Η παλαιά Μεγάλη Βρετανία και νυν Ηνωμένο Βασίλειο, είναι μια αστείρευτη μουσική πηγή. Η μεγαλόνησος, μαζί με τις ΗΠΑ είναι οι βασικοί δημιουργοί μουσικών ρευμάτων, αλλά καλλιτεχνών. Όμως η Βρετανία δεν είναι ενιαίο, εθνολογικά, αλλά και μουσικά, κράτος. Η Ουαλία είναι ένα έθνος, που προέρχεται από την την Ρωμαϊκή Βλαχία, απ΄όπου και προέρχεται και το όνομά της. Οι ίδιοι δεν θεωρούνται Άγγλοι, αλλά και ούτε συγγενής λαός τους. Η εθνολογική τους διαφορετικότητα φαίνεται και στην μουσική τους παράδοση. Η ίδια η ροκ μουσική έχει αρκετές διαφοροποίησεις από την Αγγλική σκηνή, προσφέροντας πάντα μοναδικές μελωδίες. Και ένας άξιο αντιπρόσωπος αυτής της σκηνής είναι οι Manic Street Preachers.
Το συγκρότημα από το Blackwood, μετρά το 2013 27 χρόνια ζωής και 21 χρόνια δισκογραφίας. Οι κυκλοφορίες των James Dean Bradfield (lead vocals, lead guitar), Nicky Wire (bass guitar, lyrics) και Sean Moore (drums), από τους οποίους αποτελείται η μπάντα, είναι τακτικές και πάντα, από αριστουργηματικές ως πολύ αξιόλογες. Οι συνθέσεις τους που καταγράφονται στα 10 άλμπουμ τους, είναι πάντα γεμάτα μουσικό βάθος, αλλά κυρίως λυρικό. Και το ενδέκατο άλμπουμ τους δε μπορούσε να ξεφύγει από τον λυρισμό τους, που είναι διάχυτος σε κάθε στίχο και κάθε νότα τους. Η Alternative rock μπάντα δεν διστάζει να περιπλανηθεί και σε άλλα μουσικά μονοπάτια, από σκληρές εκφράσεις της ροκ ως και κλασική μουσική.
Μετά από το τελευταίο τους άλμπουμ του 2010, το Postcards from a Young Man, το ενδέκατο Rewind the Film κυκλοφορεί στις 16 Σεπτεμβρίου του 2013, με το δωδέκατο να είναι ήδη έτοιμο για να κυκλοφορήσει μέσα στο 2014 και θα λέγεται Futurology. Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε ανάμεσα στα Rockfield Studios του Monmouthshire και Hansa Studios του Βερολίνου, με τον Alex Silvaνα συμμετέχει μαζί με την μπάντα στην παραγωγή. Το άλμπουμ είναι ένα δείγμα ωριμότητας στην μουσική σύνθεση, αλλά και ένα πισωγύρισμα στο πέμπτο τους άλμπουμ το This Is My Truth Tell Me Yours, στο οποίο βρίσκεται και το τραγούδι που τους χάρισε και ρεκόρ Γκίνες. Το "If You Tolerate This Your Children Will Be Next" , είναι το το τραγούδι με τον πιο μακροσκελή τίτλο που κατέκτησε την κορυφή των βρετανικών charts.
Τον Μάιο του 2013, το συγκρότημα ανακοίνωσε ότι έχει έτοιμα 35!!! τραγούδια και έχει ξεκινήσει η διαδικασία της ηχογράφησης. Το νέο τους άλμπουμ είναι ένα μέρος από αυτά και μάλιστα το πιο μελωδικό, ασυνήθιστα ακόμα και για τους ίδιους τους Manic Street Preachers. Τα τραγούδια έχουν πολλές ενορχηστρώσεις αλλά και οι συνεργασίες τους είναι αρκετές. Υπάρχει επίσης, ελάχιστη χρήση της ηλεκτρικής κιθάρας. Η μουσική όλων των τραγουδιών ανήκει στους James Dean Bradfield και Sean Moore, ενώ οι στίχοι στον Nicky Wire. Αναλυτικά:
Το άλμπουμ ξεκινά με το "This Sullen Welsh Heart" (featuring Lucy Rose), ένα λιτό και μελωδικό τραγούδι που ουσιαστικά στηρίζεται στα φωνητικά της Lucy Rose και του Dean Bradfield, με την ακουστική κιθάρα να τους συνοδεύει διακριτικά. Το αποτέλεσμα είναι σχεδόν μαγευτικό. Το δεύτερο "Show Me the Wonder", είναι το πρώτο σινγκλ τους και μάλλον εγγυημένο hit. Ξεκινάει με πνευστά, τα οποία κυριαρχούν σε όλο το τραγούδι. Ιδανικό για ευχάριστο πρωινό ξύπνημα. Το τρίτο "Rewind the Film" (featuring Richard Hawley) είναι και η δεύτερη τους συνεργασία με το μέλος των Pulp. Είναι το πιο μεγάλο σε διάρκεια τραγούδι. Μελαγχολικό και αργό σαν νανούρισμα, στην αρχή. Στην διάρκεια ανεβάζει την ένταση, για να να ξαναπέσει πάλι. Τα ορχηστρικά μέρη είναι ισάξια του Phil Spector με το μαντολίνο(υποθέτω) να το συνοδεύει σε όλη την διάρκεια. Ένα τραγούδι μεγαλειώδες. Στην συνέχεια το "Builder of Routines" μας πάει κάπου στην δεκαετία του '70, θυμίζοντας μια καλή ροκ μπαλάντα. Η τρίτη και τελευταία συνεργασία τους, το "4 Lonely Roads" (featuring Cate Le Bon). Η Cate Le Bon αναλαμβάνει τα φωνητικά δημιουργώντας ένα ευχάριστο και σχεδόν pop τραγούδι. Το πρώτο μισό τελειώνει με το "(I Miss the) Tokyo Skyline" ένα μάλλον εύκολο τραγούδι που άνετα μπορεί να σου "κολλήσει", η ηλεκτρική κιθάρα κάνει μια διακριτική εμφάνιση και κλείνει με βιολί.
Στην συνέχεια το "Anthem for a Lost Cause" με τα ορχηστρικά να κυριαρχούν και τα πνευστά να δίνουν ακόμα πιο όμορφο τόνο στο τραγούδι. Αν και το τραγούδι κάτι μου θυμίζει, από τα κάποια παλιά τους σύνθεση, δεν αποτελεί αυτό μειονέκτημα. Το όγδοο "As Holy as the Soil (that Buries Your Skin)" είναι μια ρυθμική σύνθεση, αλλά πάντα στο χαμηλό τέμπο με τα πνευστά πάντα παρόντα, αλλά σε πιο διακριτό ρόλο. Το επόμενο "3 Ways to See Despair" δεν ανεβάζει τέμπο, αλλά ακούγεται σαν πιο ροκ με ηλεκτρική κιθάρα να κάνει την εμφάνιση της σε πρωταγωνιστικό ρόλο και με ένα διακριτικό σόλο. Στην συνέχεια το "Running Out of Fantasy" σαν ένα όμορφο νανούρισμα, με σεμνή συμμετοχή πιάνου και ακουστική κιθάρας, μένει στο ύφος όλου του δίσκου. Το προτελευταίο "Manorbier" ξεκινάει σαν μουσική επένδυση ταινίας μυστηρίου με τα πλήκτρα και την ακουστική κιθάρα να εναλλάσσονται στο προσκήνιο. Το σχεδόν ινστρουμένταλ μουσικό κομμάτι είναι υπόδειγμα ευρηματικής παραγωγής. Το μουσικό ταξείδι στην τελευταία δημιουργία τους τελειώνει με το "30-Year War" , πιο κοντά στο κλασικό τους ύφος σύνθεση, μουσικά τουλάχιστον δημιουργεί εικόνες μιας πολύ αισιόδοξης διάθεσης.
Σε γενικές γραμμές είναι ένα καταπληκτικό άλμπουμ, που θα γοητεύσει ακόμα και οπαδούς της πιο σκληρής πλευράς τους. Η κάθε σύνθεση δημιουργεί πολύχρωμες εικόνες, διαφορετικές μεταξύ τους. Μια πολύ ποιοτική κυκλοφορία, που δείχνει μουσική ωριμότητα της μπάντας, αλλά και την τόλμη τους να μπαίνουν σε διαφορετικά μουσικά μονοπάτια. Οπωσδήποτε το συνιστώ....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου