Green Lung - The Ritual Tree

 

Υπάρχουν τραγούδια που έχουν αφήσει ιστορία. Αλλά υπάρχουν και τραγούδια τα οποία έχουν βρει ιστορίες άγνωστες. Τις έχουν κάνει στίχους και νότες. Αλλά διηγούνται ακόμα πιο πολλά, από προσωπικές και άγνωστες ιστορίες, ως και ανεξιχνίαστες υποθέσεις δολοφονιών. Παράλληλα γνωστοποιώντας ιστορίες ανθρώπων, οι οποίες θα έμεναν στο σκοτάδι της λήθης. Είτε απλά οι δημιουργοί μοιράζονται τις δικές τους ανακαλύψεις, παλιών και σχεδόν μυθικών διηγήσεων γεμάτων μυστήριο στα όρια του παραφυσικού. 

Οι Green Lung από το νότιο Λονδίνο στην πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά το «Woodland Rites» κατάφεραν να ανακαλύψουν μια πολύ μυστηριώδη ιστορία και να την μετατρέψουν σε τραγούδι. Το περιεχόμενο της ταιριάζει απόλυτα στο Stoner/Doom Metal ήχο του πενταμελούς αυτού συγκροτήματος. Το τραγούδι The Ritual Tree, 4^ο του άλμπουμ, μόνο από τον τίτλου παραπέμπει σε κάποια χολυγουντιανή ταινία, αλλά στην πραγματικότητα το ξεπερνάει κατά πολύ.

Η δημιουργία του κιθαρίστα Scott Black, οποίες έκανε την μουσική και του τραγουδιστή Tom Templar που έγραψε τους στίχους είναι εμπνευσμένη από την αγγλική παράδοση. Κυμαίνεται ανάμεσα σε αληθινά γεγονότα και σε αστικό μύθο. Άλλωστε έχουμε πει πολλές φορές, πως η πραγματικότητα ξεπερνά κατά πολύ την φαντασία.

Τα γεγονότα ξεκινάνε το 1943, κατά την διάρκεια του Β’ΠΠ στην αγγλική ύπαιθρο και συγκεκριμένα στο Hagley Wood του Worcestershire. Σε μια συστάδα φτελιών 4 παιδιά παίζοντας βρίσκουν ένα κρανίο κρυμμένο σε μια κουφάλα δέντρου. Στις 18 Απριλίου του 1943 τέσσερα αγόρια από τα περίχωρα του Hagley (οι Robert Hart, Thomas Willetts, Bob Farmer και  Fred Payne) πήγαν να μαζέψουν αυγά άγριων πουλιών ή ακόμα να κυνηγήσουν κάποιο εύκαιρο θήραμα στην περιοχή του Hagley Wood. Μέσα από την αναζήτησή τους αυτή βρήκαν μια τεράστια φτελιά. Υπέθεσαν πως θα ήταν γεμάτη με φωλιές πουλιών και κατά συνέπεια και γεμάτες αυγά, μιας που ήταν περίοδος ωοτοκίας.

Η παιδική περιέργεια δεν έχει όρια και έτσι κοίταξαν και μέσα στην κουφάλα του δέντρου, όπου υπήρχε ένα κρανίο. Αρχικά νόμιζαν πως ήταν κάποιου ζώου, αλλά μόλις διαπίστωσαν πως είχε μια τούφα από μαλλιά και αναγνωρίζοντας την οδοντοστοιχία κατάλαβαν πως ήταν ανθρώπινο. Στην περιοχή δεν βρισκόταν νόμιμα, καθώς η έκταση άνηκε στον υποκόμη του Cobham και προφανώς λόγο του πολέμου υπήρχαν ακόμα πιο πολλές απαγορεύσεις. Έτσι αποφάσισαν να μην μιλήσουν καθόλου γι αυτό. Όμως ο μικρότερος της παρέας ο Thomas Willetts, δεν ένιωθε πολύ άνετα με αυτό το μυστικό και ενημέρωσε τους γονείς του.

Όταν έφτασε η αστυνομία στον τόπο που υπόδειξαν οι πιτσιρικάδες, βρήκε και άλλα κόκκαλα τα οποία άνηκαν στην κοπέλα, όπως διαπίστωσαν. Ακόμα βρήκαν και την βέρα που φορούσε, αποδεικνύοντας πως ήταν παντρεμένη. Τα οστά της στάλθηκαν στον ιατρό του εγκληματολογικού James Webster, ο οποίος διαπίστωσε ότι πέθανε περίπου 18 μήνες πριν την εύρεση των οστών της, δηλ. κάπου τον Οκτώβριο του 1941. Επίσης ένα κομμάτι ύφασμα στο στόμα της δείχνει πως πέθανε από ασφυξία και το πτώμα της τοποθετήθηκε στην κουφάλα ακόμα στην κατάσταση της νεκρικής ακαμψίας. Παρ’ όλες τις προσπάθειες της αστυνομίας, δεν μπορούσε να γίνει η αναγνώριση της.

Όμως μύθος ξεκινά στα τέλη του 1943 κι αρχές του 1944, όταν στο Hagley εμφανίζονται συνθήματα που λένε : «Who put Bella in the Wych Elm?». Και συγκεκριμένα ακόμα και σήμερα στον οβελίσκο της πόλης, τον Wychbury Obelisk, μπορεί κανείς να δει το σύνθημα γραμμένο.

Ωστόσο το 2014 ο Steve Punt στο πρόγραμμα του BBC Radio 4 έκανε δύο πιθανές ταυτοποιήσεις. Η μία αφορά μια γυναίκα πόρνη από το Birmingham, η οποία δήλωσε το 1944 ότι τρία χρόνια πριν χάθηκε μια άλλη ιερόδουλη οποία δούλευε στο Hagley Road και λεγόταν Bella ή Luebella.

Όμως μια δεύτερη μαρτυρία έρχεται το 1953 από την Una Mossop. Συγκεκριμένα σύμφωνα με αυτήν ο πρώην σύζυγος της  Jack Mossop, ομολόγησε  στα μέλη της οικογένειας πως μαζί με έναν Ολλανδό, του οποίου το επίθετο ήταν van Ralt, έβαλα μια γυναίκα μέσα στην κουφάλα μιας φτελιάς. Οι δυο τους πίνανε στο Lyttelton Arms, την παμπ του Hagley. Τον  van Ralt συνόδευε μια επίσης Ολλανδέζα. Η κυρία αυτή ήπιε τόσο, που στην επιστροφή με το αυτοκίνητο λιποθύμησε μέσα. Οι δύο άντρες την έβαλα μέσα στην  φτελιά, νομίζοντας πως θα ξυπνήσει το πρωί και δεν θα τους θυμάται καν. Όμως εδώ τα πράγματα αρχίζουν να αποκτάνε μεταφυσική χροιά, καθώς ο Jack Mossop μεταφέρθηκε λίγο αργότερα στο ψυχιατρείο του Stafford, εξαιτίας επαναλαμβανόμενων εφιαλτών. Ο εφιάλτης είχε να κάνει με μια γυναίκα, οποία τον καλούσε μέσα από μια κουφάλα δέντρου. Ο άντρας αυτός τελικά πέθανε νοσοκομείο πριν βρεθεί καν το πτώμα. Η ερώτηση «γιατί η γυναίκα του μίλησε μετά από δέκα χρόνια», φέρνει λίγο δυσπιστία σε αυτήν την ομολογία.

Οι θεωρίες περί εκτέλεσης από Γερμανούς κατάσκοπους μιας Ολλανδής διπλής κατάσκοπου και μιας τελετουργικής εκτέλεσης στα πλαίσια απόκρυφης τελετής της παλιά θρησκείας της νήσου, για να γίνει Hand of Glory φλερτάρουν με την φαντασία μας. Αλλά έχουν και πολλούς υποστηρικτές.

Η Green Lung επέλεξαν για το τραγούδι την τελευταία θεωρία, η οποία βασίζεται στον ισχυρισμό της Margaret Murray, ανθρωπολόγου και αρχαιολόγου του  University College London, περί τελετουργικού φόνου.

Η μπάντα γράφει πρώτα την μουσική και μετά προσθέτει στίχους, αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση ο στιχουργός και τραγουδιστής μας ομολογεί, ότι είχε για πολύ καιρό ιδέα να γράψει για αυτό το θέμα.

Το τέλος του τραγουδιού γράφτηκε σχεδόν μόνο του Who put Bella in the Wych Elm? Και έχει γίνει το αγαπημένο τραγούδι του συγκροτήματος.

Παρ’ όλο που νέο κομμάτι έχει ήδη αρκετά cover στο you tube, κάτι που χαροποιεί τα μέλη του συγκροτήματος.

Κάθε τραγούδι μπορεί να είναι αφορμή για μια περεταίρω αναζήτηση και αυτό είναι το μήνυμα του τραγουδιού. Μια ενδιαφέρουσα ιστορία στα όρια του αστικού μύθου, προσφέρει μια νοητική περιπέτεια και ποιος ξέρει, μπορεί κάποιος να λύσει ένα μυστήριο και ανεξιχνίαστο έγκλημα δεκαετιών.

 

Πηγή: https://en.wikipedia.org/wiki/Who_put_Bella_in_the_Wych_Elm%3F

Jacek Henryk Maniakowski 

Rock - e - pedia: Brutal Death Metal

 

Δεν έχει σημασία τι γλώσσα μιλάς, φτάνει να γίνεσαι κατανοητός

Brutal Death Metal

 

 

Πως ακούγεται: σαν κάποιος να έχει στομαχικά προβλήματα και συνεχώς ρεύεται προσπαθώντας να τα εξηγήσει σε κάποιους φίλους του. Βασικά σαν Βίκινγκ «βάρδος» προσπαθεί να αφηγηθεί μια ακόμα ρομαντική ιστορία λεηλασίας και σφαγής αθώων. Βασικά είναι Death Metal με κατάχρηση growl φωνητικών. Σαν Goregrind αλλά σε πιο αργό τέμπο. Είναι ένα υπο-είδος death metal, το οποίο επικεντρώνεται στο να μεταφέρει το στυλ σε πιο βάρβαρες, άγριες περιοχές.

Γιατί να το ακούσουμε: Για να ετοιμαστούμε για διαγωνισμό ρεψίματος και επί την ευκαιρία να λύσουμε ένα εντερικό πρόβλημα που έχουμε. Ίσως και για να μελετήσουμε την μουσική των Βίκινγκς στον 10 αι. Κατά τα άλλα είναι γνήσιο και ειλικρινές είδος, το οποίο δεν υποκρίνεται, ασχέτως που λίγοι ξέρουν τι θέλει να πει πραγματικά.

Γιατί όχι: με αλφαβητική σειρά να γράψουμε τους λόφους ή με τυχαία σειρά;

Που; ΗΠΑ

Πότε; Τέλη της δεκαετίας του ‘80, αρχές ‘90.

Ποιοι; Στο Brutal Death metal πρωτοστάτησαν συγκροτήματα όπως οι Suffocation και Broken Hope.

Οι  μπάντες αυτές αντικατέστησαν τις επιρροές του Thrash Metal και τα σκληρά φωνητικά του Death Metal με χαοτικά, μελωδικά riff και βαθιά «βραχνά» φωνητικά.

Τα πρώτα άλμπουμ και των Cannibal Corpse έθεσαν τις βάσεις του είδους.

Αλλά ακόμα να ακούσεις: Cryptopsy, Hour of Penance, Aborted, Dying Fetus, Disgorge, Origin, Abysmal Torment, Disgorge, Gorgasm, Skinless, Traitor (Κορεα), Visceral Disgorge, Guttural Secrete, Vulvectomy, Prostitute Disfigurement, Analepsy, Amputated, Epicardiectomy, Goreinhaled.

Μέρες δόξας:  Κατά βάση στην δεκαετία του ’90 οι μπάντες του είδους έκαναν αρκετά καλές πωλήσεις, αλλά γενικά ακόμα και σήμερα έχουν φανατικό και πιστό κοινό.

Κόκκινη κάρτα: άλλο ένα είδος που απλά θέλει να προκαλέσει. Μπορεί να το καταφέρνει, αλλά γίνεται βαρετό μετά από 5 λεπτά ακρόασης.

Με τι μπερδεύεται; Το Brutal Death metal εξελίχθηκε και συγχωνεύτηκε με άλλα στυλ, δημιουργώντας νέες κατηγορίες όπως το Slam Death metal και τις πολλές εκδοχές του Grindcore και του Goregrind.

Τι λες στον άσχετο; θυμάσαι πως πίνατε πιτσιρικάδες ένα λίτρο κόκα κόλα μονορούφι και μετά κάνατε διαγωνισμό ρεψίματος; Εεε αυτό, αλλά κάποιοι το συνόδεψαν με μουσικά όργανα και σίγουρα θα έχανες στο διαγωνισμό ρεψίματος από τον τραγουδιστή.

 

Jacek Henryk Maniakowski 

Raw In Sect - Αρένα

 

Τα έπη του Ομήρου, στην ουσία απεικονίζουν μια εξωτερική μάχη ή αλλιώς το Μεγαλόκοσμο στην Ιλιάδα και τον μικρόκοσμο στην Οδύσσεια ή αλλιώς την εσωτερική μάχη του ανθρώπου. Ουσιαστικά είναι μάχες έξω από τα τείχη κάθε Τροίας. Όμως οι σύγχρονες πόλεις δημιουργούν μια  τεράστια Αρένα, όπου οι εσωτερικές και εξωτερικές μάχες γίνονται απέναντι σε έναν αόρατο εχθρό, μια στείρα επανάληψη ως μηχανική μίμηση της κάθε προηγούμενης πράξης ή αλλιώς καθημερινότητα.

«Το «Αρένα» είναι ένα τραγούδι που βγήκε από το πουθενά. Διάφορες μελωδίες και ιδέες ενώθηκαν για να βγει το πρώτο μισό του τραγουδιού.» Ξεκινάει να διηγείται ο Kostas Diamandis ( Lead Vocals, Guitar). Στην πορεία έβαλε ο Δημήτρης (Dimitris Alexiou - Drums, Backing Vocals) το χαρακτηριστικό σημείο με τα κρουστά προς το τέλος και θυμάμαι μου είχε πει ότι ήθελε μία νέα φωνητική γραμμή εκεί. Από εκεί και πέρα σε συνδυασμό με τη βοήθεια του παραγωγού μας (Peter Dowsett), το φορτώσαμε όσο δεν πήγαινε άλλο.

Η ιδέα να συνδυαστεί η ρεμπέτικη μουσική με την metal/rock είχε σαν σκοπό να εξερευνήσουμε το τεράστιο εύρος της Ελληνικής μουσικής και το ρεμπέτικο αναμφίβολα είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι.» Ολοκληρώνει την διήγηση του για την πηγή έμπνευσης του μουσικού μέρους του τραγουδιού.

Όμως ο λακωνικός στίχος έχει ακόμα πιο ενδιαφέρον: Αρένα αρχικά είναι η πόλη της Αθήνας και σε δεύτερο χρόνο αντιλαμβάνεται κανείς ότι Αρένα είναι η ίδια η καθημερινότητα και η φθορά που περιέχει.

Ποιοι είναι τα λιοντάρια και ποιοι τα θύματα; και ποιοι μονομαχούν πραγματικά;

«Όλοι μονομαχούν με τον ίδιο τους τον εαυτό σε καθημερινή βάση για να ανταπεξέλθουν στις δοκιμασίες της καθημερινότητας. Από το να πάνε στη δουλειά τους δηλαδή, αν έχουν δουλειά, μέχρι να ανταπεξέλθουν σε αυτήν και μετά να βρουν την ενέργεια να περάσουν την υπόλοιπη μέρα. η φθορά που στην οποία υπόκειται κάποιος σε αυτή τη ρουτίνα είναι η ίδια η αρένα» απαντά ο τραγουδιστή και κιθαρίστας των Raw In Sect.

Ούτε καν λανθασμένο κυνήγι του γνώθι σ αυτόν; Προσπαθούμε να ακάψουμε ακόμα πιο βαθιά στο νόημα των στίχων:  «εκεί καταλήγει μάλλον»  απαντάει ο Κώστας, βοηθώντας παράλληλα στο «σκάψιμο». Και συνεχίζει: «με αυτό τον τρόπο που σε φθείρει η αρένα όμως μόνο το γνώθι σ'΄αυτόν δεν αποκτάς, ίσα ίσα που χάνεις επαφή με το ποιος είσαι, που είναι το χειρότερο που σου κάνει αυτή η καθημερινότητα»

Στο βιντεοκλίπ εναλλάσσονται άνθρωποι με ερειπωμένα κτήρια… «η γκριζάδα που επικρατεί στο βίντεο αυτό ακριβώς θέλει να απεικονίσει την ερείπωση ή την εγκατάλειψη των πιο αδύναμων κρίκων στο μηδενικό έλεος της Αρένας. Οπότε όπως βλέπει ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο κάποιος να καταρρέει, το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στο ψυχισμό των ανθρώπων, κάθε μέρα και από λίγο». Εξηγεί για την εικόνα που θέλει να προβάλει το βιντεοκλίπ.

Ο «απανθρωπισμός» του ίδιου του ανθρώπου;.... «οι συνθήκες οι οποίες δημιουργούν οι ίδιες οι κοινωνίες είναι σε μεγάλο βαθμό απάνθρωπες, δεν είναι φτιαγμένες για να υπηρετούν τόσο την καθημερινότητα του κόσμου, όσο τους ανθρώπους που κινούν τα νήματα εξ ού και  οι άμουσοι ενορχηστρωτές που λέει το τραγούδι, τελικά και αυτοί που κινούν τα νήματα ό,τι να ναι κάνουν» Καταλήγει ο τραγουδιστής της μπάντας.

Το ίδιο το τραγούδι, δεν προτείνει κάποια λύση, (και να για να υπάρξει ουσιαστική λύση πρέπει να υπάρχει αναγνώριση και αποδοχή πρώτα), αλλά η λύση έρχεται αργότερα στο δίσκο. Στο Γράμμα, όπως λέγεται το τραγούδι, όπου έρχεται η κορύφωση του δίσκου… Άρα ο ακροατής πρέπει να ακούσει ολόκληρο το άλμπουμ, δίνοντας και μεγάλη προσοχή στους στίχους των τραγουδιών του Kitro, όπως λέγεται η τρίτη ολοκληρωμένη δουλειά του συγκροτήματος.

Jacek Henryk Maniakowski 

Rock - e - pedia: Bluegrass

Ένας γραφικός γεράκος που πολεμούσε ανεμόμυλους, ενέπνευσε ανθρώπους να δαμάσουν τους ίδιους τους ανέμους.

Bluegrass

 

Πως ακούγεται: Σαν Ιρλανδοί, παραδοσιακοί μουσικοί να πρόσθεσαν ένα μπάντζο στην μπάντα τους. Ουσιαστικά σαν country, που δεν είναι country, αλλά εύκολα την ταυτίζεις με red neck χωρικούς των Η.Π.Α.

Γιατί να το ακούσουμε: γιατί είναι η βασική επιρροή πολλών μετέπειτα μύθων της αμερικάνικης rock. Ουσιαστικά είναι το βασικό υλικό πολλών εκφράσεων της. Ουσιαστικά γιατί μετέφερε την αγγλική και ιρλανδική μουσική παράδοση, δίνοντας της το στίγμα του νέου κόσμου.

Γιατί όχι: γιατί δεν είσαι από κάποιο αμερικάνικο χωριό και δεν βόσκεις χοίρους. Ακόμα, γιατί δεν σου αρέσει να τραγουδάει κάποιος σαν τρώει ταυτόχρονα καυτά μακαρόνια και το μπάντζο συνεχίζει να είναι το πιο εκνευριστικό έγχορδο.

Που; Κάπου στα Απαλάχια όρη, στα ορυχεία και στις φάρμες της οροσειράς αυτής των Ανατολικών Η.Π.Α.

Πότε; Στα μέσα της δεκαετίας του ’40 μετά τον Β’ΠΠ, αλλά ο όρος άρχισε να χρησιμοποιείται πάνω από μια δεκαετία μετά. Ουσιαστικά η γέννηση του είδους καταγράφεται στον Δεκέμβριο του 1945.

Ποιοι; Οι Bill Monroe and the Blue Grass Boys, οποίοι είναι και οι νονοί του είδους, με τον Bill Monroe να θεωρείται ο πατέρας του. Οι the Stanley Brothers οι οποίοι ηχογράφησαν  το παραδοσιακό αγγλικό "Molly and Tenbrooks" σε στυλ των προαναφερθέντων το 1948 και θεωρείται χρονικό ορόσημο του είδους. Επίσης Flatt and Scruggs και Ralph Stanley.

Αλλά ακόμα να ακούσεις: The Accidentals, Bluegrass Album Band, Coal Porters, Hackensaw Boys, Jim and Jesse McReynolds and the Virginia Boys, Johnson Mountain Boys, Rautakoura,  The Grascals, Mountain Heart και The Stanley Brothers

Μέρες δόξας:  Στα πανηγύρια του Kentucky και του Tennessee από το 1945 και μετά … υποθέτουμε. Κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ’70 σημειώθηκαν καλές πωλήσεις του είδους. Αλλά γενικά στα live (;) τους έχουν το κοινό τους. Τελευταίες δεκαετίες άρχισε να γίνεται δημοφιλές στην κεντρική Ευρώπη και στην  Σκανδιναβία.

Κόκκινη κάρτα: Υπερβολικά «λευκό» το είδος και γενικά πολλοί οπαδοί του πιστεύουν σε μια κάποια «λευκή» ανωτερότητα.

Με τι μπερδεύεται; Country, English folk, Scottish folk και Hillbilly

Τι λες στον άσχετο; Έχεις δει κάτι κοκκινοτρίχηδες Αμερικανούς με τζιν φόρμες να παίζουν μπάντζο μέσα σε μια φάρμα μέσα στο δάσος, με συνήθως μια τιράντα από την φόρμα πεσμένη; Αυτό που παίζουν λέγεται Bluegrass

Jacek Henryk Maniakowski