Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014

ΠΡΑΣΣΕΙΝ ΑΛΟΓΑ (Prassein Aloga) - Γυαλινο Δωματιο


Ένα τραγούδι όταν αντιπροσωπεύει την ψυχή του δημιουργού του μπορεί να είναι πολλά πράγματα. Από ερωμένη και συνοδός σε προσωπικές στιγμές μέχρι και εξομολογητής και εξορκιστής. Εκεί ο καλλιτέχνης μπορεί να κρύψει, αλλά σε αυτό να φανερώσει τους φόβους του κι όχι μόνο αυτούς. Εκεί μπορεί ακόμα να εξορίσει και τους δαίμονές του, αλλά και σε ένα τραγούδι μπορεί και να τους ανακαλύψει. Δεν είναι λίγες οι φορές που, αποτελεί συμπυκνωμένη ιστορία του δημιουργού του ή ένα μέρος της, φτάνεις να βρεις το κλειδί της ερμηνείας της και να το ανακαλύψεις ή ακόμα και να το αποκαλύψεις.
Δεν είναι λίγες φορές που η ζωή απλά χωράει σε ένα γυάλινο ποτήρι, μιλώντας πάντα αλληγορικά. Ένα Γυάλινο Δωμάτιο, που περικλείει και όλον τον κόσμο μέσα σε αυτό. Το τραγούδι των Πράσσειν Άλογα που κλείνει τον τρίτο δίσκο τους τον "Θέλω Να Σου Μιλήσω" είναι ουσιαστικά δημιουργία του Ηλία Πετρογιάννη. Το λυρικό μέρος είναι αποκλειστικά δικό του, ένα από τα τρία που έχει γράψει γι αυτό το άλμπουμ. Αλλά η μουσική χρεώνεται σε όλη την μπάντα, καθώς ο καθένας έχει παρέμβει με τον δικό του τρόπο. Αν και οι πωλήσει της μπάντας έπεφταν, η ποιότητα της μουσικής της ανέβαινε και απόδειξη είναι αυτό το τραγούδι, πραγματικό αριστούργημα που αγγίζει την progressive rock.
Ακόμα μια ιδιαιτερότητα του κομματιού είναι ότι τραγουδάει ο ίδιος ο δημιουργός των στίχων, κιθαρίστας του συγκροτήματος και όχι ο τραγουδιστής Θάνος Δημητρακούδης. Οι στίχοι του οποίου αναφέρονται στα δικά του βιώματα και την σχεδόν ερωτική σχέση που είχε αποκτήσει με το αλκοόλ. Το γυάλινο δωμάτιο δεν είναι παρά ένα ποτήρι γεμάτο κάποιο μαγικό απόσταγμά, που πάντα συνοδεύεται από μεγαλειώδεις διαφημίσεις, παρουσιάζοντας ένα μάτριξ επιθυμιών που πραγματοποιούνται με την κατανάλωσή του. Η ερμηνεία του κιθαρίστα επιτείνει ακόμα περισσότερο την δύναμη των στίχων της σύνθεσης. Αν και οι στίχοι άνετα μπορούν να χρησιμοποιηθούν και μεταφορικά για να περιγράψουν έναν πλαστικό κόσμο στον οποίο είμαστε κλεισμένοι, με την ψυχή να προσπαθεί κάποια λάθος διέξοδο. Ο πραγματικός λυρισμός του μπορεί να ερμηνευτεί από τον καθένα μας διαφορετικά.
Ο δημιουργός του μετά από πολλά σαφάρι σε μπόλικο αλκοόλ, ελευθέρωσε τον πραγματικό του εαυτό, σε μια προσπάθεια να διώξει του δαίμονές του. Τους δαίμονες που καταδιώκουν σχεδόν καθένα, που ακόμα κουβαλάει την ψυχή του, που ακόμα του ανήκει.  
... και ίσως νομίζω οτι δε μου ανήκει αυτό το βρώμικο κενό που αντικρύζω.......  
Jacek Maniakowski

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου