David Bowie - The Next Day

Το όνομα του David Bowie και μόνο στο άκουσμα του, φέρνει εκατοντάδες μελωδίες στο νου. Σε κλάσματα του δευτερολέπτου περνάει όλη η μουσική ιστορία μπρος στα μάτια, αλλά και στα αυτιά. Ο καλλιτέχνης αυτός δεν έγραψε μόνο ιστορία, είναι ιστορία. Και μετά από δεκάχρονη απουσία από τα δισκογραφικά δρώμενα ξανά-επιστρέφει με νέο άλμπουμ. Το να κάνεις κριτική σε κάποιο του δίσκο φαντάζει περισσότερο με το ανέκδοτο όπου ένα μυρμήγκι κρεμασμένο στον λαιμό ενός ελέφαντα, προσπαθεί να τον πνίξει.

Ο κύριος "μουσική ιστορία" επέστρεψε και μάλιστα με παραγωγό τον Tony Visconti, παραγωγό του Space Oddity, της αρχής της μουσικής του ιστορίας από την χρονιά του 1969. Ελπίζω να μην θέλει να την κλείσει με αυτόν τον τρόπο, μια που μετά από 44 χρόνια προσφοράς και πίστης στον θεό του rock'n'roll δεν έχει στερέψει. Κάπου μέσα στον Ιανουάριο, μοιράστηκε μια πρώτη γεύση από το επερχόμενο του άλμπουμ με το τραγούδι "Where Are We Now?" .... και με μια ξινίλα  το ίδιο αναρωτήθηκα. Αλλά με την κυκλοφορία του άλμπουμ The Next Day, ήρθε στα αυτιά μου και το "The Stars (Are Out Tonight)", το δεύτερο single από αυτό το άλμπουμ. Σίγουρα το ερωτικό σκίρτημα που ένιωθα με την πρώτη μου μουσική γνωριμία με τον Bowie δεν ήρθε, αλλά μια ζεστή ηλιαχτίδα πολύχρονης αγάπη με διαπέρασε. Ναι, ήταν σα μια συνάντηση με ένα αγαπημένο πρόσωπο που έχεις να δεις καιρό.

Η κατανόηση του καλλιτέχνη δεν είναι μια εύκολη υπόθεση και το νέο του άλμπουμ δεν αποτελεί εξαίρεση. Όπως και το παρθενικό του Space Oddity, που χρειάστηκε δύο χρόνια για να αναγνωριστεί, έτσι κι αυτό, μετά από δύο χρόνια ηχογραφήσεων, θέλει τον χρόνο του. Το "έχτισε" μουσικά και στιχουργικά μόνος του. Σίγουρα η έννοια της καλής προσπάθειας δεν ισχύει για τραγουδοποιό του βεληνεκούς του και οι απαιτήσεις από αυτόν, μετά από 23 albums, είναι μεγάλες. Και με σιγουριά, μετά από 3 ακούσματα του νέου του album, μπορώ να πω ότι ανταποκρίνεται σε αυτές. Δεν κουράζει και όσο το ακούς, τόσο μπαίνεις στην μουσική του πραγματικότητα, σε απορροφάει αργά και ηδονικά. Δεν το ακούς, το βιώνεις, δεν είναι εύκολο στο άκουσμα, αλλά είναι μια ακόμα ηχητική περιπέτεια, την οποία μας καλεί να ζήσουμε. Θα επιμείνω να μην ξεχωρίζω τραγούδια, γιατί λειτουργεί σαν συμφωνία κλασικής μουσικής, με χωριστά κομμάτια, καλά δομημένα που δημιουργούν μια ενιαία αρμονία . Από την αρχική "ξινίλα" μου, η μουσική "επίγευση" που μένει περιγράφεται με μια λέξη: ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ!

Jacek Maniakowski