Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2013

Warpig


Οι Warpig ήταν (και ξανά είναι), μια καναδέζικη hard rock - progressive μπάντα, που ιδρύθηκε στα τέλη του 1968 στο Οντάριο. Όταν άρχισαν να πρωτοπαίζουν, σε τοπικά club του Οντάριο, έκαναν μεγάλη εντύπωση και μεταγενέστεροι μουσικοκριτικοί τους χαρακτήρισαν ως "ένα όψιμο αριστούργημα ψυχεδελικού πρώτο μέταλ"!!!!
Τα ιδρυτικά τους μέλη: Rick Donmoyer, Dana Snitch, Terry Hook και Terry Brett, αφού έκαναν το "αγροτικό τους" σε διάφορες άλλες μπάντες, μαζεύτηκαν και αφού δημιούργησαν το δικό τους υλικό, υπέγραψαν σε μια ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία, για να κυκλοφορήσουν το μοναδικό τους άλμπουμ το 1970. Το αξιοσημείωτο και πρωτόγνωρο σε αυτό ήταν ότι επανακυκλοφόρησε άλλες τρεις φορές από διαφορετικές εταιρείες!!!! Το 1973 επανακυκλοφόρησε από την London Records, με άλλο εξώφυλλο, αφού επαναηχογράφησαν τρία κομμάτια με παραγωγό τον Terry Brown, παραγωγό των μεγάλων Rush.
Ενώ όμως άρχισαν να ηχογραφούν, το 1974, το νέο τους άλμπουμ, οι Terry Hook και Dana Snitch αποχώρησαν απροειδοποίητα και χωρίς κανένα λόγο και κατά συνέπεια διαλύθηκαν.
Το 2004 όμως επανενώθηκαν, γιατί παρατήρησαν ότι το άλμπουμ τους είχε αρχίσει να πωλείται στο eBay σε αστρονομικές τιμές, (μήπως μυρίστηκαν το χρήμα?....μπαααα). Έτσι το 2006 και αφού ήδη κυκλοφορούσαν πολλές bootleg κόπιες του άλμπουμ, σε CD και βινύλιο, το κυκλοφόρησαν για άλλη μια φορά, επισήμως, από την Relapse Records, αφού πρώτα έγινε ένα ψηφιακό re-master και φυσικά έβαλαν ξανά νέο εξώφυλλο. Στο τέλος του ίδιου έτους επανακυκλοφόρησε (ε! φτάνει πια) και σε CD.

Αυτά τα τελευταία χρόνια έχουν κάνει αρκετές εμφανίσεις και περιοδείες και ετοιμάζονται να ηχογραφήσουν νέο άλμπουμ. Βέβαια, άμα δεν τους βγει καλά, ξέρετε, παλιά μου τέχνη κόσκινο, μπορεί να επανακυκλοφορήσουν, με νέο εξώφυλλο ασφαλώς, το πρώτο τους άλμπουμ.
Πάντως πέρα από το αστείο της υπόθεσης με αυτούς τους τύπους, το ένα και μοναδικό τους άλμπουμ είναι πράγματι αριστούργημα. Από το πρώτο άκουσμα ξεχωρίζει το καταιγιστικό Rock Star, το οποίο παραπέμπει πολύ στο fireball των Deep Purple αλλά το Rock Star κυκλοφόρησε δυο χρόνια νωρίτερα! Επίσης και το progressive "Melody with balls". Ο τίτλος του τα λέει όλα!!!!
Κατά την μεγάλη μου αναζήτηση, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, στο αγαπημένο μου hard rock στα τέλη της δεκαετίας του '60 και των αρχών του '70, έχω ανακαλύψει πολλές μπάντες που κυκλοφόρησαν ένα ή δυο μόνο άλμπουμ, τα οποία ήταν πραγματικά διαμάντια, όπως αυτό των Warpig και μετά χάθηκαν. Πόσο διαφορετική θα μπορούσε να είναι η μουσική σκηνή αν όλες αυτές οι μπάντες συνέχιζαν και καθιερώνονταν? (Ρητορικό ερώτημα). Δεσμεύομαι πάντως, μέσα πάντα από το Echo Adventures, να παρουσιάσω όσες περισσότερες μπορώ από εκείνη την χρυσή και πολύ πιο αγνή εποχή, καθώς και άλλες που έτυχαν μιας πιο ευρύτερης αποδοχής και αναγνώρισης.

Ναούμ Αθ. Βάρκας

Lou Reed - Αφιέρωμα (μέρος 1ο)


Στην ανατολική φιλοσοφία η έννοια του Άβαταρ ή Αβατάρ(α) ορίζει κάποια ενσαρκωμένη οντότητα, στόχος της οποίας είναι να εξελίξει την ανθρωπότητα. Στην αρχαία Αίγυπτο την συνέδεαν με τους πρώτους Φαραώ, με πρώτο τον Μήνη ή Μένη [Menes]. Αλλά δεν είναι μόνο οι ηγετικές και γνωστές προσωπικότητες που φέρουν αυτόν τον χαρακτηρισμό ή που κάπως σχετίζονται με αυτόν. Υπήρχαν άγνωστοι στον πολύ κόσμο άνθρωποι, που με κάποια «αόρατη» δημιουργία συνέβαλαν, με τον τρόπο τους, στην δημιουργική εξέλιξη της ανθρωπότητας.
Το rock ‘n’ roll είναι μέρος ενός μικρόκοσμου, φύσει μουσικού, που, συγκεντρώνει όλα τα στοιχεία του ανθρώπινου πολιτισμού, με ότι αυτό συνεπάγεται! Απλά σε αυτόν τον κόσμο το βασικό «εργαλείο» και μέσο δημιουργίας είναι οι νότες και αυτές με τη σειρά τους συμβάλλουν στη διαρκή εξέλιξή του. Και σε αυτό το μουσικό σύμπαν υπάρχουν αυτοί που «φαίνεται» να συμβάλουν περισσότερο και έχουν μια εξωτερική λάμψη, αλλά και αυτοί που η βαρύτητα του έργου τους είναι κατά πολύ μεγαλύτερη από την φωτεινότητα της προσωπικότητάς τους ή μάλλον της συμπεριφοράς τους!
Θα μπορούσε κανείς να πει με τόλμη πως το έργο του Lewis Allan “Lou” Reed έχει για το rock ‘n’ roll την αξία που είχε το έργο των Otto Hahn, Fritz Strassman και Enrico Fermi για τη φυσική! Ό,τι κατάφεραν στη φυσική και οι τρεις αυτοί άνθρωποι, επιτυγχάνοντας τη διάσπαση του ατόμου, με τις γνωστές ιστορικά ευεργετικές αλλά και καταστροφικές συνέπειες, το κατάφερε στη μουσική ο Lou Reed και μάλιστα σχεδόν μόνος του! Ουσιαστικά κατάφερε να «διασπάσει» το rock ‘n’ roll, αλλά μόνο με δημιουργικές συνέπειες, καθώς πρόσφερε στις επόμενες από αυτόν γενιές μουσικών νέες οπτικές και νέα πεδία δημιουργίας πάνω σε αυτό το είδος μουσικής.
Με το συγκρότημά του, τους The Velvet Underground και το ντεμπούτο τους άλμπουμ, το “The Velvet Underground & Nico”, ο Lou Reed δεν ξεκίνησε απλώς ένα μουσικό κίνημα, αλλά υπήρξε και ο κύριος φορέας του μέσα από μια ποικιλία εκφράσεων αυτής της μουσικής. Το άλμπουμ αυτό, με την μπανάνα που φιγουράρει στο εξώφυλλο και που είχε σχεδιαστεί από τον Andy Warhol, ο οποίος έκανε και την παραγωγή του, πουλήθηκε σε μόλις 30.000 αντίτυπα . Αλλά τα λόγια του Brian Eno “everyone who bought one of those 30.000 copies started a band.” είναι αντιπροσωπευτικά της αξίας του καλλιτέχνη. Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή! Ο Lewis Allan “Lou” Reed είδε το πρώτο φως της ζωής κατά μέσα στα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, συγκεκριμένα στις 2 Μαρτίου του 1942, στο Beth El Hospital του Brooklyn και μεγάλωσε στο Freeport του Long Island.
Αν και καταγόταν από οικογένεια Εβραίων, ο ίδιος αργότερα δήλωνε πως ο μόνος του θεός ήταν το ροκ! Συγκεκριμένα είχε πει: «Ο θεός μου είναι το rock ‘n’ roll. Είναι μια σκοτεινή δύναμη που μπορεί να αλλάξει τη ζωή σου. Το πιο σημαντικό μέρος της θρησκείας μου είναι το να παίζω κιθάρα». Μαθητής ήδη του λυκείου και o Lou Reed μάθαινε κιθάρα ακούγοντας ραδιόφωνο, ενώ ανέπτυσσε μια σταθερή προτίμηση των rock and roll και rhythm and blues! Η πρώτη από τις διάφορες μπάντες, στις οποίες συμμετείχε ως μαθητής του λυκείου, ήταν οι Jades, με μια πιο “doo wop” μουσική κατεύθυνση. Η τολμηρή απόπειρά του να εκφράσει τα bisexual συναισθήματά του, στα 1956, είχε ως συνέπεια να οδηγηθεί σε μια «θεραπεία» με ηλετροσόκ! Το βασανιστήριο αυτό, που ουσιαστικά κάνει τον εγκέφαλο «σαν λάχανο», αλλοιώνοντας τη μνήμη και οδηγώντας τον παθόντα σε ανικανότητα στις στοιχειώδεις νοητικές διεργασίες του, δεν θα μπορούσε να μην τον είχε επηρεάσει και μουσικά! Ουσιαστικά διηγείται την εμπειρία του αυτή σε τραγούδι του 1974 με τίτλο “Kill Your Sons”.
Η δεκαετία του ’60 τον βρίσκει να σπουδάζει στο Syracuse University, ακολουθώντας τις κατευθύνσεις της δημοσιογραφίας, της σκηνοθεσίας και της δημιουργικής γραφής. Παράλληλα παρακολουθούσε το στρατιωτικό πρόγραμμα Reserve Officers’ Training Corps (ROTC), όπου ήταν αρχηγός διμοιρίας, ώσπου σημάδεψε, πατώντας την σκανδάλη, με το άδειο του όπλο το κεφάλι ανωτέρου του! Το 1961 αρχίζει να φιλοξενείται στον ραδιοφωνικό σταθμό WAER με την εκπομπή “Excursions On A Wobbly Rail”. Οι μουσικές του επιλογές έχουν ύφος των doo wop, rhythm and blues και jazz, και συγκεκριμένα free jazz. Μέσα από αυτήν την εμπειρία, βρίσκεται μπροστά στις πρώτες μουσικές επιρροές του, με τον σαξοφωνίστα Ornette Coleman να κατέχει τη δεσπόζουσα θέση μέσα σε αυτές. Μέσα από το άκουσμα της μουσικής του μαθαίνει τις πρώτες του τεχνικές, καθώς και λεπτομέρειες γύρω από τη συνεργασία μουσικών οργάνων.
Μεγάλη επίδραση στον τρόπο της λυρικής του έκφρασης έπαιξε και ο καθηγητής του στο πανεπιστήμιο, από το οποίο αποφοίτησε με άριστα, ο ποιητής Delmore Schwartz. Η γνωριμία τους, για την οποία δήλωσε: “the first great person I ever met”, εξελίχθηκε σε δυνατή φιλία. Ουσιαστικά ο Schwartz είναι ο άνθρωπος που του μαθαίνει να εκφράζεται με απλότητα, δηλώνοντας άπειρα πράγματα απλά και μόνο με λίγες λέξεις. Το τραγούδι “European Son” από το ντεμπούτο άλμπουμ των Velvet Underground είναι αφιερωμένο σε αυτόν. Αργότερα θα τιμήσει ξανά τον μέντορά του με το “My House” του 1982.
Δεν είναι λίγες οι φορές που αναφέρεται σε αυτόν στις συνεντεύξεις του. Σε μία από αυτές αναφέρει μεταξύ άλλων ότι, μέσα από τα γραπτά του θέλει να κινήσει το ενδιαφέρον των νέων για τη ροκ μουσική, κάτι που κατάφερε τελικά ο Lou Reed, όσο λίγοι, αλλά μέσα από τα τραγούδια του. Με τη λήξη των σπουδών του, μετακομίζει στην Νέα Υόρκη και σχεδόν αμέσως πιάνει δουλειά στην Pickwick Records, για την οποία γράφει τραγούδια. Το πρώτο του δημιούργημα είναι το “The Ostrich”, single που γνωρίζει μια κάποια επιτυχία. Η εταιρία αποφασίζει ότι, για να υποστηριχθεί το τραγούδι πρέπει να δημιουργηθεί και μία μπάντα. Το τραγούδι, το οποίο είναι μια διακωμώδηση της τότε χορευτικής μουσικής, βρήκε την μπάντα του, τους “The Primitives”.
Μεταξύ των μουσικών που την απάρτιζαν, ήταν και οι John Cale, Ουαλός συνθέτης για την La Monte Young’s Theater of Eternal Music και ο Tony Conrad. Έκπληκτοι οι μουσικοί διαπίστωσαν ότι ο Reed είχε κουρδίσει όλες τις χορδές της κιθάρας του στην ίδια νότα! Από το τραγούδι στο οποίο και διαπίστωσαν αυτήν την «πρωτοτυπία» του Reed, ονόμασαν αυτό το στυλ παιξίματος “ostrich guitar”! Η πρώτη λίθος της πρωτοπορίας του τραγουδοποιού είχε βρει τη θέση της και αποτέλεσε τη βάση για το σύνολο της avant-garde σκηνής. Ο Cale, αν και ήταν αρκετά δυσαρεστημένος με τον νέο τρόπο παιξίματός του, ωστόσο παρέμενε πάντα εντυπωσιασμένος από το ρεπερτόριο του!
Αυτό συμπεριλάμβανε και το “Heroin”, με την οποία ξεκίνησε ένα φλέρτ, που θα εξελισσόταν σε μια ερωτική σχέση, που θα κρατούσε χρόνια. 
Jacek Maniakowski
επιμέλεια κειμένου : Maria Florokapi

Phil Collins - Sussudio


Ένας άνθρωπος, καλώς ή κακώς, «κρίνεται», από την πρώτη εντύπωση που δίνει, από το κοίταγμά του και το φέρσιμό του, από την εικόνα ουσιαστικά που παρουσιάζει προς τα έξω. Αυτή η πρώτη εικόνα δεν είναι τίποτε παραπάνω από μια απλή εντύπωση που σχηματίζεται για κάποιον άνθρωπο, ωστόσο, μπορεί να είναι τόσο ισχυρή που να τον καθορίζει ή να τον στιγματίζει, με την καλή ή με την κακή έννοια! Στη μουσική, τα τραγούδια είναι, κατά κάποιον τρόπο, ξεχωριστές οντότητες, με τον δικό τους χαρακτήρα, τις δικές τους αναμνήσεις και φυσικά τις δικές τους ιστορίες. Σε ένα τραγούδι την πρώτη εντύπωση προκαλεί πάντα ο τίτλος, άλλοτε εντυπωσιακός ή προκλητικός και άλλοτε αινιγματικός ή παιχνιδιάρικος, πάντοτε, όμως, με στόχο να τραβήξει την προσοχή έτσι ώστε να θες να το ανακαλύψεις… απλά, ακούγοντας το! 
Ο τίτλοςSussudioίσως να είναι από τις πιο ασυνήθιστες επιλογές για ένα τραγούδι. Ήταν όμως εύστοχη και σίγουρα πρωτότυπη, μιας και ήταν μία «προσωπική» δημιουργία του δαιμόνιου Phil Collins, ο οποίος εφηύρε τη λέξη και την έκανε στίχο και τραγούδι. ΤοSussudioπροέρχεται μέσα από το τρίτο προσωπικό άλμπουμ του, τοNo Jacket Requiredτου 1985 και γνώρισε μεγάλη επιτυχία φτάνοντας στην κορυφή των US Billboard charts. 
Ο τρόπος με τον οποίο ξεκινά ένα μουσικό κομμάτι δεν ακολουθεί κάποιο συγκεκριμένο μοτίβο. Άλλοτε ξεκινάει με το λυρικό μέρος, άλλοτε με το μουσικό και άλλοτε με τον ίδιο τον τίτλο, όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση. Ο τίτλος «βρήκε» τον ντράμερ και τραγουδιστή σε μια τυχαία στιγμή! Ο ίδιος ο τραγουδοποιός δήλωσε ότι, σε μια πρόβα που έκανε, άρχισε να παίζει στη drum-machine έναν ρυθμό. Με ένα μικρόφωνο μπροστά του, ξεκίνησε αρχικά να μουρμουρίζει κάτι, με πρώτη τη λέξη που του πρωτοήρθε στο νου και που ταίριαζε φυσικά με το τέμπο που είχε επιλέξει. Αυτή η «λέξη» δίχως νόημα ή απλά αυτός ο ήχος ήταν το "sus-Sussudio"! Προχωρώντας με τη δημιουργία του τραγουδιού, προσπάθησε να βρει κάποια άλλη λέξη, πιο φυσιολογική και με κάποια σημασία, χωρίς, ωστόσο, να τα καταφέρει, γι΄ αυτό και ξαναγύρισε στοSussudio. Γύρω από αυτό άρχισε να χτίζει και τους στίχους. Η λέξη είναι εφεύρεση του ίδιου του Phil Collins και το νόημά της προσπαθεί να της το δώσει μέσα από τους στίχους. Συγκεκριμένα, το λυρικό μέρος αναφέρεται στον έρωτα ενός 8χρονου πιτσιρικά για μια συνομήλική του κοπελίτσα. Αλλά δε μπορεί να της το εξομολογηθεί, ενώ δεν γνωρίζει καν το όνομά της. Όλη αυτήν την κατάσταση την ορίζει με μία λέξη:Sussudio. Tο πιο περίεργο, βέβαια, περισσότερο κι από την ίδια τη λέξη, είναι το γεγονός ότι υπάρχουν πολλά παιδιά με αυτό το όνομα! 
Από την άλλη, το μουσικό μέρος του τραγουδιού είναι αποτέλεσμα μιας περιπλάνησης σε μουσικά μονοπάτια, τα οποία δεν είχε περπατήσει ακόμα ο καλλιτέχνης. Όπως θυμάται ο ίδιος ο Collins ήθελε να γράψει ένα χορευτικό τραγούδι. Ως λάτρης των πνευστών και οπαδός του Prince, ήθελε να χρησιμοποιήσει και τις δυο του επιρροές και τα κατάφερε. Η δική του σύνθεση έχει πολλές ομοιότητες με το "1999" του Prince, γεγονός, όμως, που δεν ενόχλησε κανέναν από τους δύο! Με τη συμμετοχή των Phenix Horns, μίας μπάντας πνευστών, με την οποία είχε συνεργαστεί ο Collins και στο παρελθόν, γύρισε το βίντεο-κλιπ σε μια ιδιόκτητη pub του Richard Branson. Οι μουσικοί Chester Thompson και Lee Sklar, που εμφανίζονται σ' αυτό, στην πραγματικότητα δεν έλαβαν μέρος στις ηχογραφήσεις.
Jacek Maniakowski
Επιμέλεια κειμένου: Maria Florokapi