Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013

Anathema - Jade Vine acoustic Concert


Πίσω από τις ζωντανές εμφανίσεις μιας ροκ μπάντας κρύβεται μια ολόκληρη φιλοσοφία και για να πετύχουν εξ ολοκλήρου χρειάζεται να υπάρχει χημεία ανάμεσα σε όλα αυτά τα συστατικά που συνθέτουν ένα live. Ο χώρος, ο ήχος και το κοινό είναι από τα βασικά, εφόσον, φυσικά, η μπάντα έχει αποδείξει την αξία της. Μεγάλο ρόλο παίζει σίγουρα η συμπεριφορά της πάνω στη σκηνή, δηλαδή η σκηνική της παρουσία, αλλά και η επίγνωση του που ακριβώς παίζει, γεγονός που ίσως να φαίνεται υπερβολικό, αλλά από την άλλη δεν είναι λίγες οι φορές που ακόμα και μία άψογη εμφάνιση τελικά φαίνεται σαν δισδιάστατη απεικόνιση.  Ένας ακόμα σημαντικός παράγοντας είναι και το support-group, για το οποίο δεν είναι λίγες οι φορές που επέλεξα να πάω σε live. Αυτό συνέβη και με τους Jade Vine, αν και οι headliners ήταν οι αδερφοί Vincent Cavanagh και Daniel Cavanagh, μαζί με την υπέροχη Lee Douglas ή αλλιώς, αν θέλετε, οι Anathema σε ένα ακουστικό σετ.

Οι Jade Vine, που άνοιξαν τη συναυλία, είναι ένα συγκρότημα που δημιουργήθηκε από τους αδερφούς Κώστα και Μάριο Μαγδαληνό, οι οποίοι είναι και ο πυρήνας της μπάντας. Φυσικά και τα υπόλοιπα μέλη της είναι εξίσου αξιόλογα. Άλλωστε, η ισοτιμία μεταξύ των μελών μιας μπάντας είναι πάντα βασικός παράγοντας στο να μπορέσει αυτή να πετύχει. Και γι αυτούς δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία! Και μόνο το γεγονός ότι τους προτίμησε ο Daniel Cavanagh για να κάνει την παραγωγή στο “Nothing Can Hide from Light”, το ντεμπούτο τους άλμπουμ δεν είναι τυχαίο! Η συνθετική ικανότητα των Jade Vine σίγουρα θα μας κάνει να μιλήσουμε για αυτούς αρκετά στο μέλλον. Στη συγκεκριμένη εμφάνιση και αυτοί είχαν ετοιμάσει για το κοινό τους ένα  πλήρες ακουστικό σετ. Η συνέπεια στην έναρξη της συναυλίας είναι και αυτή «στα συν» της μπάντας, αν και  στα δικά μου «μείον», αφού δεν εμπιστεύτηκα τους διοργανωτές και καθυστέρησα… Σίγουρα όμως το ζεστό χειροκρότημα που έλαβαν από το κοινό, που ήρθε να δει τους Anathema, έφερε και σε μένα το χαμόγελο, ενώ  αποδεικνύει ότι και αυτά που γράφω παραπάνω για αυτούς δεν είναι υπερβολές ενός Maniako-wski!
Με ένα χαμόγελο για την πετυχημένη εμφάνιση, όπως συμπέρανα, αλλά και μια απογοήτευση που δεν ήρθα στην ώρα μου, ανέμενα τους headliners, ενώ συζητούσα με φίλους κυρίως για την έμπνευση που μάλλον εγκαταλείπει σιγά-σιγά την μπάντα... Όμως,  η κουβέντα συνέχιζε και καταλάβαινα πως αργούν κάπως να βγουν στην σκηνή. Βρήκα κι εγώ χρόνο για να «περιεργαστώ» το κοινό, το οποίο ήταν πολύ περισσότερο απ' όσο υπολόγιζα, παρ' όλο που γνωρίζω τη συμπάθεια του ελληνικού κοινού προς αυτούς. Η παρουσία κάποιων μουσικών, αλλά και μία αρκετά ευρεία γκάμα ηλικιών, δείχνει τη σημαντική θέση των Anathema, τουλάχιστον στις καρδιές των Ελλήνων fans της μουσικής τους . Μετά απ' όλες τις διαπιστώσεις που είχα κάνει, η μπάντα αργούσε ακόμα να εμφανιστεί και η κουβέντα με τους φίλους μου άρχισε να ξεφεύγει από τα μουσικά δρώμενα. Αλλά πριν εκτροχιαστεί τελείως και εκεί που θα αρχίζαμε να σχολιάζουμε τις όμορφες παρουσίες μέσα σε έναν χώρο φτιαγμένο καθαρά για συναυλίες, τα φώτα χαμήλωσαν, η «μουσική σίγησε»… και κοριτσίστικες τσιρίδες συναγωνίστηκαν τα αγορίστικα γκαρίσματα!
Τα ένα δυο λεπτά απόλυτης σιγής τελείωσαν με την αριστοκρατική είσοδο των τριών μελών του ακουστικού line up της μπάντας. Απλά ξεκίνησαν να παίζουν, αποκαλύπτωντας σε μένα τον αδαή, την χρηστικότητα κάποιων μηχανημάτων, για την οποία πραγματικά απόρησα. Το σκηνικό λιτό, αλλά και γοητευτικό μαζί, γρήγορα κέρδισε την προσοχή μου, αν και δεν είμαι από τους φανατικούς οπαδούς των Βρετανών. Το κοινό γνώριζε κυριολεκτικά τον κάθε στίχο των τραγουδιών τους και είχε μια άψογη συμπεριφορά. Οι «κλαμπάκηδες», αυτοί, δηλαδή, που ποτέ δεν «παρακολουθούν» μια συναυλία, αλλά πηγαινοέρχονται άσκοπα κατά την διάρκειά της, δεν υπήρχαν ούτε για δείγμα! Μια κοπέλα που πέρασε μπροστά μου μερικές φορές, πιθανόν δεν θα είχε και πολύ χώρο στην κύστη της και δεν ανήκει στην κατηγορία που προανέφερα!
Μετά από δυο τρία τραγούδια καλησπέρισαν τη Θεσσαλονίκη και το κοινό τους στη γλώσσα της χώρας, στην οποία έπαιζαν, κάτι που προσωπικά εκτιμώ πολύ! Αλλά και οι ίδιοι γνωρίζονται πλέον με το ελληνικό κοινό, έτσι, η συγκεκριμένη χειρονομία δεν αποτελεί γι αυτούς κάτι πρωτόγνωρο. Οι πρώτες νότες από την υπέροχη φωνή της Lee Douglas, με μάγεψαν και ακόμα περισσότερο ο τρόπος με τον οποίο τραγουδούσε, καθώς, εκτός από το ταλέντο της, έδειχνε και βαθιά παιδεία και γνώση της φωνητικής τέχνης. Το σετ συνεχιζόταν στο ίδιο τέμπο, και, παρόλο  που η εκτέλεση των τραγουδιών ήταν άψογη, άρχισα λιγάκι να το βαριέμαι. Οι αναφορές του Daniel Cavanagh στα σουβλάκια για πρωινό, ήταν μάλλον άστοχες μπροστά σε ένα πραγματικά μουσικόφιλο κοινό, που πειθάρχησε σε κάθε παρότρυνση των δυο αδερφών, ιδίως για την ελάχιστη χρήση φλας και για την αποφυγή, όσο ήταν δυνατό, του καπνίσματος. Η ησυχία που ζήτησαν για το πιο ατμοσφαιρικό κομμάτι του σετ, τηρήθηκε. Την αλλαγή στη ροή του κυρίαρχου τέμπο έφεραν δύο διασκευές΄  Η μία από τον Daniel και ήταν η διασκευή του τραγουδιού “Big Love” των Fleetwood Mac σε μια καταπληκτική ακουστική εκτέλεση. Η άλλη ήταν φυσικά το “Oh Darling” στην εκτέλεση της Lee Douglas. Μαγευτική εκτέλεση...
Το σετ τους κράτησε μία ώρα και κάτι. Όταν έφυγαν από τη σκηνή, όλοι περιμέναμε υπομονετικά για το encore, το οποίο και δεν άργησε να ξεκινήσει. Με έκφραση συμπάθειας προς την κατάσταση που επικρατεί στην χώρα μας, ο Vincent Cavanagh μας παρότρυνε να μην αφήσουμε ποτέ τα “Fragile Dreams” να σπάσουν... και απλά ακολούθησε «πανζουρλισμός»! Η ακουστική εκτέλεση του τραγουδιού είναι κάπως διαφορετική από την κανονική, αλλά αποδεδειγμένα πολύ καλή. Η έκπληξη για μένα ήταν το δεύτερο τραγούδι που επέλεξαν για το encore τους, με το οποίο απέδωσαν έναν φόρο τιμής στους Pink Floyd! Το κοινό έγινε ένα μαζί τους στο άκουσμα του "we don' t need no education, we don’ t need no thought control" στην ακουστική εκτέλεση του “Another Brick in the Wall, Pt.2”. Μια πάρα πολύ καλή συναυλία, αν και πιστεύω πως θα μπορούσαν να «εκμεταλλευτούν» περισσότερο το κοινό, για το οποίο θα έπρεπε να είναι περήφανοι! Οι παροτρύνσεις τους για αγορές των προϊόντων τους δεν μου άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις. Δεν ταιριάζει σε μια μπάντα με τη δική τους ιστορία η νοοτροπία του πωλητή. Προσωπικά, τώρα, αν και πιστεύω πως από λειτουργική άποψη ήταν μια αψεγάδιαστη εμφάνιση, για κάποιο λόγο, δεν ένιωσα πως με γέμισε! Αλλά στη μουσική  δεν υπάρχουν καθορισμένα μέτρα και σταθμά και το αντικειμενικό έχει πάντα μια υφή υποκειμενικότητας...
Jacek Maniakowski
Διόρθωση κειμένου Maria Florokapi

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου