Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2013

Déesse και The Rundays live


Η αρχή κάθε ιστορικού γεγονότος, είναι πάντα ένα ασήμαντο γεγονός, όπως κάθε μεγάλη προσωπικότητα στην αρχή της ζωής, απλά τα έκανε πάνω του. Στην ροκ μουσική κανένα συγκρότημα δεν ξεκίνησε με γεμάτα στάδια, ούτε με τρελές πωλήσεις. Αλλά, η πηγή κάθε μεγάλου συγκροτήματος ήταν και είναι τα μικρά live stage. Εκεί ξεκίνησαν και ξεκινάνε οι μεγάλες μπάντες και η εξέλιξη τους πάντα είναι ένα ερωτηματικό, εκτός φυσικά αν είναι κανείς κάποιος κινηματογραφικός μάγος, που του είπαν οι θεοί τα μελλούμενα. 
Το Silver Dollar είναι ένας μικρός και ζεστός χώρος και κατάλληλα διαμορφωμένος για ζωντανές εμφανίσεις, αν και έχει τα μικρά ελλατωματάκια του. Αυτό όμως δεν εμποδίζει καμιά μπάντα να εκφραστεί σωστά στην σκηνή, μιας που είναι κατάλληλα διαμορφωμένη.  Στο συγκεκριμένο live ήταν να εμφανιστούν 3 μπάντες, αλλά λόγω σοβαρών προβλημάτων οι Skinner Box δεν μπόρεσαν να είναι παρόντες. Ευτυχώς ξεπερνιούνται και σύντομα θα μπορέσουμε να τους ακούσουμε ζωντανά, μιας και πρόκειται για ένα από τα πιο υποσχόμενα ελληνικά γκρουπ. 
Η αργοπορία είναι μια συνηθισμένη πρακτική και ένα γεγονός που δεν λείπει από καμιά ζωντανή εμφάνιση. Αλλά, αυτό μου πρόσφερε την ευκαιρία να γνωρίσω και τους Déesse. Η πρώτη εντύπωση ήταν η καλύτερη, αν και λίγο αγχωμένοι, ήταν πολύ  ευγενικοί και ζεστοί. Και πάντα η πρώτη εντύπωση είναι η μισή της ολόκληρης εικόνας. Ευτυχώς δεν άργησε πολύ να ξεκινήσει και το live, με τους The Rundays να το ξεκινάνε δυναμικά. Μια σχετικά νέα τετραμελής μπάντα από την Θεσσαλονίκη, αλλά το πρόγραμμά της αποτελείται κυρίως με δικές της συνθέσεις . Ο Indie rock ήχος τους φέρνει προς τους Arctic Monkeys, αλλά χωρίς να τους μιμούνται.


Σίγουρα πρόκειται για πολύ καλούς μουσικούς, που έδειξαν αρκετή άνεση στην σκηνή. Το δέσιμο της μπάντας είναι αξιοθαύμαστο και με τη βοήθεια του καλού ήχου έδειξαν ότι, θα μας απασχολήσουν για αρκετό καιρό ακόμα. Το κοινό, που  αποτελούνταν κυρίως από τους φαν τους, τους χειροκρότησε και όχι άδικα. Αν και αρκετά ροκ η φωνή του τραγουδιστή, στον και καινούριο τους τραγούδι κάπου χάθηκαν οι χαμηλές νότες, αν και η σύνθεση ήταν πολύ καλή. Εκεί φάνηκε κάπως και η όχι καλύτερη προφορά του. Σε γενικές γραμμές μου άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις και όλες οι συνθέσεις του είναι πολύ καλές. 

Οι Déesse δεν άργησαν να ανέβουν και με μικρές παρεμβάσεις, που να ταιριάζουν στην μουσική τους, ξεκίνησαν το πρόγραμμα. Από τις πρώτες νότες φάνηκε η ποιότητα της μπάντας, αν και ο ιδανικός ήχος γι αυτούς δεν επιτεύχθηκε από την αρχή. Όμως οι φιλότιμες αλλά αποτελεσματικές προσπάθειες το έφεραν στο μέγιστο δυνατό αποτέλεσμα. Απλά μια παρατήρηση για το, άλα μάστρο-μήτσος φωτισμό  του ηχολήπτη, με τον..... μαγικό αναπτήρα big....μια αρκετά άσχημη εικόνα. Η ανταπόκριση του κόσμου δεν ήταν αντίστοιχη της ποιότητας της μπάντας και το βουητό από τις κοριτσίστικες φωνές κόντεψε να την σκεπάσει. Αρκετά αγενής συμπεριφορά απέναντι στους Ελβετούς που παίζανε για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Φυσικά το κάθε τους τραγούδι, από το ντεμπούτο ΕΡ τους, με το αποκρυφιστικό σύμβολο ▼  , το οποίο συμβολίζει τη γυναικεία δύναμη, χειροκροτήθηκε θερμά. 
Το συγκρότημα από την Ζυρίχη, αντιμετώπισε κάποια τεχνική δυσκολία στο τρίτο τους τραγούδι, από το επερχόμενο τους άλμπουμ και το μόνο που μάθαμε,  ήταν ότι το τραγούδι ήταν στα γαλλικά. Αφού κάπως κατεύνασε το βουητό, το συγκρότημα άρχισε να λύνεται. Τα μπάσα φωνητικά του Matias Moulin ταίριαζαν απόλυτα στον σκοτεινό ήχο τους. Ο Cyril Perret στα πλήκτρα, έπαιζε με μοναδικό τρόπο, τις συνεχώς εναλλασσόμενες μελωδίες. Ο Addrich Mauch στο μπάσο με το τρόπο που έπαιζε, θύμισε σε κάποιες στιγμές τους Anathema, χωρίς αυτό να αποτελεί μομφή. Και θα τελειώσω με τον ντράμερ Richard Oppermann που με μοναδική μαεστρία στάθηκε οργανωτής της μπάντας. Οι αλλαγές στο τέμπο των τραγουδιών δεν ακολουθούσαν κάποιο μοτίβο, αλλά είχαν αρκετά μοναδικές εναλλαγές. Κάτι που ο Oppermann χειρίστηκε άψογα. 
Το σετ των τραγουδιών του αποτελείτο από τα τραγούδια του ΕΡ τους, αλλά η πιο ενδιαφέρουσα στιγμή ήταν η διασκευή του τραγουδιού του Leonard Cohen, του First We Take Manhattan, που θα υπάρχει στο νέο τους άλμπουμ. Οι ηχογραφήσεις του θα αρχίσουν σε δυο εβδομάδες, στην πατρίδα τους. 

Ένα γεγονός που θα έπρεπε να επισημάνω είναι μια κακή συμπεριφορά, των "θορυβωδών κορασίδων", που έφευγαν απλά πριν τελειώσει η εμφάνιση του συγκροτήματος. Αλλά και των μελών των Rundays που απλά γύρισαν την πλάτη στους μουσικούς από την Ελβετία, την ώρα που έπαιζαν, για να κάνουν τις δημόσιες  σχέσεις τους με τις κοπελίτσες, που προφανώς ήρθαν γι αυτούς. Είναι ένδειξη μιας κακής νοοτροπίας, που έχει σχεδόν πάντα την κατάληξη, στην καλύτερη περίπτωση, να διασκευάζουν Πλιάτσικα και Μαχαιρίτσα. Και δυστυχώς, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που συμπεριφορά του κοινού, θυμίζει πανηγύρι. Και δεν είναι κάτι κακό να δώσεις ευκαιρία σε μια μπάντα, που ακόμα δεν την ξέρεις, απλά ακούγοντάς την. Αυτή η υπάρχουσα νοοτροπία, δεν αφήνει τις μπάντες να εξελιχθούν και να είναι εύκολο έρμαιο κάθε "επιτηδευματία", από αυτούς που λυμαίνονται την μουσική σκηνή εδώ και δεκαετίες. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου