Γιατί πρώτος τραγουδιστής των AC/DC εγκατέλειψε το συγκρότημα;

 

Η ιστορία γράφεται συνήθως από κει που αρχίζει ο μύθος της. Με άλλα λόγια, όσο όμορφα κι αν είναι τα λουλούδια, πάντα οι ρίζες θα είναι βρώμικες. Και οι ιστορίες πολλών συγκροτημάτων-μύθων δεν ξεκινάνε όμορφα ούτε καν με ιδανικές συνθήκες.

Οι AC/DC είναι ένα συγκρότημα μύθος στα όρια μιας πολύ προσοδοφόρας και επιτυχημένης βιομηχανίας. Η λάμψη της παγκόσμιας τους αναγνώρισης και επιτυχίας, κρύβει και αρκετά ομιχλώδη σημεία. Ένα από αυτά έχει όνομα Dave Evans.

Η πλειοψηφία των φίλων της μπάντας έχει την εντύπωση πως ο Bon Scott ήταν ο αρχικός τους τραγουδιστής. Αλλά ένα ξεσκόνισμα της ιστορίας τους, θα εμφανίσει το όνομα του Dave Evans, οποίος ήταν και ο αρχικός frontman.

Μάλιστα την περίοδο 1973-1974, κατά την οποίο ο  Evans τραγουδούσε στην μπάντα, ηχογράφησαν το τραγούδι "Can I Sit Next to You, Girl", το οποίο έγινε single από την Albert Music , αλλά και γνώρισε αρκετή επιτυχία. Παράλληλα το τραγούδι αυτό, του οποίου την παραγωγή έκαναν οι George Young, μεγαλύτερος αδελφός του Malcoln Young και ο Harry Vanda, τους έδωσε τον τίτλο του καλύτερου Αυστραλέζικου συγκροτήματος της χρονιάς. Αλλά ακόμα και την προτίμηση του Lou Reed να τον συνοδέψουν στην τουρνέ του. Καθόλου μικρό κατόρθωμα για μπάντα που είχε και ανήλικα μέλη.

Παρ’ όλο που το συγκρότημα έπαιζε ήδη μπροστά σε πλήθη, ο  Evans έφυγε από το συγκρότημα και για τους λόγους τους οποίους εξηγεί σε μια συνέντευξή του για το The Metal Voice. Το πρόβλημα ήταν καθαρά οικονομικό όπως παραδέχεται: « Ηχογραφήσαμε μια επιτυχία, παίζαμε πολλές συναυλίες-μερικές φορές και τρεις φορές τη μέρα-και δεν πήρα για αυτό λεφτά. Εμφανιστήκαμε στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο δεν πληρωνόμασταν για αυτό. Έπρεπε να πληρώνω νοίκι, είχα δόσεις για το αυτοκίνητο, δούλευα με ιδρωμένο μέτωπο και δεν είχα καμιά ανταμοιβή/αμοιβή. Κάποια μέρα συναντηθήκαμε με τον μάνατζερ μας και άρχισε να με βρίζει, έτσι τον χτύπησα. Είχα μπουχτίσει, αποφάσισα να φύγω από την μπάντα μετά το τέλος της τουρνέ, εκτός αν έπαιρνα αρκετά μετρητά, κάτι που τελικά δεν έγινε»

Σε άλλο σημείο της συνέντευξης, ρώτησαν το τραγουδιστή αν είναι διαθέσιμος να γράψει κάποιο βιβλίο για τους  AC/DC, μιας που είχε πολλές άγνωστες ιστορίες να διηγηθεί για την μπάντα. Ο  Evans δεν το απέκλεισε, φτάνει να βρεθεί ο εκδότης, συμπληρώνοντας πως έχει πάρα πολλές ιστορίες, όλες άγνωστες στους οπαδούς τους.

Εμείς ελπίζουμε να βρεθεί γρήγορα ο εκδότης και ο μουσικός να είναι τίμιος στην αφήγηση του, χωρίς διάθεση για περιττή χολή και διαστρέβλωση των γεγονότων.

Jacek Henryk Maniakowski

Πηγή: https://www.antyradio.pl/Muzyka/Rock-News/Dlaczego-pierwszy-wokalista-ACDC-opuscil-grupe-34496

Πηγή: https://metalheadzone.com/the-truth-behind-the-myth-that-bon-scott-was-ac-dcs-driver-prior-to-joining/?fbclid=IwAR1ojaNCrVO87UUHHZCFYBpXIbYge0IcgXCkbSMSg5WoT-f-5z6jmfBo-RU

Within Temptation - Faster

 

Οι νότες είναι δυσανάλογα λίγες σχετικά με τα είδη μουσικής, τα οποία εκφράζουν. Αλλά η δυσαναλογία αυτή μεγαλώνει ακόμα περισσότερο σε σχέση με τους καλλιτέχνες που τις χρησιμοποιούν για να συνθέσουν μουσική. Άρα το να ανακαλύψουν διαφορετικοί μουσικοί μια ίδια μελωδία είναι μάλλον αναμενόμενο και φυσικό επακόλουθο. Σίγουρα, κάποιες φορές υπάρχει δόλος και οι δίκες για πνευματικά δικαιώματα δεν είναι λίγες, αν δεν τα βρουν οι καλλιτέχνες μεταξύ τους πριν. Αλλά οι περισσότερες περιπτώσεις είναι μια ασυνείδητη μίμηση κάποιας μελωδίας ή απλή «διασταύρωση» της έμπνευση, πάντα όμως με κάποια χρονική απόκλιση.

Οι Within Temptation, όπως όλοι αναγνωρισμένοι μουσικοί, δεν ήταν να αποφύγουν κάποια ταύτιση με παλιά μελωδία. Η μπάντα είναι από τις κορυφαίες στο  symphonic metal είδος της. Και το πέμπτο τους άλμπουμ, το The Unforgiving, απλά επιβεβαίωσε ακόμα περισσότερο την ποιότητα της μπάντας. Από τα πιο εμπορικά τους, συνοδεύτηκε, σε μια πανέξυπνη εμπορικά κίνηση, με μια σειρά από ταινίες μικρού μήκους και μια σειρά κόμικς, δίνοντας του μια ενιαία δομή. Το concept, λυρικά, άλμπουμ τους κυκλοφόρησε στις 25 Μαρτίου του 2011. Δυο μήνες πριν κυκλοφόρησε και το πρώτο single, το "Faster". Όπως αποδείχτηκες η δημιουργία των Sharon den Adel, Robert Westerholt και Daniel Gibson ήταν άκρως επιτυχημένη.

Η απλότητα της σύνθεση το έκανε εύκολα αναγνωρίσιμο, αλλά και το γεγονός πως έμοιαζε με κάποια άλλη επιτυχία, αλλά πάντα εκτελεσμένο με τον τρόπο των Ολλανδών. Συγκεκριμένα η τραγουδίστρια του συγκροτήματος αναφέρει ότι, ακούγεται σαν το  Wicked Games του Chris Isaak. Και συνεχίζει λέγοντας ότι έχει σχεδόν την ίδια ατμόσφαιρα το τραγούδι αλλά είναι διαφορετικό. Ουσιαστικά απολογείται, ότι το δημιουργήσανε και δεν το αντιγράψανε.

Ο Robert Westerholt περιγράφει με τον δικό τρόπο για το πώς δημιουργήθηκε το τραγούδι. Ο κιθαρίστας του συγκροτήματος, αναφέρει ότι πολλές μουσικές ιδέες «πετιούνται στα σκουπίδια» μετά από πολυήμερη επεξεργασία και δουλειά, γιατί δε μπορούν να λειτουργήσουν σαν μουσικό κομμάτι. Όμως σπάνια, λειτουργεί ακριβώς το αντίθετο. Καταγράφεις μια ιδέα, συνήθως μια μελωδία που σιγομουρμουρίζεις,  σε ένα κινητό και ακούγοντας το καταλαβαίνεις ότι είναι ένα όμορφο κομμάτι. Κατόπιν, όλα δένουν με την αρχική μελωδία και ώσπου να καταλάβεις, έχεις σχεδόν έτοιμο ένα τραγούδι. Σαν η μελωδία να έχει την δική της βούληση. Έτσι, κάποια στιγμή ήρθε η  Sharon στο σπίτι  του με μια μουσική ιδέα, αλλά ο κιθαρίστας μάλλον απρόθυμα έβαλε να την ακούσει, μιας που δεν το θεωρούσε και κάτι σπουδαίο. Αλλά από τις πρώτες νότες έφαγε καψούρα με την ιδέα.  Μια πολύ απλή ιδέα και ένα ξεκάθαρο τραγούδι, που αγγίζει πολύ εύκολα τα αυτιά του ακροατή.

Ο ίδιος, όπως δηλώνει, χρόνια προσπαθούσε να φτιάξει μια απλή μελωδία, με ένα σύστημα τριών ακόρντων, αλλά ποτέ δεν κατάφερε να το ολοκληρώσει σαν τραγούδι. Για αυτόν ήταν ένα αναπάντεχο δώρο. Πριν καλά καταλάβει είχε έτοιμο το πρώτο σινγκλ και χωρίς κανένα πρόβλημα στις ηχογραφήσεις, λες και φτιάχτηκε μόνη της.

Η πρώτη ταινία μικρού μήκους λέγεται του Unforgiving, λέγεται  Mother Maiden, με την οποία ξεκινάει και το βιντεοκλίπ. Τον χαρακτήρα της ενσαρκώνει η  Dawn Mastin. Την δείχνει να γράφει ένα γράμμα μονολογώντας ότι ελέγχει χαμένες ψυχές που αναζητούν εκδίκηση από  "those with a dark heart." Με αυτό τα λόγια ξεκινάει το τραγούδι. Οι εικόνες της μπάντας που παίζει σε μια αποθήκη εναλλάσσονται με αυτές, που ο χαρακτήρας της Sinéad, τον οποίο ενσαρκώνει η Nicola Hemink, σέρνει έναν λιπόθυμο άντρα πάνω σε ένα βαγόνι τρένου, το οποίο κινείται με μεγάλη ταχύτητα. Όταν ο άντρας συνέρχεται, έρχεται μια χαμηλή πινακίδα σήμανσης να το αποτελειώσει. Το βιντεοκλίπ τελειώνει με την Sinéad να σηκώνεται από το κρεβάτι νεκροτομείου, προλογίζοντας ουσιαστικά το επόμενο σινγκλ, ομώνυμο του χαρακτήρα.

Το σενάριο ανήκεις στους Steven O'Connell και Tim Smit, ενώ η σκηνοθεσία στον Joeri Molsheimer.

Jacek Henryk Maniakowski

Rock - e - pedia: Avant-garde metal

 

Δεν κάνει η γνώση τον σοφό, αλλά ο σοφός συνήθως έχει και την γνώση.

 

Avant-garde metal (γνωστό και σαν avant-metal, experimental metal, και experimetal)

 

 

Πως ακούγεται: Σαν κάποιοι απόφοιτοι του ΜΙΤ να έφτιαξαν μια metal μπάντα και ο καθένας τους ξεχωριστά ήθελε να εκφράσει τις επιστημονικές τους ανακαλύψεις… με νότες, μαζί με άλλους… ταυτόχρονα. Ενίοτε φωνάζουν και κάποιον κολλητό τους που παίζει κάποιο πνευστό όργανο. Βασικά σαν fussion jazz, αλλά σε metal ως και death metal.

Γιατί να το ακούσουμε:  γιατί είναι ένα είδος μήτρας νέων μουσικών μοτίβων και δεν υπάρχει περίπτωση να είναι βαρετό. Μπορεί να γεννήσει νέα είδη, αλλά και τα «διαμαντάκια» του είδους λάμπουν πολύ.

Γιατί όχι: γιατί για να πετύχεις τέτοιο διαμαντάκι οι πιθανότητες είναι 1/10. Γενικά γίνεται πολλές φορές ακατανόητο και πολύπλοκο σε τέτοιο βαθμό που ακόμα και οι νότες μπερδεύονται στα πόδια σου σαν καλώδια και μπορείς να σκοντάψει.

Που; San Francisco Bay Area, Boston, Seattle, Oslo, και Tokyo.

Πότε; Μέσα της δεκαετίας του ‘80.

Ποιοι; Στο βιβλίο του Jeff Wagner “Mean Deviation”, αναφέρεται πως οι avant-garde metal επηρεάστηκε από τους Celtic Frost.

Συγκεκριμένα αναφέρει πως τα ηλεκτρονικά κρουστά και οι μηχανές ντραμς έχουν ευρεία χρήση στο avant-garde metal, μαζί με γυναικεία φωνητικά και οπερατικά στοιχεία.

Το καναδικό συγκρότημα Voivod επηρέασε επίσης μελλοντικές μπάντες στο είδος.

Με πρωτοποριακές τεχνικές που χρησιμοποίησε όπως ρομποτικά φωνητικά εφέ, ασυνήθιστες χρονικές υπογραφές και σπασμένους, παράφωνους, ανορθόδοξους ήχους κιθάρας.

Επίσης ο Ian Christe συγγραφέας και DJ, αναφέρει πως το avant-garde metal προέκυψε από το death metal.

Σύμφωνα με τον ίδιο αρκετοί μουσικοί «εγκατέλειψαν την σφιχτή ξύλινη δομή της μουσικής και πειραματίστηκαν με αφαιρέσεις των αρχικών στοιχείων της».

Στους πρωτοπόρους συγκαταλέγονται οι:  Gorguts, Boris, Earth, Helmet, Mayhem, maudlin of the Well, Neurosis, Sunn O))), Mr. Bungle, και Today is the Day.

Αλλά ακόμα να ακούσεις: Age of Silence, Arcturus, Behold the Arctopus, Cronian, Chryst, Devilish Impression, Diablo Swing Orchestra, Ephel Duath, Hypno5e, Kayo Dot, Lux Occulta, Naked City, Orthrelm, Pan.Thy.Monium, Peccatum, Solefald, Stork, Thy Catafalque, Unexpect, Ved Buens Ende, Zeal & Ardor και Dog Fashion Disco.

Μέρες δόξας:  έχουν δόξα οι πρωτοπόροι; Βασικά είναι άγνωστοι λέξη για το είδος, άλλωστε ο σκοπός είναι η πρωτοτυπία. Αλλά υπάρχει πιθανότητα να βρεις κάποιο όνομα στις… επιρροές μιας πετυχημένης μπάντας.

Κόκκινη κάρτα: στην ουσία είναι αναγκαίο κακό, γιατί πρέπει να υπάρχει μια σκοτεινή μήτρα νέων ακουσμάτων, όμως οι μουσικοί του είδους ξεχνάνε πως δεν παίζουν στον καθρέφτη, αλλά για κάποιο κοινό.

Με τι μπερδεύεται; Με progressive rock και extreme metal, ιδιαίτερα το death metal, και σχετίζεται στενά με το progressive metal. Αλλά γενικά μπερδεύεται με τον εαυτό του και μπερδεύει πάρα πολύ κόσμο.

Τι λες στον άσχετο; σκέψου μια γριά και φαφούτα τσιγγάνα να σου πετάει κατάρες σε μια άγνωστη τσιγγάνικη διάλεκτο… η κατάλληλη μουσική υπόκρουση για αυτό.

Jacek Henryk Maniakowski

Rock - e - pedia: Azerbaijani Rock

 

Το αηδόνι τραγουδά διαφορετικά από τόπο σε τόπο το ίδιο, όμως ερωτικό τραγούδι.

Azerbaijani Rock (Azerbaijani: Azərbaycan roku)

 

 

 

Πως ακούγεται: Στα αζέρικα … Βασικά κάτι σαν Anatolu Rock, αλλά στα αζέρικα. Κάτι σαν ψυχεδελικό rock, με jazz στοιχεία και μπόλικη φολκλόρ των Αζέρων, αλλά με ένα ψευδο-ευρωπαϊκό αέρα. Καμιά σχέση με τα τραγούδια που στέλνει το Αζερμπαιτζάν στην Eurovision.

Γιατί να το ακούσουμε: καθαρά για εγκυκλοπαιδικούς λόγους. Βασικά οι μουσικοί με κλασική μουσική παιδεία των σοβιετικών και μπόλικη φολκλόρ χροιά, αλλά γνωρίζουν να χειρίζονται τα μουσικά όργανα.

Γιατί όχι: όχι άλλο φολκλόρ! Φτάνει πια με το γεγονός να θες να παρουσιάσεις rock σε τοπικό άρχοντα ή wannabe άρχοντα από wannabe rockers.

Που; Αζερμπαϊτζάν, δίπλα στην Κασπία Θάλασσα.

Πότε; Δεκαετία του ‘60.

Ποιοι; Στους πρωτοπόρους συγκαταλέγονται οι Coldünya, Yuxu, Eksulap και Khurramids.

Αλλά και οι Eskulap, Khurramids, Express-118, Pazavang and Uvet οι οποίοι έπαιζαν κυρίως soft rock και blues.

Αλλά ακόμα να ακούσεις: Experiment-OK (1967), Ashiqlar, Unformal,  Yuxu, Spark, Miraj, Mozalan, Sirr, Charley ATL, Coldünya, Minaret (band), Yukhu.

Μέρες δόξας:  Υποθέτω επί των ημερών, που άνηκε στις Σοβιετικές Δημοκρατίες, όταν τραγουδούσαν ύμνους ενάντια στον δυτικό ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό. Πάντα σε τοπικό επίπεδο.

Κόκκινη κάρτα: Μια ακόμα κακή αντιγραφή της «δυτικής» μουσικής, από πολύ-σπουδαγμένους μουσικούς, προσαρμοσμένο σε τοπικές αγκυλώσεις.

Με τι μπερδεύεται; Με όλα τα είδη της Rock.

Τι λες στον άσχετο; Ότι να ναι rock στα αζέρικα. Πάντως άμα πας στο Μπακού, να δεις την αρχαία αγορά και απέφευγε τα τοπικά live.

Jacek Henryk Maniakowski

Η Εκπόρνευση της μουσικής

 

Πιο αρχαίο επάγγελμα, έστω και στερεοτυπικά μιλώντας, είναι αυτό της πόρνης. Αλλά με λίγο πιο προσεκτική ματιά και με σημειολογική διάθεση, θα μπορούσε να βάλει κανείς και αυτό το επάγγελμα του βάρδου και κατ' επέκταση και του μουσικού, δίπλα ακριβώς στην πόρνη. Τα δύο επαγγέλματα αυτά, μπορεί να χουν αποτρέψει μέχρι και πολέμους, αλλά στο μέσο άνθρωπο δεν έχουν καμιά υπόληψη.

Η μουσική στον δυτικό κόσμο τουλάχιστον, ήταν μια υπόθεση σχεδόν αποκλειστικά ανδρική. Όπως και η πορνεία, σχεδόν γυναικεία. Όμως πάντα γοήτευε το αντίθετο φύλο. Οι γυναίκες λάτρευαν τους μουσικούς, αλλά και οι άντρες προτιμούσαν τις πόρνες είτε με ενοχικά σύνδρομα είτε ξεκάθαρα. Μια τέτοια, σχεδόν  γενικευμένη, συμπεριφορά ξυπνάει φθόνο, οποίος στην συνέχεια ξυπνά ακόμα πιο σκοτεινά ένστικτα και μπροστά τους η απαξίωση φαντάζει απλά σαν σωτηρία. Η δύναμη του σεξ, αλλά και της αρμονική εκτέλεσης ήχων, δημιουργεί την επιθυμία της χειραγώγηση σε αυτούς που είτε διψάνε για εξουσία, είτε την έχουν ήδη.

Στην ουσία και η πορνεία και η μουσική μπορούν να αφυπνίσουν, αλλά και να εξουσιάσουν.  Και ένα τέτοιο εργαλείο είναι πάντα επιθυμητό από ανθρώπους, στους οποίους η ηθική δεν έχει καμιά επιρροή στον τρόπο σκέψης τους ούτε στον τρόπο δράσης τους. Φυσικά μιλώντας για ηθική, εννοούμε πάντα την αρχαία έννοια της και όχι την πουριτανική.

Η rock αρχικά και αργότερα η metal, άλλαξαν κατά πολύ τα πράγματα στην μουσική. Εξέφρασαν άποψη ενάντια στην χειραγώγηση της εξουσίας και έδωσαν την μουσική τους απλόχερα, χωρίς ιδιαίτερο κέρδος. Ο δε έρωτας πλέον ήταν μέρος απόλαυσης και ηδονής και όχι σαν κομμάτι εξαναγκαστικής αναπαραγωγής και μέσον εξουσίας. Ουσιαστικά η train tour του 1970 αποτέλεσε κομβικό σημείο στην ιστορία της  rock, δείχνοντας παράλληλα της αγνές προθέσεις της. (https://en.wikipedia.org/wiki/Festival_Express)

Αλλά κάτι μπορεί τόσο εύκολα να παρασύρει τα πλήθη, δύσκολα μπορεί να παραμείνει αγνό. Ή όπως θα μπορούσαμε να πούμε, μια πολύ όμορφη γυναίκα, ανυπεράσπιστη  και χωρίς νόμους, δύσκολα θα ξεφύγει από τα χέρια ενός προαγωγού, Και όσο και να διαφωνούμε και το κατακρίνουμε, συμβαίνει κατά κόρον και στον δυτικό κόσμο. Κατά το ίδιο τρόπο και η μουσική εκπορνεύτηκε για μια ακόμα φορά. Την ίδια στιγμή που η εταιρίες πλούτιζαν, η μουσικοί πέθαιναν σαν τις φτηνές πόρνες από ναρκωτικά. Και σίγουρα τα ναρκωτικά είναι το πρώτο βήμα αυτής της αποπλάνησης.

Αλλά το βασικό συστατικό επιτυχίας της πορνείας, είναι να μην φαίνεται ότι είναι τετοια. Και αυτή η «τέχνη» χρησιμοποιείται ακόμα και στις μέρες μας. Ένα σημαντικό της κομμάτι είναι η πρακτική  Payola (https://en.wikipedia.org/wiki/Payola), όπου ο προαγωγός της είναι από την μία η δισκογραφική και από την άλλη κάποιοι άπληστοι μουσικοί και ραδιοφωνικοί παραγωγοί. Είναι περιττό να  μιλήσουμε για την νομιμότητα αυτής τακτικής, αφού είναι στο ίδιο επίπεδο με την πορνεία. Όσο για την ποιότητα της μουσικής, η οποία παράνομα προβάλλεται,  είναι κατάλληλη μόνο για πλύση εγκεφάλου. Και αυτό είναι και το ζητούμενο, να την βαρεθεί γρήγορα ο ακροατής/αγοραστής, ώστε να αναζητήσει καινούργια. Όπως οι πουτάνες που γρήγορα αλλάζουν μπουρδέλο.

Φυσικά ο μουσικός πρέπει να ανταμείβεται και για αυτό που κάνει και για αυτό που είναι από την φύση του. Και δεν είναι πάντα αυτός, που πληρώνεται ο ίδιος, που ξέρει να χειρίζεται κάποιο μουσικό όργανο καλλιτέχνης και πολλές φορές, ούτε καν μουσικός, αλλά επίδοξος «εραστής»/εκμεταλλευτής αυτός που εισπράττει. Κάποιες σκανδιναβικές χώρες τιμούν τους μουσικούς τους, μετά την καθολική αναγνώρισή τους, με σταθερό επίδομα ώστε να είναι αφοσιωμένοι σε αυτό που κάνουν και να εμπλουτίζουν τον πολιτισμικό πλούτο της χώρας. στην Ελλάδα των ρουσφετιών και μιας συνεχόμενης απάτης, αυτό μάλλον ακούγεται σαν αστείο.

Όμως η ανταμοιβή του μουσικού θα έπρεπε να είναι αποτέλεσμα της δημιουργίας του και όχι κάποιου εκβιασμού είτε κοινωνικού (μόδα) είτε κάποιου χορηγού. Αλλά, εύκολα κάποιος μπορεί να διαπιστώσει ότι κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, όχι μόνο στην μουσική, αλλά και στην τέχνη γενικά. Η μουσική σαν προϊόν, είναι σχεδόν καθολικά αποτέλεσμα μιας πελατειακής ζήτησης. Ο  μουσικός είναι αναγκασμένος να γράφει «μουσική», η  οποία ζητείται από το ήδη χειραγωγημένο κοινό, σαν μια πόρνη απλά πηγαίνει με πελάτες, οι οποίοι ποτέ δεν είναι επιλογή της. Φυσικά οι φωτεινές εξαιρέσεις απλά επιβεβαιώνουν τον σκοτεινό κανόνα.

Η ίδια η rock, όχι μόνο κατάφερε προς στιγμή να σπάσει αυτή την αλυσίδα, αλλά συνέβαλλε σε μέγιστο βαθμό στην σεξουαλική απελευθέρωση. Ακόμα και στην θρησκευτική (απελευθέρωση) έβαλε αρκετούς «λίθους», ώστε ελεύθερα μπορεί κάποιος να έχει την δική του προσωπική προσέγγιση προς το ιερό και θείο. Και ως γνωστό η πορνεία έχει να κάνει κατά κύριο λόγο με την έλλειψη ελευθερίας και όχι με την σεξουαλική επιθυμία. Η θρησκευτική και κατ’ επέκταση και κοινωνική καταπίεση έχει σαν συνέπεια και την πορνεία. Η οικονομική ανέχεια είναι και αυτή αποτέλεσμα αυτής της καταπίεσης. Μάλιστα έχει παρατηρηθεί, ότι σε περιόδους οικονομικής ύφεση η μουσική που ακούει η πλειοψηφία, είναι πιο απλή ως και πιο «φτηνή». Και φυσικά δεν θα μιλήσουμε για τις σκανδιναβικές χώρες, στις οποίες η metal/rock έχει σχεδόν βασικό ρόλο στα πολιτισμικά δρώμενα αυτών των χωρών.

Η rock από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 και μέσα σε μια δεκαετία υποτάχτηκε στις επιταγές και το χρήμα της μουσικής βιομηχανίας, η οποία και στήθηκε εξαιτίας της, κατά ένα μεγάλο μέρος. Η ανάγκη για έκφραση, υποβιβάστηκε σε ανάγκη για δόξα και χρήμα. Και πάντα λειτουργούσε σύμφωνα με την προσταγή μια δικτατορικής, αλλά και συνάμα χειραγωγήσιμης  πλειοψηφίας. Η ωριμότητα μιας κοινωνίας και κριτική της ικανότητα στην σκέψη, μπορεί να αποτρέψει αυτό το φαινόμενο (της πορνείας), ώστε να αποτελέσει εξαίρεση και όχι τον κανόνα. Κάποιος πιο σκεπτικός θα μπορούσε να προσθέσει, ότι δεν είναι μόνο η μουσική υποταγμένη σε ένα καθεστώς, άμεσης ή έμμεσης εκπόρνευσης, αλλά σχεδόν όλοι οι τομείς της ζωής. Και σίγουρα δεν θα διαφωνήσω σε αυτό, αλλά πιστεύω ότι η μουσική μπορεί να αποτελέσει έναν φάρο δημιουργικότητας,  ώστε έστω και κάποιες επόμενες γενιές μπορούν να το δουν.

Για να αποκτήσει η μουσική όμως το αυτόφωτό της, πρέπει να υπάρχουν αυτιά για να την ακούσουν. Η μουσική παιδεία είναι σημαντική, όσο και η ακαδημαϊκή. Ο λόγος είναι ότι εξευγενίζει το πνεύμα, αλλά και την ψυχή, σαν προέκταση της ψυχολογίας μας. Η ευγένεια αυτή δείχνει και τον δρόμο, προς τον έρωτα σαν φιλοσοφική έννοια και όχι μόνο. Ίσως στον γνωστό δίστιχο «Ευτυχώς που δε χάθηκε ο έρωτας/ Ευτυχώς που υπάρχουν πουτάνες», να βγάλουμε τον δεύτερο στίχο με την χρήση της απλής ευγένειας, άστε να μείνει μόνο το «Ευτυχώς που δε χάθηκε ο έρωτας». Κάτι που φαντάζει δύσκολο σε μια κοινωνία μαθημένη στο «αφού πληρώνω και μπορώ να ζητήσω ότι θέλω». Ο σεβασμός έχει τίμημα το χρήμα. Και αυτό συμβαίνει δυστυχώς κατά κόρον.

Μια χώρα μαθημένη σε τραγούδια κατά παραγγελία, δεν καλλιεργεί σεβασμό προς τέχνη κάθε είδους. Και είναι πραγματικό λυπηρό το θέαμα μεταλλάδων μουσικών, κατά βάση πολύ ικανών, να είναι αναγκασμένη να ξεπουληθούν στα «μπουζούκια», σε ήδη ξεπουλημένη μουσική. Με νταβατζήδες το κοινό, οποίο ήρθε να δείξει το φανταστικό του μεγαλείο ξοδεύοντας και τους ίδιους τους μαγαζάτορες, να ξεπλένουν παράνομα αποκτημένο χρήμα. Η διαφήμιση, «τα λεφτά είναι στο λαϊκό», κάνοντας λογοπαίγνιο με το λαχείο, απλά το απενοχοποιεί στα μάτια της πλειοψηφίας.

Η μουσική, μπορεί να έφυγε από τα παλάτια και είναι προσβάσιμη σε όλους, αλλά η κακομεταχείριση της είναι πιο ευρεία και ακόμα από περισσότερους. Δεν είναι όλα της δημιουργήματα αρεστά και σε όλους, αλλά η ελευθερία της εύκολα μπορεί να προσφέρει χαρά σε όλους ανεξαιρέτως.

Η ανταμοιβή για την ελεύθερη της έκφραση, ανταμείβει συγχρόνως και όλους που συνεισφέρουν στην ελευθερία της, αλλά και στην υπομονετική ακρόασή της. Η προσφορά της είναι αόρατη, μπορεί όμως να γίνει και απτή μεσοπρόθεσμα και σίγουρα απτή και μακροπρόθεσμα. Η άμεση της εκμετάλλευση, ρίχνει σε μια άβυσσο την ποιότητά της. Οι πουτάνες θα υπάρχουν όσο, θα υπάρχουν ατιμώρητοι νταβατζήδες. Αλλά όσο θα υπάρχουν και στερημένοι πελάτες. Όσο η ανέχεια θα μαστίζει άνισα τις κοινωνίες μας, οι δίοδοι φυγής από αυτή θα έχουν την πινακίδα «εκπόρνευση». Ας ξεκινήσουμε να καλυτερεύουμε τον κόσμο μέσα από την μουσική. Θα μας ανταμείψει πλουσιοπάροχα.

Jacek Henryk Maniakowski