Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

John Lennon - Give Peace a Chance


Κατά την διάρκεια του δεύτερου γύρου του "Βed In", μιας πρότυπης διαμαρτυρίας, κατά την οποία μαζί με την σύζυγο του Yoko Ono, βρισκόμενοι στο κρεβάτι από τις 9 ως τις 21, δέχονταν δημοσιογράφους και όχι μόνο, μιλώντας για ειρήνη. Ο Lenon βρισκόταν στον μήνα του μέλιτος και μια και το γεγονός του γάμου του, που έγινε 20 Μαρτίου του 1969, είχε πάρει μεγάλη δημοσιότητα αποφάσισε να το εκμεταλλευτεί μ αυτήν την πρότυπη διαμαρτυρία. Αν και, μετά το Άμστερνταμ, ήταν να γίνει στην Νέα Υόρκη, λόγω ενός εντάλματος που εκκρεμούσε εις βάρος του, πραγματοποιήθηκε στις Μπαχάμες και στη συνέχεια στο Μόντρεαλ. Εκεί έμειναν στα δωμάτια 1738 και 1742 στο ξενοδοχείο Queen Elizabeth. Κατά τη διάρκεια της διαμονής τους ο Timothy Leary, ο Tommy Smothers και ο Dick Gregory τούς επισκέφτηκαν και όλοι μαζί τραγούδησαν τον ύμνο για την ειρήνη «Give Peace a Chance». Ένα από τα διασημότερα τραγούδια όλων των εποχών ηχογραφήθηκε... στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου, δίπλα στο κρεβάτι. 

Joe Cocker - With a Little Help from My Friends


Το "With a Little Help from My Friends" γράφτηκε την περίοδο που οι Beatles ηχογραφούσαν το Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band (1967), κυρίως από τον McCartney, ειδικά για να ερμηνευτεί από τον Ringo Starr. Ο συμπαθής ντράμερ ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής στους φαν του γκρουπ και οι υπόλοιποι φρόντιζαν σε κάθε άλμπουμ τους να υπάρχει και μια δική του ερμηνεία. Εν συντομία ονομάζεται "Bad Finger Boogie", επειδή ο Lennon, έπαιζε το τραγούδι στο πιάνο χρησιμοποιώντας το μεσαίο του δάκτυλο. Όπως δήλωσε αργότερα, ήταν "ένα κομμάτι του McCartney, με μια μικρή βοήθεια από μένα. " Ο Ringo Starr, δέχτηκε μόνο, αν θα άλλαζαν οι στίχοι: "What would you do if I sang out of tune? Would you stand up and throw tomatoes at me?"... για να μην αρχίζουν οι οπαδοί του να του πετάνε ντομάτες, κάτι πού έγινε αποδεκτό. Αργότερα το τραγούδι μπήκε και στο πρώτο άλμπουμ του Joe Cocker, με τίτλο το ομώνυμο τραγούδι. Εδώ το ακούμε από αυτόν.... 
Jacek Maniakowski

New York Rock & Roll Ensemble - Kemal


Το τραγούδι με τίτλο "Κεμάλ" γράφτηκε από τον Μάνο Χατζιδάκι κατά την παραμονή του στην Αμερική στα τέλη της δεκαετίας του '60. Ίσως είναι ένα από τα πιο αγαπημένα τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι για το ευρύ κοινό. Η πρώτη εκτέλεση του τραγουδιού περιλαμβάνεται στον δίσκο "Reflections", αποτέλεσμα της συνεργασίας του Μάνου Χατζιδάκι με το συγκρότημα New York Rock & Roll Ensemble. Στην πρώτη του αυτή μορφή το τραγούδι έχει αγγλικό στίχο.
Σύμφωνα με αφήγηση του Μάνου Χατζιδάκι η ιστορία του τραγουδιού έχει ως εξής: "Στη Νέα Υόρκη το χειμώνα του ΄68, συνάντησα ένα νέο παιδί είκοσι χρονών που το λέγανε Κεμάλ. Μου τον γνωρίσανε. Τι μεγάλο και φορτισμένο από μνήμες όνομα για ένα τόσο όμορφο και νεαρό αγόρι, σκέφθηκα. Είχε φύγει απ΄ τον τόπο του με πρόσχημα κάποιες πολιτικές του αντιθέσεις. Στην πραγματικότητα, φαντάζομαι, ήθελε να χαθεί μέσ΄ στην Αμερική. Του το είπα. Χαμογέλασε.
-Δέχεστε να σας ξεναγήσω;
Αρνήθηκε ευγενικά. Προτιμούσε μόνος.
Κι έτσι σαν γύρισα στο σπίτι μου τον έκανα τραγούδι, μουσική.
Ο Γκάτσος εκ των υστέρων, γράφοντας τους στίχους στα ελληνικά, τον έκανε Άραβα πρίγκιπα να προστατεύει τους αδυνάτους. Κάτι σαν μια ταινία του ΄Ερολ Φλυν του ΄35.
Η Πελοπόννησος (καταγωγή του Γκάτσου), από τη φύση της αδυνατεί να κατανοήσει την αμαρτωλή ιδιότητα των μουσουλμάνων Τούρκων, που μοιάζουν σαν ηλεκτρισμένα σύννεφα πάνω απ΄ τον Έβρο, ή σαν χαμένα και περήφανα σκυλιά.
Το μόνο που αφήσαμε ανέπαφο στα ελληνικά είναι εκείνο το «Καληνύχτα Κεμάλ». Είτε πρίγκιπας Άραψ είτε μωαμεθανός νεαρός της Νέας Υόρκης, του οφείλουμε μια «καληνύχτα» τέλος πάντων, για να μπορέσουμε να κοιμηθούμε ήσυχα τη νύχτα. Χωρίς τύψεις, χωρίς άχρηστους πόθους κι επιθυμίες. Κατά πως πρέπει σ΄ Έλληνες, απέναντι σ΄ ένα νεαρό μωαμεθανό- όπως θα έλεγαν κι ο φίλος μας ο ποιητής ο Καβάφης."
Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, ο Μάνος Χατζιδάκις αποφασίζει το 1993 να εκδώσει τον δίσκο στα ελληνικά και συνεργάζεται με τον Νίκο Γκάτσο ο οποίος γράφει τους στίχους για τα τραγούδια του στίχου. Την ερμηνεία του τραγουδιού αυτή τη φορά έχει η Αλίκη Καγιαλόγλου και ο ίδιος ο Μάνος Χατζιδάκις κάνει τον αφηγητή στην αρχή του τραγουδιού.

Στην συνέχεια το τραγούδι ερμηνεύεται από αρκετούς τραγουδιστές όπως τον Βασίλη Λέκκα το 1985 σε μια εμφάνιση της Φαραντούρη Μαρία στην Olympia καθώς και την ίδια αρκετά αργότερα σε δίσκο της το 2003. Ακολουθεί ο Μάριος Φραγκούλης το 1999 στις εμφανίσεις του με την Deborah Mayers. Το 2000 ο Αλκίνοος Ιωαννίδης ερμηνεύει στον δίσκο "Εκτός τόπου και χρόνου" τον Κεμάλ και συγκινεί όλο τον κόσμο που θυμάται και λατρεύει από την αρχή το τραγούδι. Άλλες ερμηνείες έχουμε από την Δήμητρα Γαλάνη το 2003 σε συναυλία, και έπειτα δίσκο, αφιέρωμα στον Νίκο Γκάτσο. Τέλος έχουμε τους Raining Pleasure το 2005 που επιλέγουν και ερμηνεύουν τον Κεμάλ στην αρχική του μορφή, δηλαδή με αγγλικό στίχο.
Jacek Maniakowski

Concrete Blonde - Tomorrow Wendy


Η μουσική είναι ένα μόνιμα ανεξερεύνητο πεδίο και καλύτερος τρόπος να ψάχνεις είναι να ψάχνεις στις σκιές μεγάλων και γνωστών τραγουδιών. Ένα τέτοιο διαμάντι είναι είναι και το Tomorrow Wendy, που το ακούσαμε από τους Concrete Blonde. Το τραγούδι βρίσκεται στο  Bloodletting του 1990 και απλά χάθηκε στην σκιά του άλλου μεγάλου τραγουδιού αυτού του δίσκου, του "Joey". 
Το τραγούδι δεν είναι δημιουργία κάποιου μέλους της μπάντας, αλλά στον Andy Prieboy από του Wall of Vodoo Fame. Γράφτηκε κάπου στα μέσα τις δεκαετίας του '80 και συμπεριλήφθηκε στο άλμπουμ των Wall Of Voodoo, το Upon My Wicked Son, σαν ντουέτο με την Johnette Napolitano, τραγουδίστρια των Concrete Blonde. Αργότερα μπήκε και στο  Bloodletting, με τον Andy Prieboy να κάνει τα δεύτερα φωνητικά. 
Αν και μελωδία του είναι κάτι παρά πάνω από όμορφη, η δύναμη βρίσκεται στο λυρικό μέρος. Η Wendy ήταν ένα πραγματικό πρόσωπο. Πιθανόν ήταν μια πόρνη, αλλά ποτέ δεν διευκρινίστηκε από τον δημιουργό του τραγουδιού. Η Johnette Napolitano, αναφέρθηκε για αυτή μόλις το 2013. Στην πρώτη έξαρση του AIDS, διαγνώστηκε με σαν φορέας αυτού του ιού. Τότε η κατάληξη ήταν σχεδόν βέβαιη. Οι στίχοι είναι ένας εσωτερικός διάλογος της Wendy, όπου σαν μια πράξη αξιοπρέπειας αποφασίζει να αυτοκτονήσει η ίδια. 
Jacek Maniakowski

Πέμπτη 30 Μαΐου 2013

U2 - Love Is Blindness


Οι U2 πριν γίνουν σούπα και τους απαρνηθεί το ροκ κοινό, όχι λόγω της ποιότητας των τραγουδιών τους αλλά κυρίως λόγω της δράσης του Bono, έγραφαν τραγούδια με βάθος και από την ψυχή τους.  Σχεδόν κάθε τους τραγούδι είχε και μια ιστορία από πίσω. Και το "Love Is Blindness" δεν ξέφυγε από αυτόν τον κανόνα. 
Το τραγούδι κυκλοφόρησε μαζί με το  Achtung Baby, το 1992. Αλλά γράφτηκε 4 νωρίτερα κατά την διάρκεια των ηχογραφήσεων για το  album Rattle and Hum.  Αν και μουσική του χρεώνεται σε όλη την μπάντα, την κεντρική μελωδία την έγραψε ο  Bono σε πιάνο, αλλά όχι για το συγκρότημα του, Αρχικά γράφτηκε για  την  Nina Simone!!! Τελικά άρεσε πολύ στους υπόλοιπους και είπαν όλοι να το κρατήσουν. 
Κατά την διάρκεια των των ηχογραφήσεων του Achtung Baby, ο κιθαρίστας The Edge, είχε χωρίσει από την γυναίκα του, την Aislinn O'Sullivan. Ο χωρισμός αυτό είχε επίδραση και στην τελική μορφή του τραγουδιού, μιας και το σόλο του ήταν έκφραση της προσωπικής του εμπειρίας. Το λυρικό μέρος είναι διφορούμενο. Αν και περισσότεροι πιστεύουν ότι αναφέρεται στην Αγγλο- Ιρλανδική διένεξη, ωστόσο ο δημιουργός τον στίχων λέει ότι έχεις και διαπροσωπικές προεκτάσεις. Συγκεκριμένα, ο τραγουδιστής αναφέρει ότι,  οι στίχοι δίνουν την εικόνα της τρομοκρατίας, κατασκευή βομβών και παρκαρισμένα αυτοκίνητα που εκρηγνύονται. Αλλά και προσωπικό επίπεδο έχει παρατηρήσει το φαινόμενο, στο οποίο οι άνθρωποι εμφυτεύουν ένα είδος ψυχολογικής νάρκης, σε κάποιους άλλους ανθρώπους. Όταν κατά λάθος οι νάρκη αυτή "πατηθεί" κάνει την ζωή, αυτού που που την κουβαλούσε, κομμάτια. Αλλά, τελικά όλα γυρίζουν και η τιμωρία βρίσκει και αυτόν που την εμφύτευσε. 
Γενικά οι στίχοι έχουν πολλές μεταφορές και ο καθένας μπορεί να βρει το δικό του νόημα. Αυτός άλλωστε είναι και ο σκοπός και της ποίησης. Στην  Zoo TV Tour, του 1992-1993 το τραγούδι παίχτηκε στις 154 από τις 157 συναυλίες. Από τότε παίχτηκε ελάχιστες φορές σε live. Γνώρισε αρκετά Cover, με πιο πρόσφατη και πιο αξιόλογη αυτή του Jack White από το μουσικό θέμα του Great Gatsby.
Jacek Maniakowski

Τετάρτη 29 Μαΐου 2013

Editors


Οι Editors, στα 11 χρόνια της ζωής τους και 8 δισκογραφίας έχουν αποδείξει ότι ήρθαν για να μείνουν στο μουσικό στερέωμα. Με το τέταρτο άλμπουμ τους, The Weight of Your Love, με τα πρώτα του δείγματα δείχνουν ότι θέλουν να γράψουν και ιστορία. Αλλά ας μάθουμε και την δική τους ιστορία. 
Όλα ξεκίνησα δύο χρόνια πριν την δημιουργία τους, το 2000. Οι Tom Smith, Chris Urbanowicz, Geraint Owen και Russell Leetch ήταν όλοι σπουδαστές της Music Technology στο  Staffordshire University. Με το καιρό κατάλαβα τα κοινά μουσικά τους γούστα και βλέποντας πως δεν πρόκειται να κάνουν καριέρα σαν στον τομέα της Μουσικής Τεχνολογίας, καθώς το βρήκαν πολύ ξενέρωτο, αποφάσισαν να φτιάξουν μπάντα. Οι πρώτες τους εμφανίσεις ήταν στις γύρω πόλεις  Wolverhampton, Birmingham και Stafford, σαν Pilot. Το όνομα αυτό το πήραν από μια ερώτηση του  Stafford , "Who's the Pilot?". Όταν διαπίστωσαν ότι υπήρχε ήδη μια μπάντα με αυτό το όνομα, από την δεκαετία του '70, αποφάσισαν να αλλάξουν σε The Pride. Με αυτό το όνομα κυκλοφόρησαν σαν  promo δυο τραγούδια, τα Come Share The View and Forest Fire. 

Λίγο αργότερα ο Ed Lay αντικαθιστά τον  Geraint Owen στα ντραμς. Σαν  Snowfield αρχίζουν πιο συχνές εμφανίσεις και κυκλοφορούν το πρώτο τους  demo EP, με έξι τραγούδια, τα οποία αργότερα θα μπουν και στα άλμπουμ τους. Ολοκληρώνουν τις σπουδές τους και το 2003 μετακομίζουν στο  Birmingham, όπου τα μέλη τους εργάζονται ευκαιριακά, κάνοντας τακτικές εμφανίσει γύρω από τα  Midlands. Γρήγορα μαθαίνονται και γίνονται δημοφιλείς, αν και το όνομά τους εκκρεμεί ακόμα, μιας και δεν ήθελα να τους μπερδεύουν με τους Snow Patrol και είχε αρκετές μπάντες με το πρόθεμα Snow. Σήμερα υπάρχει μια μπάντα που κάνει covers των κομματιών τους με το όνομα Snowfield. 
Το 2004 υπογράφουν στο Newcastle με την  Kitchenware Records, δισκογραφική που ειδικεύεται στην indie rock και επιτέλους, καταλήγουν σε ένα όνομα, το  Editors. Αρχές του 2005 το πρώτο τους σινγκλ "Bullets" είναι γεγονός. Αν και κυκλοφορεί μόνο σε 1000 κόπιες, έχει μεγάλη ανταπόκριση στα ραδιόφωνα και ο μουσικός παραγωγός Zane Lowe, το ανακηρύσσει Single of the Week. Οι κόπιες αυτές πουλιούνται σήμερα στο e-bay προς 30 λίρες η μία. Τον Απρίλιο κυκλοφορεί και το Munich και τους δίνει το πρώτο  Top 25 hit. Το καλοκαίρι έρχεται με ένα συμβόλαιο με την  Sony BMG και τρίτο σινγκλ το Blood, που σκαρφαλώνει στο Νο 18 του UK Singles Chart. Τον Ιούλιο το πρώτο τους άλμπουμ κυκλοφορεί. Το  The Back Room αποσπά πολύ θετικές κριτικές και οι πωλήσεις του επίσης δεν είναι άσχημες. 
Το 2007 κυκλοφορούν το  An End Has a Start, το οποίο πηγαίνει κατευθείαν στο Νο 1 του  UK album charts. Το πρώτο τους single,  το "Smokers Outside the Hospital Doors", ανεβαίνει στο νούμερο 7.  Παίζουν στο  Glastonbury Festival και ξεκινάνε παγκόσμια περιοδεία. Μέσα στους δύο πρώτους μήνες του 2008 βραβεύονται στην Αμερική και στον Καναδά σαν καλύτερο βρετανικό γκρουπ. Το 2009 με In This Light and on This Evening, εξερευνούν πιο ηλεκτρονικούς μουσικούς δρόμους. Με το πρώτο τους σινγκλ, το "Papillon" κατακτούν για πρώτη φορά την κορυφή. 
Μη θέλοντας να επαναλάβουν το ίδιο μουσικό πείραμα, δημιουργούν συνθέσεις πιο κιθαριστικές. Αυτό φέρνει διαφωνία του Chris Urbanowicz με την υπόλοιπη μπάντα, μιας που επόμενη στον πιο ηλεκτρονικό ήχο. Αποτέλεσμά ήταν η αποχώρησή του και δημιουργία αρκετών νομικών προβλημάτων στο γκρουπ. Αναγκαστικά μετακομίζουν στην PIAS Records, αλλά το θετικό είναι η προσχώρηση στην μπάντα του Justin Lockey, ενός ικανότατου μουσικού. Τα πρώτα δείγματα του The Weight of Your Love δείχνουν έναν πιο alternative rock ήχο, με συνθέσεις που φιλοδοξούν να ξαναφέρουν στην κορυφή. 
Jacek Maniakowski

Δευτέρα 27 Μαΐου 2013

Kingdom Come


Η περίπτωση των Kingdom Come είναι κάπως ιδιαίτερη στην ροκ μουσική σκηνή. Στα τέλη της δεκαετίας του '80, η σκληρή μουσική γνώρισε μεγάλη άνθηση και τα νέα γκρουπ ξεφύτρωναν σαν λουλούδια στην Κοιλάδα του Θανάτου, μετά από την πρώτη βροχή στα 20 χρόνια ξηρασίας. Ουσιαστικά υπήρχε "κιθαριστική" ξηρασία, μιας και το ψευτο-δόγμα "όχι κιθάρες" των αρχών της δεκαετίας αυτής βρήκε αρκετή ανταπόκριση και στο κοινό και στις μπάντες. Έτσι η δίψα των ακροατών για κιθαριστικά riff, αλλά και κενό που δημιουργήθηκε για νέα σχήματα στον  ροκ ήχο, δημιούργησε μια μουσική καταιγίδα. Πολλές μπάντες έσπευσαν να πάρουν μια καλή θέση, αντλώντας την έμπνευση της από τις αρχές της δεκαετία του '70. Αλλά οι Kingdom Come δεν άντλησαν απλά έμπνευση......
Το πρώτο τους σινγκλ "Get It On", ήταν μουσική βόμβα στα δρώμενα της τότε μουσικής σκηνής, όχι λόγω πρωτοτυπίας, αλλά ακριβώς το αντίθετο, λόγω ομοιότητας. Η Γερμανό-Αμερικάνικη μπάντα, που δημιουργήθηκε από τον γεννημένο στο Αμβούργο  Lenny Wolf. Στο πρώτο line-up συμμετείχαν και οι κιθαρίστες Danny Stag και  Louisvillians Rick Steier, ο ντράμερ James Kottak και στο μπάσο και τα πλήκτρα ο Johnny B. Frank. Η μπάντα δημιουργήθηκε μια χρονιά πριν την κυκλοφορία του ομώνυμου ντεμπούτου άλμπουμ τους, του 1988. 
Αυτό που εντυπωσίασε, πέρα από τη χαίτη του τραγουδιστή, που παρέπεμπε σε δευτεροκλασάτες σταρ του σινεμά της ίδιας δεκαετίας, ήταν η ομοιότητα της φωνής του με αυτήν του Robert Plant. Πέρα της ικανότητάς της, η χροιά της πλησίαζε όσο καμιά άλλη αυτή του τραγουδιστή των Led Zeppelin. Αλλά και συνθέσεις τους ήταν σαν συνέχεια της Αγγλικής μπάντας, που διαλύθηκε καμιά δεκαετία πριν. Παρ' όλες τις διαμαρτυρίες για "ιεροσυλία", το πρώτο άλμπουμ έγινε γρήγορα πλατινένιο και το σινγκλ φιγουράριζε για αρκετές εβδομάδες στη κορυφή των πιο δημοφιλών τραγουδιών στα αμερικάνικα ραδιόφωνα. Το δεύτερο σινγκλ, μια μπαλάντα, "What Love Can Be", τους έδωσε το εισιτήριο για να ανοίξουν το αμερικάνικο Monsters of Rock tour του 1988, συνοδεύοντας τους Dokken, Scorpions, Metallica and Van Halen.
Στην συνέχεια συνοδεύουν τους Scorpions, στην Αμερικάνικη περιοδεία τους την "Savage Amusement" και παράλληλα κυκλοφορούν και το δεύτερό τους άλμπουμ, το In Your Face. Το άλμπουμ δεν φτάνει την επιτυχία του πρώτου, αλλά πάλι κάνει αξιόλογες πωλήσεις. Ένα χρόνο μετά από το μεγάλο μπαμ, τον  Αύγουστο του 1989, απλά διαλύονται για προσωπικούς λόγους.
Ο  Jimmy Page είπε γι αυτούς, ότι είναι τιμητικό κάποια μπάντα να θέλει να σε φτάσει, αλλά οι περίπτωση των Kingdom Come είναι μια ενοχλητική αντιγραφή. Ο  Gary Moore τους αποκάλεσε "Led Clones" στο ομώνυμο τραγούδι του με φωνητικά του Ozzy. Και οι στίχοι φυσικά, αφορούν τους Kingdom Come. Οι ίδιοι υποστηρίζουν ότι δεν άκουγαν ποτέ Zeppelin και οι επιρροές τους ήταν The Beatles και AC/DC, κυρίως με τον Bon Scott.  
Το 1994 ο  Lenny Wolf, ξαναφτιάχνει την μπάντα από την αρχή, στην πατρίδα του το Αμβούργο. Από τότε συνεχίζουν να έχουν τακτική δισκογραφία, με τον frontman τους να αλλάζει τους μουσικούς σαν τις κάλτσες τους. Συνολικά έχουν 14 άλμπουμ με πιο πρόσφατο το Outlier, το 2013
Jacek Maniakowski

Radiohead - Creep


Το "Creep"  των  Radiohead, είναι άλλο ένα τραγούδι, που περισσότερο έφτιαξε την μπάντα, παρά το έφτιαξε η μπάντα. Ήταν η πρώτη μουσική "σκασιά" του συγκροτήματος, πρώτα σαν σινγκλ και έπειτα μπήκε στο ντεμπούτο τους άλμπουμ,  Pablo Honey του 1993, έναν χρόνο μετά την κυκλοφορία του σινγκλ. Φυσικά και αυτό πέρασε τις περιπέτειες του, μαζί με την μπάντα, πριν την απογειώσει και την βγάλει από την αφάνεια.
Κατά τον μπασίστα της μπάντας, Colin Greenwood, το τραγούδι το έγραψε ο Thom Yorke, όταν σπούδαζε στο  Exeter University. Ο κιθαρίστας τους, Jonny Greenwood συμπληρώνει, ότι το εμπνεύστηκε από μια κοπέλα που ακολούθησε μετά μια ζωντανή εμφάνιση της μπάντας ο τραγουδιστής. Οι περιπέτειες της σύνθεσης, που χρεώνεται σε όλη την μπάντα, ξεκίνησαν όταν πήγαν να το ηχογραφήσουν για πρώτη φορά, το 1992, με παραγωγούς τους Sean Slade και Paul Q. Kolderie. Ο Yorke, για να δώσει έμφαση στην σύνθεσή του, του έδωσε τον χαρακτηρισμό Scott Walker, ένα pop είδωλο της δεκαετίας του '60, της μπάντας. Οι παραγωγοί κατάλαβαν πως πρόκειται για cover ή διασκευή, γεγονός που πυροδότησε μια ένταση στην μπάντα.
Μετά από αποτυχημένες προσπάθειες να ηχογραφηθεί το τραγούδι, οι δύο παραγωγοί είδα ότι το ηθικό της μπάντας είχε πέσει στα Τάρταρα. Για να το ανυψώσουν, τους είπαν να το ξαναπαίξουν πάλι από την αρχή. Μόλις, χαλάρωσαν το ηχογράφησαν "με την μία" και όλοι ξέσπασαν σε χειροκροτήματα στο στούντιο. Μόλις λύθηκε η παρεξήγηση , σχετικά με τι αυθεντικότητά του, οι παραγωγοί πήραν κατευθείαν τηλέφωνο στην ΕΜΙ, για να το προτείνουν για νέο σινγκλ. 
Οι περιπέτειες του τραγουδιού δεν τελείωσαν όμως. Οι ομοιότητες του με το "The Air That I Breathe" των  The Hollies από την χρονιά 1973, είναι αρκετές. Οι δημιουργοί του, Albert Hammond και Mike Hazlewood, μόλις το  "Creep"   γνώρισε επιτυχία, έκαναν μήνυση στους Radiohead, με αποτέλεσμα να αναγράφονται και αυτοί σαν συνδημιουργοί του τραγουδιού. Η μουσική του, πέρασε και αυτή από παραλείψεις και λάθη, για να πάρει την τελική μορφή που είναι γνωστή. 
Το λυρικό μέρος αναφέρεται σε κάποιον ευαίσθητο νέο που προσπαθεί να βρει την θέση στο ερωτικό παιχνίδι των δύο φύλλων, χωρίς να χάσει την σεξουαλική του ταυτότητα. Ουσιαστικά είναι τα βιώματα του ίδιου του Thom Yorke, που δεν ήθελε να αναγνωρίζεται σαν μέλος ροκ μπάντας, αλλά σαν άνθρωπος με ευαισθησία προς το αντίθετο φύλλο. Ο Jonny Greenwood το θεωρεί χαρούμενο τραγούδι, μιας ο ήρωας αναγνωρίζει ποιος είναι. Ο στίχος "So fucking special" το δηλώνει. Στην Αμερική όμως αυτή η δήλωση αναγκάστηκε να γίνει  "So very special", για να μην ξεφύγουν από τον κανόνα της υποκρισίας τα ραδιόφωνα της.
Το τραγούδι γνώρισε πολλά Covers, με τα πιο ενδιαφέροντα να είναι των  Korn και  Carrie Manolakos. 

Κυριακή 26 Μαΐου 2013

Suzanne Vega - Luka


Η Suzanne Vega, έγινε παγκοσμίως γνωστή στα μέσα της δεκαετίας του '80, χάρη στις folk-jazz μπαλάντες της. Η τραγουδοποιός με την ζεστή φωνή και με στίχο που ασχολείται με τα καθημερινά προβλήματα ανθρώπων γοήτευσε το μουσικόφιλο κοινό πολύ εύκολα. Το πιο γνωστό της τραγούδι ήταν και είναι το "Luka" και μ αυτό θα ασχοληθούμε . Έτσι, όπως λέει η ίδια, στην σουηδική τηλεόραση, αρκετά χρόνια πριν δημιουργήσει αυτό το μουσικό κομμάτι, συνήθιζε να βλέπει μια ομάδα παιδιών να παίζει μπροστά από το κτήριο που έμενε. Ένα από τα παιδιά φαινόταν λίγο διαφορετικό από τα υπόλοιπα και ονομαζόταν Luka. "Πάντα θυμάμαι το πρόσωπό το, πάντα θυμάμαι το όνομά του και δεν ήξερα και πολλά γι αυτόν" ομολογεί, "φαινόταν διαφορετικός από τα άλλα παιδιά, όπως το έβλεπα να παίζει" και συνεχίζει " στο δικό μου τραγούδι ο Luka, είναι ένα κακοποιημένο αγόρι, αλλά στην πραγματικότητα δε νομίζω να ήταν έτσι, απλά ήταν διαφορετικός" . Όμως η Suzanne Vega, έχει κι άλλη πολύ μεγάλη συμβολή στην μουσική... αλλά αυτό θα το πούμε σε μια άλλη ιστορία... προς παρόν απολαύστε την μελωδία του "Luka" . 
Jacek Maniakowski

Vavel


Ένα από μεγαλύτερα προβλήματα, αλλά ουσιαστικά πληγή για την ελληνικά heavy metal- hard rock σκηνή ήταν το ποδόσφαιρο. Όχι το ίδιο καθ' αυτό αλλά το οπαδιλίκι γύρω από αυτό. Η μουσική αυτή, τη μόνη στέγη που έβρισκε, εκτός από άθλιους συναυλιακούς χώρους, ήταν και στέκια οπαδών. Οι παλιοί σίγουρα θυμούνται ότι, ή κάθοδος των Θεσσολονικέων για κάποια συναυλία έμοιαζε περισσότερο με εκστρατεία και πάντα οι "μάχες" ήταν με πρόσχημα της ομάδες. Και στην Θεσσαλονίκη η κάθε συναυλία ξεκινούσε ξεκινούσε με συνθήματα ενάντια στις αθηναϊκές ομάδες. Ο κύκλος βίας δεν τελείωνε μόνο με οπαδιλίκια, αλλά με την περιθωριοποίηση από τους μπάτσους, που πάντα έβρισκαν αφορμή να ξεκινήσουν κάποια συμπλοκή. Με λίγα λόγια στο σκοτεινό, ούτως ή άλλως, υποσυνείδητο της πάντα προβατοποιημένης πλειοψηφίας, κυριάρχησε μια οπτική περιθωρίου και αναίτιας βίας συνυφασμένης με την heavy metal και hard rock μουσική. Αλλά αυτό δεν είχε καμιά σχέση με τους πραγματικούς φαν του είδους. Ο χρόνος το απέδειξε και οι οπαδοί ομάδων μείναν οπαδοί... άλλων συμφερόντων, αλλά με άλλα μουσικά γούστα και οι πραγματικοί φαν της μουσικής συνεχίζουν .... την "κιθάρα τους".
Αυτός ο μεγάλος πρόλογος δεν έχει καμία σχέση με τους Vavel, στους οποίους θα αναφερθώ σήμερα, αλλά με τα πιο βαθύτερα αίτια της χαμηλής αναγνώρισης αυτής της μουσικής στην Ελλάδα. Οι Vavel ανήκουν και αυτοί στους ήρωες, αλλά και πρωτοπόρους εκείνης της εποχής.Το 1986 κυκλοφορούν το παρθενικό τους άλμπουμ με τον ομώνυμο τίτλο. Αν και θύμα και αυτοί της κακής παραγωγής, εύκολα μπορείς να διακρίνεις τον πρωτοποριακό ήχο. Καθαρό power metal, αλλά με προσθήκη πλήκτρων, χρωματίζοντας έτσι τις σκληρές συνθέσεις τους με μελωδία. Οι Θεσσαλινικείς Παύλος Γαβριηλίδης: Φωνή, Δημήτρης Ανδριτσούδης: Κιθάρα, Άκης Σμαδόπουλος: Πλήκτρα, Κάρπος: Μπάσο και Κώστας Κυριακίδης: Τύμπανα, κυκλοφορούν και δυο χρόνια αργότερα το δευτερο τους άλμπουμ, το “The second death”. Η παραγωγή βελτιώνεται, αλλά το άλμπουμ μένει στην αφάνεια. Θα ξανακυκλοφορήσει το 2002 σε 3000 αντίτυπα. Οι συνθέσεις και στα δύο άλμπουμ είναι κλασικές και ακούγονται άνετα ακόμα και σήμερα. Ο πρώτος δίσκος είναι πολύ σπάνιος και πόθος πολλών συλλεκτών μιας και κυκλοφόρησε μόνο σε 500 αντίτυπα.
Σε μια πολύ σπάνια συνέντευξη ο Παύλος Γαβριλίδης στο Metal Ultimacy περιγράφει τη πορεία τους. Ξεκίνησαν το 1984 σαν μια αρκετά πολυπληθείς μπάντα με 2 κιθαρίστες ,μπάσο ,τύμπανα ,πλήκτρα για το είδος. " Η πρώτη μας εμφάνιση πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια ενός διήμερου φεστιβάλ στην πλαζ της Καλαμαριάς όπου είχαν συγκεντρωθεί όλα τα γκρουπ της πόλης. Οι αντιδράσεις του κόσμου ήταν πολύ θετικές " αναφέρει στην συνέντευξη του. Έκαναν προσπάθειες να διώξουν το απαδιλίκι "Η λύση αυτή δόθηκε γιατί δεν μπορούσαν να μας αντιμετωπίζουν σαν οπαδούς μιας ομάδας. Δεν υπήρχε λόγος ,αφού η μουσική ήταν αυτή που μας ένωνε γιατί να τσακωνόμαστε?. Όλοι τα ίδια περνούσαμε . Κάναμε συναυλίες τακτικά με τους Thanatos Inc , Rust ,Vice Human και άλλους. Είχαμε συμφωνήσει να έρχονται εκείνοι με δικά τους έξοδα στην Θεσσαλονίκη και εμείς με δικά μας στην Αθήνα. Εκείνοι θα ήταν το πρώτο όνομα στην Αθήνα και εμείς το πρώτο στην Θεσσαλονίκη" συνεχίζει. Στα τέλη του 19991 έκαναν την ύστατη προσπάθεια για ένα καλό συμβόλαιο : "Καταφέραμε και ήρθαμε σε επαφή με τον τότε μάνατζερ των Scorpions,Uli Dietrich,και με την εταιρεία Roadrunner αλλά δυστυχώς μας ζήτησε να μείνουμε στο εξωτερικό μόνιμα κάτι το οποίο ήταν πολύ δύσκολο. Για να γίνει αυτό έπρεπε να έχουμε χρήματα και χρόνο, εμείς όμως είχαμε άφθονο από το δεύτερο, καθόλου όμως από το πρώτο…" Για να μην μακρηγορήσω προτείνω να διαβάσετε όλη την συνέντευξη εδώ ( http://krassus.blogspot.gr/2009/02/vavel.html)

Η τελευταία μέχρι σήμερα φορά που παίξανε μαζί ήταν στο Parathina Lost στην Καλαμαριά το 2000-01. 
Jacek Maniakowski

The Animals - The House of the Rising Sun


Το The House of the Rising Sun το φέρνουμε στο νου μας από τους The Animals και ουσιαστικά με την δικιά τους εκτέλεση έγινε και πιο μεγάλη επιτυχία. Το τραγούδι όμως προέρχεται από την μουσική παράδοση του αμερικάνικου νότου και τραγουδήθηκε με πολλά ονόματα: "House of the Risin' Sun", "The Rising Sun Blues", "House in New Orleans", "In New Orleans". Αν και πολύ δημοφιλής, η προέλευση αυτής μπαλάντας δεν είναι γνωστή. Σύμφωνα με τον John Lomax το τραγούδι ήταν ήδη γνωστό στην Ν. Ορλεάνη σε τζαζίστες μουσικούς πριν τον Α' Π. Πόλεμο. Οι πρώτες ηχογραφήσεις του τραγουδιού ξεκινάνε το 1928, αν και λίγη σχέση έχουν με την γνωστή μας εκτέλεση. Το πιπεράτο της ιστορίας είναι το θέμα του τραγουδιού. Το The House of the Rising Sun δεν είναι τίποτε άλλο από "σπίτι της χαράς", κοινώς μπουρδέλο.Την εποχή εκείνη συνηθιζόταν έτσι να ονομάζονται. Οι στίχοι μιλάνε για μια κοπέλα που χαράμισε τη ζωή της σε "σπίτι απολαύσεων", αλλά προσαρμόστηκαν στον κάθε εκτελεστή του τραγουδιού. Στην ροκ σκηνή το κομμάτι μπαίνει με την εκτέλεση από τον Bob Dylan, το 1961. ΟΙ Animals το ηχογραφούν το 18 Μαϊού του 1964. Η εκτέλεση του τραγουδιού εντυπωσίασε τόσο τον Bob Dylan, που όταν ήρθε στη Αγγλία ζήτησε να δει τους Animals. Θα ήταν περιττό να αναφέρω από ποιους τραγουδήθηκε....σχεδόν απ όλους. 



Aerosmith - Dream On


Οι περιπτώσεις που ένα τραγούδι ψάχνει να ενσαρκωθεί δεν είναι λίγες. Σε κάποιες μάλιστα, νομίζει κανείς που κάποια μελωδία απλά ψάχνει κάποιο σώμα-ξενιστή για να ενσαρκωθεί, σαν να είναι μια ξεχωριστή οντότητα, άυλη, αλλά με δική της βούληση. Μια τέτοια περίπτωση είναι και το "Dream On" των Aerosmith. Η πρώτη επιτυχία της μπάντας και ουσιαστικά το τραγούδια που την έβγαλε από την αφάνεια, κάνοντας το όνειρό της πραγματικότητα. Άλλωστε αυτός είναι και τίτλος......
Το  "Dream On" , μια σύνθεση του  Steven Tyler, "ενεργοποίησε" το όνειρο της μπάντας, τον Ιούνιο του 1973 και βρίσκεται στο ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ των Aerosmith, που κυκλοφορεί λίγους μήνες νωρίτερα την ίδια χρονιά. Το ξεκίνημα του τραγουδιού δεν ήταν με τους καλύτερους οιωνού. Η πρώτη του επαφή με το κοινό, ήταν στο άνοιγμα μια εμφάνισης των Sha Na Na, μιας one hit  rock and roll μπάντας, στις ιπποδρομίες του Suffolk Downs, λίγο έξω από την Βοστόνη, το 1971 ή 1972. Η εκτέλεση του ήταν χωρίς λόγια, ουσιαστικά ένα μακροσκελές κιθαριστικό τζαμάρισμα. Ήταν τότε το μόνο μουσικό κομμάτι που είχε το γκρουπ.  Ο "ενθουσιασμός" του κοινού συνοδεύτηκε με διαγωνισμό ρίψης διαφόρων αντικειμένων προς το γκρουπ. 
Η μελωδία όμως, έχει ακόμα πιο βαθιές ρίζες στον χρόνο. Κάποια στιγμή ο Tyler, είπε ότι το τραγούδι, μια ενθύμηση των παιδικών του χρόνων, Ο πατέρας του ήταν καθηγητής στο Juilliard School, όπου δίδασκε μουσική. Ο 3-χρονος τότε Steven, καθόταν κάτω από το πιάνο και άκουγε τον πατέρα του παίζει κλασική μουσική. Αυτή η μνήμη των παιδικών του χρόνων, στάθηκε σαν έμπνευση για την δημιουργία του. Ο ίδιος εξηγεί ότι το τραγούδι στιχουργικά αναφέρεται στην επιθυμία να ανθρώπου να γίνει "κάποιος". Και συνεχίζει απαντώντας, στις επικρίσεις που δέχτηκαν οι  Aerosmith, ότι μιμούνται τους stones, ότι το τραγούδι γράφτηκε όταν ήταν 16-17 χρονών, σαν ένα μικρό σονέτο στο πιάνο, που απλά ξεκίνησε να παίζει μια μέρα. Δεν φανταζόταν ότι θα καταλήξει τραγούδι. 
Ωστόσο, υπάρχουν κάποιες υπόνοιες ότι, οι στίχοι είναι προϊόν λογοκλοπής από μια ασήμαντη μπάντα από South Jersey, που όταν διαλύθηκαν, πούλησαν τα όργανα, τα οποία αγόρασαν οι Aerosmith. Λέγεται ότι, μαζί με αυτά υπύρχαν και τα ντέμος της μπάντας, μεταξύ και αυτών και οι στίχοι του  "Dream On". Ο Tyler λέει, ότι η μελωδία, που την δούλευε 5-6 χρόνια, έγινε τραγούδι μόλις αγοράσανε το πρώτο τους αρμόνιο..... χμμμμ, παράξενη σύμπτωση. Παράξενο είναι επίσης το γεγονός της εύρεσης χρημάτων, για τα όργανα αυτά. Ο τραγουδιστής λέει, ότι βρήκαν μια τσάντα με χρήματα έξω απ' όπου διέμενε η μπάντα! (??????)
Το τραγούδι έσωσε τους Aerosmith, από την έξοδο τους από την  Columbia records, η οποία είχε επικεντρωθεί στην προώθηση του πρώτου άλμπουμ του Bruce Springsteen. Με την επιτυχία του, η δισκογραφική, άρχισε να ασχολείται και με την δική τους προώθηση. Το τραγούδι δεν το χώνευε ο κιθαρίστας της μπάντας, Joe Perry, θεωρώντας το γλυκανάλατο. Αργότερα άρχισε να το συμπαθεί. 
Η πιο καλή του εκτέλεση είναι αυτή από τους Ronnie James Dio και Yngwie Johann Malmsteen. Η εκτέλεση του έγινε στο Aerosmith Tribute: Not The Same Old Song & Dance, το 1999. Το τραγούδι χρησιμοποίησε και ο Eminem στο  "Sing For The Moment" του 2002, με τα φωνητικά να είναι σε  sample, αλλά ο Perry, παίζει κιθάρα. 
Jacek Maniakowski

Jade Vine - Echo-λόγιο

Οι Jade Vine απαντούν: 
1) Τι συμβολίζει το όνομα σας;
Jade Vine είναι η ονομασία ενός πολύ όμορφου και σπάνιου λουλουδιού που ευδοκιμεί στις Φιλιππίνες. Ο λόγος που το επιλέξαμε σαν όνομα της μπάντας είναι ακριβώς το ότι είναι κάτι μοναδικό. Επίσης είναι εύηχο και εύκολο να θυμάσαι.

2) Χρήμα ή δόξα;
Όταν η μουσική σου ή όποια άλλη μορφή τέχνης κάνεις έχει σαν σκοπό τη δόξα τότε την κάνεις για λάθος λόγο. Το να θέλεις να αγγίξεις όσο περισσότερο κόσμο μπορείς, αυτό είναι εντελώς διαφορετικό και επιθυμητό. Όσο για το χρήμα, καλώς ή κακώς αν και δεν είναι ο στόχος μας, είναι απαραίτητο για να μπορούμε να συνεχίσουμε να κάνουμε μουσική και να την προωθούμε.
3) Πώς θα προβάλεις με μια λέξη ή μια φράση την μπάντα σου;
“Νηφάλιοι”, και δεν εννοούμε από ουσίες αλλά από ανθρώπους, πιστεύω και υποσχέσεις.

4) Σημείο μηδέν της μπάντας
Το σημείο μηδέν ήταν όταν τελικά αλλάξαμε το ύφος της μουσικής μας και βρήκαμε τι ακριβώς θέλουμε να παίξουμε. Αυτό μας οδήγησε αμέσως στο να εκφράσουμε μεσώ της μουσικής μας τις απόψεις μας, τις ανησυχίες μας, τα μηνύματά μας και γενικά να αποκτήσουμε μια ξεχωριστή προσωπικότητα. Όλα τα υπόλοιπα ήταν ένα φυσικό επακόλουθο.
5) Τι μουσική σάς εκφράζει λιγότερο ή καθόλου;
Δεν είναι η μουσική που δεν μας εκφράζει αλλά αυτό που προσπαθούν να διαφημίσουν μέσω της μουσικής τους κάποιοι καλλιτέχνες καθώς και ο σκοπός τους.
6) Αν ήταν υπερόπλο η μουσική, πού θα τη χρησιμοποιούσατε;
Η μουσική, δεν ξέρω αν είναι υπερόπλο, αλλά σίγουρα μπορεί να αλλάξει ζωές, να διδάξει, να επαναστατήσει, να αγαπήσει, να προσφέρει. Αυτός είναι και ο σκοπός της μουσικής μας, όχι μόνο για τους fans μας αλλά κυρίως για εμάς τους ίδιους.
7) Με ποιον θα θέλατε να ανεβείτε στη σκηνή;
Κάποιοι από εμάς με τον David Gilmour και κάποιοι με τους Toto!
 Η μουσική ως πολιτική ή θρησκευτική έκφραση;
Ίσως και τα δυο ως ένα βαθμό αλλά όχι μόνο. Προσπαθούμε να καλύψουμε ένα πιο ευρύ φάσμα των ανησυχιών μας.
9) Οι επιρροές σας;
Οι κοινές επιρροές των Jade Vine είναι Pink Floyd, Anathema, Porcupine tree και γενικότερα συγκροτήματα και καλλιτέχνες της ατμοσφαιρικής Prog rock σκηνής. Όμως πιστεύω ότι ξεχωριστές επιρροές του καθενός από άλλα ήδη μουσικής είναι αυτές που κάνουν τη μουσική μας διαφορετική.
10) Μέσο ή σκοπός το συγκρότημα;
Μέσω έκφρασης, σκοπός ζωής.
11) Μέσο ή σκοπός η μουσική;
Τα πάντα, τρόπος ζωής.
12) Το ταλέντο συνοδεύει την αλαζονεία ή την ταπεινοφροσύνη;
Το οποιοδήποτε ταλέντο από μόνο του δεν αρκεί. Ίσως η αλαζονεία να είναι μία από τις κινητήριες δυνάμεις που οδηγούν το ταλέντο στο να φέρει αποτελέσματα και η ταπεινοφροσύνη να είναι ο κρυφός παράγοντας που το ελέγχει έτσι ώστε να μην επισκιάσει τα αποτελέσματα αυτά.

13) Συμβολικά με ποιο ζώο θα παρομοιάζατε την μπάντα;
Δεν θα παρομοίαζα τη μπάντα σαν ένα μόνο ζώο αλλά σαν μια κυψέλη χωρίς βασίλισσες και κηφήνες. Οι Jade Vine εργάζονται ασταμάτητα, είναι δημιουργικοί και μοιράζονται το “μέλι” που παράγουν με όσους θέλουν να το γευτούν!
14) Μια ευχή για την μπάντα
Ελπίζουμε να μπορούμε να κάνουμε μουσική για το υπόλοιπο της ζωής μας και ευχόμαστε σαν μπάντα να μπορέσουμε να αγγίξουμε όσο περισσότερο κόσμο
γίνεται και να έχουμε διάρκεια.
15) Ποιο είναι το πιο σκοτεινό σημείο της μουσικής δημιουργίας
Αν υπάρχει δεν το έχουμε βρει ακόμα. Ίσως γιατί αντιμετωπίζουμε τη μουσική με την ίδια αγάπη και ενθουσιασμό όπως όταν ήμασταν μόνο ακροατές.
Θα τους βρείτε εδώhttps://www.facebook.com/TheJadeVineUK


Σάββατο 25 Μαΐου 2013

Jet - Are You Gonna Be My Girl


Οι  Jet μπήκαν στην μουσική σκηνή με θόρυβο. Το ντεμπούτο τους άλμπουμ Get Born, του 2003, που έβγαλε πρώτο σινγκλ το "Are You Gonna Be My Girl", ακούστηκε πολύ γρήγορα ανά την υφήλιο και γρήγορα έφερε τους Αυστραλούς Jet σε κάθε rock'n'roll... αυτί. Αν και το τραγούδι στερείται κάθε πρωτοτυπίας και σίγουρα κάτι θυμίζει.... κάτι θυμίζει, δεν φαίνεται να ενόχλησε και πολλούς. 
Η δημιουργία του τραγουδιού χρεώνεται στους  Nic Cester και Cameron Muncey, δημιουργία που λέει ο λόγος. Η ομοιότητες; του με το τραγούδι του Iggy Pop, το "Lust for Life" ξεπερνάνε την έννοια του οφθαλμοφανούς. Γι αυτούς που έχουν γνώση των πιο βαθιών μουσικών ριζών, θυμίζει κάποια πιο παλιά τραγούδια της Motown, από την δεκαετία του '60.  Συγκεκριμένα τα "I'm Ready For Love" των Martha And The Vandellas και "You Can't Hurry Love" των  The Supremes. Όπως και να έχει, κάτι θυμίζει.....
Ο Chris Cester, παραδέχτηκε ότι είναι "δανεισμένο" από το "Lust for Life" . Αλλά σε μια συνάντηση με τον  Iggy Pop, του είπε ότι είναι πιο κοντά στο You Can't Hurry Love, απ' όσο το τραγούδι που "δανείστηκε" μαζί με τον David Bowie . Ουσιαστικά οι Jet αντέγραψαν ένα τραγούδι, από τους Bowie/Pop, που το είχαν αντιγράψει επίσης, γιατί απλά βαριόταν να γράψουν κάτι καινούργιο. Αλλά το αποτέλεσμα είναι, εκτός από μεγάλο μπέρδεμα, ότι οι Αυστραλοί είναι πολύ πιο κοντά στο αυθεντικό, από ότι προηγούμενη μουσικοκάπηλοι. 
Το λυρικό μέρος είναι απλά ανάξιο αναφοράς. Το βιντεοκλίπ είναι ασπρόμαυρο και εύκολα μπορεί να παρατηρήσει κανείς ότι ο Cameron Muncey φοράει μια μπλούζα AC/DC. 

Jacek Maniakowski

Audioslave - Like a Stone


Οι Audioslave, δεν ήταν απλά άλλο ένα σούπερ γκρουπ, αλλά και το ταλέντο τους συνδυάστηκε άψογα και μέσα από τις συνθέσεις τους. Το ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ τους, του 2002, έβγαλε αρκετά διαμάντια, μεταξύ αυτών ήταν και το "Like a Stone". Το δεύτερο σινγκλ από αυτό είναι μια σύνθεση όλης της μπάντας, με τον  Chris Cornell να αναλαμβάνει το λυρικό μέρος. 
Μουσικά το κομμάτι εναλλάσσει δυνατές κιθάρες με μελωδία και με την φωνή του Chris Cornell, να είναι συνδετικός κρίκος αυτών. Το λυρικό μέρος, σύμφωνα με τον μπασίστα  Tim Commerford, αναφέρεται σε έναν γέρο άνθρωπο που τον έχει χάσει την οικογένειά του και τους φίλους του. Ο ίδιος περιμένει απλά τον θάνατο και να τους δει μονοιασμένους όλους μαζί, πριν πεθάνει. Αν και οι στίχοι αφήνουν, μια αίσθηση ρομαντικής νοσταλγίας, πάντα κατά τον Commerford, ο δημιουργός τους έχει μια διαφορετική προσέγγιση. Ο ίδιος λέει, ότι αναφέρεται στην μετά θάνατο ζωή. Η ελπίδα που δίνουν οι μονοθεϊστικές θρησκείες, ότι θα βρούμε μια καλή θέση μετά θάνατον. Κι αυτό με μια ηθική ζωή και σκληρή δουλειά.
Η μελαγχολική χροιά ορισμένων στίχων, κατά πολλούς, δίνει την εντύπωση ότι το τραγούδι μιλάει για τον τραγουδιστή των Alice in Chains , Layne Staley, οποίος άφησε την τελευταία του πνοή, λίγο πριν την δημιουργία των στίχων. Ο ίδιος το αρνείται, λέγοντας πως δεν είναι το είδος του δημιουργού, που μόλις κάποιος πεθάνεις θα αρχίσει να γράφει γι αυτόν. 
Το βιντεοκλίπ γύρισε ο πολυβραβευμένος Meiert Avis και γυρίστηκε σε μια παλιά ισπανική έπαυλη στο  Los Angeles. Το ιδιαίτερο της είναι,  ότι εκεί έγραφε τα τραγούδια του και ο  Jimi Hendrix, όταν ζούσε εκεί. Ο πιτσιρίκος που εμφανίζεται σε αυτό είναι ο, τότε ενός έτους, γιος του Tim Commerford. 
Jacek Maniakowski

Dead Kennedys - Holiday in Cambodia


Οι  Dead Kennedys δεν ανέστησαν μόνο την punk και της έδωσαν περισσότερο γκάζι, αλλά μέσα στους καυστικούς τους στίχους κάνουν και μαθήματα ιστορίας. Το δεύτερο τους σινγκλ από το ντεμπούτο τους άλμπουμ δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από αυτόν τον κανόνα. Το "Holiday in Cambodia"  είναι δημιουργία των Jello Biafra και John Greenway και βρίσκεται στο Fresh Fruit for Rotting Vegetables (1980). 
Το λυρικό μέρος αναφέρεται στην  6 October 1976 Massacre, που έλαβε μέρος στην πρωτεύουσα της Ταϊλάνδης την  Bangkok. Ήταν μια πολυήμερη διαμαρτυρία, κυρίως φοιτητών, από πολλά πανεπιστήμια, έξω από το  Thammasat University της πρωτεύουσας. Η διαμαρτυρία αφορούσε την, από Αμερικανούς υποκινούμενη, επιστροφή του δικτάτορα  Thanom Kittikachorn. Η κατάληξη ήταν 46, νεκροί από πυροβολισμού και ξυλοδαρμούς. Αλλά κάποιες φιλανθρωπικές οργανώσεις κάνουν αναφορά για πάνω από εκατό νεκρούς. 
Το τραγούδι επικρίθηκε και από τις δύο πλευρές, ολοκληρωτικά καθεστώτα της Ανατολής και από τον αμερικάνικο εφησυχασμό. Στους στίχους τους, σατυρικά αντιπαραθέτουν των Φαρισαϊσμό των Αμερικάνων και την βία του καθεστώτος του  Pol Pot. Τον Οκτώβριο του 1998,ο Jello Biafra μηνύθηκε από πρώην μέλη των Dead Kennedys, επειδή δεν επέτρεψε το τραγούδι να χρησιμοποιηθεί σε μια διαφήμιση της  Levi's. Τα υπόλοιπα μέλη έχουν κάπως διαφορετική άποψη, ότι ο δημιουργός τους εξαπάτησε σχετικά με τα δικαιώματα του τραγουδιού. 
Το τραγούδι έχει διασκευαστεί αρκετές φορές και δεν έλειψαν οι νότες του από πολλές τηλεοπτικές σειρές. 

Jacek Maniakowski


Αντώνης Μιτζέλος


Γεννήθηκε στον Πειραιά. Συνθέτης - Κιθαρίστας - Ενορχηστρωτής - Τραγουδιστής. Ξεκίνησε να παίζει μουσική επαγγελματικά το 1977 με μικρές μπάντες. Το 1979 μαζί με τον Λ. Μαχαιρίτσα δημιουργούν τους P.L.G. band, που αργότερα μετονομάζονται σε ΤΕΡΜΙΤΕΣ. Κυκλοφορούν συνολικά 12 άλμπουμ σε διάστημα 10 χρόνων, δημιουργώντας ένα ξεχωριστό μουσικό ιδίωμα στον χώρο του Ελληνικού τραγουδιού. Έχει συνεργαστεί σχεδόν με όλους τους Έλληνες καλλιτέχνες, που έχουν στοιχεία ποιότητας. Από το 1991 συνεργάζεται με την Ε. Αρβανιτάκη και μέσα σε μια 8-ετία κάνουν πάνω από 1000 συναυλίες. Παραγωγικότατος, αυτός ο μουσικοσυνθέτης έχει ένα πλήθος δισκογραφικών δουλειών, οι οποίες αναδεικνύουν και τις μουσικές του γνώσεις, αλλά και το αστείρευτο ταλέντο του. Αυτόν τον καιρό έχει ένα δικό του πρότζεκτ, την «Κιθαρωδία» και όπως λέει και η ετυμολογία, αποτελείται από κιθάρες και φωνητικά.
Αλλά ο Αντώνης Μιτζέλος, περί αυτού πρόκειται, είναι κάτι παραπάνω από τα μουσικά του κατορθώματα. Είναι ένας σύγχρονος βάρδος, που δεν χρησιμοποιεί την μουσική για προσωπική προβολή, αλλά σαν μέσον εξύψωσης του ανθρώπου. Πραγματικά ένας αντιπρόσωπος της Μούσας, ένας πιστός υπηρέτης(αρχ. σήμαινε κωπηλάτης) στο πλοίο της Τέχνης. Ονειροπολεί μέσα από της νότες και αφηγείται ιστορίες με αυτές και μόνο. Η μοναδικότητα της προσωπικότητας του δεν περιορίζεται μόνο στα μουσικά του δρώμενα, αλλά και σαν άνθρωπος θεωρείται ξεχωριστός από τους συνεργάτες. Δεν έχει αφήσει τον εαυτό το να αποξενωθεί από νέους μεγαλώνοντας, όχι μόνο μουσικά, όπως μας λέει χαρακτηριστικά κάποιος που έχει συνεργαστεί μαζί του στην σκηνή.

Μουσικά είναι υπερασπιστής της πραγματικής ελληνικής μουσικής παράδοσης, αλλά και αγγελιοφόρος της. Και αυτός είναι ο δρόμος προς μια παγκόσμια μουσική, να κρατάει ζωντανή την μουσική παράδοση της χώρας του. Οι μουσικές του γνώσεις του επιτρέπουν να μην γνωρίζει και μουσικά σύνορα και να περνάει από είδος σε είδος με μεγάλη ευκολία. Σίγουρα, δε φτάνει ένα άρθρο να αποκαλύψει, έστω στο ελάχιστο, το μεγαλείο αυτού του καλλιτέχνη, που μόνο μπορεί να δώσει μια ώθηση να τον αποκαλύψει ο καθένας μόνος του. Και αυτό είναι και ο σκοπός του, απλά να δώσει μια πρόταση προς περαιτέρω εξερεύνηση. Με το τωρινό του σχήμα κινείται ανάμεσα σε ακουστικό ροκ και τζαζ, αλλά ο χαρακτηρισμός είναι μάλλον ελλειπή, μιας που ο αυτοσχεδιασμός είναι βασικό στοιχείο των εμφανίσεων του. 
Jacek Maniakowski

Deceptor


Οι Deceptor είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση για την ελληνικά metal σκηνή. Δεν έχουν κάποια δισκογραφική δουλειά, αν και κυκλοφορεί ένα CD, το The Legend, με δικό τους υλικό, αλλά πιθανός οχι με την δική τους άδεια. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Η δεκαετία του '80 τελειώνει για την ελληνική hard rock-heavy metal σκηνή όπως και άρχισε, ηρωικά. Κάτι σαν την μάχη των Θερμοπυλών. Αν και οι συναυλίες γίνονται πιο τακτικά και τα δισκάδικα, έχουν μυριστεί ζεστό χρήμα από τους φαν του είδους και κάνουν πιο τακτικά εισαγωγές. Ελάχιστες είναι κυκλοφορίες από ελληνικές δισκογραφικές και αυτές, για κάποιο διάστημα, μόνο με ελληνικούς χαρακτήρες (άϊρον μείντεν- ποουερ σλεΪβ, μανοουαρ- φαϊτινγκ δε ουόρλντ, αυτό το έχω ακόμα σε κασέτα). Κάτι που φάνταζε περισσότερο με κάποιο σύντομο ανέκδοτο, παρά με συγκρότημα και τίτλο δίσκου. Ο νόμος αυτός, να χρησιμοποιούνται μόνο ελληνικοί χαρακτήρες,μετά από κάποιο διάστημα αποσύρθηκε. Πέρα, όμως από αυτά, ανθεί η αγορά των ντέμο, σε κασέτα πάντα. Φυσικά σε κάποια παρέα, ένας αγόραζε και οι υπόλοιποι αντιγράφαν από αυτόν. Η αγορά του, αν και σχετικά πιο φθηνό από ένα βινύλιο, ήταν πάντα λαχείο και συνήθως χαμένο λαχείο. Κακός ήχος ήταν το λιγότερο κακό σε αυτές τις κασέτες. Αλλά υπήρχε κάποιο διαμάντι σε αυτά.... το ντέμο των Deceptor.
Οι Deceptor εμφανίστηκαν από το πουθενά, το ντέμο τους επαγγελματικό, με καλό ήχο και συνθέσεις που παρέπεμπαν σε μεγάλο γκρουπ, έγινε γρήγορα περιζήτητο. Το ξεκίνημα τους είναι ένα μυστήριο. Άρχισαν να παίζουν σε σκηνές της Θεσσαλονίκης, που ήταν και γενέτειρα τους, με επαγγελματισμό μιας μπάντας με πολύχρονη πείρα. Οι μουσικοί του σχήματος, Θάνος Σερκεζης στα ντραμς, Κώστας Ραγγαζάς στο μπάσο, Δημήτρης Αστεριάδης κιθάρα και ο Γιάννης Καλαμποκίδης, πέρα από το ταλέντο τους έδειχναν και περίσσια μουσική παιδεία. Αλλά αυτό που έστελνε το κάτω σαγόνι σου ακόμα και πιο κάτω από την "τρύπα του Κούβελα" ήταν τα φωνητικά του Γιάννη Κουτσελίνη. Για πολλούς η καλύτερα φωνή που γέννησε αυτή η χώρα και όχι μόνο στον χώρο του metal. Οι συνθέσεις τους παραμένουν ακόμα φρέσκες και κλασικές.

Το περίφημο ντέμο τους κυκλοφόρησε το 1989. Το 1990 κυκλοφόρησε ένα promo tape με την ελπίδα ότι θα εξασφάλιζε κάποιο συμβόλαιο. Τζίφος. Το 1991 ακολούθησε και δεύτερο promo, αλλά και πάλι αποτέλεσμα δεν ήρθε ποτέ: τα πράγματα είχαν αρχίσει να αγριεύουν για τα ελληνικά συγκροτήματα. Μοιραία λοιπόν, κάπου στο 1992 οι Deceptor διαλύθηκαν άδοξα. Ο Γιάννης Κουτσελίνης αρκετό καιρό μετά τη διάλυση των Deceptor πέρασε από τους Βρετανούς Ballance of Power, ενώ εδώ και χρόνια είναι τραγουδιστής των ομοεθνών τους Biomechanical. Jacek Maniakowski

Black Sabbath - The Wizard


Το "The Wizard" είναι το δεύτερο κομμάτι του παρθενικού άλμπουμ των Black Sabbath, αλλά επίσης και στην Β πλευρά του σινγκλ του Paranoid. Το κομμάτι γράφτηκε από όλα τα μέλη του συγκροτήματος, τους Ozzy Osbourne, Tony Iommi, Geezer Butler, Bill Ward. Το τραγούδι μιλάει για έναν Μάγο, όπως λέει και ο τίτλος του, οποίος με την μαγεία του ενθαρρύνει ανθρώπους που συναντά. Ο χαρακτήρας του τραγουδιού είναι εμπνευσμένος τον Gandalf του The Lord of the Rings. Αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για τον Ντήλερ τους, που τους προμήθευε τα ναρκωτικά, τα οποία ήταν και τα μαγικά του. Το κομμάτι δεν ξεφεύγει από την εμμονή τους με την μαύρη μαγεία, από την οποία θα αργήσεις να απαλλαγεί ακόμα και στην σόλο του καριέρα ο Ozzy.  

Dead Man's Bones


Παραδείγματα ηθοποιών που ασχολήθηκαν με μουσική δεν είναι λίγα. Λίγα όμως τα παραδείγματα αυτών που δημιούργησαν έναν ιδιαίτερο ήχο. Μπορεί όταν συναντιούνται χημικά στοιχεία να δημιουργείται έκρηξη, αλλά όταν συναντιούνται "εκρηκτικοί" άνθρωποι με κοινή τους αγάπη την μουσική, η χημεία είναι αναπόφευκτη.
Ο λόγος για τους Dead Man's Bones, ένα ντουέτο που αποτελείται από έναν ηθοποιό, τον  Ryan Gosling και έναν πολύ-οργανίστα, τον Zach Shields. Αυτό όμως που του ένωσε είναι ιστορίες για φαντάσματα. Και οι δύο είχαν εμμονή με ιστορίες μυστηρίου. Αυτήν την εμμονή ήθελαν να μετατρέψουν σε μουσική, αγγίζοντας νέες μουσικές γαίες. Και τα κατάφεραν.
Αν και ένα άλμπουμ έχουν κυκλοφορήσει μόνο, κατάφεραν να αφήσουν το δικό τους στίγμα στην μουσική, με τον ιδιαίτερο ήχο τους. Στο πρώτο τους άλμπουμ το Dead Man's Bones, ομώνυμο τους έχουν χρησιμοποιήσει την χορωδία του Silverlake Conservatory of Music. Είναι ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός που έχει ιδρυθεί από τον μπασίστα των Red Hot Chili Peppers, τον  Michael "Flea" Balzary και τον Keith "Tree" Barry. Ο σκοπός του είναι μουσική εκπαίδευση των νέων. Αυτή η παιδική χορωδία, έδωσε την πινελιά της διαφορετικότητας στο ντουέτο. 
Έτσι, το ντουέτο έδωσε σε ελεύθερη κυκλοφορία το πρώτο τους βίντεο, το "In The Room Where You Sleep" τα Χριστούγεννα του 2008. Σιγά σιγά άρχισαν να κυκλοφορούν, μαζί με το άλμπουμ και η αναγνώριση δεν άργησε να έρθει. Η μουσική τους δύσκολα μπορεί κανείς να της δώσει κάποιον ορισμό. Ίσως οι ορισμοί Indie rock και folk rock να είναι πιο κοντινοί. 
 Jacek Maniakowski


Παρασκευή 24 Μαΐου 2013

Evanescence - Going Under


Κάπου στις αρχές του της δεύτερης χιλιετηρίδας, ένα γκρουπ με κάπως διαφορετικό ήχο και μια γυναικεία φωνή που έπαιζε τις οκτάβες, σαν ένας δεκάχρονος παίζει γιο γιο, εμφανίζεται σχεδόν από το πουθενά. Οι Evanescence κάναν έναν μεγάλο μπαμ με το ντεμπούτο τους άλμπουμ Fallen. Το "Bring Me to Life" εκτόξευσε την μπάντα στην κορυφή, πριν γίνει σούπα και αρχίζει να παίζεται ακόμα και σε ασανσέρ πολυτελών ξενοδοχείων. Όμως το δεύτερο σινγκλ, "Going Under" κράτησε τα προσχήματα, μπροστά στα αυτιά των οπαδών σκληρής μουσικής, αλλά και δημιουργώντας νέους.
Οι παλιοί πολλά μπορούν να προσδώσουν πολλά στην παρέα της  Amy Lee, από υπερβολική προώθηση από τις δισκογραφικές ως υπερβολική "φλωριά". Αλλά ένα είναι σίγουρο ότι δώσανε μια νέα πνοή στην σκληρή μουσική, κάνοντας πολλούς πιτσιρικάδες να ασχοληθούν με αυτήν. Το  "Going Under" είναι δημιουργία των Amy Lee, David Hodges και Ben Moody. Δεν έπιασε κορυφή, αλλά μάλλον περιττό για μια μπάντα με σκληρό ήχο. Το λυρικό μέρος είναι τελείως σούπα. Μιλάει για κάποιον που βγαίνει από μια κακή σχέση και αποφασίζει να αλλάξει την μίζερη κατάστασή του. Μπλιαχ!!!
Αλλά αυτό που είναι αριστουργηματικό είναι ο τρόπος σύνθεσης, όπου η βελούδινη φωνή της  Amy Lee συναντά δυνατά riff και γρήγορα ντραμς. Τα  rock, alternative metal, gothic rock, hard rock και chamber pop συνυπάρχουν αρμονικά, όπως το χαρακτηρίζει κάποιος δημοσιογράφος. Η  The Boston Globe το χαρακτηρίζει σαν, η Sarah McLachlan κάνει τα φωνητικά των Godsmack. 
Το βιντεοκλίπ είναι κάτι παραπάνω από προσεγμένο. Σκηνοθετημένο από τον  Philipp Stölzl και γυρισμένο στο Βερολίνο, δείχνει την τραγουδίστρια να περιτρυγιρίζεται από ανθρώπους τέρατα. Τα φορέματα που φοράει στην σκηνή είναι σχεδιασμένα από την ίδια την τραγουδίστρια. Τα σχεδίασε όταν βρισκόταν στο  Los Angeles, όπου ήταν αρχικά να γίνουν τα γυρίσματα, αναρρώνοντας από μια ασθένεια. 
Jacek Maniakowski

Πέμπτη 23 Μαΐου 2013

Truly


Η σκηνή του Seattle στα τέλη του '80 και αρχές '90, εκτός ότι καθιέρωσε ένα νέο είδος, το grunge, δημιούργησε και δεκάδες μπάντες. Σαν μουσική άνοιξη, εκείνη η εποχή γεννούσε μουσικά άνθη, όσο λίγες εποχές και μάλιστα μόνο σε μια συγκεκριμένη πόλη.  Αν και ανέδειξε αρκετά σούπερ γκρουπ, αλλά πολύ περισσότερα μείνανε στην λήθη του χρόνου, αν και η ήταν ισάξια με αυτά που έκαναν μουσικά γνωστή την πόλη της δυτικής ακτής. Ένα από αυτά ήταν και οι Truly.
Δημιουργήθηκαν από τους  Robert Roth, φωνητικά και κιθάρα,Hiro Yamamoto, στο μπάσο και τον  drummer Mark Pickere. Ο πρώτος, μετά την διάλυση της μπάντας του, των  Krooks Storybook έκανε οντισιόν για να παίξει κιθάρα για τους Nirvana.  Τελικά αποφάσισαν να συνεχίσουν ως τρίο, η διάσημη μετά μπάντα. Τότε ο Roth, συναντήθηκε με τον Pickere και ενώ είχε ξεκινήσει να γράφει δικά του τραγούδια. Μέσα σε μια εβδομάδα εγκατάλειψε τους  Screaming Trees και σε λίγες μέρες βρήκαν έναν τύπο πού έπαιζε μπάσο, τον Chris Quinn και τον πείθουν να πιάσει κιθάρα. Συνειδητοποιώντας ότι είχαν γίνει μπάντα και είχαν ένα τραγούδι που το λέγανε Truly, αποφάσισαν να την ονομάσου και έτσι. Το μόνο που έμεινε κενό ήταν η θέση του μπασίστα. Ένα τηλέφωνο στον  Yamamoto, που αν και έκανε τον ξινό, μιας και είχε να παίξει δύο χρόνια, κάλυψε τελικά και αυτό το κενό. 
Οι 4 τους ηχογραφούν το ντεμπούτο τους EP, Heart and Lungs, για την  Sub Pop το 1991. Ήταν η μοναδική τους ηχογράφηση σαν κουαρτέτο. Ο Chris Quinn αποχωρεί από την μπάντα με κύριο λόγο την διαφωνία του με τον Roth.  Το 1993 υπογράφουν στην Capitol Records και δύο χρόνια αργότερα κυκλοφορούν το Fast Stories... from Kid Coma, που παίρνει φανταστικές κριτικές. Το επόμενο άλμπουμ Feeling You Up,κυκλοφορούν δύο χρόνια αργότερα από μια μικρή δισκογραφική, την Thick Records. Η προηγούμενη κατηγορήθηκε για ελλειπή υποστήριξη, και μάλλον όχι άδικα. Η περιοδεία για την προώθηση του άλμπουμ, σταματά στην μέση, αφού ο ντράμερ τους ο Pickere, τους εγκαταλείπει για να λύσει κάποια προσωπικά προβλήματα, όπως υποστηρίζει. Με την κυκλοφορία του Twilight Curtains, το 2000, η μπάντα διαλύεται. Το 2008, ξανά-ενώνονται για να κάνουν κάποια τουρνέ. 
Jacek Maniakowski