Masquera Di Ferro - Reflection

   Η κριτική είναι η μητέρα του ατάλαντου και του άχρηστου, αλλά και το δεκανίκι στο οποίο στηρίζει την ύπαρξή του. Η φράση αυτή ανήκει σε ένα φίλο μου, σαν σχόλιο για την μουσική επιτροπή του «Να η Ευκαιρία» που ανέστησε κάποιο κανάλι πριν τα γνωστά talent show. Ο ίδιος έχει αρκετά καλή πορεία στον χώρο του έντεχνου τραγουδιού και αφορμή υπήρξε η συνύπαρξη της Δ. Γαλάνη και Λ. Βίσση στην κριτική επιτροπή, της πρώτης ήταν και μαθητής. Αλλά στο rock’n’roll τα πράγματα είναι αρκετά μακριά από την ελληνική πραγματικότητα. Αν και η σκύλο-νοοτροπία, νοοτροπία του σκυλάδικου, έχει απλώσει τα μακριά της χέρια και στην ελληνική ροκ σκηνή. Και το πιο σκοτεινό σημείο στην ροκ σκηνή; Η αλαζονεία, η μοναξιά, το σταριλίκι, ο τύπος... οι τυχαίοι τύποι του Τύπου, που την αντιμετώπισαν "κατινίστικα", σαν μουσικούς της πίστας και του κατεστημένου. Και ειδικά όταν κατέβηκε στη Αθήνα, και την ανέλαβε το Αθηναϊκό εμπόριο. Συμπληρώνει πολύ εύστοχα ο Γ. Ελευθέρογλου των «Κεραίες». Η Μούσα δεν έχει εγκαταλείψει την Ελλάδα και το ταλέντο πάντα υπήρχε και υπάρχει, σαν αντίβαρο των εχόντων χρήμα και εξουσία, προσπαθεί να ενσαρκωθεί σε νέους μουσικούς. Και τα τελευταία χρόνια έχει γίνει μια μεγάλη έκρηξη μουσικών που ο Τύπος του εξωτερικού τους υποδέχεται με διθυράμβους, αλλά ο ελληνικός αγνοεί στην καλύτερη περίπτωση. Για πολλούς που ασχολούνται με μουσική αρθρογραφία, υπάρχει μόνο καλλιτέχνης που έχει promotion, ταλέντο είναι ένα δευτερεύον ζήτημα και σύνθεση ή δημιουργία απλά πρέπει να μοιάζουν με τους ακριβοθώρητους και επιτυχημένους επιχειρηματίες Iron Maiden. Η δισκοκριτική κάποιου γνωστού έντυπου, συνήθως ηλεκτρονικού, είναι η πρώτη γραμμή κρούσης σε έναν πόλεμο ενάντια σε κάθε ταλαντούχο και ελεύθερα εκφραζόμενο μουσικό, που δεν θα υπακούσει στις παροτρύνσεις κάθε άσχετου ατζέντη να κάνει τον ήχο «πιο προσιτό».

                Αυτά, σαν μια μικρή εισαγωγή, γενικότερα για τις νέες ελληνικές μπάντες, που μέσα από το μεράκι τους και την αγάπη τους για το rock'n'roll, ξεκινάνε, όπως επιβάλλεται άλλωστε, με πολλά όνειρα και φιλοδοξίες το μουσικό τους ταξίδι. Μια τέτοια μπάντα, μας έρχεται από την Πάτρα, με το όνομα "Masquera Di Ferro". Ένα όνομα, που κατά τη γνώμη μου, θα ακουστεί πολύ τα επόμενα χρόνια, αν συνεχίσουν με την ίδια αγάπη και θέληση αυτό που κάνουν. Νέοι, όχι μόνο σαν μπάντα, αλλά και ηλικιακά, κυκλοφόρησαν ήδη το πρώτο τους cd, με τον τίτλο "Reflection", για το οποίο θα αναφερθούμε στη συνέχεια. Αποτελούνται από τους: Θωίδη Παναγιώτη (τύμπανα), Kαραλή Θεόδωρο (μπάσο), Μπάδα Θεοφάνη (κιθάρες), Μπιρμπουτσάκη Κων/νο (κιθάρες) και Ψιλοβασιλόπουλο Αναστάσιο (φωνητικά).

                Το άλμπουμ περιέχει έξι κομμάτια και ανοίγει με το "Angel of fire". Από το πρώτο ριφ, φαίνονται καθαρά οι προθέσεις της μπάντας να σε ξεσηκώσουν και το καταφέρνουν με μεγάλη ευκολία. Η σύνθεση αυτή είναι σαν να βγήκε από την χρυσή εποχή του NWOBHM και για όσους μεγάλωσαν με εκείνη τη σκηνή, είναι μια ευχάριστη έκπληξη, από αυτές που δεν ακούμε πια, ούτε από μπάντες του εξωτερικού. Στη συνέχεια περνάμε στο "Dobberman", στο ίδιο στυλ κι αυτό, αλλά σε πιο "stoner" τέμπο, με πολύ έξυπνα φωνητικά, και ο ακροατής πλέον καταλαβαίνει ότι έχει να κάνει με μια πολύ σοβαρή δουλειά, καθώς το δέσιμο είναι υποδειγματικό, ενώ οι κιθάρες, χωρίς να υπερβάλλουν, δίνουν ένα ξεχωριστό χρώμα. Ακολουθεί το "Final release", μια σύνθεση με αρκετά progressive στοιχεία, που μας χαρίζουν κάτι το διαφορετικό πάνω στα "metal" στερεότυπα, με πολύ καλή κιθαριστική δουλειά και παρά τη μεγάλη χρονική του διάρκεια, δεν κουράζει στο ελάχιστο, το αντίθετο. Τέταρτο κομμάτι και ομώνυμο του άλμπουμ, το "Reflection", η πιο δυναμική σύνθεση του cd, σε "επικό" στυλ και σίγουρα το απόλυτα συναυλιακό τους τραγούδι, καθώς θα κάνει και τον πιο "συνετό" ακροατή να ξεσηκωθεί και να χτυπηθεί στο ρυθμό του.

Προτελευταίο τραγούδι, είναι το "Alive", με πολλές εναλλαγές ρυθμού και στυλ, που σε κάνει να περιμένεις στη γωνία με ανυπομονησία, τι καινούργιο θα πεταχτεί, για να το αρπάξεις. Μια πραγματικά ευρηματική σύνθεση, με άριστη και άριχτη συνεργασία όλων των μουσικών της μπάντας. Για το τέλος, έχουμε το σήμα κατατεθέν, ίσως, της μπάντας, το "La Masquera Di Ferro", μια σύνθεση του Πάνου Θωίδη, ναι ο ντράμερ είναι και μουσικός και μάλιστα με πτυχίο από ωδείο!!! Όχι ότι τον χαλάνε κιόλας τα ανέκδοτα για τους ντράμερ.... Για το κομμάτι δεν θα γράψω τίποτα, γιατί το θεωρώ περιττό. Απλά ακούστε το...

                Τελειώνοντας αυτήν την παρουσίαση, να αναφέρουμε ότι οι συνθέσεις των τραγουδιών, πλην του τελευταίου, ανήκουν στους κιθαρίστες Φάνη και Κώστα. Οι στίχοι και οι φωνητικές γραμμές είναι εξ ολοκλήρου του τραγουδιστή, Τάσου Ψιλοβασιλόπουλου. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να κάνω μια ιδιαίτερη μνεία για τις γραμμές αυτές του Τάσου, τις οποίες θεωρώ ευρηματικότατες, πέρα από τα συνηθισμένα, ενώ το στυλ της ερμηνείας του ξεφεύγει από το τετριμμένο, για το είδος, με οκτάβες που προσπαθούν να ανέβουν στο Θεό, δημιουργώντας έτσι ένα καθαρά προσωπικό ύφος σε ολόκληρη την μπάντα, καθώς δεν υπάρχει περίπτωση να σε κουράσουν στο άκουσμα, όσες ώρες κι αν περάσουν. Όσο για την παραγωγή του άλμπουμ, χωρίς να την θεωρήσω κακή, δεν μπορώ με τίποτα να την χαρακτηρίσω κι απόλυτα πετυχημένη. Μάλλον δεν προσδίδει κάτι το θετικό στο τελικό αποτέλεσμα, αλλά οι συνθέσεις είναι τόσο καλές και "ζεστές", που αυτό μπορούμε να το παραβλέψουμε. Εμείς απλά να ευχηθούμε στα παιδιά από την Πάτρα, να είναι καλά και να συνεχίσουν να μας χαρίζουν ανάλογες και καλύτερες ακόμα στιγμές στο μέλλον.

 Θα τους βρείτε εδώ: Masquera Di Ferro (Facebook)

                     κι εδώ: Masquera Di Ferro (Youtube)

Jacek Maniakowski – Ναούμ Αθ. Βάρκας