Τρίτη 21 Μαΐου 2013

Woodkid - The Golden Age



Το να φτιάξεις μουσική και να έχει μια στοιχειώδη μοναδικότητα, χωρίς να ταλαιπωρεί τα αυτιά των ακροατών είναι μια υπόθεση αρκετά δύσκολη. Και σίγουρα δεν το περιμένει κανείς από έναν άνθρωπο που ασχολείται με εικόνες. Κι όμως μετέτρεψε τις εικόνες σε ήχους και μάλιστα όμορφους ήχους, πρότυπους και πρωτότυπους, με την μελωδία να είναι πάντα η βασίλισσα της κάθε σύνθεσης. Ο λόγος για τον Yoann Lemoine, που ούτε καν μπορώ να φανταστώ πως προφέρεται το όνομά του.

Ο music video director, graphic designer και φωτογράφος μπήκες στην δισκογραφία σαν Woodkid, μια μέρα πριν γιορτάσει τα 30κοστά γενέθλιά του, τον Μάρτιο του 2013. Πριν το κάνει αυτό ασχολήθηκε με το να φτιάχνει τα βιντεοκλίπ διάσημων καλλιτεχνών , όπως Katy Perry, Taylor Swift και Lana Del Rey. Γεννημένος στην Lyon, εγκαταλείπει την πατρίδα του να σπουδάσει στο Λονδίνο. Από πατέρα που δεν άφηνε το μολύβι ακόμα και όταν κοιμόταν, όπως λέει ο ίδιος, αγάπησε κι αυτός την εικόνα. Εικόνα και ήχο μαζί.
Η ενασχόληση του με την μουσική ξεκίνησε, όταν γυρνούσε ένα βιντεοκλίπ για τον Richie Havens και απλά έπιασε ένα banjo. Το Μάρτιο του 2011 κυκλοφορεί το πρώτο του ΕΡ, το “Iron” και έναν χρόνο αργότερα το δεύτερο του ΕΡ, το “Run Boy Run”, όπου το ομώνυμο βιντεοκλίπ σκηνοθετεί ο ίδιος. Στο ενδιάμεσο διάστημα ανεβαίνει στην σκηνή μαζί με την Lana Del Rey.

Μια μέρα πριν κλείσει την τρίτη δεκαετία της ζωής του, στις 15 Μαρτίου του 2013 κυκλοφορεί το ντεμπούτο του άλμπουμ, το “The Golden Age”, που αποτελείται από τα προηγούμενα ΕΡ του και νέα τραγούδια. Το άλμπουμ ξεκινά με το ομώνυμο του δίσκου, ένα μελωδικό κομμάτι με το πιάνο και η φωνή του, με την ξεχωριστή χροιά να κυριαρχεί. Στο δεύτερο Run Boy Run αποδεικνύει τον λόγο με τον οποίο ασχολούμαστε με αυτόν τον καλλιτέχνη. Δυναμικό, φλερτάρει με ροκ ήχους, χωρίς ηλεκτρικές κιθάρες, με κρουστά να κυριαρχούν. Το τέμπο είναι μοναδικό, ένα μουσικό κομμάτι που δεν αφήνει κανέναν αδιάφορο. Το επόμενο The great Escape σαν από κεκτημένη ταχύτητα συνεχίζει στο ίδιο τέμπο με τα πνευστά να κάνουν δυναμική εμφάνιση, προσδίδοντας πιο μεγάλο όγκο στο κομμάτι, για να σβήσει σε πιο ήσυχο και μελωδικό Boat Song. To I love You, είναι το επόμενο χιτ του δίσκου και μας αποδεικνύει ότι υπάρχει χώρος για κάτι νέο στην μουσική. Το The Shore παραπέμπει στον Λέοναρντ Κοέν, με πολύ εντυπωσιακά ορχηστρικά μέρη να κλέβουν την προσοχή του ακροατή.

Το Ghost Light επίσης πολύ εντυπωσιακό με φοβερή ενορχήστρωση και την καμπάνα να να την εντείνει ακόμα περισσότερο. Όμορφο και λιτό το ορχηστρικό, χωρίς φωνητικά Shadows απλά σε ταξιδεύει σε σκοτεινές εικόνες. Στο Stabat Mater συνεχίζεται το σκοτεινό ταξείδι με την προσθήκη φωνητικών πλέον. Το Conquest of Space από τις πιο όμορφες στιγμές του άλμπουμ. Το Falling ένα ηχητικό παιχνιδίασμα χωρίς φωνητικά για να ακολουθήσει το σιγανό Where I live, ίσως πιο μέτρια στιγμή του άλμπουμ. Το προτελευταίο τραγούδι είναι το πρώτο του σινγκλ, το Iron εντυπωσιακό και ογκώδες. Το άλμπουμ κλείνει με το The other Side σαν φινάλε σε μια δραματική ταινία, με τα ορχηστρικά να σε παραπέμπουν στον Phil Spector

Σε γενικές γραμμές το κατατάσσω στις πολύ καλές κυκλοφορίες του 2013. Ο Woodkid, αποδεικνύει το ταλέντο του και οι μουσικές του συνθέσεις δημιουργούν πολλές εικόνες, κυρίως σκοτεινές. Σίγουρα θα κερδίσει την προσοχή ακόμα περισσότερων ακροατών.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου