Αυτός ο μάγκας μας έρχεται από το Τορόντο του Καναδά και ονόμασε και την μπάντα του με το όνομά του.. Έχει μια σχετικά μεγάλη δισκογραφία μιας και άρχισε να παίζει από τα μέσα των 90's και να ηχογραφεί κάπου από το 1998,οι πρώτοι δίσκοι όλοι τέλειοι έχοντας τραγούδια που γίνανε γνωστά σε ένα τουλάχιστον συγκεκριμένο μουσικό κοινό. Η μουσική που παίζουν θα την λέγαμε ένα Hard Rock αγνό και πηγαίο λες και ήρθε από άλλες εποχές και φυσικά έχοντας πάρα πολλές Rock & Roll και Blues Rock επιρροές. Ο δίσκος που έβγαλε το 2006 Sleep Is The Enemy θεωρείται ίσως και ο κορυφαίος δίσκος που ηχογράφησε O Danko Jones και η μπάντα του..ο ήχος παραδοσιακά των Danko Jones είναι ικανός να σε σηκώσει από την θέση σου και να αρχίζεις αμέσως το Headbanging και να σου φτιάξει την διάθεση. Έχοντας μέσα αρκετά φοβερά κομμάτια γεμάτα Rock & Roll ενέργεια ο δίσκος Sleep Is The Enemy όπως το τραγούδι που ξεκινάει ο δίσκος Sticky Situation,το φοβερό και τρομερό First Date γυρίζοντας ένα άκρως διασκεδαστικό video clip και το Invisible που συνεργάζεται με τον τραγουδιστή των Kyuss John Garcia. Μέτα από αυτόν τον δίσκο θα βγάλουν και άλλους 3 δίσκους με τελευταίο την περασμένη χρονιά δηλαδή συνολικά εχούν κυκλοφορήσει 6 επίσημους δίσκους και είναι άκρως ιδανικοί σε όσους αρέσουν τα απλά και άμεσα μουσικά πράγματα χωρίς πειραματισμούς και ψαγμένες συνθετικές ιδέες.
Σε μια μπάντα που παίζει κυρίως για το δικό της κοινό και στην ουσία για την δική της ευχαρίστηση, το πιο πετυχημένο τους τραγούδι δεν αντιπροσωπεύει συνήθως όλη την δουλειά τους . Η εμπορική σκοπιμότητα δεν είναι πολλές φορές ο ο λόγος, αλλά μια τάση για πειραματισμό ή ακόμα αποτέλεσμα κάποιου αστεϊσμού ανάμεσα σε μουσικούς, που γίνεται ένα τραγούδι, ακόμα και χιτ. Η punk σκηνή δεν φημίζεται για τους συμβιβασμούς της, έτσι ένα τέτοιο τραγούδι δε μπορείς να το χαρακτηρίσεις μια κάποια απόπειρα "αρπαχτής". Το "Rock the Casbah" των The Clash, που βρίσκεται στο πέμπτο τους άλμπουμ, το Combat Rock του 1982, εκτός από το μεγαλύτερο τους χιτ, είναι και αποτέλεσμα ενός αστείου. Το τραγούδι αν και επίσημα χρεώνεται σε όλο το συγκρότημα, αλλά ουσιαστικά είναι δημιουργία του drummer τους Topper Headon. Τραγική ειρωνεία είναι ότι, σχεδόν αμέσως μετά την ηχογράφηση, απολύθηκε από το συγκρότημα, λόγω προβλημάτων με ναρκωτικά, που είχε ο ίδιος. Το τραγούδι έγινε το πιο δημοφιλές τραγούδι της μπάντας στην Αμερική, αλλά το βιντεοκλίπ γυρίστηκε με τον Terry Chimes, που κλήθηκε προσωρινά να τον αντικαταστήσει. Η δημιουργία του τραγουδιού ξεκίνησε από μια παρατήρηση του manager του συγκροτήματος Bernie Rhodes, όταν τους είδε να γράφουν ένα αρκετά μακροσκελές μουσικό κομμάτι. Σχολιάζοντας το γεγονός ειρωνικά, τους ρώτησε, αν κάνουν τα πάντα για να φτιάξουν ένα rāga, είδος ινδικών τραγουδιών, που τα κύρια χαρακτηριστικά του είναι ή μουσική πολυπλοκότητα και μεγάλη διάρκεια. Ο Joe Strummer δεν το άφησε να "πέσει", με μουσική υπόκρουση, αλλά και τραγουδώντας σχολίασε: "The King told the boogie-men 'you have to let that rāga drop.'". Ο πρώτος στίχος ενσαρκώθηκε και το υπόλοιπο λυρικό μέρος απλά ακολούθησε. Η instrumental εισαγωγή είχε γραφτεί λίγο καιρό νωρίτερα ο Headon και απλά το έπαιζε στις πρόβες. Ο ίδιο δήλωσε ότι, η προσθήκη στο τραγούδι έγινε εν αγνοία του, ενώ σε ένα ντοκιμαντέρ για για την ζωή του τραγουδιστή της μπάντας αναφέρει ότι, περίμενε μια μέρα τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας και από βαρεμάρα το ηχογράφησε. Ο Joe Strummer σε μια συνέντευξη παραδέχτηκε την ευφυΐα του ντράμερ στο δέσιμο του πιάνου με τα τύμπανα. Αν και κατέκρινε το αρχικό λυρικό μέρος, που έγραψε, σαν πορνογραφικό και αναφερόμενο στην φίλη του ντράμερ. Αργότερα, ο τραγουδιστής άλλαξε τους στίχους, εμπνευσμένος από ένα άλμπουμ Disco από το Ιράν. Οι νόμοι του Άραβα Shareef που απαγορεύουν την Disco μουσική και "Rocking the Casbah." Η πολυγλωσσία όμως, κάνει παρέλαση στους στίχους. Υπάρχουν λέξεις στα αραβικά, εβραϊκά, τούρκικα αλλά και σανσκριτικά : sharif, bedouin, sheikh, kosher, rāga, muezzin, minaret και φυσικά casbah. Το βιντεοκλίπ, πολύ χαμηλού προϋπολογισμού, αναπαριστά την φιλία ανάμεσα σε έναν Άραβα και έναν Εβραίο Hasidic, οι οποίοι πηγαίνουν σε μια συναυλία της μπάντας στο Austin's City Coliseum. Γυρισμένο στο Texas μπροστά σε μια πετρελαιοπηγή, αλλά και κοντά σε Bergstrom Air Force Base. Γεγονός που κάνει τα σκάφη, δύο RF-4C, της Αμερικάνικής Αεροπορίας να συμμετέχουν σε αυτό εν αγνοία τους και τον στίχο "the King called out his jetfighters..." να συνοδεύουν την εικόνα.
Το άγνωστο και μη προβλέψιμο ονομάζεται συνήθως τύχη. Μια νοητική εφεύρεση του ανθρώπου για να ξορκίσει την άγνοιά του, αλλά ακόμα και να την θεοποιήσει. Ουσιαστικά στην φύση όλα είναι δομημένα και αποτέλεσμα μιας συνεχούς αλληλουχίας της αιτίας και αποτελέσματος και μόνο η ανθρώπινη βούληση την διαταράσσει προσωρινά. Αν και κάποια γεγονότα φαντάζουν τυχαία μέσα στα καρμικά σκοτάδια, στην πραγματικότητα είναι άλλη μια έκφραση της ειμαρμένης (μείρομαι= παίρνω αυτό που μου ανήκει). Και μέσα στην ανθρώπινη άγνοια, μια πτώση ενός μήλου φαντάζει σαν ένα απροσδόκητο γεγονός, αλλά στην πραγματικότητα είναι το αποτέλεσμα της ωρίμανσης του. Και αν κάτω από την μηλιά βρίσκεται το κατάλληλο κεφάλι, τότε γίνεται αιτία για ακόμα περισσότερα αποτελέσματα. Σίγουρα δεν θα καλούσε ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες μπλουζίστες στην σκηνή έναν μουσικό στην τύχη. Ακριβώς σε ένα τέτοιο κάλεσμα ανταποκρίθηκε ο Δημήτρης Αδαμίδης (φωνή/φυσαρμόνικα) για να "τζαμάρει" μαζί με τον Η. Ζάϊκο σε μια ζωντανή εμφάνισή του. Η αλυσιδωτή αντίδραση συνεχίστηκε, όταν αποφάσισε να δημιουργήσει μια μπάντα και ο επόμενος κρίκος ήταν ο συμμαθητής του στο Μουσικό Σχολείο Θεσσαλονίκης Μανόλης Παπαγιάννης (κιθάρα/φωνή). Το σχήμα συμπλήρωσαν Νίκος Λιάκος (μπάσο/φωνή) και Πάνος Παπαγεωργίου (τύμπανα). Το όνομα Rusty Cadillac " βγήκε απ’την ταινία «Cadillac Records»....απλά θέλαμε ένα όνομα που να συνδυάζει vintage με class, όπως κάνει και η μπάντα" όπως μας λένε στο Echo-λόγιο ( http://echooadventures.blogspot.gr/2013/05/rusty-cadillac-1-cadillac-records.html ), ολοκλήρωσε την επόμενη αιτία, δημιουργώντας και νέα αποτελέσματα. Το φθινόπωρο του 2012 ξεκίνησαν τις ζωντανές τους εμφανίσεις, γοητεύοντας το κοινό με την μοναδική, αλλά συγχρόνως και με πολλά θεατρικά στοιχεία, ερμηνεία τους. Το καρμικό ντόμινο συνεχίστηκε όταν, κέρδισαν στον διαγωνισμό της WebArt Records (http://www.webartag.com/) το πρώτο βραβείο. Ο καθαρά rhythm'n'blues ήχος τους, μαζί με την ικανότητα τους στην πιστή του εκτέλεση, δεν άφησε αδιάφορους τους κριτές, αλλά και τους υπεύθυνους της εταιρίας. Τα βραχνά φωνητικά και το ταλέντο και των υπόλοιπων μελών της μπάντας, δεν γοήτευσε μόνο το κοινό της Θεσσαλονίκης, που τους γνώρισε μέσα από τις πολλές εμφανίσεις τους στην πόλη. Έναν χρόνο μετά την πρώτη τους εμφάνιση, έχουν έτοιμο το πρώτο τους βιντεοκλίπ, που συνοδεύει και το πρώτο τους σινγκλ, το ομώνυμο του ονόματός τους τραγούδι. Η Cadillac τους μόνο σκουριασμένη δεν είναι και οι Rusty Cadillac, με γεμάτο το ντεπόζιτο και νέα μηχανή σε παλιό, αλλά καλογυαλισμένο καλούπι, είναι έτοιμοι να ξεκινήσουν το μουσικό τους ταξείδι.
Η rock μουσική είναι ένας ζωντανός οργανισμός και αν λάβουμε υπ' όψη την ερμητική αρχή : ότι είναι πάνω είναι και κάτω, μπορούμε να το παρομοιάσουμε με τον ανθρώπινο οργανισμό. Στην ουσία τίποτα δεν είναι άχρηστο σε αυτόν, αλλά υπάρχουν κάποια μέρη του που αντικαθίστανται. Κάποια όμως δεν μπορούν να αντικατασταθούν και ακόμα κάθε ελάχιστη παρέμβαση σε αυτά είναι επικίνδυνη για την ζωτικότητά τους. Και το βασικό χαρακτηριστικό αυτών των μερών ή αλλιώς ιστών είναι η αλληλεπίδραση τους με τα τον υπόλοιπο οργανισμό, αλλά κυρίως η γενναιόδωρη στήριξη του όλου οργασμού. Ίσως θα μπορούσε κάποιος να τολμήσει να πει, ότι έχουν από μόνα τους κάποια ψυχή, δεδομένου ότι στον μεγαλόκοσμο της rock κάτι τέτοιο είναι πολύ πιθανό. Ίσως η καλύτερη επιλογή της δισκογραφικής Columbia ήταν να "ρισκάρει" να κυκλοφορήσει με διαφορά μιας εβδομάδας, δύο ντεμπούτο άλμπουμ των δύο πιο "ζωτικών" οργάνων της rock οντότητας. Το πρώτο ήταν του Bruce Springsteen, το Greetings from Asbury Park, N.J και μια εβδομάδα διαφορά το ομώνυμο άλμπουμ των Aerosmith, με το Dream On( http://echooadventures.blogspot.gr/2013/05/aerosmith-dream-on.html ) να δείχνει το μεγαλείο τους. Αλλά και να υπενθυμίζει στην εταιρία ότι έπρεπε να προωθήσει και το δικός τους άλμπουμ. Όμως το ντεμπούτο του αποκαλούμενου Boss, δεν είχε άδικα όλη την προσοχή της δισκογραφικής. Ένας λόγος ήταν το Spirit in the Night, ένα από τους 9 που υπάρχουν σε αυτό το άλμπουμ. Ένα τραγούδι που κατάφερε να χαρίσει δόξα σε άλλη μια μεγάλη μπάντα, τους Manfred Mann's Earth Band. Αρχικά το τραγούδι δεν ήταν μέσα στο άλμπουμ, αλλά όπως συμβαίνει πολλές φορές με τις μεγάλες συνθέσεις, μπήκε την τελευταία στιγμή στο άλμπουμ. Ο διευθυντής της δισκογραφικής θεώρησε πως δεν είναι αρκετά εμπορικό όλο το άλμπουμ και κάποια τραγούδια δεν πρέπει να μπουν. Ο Springsteen έγραψε γρήγορα δύο τραγούδια, το "Spirit in the Night" και το "Blinded by the Light". Και μιας και ήταν της τελευταίας στιγμής, είχε μαζί του για την ηχογράφηση μόνο τον Vini Lopez στα τύμπανα και τον Clarence Clemons στο σαξόφωνο. Όλα τα υπόλοιπα όργανα τα έπαιξε μόνος του. Στην πραγματικότητα το "Spirit in the Night" είναι μια πιο μεγάλη εκτέλεση του ενός άλλου τραγουδιού που συνήθιζαν να παίζει στις ζωντανές του εμφανίσεις , πριν υπογράψει συμβόλαιο.
Σε όλα τα τραγούδια του άλμπουμ, το λυρικό μέρος, λόγω του αφηγητικού τρόπου γραφής, αλλά και εκτέλεσης του τραγουδοποιού δεν συμβαδίζει και πολύ με την μουσική, εκτός από το συγκεκριμένο. Σε αυτό πετυχαίνει μια αρμονία ανάμεσα στη αφήγηση και την μελωδία. Το λυρικό μέρος αναφέρεται σε μια παρέα εφήβων, τους Wild Billy, Hazy Davy, Crazy Janey, Killer Joe, G-Man και Mission Man. Ο τελευταίος διηγιέται την ιστορία τους στην Greasy Lake, κοντά στην "Route 88". Ήταν μια νύχτα με πολύ ποτό και σεξ, αλλά πάνω απ' όλα ένα σύντομο και δυνατό αίσθημα της ελευθερίας. Αυτή όμως η ελευθερία τους δένει σε μια βαθιά φιλία μεταξύ τους. Στην πραγματικότητα η λίμνη Greasy Lake, δεν υπάρχει σε κανέναν χάρτη, γιατί απλά είναι μια μυθοπλασία το μέρος. Αλλά όχι αβάσιμη. Είναι συνδυασμός δυο τοποθεσιών που τα μέλη της μπάντας επισκεπτόταν. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τον Vini Lopez, η μια ήταν η λίμνη Carasaljo, κοντά στην U.S. Route 9 και New Jersey Route 88 κοντά στο Lakewood του New Jersey και η άλλη ήταν μια βαλτώδη λίμνη κοντά Garden State Parkway. Αλλά η Greasy Lake είναι και ένα σύντομο αφήγημα του TC Boyle, το οποίο έχει περίπου την ίδια θεματολογία με το τραγούδι. Όμως το τραγούδι περίμενε τους Manfred Mann's Earth Band να το διασκευάσουν για να ολοκληρώσει την χρονική, αλλά και μουσική του δομή. Η διασκευή έχει αυτή είναι ορισμός της λέξης, μιας και διαφέρει αρκετά από το πρότυπο. Το ρεφρέν είναι αρκετά διαφορετικό και τα πλήκτρα παίρνουν το πρωταγωνιστικό ρόλο. Κυκλοφόρησε στο έκτο τους άλμπουμ, το Nightingales and Bombers το 1976. Σαν σινγκλ, με τα φωνητικά του Mick Rogers με το ζόρι μπήκε στο Billboard Hot 100 την ίδια χρονιά που κυκλοφόρησε. Όμως την επόμενη χρονιά η μπάντα το κυκλοφόρησε ξανά αλλά με τον Chris Thompson στα φωνητικά πια και σκαρφάλωσε στο νούμερο 40 της ίδιας λίστας.
Η σημασία της μάσκας σαν σύμβολο στα αρχαία χρόνια έχει πάρα πολλές ερμηνείες. Αλλά ο βασικός της ρόλος είναι να κρύψει την ανθρώπινη-ζωώδη φύση του ανθρώπου και να φανερώσει την θεία και ιερή του φύση. Μέσω ενός προσωπείου, που αναπαριστά κάποια θεότητα ή πνεύμα, ο άνθρωπος δεν θέλει να κλέψει την δόξα αυτής της οντότητας, αλλά ούτε να απαλλαγεί από την φύση του. Απλά ψάχνει μια δίοδο επικοινωνίας με αυτή, αλλά και με την δική του ανώτερη φύση. Το rock'n'roll είναι ένα αναπόσπαστο μέρος, όπως η μουσική γενικά, της κάθε ανθρώπινης αναζήτησης, αλλά και δράσης. Έτσι και μια μάσκα περισσότερο αποκαλύπτει, παρά κρύβει. Και η μάσκα των Masquera Di Ferro αποκαλύπτει το ταλέντο τους, αλλά και τις δυνατότητες των Ελλήνων μουσικών. Οι ίδιοι δηλώνουν στο Echo-λόγιο (http://echooadventures.blogspot.gr/2013/11/masquera-di-ferro-band-1.html) ότι συμβολίζει "Τη Μάσκα που όλοι λίγο - πολύ φοράμε και πρέπει να αποβάλλουμε από πάνω μας." Αλλά ουσιαστικό το κάρμα μέσα από σύνολο συμπτώσεων του, αλλά και μια πρακτικότητα που προσφέρει και ένα όνομα σε μια heavy metal μπάντα, τους οδήγησε στο Masquera Di Ferro, Το Σιδηρούν Προσωπείον. Και σαν τον ήρωα του Αλέξανδρου Δουμά, προσπαθούν να φύγουν από την "φυλακή" της υποκρισίας και των καθημερινών στερεοτύπων μιας μουσικής πραγματικότητας. Οι παρέα των Θωίδη Παναγιώτη (drums), Kαραλή Θεόδωρο (bass), Μπάδα Θεοφάνη (guitars), Μπιρμπουτσάκη Κων/νο (guitars) και Ψιλοβασιλόπουλο Αναστάσιο (vocals), όμως δεν πειραματίζεται. Αλλά παίζει ένα καθαρό μεταλλικό ήχο, οποίος φτάνει σε λάμψη του ατσαλιού.
Το συγκρότημα που δημιουργήθηκε τον Οκτώβριο του 2012 και εδρεύει στην Πάτρα, μέσα στο 2013 κατάφεραν να ηχογραφήσουν 6 δικά τους τραγούδια μέσα σε ένα Mini-Album, το Reflection. Καθαρός ήχος και όχι άσχημη παραγωγή, πάνω απ' όλη δείχνει το δημιουργικό, αλλά και εκτελεστικό ταλέντο τους. Η φρεσκάδα των τραγουδιών τους μπορεί να προδίδει το νεαρό της ηλικίας, αλλά το δέσιμο δείχνει μια πολύ ώριμη ματιά. Από το πρώτο άκουσμα εντυπωσιάζουν με την συνθετική τους ικανότητα και εύκολα μπορούν να παρασύρουν κάποιον που δεν είναι οπαδός του είδους. Άλλωστε οι επιρροές τους είναι πολλές και διαφορετικές, latin,funk και ethinc , μεταξύ των άλλων. Αποφεύγουν και στις συνθέσεις τους τα μουσικά στερεότυπα, αλλά πάντα πιστοί στο μουσικό πνεύμα της σκληρής μουσικής. Άλλωστε το συγκρότημα είναι το όχημα για τα όνειρά τους με την μουσική να αποτελεί έκφραση και κατάθεση ψυχής. Έτσι, όπως ένα τρένο χρειάζεται τις ράγες του, έτσι και τα όνειρα χρειάζονται ένα "δοχείο", με την μάσκα να προδίδει την πραγματική, αλλά αόρατη, φύση αυτών. Σίγουρα μια μπάντα που που έχει δικαίωμα σε αυτά, αλλά και την δυνατότητα να τα πραγματοποιήσει. Μια ακόμα απόδειξη πως η ελληνική μουσική σκηνή σφύζει από ικανότατους μουσικούς. Και απλά η ατάλαντη και αλαζονική βιτρίνα του, είναι απλά μια φυλακή με σάπια θεμέλια, που σιγά σιγά καταρρέουν. Δε χρειάζεται να αναφερθώ στα τραγούδια ξεχωριστά, γιατί απλά όλα είναι μουσικά διαμάντια, με το ομώνυμο της μπάντας να λάμπει λίγο περισσότερο. Αλλά η διάθεση τους για να "σκάψουν" μέσα στην δημιουργικότητά τους απλά κάνει το μέλλον να τους περιμένει ανυπόμονα.
Παρά τη λάμψη και την -φαινομενικά πολλές φορές- περιπετειώδη ζωή που προωθεί το rock 'n' roll, αυτό δεν παύει να είναι μία πολύ καλή «μπίζνα». Και όπως όλες οι δουλειές χαρακτηρίζονται από χρονική συνέπεια, τάξη και αυστηρό προγραμματισμό, έτσι και στη μουσική ή μάλλον στη μουσική βιομηχανία, για να κατακτηθεί ένα μεγάλο «θέλω», που δεν είναι άλλο από τη μουσική δημιουργία ή το μουσικό προϊόν, πάνω απ’ όλα τίθενται τα «πρέπει»! Ειδικά όταν πρόκειται για τεχνικούς, η συνέπεια είναι μία βασική προϋπόθεση για την επιτυχία μιας ηχογράφησης. Καμιά φορά, βέβαια, η συμμετοχή ενός τεχνικού, μπορεί να έχει ένα τελείως διαφορετικό αποτέλεσμα από το προβλεπόμενο.. Κάνοντας λόγο για την εφευρετικότητα στους μουσικούς του rock 'n' roll δεν θα μπορούσε κανείς να παραλείψει και έναν τεχνικό από τις πηγές έμπνευσής του. 'Ετσι, ο Randy Bachman των Bachman–Turner Overdrive (BTO), επηρεασμένος από έναν τέτοιον τεχνικό, έγραψε το “Takin' Care of Business”. Ουσιαστικά το έγραψε ενώ ήταν ακόμα μέλος των The Guess Who, όταν παρατήρησε έναν εργαζόμενο στο στούντιο ηχογράφησης του γκρουπ. Ο συγκεκριμένος τεχνικός έπαιρνε το τρένο των 8.15 για την πόλη του Vancouver, εξου και ο στίχος “take the 8.15 into the city”. Το τραγούδι θα ονομαζόταν “White Collar Worker”, τίτλος εμπνευσμένος από το μπλουζάκι με τον λευκό γιακά που φορούσαν οι τεχνικοί, όμως ο τίτλος αυτός απορρίφθηκε από φόβο για ενδεχόμενη μήνυση από τους Beatles εξαιτίας της ομοιότητάς του με “Paperback Writer”. Αλλά το τραγούδι έμελε να «ενσαρκωθεί»… Ο δημιουργός πίστευε στο τραγούδι του και ιδίως στο λυρικό μέρος του, που το θεώρησε αξιόλογο αρκετά για να ‘μην’ το πετάξει! Όταν λοιπόν η νέα μπάντα του Randy Bachman περιόδευε για να προωθήσει το πρώτο άλμπουμ της, παίζοντας κυρίως σε μικρούς χώρους, βρέθηκε η αφορμή για τη νέα προσπάθεια. Στον δρόμο για ένα από τα live τους, έτυχε να ακούσει στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου τον DJ του C-Fox να λέει τη φράση “Takin’ Care of Business”. Αυτό στάθηκε αρκετό για να αντικαταστήσει το ρεφρέν, το οποίο είχε διαφοροποιηθεί ελαφρά και στο μουσικό μέρος του.
Ένα κρυολόγημα του Bachman, ήταν ακόμα ένα μικρό τουβλάκι ενός σχεδόν «καρμικού» ντόμινο, ώστε να πάρει το τραγούδι σάρκα και οστά, καθώς έτσι «αναγκάστηκε» ο C. Fred Turner να αναλάβει τα φωνητικά. Όμως τα γεγονότα εξελίσσονται, σύμφωνα με κάποιο φανταστικό ή σατανικό σενάριο, απ' όπου δεν λείπει ούτε ένας άσχετος πιτσαδόρος, αλλά ούτε και ο ίδιος ο «βασιλιάς» Elvis! Τελικά το τραγούδι ηχογραφείται για το δεύτερο άλμπουμ της μπάντας, το “Bachman–Turner Overdrive II” του 1973. Οι ηχογραφήσεις γίνονται στα Kaye-Smith Studios του Seattle της πολιτείας Washington, ενώ στο διπλανό ακριβώς στούντιο βρίσκεται η Steve Miller Band. Σ’ αυτούς παρέδωσε πίτσα ο Norman Durkee, την ίδια ώρα που ηχογραφούσαν το εν λόγω τραγούδι οι BTO. Η ξαφνική παρέμβαση του πιτσαδόρου με τη φράση "that needs a piano, a real boogie-woogie piano would sound cool" τους άφησε όλους άφωνους, ενώ ο Durkee μίλησε κι απλά έφυγε συνεχίζοντας τη βάρδιά του! Τα μέλη της μπάντας τον εντόπισαν αργότερα σε ένα άλλο στούντιο. Ο ίδιος, όπως αποδείχτηκε, ήταν ένας ολοκληρωμένος μουσικός, ενώ μετά από το «συμβάν» είχε προλάβει να γράψει πάνω σε ένα κουτί πίτσας τη μουσική του παρέμβαση, την οποία και εκτέλεσε ο ίδιος. Αργότερα έγινε μουσικός διευθυντής για την Bette Midler και τον Barry Manilow! Το τραγούδι σκαρφάλωσε σε αρκετά charts και έγινε το σήμα κατατεθέν της μπάντας. Ο τίτλος του μπήκε στα λεξικά και ορίζει κάποιον που εργάζεται. Ο μεγάλος Elvis Presley τον χρησιμοποίησε ως σύνθημα στο αεροπλάνο του, που ακόμα και σήμερα μεταφέρει εμπορεύματα στην Graceland. Χάριν συντομίας το “TCB” ακόμα φιγουράρει σε μια αίθουσα του θεματικού πάρκου του «βασιλιά». Ο ίδιος ο δημιουργός του τραγουδιού έμαθε μόλις το 2010 από ένα ντοκιμαντέρ ότι τα συγκεκριμένα αρχικά ορίζουν τον τίτλο του τραγουδιού, καθώς και την τελευταία μπάντα του Elvis, τους TCB Band! Πιθανόν να ήθελε να ηχογραφήσει και μια δική του εκτέλεση, αλλά το πρόλαβε το κάλεσμα στη «μεγάλη μπάντα»!
Ένα τραγούδι, το οποίο αρχικά είχε απορριφθεί και δεν άρεσε σε κανέναν έχει ντύσει μουσικά σχεδόν τα πάντα και οι διασκευές του ήταν πάρα πολλές!
Οι Trapeze ήταν μια βρετανική
hard rock μπάντα που ιδρύθηκε στο Wolverhampton,
στα τέλη του 1968, από τα πρώην μέλη των
Montanas, τον τραγουδιστή John Jones και τον
Terry Rowley (κιθάρα, πλήκτρα), ο οποίος ονόμασε
και την μπάντα. Μαζί με τους πολύ γνωστούς
Mel Galley (κιθάρα), Glenn Hughes (μπάσο, φωνή) και
Dave Holland (ντραμς), κυκλοφόρησαν το πρώτο
τους, ομώνυμο άλμπουμ το 1970.
Αμέσως μετά, οι Jones και
Rowley, ξαναγύρισαν στους Montanas και οι
υπόλοιποι τρεις έβγαλαν την ίδια χρονιά
νέο άλμπουμ με τον τίτλο "Medusa". Οι
Trapeze περιόδευαν για πολύ καιρό και στην
Μεγάλη Βρετανία και στο εξωτερικό, αλλά
παρότι η ιδιαίτερη, για την εποχή, μουσική
τους, ένα μείγμα από hard rock και funk επηρέασε
αρκετές μπάντες στο ξεκίνημά τους, όπως
οι ZZTop, δεν έκαναν ποτέ την μεγάλη
επιτυχία.
Το 1972, μετά το τρίτο
άλμπουμ, ο Hughes αντικατέστησε τον Roger
Glover στους Deep Purple και στην μπάντα ήρθαν
οι Rob Kendrick (κιθάρα) και ο μπασίστας Pete
Wright. Το 1976 ο Hughes ξαναγύρισε, αλλά μετά
από δυο ακόμα άλμπουμ, η μπάντα τελικά
διαλύθηκε το 1978, όταν ο Galley πήγε στους
Whitesnake, ενώ ο Holland πήγε στους Judas Priest.
Το τρίο Galley, Hughes και
Holland επανενώθηκαν το 1991, ηχογραφώντας
ένα live άλμπουμ το 1992, αλλά τελικά
διαλύθηκαν οριστικά το 1994.
Συγκρότημα που δημιουργήθηκε στην Αυστραλία στο Σίδνεϊ στα μέσα της δεκαετίας του 70' όταν ο κιθαρίστας Peter Wells θα αποχωρίσει από ένα εξίσου μεγάλο Group από την Aυστραλία τους Buffalo και θα ηγηθεί του συγκροτήματος με το όνομα Rose Tattoo..Στην πορεία βέβαια αποδείχτηκε οτί ο ηγέτης και η μεγάλη μορφή θα γίνει ένας μικρόσωμος εξαρτημένος στο αλκοόλ τύπος με το όνομα Αngry Anderson , ο οποίος βέβαια και αυτός πρωτοξεκίνησε από ένα hard rock συγκρότημα το 1974 τους Buster Brown με drummer τον Phil Rudd γνωστός μετέπειτα βεβαίως ως ο drummer των επίσης Αυστραλών AC/DC. Σίγουρα οι επιροές τους μουσικά ήταν καθαρά επηρεασμένες από τους συμπατριώτες τους AC/DC δηλαδή αλήτικο Rock N Roll και Hard Rock και φυσικά πολλά Blues στοιχεία. Μεγάλη πορεία στην Rock μουσική όλα αυτά τα χρόνια και φυσικά συνεχίζουν μέχρι σήμερα,οι 3 πρώτοι δίσκοι τους ήταν αυτοί που τους απογείωσαν και τους έκαναν και γνωστούς και εκτός της χώρας τους σε Ευρώπη και Αμερική. Ο πρώτος δίσκος θα κυκλοφορήσει το 1978 και το πρώτο single τους Bab Boy For Love κυκλοφόρησε το 1977.Σίγουρα με την σειρά του θα επηρεάσει αυτός ο δίσκος και πολλούς στην συνέχεια και πολλά τραγούδια του(δίσκου) έχουν διασκευαστεί. 2 πολύ γνωστές διασκευές είναι από τους Guns N Roses στο Nice Boys και η διασκευή των LA Guns στο Rock And Roll Outlaw. Κάποια στιγμή το 1985 είχαν διαλυθεί προσωρινά και ο τραγουδιστής Angry Anderson είχε κάνει μια μικρή solo καριέρα εντελώς εκτός από τα Standards των Rose Tattoo σε πιο χαλαρούς ήχους με το τραγούδι Suddenly να είχε κάνει μια μικρή επιτυχία το 1987..
Οι καθημερινοί συμβιβασμοί ενός κατοίκου κυρίως της πόλης, μπορεί να τον οδηγήσουν στο να αναζητήσει κάποια άλλη πόλη μακριά από αυτές τις καθημερινές υποχωρήσεις, που είτε είναι εξαναγκασμένος να κάνει είτε τις κάνει σχεδόν με τη θέλησή του! Δεν είναι σπάνιο μία νέα αρχή συχνά να συνδυάζεται και με κάποια γεωγραφική μετακίνηση, πίσω από την οποία συχνά κρύβεται η επιθυμία να πετάξει κανείς από πάνω του το καταπιεστικό ή γενικά δυσάρεστο παρελθόν του, πολλές φορές μάλιστα με τρόπο μάλλον όχι και τόσο «ορθό», αφού συχνά κανείς γενικεύει καταστάσεις και αδικεί ανθρώπους! Πάντα η πρώτη επαφή με έναν τόπο διαφορετικό από αυτόν που είχε κανείς συνηθίσει, αυτή η «πρώτη ματιά», τον εξιδανικεύει, χρίζοντάς τον .... μοναδικό στα εκατομμύρια πόλεων. Προφανώς η δύσκολη εφηβεία που έζησε ο Axl Rose, αλλά και η μετακόμισή του στο Los Angeles του δημιούργησε ακόμα περισσότερα απωθημένα. Η ξαφνική δόξα μετά την επιτυχία του “Appetite for Destruction” των Guns N' Roses, μάλλον τον ώθησε στο να εξωτερικεύσει τους κρυφούς του φόβους στο δεύτερο “G N' R Lies” του συγκροτήματος. Το άλμπουμ αυτό διαθέτει τέσσερα δικά τους τραγούδια, σε μια πιο ακουστική εκτέλεση. Όπως αποδείχτηκε, έγιναν και αυτά σχεδόν κλασικά και ένα από αυτά είναι και το “One In A Million’’. Η δημιουργία του ίδιου του τραγουδιστή, επικρίθηκε όπως λίγα τραγούδια στο παρελθόν και όχι άδικα, κυρίως εξαιτίας των ρατσιστικών αναφορών στους στίχους του. Αλλά πριν μπούμε στην κριτική γύρω από το λυρικό μέρος αυτού του τραγουδιού, ας γνωρίσουμε αυτό που αποτέλεσε την πηγή έμπνευσης για τον δημιουργό του. Η παιδική και εφηβική ηλικία του Axl Rose, γεννημένου στο Lafayette της Indiana, συγκροτήθηκε κάπου ανάμεσα στην κακοποίηση από τον πατέρα του, πριν εγκαταλείψει την οικογένειά και του πατριού του, καθώς και στην υπερβολικά θρήσκα μάνα του, που άνηκε στην Πεντηκοστιανή Εκκλησία και στην χορωδία της. Το φυσικό του μαρτύριο τελειώνει, όταν στα 16 εγκαταλείπει την γενέτειρά του, ενώ η άφιξη στο Los Angeles και οι πρώτες του σκέψεις στο σταθμό λεωφορείων Greyhound γίνονται τραγούδι. Αυτές τις εντυπώσεις τις αποτύπωσε ο τραγουδιστής σε ένα από τα πρώτα τραγούδια που είχε συνθέσει μόνος του. Τη μουσική του τραγουδιού την συνέθεσε στις δύο κάτω χορδές της κιθάρας του, μιας που δεν ήξερε τότε να την χειρίζεται ακόμα.. Γνώριζε μόνο πιάνο και πλήκτρα, στα οποία συνέθετε αργότερα. Αλλά η ουσία βρίσκεται στο λυρικό μέρος! Ο ίδιος αργότερα απολογείται για αυτό, αναφερόμενος στα εφηβικά του βιώματα. Ο στίχος "Immigrants and faggots", οποίος ήταν και αιτία να αποκλειστεί το συγκρότημα από μία φιλανθρωπική συναυλία για το AIDS, εξιστορεί προσωπικές του εμπειρίες. Συγκεκριμένα μιλάει για του Ιρανούς μικροπωλητές που προσπαθούσαν να τον ξεγελάσουν και να του πουλήσουν κάτι στον σταθμό των λεωφορείων του Greyhound, όταν πρωτοπάτησε το πόδι του στην «πόλη των αγγέλων». Θεωρούσε τον εαυτό του ένα λευκό αγόρι από μια μικρή πόλη, το οποίο έπεσε και θύμα παραπλάνησης από αφρο-αμερικανούς κατοίκους αυτής της μεγαλούπολης. Σίγουρα ένας γνώστης της κατάστασης αυτού τα αστικού κέντρου, θα επιβεβαίωνε την ύπαρξη «κλειστών» φυλετικών συνοικιών. Όσο για το "Faggots" απολογείται ομολογώντας μία επιθετική συμπεριφορά που είχε δεχθεί ο ίδιος προσωπικά από κάποιον ομοφυλόφιλο. O Slash, κιθαρίστας της μπάντας, δήλωσε πως ο Axl δεν είναι κανένας ρατσιστής, απλά εξέφρασε με λάθος τρόπο τις προσωπικές του εμπειρίες γενικεύοντας τες. Κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης υπήρχε μία έντονη διαφωνία μεταξύ των δύο μουσικών γύρω από το περιεχόμενο των στίχων. Φυσικά οι αντιδράσεις σ’ αυτούς ήταν μάλλον αναμενόμενες, αν και αυτό δεν επηρέασε αρνητικά όλη την μπάντα. Η εικόνα που είχε δημιουργήσει ο τραγουδιστής, δηλώνοντας ως είδωλά του αμφιφυλόφιλους και ομοφυλόφιλους καλλιτέχνες, άμβλυνε κάπως την κατάσταση. Μάλιστα η μπάντα έπαιξε και με τους Living Colour. Μάλιστα, όπως δήλωσε ο ο Vernon Reid, ο κιθαρίστας τους, ο αμετανόητος Rose, το 1989, έπαιξε και το συγκεκριμένο τραγούδι, το οποίο δεν υπήρχε ούτε στο σετ τους, μόνο και μόνο για να ‘τσαντίσει’ του αφροαμερικανούς μουσικούς της support μπάντας!
Η γραφή είναι αποτέλεσμα της διάσπασης των συμβόλων. Ένα σύμβολο περιείχε, αλλά και περιέχει κριμένες άπειρες πληροφορίες μέσα στις ελάχιστες γραμμές από τις οποίες αποτελείται. Όμως για να μπορεί κάποιος να "ξεκλειδώσει" πρέπει να γνωρίζει και την σωστή του ερμηνεία, να είναι κάτοχος κάποιου "κλειδιού ερμηνείας". Αυτό το συγκεκριμένο δεν είναι ένα χάπι γνώσης, απλά ο χάρτης για κάποιον δρόμος που πρέπει κανείς να περπατήσει, ενός δρόμου της γνώσης. Αρά ο κάτοχος του συμβόλου και του περιεχομένου του, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας δρομέας, συνήθως των μεγάλων αποστάσεων. Στην μουσική τα σύμβολα είναι οι νότες και πολλές φορές οι στίχοι μια λιτή ερμηνεία τους, με το κλειδί αυτής ο τίτλος του. Έτσι, κάπου .... Somewhere in Time, δηλαδή το έκτο άλμπουμ των Iron Maiden, υπάρχει ένα τέτοιο, που ανοίγει της πόρτες μιας περαιτέρω αναζήτησης, το "The Loneliness of the Long Distance Runner". Το τραγούδι με το μακροσκελή, αλλά άκρως λυρικό τίτλο είναι δημιουργία του Steve Harris, αν και τίτλος είναι δανεισμένος από το βιβλίο του Alan Sillitoe και οι στίχοι αναφέρονται σε αυτό. Η ταινία, που γυρίστηκε το 1962, τρία χρόνια μετά την κυκλοφορία του βιβλίου και με το σενάριο να είναι του ίδιου του συγγραφέα, αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για πολλούς μουσικούς. Όλο το άλμπουμ έχει αρκετά τραγούδια με μια δυστοπική θεματολογία, εμπνευσμένα από την ταινία από την ταινία Blade Runner, όπως δείχνει και το εξώφυλλό του. Είναι το πρώτο άλμπουμ του συγκροτήματος που χρησιμοποιούνται synthesizer στις συνθέσεις του και το μοναδικό με τον Bruce Dickinson στα φωνητικά, που δεν συμμετέχει σε καμιά δημιουργία του συνθετικά. Οι δημιουργία των τραγουδιών του έχει μια κλίση προς το "επικό" και νοηματικά βαθύ. Έτσι και το The Loneliness of the Long Distance Runner δεν ξεφεύγει από αυτήν την κατεύθυνση. Το ομώνυμο του τραγουδιού μικρό διήγημα, βρίσκεται σε μια συλλογή με τον ίδιο τίτλο. Ο κεντρικός του ήρωας είναι ο Smith, οποίο μετά από μια ληστεία σε αρτοποιείο, καταδικάστηκε σε εγκλεισμό στο Ruxton Towers , ένα αναμορφωτήριο (σχολείο φυλακή ) για παραβατικούς νέους. Για να βρει παρηγοριά στον μόνιμο περιορισμό που που βιώνει, προπονείται σαν δρομέας μεγάλων αποστάσεων. Ο διευθυντής του σχολείου-αναμορφοτηριού παρατηρεί την ικανότητά του σε αυτό το άθλημα, του προσφέρει λιγότερους περιορισμού και πιο ελαφριά εργασία, αν κερδίσεις σε αγώνα δρόμου ένα άλλο σχολείο. Όταν τελικά συντελείται ο αγώνας, ο ήρωας προηγείται και με μεγάλη απόσταση από τον δεύτερο κοντεύει να τερματίσει. Όμως δεν το κάνει. Σταματά και αφήνει να τον προσπεράσουν υπόλοιποι δρομείς. Το χαμόγελο ικανοποιήσεώς, αλλά και αίσθησης της απόλυτης κυριαρχίας απέναντι στους καταπιεστές του, σχηματίζεται στο εξαντλημένο του πρόσωπο, αφαιρώντας παράλληλα το χαμόγελο από τον διευθυντή. Οι συμβολισμοί και αλληγορίες είναι πάρα πολλές και καθένας μπορεί να τα παραλληλίσει με τα δικά του βιώματα. Το τραγούδι δε έγινε σινγκλ, αν και αγαπήθηκε από πολλούς οπαδούς της heavy metal μπάντας.