Η
ελληνική ανεξάρτητη μουσική σκηνή, πέρα από τα διαμάντια που κρύβει, τα οποία
πάντα προσπαθούμε να ανακαλύψουμε και να παρουσιάσουμε, στον χώρο της rock και
blues έκφρασης,
διαθέτει επίσης κι έναν θησαυρό στην fusion jazz. Ένα είδος, σίγουρα υποτιμημένο, στην Ελλάδα, όμως με
αρκετούς πιστούς φίλους, που ψάχνουν να αδράξουν την ευκαιρία για να ακούσουν
κάτι ενδιαφέρον, καθώς οι διάφορες προσπάθειες που γίνονται, είναι λίγες και σίγουρα
ελάχιστα προβεβλημένες.
Στα πλαίσια, λοιπόν, αυτού του
«ψαξίματος», έπεσε στα χέρια μας, το νέο project του Σάκη Ζαχαριάδη (κιθαρίστας και συνθέτης), με το όνομα
Soundays, το οποίο
ακούσαμε και ήταν μια πολύ ευχάριστη μουσική έκπληξη, η οποία σίγουρα θα
ικανοποιήσει πλήρως τους λάτρεις αυτού του είδους, αλλά και γενικότερα τους
λάτρεις της καλής μουσικής. Στο συγκεκριμένο άλμπουμ, πλαισιώνεται από τους:
Στέλιο Τσομπανίδη (τύμπανα), Δημήτρη Χρηστώνη (μπάσο) και τον Φίλιππο Κωσταβέλη
στα πλήκτρα.
Το άλμπουμ ξεκινάει με το 7th sea, ένα κομμάτι σε ήπιους
τόνους, σαν καλημέρα, που πραγματικά σε ταξιδεύει, όχι μόνο στην έβδομη των
θαλασσών, αλλά και στις εφτά, με όμορφη μελωδία και πολύ όμορφο «χτίσιμο»
κιθαριστικό, ενώ και το σημείο των πλήκτρων είναι εξίσου ενδιαφέρον. Ακολουθεί
το “Aisio”, σε πιο έντονο ρυθμό, με κάποια κιθαριστικά και συνθετικά
ξεσπάσματα, που παραπέμπουν σε πιο ροκ φόρμες, ενώ το δέσιμο κιθάρας –
πλήκτρων, είναι υποδειγματικό, κάνοντας διάφορα μέλη του σώματός σου να θέλουν,
υποσυνείδητα να ακολουθήσουν το ρυθμό του. Στη συνέχεια έχουμε το “Kick out” , το οποίο θα λέγαμε,
ότι είναι η πιο ροκ στιγμή του άλμπουμ, με την κιθάρα να πηγαίνει σε μονοπάτια
του Carlos Santana,
χωρίς όμως να ξεφεύγει από τις jazz γραμμές ιδιαίτερα, ενώ και η δουλειά στο μπάσο είναι πολύ
αξιόλογη. Μετά έχουμε το “Farewell to childhood”,
ένα μελωδικό κομμάτι, που ξεκινάει με ακουστική κιθάρα και στη συνέχεια σου
προσφέρει μια γλυκιά μελαγχολία, όπως αρμόζει σε έναν αποχαιρετισμό στα παιδικά
μας χρόνια, με ότι αυτό συνεπάγεται….
Πέμπτο κομμάτι του άλμπουμ, και
δεν μπορώ να κρύψω την ιδιαίτερη συμπάθειά μου σε αυτό, το “Finally met”. Μια πανέμορφη μελωδία,
δομημένη κυρίως στην ακουστική κιθάρα, που σε μεταφέρει σε ένα άλλο μέρος,
παραμυθένιο, δίνοντας τροφή στη φαντασία του ακροατή κι αφήνοντάς τον να τον
ταξιδέψει όπου αυτός θέλει. Στη συνέχεια έχουμε το “Wind soul”, που μας επαναφέρει στα
αρχικά ακούσματα του άλμπουμ, με τη κιθάρα να δείχνει πάλι σε κάποιες στιγμές
τα ροκ δόντια της, δείγμα και των επιρροών του δημιουργού του. Προτελευταίο
κομμάτι είναι το “Gear”,
που θα χαρακτήριζα το πιο jazz
κομμάτι του cd, με όλα τα όργανα να δίνουν κάτι δικό
τους στο «στόλισμα» της σύνθεσης. Κλείνουμε με το “Cosmos”, για το οποίο, δεν ξέρω αν
στέκει ο όρος progressive στην jazz,
αλλά εγώ έτσι θα το χαρακτήριζα, καθώς οι συνεχείς εναλλαγές του ρυθμού, σε
συνδυασμό με τα synthesized πλήκτρα και τα ροκ ξεσπάσματα της κιθάρας, παραπέμπουν εκεί,
κάνοντας τον ακροατή να διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον του ως το τέλος.
Τελειώνοντας με την παρουσίαση αυτού
του cd, δηλώνοντας ότι
δεν είμαι φίλος αυτού του είδους, για να μην πω ότι προγενέστερα ακούσματα τα
έβρισκα και λίγο κουραστικά, έχω να πω ότι άκουσα κάτι τελείως διαφορετικό από
ότι περίμενα. Οι συνθέσεις του Σάκη Ζαχαριάδη είναι γεμάτες από όμορφες
μελωδίες, ευχάριστες στο κάθε αυτί, χωρίς εξεζητημένα και «τραβηγμένα»
παιξίματα των μουσικών, για να δείξουν την τεχνική τους. Άλλωστε η υψηλή
τεχνική τους ποιότητα είναι παραπάνω από εμφανής σε όλα τα σημεία του άλμπουμ
και το βασικότερο, χωρίς να κουράσουν τον ακροατή στο ελάχιστο. Εγώ, το μόνο
που έχω να ευχηθώ είναι, να πάει όσο το δυνατόν καλύτερα αυτή η προσπάθεια και
γνωρίζοντας το πάθος του δημιουργού του για την καλή μουσική, είμαι σίγουρος,
ότι και στο μέλλον θα μας δώσει ανάλογα δείγματα γραφής.
Ναούμ Αθ. Βάρκας
