Υπάρχουν ιστορίες που μας στοιχειώνουν, σαν να μην θέλουν να φύγουν από το κεφάλι μας. Μπορεί απλώς να ψάχνουν μια δίοδο να φύγουν από το κεφάλι μας, στριφογυρίζοντας και απασχολώντας την σκέψη μας. Και ίσως το όχημα τους σε αυτήν διαφυγή να είναι απλά οι νότες και κάποιες σκονισμένες μελωδίες. Και όταν γίνει αυτή η συνεύρεση, τότε οι παλιές ιστορίες μπορούν να γράψουν … ιστορία.
Έτσι, όπως αρχίζουν όλα τα παραμύθια: «Μια φορά και έναν καιρό»… δηλαδή κάπου στο μακρινό 1986: «Το 1986 κυκλοφορεί το τραγούδι “Οι 7 νάνοι στο S/S Cyrenia” σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου, ερμηνεία Χάρις Αλεξίου και ποίηση Νίκου Καββαδία. Το ακούω και τρελαίνομαι. Δεν καταλαβαίνω τίποτα κι όμως νιώθω τα πάντα. Φωνή, στίχοι και μουσική, δημιουργούν μια jazz κατάσταση που με στοιχειώνει έως και σήμερα … και οι 7 νάνοι στριμώχνονται στο μυαλό μου.» Κάπως έτσι ξεκινάει την διήγησή του ο Γιώργος Πορώδης, στιχουργούς των Μπλε και του τραγουδιού «Μια φορά και έναν καιρό», καθώς και ιδρυτικό μέλος τους.
Ο σαξοφωνίστας συνεχίζει να μας αποκαλύπτει πόσο δύσκολο είναι να στριμώξεις 7 νάνους σε κάποιους στίχους: «Πολλές προσπάθειες από τότε( την ιδιότητα του στιχουργού την απέκτησα το 1996 με τους Μπλέ) να ενσωματώσω αυτή μου την μουσική ψύχωση σε δικό μας τραγούδι, αποβαίνουν το λιγότερο γελοίες. Οι 7 νάνοι-αν και νάνοι-δεν χωράν πουθενά.». Ένα στοίχειωμα, που δεν βρίσκει στίχο για να αναπαυθεί.
Αλλά τα φαντάσματα πρέπει να βρουν μια δικαίωση, για να μπορούν να αναπαυθούν το ίδιο και οι στίχοι μια μελωδία για να τραγουδηθούν: «Ώσπου την Άνοιξη του 2009,η τύχη, μου χαμογελάει πονηρά. Καθισμένος στο τραπέζι της κουζίνας, ακούω προγενέστερες συνθέσεις του Γιώργου(Παπαποστόλου, κιθαρίστα και συνθέτη της μπάντας) που για κάποιο απροσδιόριστο λόγο έχουμε «πετάξει». Μία όμως σύνθεση με «πιάνει» απότομα και δυνατά. Του το προτείνω, το ακούει και μου λέει «οκ αν μπορείς γράψε». Και σχεδόν αμέσως, χωρίς κανένα στιχουργικό σενάριο ,απλώνω τα αγαπημένα μου 7 κοντά ανθρωπάκια, φάτσα κάρτα στην πρώτη φράση του τραγουδιού. Άλλωστε η πρώτη στροφή είναι και η πιο ‘ανόητη’(άνευ ουσίας δηλαδή) αφού γράφτηκε μόνο και μόνο για να στριμώξω την επταμελή μου μανία. Όλα τα υπόλοιπα ρέουν απνευστί χωρίς να το καταλάβω ενώ το τραγούδι αποκτά μία καλή, βιώσιμη στιχουργική δομή. Ειδικά στο δίστιχο ‘’τα γουρουνάκια γίναν γουρούνια κι αντί για τρία είναι μιλούνια’’ βλέπω το χαρτί να μου γελάει. Θα μπορούσα να πω με μηδενική δόση μετριοφροσύνης πως εδώ μάλλον ένιωσα αυτό που λέμε «έμπνευση».» Καταλήγει ο μουσικός και δημιουργός των στίχων, για το πώς γνωρίστηκαν οι 7 νάνοι με τους υπόλοιπους στίχους, αλλά και με τις νότες του μετέπειτα τραγουδιού.
Αλλά πριν ολοκληρωθεί αυτή η αρμονική σχέση στίχων και μουσικής, υπήρχαν και άλλα προβλήματα: «Παρόλη όμως την αρχική μου ευκολία αντιμετωπίζω 2 προβλήματα. Το πρώτο είναι το τέλος όπου στην σύνθεση υπάρχει ένας διαφορετικός μουσικός επίλογος που πρέπει να βάλω λόγια αλλά δεν μου βγαίνουν. Το δεύτερο είναι ότι χρειάζομαι ακόμα ένα δίστιχο για τα κουπλέ. Τα παρατάω και περιμένω ο χρόνος να μου δώσει μια κάποια λύση.» Συνεχίζει να μας αφηγείται ο στιχουργός το ταξείδι προς ολοκλήρωσή του.
«Και όντως στο πρώτο μου πρόβλημα, έρχεται μία άθλια μέρα να μου γράψει τον επίλογο. Μια μέρα καθολικής απογοήτευσης και απόλυτης μισανθρωπίας πιάνει το χέρι μου και σημειώνει «ποτέ ξανά, ποτέ εδώ, ποτέ γι` αυτούς που αντιπαθώ!»». Άλλωστε στα πιο σκοτεινά φαίνεται και το φως. Και πολλές φορές για να αναγνωρίσουμε την μούσα χρειάζεται και σκοτάδι, για να φανεί, ξεχωρίζοντας την λάμψη της από το σκοτάδι.
Πολλές φορές η ίδια η μνήμη του παρελθόντος μας μπορεί να μας οδηγήσει και στο μέλλον. Ο λόγος είναι πως δεν προχωράμε ποτέ μπροστά, ειδικά δημιουργώντας, σε κύκλους, τους οποίους απλά μεγαλώνουμε δημιουργώντας την σπείρα της ζωής: «Για το δίστιχο που μας λείπει γίνεται διαβούλευση με τον συνθέτη, παρακαλώντας τον να βάλει ένα χεράκι μπας και το τελειώσουμε επιτέλους. Με τον Γιώργο(Παπαποστόλου) είμαστε από 7 χρονών μαζί (πάλι αυτό το απίθανο νούμερο) και έχουμε τα παραμύθια μας κοινά. Πέφτουν διάφορες ιδέες από παιδικές αναμνήσεις(Ταρζάν, τσίτα, Μικρός Πρίγκιπας, Ζορρό, Ρομπέν των Δασών) αλλά τίποτα.» συνεχίζει.
Τίποτα δεν τελειώνει όμως, αν δεν ολοκληρωθεί : «Μία μέρα, λοιπόν, εκεί που οδηγάω, σκέφτομαι το πιο κλασικό παραμύθι που έχω αφήσει αχρησιμοποίητο… Κοκκινοσκουφίτσα! Παρκάρω αμέσως, πιάνω μολύβι και αποδομώ το όνομα της για να πατήσει σωστά ο στίχος στην μουσική και ως δια μαγείας βγαίνει και νόημα «Σκουφίτσα πέτα το κόκκινο σου, ο λύκος είναι μες`το μυαλό σου» (στην δική μου περίπτωση… ο στίχος είναι μες` το μυαλό σου!). Αγαλλίαση, ανακούφιση, ΤΕΛΟΣ. Αρχή της ζωής όμως του τραγουδιού, μιας που κλείνοντας το κύκλο της κύησης, ανοίγει ο κύκλος της ζωής. Με την γέννηση να είναι το σημείο ένωσης των δύο κύκλων.
«Μετά στούντιο με την Τζώρτζια (Κεφαλά, φωνή του συγκροτήματος) στα καλύτερα της, μετά ένα υπέροχο video clip από την Κλεοπάτρα και τώρα η χαρά της αφήγησης για ένα χρονικό αλλεπάλληλων συμπτώσεων, δημιουργικής τύχης και απόλυτης ηδονής.». Ίσως το τυχαίο να μην είναι τίποτα άλλο, παρά διεργασίες μιας ανώτερης διάνοιας, τις οποίες ακόμα δεν μπορούμε να κατανοήσουμε. Και η διάνοια αυτή να μην είναι τίποτα άλλο, παρά μια άυλη ανώτερη έκφραση του εαυτού μας.
Κάθε παραμύθι, όπως και πολλά τραγούδια, μεταφέρει και ένα μήνυμα με αποδέκτη το παιδί μέσα μας. Αυτό το παιδί, που δεν έχει μάθει ακόμα την υποκρισία και άλλα μαύρα στίγματα του ίδιου μας πολιτισμού. Αλλά το παιδί που θέλει να μάθει τα πάντα για την ζωή: «Το «Μία φορά κι ένα καιρό» αφορά όλους αυτούς τους γοητευτικούς, απογοητευμένους ανθρώπους που κατέχουν την τέχνη του ειλικρινούς, δημιουργικού ψεύδους και μεταμορφώνουν συνεχώς το τίποτα της ζωής σε κάτι από έναν ανύπαρκτο παράδεισο…». Μας αποκαλύπτει την ψυχή του τραγουδιού ο Γιώργος Παρώδης, παραθέτοντας και ένα υστερόγραφο στην αφήγησή του: «Υ.Γ Παρεπιπτόντος και για την ιστορία, τα ΧΧL όνειρα που πήγα να τα αλλάξω γιατί ήταν μεγάλα για την καρδιά μου δεν τα εξαργύρωσα …απλά πήρα κάτι σε Medium!». Όλοι κάνουμε συμβάσεις για να κρατήσουμε έστω και την ουρά του ονείρου.
Το τραγούδι κυκλοφόρησε σα single το Νοέμβριο του 2010. Και όπως κάθε τραγούδι, το ταξείδι του άρχισε και μέσα από τα αυτιά των ακροατών του. Οι οποίοι, ο καθένας από μόνος θα ξεκινήσει και το δικό του ταξείδι ερμηνείας του (τραγουδιού), είτε για να δημιουργήσει νέες μνήμες παρέα με αυτό.
