Η σπίθα, σαν σύμβολο, δίνει αξία σε κάτι ασήμαντο, το οποίο όμως ορίζει την έναρξη πολλών μεγάλων πραγμάτων. Πως όμως μια μικρή λάμψη που κρατάει κλάσματα του δευτερολέπτου είναι ικανή να ανάψει μια φλόγα και κατά συνέπεια και συνέχεια να διασπείρει μια μεγάλη φωτιά; Με το φυσικό κλειδί ερμηνείας, οι απαντήσεις μπορεί να δώσει ένας καθηγητής φυσικής ή ακόμα και ένας απλός πυροσβέστης. Από πλευρά ηθικής μας διδάσκει ότι δεν υπάρχει τίποτα ασήμαντο στην ζωή, απλά όλα θέλουν το κατάλληλο περιβάλλον και την κατάλληλη στιγμή για να δημιουργήσουν. Αλλά και η αστρονομία έχει πολλές ερμηνείες και η φιλοσοφία ακόμα περισσότερες.
Αν όμως η σπίθα είναι ένα συμπαθές και οικείο τετράποδο και συγκεκριμένα μια σκυλίτσα. Αν και το «σπίθα» θα μπορούσε να είναι πολύ ταιριαστό όνομα για μια σκυλίτσα που «φυτρώνει εκεί που δεν την σπέρνουν», στην πραγματικότητα λεγόταν Annie και ήταν σπίθα για την έκρηξη της alt.rock στην δεκαετία του ’90. Κάνοντας παράλληλα ένα από τα πιο παράξενα συγκροτήματα πρωτοπόρους του είδους, αλλά και διάσημους ανά τον κόσμο.
Πρόκειται για σκυλίτσα από κέντρο περίθαλψης αδέσποτων ζώων και που υιοθετήθηκε από τον τραγουδιστή των Jane’s Addiction Perry Farrell. Ήδη οι φίλοι της μπάντας, αλλά όχι μόνο μπορούν να θυμηθούν την εισαγωγή του Been Caught Stealing από το δεύτερο άλμπουμ της μπάντας, το Ritual de lo Habitual που κυκλοφόρησε στις 21 Αυγούστου του 1990. Ήταν και το πιο επιτυχημένο τους τραγούδι.
Η ιστορία ξεκινά, όπως πολλοί ιδιοκτήτες σκύλων έχουν βιώσει, από ένα θλιμμένο βλέμμα, σαν να έλεγε «που πάς; Μην μ’ αφήνεις μόνο». Και όταν αυτό είναι δυνατόν όλοι υποκύπτουν σε αυτό, παίρνοντας το σκύλο μαζί τους. Αυτό ακριβώς έπαθε και ο τραγουδιστής της μπάντας και την πήρε μαζί του στο στούντιο. Όπως συνεχίζει την διήγησή του στο Classic Rock το 2000, φορούσε ακουστικά τραγουδώντας για την ηχογράφηση και η σκυλίτσα όλο χαρά ήθελε να ακολουθήσει τον «μπαμπά» της στο τραγούδι. Ένα ρυθμικό και ενθουσιώδες Ruff! Ruff! Ruff! κατέληξε σαν δεύτερη φωνή, σκυλίσια ναι μεν, αλλά φωνή και πάλι. Το γεγονός φυσικά πως κατέληξε τελικά να μπει στο τραγούδι, αποτέλεσε απλά σύμπτωση.
Σύμπτωση ή όχι, το τραγούδι με το χαρακτηριστικό γάβγισμα, αποτέλεσε την σπίθα για την έκρηξη της alternative rock. Παράλληλα φέρνοντας τους Jane’s Addiction στην σφαίρα της mainstream μουσική ανοίγοντας τον δρόμο για άλλες μπάντες να δοκιμάσουν νέες μουσικές φόρμες χωρίς να μαλακώσουν τον ήχο τους. Αλλά ακόμα έδειξαν πως δεν χρειάζεται να χεις την τέλεια χαίτη για να μπορείς να παίξεις καλά riffs. Αλλά και ρίχνοντας τις μετοχές των εταιρών λακ μαλλιών στα τάρταρα του χρηματιστηρίου, μιας που όταν δημιουργήθηκαν το 1985, η Glam-metal ήταν στο απόγειο της και χωρίς 24 τόνους λακ δεν έπιανες καν μουσικό όργανο ούτε μικρόφωνο.
Ουσιαστικά στο δεύτερο μισό του άλμπουμ Ritual de lo habitual άρχισαν να δημιουργούν τον ήχο που τους καθιέρωσε με το και φυσικά η συμπαθέστατη Annie δίνει το έναυσμα με Been Caught Stealing, ανταποδίδοντας την αγάπη που της έδειξε ο τραγουδιστής όταν αποφάσισε να μοιραστεί μαζί της το σπιτικό του, παίρνοντας την από το κέντρο περίθαλψης των αδέσποτων.
Στην πραγματικότητα το τραγούδι κλείνει την πρώτη πλευρά του δίσκου, τότε ακόμα έτσι χωριζόταν ένα άλμπουμ δηλ. σε Α πλευρά και Β. Η δημιουργία του Perry Farrell και του μπασίστα Eric Avery πατάει σε funk-rock μοτίβα, τα οποία βοήθησαν τους ίδιους μαζί με τους Red Hot Chili Peppers να καθιερωθούν ως πρωτοπόροι αυτού του ήχου. Αλλά το συγκρότημα έδωσε ένα πιο σκοτεινό τόνο στην μουσική τους, κόντρα στην λάμψη της δεκαετίας τους ’80. Ουσιαστικά δεν τραγουδούσαν μόνο για την σκοτεινή πλευρά της ζωής, αλλά και την έζησαν. Και ο αρχικός στίχος «‘I’ve been caught stealing, once, when I was five’», που έχει τις ρίζες του στην πραγματικότητα, το αποδεικνύει.
Πιο συγκεκριμένα, όπως διηγείται ο Perry Farrell στο Rolling Stone, υπήρχε ένα γωνιακό ζαχαροπλαστεία στο Queens, κοντά στο σπίτι του, όπου όλη την ώρα τριγυρνούσε εκεί, όπως μάλλον και πολλά ακόμα παιδιά από την γειτονιά. Ο ίδιος νόμιζε πως ήταν αρκετά ικανός κλέψει οτιδήποτε, αλλά μάλλον το φανταζόταν καθώς τον έπιασε ένας τύπος όταν προσπάθησε να «σουφρώσει» ένα Pennsy Pinky, μια παιδική μπάλα φτιαγμένη από ροζ καουτσούκ.
Οι στίχοι γενικά αναφέρονται στον ίδιο να διασκεδάζει με την φίλη με το να «ξελαφρώνει» τα ράφια κάποιου μαγαζιού, φυσικά χωρίς καμιά διάθεση να πληρώσει. Ο ίδιος απορρίπτει τις κατηγορίες ότι ενθαρρύνει τέτοιες ενέργειες. Όπως και όλοι οι στίχοι του δεν προσπαθούν να παρασύρουν κανέναν σε αυτά για τα οποία αναφέρονται.
Σε μια άλλη του συνέντευξη το 1990 στο BAM αναφέρει πως δεν έχει κάποιο σκοπό να κάνει κήρυγμα ή να δημιουργήσει κάποια μοτίβα ζωής για άλλους. Δεν έχει καμιά σχέση με την διδασκαλία ζωής, απλά θέλει να διασκεδάσει στον βαρετό αυτόν πλανήτη.
Το τραγούδι μπορεί να ακούγεται αρκετά «ζωηρό», αλλά το συγκρότημα στις ηχογραφήσεις φλέρταρε πολύ έντονα με τον θάνατο. Η χρήση των ναρκωτικών κατά την διάρκεια της δημιουργίας του άλμπουμ ουσιαστικά ήταν μέρος του μύθου τους ή αυτού που ήθελαν να δημιουργήσουν. Άλλωστε οι Farrell, Dave Navarro (κιθαρίστας της μπάντας) και Avery ήταν πολύ ενθουσιώδεις χρήστες ηρωίνης. Όπως ήταν φυσικό, οι ουσίες αυτές δεν είναι και καλύτερος σύμβουλος συμβίωσης και κυρίως μεταξύ των μουσικών.
Έτσι κατά την ηχογράφηση του Ritual de lo habitual, ήδη τα μέλη της μπάντας άρχισαν να απομακρύνονται μεταξύ τους. Όπως δήλωσε στο Rolling Stone ο Dave Navarro, μαζί με τους Farrell και Avery είχαν τους ίδιους δαίμονες, αλλά σε διαφορετικές στιγμές. Αυτό είχε σαν συνέπεια να μη μιλιούνται πολλές φορές μεταξύ τους, από την άλλη όμως πέρα από της μυστικοπάθειας που είχαν μεταξύ τους, υπήρχε και μια παράξενη και απόκοσμη κατανόηση. Και αυτό δημιουργούσε μια πολύ περίεργη δυναμική, που είχε αντίκτυπο και στον ήχο του άλμπουμ.
Το άλμπουμ κυκλοφόρησε τον Αύγουστο, αλλά το single 3 μήνες αργότερα το Νοέμβριο. Συνοδευόταν από περίεργο βιντεοκλίπ, όπου δείχνει κάποιους γκροτέσκους ως και περιθωριακούς τύπους να ξαφρίζουν ένα σούπερ μάρκετ με όντως πολύ ευφάνταστους τρόπους. Αν και την εποχή εκείνη, ήταν αρκετά προκλητικό, αγαπήθηκε από το MTV, με αποτέλεσμα να σκαρφαλώσει στο Νο. 34 του Billboard chart. Το τραγούδι δεν ήταν απλώς η μεγαλύτερη επιτυχία της μπάντας, ήταν ένα τραγούδι ορόσημα, που άναψε την σπίθα ώστε να εξαπλωθεί η φωτιά του Alternative Rock. Πατώντας σε αυτό πολλά συγκροτήματα από μικρά κλαμπ και φοιτητικά στέκια γέμισαν στάδια, κατακτώντας μουσικά όλη την Αμερική στην δεκαετία που ξεκινούσε.
Την επόμενη χρονιά, οι Jane’s Addiction πραγματοποιούν ένα από τα πιο ιδιαίτερα μουσικά γεγονότα, το Lollapalooza festival. Η εμφάνισή τους μαζί σαν headliners, μαζί με τους Nine Inch Nails, Living Colour, the Rollins Band και πολλές ακόμα μπάντες. Έμελε να είναι η τελευταία τους. Η σπίθα μπορεί να έσβησε, αλλά η φωτιά έκαιγε ήδη. Έναν μήνα μετά κυκλοφορεί το Nevermind των Nirvana, αλλάζοντας ουσιαστικά τα μουσικά δεδομένα συθέμελα στον χώρο της rock.
Η πυρκαγιά σαν φυσικό φαινόμενο, έχει πάντα ανανεωτικό χαρακτήρα, σηματοδοτώντας μια αναγέννηση και χώρο για νέες δημιουργίες. Όπου το σαθρό δημιουργεί το υπόβαθρο για μια φωτιά, όπου μια ασήμαντη σπίθα θα το εξαφανίσει. Ίσως και ένα κλαψιάρικο βλέμμα μιας συμπαθητικής σκυλίτσας, να είναι αρωγός μιας ακόμα αναγέννησης.
Jacek Henryk Maniakowski
https://en.wikipedia.org/wiki/Been_Caught_Stealing
.jpg)