O πιο σύντομος δρόμος για τον παράδεισο
περνάει από την κόλαση ή καλύτερα ο μόνος δρόμος. Ο παράδεισος για έναν
μουσικό, είναι το πεδίο της δημιουργίας του, η ίδια η έμπνευσή του. Αλλά ένας
απόλυτα ευτυχισμένος καλλιτέχνης, δεν έχει πηγές έμπνευσης ή αλλιώς κάποια
άσχημα γεγονότα να τα μετατρέψει σε όμορφες νότες. Τότε έρχεται συνήθως η
προσωπική κόλαση να κινήσει τον τροχό της έμπνευση, ακόμα και να γίνει πηγή της
ίδιας της σοφίας.
Το «Στην κόλαση εδώ» , συγκεκριμένο
τραγούδι γράφτηκε το 2016, μια χρονιά ιδιαίτερα δύσκολη για τα περισσότερα μέλη
του συγκροτήματος των Μέμφις. Κάτι που φαίνεται στους στίχους και στην σύνθεση
του τραγουδιού, όπως μας το διηγείται ο Άλκης, τραγουδιστής του συγκροτήματος. Κυκλοφόρησε έναν χρόνο αργότερα και μέσα από το δεύτερο άλμπουμ της μπάντας, το "Ο ιχνηλάτης που κυνηγούσε το θάνατο".
«Η μουσική που γράφαμε στο
στούντιο ταίριαζε με την διάθεση μας και βγήκε σκοτεινή και αγέλαστη και η
θεματολογία δεν ήθελε περισσότερο ψάξιμο από το να αντικρύσω τον εαυτό μου στον
καθρέφτη» συνεχίζει ο Άλκης.
«Είχα βρει καταφύγιο στο αλκοόλ
και είχα γίνει ιδιαίτερα ευέξαπτος και εριστικός ειδικά με τους ανθρώπους που
με αγαπούσαν και με στήριζαν, γιατί πάλευα μέσα μου με μια πρωτόγνωρη κατάθλιψη,
η οποία με είχε λίγο πολύ τσακίσει.».
Στα πιο σκοτεινά μέρη βρίσκονται τα πιο φωτεινά διαμάντια, άλλωστε.
Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα
του DEE SNIDER των Twisted Sister,
όταν διέλυσε την πρώτη φορά το συγκρότημα, λέγοντας πως δε μπορεί να γράψει
ενδιαφέροντα τραγούδια, γιατί είναι πολύ ευτυχισμένος.
«Ο αλκοολισμός δεν έχει καμιά
γοητεία. Δεν θυμάμαι τίποτα αστείο από εκείνη την περίοδο της ζωής μου. θυμάμαι
να είμαι στα πρόθυρα εγκλεισμού και να απομονώνομαι στο σπίτι μου, πιέζοντας
τον εαυτό μου να μεθύσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα για να σταματήσω να σκέφτομαι.»
Μερικές φορές η λάθος στροφή στην ζωή οδηγεί στον σωστό δρόμο.
«Αυτή η κατάσταση κράτησε σχεδόν
έναν χρόνο. Μόνιμα ζαλισμένος, άκεφος και νευριασμένος .. από την δουλειά , το
σπίτι, το στούντιο, μέχρι το πώς
οδηγούσα και πως περπατούσα στον δρόμο.»
συνεχίζει ο τραγουδιστής.
Αλλά η κόλαση είναι πάντα
πεπερασμένη, έχει όρια, είσοδο και έξοδο. «Κάπου εκεί ήταν που με τσάκωσαν τα
παιδιά από τον γιακά και με ταρακούνησαν για τα καλά. Ήταν επώδυνο να σου λένε
το πόσο χαμηλά έχεις πέσει. Αλλά ήταν η αλήθεια.
Ήταν ταπεινωτικό να πρέπει ένα άτομο να παραδεχτεί
το πόσο λάθος διαχειρίζεται την ζωή του. Πόσο μάλλον όταν αυτό το άτομο ήμουν εγώ.
Αλλά ήταν η αλήθεια.». Πάντα μια γέννηση συνοδεύεται από μπόλικο πόνο, όπως μια
γέννηση της γνώσης συνοδεύεται από την αναγνώριση της άγνοιας.
Ίσως ο μόνος δρόμος της συνείδησης
και της ανακάλυψης αυτής είναι μοναχικός. «Μάζεψα τα σκατά μου, πήγα στο βουνό
λίγες μέρες να αδειάσει το κεφάλι μου και επέστρεψα αποφασισμένος ότι κι αν
είναι αυτό που με τρώει να μην του κάνω την χάρη να με νικήσει. Τα παιδιά – οι Μεμφις
– ήταν πάντα εκεί. Οικογένεια/Φίλοι/ Μέντορες/ Ψυχαναλυτές / κοινωνικοί
λειτουργοί. Ήταν όλα. και με κράτησαν πριν βρεθώ σε κάνα χαντάκι.»
«Γιατί τα γλυκόλογα πάνω από τον
τάφο είναι δώρο άδωρο. Στο δια ταύτα
κρίνονται όλα και θέλει πείσμα και κότσια. Κάθε γαμημένη μέρα.»
Και κάπως έτσι γεννήθηκε ένα από
τα πιο αναγνωρίσιμα τραγούδια του συγκροτήματος. Πρώτα γράφτηκε η μουσική και
μετά οι στίχοι, Χωρίς μεγάλη απόσταση βέβαια, Κάνα μήνα δίμηνο διαφορά
Είναι η ψυχολογική μας διαδρομή:
από το ναδίρ στο να ξαναπατήσουμε στα πόδια μας. Η δημιουργία είναι ο δρόμος,
αλλά και τα ίδια τα βήματα μας να φτάσει ο καθένας μας στο ζενίθ του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου