Yeah Yeah Yeahs - Mosquito

Το Σωκρατικό "εν οίδα ότι ουδέν οίδα" ταιριάζει απόλυτα σε κάθε αναζητητή της μουσικής. Δεν υπάρχει όρος "ξέρω" στην μουσική, γιατί πάντα θα υπάρχει κάτι κρυμμένο και πάντα θα βγαίνει κάτι καινούργιο, όσο και να φαίνεται κάποια εποχή στείρα δημιουργικά. Το όνομα Yeah Yeah Yeahs δε θα έλεγα, ότι μου δημιούργησε την περιέργεια, αλλά ακολουθώντας την αρχή "τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται", αποφάσισα να μπω στο μουσικό τους σύμπαν... και δεν διαψεύστηκα. Το τρίο από την Νέα Υόρκη έχουν και προσωπικότητα στον ήχο τους και οι συνθέσεις τους υπηρετούν πιστά την ποιότητα.

Αν και γνωριμία μαζί τους ήταν αρκετά πρόσφατη, το συγκρότημα υπάρχει από το 2000. Το όνομά τους είναι παρμένο από την μοντέρνα διάλεκτο της Αμερικάνικης μεγαλούπολης  αν και η σημασία του μου είναι άγνωστη. Η γνωριμία τους ξεκίνησε στα τέλη των '90s στο Oberlin College του Ohio. Η Karen O, φωνητικά και πιάνο, σπούδαζε μουσική μαζί με τον Brian Chase, τύμπανα. Η Karen O, σύντομα μετατάχθηκε στο New York University, για να γνωρίσει εκεί τον Nick Zinner, μετέπειτα κιθαρίστα και keyboardist του συγκροτήματος. Το 2009 προστέθηκε σε αυτούς, αλλά μόνο για τις ζωντανές εμφανίσεις, ο Imaad Wasif στην κιθάρα, για να συμπληρωθεί το σχήμα, έτσι όπως υπάρχει και σήμερα.

Τα πρώτα χρόνια ξεκίνησαν σαν ντουέτο με το όνομα "Unitard" οι Karen O και Brian Chase, συγκάτικοι με τα μέλη των μετέπειτα Metric. Λίγο αργότερα προστίθεται σε αυτούς και ο Nick Zinner, ορίζουν τον ήχο τους σαν "trashy, punky, grimy" και μετανομάζονται σε Yeah Yeah Yeahs. Σύντομα ξεκινάνε συναυλίες σαν support των The Strokes και The White Stripes και παράλληλα κυκλοφορούν και το πρώτο τους ΕΡ. Το 2003 κυκλοφορεί και το πρώτο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ, το Fever to Tell. Πουλάει 750,000 αντίτυπα και το πρώτο σινγκλ το "Maps" μπαίνει στα "The 500 Greatest Songs of All Time" του περιοδικού Rolling Stone. Το Show Your Bones, του 2006 και το It's Blitz! του 2009 στερεώνουν απλά την θέση τους στην Alternative rock και indie rock σκηνή. Το Mosquito,του 2013, δεν μας ξαφνιάζει πλέον, μιας που με τον μοναδικό τους ήχο είναι έτοιμοι να σκαρφαλώσουν ακόμα ψηλότερα στην εκτίμηση των μουσικόφιλων,

Το άλμπουμ ξεκινάει με μια σίγουρη επιτυχία, το "Sacrilege" με την διακριτική χορωδία να κλέβει την προσοχή μας. Το δεύτερο "Subway" απαλό σαν μετάξι, στηρίζεται σε μια λιτή μελωδία, με την Karen O να την δένει με πολύ λυρισμό με τον ήχο του υπόγειου. Το ομώνυμο κομμάτι, με τον ήχο τους κάνει το ταπεινό κουνούπι να φαντάζει σαν το πιο σκοτεινό πλάσμα, η πιο punk στιγμή του δίσκου. Το "Under the Earth" συμπληρώνει την ήδη καλή εντύπωση των πρώτων κομματιών του δίσκου. Το "Slave" δείχνει την ποιότητα της φωνής της τραγουδίστριας του γκρουπ, που άνετα μπορεί να συγκριθεί με την Siouxsie. Το "These Paths" λιτό και συνθετικά, κάπως, μέτριο σε σχέση με τα προηγούμενα τραγούδια. "Area 52" δυναμώνει τον ήχο και μας υπενθυμίζει τις καταβολές τους από την punk. Το "Buried Alive" (featuring Dr. Octagon), βγαλμένο από τα τέλη των '80 και να θυμίζει πολύ τους EMF, χωρίς αυτό να είναι μειονέκτημα. Το μελωδικό "Always" έχει την φιλοδοξία να σκαρφαλωσεις στα τσαρτς, λιτό, απλό με όμορφα κρυμμένες μελωδίες. "Despair" , από τα πιο καλά κομμάτια του δίσκου, με πολύ καλές και εμπορικές βλέψεις. Το άλμπου τελείωνει με το "Wedding Song", μελωδικά, σαν υπόσχεση για ανάλογη συνέχεια.

Ουσιαστικά μπορώ να το χαρακτηρίσω σαν ακόμα μία πολύ καλή κυκλοφορία του 2013. Οι βάσεις τους χτίστηκαν στα προηγούμενα τους άλμπουμ και με το Mosquito, χτίζουν ακόμα περισσότερα σκαλιά που θα τους οδηγήσουν στην μεγαλύτερη ακόμα αναγνώριση.

Jacek Maniakowski