Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013

Manic Street Preachers. - Rewind the Film


Η παλαιά Μεγάλη Βρετανία και νυν Ηνωμένο Βασίλειο, είναι μια αστείρευτη  μουσική πηγή. Η μεγαλόνησος, μαζί με τις ΗΠΑ είναι οι βασικοί δημιουργοί μουσικών ρευμάτων, αλλά καλλιτεχνών. Όμως η Βρετανία δεν είναι ενιαίο, εθνολογικά, αλλά και   μουσικά, κράτος. Η Ουαλία είναι ένα έθνος, που προέρχεται από την την Ρωμαϊκή Βλαχία, απ΄όπου και προέρχεται και το όνομά της. Οι ίδιοι δεν θεωρούνται Άγγλοι, αλλά και ούτε συγγενής λαός τους. Η εθνολογική τους διαφορετικότητα φαίνεται και στην μουσική τους παράδοση. Η ίδια η ροκ μουσική έχει αρκετές διαφοροποίησεις από την Αγγλική σκηνή, προσφέροντας πάντα μοναδικές μελωδίες. Και ένας άξιο αντιπρόσωπος αυτής της σκηνής είναι οι Manic Street Preachers. 
Το συγκρότημα από το  Blackwood, μετρά το 2013 27 χρόνια ζωής και 21 χρόνια δισκογραφίας. Οι κυκλοφορίες των James Dean Bradfield (lead vocals, lead guitar), Nicky Wire (bass guitar, lyrics) και Sean Moore (drums), από τους οποίους αποτελείται η μπάντα, είναι τακτικές και πάντα, από αριστουργηματικές ως πολύ αξιόλογες. Οι συνθέσεις τους που καταγράφονται στα 10  άλμπουμ τους, είναι πάντα γεμάτα μουσικό βάθος, αλλά κυρίως λυρικό. Και το ενδέκατο άλμπουμ τους δε μπορούσε να ξεφύγει από τον λυρισμό τους, που είναι διάχυτος σε κάθε στίχο και κάθε νότα τους. Η Alternative rock μπάντα δεν διστάζει να περιπλανηθεί και σε άλλα μουσικά μονοπάτια, από σκληρές εκφράσεις της ροκ ως και κλασική μουσική. 
Μετά από το τελευταίο τους άλμπουμ του 2010, το Postcards from a Young Man, το ενδέκατο Rewind the Film κυκλοφορεί στις 16 Σεπτεμβρίου του 2013, με το δωδέκατο να είναι ήδη έτοιμο για να κυκλοφορήσει μέσα στο 2014 και θα λέγεται Futurology. Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε ανάμεσα  στα Rockfield Studios του Monmouthshire και Hansa Studios του Βερολίνου, με τον Alex Silvaνα συμμετέχει μαζί με την μπάντα στην παραγωγή. Το άλμπουμ  είναι ένα δείγμα ωριμότητας στην μουσική σύνθεση, αλλά και ένα πισωγύρισμα στο πέμπτο τους άλμπουμ το This Is My Truth Tell Me Yours, στο οποίο βρίσκεται και το τραγούδι που τους χάρισε και ρεκόρ Γκίνες. Το "If You Tolerate This Your Children Will Be Next" , είναι το το τραγούδι με τον πιο μακροσκελή τίτλο που κατέκτησε την κορυφή των βρετανικών charts. 
Τον Μάιο του 2013, το συγκρότημα ανακοίνωσε ότι έχει έτοιμα 35!!! τραγούδια και έχει ξεκινήσει η διαδικασία της ηχογράφησης. Το νέο τους άλμπουμ είναι ένα μέρος από αυτά και μάλιστα το πιο μελωδικό, ασυνήθιστα ακόμα και για τους ίδιους τους  Manic Street Preachers. Τα τραγούδια έχουν πολλές ενορχηστρώσεις αλλά και οι συνεργασίες τους είναι αρκετές. Υπάρχει επίσης, ελάχιστη χρήση της ηλεκτρικής κιθάρας. Η μουσική όλων των τραγουδιών ανήκει στους  James Dean Bradfield και Sean Moore, ενώ οι στίχοι στον  Nicky Wire. Αναλυτικά:
Το άλμπουμ ξεκινά με το "This Sullen Welsh Heart" (featuring Lucy Rose), ένα λιτό και μελωδικό τραγούδι που ουσιαστικά στηρίζεται στα φωνητικά της Lucy Rose και του Dean Bradfield, με την ακουστική κιθάρα να τους συνοδεύει διακριτικά. Το αποτέλεσμα είναι σχεδόν μαγευτικό. Το δεύτερο "Show Me the Wonder", είναι το πρώτο σινγκλ τους και μάλλον εγγυημένο hit. Ξεκινάει με πνευστά, τα οποία κυριαρχούν σε όλο το τραγούδι. Ιδανικό για ευχάριστο πρωινό ξύπνημα. Το τρίτο "Rewind the Film" (featuring Richard Hawley) είναι και η δεύτερη τους συνεργασία με το μέλος των Pulp. Είναι το πιο μεγάλο σε  διάρκεια τραγούδι. Μελαγχολικό και αργό σαν νανούρισμα, στην αρχή. Στην διάρκεια ανεβάζει την ένταση, για να να ξαναπέσει πάλι. Τα ορχηστρικά μέρη είναι ισάξια του Phil Spector με το μαντολίνο(υποθέτω) να το συνοδεύει σε όλη την διάρκεια. Ένα τραγούδι μεγαλειώδες. Στην συνέχεια το "Builder of Routines"  μας πάει κάπου στην δεκαετία του '70, θυμίζοντας μια καλή ροκ μπαλάντα. Η τρίτη και τελευταία συνεργασία τους, το "4 Lonely Roads" (featuring Cate Le Bon). Η Cate Le Bon αναλαμβάνει τα φωνητικά δημιουργώντας ένα ευχάριστο και σχεδόν pop τραγούδι. Το πρώτο μισό τελειώνει με το "(I Miss the) Tokyo Skyline"  ένα μάλλον εύκολο τραγούδι που άνετα μπορεί να σου "κολλήσει", η ηλεκτρική κιθάρα κάνει μια διακριτική εμφάνιση και κλείνει με βιολί.
Στην συνέχεια το "Anthem for a Lost Cause"  με τα ορχηστρικά να κυριαρχούν και τα πνευστά να δίνουν ακόμα πιο όμορφο τόνο στο τραγούδι. Αν και το τραγούδι κάτι μου θυμίζει, από τα κάποια παλιά τους σύνθεση, δεν αποτελεί αυτό μειονέκτημα. Το όγδοο "As Holy as the Soil (that Buries Your Skin)" είναι μια ρυθμική σύνθεση, αλλά πάντα στο χαμηλό τέμπο με τα πνευστά πάντα παρόντα, αλλά σε πιο διακριτό ρόλο. Το επόμενο "3 Ways to See Despair"  δεν ανεβάζει τέμπο, αλλά ακούγεται σαν πιο ροκ με ηλεκτρική κιθάρα να κάνει την εμφάνιση της σε πρωταγωνιστικό ρόλο και με ένα διακριτικό σόλο. Στην συνέχεια το "Running Out of Fantasy"  σαν ένα όμορφο νανούρισμα, με σεμνή συμμετοχή πιάνου και ακουστική κιθάρας, μένει στο ύφος όλου του δίσκου. Το προτελευταίο "Manorbier"  ξεκινάει σαν μουσική επένδυση ταινίας μυστηρίου με τα πλήκτρα και την ακουστική κιθάρα να εναλλάσσονται στο προσκήνιο. Το σχεδόν ινστρουμένταλ μουσικό κομμάτι είναι υπόδειγμα ευρηματικής παραγωγής. Το μουσικό ταξείδι στην τελευταία δημιουργία τους τελειώνει με το "30-Year War" , πιο κοντά στο κλασικό τους ύφος σύνθεση, μουσικά τουλάχιστον δημιουργεί εικόνες μιας πολύ αισιόδοξης διάθεσης. 
Σε γενικές γραμμές είναι ένα καταπληκτικό άλμπουμ, που θα γοητεύσει ακόμα και οπαδούς της πιο σκληρής πλευράς τους. Η κάθε σύνθεση δημιουργεί πολύχρωμες εικόνες, διαφορετικές μεταξύ τους. Μια πολύ ποιοτική κυκλοφορία, που δείχνει μουσική ωριμότητα της μπάντας, αλλά και την τόλμη τους να μπαίνουν σε διαφορετικά μουσικά μονοπάτια. Οπωσδήποτε το συνιστώ.... 

Manic Street Preachers - Ocean Spray


Όλοι μας παρομοιάζουμε κάποιες καταστάσεις και εσωτερικά βιώματα με κάποια εξωτερικά ερεθίσματα. Αυτό μπορεί να είναι κάποια εικόνα, μουσική ή ακόμα και μυρωδιά. Λιγότερες φορές μπορεί να είναι κάποιο αντικείμενο ή προϊόν, που μας θυμίζει κάποια κατάσταση, ακόμα και πρόσωπο. Στην ποίηση η παρομοιώσεις τέτοιου τύπους είναι αρκετά συχνές και η μνήμη κάποιων προσώπων ανακαλείται μέσω αναφοράς κάποιου αντικειμένου. Αλλά είναι ελάχιστες περιπτώσεις που ένα προϊόν είναι να υμνηθεί ένα πρόσωπο και μάλιστα να γίνει και τίτλος τραγουδιού. 
Ο  James Dean Bradfield, κιθαρίστας και τραγουδιστής των Manic Street Preachers, στο στιχουργικό του ντεμπούτο, εμπνεύστηκε από ένα βιταμινούχο χυμό, το Ocean Spray για το ομώνυμο τραγούδι. Η μουσική του τραγουδιού δημιουργήθηκε από τα υπόλοιπα δύο μέλη της μπάντας, τους  Sean Moore και Nicky Wire και βρίσκεται στο έκτο τους άλμπουμ το Know Your Enemy. Ocean Spray ουσιαστικά είναι μια εταιρία, που δημιουργήθηκε το 1930 στο  Hanson της Massachusetts, από τρεις καλλιεργητές cranberry που ήθελαν να επεκτείνουν τις πωλήσεις των προϊόν τους. Ο Marcus L. Urann, επικεφαλής τους δημιούργησε μια συνταγή για έναν χυμό από αυτό το είδος βατόμουρο κάνοντάς την παγκόσμια γνωστή με πάνω από 600 υποκαταστήματα. 
Ο χυμός αυτό είναι πολύ δημοφιλής στην Βρετανία και στην Ιρλανδία. Αποτελεί βασικό προμηθευτή τον νοσοκομείων, μιας που θεωρείται πολύ ωφέλιμος για τον οργανισμό. Αυτό ακριβώς επικαλείται ο στιχουργός δίπλα στο κρεβάτι της μητέρας του που έκανε θεραπεία για τον καρκίνο. Τελικά κατέληξε, αλλά ο Bradfield ήταν δίπλα της ως την τελευταία στιγμή. Και ο στίχος "Oh, please stay awake and then we can drink some Ocean Spray" περιγράφει την επιθυμία του. Τα λόγια που ξεκινάνε το τραγούδι "Me-totemo-utsukushi-i-desu-ne totemo-utsukushi-i-me-wo-shitemasu" είναι του φωτογράφου Mitch Ikeda, που στα Ιαπωνικά σημαίνουν "Ω έχεις πολύ ωραία μάτια"
Το 2008 όμως. δήλωσε πως είχε αρκετές αμφιβολίες αν θα έπρεπε τα συναισθήματα του για το θάνατο της μητέρας του να τα μετατρέψει σε στίχο.
 Jacek Maniakowski


Franz Ferdinand - Take Me Out.


Αν και στην ζωή τα πάντα ενώνονται και σχετίζονται μεταξύ τους, ή έννοια της μοναξιάς  είναι αυτή που κυριαρχεί μέσα στους ανθρώπους. Κι αυτό ίσως,  λόγω του γεγονότος ότι ο άνθρωπος είναι από τις ελάχιστες οντότητες που έχει την αντίληψη του εαυτού του. Αυτό τον κάνει πολύ εύκολα κρύβεται, μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά, από τους άλλους ανθρώπους ή από το περιβάλλον τους. Και πάντα να είναι έτοιμος να βλάψει όποιον, θεωρητικά κατά σχεδόν απόλυτο ποσοστό, τον απειλεί στην κρυψώνα του. Κυριολεκτικά αυτή μπορεί είναι η περιγραφή ενός ελεύθερου σκοπευτή. 
Οι  Franz Ferdinand ονομάστηκαν από τον αρχιδούκα τη Αυστρίας, δηλ. από ένα άλογο κούρσας που είχε αυτό το όνομα. Αλλά το άλογο ονομάστηκε από τον Αυστριακό αριστοκράτη, που η δολοφονία του ήταν αφορμή να ξεκινήσει ο πιο απάνθρωπος πόλεμος που γνώρισε η ανθρωπότητα. Και τον αρχιδούκα τον σκότωσε ο ένας ελεύθερος σκοπευτής.  Και για έναν τέτοιο μιλάει μάλλον, το δεύτερο σινγκλ από το ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ, το Take Me Out. Η δημιουργία των Alex Kapranos και Nicholas McCarthy, δεν είναι ακριβώς ξεκάθαρη ως προς  το λυρικό μέρος της και ερμηνείες είναι αρκετές.
Αυτό όμως που παρουσιάζει αρκετό ενδιαφέρον είναι το βιντεοκλίπ του τραγουδιού. Ουσιαστικά είναι μάθημα εικαστικών ρευμάτων του μεσοπολέμου, αναμειγμένο με τον σουρεαλισμό των Monty Python. Η σκηνοθεσία του ανήκει στον Jonas Odell, αν και η ιδέα γι αυτό ήταν όλου του γκρουπ. Το στοιχείο του ντανταϊσμού ανακατεύεται με δισδιάστατες και τρισδιάστατες εικόνες, δημιουργώντας ένα νευρικό κολάζ από αυτές. Η βασική τους πηγή ήταν οι ταινίες του Busby Berkely, της δεκαετίας του '30, αλλά και οι σοβιετικές αφίσες που προπαγάνδιζαν το νέο κομμουνιστικό καθεστώς. Και αυτές ήταν το αποτέλεσμα του υπερβατικού στρουκτουραλισμού, που ανθούσε στην νέο-σύστατη Σοβιετική Ένωση. Ουσιαστικά ήταν η τύχη και ο δημιουργός του βιντεοκλίπ, που μπορούσε να πραγματοποιηθεί τέτοιο βίντεο, χωρίς το κόστος του να φτάσει δυσθεώρητα ύψη.
Το εξώφυλλο του σινγκλ είναι μια αντιγραφή του έργου του Rodchenko, "One-Sixth Part of the World". Το τραγούδι είχε συμμετοχή σχεδόν σε κάθε είδους εμπορική δραστηριότητα, που περιλαμβάνει μουσική επένδυση.