Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα δεν ήταν κάποια εφεύρεση του Χριστιανισμού και σε προχριστιανικές θρησκείες , αλλά και φιλοσοφικά ρεύματα αναφέρονται. Άρα, δεν είναι θέμα θρησκευτικό, αλλά μια σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης. Ένα από αυτά είναι και ο φθόνος, που μέσα στην ιστορία του πολιτισμού του ανθρώπου, πάντα κυκλοφορεί ανάμεσά μας και κάτω από διαφορετικούς μανδύες. Οι όπως λένε οι ίδιοι οι Envy Never Dies " Ένας Green Bastard (Αντίστοιχο του yellow bastard από το Sin City) πνιγμένο στην πράσινη βιοχλαπάτσα του φθόνου του."
Την αντίθεση τους σε μια κοινωνία του φθόνου, αλλά και των υπόλοιπων θανάσιμων αμαρτημάτων ήθελε να δηλώσει μπάντα από την Αθήνα, αλλά και να προσδιορίσει την δυναμική του λυρικού μέρους των τραγουδιών τους. Οι George Kaisos (Guitars,voice), Dimi (Keys , voice), Nat (bass, voice), Leonidas(Drums), από τους οποίους αποτελείται η μπάντα, μουσικά δηλώνουν alternative και post punk και γω δηλώνω ότι εξεπλάγην ευχάριστα από τις συνθέσεις τους. Δηλώνουν παρόν σ ένα αρκετά μεγάλο σύνολο αξιόλογων συγκροτημάτων, που κινούνται στον ευρύ χώρο της ροκ και γω δηλώνω ότι, μάλλον έχουν ακόμα πολλά να δώσουν .
Η ιστορία τους ξεκινά το 2004, όταν ο George Kaisos έφτασε στην Αθήνα και με αφορμή μια αγγελία και στόχο να εκφραστεί μουσικά. Οι πολλές εναλλαγές στο σχήμα, από μουσικούς με πολλά μουσικά ακούσματα, άφησαν το στίγμα τους στην μπάντα, ώστε να σχηματίσει έναν δικό της ήχο. "Το ύφος τους κινείται από to dark wave στις ηλεκτρικές post punk εκκενώσεις των Sonic Youth, και από τα ρυθμικά riffs των Pixies σε εκσυγχρονισμένες αλλά πάντα κλασικές blues εμπνεύσεις." διαβάζω και δεν θα διαφωνήσω με την περιγραφή, που δίνουν οι ίδιοι στην μουσική τους. Η συνθετική τους δεινότητα, όμως, δημιουργεί και όμορφες μελωδίες που μπορούν να αγγίξουν μια πιο ευρεία γκάμα μουσικόφιλων. Οι επιρροές τους κάνουν μια διακριτική εμφάνιση στα τραγούδια τους. Το λυρικό μέρος των τραγουδιών κινείται στην περιγραφή έντονων συναισθηματικών και εγκεφαλικών διεργασιών της καθημερινότητας.
Το πρώτο τους σινγκλ Blade κυκλοφορεί ήδη και συμμετέχουν στην συλλογή The Greek Underground Scene με το The Bar. Το πρώτο ένα σκοτεινό τραγούδι με τις κιθάρες, τα πλήκτρα και τα φωνητικά να εναλλάσσονται στο προσκήνιο σε punk και new wave μουσικές αποχρώσεις. Το δεύτερο,με σταθερό riff, μελωδικό ρεφρέν και με τα ντραμς να δένουν αρμονικά τα μέρη του τραγουδιού, δίνοντας τους τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Πολύ όμορφο κλείσιμο με τα πλήκτρα, που ήταν απόντα κατά την διάρκεια όλου του τραγουδιού. Οι άλλες τους συνθέσεις είναι Dark Room, Dread Zone που ξεχώρισα, με πολύ έξυπνη παραγωγή μια γλυκιά μελωδία των πλήκτρων ταπεινά σκεπάζει τα δυνατά riff. Το Greed και Mary and her friends συνεχίζουν σε ένα ποιοτικό μοτίβο, που είναι μακριά από τις κακές συνήθειες των ελληνικών συγκροτημάτων. Το Way είναι το τελευταίο τους τραγούδι που έχω, φλερτάρει με μια μια κλασική indie rock σύνθεση και κάτι μου θυμίζει, αλλά δεν το βρίσκω αρνητικό. Η παραγωγή σε όλα τους τα τραγούδια είναι αρκετά αξιόλογη.
Οι στόχοι τους είναι να συνεχίζουν να είναι δημιουργικοί και να βρουν ακόμα μεγαλύτερη απήχηση στο κοινό. Ευελπιστούν να βάλουν την δική τους σφραγίδα στην Ελληνική Ανεξάρτητη Σκηνή και είμαι σίγουρος ότι μπορούν. Αλλά και εύχονται "Να μας βάλουν ολόσωμη αφίσα στη “Super Κατερίνα”" και τους εύχομαι να μην τελειώσουν οι μπύρες ποτέ στην διάρκεια της πρόβας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου