Rock - e - pedia: Dark Cabaret

 

Πολλές φορές το σκοτάδι «φωτίζει» καλύτερα την πραγματικότητα, αλλά πάντοτε δίνει μεγαλύτερη «λάμψη» στις νότες.

Dark Cabaret

 

 

Πως ακούγεται: σκοτεινό και ερωτικό, σκοτεινά ερωτικό ή ερωτικά σκοτεινό. Σαν το Gothic στυλ και η Punk, να συνάντησε τα καμπαρέ του Βερολίνου του μεσοπολέμου. Βασικά σαν Gothic Rock και Darkwave να παίζουν σε κάποιο σκοτεινό, γεμάτο καπνό καμπαρέ.

Γιατί να το ακούσουμε: γιατί οτιδήποτε σκοτεινό γοητεύει πάντα. Αποπνέει μυστήριο και γενικά είναι μελωδικό. Είναι πολύ θεατρικό, με έναν  περίεργο σκοτεινό σαρκασμό.

Γιατί όχι: γιατί βρίσκεις όλα αυτά θεατρινίστικες μπούρδες και δεν είναι punk. Γιατί συνοδεύεται με κοκτέιλ και όχι με φτηνή μπύρα… εντάξει, είναι πολύ κυριλάτο για σένα και δεν έχει μπλούζες με νεκροκεφαλές.

Που; Δυτική Ευρώπη

Πότε; Τέλη της δεκαετίας του ‘70, αρχές του ‘80

Ποιοι; Το άλμπουμ της Nico του 1974 “The End” είναι ένα παράδειγμα πρώιμου Dark Cabaret , ειδικά σε τραγούδια όπως το "You Forgot To Answer" και το "Secret Side".Άλλοι συντελεστές στον πρώιμο σκοτεινό ήχο καμπαρέ της δεκαετίας του 1970 ήταν οι Klaus Nomi, Marc Almond, Kate Bush και The Virgin Prunes. Στη δεκαετία του 1980 το καμπαρέ είχε αναβιώσει και διαδοθεί από συγκροτήματα με έδρα το Λονδίνο όπως οι Fascinating Aïda και οι Kit and The Widow. Ωστόσο οι Tiger Lillies ενσωμάτωσαν θέματα βλασφημίας, πορνείας και κτηνωδίας στα τραγούδια τους, τραγουδισμένα από τον Martyn Jacques με απειλητικό ύφος και με φωνή φαλτσέτο(falsetto). Ο όρος Dark Cabaret φαίνεται να έχει γίνει δημοφιλής με την κυκλοφορία ενός άλμπουμ συλλογής το 2005 με τίτλο "Projekt Presents: A Dark Cabaret" από την Projekt Records, μια δισκογραφική που συνδέεται κυρίως με το είδος του dark wave.

Αλλά ακόμα να ακούσεις: Jill Tracy, Revue Noir, The Dresden Dolls, Christian Jones, Jacques Cohen, Martin Bisi, Katzenjammer Kabarett, Ken Thomas.

Μέρες δόξας:  δεκαετία του ’80, όπου κάποια ονόματα του είδους είχαν αρκετή εμπορική επιτυχία. Ωστόσο έχει δικό του κοινό, το οποίο μπορεί να μην και οπαδοί του είδους.

Κόκκινη κάρτα: υπερβολικά εκλεκτικό, στα όρια της αλαζονείας. Σνομπ, με περίσσιο κυνισμό αγγίζει το αβανγκάρντ. Βασίζεται υπερβολικά στην σκηνική παρουσία.

Με τι μπερδεύεται; Με Gothic Rock,  Punk, Deathrock,  Gothic-Americana, Punk opera, Neo-burlesque, Gothic Ragtime, Vaudeville, Apocalyptic folk, Neo-folk, Psych folk και Darkwave

Τι λες στον άσχετο; Φαντάσου μια ταινία με βρικόλακες στην εποχή μεσοπολέμου… η μουσική αυτής της ταινίας.

Jacek Henryk Maniakowski