Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

Led Zeppelin - Αφιέρωμα ( μέρος 7ο)


Μια μεγάλη φωτιά δεν σβήνει σαν τσιγάρο σε σταχτοθήκη. Πάντα υπάρχουν αναζωπυρώσεις και εστίες της, που σιγοκαίνε. Η ανάγκη της να αναγεννηθεί είναι πιο μεγάλη από την αρχική της ανάγκη να δημιουργηθεί, που συνήθως είναι ένα σύνολο  συμπτώσεων και "τυχαίων" γεγονότων. Όμως η φωτιά χρειάζεται καύσιμη ύλη, οξυγόνο και θερμοκρασία  για να ξαναπάρει μεγάλες διαστάσεις ή να ξεκινήσει. Χωρίς και τα τρία συστατικά, απλά δεν ξεκινάει. Οι Led Zeppelin ήταν από τις πιο μεγάλες rock'n'roll πυρκαγιές που έχουν περάσει ποτέ από τον πλανήτη και για να σβήσει δεν είναι κάτι απλό. Στο στο επίπεδο της μνήμης παραμένει πάντα άσβεστη, αλλά στο πρακτικό επίπεδο, σίγουρα δεν μπορούσε ποτέ να ξανανάψει και να ξανασηκώσει ποτέ το αερόπλοιο στον ουρανό, όταν λείπει ένα από τα συστατικά της. 
Αμέσως μετά την διάλυση των Led Zeppelin οι Page και Plant θα σχημάτιζαν τους Honeydrippers με την συμμετοχή διάφορων φίλων και session μουσικών, όπως οι Jeff Beck, Nile Rodgers και Paul Schaffer. Μουσικά κινήθηκαν σε rythm and blues στάνταρντ, με αξιοσημείωτη την διασκευή στο Sea of Love,  η οποία έφτασε μέχρι το νούμερο 3 του Bilboard, το 1985. Προηγήθηκε η κυκλοφορία της συλλογής με ανέκδοτο υλικό των  Led Zeppelin με τίλο Coda, η οποία μεταξύ των άλλων περιείχε και το περίφημο drum instrumental του John Bonham, BONZO`S MONTREAUX, όπου ο Jimmy Page είχε προσθέσει ΔΙΑΦΟΡΑ ηλεκτρονικά εφέ, καθώς και δυο τραγούδια από την θρυλική συναυλία τους  στο  Royal Albert Hall το 1970. Ενδιάμεσα, ο Robert Plant θα κυκλοφορήσει το, αρκετά καλό, πρώτο του προσωπικό άλμπουμ, το  Pictures at eleven, με την επιτυχία το Slow dancer. Την ίδια εποχή ο  John Paul Jones,  θα συνεργαστεί με μια πλειάδα μουσικών, όπως ο Paul McCartney, o Peter Gabriel, o Ben King και Brian Eno, ενώ στα μετέπειτα χρόνια θα αναλάβει και την παραγωγή, καθώς και τις ενορχηστρώσεις καλλιτεχνών και συγκροτημάτων, όπως η Diamanda Callas,  οι REM, οι Cinderella, οι Foo Fighters και οι Mission,  ενώ τελευταίο του κατόρθωμα η μοναδική και πολύ ενδιαφέρουσα συνεύρεση με τους Dave Ghrol και Joss Homme στους Theme Crooked Vultures.
Στις 13 Ιουλίου του 1985 οι Page, Plant και Jones θα επανενωθούν για πρώτη φορά, ζωντανά στην σκηνή του JFK  στην Φιλαδέλφεια των Ηνωμένων Πολιτειών και στα πλαίσια του φιλανθρωπικού κονσέρτου Live Aid. Μαζί τους δυο τεράστιοι ντράμερς, ο Phil Collins των Genesis και ο Tony Thompson των Chic, αλλά θα προσπαθούσαν να υποκαταστήσουν τον θρυλικό John Bohnam. Tο σχήμα θα συμπλήρωνε και ο μπασίστας Paul Martinez, συνεργάτης των Peter Gabriel  και George Harrison μεταξύ άλλων. Η εμφάνιση όμως, συνοδεύτηκε από πολλά προβλήματα στον ήχο, με αποτέλεσμα να απογοητεύσει και να θεωρηθεί από τον μεν Jimy Page ντροπιαστική, ενώ ο Robert Plant θα την χαρακτήριζε ως αισχρή ωμότητα.
Η δεύτερη φορά που θα ξαναβρισκώντουσαν ζωντανά στην σκηνή οι τρεις εναπομείναντες Led Zeppelin θα ήταν στις 14 Μαϊού του 1988 στην εκδήλωση για τα 40 χρόνια ύπαρξης της δισκογραφικής εταιρείας Αtlantic.  Μαζί τους, αυτή την φορά στα τύμπανα θα ήταν ο γιος του πρόωρα χαμένου John Bonham, ο 22-χρονος τότε Jason Bonham. Πάλι όμως, εμφανίστηκαν ιδιαίτερα ασύνδετοι, ενώ ο Plant διαφώνησε ως προς το αν θα παιχτεί το Stairway to heaven, αρνούμενος να βγει στην σκηνή αν τελικά οι υπόλοιποι το έπρατταν, αλλά και ο John Paul Jones και φυσικά ο νεαρός και σίγουρα αγχωμένος, γιος του John Bohnam, έκαναν πολλά λάθη. Ο Jimy Page θα χαρακτήριζε την εμφάνιση ως μια μεγάλη απογοήτευση, ενώ o Robert Plant θα συμπλήρωνε ότι, ήταν ένα πολύ μεγάλο λάθος. 
H τρίτη όμως και φαρμακερή φορά που ο ιLed Zeppelin θα επανενονώντουσαν μαζί και πάλι, με τον, σαφώς πλέον ώριμο και απίστευτα κοντά στο παίξιμο του πάτερα του Jason στα ντραμς, θα γινόταν το 2007 στην o2 arena του Λονδίνου, για να τιμήσουν την μνήμη του νεκρού διευθυντικού στελέχους της Atlantic records,  ο οποίος αποτέλεσε ένα είδος πατέρα για πολλούς θρυλικούς μουσικούς της Atlantic, τον Ahmet Ertegun. Η συναυλία αποτέλεσε μια υπέροχη γιορτή της μουσικής και της αξίας των Zeppelin, οι οποίοι ήταν όντας υπέροχοι και σε εκπληκτική φόρμα, ενώ κατέδειξε την τεράστια ΚΑΙ αιώνια  αγάπη των απανταχού μουσικόφιλων προς το συγκρότημα. 20 εκατομμύρια ηλεκτρονικών αιτήσεων για ένα από τα 20.000 πολυπόθητα μαγικά εισιτήρια σε 30 μόλις λεπτά. Το ΑΕΡΟΠΛΟΙΟ αυτή την φορά σκόρπισε απλόχερα μαγικές στιγμές. Η εμφάνιση βιντεοσκοπήθηκε, ενώ έγιναν προβολές της  σε όλο τον κόσμο, ακόμα και στα μέγαρα μουσικής ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ...... 

Massive Attack - Unfinished Sympathy



Ο Μάρσαλ Μακ Λούαν είχε πει το περίφημο "Το μέσο είναι το μήνυμα", προφητεύοντας ουσιαστικά την εξάπλωση του διαδικτύου. Το άλλο του απόφθεγμα "τα εργαλεία είναι απλά προεκτάσεις των χεριών" ουσιαστικά το συμπληρώνει. Στην μουσική η  ανάπτυξη της τεχνολογίας πάνω στον ήχο, δημιούργησε νέα δεδομένα και η φράση του Καναδού κοινωνιολόγου βρήκε την πλήρης εφαρμογή του, όπου το μέσον είναι το διαδίκτυο και το μήνυμα είναι η ανταλλαγή ιδεών. Και η ανταλλαγή αυτή είναι σα μια ερωτική πράξη, που το αποτέλεσμα της πάντα είναι η δημιουργία μια νέας ζωής και στην συγκεκριμένη περίπτωση νέας μουσικής προσέγγισης. Όπου πλέον οι ήχοι μπορεί να δημιουργηθούν με λιγότερο παραδοσιακούς τρόπους. 
Η ψηφιοποίηση του ήχου άνοιξε τα φτερά σε πολλούς μουσικούς, επειδή η διαχείρισή του έγινε πολύ πιο εύκολη. Ο καλλιτέχνης είχε πλέον την δυνατότητα να αφοσιωθεί πολύ περισσότερα στην δημιουργία της μελωδίας, παρά στον χειρισμό κάποιου μουσικού οργάνου. Οι πρωτοπόροι αυτής της προσέγγισης ήταν οι Massive Attack, που το ταλέντο των δυο μουσικών παραγωγών  Robert "3D" Del Naja και  Grant "Daddy G" Marshall δημιούργησε, όχι μόνο ξεχωριστό ήχο, αλλά ολόκληρο μουσικό ρεύμα, το  trip hop. Και το  "Unfinished Sympathy"  ήταν το πρώτο βήμα σε αυτό το νέο μουσικό μονοπάτι. Δημιουργία των Grantley Marshall, Andrew Vowles, Robert Del Naja, Jonathan Sharp και της Shara Nelson, η οποία κάνει και τα φωνητικά  κυκλοφόρησε μέσα από το ντεμπούτο τους άλμπουμ, το  Blue Lines, που κυκλοφόρησε αρχές του 1991 και ηχογραφήθηκε λίγους μήνες νωρίτερα. 
Οι στίχοι της  Nelson  "Like a soul without a mind/ In a body without a heart/ I'm missing every part" δείχνουν παντελής έλλειψη πρωτοτυπίας, αλλά δε μας νοιάζει, μιας και δεν είναι αυτό το ζητούμενο στο συγκεκριμένο τραγούδι. Το ντουέτο έκανε ένα κολάζ μουσικών και ήχων με την συνεισφορά του Jonny Dollar στην παραγωγή. Το τραγούδι ενσωματώνει τα σκρατς, χαρακτηριστικό της hip hop και rap, μαζί με κρουστά από το  " Strut Parade ( Instrumental ) "  του JJ Johnson και όλα κάτω από τα hip-hop beats. Τα μοναδικά φωνητικά της τραγουδίστρια Shara Nelson, είναι απλά σαν να σκεπάζεις με μετάξι ένα καλλίγραμμο κορμί, που τα χαρακτηριστικά του διακρίνονται κάτω από αυτό. Τα αντρικά samples "hey, hey, hey, hey...", όσο και αν δεν φαίνονται αντρικά, ανήκουν στον John McLaughlin, από τους Mahavishnu Orchestra και ακούγονται στο τραγούδι τους "Planetary Citizen" του 1974.  Τα έγχορδα που ενορχηστρώθηκαν από τον  Wil Malone συμπληρώνουν το μουσικό αυτό κολάζ. 
Και κει που νομίζει κανείς πως έχει ανακαλύψει την προέλευση του κάθε κομματιού του παζλ, υπάρχουν και τα καμπανάκια από το τραγούδι "Take Me To The Mardi Gras" του τζαζίστα Bob James. Το τραγούδι κυκλοφόρησε αμέσως μετά τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου και λόγω μιας ευαισθησίας το όνομά τους ήταν απλά «Massive». Μόλις όμως, η ένταση της κοινωνικής υποκρισίας μειώθηκε, έγιναν ξανά  Massive Attack. 
Το βιντεοκλίπ γυρίστηκε από τον  Baillie Walsh στην  West Pico Boulevard του  Los Angeles. Σ' αυτό απεικονίζεται η Nelson να περπατάει στο πεζοδρόμιο της λεωφόρου αυτής, αγνοώντας από μεθύστακες , συμμορίες , ποδηλάτες μέχρι και άτομα με ειδικές ανάγκες. Πίσω της ακολουθούν τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ. Την ιδέα την δανείστηκαν και οι The Verve στο  "Bitter Sweet Symphony" ( http://echooadventures.blogspot.gr/2013/04/the-verve-bitter-sweet-symphony.html ) , 6 χρόνια αργότερα. Από τις πιο ενδιαφέρουσες διασκευές είναι αυτή της  Tina Turner. Το τραγούδι γνώρισε τεράστια επιτυχία, όπως και το άλμπουμ, αναδεικνύοντας τους σε μουσικούς παγκόσμιας κλάσης. 
 Jacek Maniakowski

Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

New Zero God - Echo-λόγιο


Οι New Zero God απαντούν: 
1) Τι συμβολίζει το όνομα σας; To ότι άνθρωποι με μηδενική προσωπικότητα κυβερνούν τον κόσμο σαν να είναι θεοί…

2) Χρήμα ή δόξα; Ευτυχία
3) Πως θα προβάλεις με μια λέξη ή μια φράση την μπάντα σου; Σκοτεινό rock’n’roll
4) Σημείο μηδέν της μπάντας Δεν υπάρχει…
5) Τι μουσική σας εκφράζει λιγότερο ή καθόλου; Το Ελληνικό λαϊκό τραγούδι.
6) Αν ήταν υπερόπλο η μουσική που θα την χρησιμοποιούσατε; Θα καταστρέφαμε την ανθρώπινη απληστία…
7) Με ποιον θα θέλατε να ανεβείτε στην σκηνή; Με τον John Lydon
8 ) Η μουσική σαν πολιτική ή θρησκευτική έκφραση; Ως πολιτική έκφραση (αν και η θρησκεία ασκεί κι αυτή πολιτική…)
9) Οι επιρροές σας; Oι Clash, οι Damned, οι Mission, το punk, το post-punk, η gothic… 
10) Μέσον ή σκοπός το συγκρότημα; Μέσον επικοινωνίας με τους ανθρώπους
11) Μέσον ή σκοπός η μουσική; Μέσον έκφρασης συναισθημάτων
12) Το ταλέντο συνοδεύει την αλαζονεία ή την ταπεινοφροσύνη; Το ταλέντο είναι ταλέντο. Ανάλογα με την προσωπικότητα αυτού που το έχει πάνε και τα άλλα δύο… Συνήθως ο ατάλαντος είναι και αλαζόνας…
13) Συμβολικά με ποιο ζώο θα παρομοιάζατε την μπάντα; Με την μαϊμού. Γιατί πηδάει από κλαδί σε κλαδί παίζοντας και περνώντας καλά, μοιάζει πολύ στον άνθρωπο και έχει την ατυχία να την χρησιμοποιούν συχνά ως πειραματόζωο… 
14) Μια ευχή για την μπάντα Να έχουν όλα τα μέλη την υγεία τους…
15) Ποιο είναι το πιο σκοτεινό σημείο της μουσικής δημιουργίας; Η στιγμή που ο κάθε ένας από τους 4 μουσικούς της μπάντας βάζει λίγο από τον χτύπο της καρδιάς του και αποκτά ζωή ένα τραγούδι από το πουθενά…


Θα τους βρείτε εδώ: https://www.facebook.com/pages/New-Zero-God/200324203346047
                                   http://newzerogod.com/home-1.html
Θα τους δείτε εδώ: https://www.youtube.com/user/newzerogodgr?feature=watch
θα τους ακούσετε εδώ: https://newzerogod.bandcamp.com/
                                 http://www.reverbnation.com/newZEROgod
                                 http://www.cdbaby.com/artist/newZEROgod

Led Zeppelin - Αφιέρωμα ( Μέρος 6ο)


Όμορφα χωριά, όμορφα καίγονται..... μπορεί να είναι ο τίτλος  μιας Γιουγκοσλάβικης, όσο υπήρχε αυτός ο όρος, ταινίας, που περιγράφει την αθλιότητα ενός πολέμου, αλλά κυρίως του εμφυλίου. Ωστόσο, η φράση αυτή άνετα θα μπορούσε να ταιριάξει σε πολλές rock'n'roll μπάντες. Ο θάνατος μιας μπάντας έρχεται με την απώλεια βασικού μέλους είτε από κορεσμό είτε από την υπερβολική έκθεση στην δόξα και στο χρήμα. Όλα αυτά όμως προϋποθέτουν και λάμψη με όλες τις συντεταγμένες που την ακολουθούν. Ο μύθος του Φάουστ βρίσκει την πλήρης του ενσάρκωση σε μια μεγάλης ροκ μπάντας, αλλά και βγαίνει ένα βασικό συμπέρασμα, ότι ο πιο σύντομος δρόμος για την αθανασία δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ο ίδιος ο θάνατος. Η θυσία της ψυχής, απλά έχει αποτέλεσμα να μείνει η εικόνα για πάντα αποτυπωμένη στην στα μάτια κάθε μουσικόφιλου. Και σίγουρα για έναν ροκ σταρ οι απλές ανάγκες της ψυχής, σχεδόν είναι ανύπαρκτες κάτω από την λάμψη της δόξας. 
Αμέσως μετά τις 5 θριαμβευτικές sold out βραδιές στο Earls Court τον Μάιο του 1975,  oι Led Zeppelin σχεδίαζαν μια νέα καλοκαιρινή αμερικάνικη τουρνέ, η οποία επρόκειτο να ξεκινήσει με δυο τεράστιες υπαίθριες συναυλίες στο San Franscisco. Τον Αύγουστο όμως, το τρομερό αυτοκινητιστικό ατύχημα του Robert Plant και της γυναίκας του Maureen στην Ρόδο, όπου  ο Robert θα σπάσει τον έναν αστράγαλο του, ενώ η Maureen θα σωθεί την τελευταία στιγμή με μετάγγιση αίματος, θα διέκοπτε την φρενήρη πορεία των Zeppelin. Εκείνη την περίοδο λοιπόν,  οι  Led Zeppelin θα γράψουν το υλικό για την έβδομη στούντιο δουλειά τους, το άλμπουμ Presence, το οποίο και θα κυκλοφορούσε τελικά στις 31 Μαρτίου του 1976. Το Presence σηματοδότησε μια ακόμα αλλαγή στον ήχο και στο στυλ τους, αφήνοντας στην άκρη τις ακουστικές μπαλάντες και τις περίπλοκες ενορχηστρώσεις, φέρνοντας σε πρώτο πλάνο πιο ωμά κιθαριστικά riffs. Μεταξύ των άλλων θα περιείχε την επιτομή αυτών που, τα επόμενα χρόνια θα χαρακτηριζόντουσαν με την φράση επικά τραγούδια, το απόλυτο καλλιτέχνημα το Achile`s last stand. Ο δίσκος αν και έγινε πλατινένιος,  δίχασε κοινό και κριτικούς, με τους δεύτερους να δείχνουν έναν έντονο σκεπτικισμό με την σκληρή αυτή στροφή των Led Zeppelin .
Την ίδια εποχή θα πληθύνουν οι φήμες της βαριάς χρίσης ηρωίνης από τον Jimy Page, τόσο στις ηχογραφήσεις του άλμπουμ, όσο και στις live εμφανίσεις των Ζeppelin. To 1977 και συγκεκριμένα στις 30 Απριλίου oι Led Zeppelin θα δημιουργούσαν ένα νέο ασύλληπτο ρεκόρ  Με τους 76.229 θεατές στο Pontiac Silverdome, να αποτελούν το μεγαλύτερο κοινό σε μια συναυλία, νούμερο που θα τους βάλει και στο βιβλίο των ρεκόρ του GUINESS. Στις 30 Ιουλίου του 1977 όμως, μετά την εμφάνιση τους στην Λουιζιάνα, ο Plant θα μάθαινε το τραγικό νέο για τον θάνατο του 5-χρόνου γιου του Karac, από στομαχικό ιό. Αμέσως, η περιοδεία θα σταματούσε, ενώ οι φήμες, ανυπόστατες τελικά, ήθελαν το συγκρότημα να οδηγείται σε διάλυση.
To Νοέμβριο του 1978 οι Led Zeppelin θα έμπαιναν στα Polar Studios στην Στοκχόλμη, για να ηχογραφήσουν αυτόν, που θα έμελλε να είναι και ο τελευταίος τους στούντιο δίσκος . Το ιδιαίτερα φιλόδοξο και πειραματικό Ιn through the out door. Ο δίσκος θα πάει νούμερο ένα σε Αγγλία και Αμερική την δεύτερη κιόλας εβδομάδα της κυκλοφορίας του, συμπαρασύροντας, για δεύτερη φορά στην καριέρα τους ταυτόχρονα όλη την μέχρι τότε δισκογραφία τους, η οποία και θα ξανάμπαινε στα 200 πρώτα του Bilboard. Τον Αύγουστο του 1979 θα εμφανιστούν σαν headliners στο φημισμένο KNEBWORTH FESTIVAL μπροστά σε 104.000 εκστασιασμένους θεατές. Η επόμενη χρονιά θα βρει τους  Led Zeppelin να περιοδεύουν ασταμάτητα .Το γεγονός αυτό, αλλά και η υπερβολική χρήση αλκοόλ, θα οδηγήσουν τον ντράμερ John Bonham στο νοσοκομείο, όταν κατά την διάρκεια του σόου στην Νυρεμβέργη στις 17 Ιουνίου 1980 θα λιποθυμήσει επί σκηνής. Στις 24 Σεπτεμβρίου του 1980 και μετά από ένα προσωπικό "φεστιβάλ" κατανάλωσης  βότκας, αλλά και κάποιων άλλων ναρκωτικών ουσιών, ο τεράστιος αυτός ντράμερ και κορυφαία ΡΟΚ προσωπικότητα θα πέθαινε από αναρρόφηση στον ύπνο του, βυθίζοντας στο πένθος ολόκληρο το rock n roll. Ο BONJO θα σώπαινε για πάντα. Σύμφωνα με την δική του επιθυμία η σωρός του αποτεφρώθηκε στις 10 Οκτωβρίου του 1980. Αν και ακούστηκαν τα ονόματα των Cozy Powell, Ben Bevan (ELO), Carmine Appice και Barriemore Barlow  (Jethro Tull), οι Led Zeppelin με μια λιτή και άμεση ανακοίνωση και πάνω από όλα τιμώντας τον εκλιπόντα φίλο τους, αποφάσισαν την διάλυση του συγκροτήματος. Το αερόπλοιο, έτσι όπως το γνωρίσαμε, δεν θα ξαναπατούσε ποτέ πια....δυστυχώς!!!

The Velvet Underground - All Tomorrow's Parties


Ένα καλός τρόπος για να νικήσει κανείς την νύχτα, μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά είναι να την φωτίσει. Και ένα πάρτυ  είναι ένα καλό μέσο, πάντα όμως, με τους κατάλληλους καλεσμένους και κάποιον μοναδικό διοργανωτή. Σε τέτοιες περιπτώσεις μια κούφια διασκέδαση, με την κυριολεκτική έννοια της λέξης, γίνεται ψυχαγωγία, πειραματισμός και πάνω απ' όλα ανταλλαγή ιδεών. Ο κόσμος αλλάζει όταν οι άνθρωποι ανταλλάσσουν ιδέες, σκέψεις και συναισθήματα και μέσα από κάποια πάρτυ της δεκαετίας '60 γεννήθηκαν πολλά καλλιτεχνικά ρεύματα, που έδωσαν την ώθηση και για πολλές κοινωνικές μεταρρυθμίσεις. Άλλωστε και αυτός είναι και ο λόγος που όλες οι εκφράσεις του rock'n'roll πάντα κατηγορούνται από κάθε βολεμένο σκοτεινόμυαλο συντηρητικό κατεστημένο. 
Τα πάρτυ του Andy Warhol, του οποίου την ιδιαίτερη προσωπικότητα ανακάλυψε ο δικός μας Αλέξανδρος Ιόλας, ήταν σημείο αναφοράς και σίγουρα μια μαχαιριά στην καρδιά της υποκρισίας της εποχής. Η παραγωγή στον πρώτο άλμπουμ των  The Velvet Underground, το  The Velvet Underground & Nico του 1967, είχε το ίδιο πειραματικό χαρακτήρα και με ότι έχει ασχοληθεί ο καλλιτέχνης. Φυσικά και η προσωπικότητα του  Lou Reed, η βασική κινητήριος δύναμη της μπάντας, μαζί την συνθετική του δεινότητα, δημιούργησε έναν συνδυασμό που θα επηρέαζε ακόμα και σήμερα πολλές εκφράσεις του rock'n'roll. Φυσικά, με την προσθήκη σε τρία τραγούδια την μοναδικής Nico, μπορούσε να δημιουργήσει μόνο συνθέσεις, που ο χρόνος απλά θα τις "γυάλιζε", ώστε να φαίνονται ακόμα πιο λαμπερές στο πέρασμα του χρόνου. 
Το "All Tomorrow's Parties" είναι μια από αυτές, δημιουργία του ίδιου του All Tomorrow's Parties και με τα φωνητικά της Nico. Η έμπνευση για την δημιουργία του προήλθε από την συνεχόμενη παρατήρηση του Warhol και της "κλίκας" του. Ουσιαστικά ο δημιουργός του περιγράφει πρόσωπα που αποτελούσαν το περίφημο  Andy Warhol's Factory. Όπως λέει ο ίδιο ο δημιουργός του άκουγε ανθρώπους να μιλάνε για τα πιο άστοχα, εκπληκτικά, χαρούμενα και λυπηρά πράγματα μαζί. Ήταν το πιο αγαπημένο τραγούδι του παραγωγού της μπάντας. 
Κατά την διάρκεια της ηχογράφησης του έπρεπε να εμφανίζονται στο  Dom, μαι πολωνική αίθουσα χωρού, την οποία νοίκιαζε μαζί οι Andy Warhol και Paul Morrissey, αργότερα μάνατζερ της μπάντας. Κάθε μέλος πήρε 5 δολάρια για κάθε εμφάνιση. Μαζί με την Nico, που το πραγματικό της όνομα ήταν Christa Päffgen,  εμφανιζόταν σαν  Exploding Plastic Inevitable, άλλη μια δημιουργία του δαιμόνιου καλλιτέχνη. Στη ηχογράφησή του πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκε προ-ηχογραφημένο πιάνο, στο οποίο είχε ανάλογο κούρδισμα και η κιθάρα του δημιουργού του. 
Το τραγούδι έδωσε όνομα σε ένα μουσικό φεστιβάλ, στο  Camber Sands, στο East Sussex της Αγγλίας, σε μια νουβέλα του William Gibson και μια ταινία του Yu Lik-wai. 
Jacek Maniakowski

Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013

The Velvet Underground - Venus in Furs


Η δημιουργία και η καταστροφή είναι ένα δίπολο, που θέτει σε κίνηση τα πάντα. Σε πολλές κοσμογονίες οι θεότητες που αντιπροσωπεύουν αυτές τις δυνάμεις είναι αδέλφια. Πιθανόν, αυτό το δίπολο, να είναι μια έκφραση της φύσης για να αποκαταστήσει την ισορροπία και να αποτρέψει τον κίνδυνο ανάπτυξης γιγαντισμού. Στο rock'n'roll όμως, ο γιγαντισμός δεν είναι επικυριαχικός, άρα ούτε και απειλεί κάποια ισορροπία. Περισσότερο ο χαρακτήρας φαίνεται να είναι οικουμενικός, παρά ταύτα το παραπάνω δίπολο είναι εμφανές όσο πουθενά. Εδώ όμως, ο δημιουργός αυτοκαταστρέφεται για να μπορεί να προσφέρει στον κοινό του. Ένα είδος σαδομαζοχιστικής σχέσης, που με κάθε τρόπο προσπαθεί να κρατηθεί ζωντανή και με οποιοδήποτε κόστος. 
Οι The Velvet Underground είναι ορισμός αυτής της αυτοκαταστροφικότητας και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, που ήταν κεντρικό θέμα των τραγουδιών τους. Η δημιουργικότητα του frontman της μπάντας  Lou Reed, είναι σχεδόν ταυτόσημη με την τάση του για αυτοκαταστροφή, ειδικά όταν ήταν μέλος τους. Και η ενασχόλησή του με ανάλογη βιβλιογραφία δεν αποτέλεσε γεγονός, αλλά γεγονός ήταν η μεταφορά των αναγνωσμάτων του σε τραγούδια του. Ένα τέτοιο αποτέλεσε και το Venus in Furs, ομώνυμο του βιβλίου του Αυστριακού  Leopold von Sacher-Masoch. Το τραγούδι κυκλοφόρησε μέσα απο το ντεμπούτο άλμπουμ τους, το The Velvet Underground & Nico του 1967, αν και δημιουργήθηκε δύο χρόνια νωρίτερα. Όπως όλο το άλμπουμ, που διαπραγματεύεται θέματα ταμπού, ακόμα και για την δική μας εποχή, το τραγούδι ακολουθεί την ίδια θεματολογία και η παραγωγή του Andy Warhol μόνο τυχαία δεν είναι. 
Αν και δεν ήταν το πρώτο τραγούδι που ασχολήθηκε με  το θέμα της συγκεκριμένης νουβέλας, ήταν ο πρώτος σταθμός για την δημιουργία της εικόνας ενός κινήματος που δημιουργούταν μέσα στους κόλπους του rock'n'roll. Το πρώτο τραγούδι που το ανέφερε, σκωπτικά όμως, ήταν το The Masochism Tango του Tom Lehrer. Το βιβλίο, του οποίου ο συγγραφέας έδωσε το όνομα στην έννοια του μαζοχισμού, διαπραγματεύεται προσωπικές, εν μέρει, εμπειρίες του. Συγκεκριμένα μιλάει για την γυναικεία κυριαρχική επιβολή στον άντρα και πάντα μέσα σε σαδομαζοχιστικά πλαίσια. Η κεντρική ηρωίδα της νουβέλας του  Sacher-Masoch, είναι η  Wanda von Dunajew, ο χαρακτήρας της οποία διαμορφώθηκε από την Fanny Pistor, της οποία ήταν "σκλάβος" ο συγγραφέας. Ο τίτλος του προέρχεται από ένα όνειρο που βλέπει ο ήρωας του βιβλίου, στο οποίο μιλάει με την Αφροδίτη που φοράει γούνα, για την αγάπη. 
Και το τραγούδι δεν φεύγει και πολύ από το κεντρικό θέμα του βιβλίου, δίνοντας οντότητα στο BDSM, έννοια που το όνομα της προέρχεται από από τα ακρωνύμια των "B&D" για  "Bondage and Discipline", "D&S" για "Dominance and Submission" και "S&M" για "Sadism and Masochism". Η σημασία του για την τολμηρή προσέγγιση, μεγαλώνει, αν αναλογιστεί κάποιος ότι, όλα αυτά θεωρούνταν ψυχικές παρεκκλίσεις και η θεραπευτική του αντιμετώπιση ήταν το ηλεκτροσόκ. Το τραγούδι του  Lou Reed, αλλά και το όνομα της μπάντας, γεννά ένα ερώτημα, αν τελικά ο ίδιος ο δημιουργός ήταν τόσο βιτσιόζος. Αλλά το πιο πιθανόν είναι απλά να ήταν ακόμα ένας λίθος στο οικοδόμημα της σεξουαλικής απελευθέρωσης. Αλλά ακόμα και θεμέλιο για την δημιουργία της αντι-κουλτούρας της punk και αργότερα όλων των παρακλαδιών της. 
Το τραγούδι έχει ντύσει μουσικά αρκετές ταινίες, αλλά ακόμα και στην ταινία  The Doors (1991) του  Oliver Stone ακούγεται, στη σκηνή του πάρτυ του  Andy Warhol. Επίσης και οι διασκευές του ήταν πάρα πολλές, από The Smashing Pumpkins  μέχρι και Beck, με αυτήν των Monster Magnet να είναι η πιο ενδιαφέρουσα. 
Jacek Maniakowski

Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2013

The Guess Who - Shakin' All Over


Στον μεσαίωνα η έννοια της μουσικής δημιουργίας ήταν από άγνωστη ως ανύπαρκτη. Κάποιες  νότες ηχούσαν συνήθως σε γλέντια που διοργάνωνε κάποιος φεουδάρχης ή άρχοντας,  αλλά και αυτές είχαν την αξία του σημερινού σκυλο-ποπ τραγουδιού. Κάποιοι βάρδοι, που γυρνούσαν από χωριό σε χωριό, ήταν επικεντρωμένοι στο να περάσουν την γνώση μέσα από τα τραγούδια τους και η μουσική σύνθεση ούτε καν δευτερεύουσα έννοια είχαν. Η αναγέννηση συντελέστηκε κυρίως λόγω της τέχνης και επεκτάθηκε στην δημιουργία του ουμανισμού, αλλά κυρίως η μουσική άρχισε  να βρίσκει τρόπους να ενσαρκωθεί. Πάντα όμως ή την σκέπη της εξουσίας, είτε θρησκευτικής είτε πολιτικής. Φυσικά αυτό συνεχίζεται ακόμα και στις μέρες μας, με πιο θολούς τρόπους ελέγχου, αλλά η  μουσική έχει τη δική της οντότητα, που πάντα βρίσκει τρόπους να δραπετεύει. 
Όταν λοιπόν μια μελωδία αποφασίζει να ενσαρκωθεί μπορεί ακόμα να δημιουργήσει ολόκληρο συγκρότημα που θα αφήσει εποχή στην ροκ μουσική. Το ταλέντο ενός μουσικού, μαζί με πονηριά, συνέπεια απληστίας, κάποιου διευθυντή δισκογραφικής εταιρίας και φυσικά και η προσωπικότητα κάποιου άλλου μουσικού, απλά είναι σκαλοπάτια για να μπει ένα τραγούδι στη κορυφή προτιμήσεων του κοινού. Και το "Shakin' All Over", μια δημιουργία του Johnny Kidd, που ηχογραφήθηκε πρώτη φορά από τους Johnny Kidd & the Pirates το 1960, έχει όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Αλλά το η μεγάλη αναγνώριση θα την έχει πέντε χρόνια αργότερο μέσα από το ομώνυμο του  ντεμπούτο άλμπουμ των  The Guess Who, δίνοντας παράλληλα, κατά κάποιον τρόπο, οντότητα και όνομα σε μια μπάντα που θα άφηνε εποχή στην παγκόσμια ροκ σκηνή. 
Ο ίδιος  ο δημιουργός του τραγουδιού αναφέρει ότι εμπνεύστηκε το τραγούδι, όταν με τους κολλητούς του έκανε βόλτες μια μέρα. Κάτι σε κατάσταση ταινιών που αποτυπώνουν τα αλάνια στην Αμερική της δεκαετίας του '60. Και φυσικά ο σκοπός είναι η συνάντηση με κάποια αιθέρια ύπαρξη. Μια τέτοια συνάντηση είχε και η παρέα του Johnny Kidd, με αρχέτυπο μιας όμορφης κοπέλας, η οποία αποτέλεσε, χωρίς να το γνωρίζει την αφορμή για την ενσάρκωση αυτού του τραγουδιού. Αλλά το κούνημα της έβαλε σε κίνησε και άλλες δυνάμεις,  ώστε η απορία Guess Who, να γίνει από τις πιο ηχηρές ροκ απαντήσεις παγκοσμίως. 
Στην πρωτότυπη του εκτέλεση, γνώρισε μεγάλη επιτυχία στην πατρίδα του δημιουργού του, την Βρετανία. Πέντε χρόνια αργότερα οι  Chad Allen and the Expressions, θα το ηχογραφήσουν στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, στον Καναδά. Η εταιρία όμως που το κυκλοφόρησε σε σινγκλ, ήθελε να δημιουργήσει μια κάποια ίντριγκα σχετικά με το όνομά τους, μιας που το συγκρότημα των The Who, γνώριζε μεγάλη επιτυχία με το  "My Generation,". Έτσι έγραψε στο εξώφυλλο του σινγκλ απλά Guess Who?. Οι  Disc Jockeys, απλά πέσανε στην παγίδα της εταιρίας και από την αρχή τους τους βγάλανε το όνομα The Guess Who. Φυσικά στον  Chad Allen, δεν του άρεσε το όνομα, αλλά η δισκογραφική επέμενε, θέλοντας να εκμεταλλευτεί την σύγχυση με τους The Who, κάτι που είχε αποτέλεσμα. 
Το τραγούδι διασκευάστηκε από πλήθος καλλιτεχνών, μεταξύ τους οι Led Zeppelin, Suzi Quatro, Iggy Pop, MC5 και πολλοί άλλοι, χωρίς ποτέ να φτάσουν την επιτυχία των Καναδών. 
Jacek Maniakowski

Garbage - Queer


Η ροκ μουσική μπορεί να έχει τα δικά της στερεότυπα, αλλά σίγουρα είναι αυτή που σπάει, περισσότερο από τα  άλλα είδη μουσικής, τα κοινωνικά στερεότυπα. Η ανάγκη μιας μπάντας να αναδειχθεί, αλλά και να δημιουργήσει, την οδηγεί σε απάτητα μονοπάτια, μουσικά, αλλά κυρίως λυρικά. Η ροκ μουσική είναι αυτή που έχει αναδείξει, όσο καμιά άλλη, κοινωνικά προβλήματα και ταμπού που σπάνια έως καθόλου έχουν συζητηθεί. Ένα τραγούδι όμορφα μουσικά επενδυμένο, με λυρισμό στους στίχους μπορεί να αποκαλύψει πολλά και να θέσει πολλά ζητήματα σε ανυποψίαστους, αλλά και υποψιασμένους  μουσικόφιλους. 
Η λέξη  "Queer" στα αγγλικά έχει διφορούμενη έννοια και σημασία. Ο όρος χρησιμοποιείται για τους gay, αλλά και σαν συνέπεια ορίζει και κάποιον μόνο ή και διαφορετικό. Το τραγούδι των Garbage, δημιουργία όλης της μπάντας, που βρίσκεται και στο ντεμπούτο ομώνυμο άλμπουμ τους, σύμφωνα με τον ντράμερ  Butch Vig, μιλάει για ένα αγόρι που ήταν «queer», με την αρχική έννοια του όρου. Το λυρικό μέρος αναφέρεται σε γεγονός, στο οποίο ο πατέρας στέλνει σε μια πόρνη για να γίνει άνθρωπος. Φυσικά το πρόβλημα είναι καθαρά οικογενειακό, μιας που ο πατέρας είναι και ίδιος τακτικός επισκέπτης της. Και στην πραγματικότητα δεν είναι ο γιος το πρόβλημα, αλλά η λειτουργία της οικογένειας. Η οπτική της πόρνης εκφράζεται σε πολύ απλό στίχο  "Like father, like son". 
Η είναι η πρώτη συμβολή της τραγουδίστριας Shirley Manson στη δημιουργία τραγουδιού και συγκεκριμένα στο λυρικό μέρος. Το θέμα του οποίου εμπνεύστηκε ο ντράμερ  Butch Vig από ένα μυθιστόρημα που είχε διαβάσει.  Στο τραγούδι ακούγονται sample από τα κρουστά των Αυστραλών  Single Gun Theory και από το τραγούδι τους "Man Of Straw.". Το βιντεοκλίπ του τραγουδιού, που ήταν υποψήφιο στα 1996 MTV Video Music Awards, είναι γυρισμένο σε ασπρόμαυρο από τον Stéphane Sednaoui και είναι από προοπτική ενός ατόμου, που ενσαρκώνεται από την Shirley Manson. Η αρχική του ηχογράφηση έγινε χωρίς φωνητικά και ήταν ουσιαστικός λόγος για να μπει στο συγκρότημα, μιας που τα αντρικά φωνητικά δεν ταίριαζαν στο τραγούδι. 
Ο  Steve Marker είδε την τραγουδίστρια να παίζει στους  Angelfish, και ζήτησε να έρθει για οντισιόν. Μετά την είσοδό της στη μπάντα, ξαναγράφτηκε το τραγούδι με πιο trip hop τέμπο και με τους στίχους να έχουν γίνει κάπως διφορούμενοι, μετά από την παρέμβαση της νέας τους τραγουδίστριας. 

Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2013

Exploited - Punk's Not Dead


Ένα από τα πιο δημοφιλή συγκροτήματα της Punk μουσικής και από τα πρώτα που σκεφτόμαστε όταν ακούμε Punk δεύτερης γενιάς.
Δημιουργήθηκαν στο Εδιμβούργο στα τέλη του 70' επηρεασμένοι από την κίνηση της συγκεκριμένης μουσικής την εποχή εκείνη.
Η πρώτη τους ηχογράφηση έγινε το 1980 με ένα Split με τους Anti-Pasti ένα άλλο μεγάλο Group την εποχή εκείνη.
Το 1981 κυκλοφορούν τον πρώτο δίσκο με τον επίκαιρο τότες (ως και σήμερα) τίτλο Punk's Not Dead.
Καυτηρίαζε με ακραίο τρόπο πολλά γεγονότα της εποχής αλλά και γενικά προσωπικά βιώματα του τραγουδιστή και αρχηγού τους Wattie Buchman.
Τραγούδια όπως τα Army Life,Sex & Violence & I Belive In Anarchy και το ομώνυμο Punk's Not Dead θα μείνουν χαρακτηριστικά όχι μόνο τους συγκροτήματος και του δίσκου αλλά για ολόκληρο το κίνημα του Punk.
Σίγουρα ο καλύτερος δίσκος τους,με καθαρό και άμεσο ήχο streetpunk όπως την πρωτονομάσαν τότες και γρήγορα τραγούδια που δεν χορταίνεις να τα ακούς.
Οι Exploited συνέχισαν όλη τη δεκαετία του 80' να κυκλοφορούν κορυφαίους δίσκους μέχρι και το 1990 που βγάλαν τον δίσκο The Massacre ήταν κορυφαία μπάντα αν και τα τελευταία χρόνια που έχουν αλλάξει το μουσικό τους στυλ σε Hardcore/Crossover Thrashcore δεν ενθουσιάζουν και πολλούς Punks που τους αγάπησαν με όσα κάναν την δεκαετία του 80' ...

Gary Lexicondevil


Echo Adventures - Οι Στόχοι


Η Ρωμαίοι λέγανε ότι η ανάγκη είναι η μεγαλύτερη θεά, κινεί τα πάντα. Έτσι και σ αυτήν την περίπτωση λειτούργησε για να δημιουργηθεί αυτή η σελίδα...απλά από ανάγκη.
Την ανάγκη να μοιραστούμε την μουσική.....
την ανάγκη να αποκαλύψουμε την μουσική...
την ανάγκη να βρούμε τις ρίζες της μουσικής....
την ανάγκη να βρούμε και τα νέα φυντάνια της μουσικής...
την ανάγκη να σκαλίσουμε τις νότες....
την ανάγκη να ανακαλύψουμε την ποίηση στους στίχους.....
Η μουσική δεν είναι ένα σύνολο από ήχους και νότες, ούτε είναι ντίρι ντάχτα και τρελή χαρά. Η μουσική δεν σε βοηθάει να ξεχνάς, σε βοηθάει να ξεχνιέσαι. Στον σκοτεινό μεσαίωνα ήταν φορέας γνώσης. Αν δεν ήταν οι βάρδοι να μεταφέρουν ηρωικές ιστορίες, δεν θα ξέραμε καν την ιστορία του Ρομπέν Των Δασών, μεταξύ άλλων. Ήταν αυτοί που είχαν την δύναμη να μεταφέρουν μυστικά και αλήθειες, κρυμμένα πίσω από μερικές νότες. Αλλά η μουσική είναι ακόμα περισσότερα.... 


Η μουσική είναι είναι φορέας γνώσης.... ακόμα και για αναλφάβητους....
Η μουσική είναι λύπη και χαρά μαζί.....
Η μουσική είναι κρυμμένα μυστικά και αποκαλύψεις μαζί.....
Η μουσική είναι σιωπή και επικοινωνία μαζί.....
Η μουσική είναι πραγματικότητα και φαντασία μαζί....
Η μουσική είναι χαμένα όνειρα και κερδισμένες μάχες μαζί....
Η μουσική είναι ένα ταξείδι στο παρελθόν και μέλλον μαζί....
η μουσική είναι ένα ταξείδι....απλά .. ( τα άξια είδα= γνώρισα αυτά που έχουν αξία )
Αυτός είναι και ο στόχος της σελίδας, ένα ταξείδι για όλους μας. Ένα ταξείδι στο παρελθόν......
Ένα ταξείδι να συναντήσουμε το μέλλον....
Ένα ταξείδι στις πηγές....
Ένα ταξείδι στο βάθος της γνώσης.....
Ένα ταξείδι στους μύχιους φόβους του κάθε καλλιτέχνη.....
Ένα ταξείδι στη κατανόηση αυτών των φόβων....
Ένα ταξείδι στην αιωνιότητα των ονείρων, των καλλιτεχνών αλλά και δικων μας....
Ένα ταξείδι στους χαμένους έρωτες και κερδισμένες αγάπες....


ΟΙ Echo Adventures σας καλούν σε αυτήν την περιπέτεια, να ξεφύγουμε από τον κυνισμό της εποχής και να ανακαλύψουμε την ποίηση. Να ανακαλύψουμε ξεχασμένους μουσικούς, αλλά και ξεχασμένες μουσικές. Να κοιτάξουμε στο μέλλον με νέους ή άγνωστους καλλιτέχνες. Να μπερδέψουμε τα μουσικά είδη, γιατί δεν πιστεύουμε σε κανενός είδους σύνορα και προπάντων μουσικά. Έχουμε τις συμπάθειές μας, αλλά δεν έχουμε αντιπάθειες. Αλλά οι πάρα πολλές συμπάθειες μας είναι και αυτές απλά σκαλοπάτια για την απόδειξη της ειλικρινής μας διάθεσης. Απόδειξη ότι η ποιητική οπτική μπορεί να φανερώσει την αλήθεια. Απόδειξη ότι οι λέξεις μπορεί να στολίσουν μια μελωδία. Απόδειξη ότι τα σημαντικά δε μένουν ποτέ στην λήθη. 


Jacek Maniakowski

Led Zeppelin - Αφιέρωμα ( μέρος 5ο )


Το rock'n'roll  από τα γεννοφάσκια του κυνηγήθηκε και κατακρίθηκε από πολλούς όσο κανένα άλλο είδος μουσικής. Αυτό όμως, δεν αποτέλεσε εμπόδιο στην ανάπτυξη του, αλλά περισσότερο λίπασμα. Μπορεί μέσα σε αυτό να υπάρχουν κάποιοι κανόνες ή στερεότυπα, αλλά αλλάζουν συνεχώς. Ακόμα και αδικίες υπάρχουν μέσα σε αυτό, αλλά είναι αυτό που είναι μπροστάρης στην κοινωνική αδικία. Η κυκλοθυμικότητα του είναι ίδια με τη γκάμα το ρυθμών που περιέχει και όλα αυτά γιατί είναι ανθρώπινο. Και όπως ο κάθε άνθρωπος που έχει συνείδηση της ύπαρξής του, έχει πάνω από όλα ψυχή. Αυτό το κάνει να επιβιώνει πάντα. Αλλά αυτή ψυχή βρίσκεται μέσα σε μεγάλες μουσικές προσωπικότητες, από τις οποίες ο χώρος του rock'n'roll  είναι γεμάτος. 
Eνα από τα σπουδαιότερα πλεονεκτήματα των Led Zeppelin ως συγκρότημα, αποτελούσε το γεγονός ότι και οι τέσσερις τους ήταν καταπληκτικοί μουσικοί, αλλά και τεράστιες προσωπικότητες που καθόρισαν στον υπερθετικό βαθμό, όντας πηγή έμπνευσης και επιρροής,  όλο το ροκ των 70`, αλλά και μεταγενέστερων δεκαετιών. Ο  Jimy Page, χαρισματικός σύνθετης, αλλά και από τους πρώτους heavy κιθαρίστες που, εισήγαγε τον όρο κιθαριστικό ριφ, όσο κανείς πριν από αυτόν. Πειραματικός, ατίθασος και ευρηματικός έμεινε στην ιστορία και για την χρησιμοποίηση δοξαριού.  Έδωσε τεράστια αίγλη στην ηλεκτρική κιθάρα και αποτέλεσε σημείο αναφοράς για το σύνολο, σχεδόν όλων  των μουσικών που επακολούθησαν.
Ο ντράμερ John Bonham, μαζί με τον Keith Moon των Who αποτέλεσαν δυο ταυτόσημες έννοιες με τα ροκ τύμπανα. Μοναδικό χτύπημα, όγκος ρυθμικότητας και ακρίβεια, πειραματισμός και δέσιμο, που ακόμα και σήμερα, τόσες δεκαετίες μετά, τον καθιστούν τον πιο εμβληματικό ροκ ντράμερ όλων των εποχών και ίσως, τον καλύτερο. Ο εξαιρετικός μπασίστας και εξίσου ικανότατος οργανίστας που ήταν και ο πρώτος που χρησιμοποίησε bass pedals δικού του σχεδιασμού, προεκτείνοντας το υπάρχον moog taurus,  συνδημιουργός πολύ μεγάλων στιγμών του group, ειδικότερα από το 73 και μετά . Ένας πολυσύνθετος και πολυτάλαντος μουσικός με ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ, ο John Paul Jones. Και φυσικά, μια από τις σπουδαιότερες μπλουζ heavy φωνές, αλλά  και εξίσου απίστευτα λυρική, που ανέδειξε ποτέ το ροκ. Ένας εκρηκτικός performer, που έπαιξε και καταπληκτική φυσαρμόνικα, όπου και όταν χρειάστηκε..... ο τεράστιος Robert Plant.
Tο 1974 οι Led Zeppelin θα ιδρύσουν την δικιά τους εταιρεία δίσκων, την Swan Song . Το λογότυπο της εταιρείας απεικόνιζε τον θεό Απόλλωνα και ήταν βασισμένο στον πινάκα του William Rimmer του  1869 με τον τίτλο `evening ,fall of day `.  Άρεσε μάλιστα, τόσο πολύ που έκτοτε χρησιμοποιήθηκε σε πολλά t - shirt και άλλα αναμνηστικά αντικείμενα του συγκροτήματος. Για λογαριασμό της Swan Song κυκλοφόρησαν δίσκους εκτός των Led Zeppelin, οι Bad Company, oι Pretty Things, αλλά και η Σκωτσέζα μπλουζ τραγουδίστρια  Μaggie Bell. Μετά την διάλυση  όμως, των Led Zeppelin και συγκεκριμένα το 1983, η εταιρεία θα πάψει να υφίσταται. 
Το 1975 θα βρει τους Led Zeppelin με μια καινούργια δισκογραφική δουλειά, την πρώτη τους για λογαριασμό της εταιρείας Swan Song, το διπλό Physical Graffiti. Περιείχε 15 συνθέσεις και χαιρετίστηκε από τον μουσικό τύπο ως μια απόλυτα καλλιτεχνική και σπουδαία δισκογραφική δουλειά. Συγκεκριμένα το περιοδικό Rolling Stone ανέφερε σε σχετικό άρθρο του, ότι τα μόνα groups που θα είχαν να συναγωνιστούν οι Led Zeppelin για τον τίτλο του κορυφαίου ροκ συγκροτήματος, θα ήταν μόνο οι Who και οι Stones. H επιτυχία του Physical Graffity θα ήταν τόσο μεγάλη που αμέσως μετά την κυκλοφορία του, όλοι οι δίσκοι που είχαν προηγουμένως κυκλοφορήσει οι Zeppelin, θα ξανά-έμπαιναν  ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ στον κατάλογο επιτυχιών των τοπ διακοσίων LP`S. Η παγκόσμια περιοδεία που ακολούθησε ήταν άνευ προηγουμένου με επιστέγασμα , της 5 sold out βραδιές στο Earl`s Court του Λονδίνου. Την μεγαλύτερη συναυλιακή αρένα στην Αγγλία εκείνης της εποχής........
Dimitris Komninos
Jacek Maniakowski



Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

Tripwire - Deviation


Υπάρχει μια θεωρία, που αναφέρεται ότι το περιβάλλον διαμορφώνει και τον ανθρώπινο χαρακτήρα. Φυσικά αυτό στηρίζεται στον Δαρβινισμό, την περί εξέλιξης θεωρία ή καλύτερα περί προσαρμοστικότητας. Όμως ο άνθρωπος έχει πάνω από δύο επιλογές και δεν βολεύεται μόνο στην εύρεση τροφή. Η ανάγκη για δημιουργία, είναι η ένδειξη εξέλιξης του, ακριβώς το αντίθετο από την ανάγκη για καταστροφή, που τον οδηγεί στην αντίθετη πορεία. Και αυτή την αρχή,  της προσαρμογής, ενσαρκώνουν στην ελληνική σκηνή πολλές ταλαντούχες μπάντες. Σίγουρα,με πολύ κόπο και εφευρετικότητα, απέναντι σε δυσχέρειες λίγο πολύ γνωστές, αλλά πάντα με αποτέλεσμα που εκπλήσσει ευχάριστα. 
Οι Tripwire από την Αθήνα, που το όνομά τους σημαίνει ένα είδος παγίδας, που συνδέεται με κάποιον εκρηκτικό μηχανισμό. Και η μπάντα των " μουσικών μαραθωνοδρόμων" μιας και παίζουν μαζί σχεδόν μιάμιση δεκαετία,  για δεύτερη φορά, ουσιαστικά τρίτη,  παγίδεψε τις νότες και τις οδήγησε στην έκφραση της έκρηξης της δημιουργίας τους. Και αυτή η έκρηξη λέγεται Deviation, το δεύτερο τους άλμπουμ. Προσωπικά το ανέμενα με αρκετή αγωνία μιας  και η Echo Adventures έχει ασχοληθεί ξανά μαζί τους (http://echooadventures.blogspot.gr/2013/07/tripwire-echo.html) και (http://echooadventures.blogspot.gr/2013/04/tripwire.html). Αν και κάποια τραγούδια είχαν "διαρρεύσει" ήδη, ακούγοντας το για πρώτη φορά ολόκληρο,  βίωσα μια ευχάριστη έκπληξη.....ξανά. 
Μια ένωση αξίζει περισσότερο από πολλά χέρια, είχε πει κάποιος και αυτό το άλμπουμ είναι αποτέλεσμα μιας ομαδικής προσπάθειας της μπάντας. Οι ηχογραφήσεις, το μιξάρισμα και η παραγωγή έγιναν από τους ίδιους, χωρίς ίχνος προχειρότητας, και ήταν ιδανική συνοδεία για μένα στο πρόλογο αυτής της δισκοκριτικής. Το πρώτο άκουσμα ενός νέου άλμπουμ μετρά για μένα το γεγονός, αν καταφέρνει να με παρασύρει χωρίς καμιά προσπάθεια, αλλά πιο αναλυτικά.....
Το άλμπουμ ξεκινά με το  All For Nothing, με μαγικό τρόπο κατάφερε να με απασχολήσει από το γράψιμο, διακόπτοντας το. Η άψογη και πολύ έξυπνη παραγωγή φάνηκε από τις πρώτες νότες. Χαμηλό τέμπο,δίνει την αίσθηση ενός ερωτικού χορού, που γίνεται πιο έντονος προς το τέλος, χωρίς να χαθεί το δέσιμο των μουσικών. Η "συζήτηση" ανάμεσα στα πλήκτρα του Γιώργου Ταϊφάκου και τα κρουστά Αλέξανδρου Σταυρακούλη, φτάνει στα όρια απαγγελίας, με τα φωνητικά του Άρη Ράπτη να τη "συντονίζουν". Το μπάσο του  Γιώργου Παρασκευόπουλου και η κιθάρα του Νίκου Κουρομιχελάκη, ευγενικά μένουν στο παρασκήνιο. Στο δεύτερο Apple Of Eden, δεν πέφτει η ποιότητα της σύνθεσης και πάλι τα πλήκτρα κυριαρχούν, αλλά σε πιο γρήγορο τέμπο, με την κιθάρα διακριτικά να μπαίνει στο προσκήνιο και τα κρουστά να ΄δένουν άψογα την σύνθεση. Πολύ όμορφο σβήσιμο του τραγουδιού. Επόμενο  Black Dogs ανεβάζει την ένταση πολύ απαλά με την κιθάρα σε καλιφορνέζικους ήχους να πρωταγωνιστεί, με τα πλήκτρα, μαζί με τα ντραμς να σιγοντάρουν κρατώντας το τέμπο. Τα φωνητικά, με την ιδιαίτερη χροιά απλά σε παρασέρνουν. 
Ακολουθεί το  High And Low, χαμηλώνει το τέμπο δίνοντας μια σκοτεινή ατμόσφαιρα στην αρχή, αλλά χτίζει την ένταση στην διάρκεια, για να πέσει στην συνέχεια μεταφέροντας τον τίτλο σε νότες. Το  Death Note, από τις πρώτες νότες αρχίζει να κινεί την περιέργεια, αλλά και τη προσοχή, εδώ τα φωνητικά κρατάνε το πρωταγωνιστικό ρόλο. Το πάθος που εκφράζουν, με λεπτότητα συνοδεύεται από τα υπόλοιπα όργανα. Περνώντας το μισό άλμπουμ, ένα χαμόγελο μου ξεφεύγει μια και πέφτουμε στο έκτο  Rock 'n' Roll. Απλό και όμορφο και όπως ορίζει ο τίτλος του, με λίγη καλιφορνέζικη, πάλι, χροιά.  Το  Ifs And Whatevers ξεφεύγει λίγο από το ύφος των προηγούμενων τραγουδιών και γίνεται λίγο πιο ξερό, με την μελωδία για πρώτη φορά να είναι το δευτερεύον ζητούμενο. Το  Drunk που ακολουθεί, σαν να θέλει να συνδυάσει το προηγούμενο με τα υπόλοιπα τραγούδια, αλλά και με αυτό που ακολουθεί. 
Ακούγοντας Not An Illusion, ειλικρινά δεν πίστευα στα αυτιά μου, όχι μόνο στην πολύ όμορφη αυτή σύνθεση, αλλά στο σύνολο που άκουγα ως τώρα, που οι ρυθμοί και οι μελωδίες να εναλλάσσονται  σαν όλο το άλμπουμ να είναι μια σύνθεση. Το τραγούδι φλερτάρει με την art rock μέσα από την μελωδία και τις αλλαγές του. Το προτελευταίο Way To The Moon σε πιο απλό μουσικό μοτίβο, να κινείται σε indie μονοπάτια,αλλά σε απόλυτη αρμονία με τα υπόλοιπα τραγούδια. Και ο δίσκος τελειώνει με το  Loverman, ένας παράξενος συνδυασμός καμπαρέ ήχου και rockabilly, αλλά με την προσωπική ματιά των Tripwire. 
Ουσιαστικά η μακροσκελής μου ανάλυση θα μπορούσε να χωρέσει σε μια λέξη: ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΌ!!!!!!!!!! Απλά μαγεύτηκα με την μοναδικότητα του ήχου τους, τις συνθέσεις, αλλά και το δέσιμο, όχι μόνο της μπάντας, αλλά και όλου του άλμπουμ. Ακούγεται σαν μια συμφωνική σύνθεση ολόκληρο και τα τραγούδια δεν έχουν τυχαία σειρά. Ειλικρινά είναι απόλαυση να κάνεις δισκοκριτική σε τέτοια άλμπουμ. Το μόνο που έχουν ζηλέψουν από τα ήδη φτασμένα γκρουπ της alternative rock σκηνής είναι το promotion. 
Jacek Maniakowski


https://www.youtube.com/watch?v=Xc8xA_YEsVo

Το άλμπουμ μπορείτε να βρείτε εδώ : http://tripwiregr.bandcamp.com/album/deviation
Αλλά τσεκάρετε και δω: http://tripwire.gr/music.php

Led Zeppelin - Αφιέρωμα (μέρος 4ο)


Μια μπάντα που έχει κατακτήσει σχεδόν τα πάντα, σίγουρα θα έχει κάποιο κενό που θέλει να συμπληρώσει, για να συνεχίζει να δημιουργεί. Δόξα και χρήμα είναι παροδικά και ακόμα και στο rock'n'roll οι stars μπορεί να ξεχαστούν από το κοινό. Άρα το επόμενο βήμα είναι μια μπάντα να κατακτήσει την ιστορία και αυτή γράφεται με αριθμούς. Ο τρόπος και η ψυχή, με την οποία έπαιζαν οι Led Zeppelin ακόμα και σήμερα είναι αξεπέραστα, αν και τα "δάνεια" τους δεν ήταν λίγα, αλλά αυτό που του οδήγησε στην ιστορία, είναι τα ρεκόρ που ξέσπαγαν, ένα μετά το άλλο και έδωσαν το όρο Arena rock στην  μουσική.   
Το 1971 και συγκεκριμένα στις 8 Νοεμβρίου οι  Led Zeppelin θα κυκλοφορούσαν τον τέταρτο δίσκο στην καριέρα τους. Το άλμπουμ αυτό δεν είχε τίτλο, κυρίως εξαιτίας της επίθεσης που δέχτηκαν από το μουσικό τύπο για τον προηγούμενο . Η μπάντα επέλεξε αυτό τον ιδιότυπο τρόπο απάντησης .και έτσι συχνά ο δίσκος μνημονεύεται ως LED ZEPPELIN και LED ZEPPELIN IV ή ως untitled ή εξαιτίας των τεσσάρων συμβόλων του εξωφύλλου (κάθε ένα αντιστοιχεί σε έναν από τους τέσσερις  zeppelin), μνημονεύεται επίσης ως four symbols η Zoso ή Runes.
 Mε 37 εκατομμύρια αντίτυπα σε πωλήσεις παγκοσμίως, το LED ZEPPELIN IV αποτελεί έναν από τους πιο επιτυχημένους δίσκους στην ιστορία της μουσικής, ενώ ΜΟΝΟ στις ΗΠΑ έχει κάνει 23 εκατομμύρια μέχρι και το 2006!!! Περιέχει μεταξύ άλλων και το  Stairway to heaven κομμάτι που, αν και  ΠΟΤΈ δεν κυκλοφόρησε ως single, αρκετές φορές θεωρήθηκε το πιο μεταδιδόμενο τραγούδι στο αμερικάνικο AOR ραδιόφωνο και το τραγούδι που ζητούν μετ επιτάσεως, οι ακροατές να ακούσουν  συνεχώς από το '71 μέχρι σήμερα. Και δεν αποκλείεται αυτό να συνεχιστεί  μέχρι το τέλος  του .... κόσμου. Η  κυκλοφορία του δίσκου συνοδεύτηκε από μια περιοδεία μαμούθ σε Αγγλία, Αμερική, Αυστραλία, Ιαπωνία και ξανά στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου και θα ολοκληρονώταν.  
Το επόμενο, πέμπτο κατά σειρά, άλμπουμ για τους Led Zeppelin θα ήταν το εκπληκτικό Ηouses of the holy. Κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του '73, χωρίς πάλι να υπάρχει ο τίτλος του τυπωμένος στο εξώφυλλο, αλλά επιπλέον αυτή την φορά απουσίαζε και το όνομα του ίδιου του γκρουπ, δείχνοντας την όλο και μεγαλύτερη αποστασιοποίηση του συγκροτήματος από το star system της εποχής. Το εξώφυλλο του δίσκου φιλοτεχνημένο από την θρυλική Avant Garde εταιρεία Hipnosis, απεικόνιζε γυμνά παιδιά να σκαρφαλώνουν την περίφημη  Giant's Causeway, μια βραχώδης περιοχή με λείες εξαγωνικές κυρίως πέτρες,  οι οποίες ξεκινούν από τον βυθό της παραλίας και σχηματίζουν το περίφημο ύψωμα,  αποτέλεσμα ηφαιστειακής έκρηξης. Ο γεωλογικός αυτός  σχηματισμός βρίσκεται στην Βόρεια Ιρλανδία και περιβάλλεται από έναν αστείο μύθο. Το εξώφυλλο ενόχλησε, αν και τα παιδιά είναι φωτογραφημένα έτσι, ώστε να μην αποκαλύπτεται το φύλλο τους, παρόλα αυτά θεωρήθηκε από τα πρώτα σπουδαία εικαστικά εξώφυλλα σε ροκ δίσκο. 
Ο δίσκος ήταν ακόμα πιο πειραματικός από τις προηγούμενες δουλειές τους, ενώ εισήγαγε την χρήση συνθεσάιζερ και ενορχηστρώσεις με meltron. Μουσικά, αλλά και σε επίπεδο πωλήσεων  αποτέλεσε μια άνευ προηγουμένου επιτυχία, καθιστώντας τους, το καλύτερο και ταυτόχρονα δημοτικότερο συγκρότημα του κόσμου. Έσπασαν το ασύλληπτου ρεκόρ που, κατείχαν οι Βeatles  στο Shea Stadium το  '65, με την εμφάνιση τους στο Tampa Stadium της Florida, όπου οι Zeppelin έπαιξαν μπροστά σε 56800 οπαδούς και μαζεύοντας 309.000 δολάρια,  5000 δολάρια περισσότερα από τα "σκαθάρια". Ένα ακόμα ασύλληπτο ρεκόρ θα έρθει για τους Led Zeppelin στις 27 Ιουλίου του 1973, όταν και θα κάνουν τρεις σερί sold out εμφανίσεις στο θρυλικό Madison Square Garden. Θα κινηματογραφηθούν και το 1976 θα προβληθούν ως ταινία  αρχικά στον κινηματογράφο και έπειτα σε φιλμ για οικιακή προβολή με τον τίτλο THE SONG REMAINS THE SAME.  Εκείνη την χρονιά και χωρίς να το 'χουν προσχεδιάσει οι Led Zeppelin, θα γίνουν οι άτυποι πατέρες των επονομαζόμενων  Stadium ή Arena Groups, λόγω των γιγάντιων συναυλιακών χώρων, που θα γέμιζαν.......
ΚΑΝΕΙΣ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ...ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΧΕ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ...
Dimitris Komninos
Jacek Maniakowski

Alice Cooper - Poison


Ανάμεσα στο φάρμακο και στο δηλητήριο υπάρχει πολύ θολός διαχωρισμός. Όπως ο θάνατος και η ζωή, που στην ουσία είναι συμπληρωματικές έννοιες, ορίζονται ανάλογα της θέσης που βρίσκεται κάποιος, αλλά και της οπτικής. Έτσι ο θάνατος μπορεί να είναι και σωτήριος και το δηλητήριο να γίνει φάρμακο. Όπως ο θάνατος μια κάμπιας, ουσιαστικά είναι η γέννηση της πεταλούδας. Και η μουσική, ιδιαίτερα η rock'n'roll, είναι μέρος της φύσης, άρα και διέπεται και από τους ίδιους κανόνες. Και δεν είναι λίγες οι φορές, που μουσική της πεθαίνουν και ανασταίνονται, εμπορικά και μουσικά. 
Ο Alice Cooper είναι μια πολύ ιδιαίτερη προσωπικότητα της hard rock και δεν είναι λίγες οι φορές που φλέρταρε και με τις δύο όψης της φύσης, την ζωή και θάνατο. Αλλά και της ροκ, την δόξα και την απαξίωση. Ωστόσο κατάφερνε πάντα να κερδίζει την προσοχή του ροκ κοινού, αν και συνεχής πηγή έμπνευση για πολλές μπάντες. Όταν όμως, το παλιό κοινό του, άρχισε να τον ξεχνά και ο ίδιος να μην αποκτά νέο, μια τετράλεπτη δόση δηλητηρίου (Poison), βγαλμένο από τα σκουπίδια (Trash). "Poison" λέγεται η δημιουργία των Desmond Child, Alice Cooper και John McCurry που ακούγεται από την φωνή του  Vincent Damon Furnier, όπως λέγεται κανονικά ο  Alice Cooper, και κυκλοφόρησε το 1989 μέσα από το 18ο άλμπουμ του καλλιτέχνη, το Trash. Το τραγούδι έγινε παγκόσμιο hit, φτάνοντας κοντά στην κορυφή των επιτυχιών, σχεδόν όλων των χωρών. 
Ο θεατρικός χαρακτήρας του τραγουδιστή, πιθανόν να πλάθει και φανταστικές ιστορίες και στο συγκεκριμένο τραγούδι. Το λυρικό μέρος μιλάει μάλλον για ένα είδος εξαρτημένης σχέσης, που φτάνει και στα όρια του μαζοχισμού. Φυσικά και στο βιντεοκλίπ του τραγουδιού, οι άνθρωποι που ήταν στο στήσιμο αυτής της επιτυχίας, φρόντισαν να σοκάρουν. Για το διάσημο μουσικό κανάλι έπρεπε να γυριστούν δύο εκδοχές του, αλλά πάντα με το μοντέλο  Rana Kennedy να πρωταγωνιστεί. Στο ένα φορούσε μόνο ένα στρινγκ, ενώ στο λογοκριμένο φορούσε και κορσέ..... μάλλον θα έπεσε η θερμοκρασία. 
Jacek Maniakowski

Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2013

Led Zeppelin - Αφιέρωμα (μέρος 3ο)


Το rock'n'roll είναι η βασική αιτία, για την βελτίωση του ήχου στην μουσική. Η ανάγκη των μουσικών να ενσαρκώσουν αυτό που τους υπαγορεύει η μούσα τους, τους έσπρωχνε στην εφευρετικότητα ή στην αναζήτηση ικανών ανθρώπων  γι αυτήν. Το αποτέλεσμα ήταν, ακόμα και κλασικά και παραδοσιακά τραγούδια της ryth'n'blues, να ακούγονται σαν τελείως πρωτοπόρα και διαφορετικά. Αλλά ένα συγκρότημα, πάνω απ' όλα πρέπει να αποδείξει την αξία του στην σκηνή και σε ζωντανές της εμφανίσεις. Και σίγουρα στις αρχές της δεκαετίας του '70, ήταν ο καλύτερος και πιο άμεσος τρόπος για την προώθηση της δουλειάς του. Και οι Led Zeppelin ήταν και δω πρωτοπόροι. 
Tο Led Zeppelin II άλμπουμ που , ηχογραφήθηκε κυριολεκτικά στον δρόμο, σε διάφορα στούντιο, ενώ το συγκρότημα περιόδευε στην Αμερική. Υπήρξε μια ακόμα μεγαλύτερη,  εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία από τον προκάτοχο του δίσκο, φτάνοντας στην θέση νούμερο 1 του κατάλογου επιτυχιών και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Το άλμπουμ αυτό, ενίσχυσε ακόμα περισσότερο την σκληρή ηχητική κατεύθυνση που, είχαν ήδη παρουσιάσει, με ακόμα πιο μεστές και δυναμικές,  βασιζόμενες στα μπλουζ κυρίως,  συνθέσεις, δημιουργώντας έναν πρωτόγνωρο σκληρό, βίαιο και άμεσο ήχο που, θα καθιέρωνε τους Zeppelin στο ροκ μουσικό στερέωμα. Αποτέλεσε ένα άτυπο είδος ευαγγελίου για τις Hard rock και heavy μπάντες που θα έπονταν. 
Η μπάντα, θεωρώντας τις δισκογραφικές τους δουλειές,   ως ολοκληρωμένες σπονδυλωτές μουσικές δημιουργίες, θα αρνιόντουσαν πεισματικά τον τεμαχισμό τους και την κυκλοφορία τους σε σινγκλ. Παρ' όλα αυτά και εν αγνοία τους, στην Αμερική θα κυκλοφορούσε μια επεξεργασμένη εκδοχή του Whole lotta love ως single, η οποία θα γνώριζε πολύ μεγάλη επιτυχία φτάνοντας έως το νούμερο 4 του κατάλογου επιτυχιών και πουλώντας πάνω από 1 εκατομμύριο αντίτυπα.  Η επιτυχία αυτή συνέβαλε στο να ενδιαφερθούν τα αμερικάνικα τηλεοπτικά δίκτυα και να κινηματογραφήσουν πολλές από τις συναυλίες τους,  με σκοπό την μετάδοση αποσπασμάτων, εκτινάσσοντας την ήδη μεγάλη τους φήμη, ως συναρπαστικού live act. 
Αξίζει να σημειωθεί ότι, τα live των Led Zeppelin εκείνης της περιόδου ξεπερνούσαν πολλές φορές τις 4 ώρες. Γεμάτα από περίτεχνους αυτοσχεδιασμούς και ορμητικότητα που, ποτέ πριν δεν είχε ξανά επιχειρηθεί από κανέναν καλλιτέχνη ή  συγκρότημα. Και η ιστορία επαναλήφθηκε με ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία. Τουρνέ,  5 φορές τον γύρο της βόρειας Αμερικής, παίζοντας από μικρά κλαμπ, μέχρι θέατρα και αίθουσες χορού. Ενώ η αγορά θα πλημμύριζε από άπειρα live bootlegs, τα οποία θα μοσχοπουλιόντουσαν σε απίστευτα υψηλές τιμές, για τα οικονομικά δεδομένα της εποχής.
H χρονιά του 1970 θα βρει τους Jimy Page και Robert Plant στην αγροικία του 18ου αιώνα, στο  Bron-Yr-Aur,  ένα ουαλικό χωριό ησυχαστήριο, με σκοπό την σύνθεση τραγουδιών για αυτό που θα έμελλε να αποτελέσει την τρίτη συνεχόμενη κυκλοφορία τωνLed Zeppelin. O τίτλος του; μαντέψτε.....LED ZEPPELIN III. Το ύφος του δίσκου, σαφώς διαφορετικό από τους δυο προκάτοχους του, ήταν λιγότερο ηλεκτρικό και δυναμικό. Θα εισήγαγε πολλά φολκ και κέλτικα στοιχεία στην μουσική τους, ενώ σε πολλές περιπτώσεις δέσποζαν οι πλούσιες σε ήχο, δωδεκάχορδες ακουστικές κιθάρες του Jimy Page. Σε αυτή τους την προσπάθεια θα δεχτούν δυστυχώς πολλές επιθέσεις από τον μουσικό τύπο και η δεδομένη τους απέχθεια προς τους κριτικούς  θα γιγαντωθεί.
Παρά την έκπληξη που προκάλεσε στους ανυποψίαστους αρχικά, οπαδούς τους, ο δίσκος θα αγκαλιαστεί από τον κόσμο, ο οποίος θα ανταμείψει τους Zeppelin με την πρώτη πάλι, θέση στους κατάλογους των επιτυχιών, τόσο σε Αγγλία όσο και σε Αμερική. Το τραγούδι Imigrant song, το οποίο ανοίγει τον δίσκο και παρά την αντίθεση του γκρουπ, τελικά θα κυκλοφορήσει ως σινγκλ στις ΗΠΑ τον Νοέμβριο του 1970, καταλαμβάνοντας την εικοστή θέση στον κατάλογο επιτυχιών του Bilboard. 
Την ίδια εποχή συντελείται η βαθμιαία αλλαγή στο ίματζ του γκρουπ, με extreme πολύχρωμα  καμπάνα παντελόνια και πολύ μακριά μαλλιά. Αποκτούν το δικό τους ιδιωτικό τζετ, ένα Boing 720, με το ψευδώνυμο Starship (το πρώτο γκρουπ που θα αποκτούσε κάτι τέτοιο μέχρι τότε). Εγκαινιάζουν την εποχή των τεράστιων λιμουζινών, νοικιάζουν ολόκληρους ορόφους ή  μεγάλα τμήματα των καλύτερων και πιο χλιδάτων ξενοδοχείων της εποχής. Μάλιστα,  είναι πάμπολλες οι ιστορίες τρέλας και καταστροφής δωματίων από τους ZEPPELIN. Σε μια περίπτωση μάλιστα, κατέστρεψαν ολοσχερώς την σουίτα του ξενοδοχείου Χίλτον στο Τόκιο, με αποτέλεσμα τον εφόρου ζωής, αποκλεισμό τους από το συγκεκριμένο ξενοδοχείο. Ενώ ο ντράμερ τους, John Bohnam,  οδήγησε την μηχανή του στον νοικιασμένο όροφο του ξενοδοχείου Riot House, προκαλώντας τον πανικό. Άλλες φορές πάλι, επέλεγαν να πετούν τις τηλεοράσεις από τα δωμάτιά τους τον δρόμο, ενώ αρκετές φορές χρησιμοποίησαν εκρηκτικές ύλες, κατά το πρότυπο του ντράμερ των Who, Keith Moon, μεγάλου δάσκαλου και πρωτεργάτη στην καταστροφή ξενοδοχείων....... 

INXS - Need You Tonight


Τα κοινά του έρωτα με την μουσική είναι πολλά, μόνο που το αντικείμενο πόθου που θέλει κάποιος να αποκτήσει ή ακόμα να κατακτήσει, είναι διαφορετικό.  Ο πόθος είναι να κρατήσει ένας δημιουργός τις ιδέες, μουσικές ή λυρικές και να τις μετατρέψει σε τραγούδι. Αλλά, όπως πάντα, το κυνήγι της ικανοποίησης του πόθου, είναι μια διαδικασία που δημιουργεί μπελάδες και ταλαιπωρεί ανυποψίαστους, συνήθως, ανθρώπους. Η συνάντηση του καλλιτέχνη με την μούσα δεν έχει τις περισσότερες φορές, άρωμα, αλλά ούτε και όψη του ρομαντισμού. Και από  κοινότυπη ως και παράλογη μπορεί να χαρακτηριστεί, αλλά το αποτέλεσμα αυτής της συνάντησης, είναι πάντα μια όμορφη σύνθεση, που οι νότες τις θα συντροφέψουν αρκετές αρκετές ερωτικές εξομολογήσεις ή απλές ομολογίες. 
Το "Need You Tonight" είναι αποτέλεσμα μιας τέτοιας συνάντησης με την μούσα του keyboardist και του βασικού συνθέτη των Αυστραλών  INXS, Andrew Farriss. Το τραγούδι, που κατάφερε να σκαρφαλώσει στο Νο 1 του  Billboard Hot 100, βρίσκεται στο έκτο άλμπουμ της πολύ πετυχημένης μπάντας, το Kick, του 1987. Στην επίσημη αυτοβιογραφία τους, ο συνθέτης της μουσικής του, ομολογεί ότι, το  περίφημο riff του ήρθε την στιγμή που περίμενε το ταξί για να προλάβει την πτήση για το  Hong Kong. Όταν το ταξί εμφανίστηκε, απλά ζήτησε από τον οδηγό να περιμένει λίγα λεπτά, με την δικαιολογία ότι ξέχασε κάτι και έπρεπε να γυρίσει να το πάρει. Το ψέμα του μπορεί να ωφέλησε τους μουσικόφιλους ανά την υφήλιο, αλλά εκνεύρισε το ταλαίπωρο οδηγό του ταξί. Καθώς τα λίγα λεπτά έγιναν μια ώρα και το κάτι ήταν μια κασέτα, αλλά με το ηχογραφημένο το riff που μόλις το δημιούργησε. 
Ο δημιουργός του, το παρομοιάζει κάτι ανάμεσα στον  Keith Richards και Prince. Σαν τελικό αποτέλεσμα, το τραγούδι έχει πιο ηλεκτρονικό ήχο, καθώς χρησιμοποιεί και ηλεκτρικά κρουστά. Στο άλμπουμ η συνέχεια του είναι το "Mediate", μουσική και θεματολογική. Το λυρικό μέρος το ανέλαβε ο  Michael Hutchence, που το ερωτικό του ταμπεραμέντο τον βοήθησε να γράψει σχεδόν άμεσα τους παθιασμένους, στα όρια λαγνείας στίχους. 
Το βιντεοκλίπ του τραγουδιού που, σκηνοθέτησε ο Richard Lowenstein, ουσιαστικά ήταν να γυριστεί μαζί με το δίδυμο του τραγούδι, σαν  "Need You Tonight / Mediate". Για την δημιουργία του χρησιμοποίησε  φιλμ 35mm και με μια τεχνική οι κάρτες εναλλάσσονταν με την μπάντα να παίζει live. 
Jacek Maniakowski