται
στη μνήμη, αλλά συνοδεύεται από γνώση για τον ίδιο τον άνθρωπο και ταυτόχρονα
διαιωνίζει το έργο του.
Κάτω από ένα μουσικό πέπλο μερικών απλών αλλά ουσιαστικών
νοτών, και με τους κατάλληλους στίχους να το συνοδεύουν, ο πραγματικός πόνος
μετατρέπεται σε σύμβολο γνώσης. Κάτι που η rock μουσική καταφέρνει με τον πιο
άμεσο και αποτελεσματικό τρόπο.
Τα πιο επιτυχημένα τραγούδια γράφονται αυτοστιγμεί — «στο
πόδι», όπως λέμε πιο απλά. Σε στιγμές πόνου, παραίτησης ή όταν οι νοητικές
άμυνες καταρρέουν και η καθαρή ψυχή ρίχνει μια ματιά στην καθημερινότητα.
Εκεί βρίσκει η Μούσα τις πόρτες ανοιχτές και τρυπώνει μέσα
στον καλλιτέχνη με τη μορφή της έμπνευσης.
Αποτέλεσμα μιας τέτοιας στιγμής είναι και το τραγούδι των
Jane Doe, “This Pain Is Real”. Ένα από τα πιο άμεσα και λιτά κομμάτια του
συγκροτήματος, που περιλαμβάνεται στο τρίτο τους άλμπουμ, “Revolution Diaries”.
Η αμεσότητα του οφείλεται και στον τρόπο που δημιουργήθηκε,
όπως λέει χαρακτηριστικά ο Moss Doe, υπεύθυνος για τις φωνές και τις λέξεις του
συγκροτήματος:
«Ποτέ δεν μου ήταν εύκολο να γράψω για γνωστά μου πρόσωπα...
για φίλους... για ανθρώπους που οι ζωές μας συναντήθηκαν για μερικές πολύτιμες
στιγμές. Μου φαινόταν επίπονη αυτή η διαδικασία και την απέφευγα... μέχρι να μη
μπορώ να την αποφύγω άλλο... Το "This Pain is Real" γράφτηκε στα
"τυφλά" δέκα λεπτά αφότου μου ανακοίνωσαν το "φευγιό" ενός
φίλου. Και όλη η διαδικασία της γραφής των στίχων ήταν σαν βύθιση βελονών στις
άκρες των δαχτύλων. Η συνειδητοποίηση του αληθινού πόνου, η συνειδητοποίηση πως
πρέπει να συνεχίσω αυτή τη ζωή λιγότερος... λειψός... και πως δεν θα έχει τέλος
αυτή η αφαίρεση...».
Και καταλήγει:
«Το "This Pain is Real" γράφτηκε για το Βασίλη,
για μένα... για την απώλεια...»
Η μουσική του γράφτηκε με την ίδια αμεσότητα, όπως αναφέρει
ο Dionisis Doe:
«Έγινε πολύ ξαφνικά, ο Stratos Doe ήθελε ένα κομμάτι με
αυτόν το ρυθμό, ξεκινώντας τον ταυτόχρονα. Πάνω στα χτυπήματα των κρουστών
μπήκε ο Antonis Doe με την κιθάρα, για να το συμπληρώσει ο Dionisis Doe με το
μπάσο. Ο Moss Doe απλά έβαλε το έτοιμο λυρικό μέρος».
Αλλά ένα ερώτημα πλανάται: ποιος ήταν ο Βασίλης, η βασική
αιτία για τη δημιουργία του τραγουδιού;
Πρόκειται για τον Βασίλη Μπαγιάτη, επίκουρο καθηγητή του
Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, που έφυγε από τη ζωή στα 35 του χρόνια, νικημένος από
την επάρατη νόσο.
Όμως αυτός είναι απλώς ένας τίτλος. Ο Βασίλης ήταν πολλά
περισσότερα — και πάνω απ’ όλα, φίλος. Φίλος της Μούσας και της μουσικής, της
ελεύθερης έκφρασης.
Όπως γράφουν οι φίλοι του, που μέσα από μια μουσική εκδήλωση
προσπαθούν να τον συστήσουν σε όσους δεν πρόλαβαν να τον γνωρίσουν όσο ήταν
ακόμη παρών:
«Πολλοί τον γνωρίσανε σαν Βασίλη Μπαγιάτη. Για πάρα πολλούς
περισσότερους ήταν ο Zpi. Μουσική, φωτογραφία, σκηνοθεσία, blogging, ραδιόφωνο
απλά αποτελούν τα μέσα που είχε επιλέξει για να γιορτάζει αυτό που αγαπούσε
περισσότερο από όλα. Τη ζωή.
Τη ζωή με δημιουργία. Τη ζωή με ουσία. Τη ζωή που δεν
χρειάζεται να πάρεις για να δώσεις.
Για πολλούς ήταν. Για μας πάντα θα είναι ακόμη κι αν λείπει.
Όλοι εμείς που μας άγγιξε η ύπαρξή του και επηρέασε τη δική μας ύπαρξη, όλοι
εμείς που αγαπάμε τα κείμενα, τις φωτογραφίες του, τις ραδιοφωνικές εκπομπές
του, τις ταινίες του, όλοι εμείς που αγαπάμε τον ίδιο τον Zpi, μαζευόμαστε για
να γιορτάσουμε αυτό που αγαπάει περισσότερο. Τη ζωή.»
Και σίγουρα, οι νότες είναι αυτές που ξυπνούν τη γνώση και
τη μνήμη. Κάτι που οι Jane Doe καταφέρνουν με αυτό το τραγούδι.
Το βιντεοκλίπ του γυρίστηκε σε ένα από τα πιο γνωστά ροκ
στέκια της Θεσσαλονίκης, το Silver Dollar, και είναι δημιουργία του John Doe,
υπεύθυνου και για τα visuals του συγκροτήματος στις ζωντανές τους εμφανίσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου