Στις μέρες μας το να βρεις μουσική απ΄ οποιονδήποτε καλλιτέχνη είναι ένα εύκολο γεγονός. Αλλά όσο και καλές συνθέσεις και να κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, αυτό που ξεχωρίζει μια μπάντα είναι το πνεύμα τις και η προσωπικότητα της. Αποτελείται από μουσικούς που ο καθένας τους έχει έναν ξεχωριστό χαρακτήρα, η σωστή χημεία μεταξύ τους είναι ο χαρακτήρας της. Το πνεύμα της είναι η μουσική της ένωση και πολλές φορές όχι μόνο. Όλα αυτά δεν διακρίνονται σε κανένα CD ούτε σε κάποιο mp3 αρχείο, αν και τα δύο είναι τα πρώτα στοιχεία γνωριμίας με μια μπάντα. Τη πραγματική φύση μιας μπάντας μπορείς να δεις μόνο σε μια ζωντανή εμφάνιση. Για τους φυσικούς μια από τις πραγματικές διαστάσεις είναι η δόνηση και τον rock'n'roll είναι μια έκφραση και της φύσης, αλλά και μια φυσική έκφραση του είναι ένα live. Ειδικά αν αποτελείται από support μπάντα, που είναι στην ουσία συμπρωταγωνιστής μαζί με τους headliners με πάνω από 3 δεκαετίες συνεισφοράς στην ροκ. Η συναυλία των New Model Army με support τους Electro Vampires ήταν ορισμός του άψογου live. Αλλά δεν είναι μόνος ο όμορφος χώρος, στον οποίο έψαχνα σαν γρια πεθερά ελαττώματα, με μηδενικά αποτελέσματα. Είναι η ψυχή που καταθέτει ένας μουσικός στην σκηνή και την ενέργεια που προσφέρει.
Αλλά περνώντας στα δρώμενα, του show, γιατί περί αυτού πρόκειται, άρχισε στις 22.00, σχεδόν ακριβώς. Αν και ο χώρος δεν είχε γεμίσει πλήρως, ήταν αρκετά γεμάτος. Ένα σούσουρο, που συνοδευόταν από χαιρετούρες μεταξύ των φαν, που ξαναβρισκόταν σε live, συνόδεψε τις πρώτες νότες των Electro Vampires. Το Point of View, άρχισε να αλλάζει το σημείο προσοχής του κοινού και μέχρι να τελειώσει το τραγούδι με δυνατό χειροκρότημα, όλοι είχαν στραφεί στην και άρχισαν να νιώθουν τι θα επακολουθούσε. Ο επαγγελματισμός της μπάντας από την Θεσσαλονίκη, είναι γνωστός από τις πολλές ζωντανές εμφανίσεις τους, αλλά και πάντα δυναμική τους παρουσία. Επακολούθησε το Horrors, από τα τραγούδια του νέου τους άλμπουμ, το οποίο και αναμένουμε και με το Eternal love in sickness and in death είχαν βάλει το κοινό για τα καλά στην ατμόσφαιρα ενός live. To Botton και το Show me love από το πρώτο άλμπουμ τους, ζέστανε ακόμα περισσότερο το κοινό.
Η ολιγόλεπτη διακοπή για να ετοιμαστεί η σκηνή για τους New Model Army, έδωσε στο κοινό μια ανάσα για την συνέχεια, αλλά και έναν θετικό σχολιασμός της support. Γύρω στις 23.20 ανέβηκαν στην σκηνή υπό τους ήχους του Vengeance, αλλά ξεκίνησαν απλά να παίζουν το I need more time, ένα τραγούδι που ξεκινάει πολύ σιγανά και με το κοινό να είναι έτοιμο, σαν να βρισκόταν σε θέση μάχης. Με το δεύτερο Today Is A Good Day, απλά δήλωσαν πως ήδη ένιωθαν όλοι μέσα στο συναυλιακό αυτόν χώρο. Η "φωτιά" επί της σκηνής άρχισε να εξαπλώνεται με στο κόσμο, που δεν ήταν μόνο Θεσσαλονικείς, αλλά και από γειτονικές χώρες. Το March in September που επακολούθησε από το νέο τους άλμπουμ, απλά έδειξε ότι δεν έχει περάσει ούτε ένας χρόνος από πάνω τους, τουλάχιστον στον δημιουργικό τομέα. Το επόμενο Did You Make It Safe? είχε απογειώσει τελείως το live και άρχισε να το πηγαίνει σε ανεπανάληπτα επίπεδα.
Στο Pull the Sun το μάτι το Justin Sullivan άρχισε να γυαλίζει και σίγουρα, αν υπήρχε ένας συλλέκτης ενέργειας, θα μπορούσε να φωτίσει μια πόλη για αρκετό καιρό. Το The Hunt ήταν το επόμενο σκαλοπάτι για την κορύφωση. Και το δεύτερο μάθημα σκηνικής παρουσίας άρχισε να ολοκληρώνεται, με τους Electro Vampires να δίνουν το πρώτο. Απλός φωτισμός χωρίς πολλά πολλά εφέ, με την μουσική να είναι στο επίκεντρο. Το Archway Towers που ακολούθησε, έδειξε πόσο καλοδουλεμένη είναι η μηχανή των New Model Army. Το Here Comes the War ήταν ο πρώτος "μουσικός" οργασμός του κοινού. Η σχέση μπάντας-κοινού-ήχου, έφτασε σε αποκορύφωμα τέτοιο, που σε λίγες συναυλίες μπορεί να βρει κανείς. 
Το Knievel ένα μελωδικό "διάλειμμα για τσιγάρο", μια ανάσα για την καυτή συνέχεια. Το Between Dog and Wolf, το ομώνυμο του νέου τους άλμπουμ και ένα από τα καλύτερα του πολύ καλού αυτού άλμπουμ, σιγά σιγά άρχισε να προετοιμάζει το κλίμα για την συνέχεια. Η βρετανική μπάντα έδειχνε να απολαμβάνει ακόμα περισσότερο την ανταπόκριση του κοινού, με τον επαγγελματισμό να παραχωρεί την θέση του σε πιο φιλική διάθεση. Το ρυθμικό Stormclouds με τον μπασίστα να δίνει τα ρέστα του στα τύμπανα, συνοδεύοντας άψογα τα ντραμς. Το επόμενο No Rest ήταν σαν λάδι στην φωτιά, στο ήδη έτοιμο κοινό για την επόμενη του απογείωση, με χορό να κρατάει μπροστά στην σκηνή. Το High, αν και με πιο χαμηλό τέμπο οδηγούσε σε μια κορύφωση ακόμα, με το Sullivan να δίνει τα ρεσιτάλ δυναμικής ερμηνείας. Με το Vengeance έγινε ο δεύτερος μουσικός οργασμός, με τον χώρο να σείεται. Το Wonderful Way to Go απλά ήταν ένα επισφράγισμα. 
Και οι επόμενες αποκορυφώσεις ήρθαν με τα επόμενα δύο Encore, το πρώτο με 51st State, που δεν ήταν στην Setlist, αλλά έγινε μια ευχάριστη έκπληξη για όλους μας που δεν περιμέναμε να το παίξουν. Μαζί με άλλα δυο κομμάτια τους δεν άφησαν κανέναν μας να πάρει ανάσα. Αλλά φυσικά κανένας δεν κουνήθηκε από την θέση του περιμένοντας το δεύτερο Encore, κάτι που εκπληρώθηκε γρήγορα με το I Love The World να αποτελεί το τραγούδι που ζητήθηκε σχεδόν απ όλους. Φυσικά ο Justin, δεν χάλασε το χατήρι, μιας που είχε ζεσταθεί από την ανταπόκριση του κοινού, μετά από την πρωινή του παγωμένη βόλτα στην Θεσσαλονίκη.
Από τις καλύτερες συναυλίες που έχω δει και δεν νομίζω να χωρέσουν αυτά που αισθάνθηκα μέσα σε λίγα λόγια. Μάθημα σκηνικής παρουσίας, μάθημα επαγγελματισμού, μάθημα απλότητας και καθαρής προσέγγισης προς την μουσική. Και από τις δύο μπάντες, όλα αυτά. Οι ίδιοι οι New Model Army, δεν έχουν ίχνος υπεροψίας και έδειξαν να απολαμβάνουν το ίδιο με το κοινό τους. Το I Love The World ηχούσε στα αυτιά μου για μέρες......
